The love memory ของยัยคาสโนวี่หน้าใส

"อ้าวยัยฟาง ทำไม?" หวายมองฉันแล้วหันไปมองโทโมะ "มานั่งด้วยกันได้ละ" ประโยคนี้เหมือนยัยหวายจะถามคนตัวสูงมากกว่า โทโมะมองฉันแวบนึงแล้วหันไปโอบเอวยัยหวาย

"อ่อ บังเอิญนะ พอดีโมะหาดาร์ลิ่งไม่เจอเลยมานั่งเล่นตรงนี้ ^^" โทโมะพูดพร้อมกับยิ้มหวานให้ยัยหวาย ให้ตายเหอะ! แค่เห็นข้างๆฉันก็จะละลายอยู่แล้ว แต่ยัยนั่นเห็นชัดๆเลยนะ จะไม่แทบสลบเลยหรอ ><

"แหม๋มมม หวายว่าแล้วเชียว ว่าต้องบังเอิญ" ยัยหวายพูดพร้อมนั่งลงที่ตักโทโมะ มือหล่อนโอบรัดคอคนตรงหน้าไว้ ก่อนจะจูบเขาอย่างดูดดื่ม 

ต่อหน้า... ต่อตาฉันเลยนะ =W=;; 

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าฉันรู้สึกยังไงตอนนี้ โดนยัยหวายจูบผู้ชายที่เล็งไว้ให้เห็นจะๆ จะรู้สึกอะไรได้อีกละนอกจากเจ็บใจ!! ไม่ต้องบอกฉันก็รู้ว่ายัยนี่คิดจะประกาศให้ผู้หญิงทุกคน(รวมฉัน)ที่สนใจแฟนของหล่อน รู้ว่าผู้ชายคนนี้มีเจ้าของแล้ว

พระเจ้าเป็นพยาน! ฉันขอสาบานว่าจะแย่งโทโมะมาให้ได้ ! คอยดูละกัน

"เหอะ" ฉันสบถออกมาเบาๆ พร้อมลุกออกจากตรงนั้น แต่เดินยังไม่ทันไร ก็ต้องหยุดเมื่อผู้ชายที่กำลังเดินมาทางนี้เหมือนกำลังมองหาอะไรสักอย่าง

"อีตาป๊..."

"Hi! ป๊อปปี้" ยัยหวาย(อีกแล้ว -_-) ที่เลิกจูบกับโทโมะโชว์ชาวบ้านชาวช่องตอนไหนไม่รู้เดินเข้ามาดึงป๊อปปี้ผ่านหน้าผ่านตาฉันไป 

กรี๊ดดดดดดดดดด!! ยัยนี่จะรู้จักผู้ชายทุกคนที่ฉันสนใจเลยหรือยังไงเนี๊ย!!

หลังจากร้องระบายในใจแล้ว ฉันก็หันหลังเดินกลับมาหาทั้งสามคนอย่างยิ้มๆ (ฝืนสุดๆเลยละ)

"รู้จักกันหรอ" ฉันชี้นิ้วไปมาระหว่างยัยหวายและป๊อปปี้ ป๊อปปี้มองหน้าฉันแค่เสี้ยววินาที ไม่ได้เวอร์นะ ตานั้นมองฉันแค่เสี้ยววินาทีจริงๆ T^T ก่อนจะหันไปสนใจไวน์ในมือ 

"อ๋อ ป๊อปปี้เป็นเพื่อนสมัยมัธยมของฉันเองนะ" ยัยหวายตอบพลางมองหน้าฉันอย่างจับผิด ฉันแกล้งพยักหน้ายิ้มๆเข้าใจ แล้วถือโอกาสนั่งลงข้างๆป๊อปปี้ โดยมียัยหวายและโทโมะมองอยู่

"ยัยแนนนี่หายไปไหนน๊าา" ฉันแกล้งพูดลอยๆ มองซ้ายมองขวา ทำให้ยัยหวายหันไปสนใจโทโมะแทนฉันทันที 

"ฉันไม่คิดเลยนะว่านายจะเป็นประเภท... ชอบปาร์ตี้เหมือนกัน" ป๊อปปี้วางแก้วไวน์ลงที่โต๊ะ ก่อนจะหันมาจ้องหน้าฉัน 

ฉันเพิ่งจะเห็นว่าเขาที่อยู่นอกชุดนักศึกษานะหล่อขนาดไหน ใบหน้าที่หล่อนิ่งวางตัวเป็นผู้ใหญ่ ดวงตาคู่นี้กำลังทำอะไรกับฉัน? ฉันพยามมองลึกเข้าไปในดวงตาแต่ก็ไม่เห็นอะไรที่จะบอกได้เลยว่าผู้ชายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ และตอนนี้ฉันก็เพิ่งรู้ตัวเองว่าหน้าฉันร้อนผ่าวแค่ไหน หัวใจฉันตอนนี้กำลังเต้นแรง มือก็เริ่มมีเหงื่อออก ไม่นะอาการนี้ฉันเคยเป็นแค่กับคนๆเดียวเท่านั้น

