I have loved you for a thousand year ฉันจะรักคุณตลอดไป
siscode
34)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"จริงหรือครับคุณแม่ คุณแม่ไม่ได้โหกผมใช่มั้ย"โทโมะที่ได้ยินเรื่องสถานที่ที่คนรักของเขาไปเที่ยว จากปากของผู้เป็นมา ก็ออกอาการตื่นเต้น ดีใจ ลนลานรีบจะไปหาแก้ว
"ใจเย็นลูก แก้วเขาไม่หนีไปไหนหรอก"
"แต่ผมอยากเจอตัวเล็กของผมใจจะขาดอยู่แล้วนะครับ"
"เดี๋ยวเราจะไปพร้อมกันพรุ่งนี้ คืนนี้ลูกไปพักผ่อนเถอะ"
"แต่แม่ครับ..."
"ถ้าลูกยังดื้ออีก แม่ไม่ไปสู่ขอแก้วให้ลูกนะ"
"งั้นผมจะรีบไปนอนเดี๋ยวนี้เลยครับ"โทโมะรีบวิ่งเข้าห้องนอนไป ภาวนาขอให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆ
ทางด้านแก้ว
"แก้วกินข้าวหน่อยสิลูก"แม่ของแก้วที่นั่งอยู่ตรงโซฟา เพราะเข้าใกล้ลูกสาวไม่ได้ แก้วก็เอาแต่เงียบไม่พยักหน้าหรือขยับปากเลย
เช้าวันต่อมา
ห้าหนุ่มพร้อมกับพ่อแม่มานัดเจอกันที่สนามบิน ก่อนจะบินตรงไปภูเก็ต
"คุณแม่ครับ ตัวเล็กักอยู่ที่ไหรหรอครับ"โทโมะถาม เพราะตอนนี้เขาอยากเจอหน้าตัวเล็กมาก
"เดี๋ยวเราคงต้องแยกกันไปนะ เพราะห้าสาวไม่ได้อยู่ด้วยกัน" แม่ของโทโมะพูด
๋Jongbae-Knomjean
พ่อแม่ชองขนมจีนพร้อมกับจองเบ เดินเข้ามาในรีสอร์ทที่ห้าสาวพักอยู่ ก่อนจะเดินมาที่ห้องของขนมจีน
"ขนมจีนอยู่ในนี้หรอครับ"จองเบหันมาถามแม่ของขนมจีน
"ใช่จ๊ะ เข้าไปสิ น้องรอเราอยู่นะ"
"ครับ"
ขนมจีนนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงเงียบ สายตาเหม่อลอยออกไปทางหน้าต่าง
"ขนมจีน"จองเบรีบเดินเข้ามาหาขนมจีน แล้วนั่งลงข้างเตียงก่อนจะดึงเธอมากอดไว้
"ทำไมผอมแบบนี้ ตัวก็ร้อนด้วย เป็นอะไรมาหรือป่าว"จองเบผละออกมา เพราะรู้สึกถึงความผิดปกติของร่างกายของหญิงสาวตรงหน้า
ขนมจีนที่ยังตกใจอยู่ก็ยังไม่หายตกใจ จนสะดุ้งรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อฝ่ามืออุ่นแนบลงมาที่หน้าผาก
"พี่...จองเบ"ขนมจีนเรียกเสียงเบา แต่คนที่อยู่ใกล้อย่างจองเบได้ยินชัดเจน และเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว นี่แหละที่เขาเรียกว่าความรัก
Kenta-Jinny
"จินนี่"เคนตะเดินเข้ามาในห้องของหญิงสาว แต่ก็ไม่เจอ เคนตะเลยเดินออกมายังสระว่ายน้ำที่ติดกับห้องพัก ก็พบกับจินนี่ที่นั่งเอาขาจุ่มน้ำอยู่ที่สระน้ำ
