รักได้ไหม..ร้ายซะขนาดนี้

แก้ว:เฮ้อ งั้นวันนี้รากลับบ้านพร้อมกันเลยเนอะT^T
เฟย์:ไม่มีปัญหาจ้าเนอะทุกๆคน
ทุกคน:จ้า
ในขณะที่ทุกๆคนเดินไปส่งแก้วที่บ้านแต่ทันใดนั้นก็ได้มีผู้ชายร่างสูงใหญ่ที่หน้าตาดีแสนคุ้นหูคุ้นตามาง้อคนที่แอชอบอยู่นั้นเองเขาคนนั้นก็คือโทดมะคร๊าบบบ>O<
หมับ!!
โทโมะ:แก้วขอโทษนะครับช่วยรับดอกไม้นี่แทนใจผมได้ป่าว??
แก้ว:>\\<
ฟลุ๊บ
แก้วรับดอกไม้แต่โดยดีโดยไม่มีข้อต่อลองเหมือนอย่างใดท้งสิ้น
โทโมะ:ขอบคุณครับ:)
แก้ว:โทโมะนายาง้อฉันหรอ
ฟลุ๊บ!!โทโมะไม่ตอบแต่อย่างใดแต่กลับกอดแก้วแน่นอึดเลยทีเดียวเพราะกลัวแก้วจะงอนไม่รักโทโมะแล้ว
โทโมะ:แก้วรู้ไหมแก้หายไปแบบนี้ร้องไห้แบบนี้ทำให้ฉันคิดมากนะอย่านี้ฉันไปอีกเลยนะฉันขอร้อง
แก้ว:นายก็อกก่อนซิว่าสายไม่กี่คือใครแฟนหรือเพื่อนกันแน่ถึงได้พูดเสียหวานเลี่ยนขนาดนั้น
โทโมะ:แก้วหึงฉันหรอ^^
แก้ว:บ้าใครจะไปหึงนายกันเล่า>\\<
โทโมะ:นี่แสดงความหายงอนแล้วใช่ป่ะ??
แก้ว:จ้า^^
โทโมะ:ขอบใจนะแก้ว
แก้ว:อือ:X
โทโมะพูดด้ยความดีใจแล้วประทับริมฝีปากที่แสรอ่อนหวานให้แก้วอย่างดีใจเพราะวใจนั้นดวงนั้นจริงๆแล้วตอนนี้
หัวจของโทโมะได้อยู่ที่แก้วโดยที่เขาไม่รู้ตัวแล้วละว่าเขาน่ะหลงรักแก้วเสียแล้ว
เฟย์:อ่ะแฮ่ม!!หวานเกินหน้าเกินตเลยนะแก้ว
ฟาง:ใช่
แก้ว:บ้าน่าเฟย์ฟาง>\\<
----------------------------------------------------------------------------------------------
เด๊วมาอัพต่อนะจ้าพอแค่นี้ก่อนน๊า