คนที่ฉันมอบความรักให้ไปจนหมดหัวใจ... สมัยเด็กๆ

"ไม่ใช่หรอก" ฉันละสายตาจากใบหน้าเขา พร้อมส่ายหน้าไปมา เพื่อไล่ความคิดบ้าๆนี่ออกไป 

"เธอไม่สบายหรือป่าว" ป๊อปปี้เือือมมือจะมาจับฉัน แต่เขาก็เหมือนจะรู้ตัวเลยชักมือกลับ เมื่อกี๊ถ้าฉันไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเอง ฉันว่า ฉันเห็นความห่วงใยในตาเขา

"ป่าว ว่าแต่นายยังไม่ตอบฉันเลย" ฉันเบือนหน้าหนีเขา (เพื่ออะไร?) ไม่เข้า่ใจตัวเองเหมือนกัน

"ผมไม่ชอบปาร์ตี้ แต่ที่มาก็เพราะยัยหวายบังคับมา" ยัยนั่นมีอิทธิพลอะไรกับเขาขนาดบังคับมางานปาร์ตี้ได้เชียวหรอ!! ชิ หมั่นไส้

"นายเย็นชากับฉันมากเลยนะ เมื่อกลางวัีน ตอนนี้ก็ด้วย" ฉันยังคงไม่มองหน้าเขาอีกอยู่ดี ฉันเริ่มกลัวแล้วสิ กลัวที่จะเข้าใกล้เขา การที่ได้สบตากับเขาเมื่อกี๊มันทำให้ความกล้าเมื่อตอนกลางวันฉันหายหมดเลย T_T 

"ก็ผมกับคุณไม่สนิทกัน" เขาตอบเสียงเรียบ ก่อนจะยกไวน์ขึ้นมาดื่มรวดเดียวหมด ฉันมองตามป๊อปปี้ที่ลุกขึ้น ทำไมฉันถึงต้องรู้สึกไม่อยากให้เขาไปด้วยเนี๊ย แต่ก็นะ เธอไม่มีสิทธิ์รั้งเขาไว้หรอกฟาง

"นะ นาย!" แต่เธอก็ตะโกนรั้งเขาไว้แล้ว อ่าาาาาาาา ให้ตายเถอะ ฉันเป็นอะไรไปเนี๊ย ฉันไม่เคยง้อหรือรั้งผู้ชายคนไหนมาก่อนเลยนะ นอกจากคนๆนั้น

"จะไปไหน" ฉันเดินมาหาดักหน้าเขาทันที ที่เขาหยุดเดิน ป๊อปปี้มองฉันดวงแววตาที่ยากจะเข้าใจ 

เขาถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดประโยคที่เจ็บที่สุดในรอบปี

"ไม่ใช่เรื่องของเธอ" เขาบอกแค่นี้แล้วก็เดินจากไป... วินาทีนี้ฉันเพิ่งรู้ว่าตัวเองกำลังตกเป็นเป้าสายตาคนในงาน ยัยหวายมองฉันพร้อมพูดบางอย่างกับโทโมะ ส่วนโทโมะก็มองฉันอย่างไม่เข้าใจ ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็คิดได้ว่าสิ่งที่ฉันทำไปเมื่อกี๊ มันไม่ใช่ตัวตนของฉันเลย ไม่ใช่ตัวตนใหม่... 

"นั่นสิ ไม่ใช่เรื่องของเธอเลยสักนิดฟาง" ฉันบอกตัวเองเบาๆ แล้วฝืนยิ้มไปหาแนนนี่ที่เพิ่งเดินมา

"ขอบคุณมากนะที่มาส่งพี่" ฉันหันไปยิ้มหวานให้คนข้างๆ ก่อนจะโน้มตัวไปหอมแก้มเขา เควินยิ้มอายๆเล็กน้อยพร้ิอมยกมือขึ้นจับแก้มตัวเอง

"เรื่องแค่นี้เล็กน้อย ถ้าเทียบกับการที่มีพี่ฟางมานั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถ" ฉันแกล้งยิ้มขำๆ ก่อนจะเปิดประตูรถลงไป โดยที่ไม่ลืมหันมาโบกมือบ๊ายบายรุ่นน้องปี 1 หนุ่มน้อยหน้าหวานลูกชายนักธุรกิจชื่อดัง เด็กใหม่... ของฉัน

แล้วนี่ฉันควรจะยิ้มให้เขาดีหรือป่าว... ฉัีนถามตัวเองในใจทันทีที่เห็นว่าบุคคลที่ยืนอยู่หน้าตึกมองฉัีนกับเควินที่เพิ่งขับรถออกไปคือใคร 

