รักได้ไหม..ร้ายซะขนาดนี้

แก้ว:เฮ้อ งั้นวันนี้รากลับบ้านพร้อมกันเลยเนอะT^T

เฟย์:ไม่มีปัญหาจ้าเนอะทุกๆคน

ทุกคน:จ้า

ในขณะที่ทุกๆคนเดินไปส่งแก้วที่บ้านแต่ทันใดนั้นก็ได้มีผู้ชายร่างสูงใหญ่ที่หน้าตาดีแสนคุ้นหูคุ้นตามาง้อคนที่แอชอบอยู่นั้นเองเขาคนนั้นก็คือโทดมะคร๊าบบบ>O<

หมับ!!

โทโมะ:แก้วขอโทษนะครับช่วยรับดอกไม้นี่แทนใจผมได้ป่าว??

แก้ว:>\\<

ฟลุ๊บ

แก้วรับดอกไม้แต่โดยดีโดยไม่มีข้อต่อลองเหมือนอย่างใดท้งสิ้น

โทโมะ:ขอบคุณครับ:)

แก้ว:โทโมะนายาง้อฉันหรอ

ฟลุ๊บ!!โทโมะไม่ตอบแต่อย่างใดแต่กลับกอดแก้วแน่นอึดเลยทีเดียวเพราะกลัวแก้วจะงอนไม่รักโทโมะแล้ว

โทโมะ:แก้วรู้ไหมแก้หายไปแบบนี้ร้องไห้แบบนี้ทำให้ฉันคิดมากนะอย่านี้ฉันไปอีกเลยนะฉันขอร้อง

แก้ว:นายก็อกก่อนซิว่าสายไม่กี่คือใครแฟนหรือเพื่อนกันแน่ถึงได้พูดเสียหวานเลี่ยนขนาดนั้น

โทโมะ:แก้วหึงฉันหรอ^^

แก้ว:บ้าใครจะไปหึงนายกันเล่า>\\<

โทโมะ:นี่แสดงความหายงอนแล้วใช่ป่ะ??

แก้ว:จ้า^^

โทโมะ:ขอบใจนะแก้ว

แก้ว:อือ:X

โทโมะพูดด้ยความดีใจแล้วประทับริมฝีปากที่แสรอ่อนหวานให้แก้วอย่างดีใจเพราะวใจนั้นดวงนั้นจริงๆแล้วตอนนี้

หัวจของโทโมะได้อยู่ที่แก้วโดยที่เขาไม่รู้ตัวแล้วละว่าเขาน่ะหลงรักแก้วเสียแล้ว

เฟย์:อ่ะแฮ่ม!!หวานเกินหน้าเกินตเลยนะแก้ว

ฟาง:ใช่

แก้ว:บ้าน่าเฟย์ฟาง>\\<

----------------------------------------------------------------------------------------------

เด๊วมาอัพต่อนะจ้าพอแค่นี้ก่อนน๊า