"จินนี่"เคนตะเรียกชื่อเธออีกครั้ง จินนี่ที่ได้ยินก็หันไปตามเสียงเรียก
"ร้องไห้ทำไม"เคนตะเดินเข้ามาใกล้ๆเธอแล้วยื่นมือมาเช็ดน้ำตาให้เธอ
"ฮึก พี่เคนตะ"จินนี่โผเข้าหาเคนตะ เคนตะก็ลูบผมปลอบใจคนในอ้อมกอด
Koen-Faye
เขื่อนเดินเข้ามาเงียบๆก็พบกับเฟย์ที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง เขื่อนเดินเข้ามาใกล้หญิงสาวก่อนจะล้มลงนอนข้างๆเธอ
"ท่าทางจะร้องไห้หนักนะเนี่ย"เขื่อนเกลี่ยเส้นผมไปทัดหูของเธอ เฟย์ที่รู้สึกถึงความอบอุ่นที่คุ้นเคยก็ขยับตัวเข้าหาไออุ่นนั้น
"พี่เขื่อน"เฟย์ละเมอออกมา เขื่อนที่ได้ยินก็ยิ้มออกมาแล้วก้มลงจูบเรือนผมหอมของเธอก่อนจะหลับตาลง
Poppy-Fang
"ออกไป!!!!"ฟางตะโกนออกมา
"อย่าเข้ามา ฮึกๆ"
ป๊อปปี้ที่ได้ยินเสียงของฟางก็เจ็บปวดใจ
"เดี๋ยวผมเข้าไปเองครับ"ป๊อปปี้เดินเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูอย่างเบามือ
"กระต่ายน้อย"ป๊อปปี้ค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆฟางที่นั่งร้องไห้อยู่กลางห้อง รอบตัวฟางมีแต่เศษแก้วเต็มไปหมด
"กระต่ายน้อยของป๊อป ป๊อปมาหาแล้ว"ป๊อปปี้เดินเข้าไปถึงตัวเธอได้สำเร็จ เขาตระกองกอดเธอเอาไว้แน่น
"ฮึก พี่ป๊อป"
"พี่อยู่นี่แล้ว ไม่ร้องนะ"ป๊อปปี้ปลอบใจกระต่ายน้อย ก่อนจะค่อยพยุงเธอให้ไปนั่งที่เตียง ส่วนเขาก็จัดการกับเศษแก้วพวกนี้ แต่ฟาง...
"ไปไหน ฮึก จะไปไหน"ฟางดึงแขนป๊อปปี้เอาไว้ ป๊อปปี้เห็นแววตาของเธอก็ใจอ่อน ยอมนั่งเป็นเพื่อนเธอ
"อย่าทิ้งฟางนะ อย่าปล่อยฟางอยู่คนเดียว ฟางกลัว"ฟางโผกอดเขาอีกครั้ง และเอาแต่เรียกชื่อเขาจนหลับไป
Tomo-Kaew
"คุณแม่ครับ ตัวเล็กเป็นอะไรไป ทำไมต้องเข้าโรงพยาบาลด้วย"
"เดี๋ยวไปถึงก็รู้เองแหละ"
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"โทโมะ ทำไมมาเร็วนักล่ะ"แม่ของแก้วเป็นคนเปิดประตูออกมา
"ผมเป็นห่วงตัวเล็กน่ะครับ"
"งั้นเข้ามาก่อนซิลูก ตอนนี้แก้วตื่นพอดีเลย แต่เดี๋ยวรอให้หมอตรวจร่างกายแก้วเสร็จก่อนนะลูก"
"ครับ"
"อ้าวคุณหมอ สวัสดีค่ะ"
"สวัสดีครับ วันนี้คนไข้เป็นยังไงบ้างครับ"
"ก็เหมือนเดิมค่ะ เชิญคุณหมอเลยค่ะ"
"ครับ"
แก้วที่เห็นว่าหมอและพยาบาลเดินเข้ามา ก็กลัวจนตัวสั่น น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย
"ยะ...อย่าเข้ามา อย่าเข้ามา!!!!"