"หวัดดีป๊อปปี้" ฉันยกมือขึ้นทักทายเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เหอะ ! แม่ละอยากจะลงไปนั่งกรี๊ดๆๆ จริงๆเลย เขาเมินฉันอีกแล้ว เมินด้วยการเดินหนี ! เอางี้ก็ได้ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ทักนายอีกแล้ว! ไม่คุยไม่สนใจเลย ชิ

ฉันเดินเชิ่ดหน้าผ่านป๊อปปี้ไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่หันหลังกลับไปมอง เขาจะต้องรู้ตัวว่าเขาผิดอย่างไม่น่าให้อภัยที่เมินใส่ฉัน!

"เป็นไรไปฟาง" ยัยแนนนี่ที่นั่งปัดมาสคาร่าอยู่ ถามฉันทันทีที่หมดคาบเรียน

"ป่าว!" ฉันปฎิเสธออกไป เรื่องอะไรจะบอกว่าโมโหที่อีตาป๊อปปี้เมินใส่ ที่แย่กว่านั้นทำยังกะฉันไม่มีตัวตน 

"หรอ -_-" ยัยแนนนี่พูดพร้อมทำหน้าเชื่อฉันสุดฤทธิ์ (ประชดค่ะ)

"ป๊ิอปปี้นี่เพิ่งจะบ่ายสามเอง นายจะกลับคอนโดเลยหรอ" ฉันใช้หางตามองต้นเสียงทันที ยัยจินนี่คู่อริฉันกำลังยืนยิ้มคุยกับป๊อปปี้ที่ประตูห้อง ฉันตั้งตัวเป็นคู่อริกับนางโดยที่นางไม่รู้ตัวด้วยซ้ำเพราะอะไรนะหรอ ก็ยัยนี่เป็นอะไรที่ฉันไม่ชอบมากๆเลย สวย รวย แอ๊บแบ๊ว เรียนดี มารยาทดี สรุปง่ายๆ ยัยนี่ทำตัวดีกว่าฉันจนน่าหมั่นไส้ ขณะที่ฉันเป็นตัวร้ายคอยเหวี่ยงวีนคนอื่นๆ คั่วผู้ชายไปทั่ว ยัยนี่กลับเป็นคนเรียบร้อย อารมณ์ดี ยิ้มบ่อย เรียนได้เกียรตินิยมซะจนฉันไม่ชอบ (อิจฉาเขาว่างั้น-ไรเตอร์)

"ยังหรอก ฉันว่าจะแวะไปร้านกาแฟเพื่ออ่านหนังสือซะหน่อย เธอจะไปด้วยมั๊ย"

"เหอะ!" ตุ๊บ! ฉันวางหนังสือเสียงดังซะจนยัยแนนนี่ตกใจ พร้อมกับเพื่อนๆคนอื่นที่หันมามองรวมทั้งสองคนนั้นด้วย

"พอดีฉันต้องไปเยี่ยมคุณป้าที่โรงพยาบาลนะ ไว้โอกาสหน้าละกันเนอะ" 

"ได้สิ ว่าแต่ถ้าคนขับรถเธอยังไม่มา ให้ฉันไปส่งก็ได้นะฉันไม่รีบ"

"น่าหงุดหงิดจริงๆ" ฉันบ่นออกมาโดยลืมสังเหตุว่าแนนนี่มองอยู่ ทีฉันเรียกผมๆคุณๆ ที่ยัยนั่นเรียกฉันเรียกเธอ ทีฉันพูดด้วยทำเฉย ทียัยนั่นพูดด้วยซะสนิทสนม -/\-!!

"ขอบคุณนะ แต่คนขับรถฉันมารอแล้ว ไว้พรุ่งนี้ละกันนะ" ยัยจินนี่พูดเสียงแอ๊บแบ๊วน่ารัก ทำให้หางตาฉันเห็นว่าอีตาป๊อปปี้ขยี้ผมเธอขำๆ ก่อนจะเดินออกไปคนละทาง

"จะไปไหน" แนนนี่ถามฉัน แต่ฉันไม่มีเวลามาตอบหรอก 

ฉันกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามป๊อปปี้ไปทันที ผู้ชายอะไรเดินเร็วชะมัด 

ตื๊ด ตื๊ด 

ฉันคว้าโทรศัพท์จากกระเป๋ามารับทั้งๆที่ยังเดินอยู่ ส่วนตาก็จับจ้องไปที่ร่างสูง

"ขอโทษนะคะพี่ฟลุ๊ค วันนี้ฟางมีธุระต้องทำนะ ไว้เราไปเที่ยวด้วยกันวันหลังนะคะ" ฉันบอกปลายสายรีบๆแล้วกดปิดเครื่อง 

