รักเธอนะยัยตัวแสบ(TomoKaew)

“แก้วไปกินข้าวกันพวกนั้นไปรอที่โรงอาหารแล้วนะ”โทโมะเรียกฉันที่กำลังเก็บของใส่กระเป๋าอยู่
“อืม มาแล้ว มาแล้ว” ฉันรีบวิ่งไปเกาะแขนโทโมะก่อนที่เราทั้งสองคนจะเดินลงไปโรงอาหาร
ภายในห้องหลังจากที่แก้วเดินออกจากห้องไปแล้ว ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินไปที่กระเป๋าแก้วพร้อมกับใส่อะไรบางอย่างลงไปในนั้น
“ถ้าฉันไม่ได้โทโมะก็อย่าหวังว่าใครจะได้ไปเหมือนกัน”
 
เมื่อฉันเดินมาถึงโรงอาหารเฟย์ก็ตะโกนเรียกฉันซะดังลั่นฉันรีบเดินเข้าไปหายัยเฟย์ทันที
“นี่จะตะโกนทำไมฮะ”ฉันพูดพร้อมกับตีแขนยัยเฟย์ไปทีหนึ่ง
“โอ๊ย เขื่อนดูแก้วสิตีแขนเฟย์อ่ะ” เฟย์หันไปอ้อนเขื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“แก้วเธอกล้าตีที่รักฉันหรอฮะ โป๊ก!!!” เขื่อนเอามือมาเคาะหัวฉัน
“โอ๊ย เจ็บนะ ฉันตีเฟย์เบาๆเองนะแต่ที่นายเคาะมาอ่ะเจ็บมากๆ”ฉันหันไปโวยเขื่อนพร้อมกับหันไปฟ้องโทโมะ
“โทโมะฉันเจ็บอ่ะ” โทโมะหันมามองฉันยิ้มๆก่อนที่จะยื่นหน้าเข้ามาเป่าที่หัวฉันทีหนึ่ง
“เพี้ยง หายเจ็บนะ นั่งรออยู่นี่นะเดี๋ยวฉันไปซื้อข้าวมาให้”แล้วโทโมะก็เดินไปซื้อข้าวทิ้งให้ฉันยืนเขินกับการกระทำของเขาอยู่คนเดียว
“แก้วพอๆเลิกเขินแล้วนั่งลงได้แล้ว”ฟางดึงแขนฉันให้นั่งลง ซักพักโทโมะก็เดินมาพร้อมกับวางจานข้าวลงตรงหน้าฉัน พวกเราทั้งหมดนั่งกินไปหัวเราะไปจนคนอื่นเริ่มมองพวกเราเหมือนพวกเราเป็นคนบ้า คนเค้ามีความสุขหรอกนะถึงได้หัวเราะ
 