"แก้ว ไม่เอาซิลูก อย่าทำแบบนี้"แม่ของแก้วพยายามจะเข้าไปใกล้
"ไม่ ไม่ ฮึก กลัว ไม่เอาแล้ว ฮึกๆ"
"ผมว่าคงต้องฉีดยาแล้วล่ะครับ เตรียมเข็มฉีดยาให้ที"คุณหมอหันไปสั่งนางพยาบาล
"คุณหมอครับ ผมว่าไม่ต้องฉีดยาก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมขอเวลาคุยกับคนไข้แปปนนึงนะค่ะ"โทโมะที่ยืนมองอยู่นานก็เริ่มใจไม่ดี
"ได้ครับ งั้นเดี๋ยวผมจะกลับมาตรวจใหม่นะครับ"พอคุณหมอเดินออกไป บรรดาผู้ใหญ่ก็เดินตามออกไปด้วย ตอนนี้ในห้องก็เหลือแค่แก้วและโทโมะ
โทโมะเดินมานั่งข้างๆเตียงแก้ว แล้วจัดการดึงคนตัวเล็กให้มานั่งที่ตักของเขา
"ไม่ๆๆๆๆ ปล่อยนะ!!"แก้วดิ้นพล่านพยายามจะลุกออกจากตัก
"ตัวเล็ก"เสียงทุ้มเอ่ยเรียกชื่อเธอย่างเจ็บปวด
"พี่โทโมะ ฮึกๆ พี่โทโมะ"แก้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก โทโมะพลิกตัวแก้วให้หันหน้ามาหาเขา แล้วค่อยๆเช็ดน้ำตาออกให้
"ขี้แยจังเลยนะ"โทโมะก้มลงจูบที่แก้มอิ่มทั้งสองข้าง แล้วดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่น
"ฮึกๆ"
"แต่งงานกับพี่นะตัวเล็ก"
.
.
.
งานแต่งงานเล็กๆถูกจัดขึ้นในรีสอร์ทที่ห้าสาวพักอยู่ โดยได้รับความร่วมมือจากเจ้าของรีสอร์ทในการเอื้อเฝื้อสถานที่ คู่บ่าวสาวทั้งห้าคู่ก็ยินต้อนรับแขกในงานด้วยฝบหน้าเปื้อนยิ้มอย่างมีความสุข หลังจากนั้นทั้งสิบคนก็เข้าประกอบพิธีกรรมกันเสร็จสมบูรณ์
"ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไป ผมก็จะรักและดูแลผู้หญิงคนนี้ตลอดไป"
A day we met frozen I held my breathe
Right from the star I knew that I've found a home for my heart
Heart beats fast
Colors and promises
How do be brave
How can I love when I'm afraid
To Fall
But watching you stand alone
All of my doubt
Sunddenly goes away somehow
One step closer
I have died everyday waiting for you
Darling , don't be afraid
I have loved you for a thousand year
I'll love you for a thousand more
วันที่เราได้พบกัน เวลาก็เหมือนถูกแช่แข็งไว้ ฉันกลั้นหายใจ
ตั้งแต่แรกเริ่ม ฉันรู้ทันที่ว่าฉันได้เจอบ้านสำหรับหัวใจฉันแล้ว
หัวใจเต้นรัว
สีสันและคำสัญญา
ฉันจะเข้มแข็งได้ยังไง
ฉันจะมีความรักได้ยังไง หากฉันยังหวาดกลัว
ที่จะล้มลง
แต่แค่เพียงฉันมองดูเธอยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยว
ความกลัวของฉัน
ก็มลายหายไปหมดสิ้น
ก้าวเข้าไปอีกนิดเดียว
ฉันเหมือนจะตายทุกๆวัน
เพื่อรอเธอ
ที่รัก อย่ากลัวไปเลย
ฉันหลงรักเธอมา
เป็นพันๆปีแล้ว
และฉันจะรักเธอ
ไปอีกพันๆปีต่อไป
.........................................................................................................................
นิยายเรื่องก็จบสมบูรณ์แบบแล้ว เย้ๆๆๆ!!! ขอบคุณทุกคอมเม้นที่เม้นให้นิยายเรื่องนี้ ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตาม ขอบคุณมากๆค่ะ ^^ อย่าลืมติดตามนิยายอีกเรื่องนะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