"หายไปไหนแล้ว" พอเดินมาถึงข้างตึก โดยที่ฉันไม่รู้ตัวว่าอีตานั้นพาเดินมานี่ทำไม -__-;; เขาก็หายไปแล้ว 

"ว๊าย!" ตุ๊บ! ฉันตกใจที่จู่ๆป๊อปปี้ก็โผล่มาดักหน้าตอนหันหลังกลับ จนฉันเผลอทำโทรศัพท์หล่น เขาจับไหล่ฉันแล้วดันไปติดผนังตึก แววตาของเขาดูโมโหเล็กน้ิอย

"ตามฉันทำไม" เขาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา 

ตึก ตึก เอาอีกแล้วหัวใจฉัน เพียงแค่ใบหน้าหล่อๆของเขาอยู่ใกล้แค่นี้ ทำไมต้องเต้นแรงด้วย ><

"ปะ ป่าวนะ ฉันไม่ได้ตามนาย" ฉันปฎิเสธพร้อมเบือนหน้าหนี แต่ก็โดยเขาจับหันกลับมาเพื่อให้เรามองตากัน 

"รู้อะไรมั๊ย... ฉันเกลียดคนโกหกที่สุดในโลก"

"เธอรู้อะไรมั๊ยฟาง ว่าฉันเกลียดคนโกหกที่สุดในโลก" อยู่ๆเสียงเด็กผู้ชายในความทรงจำก็ผุดขึ้นมาในหัว ประโยค... มัน... ช่างคล้าย... กัน

"นั่นมันเรื่องของนาย" ฉันพยามผลักเขาออก แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะฉันเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ T^T

"ฉันถามตอบมาสิ!" เขาเริ่มบีบไหล่ฉันแรงขึ้น จนน้ำตาฉันแทบไหลออกมา ไม่ได้นะ ฉันจะไม่อ่อนแอให้ผู้ชายหน้าไหนที่ไม่ใช่พ่อเห็นอีกแล้ว 

"นายพูดแบบเป็นกันเองกับฉันได้แล้วหรอ!" ฉันแสยะยิ้มพร้อมกับจ้องหน้าเขา ป๊อปปี้เหมือนจะเพิ่งรู้ว่าตัวเองลืมปิดกั้นความสนิทระหว่างเราสองคนไว้

"ทีฉันเพิ่งจะมาพูด ทีคนอื่นนายก็พูดๆๆ กันเองอยู่นั้นแหละ ที่ฉันถามอะไรพูดอะไรนายก็เมิน ทีคนอื่นนายกลับยิ้มให้คุยด้วยสนิทสนม" ฉันรู้ว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวกับสิ่งที่เรากำลังคุยกันเพียงนิดเดียว แต่มันก็เป็นสิ่งที่ฉันอยากจะพูดให้เขารับรู้ ว่าฉันรู้สึกไม่ชอบ... ที่เขาำทำกับฉันต่างจากคนอื่น

"เรื่องของฉัน เธอจะมายุ่งทำไม ฉันจะคุยกับใครยังไงก็เรื่องของฉัน!" เขาพูดพร้อมกับดึงฉันเข้ามาบีบไหล่ครั้งสุดท้ายก่อนจะปล่อยฉันให้กระแทกกับผนัง

"เธอ... ไม่ต้องมายุ่ง" เขาบอกแค่นั้นแล้วเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองฉันเลย

"หึ" ฉันค่อยๆนั่งลงกับพื้นแล้วปล่อยให้น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลออกมา เขาทำนิสัยเหมือนกับคนๆนั้นของฉันเมื่อตอนเด็กๆ เย็นชา เฉยชา ใจร้าย และไม่มีหัวใจ... เหมือนกันยังกับแกะ T_T เขาทำให้ฉันเผยด้านที่อ่อนแอ่ออกมา ด้านที่มีแค่พ่อแม่ และเขาคนนั้นได้เห็น

สวัสดีนะค้าบบบบบบบบบบบ~ ลีดเดอร์ที่รัก ชุ้บๆ ไรเตอร์กลับมาแล้ววว ตามสัญญาว่าจะมาอัฟเรื่องนี้หลังจาก Stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย จบ ตอนที่ 2 ฟางเริ่มจะหวั่นไหวให้กับผู้ชายที่ชื่อป๊อปปี้แล้ว ว้าววว แม่คาสโนวี่จะทำยังไงนี่น๊าา ที่หัวใจของเธอที่เก็บไว้ให้รักแรกเมื่อตอนเ็ด็กๆ กำลังจะไปเป็นของใครก็ไม่รู้ที่เริ่มมาทำให้ชีวิตเธอปั่นป่วน ไรเตอร์ฝากเม้ล ฝากติดตาม และฝากโหวตด้วยน๊า <3