“เอาล่ะนักเรียนหยิบหนังสือขึ้นมาแล้วเปิดหน้า 129 อ่านให้จบนะพอดีวันนี้อาจารย์มีธุระต้องรีบไป” พออาจารย์พูดจบก็รีบเดินออกไปเลย ท่าทางจะรีบจริงๆ
“แก้วจ๋า วันนี้โทโมะลืมเอาหนังสือมาดูด้วยนะ”โทโมะที่นั่งข้างฉันหันมาพูด
“ลืมหรือว่าขี้เกียจแบกมาฮะ นึกว่าฉันไม่รู้หรอ”ฉันหันไปพูดกับโทโมะ ฉันรู้ทันหรอกน่ะ ก็เดี๋ยวนี้โทโมะแทบจะไม่เอาหนังสือมาเรียนเลยนะสิมาขอดูกับฉันตลอด
“แฟนใครเนี่ยแสนรู้จริงๆ”โทโมะเอามือมาลูบหัวฉัน
“เดี๋ยวเหอะว่าใครแสนรู้ แป๊ปนึงเดี๋ยวหยิบหนังสือก่อน” ฉันหันไปทำหน้างอใส่โทโมะก่อนที่จะ หันไปเปิดกระเป๋าเพื่อที่จะหยิบหนังสือ
“โอ๊ย !!!” ฉันรีบดึงมืออกมาจากกระเป๋าทันที เมื่อรู้สึกถึงความเจ็บที่ฝ่ามือ
“แก้ว เลือด”เฟย์ร้องเสียงดังทำให้คนทั้งห้องหันมามองที่ฉัน
“แก้วเจ็บมั้ย”โทโมะถามฉันขณะที่เอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเลือดออกจากที่มือฉัน
จองเบลุกขึ้นมาก่อนที่จะเปิดกระเป๋าฉันแล้วเทของทั้งหมดลงบนโต๊ะ ทุกคนมองอย่างตกใจเมื่อของที่ตกลงมาไม่ได้มีเฉพาะหนังสือเท่านั้นยังมีเศษแก้วอยู่นั้นด้วย
“นี่ใครเป็นคนทำน่ะ แน่จริงก็ออกมาพูดกันตรงๆเลยดีกว่า”ฟางลุกขึ้นตะโกนด้วยความโกรธ ฉันพึ่งเคยเห็นฟางโกรธขนาดนี้เป็นครั้งแรก
“ฉันเป็นคนทำเองแหละ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากหลังห้อง ฉันหันไปมองก็พบว่าเป็น
“หวาย” ฉันก็นึกว่าหวายจะเลิกยุ่งกับพวกฉันไปแล้วนะเนี่ย
“ใช่ฉันเองแหละ ฉันเคยบอกแล้วไงว่าถ้าฉันไม่ได้โทโมะก็ต้องไม่มีใครได้เค้าไปเหมือนกัน”
“แต่หวาย  ฉันกับโทโมะเรารักกันนะ” ฉันเริ่มรู้สึกปวดแผลที่มือ โทโมะเอาผ้าเช็ดหน้ากดแผลฉันเอาไว้
“ไม่ใช่โทโมะเค้ารักฉัน ถ้าไม่มีเธอโทโมะเค้าก็จะต้องรักฉัน”หวายพูดเสียงดัง
“หวายฉันต้องขอโทษจริงๆแต่ฉันรักแก้วถึงไม่มีแก้วฉันก็ไม่ได้รักเธอฉันคิดกับเธอแค่เพื่อนเท่านั้น”โทโมะพูดขึ้น
“ไม่จริง ถ้าไม่มียัยแก้วโทโมะก็ต้องรักฉัน” แล้วอยู่ดีๆหวายก็กระชากแขนฟางที่ยืนอยู่ใกล้ๆก่อนที่จะเอามีด(ที่ไม่รู้เอามาจากไหน)มาจ่อที่หน้าแก้มของฟาง
“เฮ้ย ฟาง”ป๊อปปี้ตะโกนดังลั่นแล้วทำท่าว่าจะพุ่งเข้าไปหาหวาย
“ไอ้ป๊อปใจเย็น”เคนตะกับเขื่อนต้องจับแขนทั้งสองข้างของป็อปปี้ไว้
“หวายถ้าเธอโกรธฉันก็มาทำฉันนี่อย่าไปทำอะไรฟาง”ฉันพูดกับหวายพร้อมกับดึงมือออกมาจากโทโมะแล้วค่อยๆเดินเข้าไปหาหวาย
“อย่าเข้ามานะ ถ้าเธอรักเพื่อนเธอจริงก็ต้องบอกเลิกกับโทโมะเดี๋ยวนี้”หวายสั่งฉันพร้อมกับเลื่อนมีดเข้าไปใกล้หน้าของฟางยิ่งขึ้น
“ไม่มีทาง” โทโมะตะโกนขึ้นมาพร้อมกับดึงตัวฉันเข้าไปกอดไว้แน่น นั่นทำให้หวายเลื่อนมีดไปข้างแก้มของฟางความคมของมีดโดนใบหน้าของฟางทำให้มีเลือดไหลออกมาเป็นทางยาว
“โอ๊ย  ฮือๆๆๆ ป๊อป ช่วยฟางด้วย” ฟางร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว
“หวายอย่าทำอะไรฟางนะ จะให้ฉันทำอะไรก็ได้”ฉันบอกหวาย
“อย่านะแก้วฉันไม่มีทางเลิกกับเธอเด็ดขาด” โทโมะกอดฉันแน่นขึ้นจนฉันรู้สึกเจ็บไปหมด
“หึ  รักกันมากใช่มั้ย งั้นโทโมะช่วยตบยัยแก้วให้ฉันดูหน่อยไม่งั้นฉันไม่รับรองความปลอดภัยของยัยนี่แน่” คำพูดของหวายทำให้ฉันเบิกตากว้างอย่างตกใจ
“ฉันทำไม่ได้”โทโมะตะโกนออกมาเสียงดัง
“ป๊อปช่วยฟางด้วย”เสียงร้องไห้ของฟางทำให้ป๊อปปี้เหมือนคนบ้า
“เฮ้ยไอ้โมะทำอะไรสักอย่างสิว่ะ”น้ำตาฉันไหลลงมา คงมีทางเดียวที่จะหยุดหวายได้สินะ...
 
 



มาแว้ว!!ตอนนี้เนื้อหากำลังเข้มข้น  ใครค้างบ้างยกมือหน่อย(^^)/ 
ช่วยเม้นโหวตเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์หน่อยนะ><