The love memory ของยัยคาสโนวี่หน้าใส

"รอฟางด้วยสิ พี่คนหล่อ" เด็กหญิงผมเปียสองข้างอายุ 10 ขวบกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามเด็กผู้ชายตัวสูง ทำไมเขาถึงเดินเร็วนักนะ เพิ่งจะเลิกเรียนเอง 

"โอ๊ย!" ไม่ทันไรคนตัวเล็กก็สะดุดก้อนหินหกล้ม "ฮือๆ เลือดออก ฮือๆ" ฟางร้องไห้ทันทีที่เห็นเลือดบนหัวเข่า เสียงของฟาง ดึงดูดความสนใจของคนตรงหน้าได้อย่างดี ป๊อปปี้หยุดชะงักฝีเท้า เขาลังเลว่าจะหันหลังกลับไปดีมั๊ย

"ฮือๆ เจ็บที่สุดเลย" ฟางยังคงร้องไห้ไม่หยุด ป๊อปปี้ถอนหายใจเบาๆ แล้วหันกลับมาหาคนตัวเล็ก

"ซุ่มซ่าม อ่อนแอ" แทนที่จะเป็นคำปลอบโยน แต่คนตัวโตกลับพูดดุ ฟางเช็ดน้ำตาและพยามกลั้นมันไว้ไม่ให้ไหลออกมา เธอรู้ว่าเขาไม่ชอบเห็นคนร้องไห้

ป๊อปปี้ค่อยๆนั่งลงตรงหน้าฟาง มือหนาดึงผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ากางเกง มาเช็ดแผลที่หัวเข่าให้เธอ ฟางมองป๊อปปี้ตาไม่กระพริบ เด็กสาวเพิ่งเคยเห็นเขาในมุมนี้ เธอเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว 

"เธอจะตามฉันทำไมยัยเด็กบ้า" ป๊อปปี้บ่นทั้งๆที่มือยังยุ่งอยู่กับการเช็ดแผล "อยู่ตั้งป.4 แล้วยังมา่นั่งร้องไห้อยู่ได้" 

"ฟางตามเพราะชอบพี่ไง ที่ร้องไห้เพราะฟางเจ็บจริงๆนะ เจ็บที่สุดเลย" ฟางตอบอย่างไร้เดียงสา ป๊อปปี้หยุดเช็ดแผล และโยนผ้าเช็ดหน้าทิ้งไป ก่อนจะหันกลับมาพยุงคนตัวเล็กขึ้นยืน 

"เธอยังเด็ก เจ็บที่สุดก็คือหกล้ม ไว้เธอโตขึ้นเธอจะรู้ว่าการหกล้มไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เธอเจ็บที่สุด" ป๊อปปี้พูดด้วยแววตาเศร้าๆ ความคิดเขามักโตเกินวัยเสมอ เขาผ่านเรื่องร้ายๆในชีวิตมา จนสามารถยืนหยัดได้ด้วยตัวเองโดยที่ไม่ต้องพึ่งใคร และเขาไม่เคยอ่อนแอนับจากวันนั้น

"แล้วอะไรที่เจ็บที่สุดละ" ฟางเอียงคอถามอย่างสงสัย

"ก็สิ่งที่เธอกำลังรู้สึกกับฉันไงละ" 

"ฟางไม่เห็นเจ็บเพราะพี่เลย พี่ไม่เคยทำให้ฟางเจ็บ ^^" เด็กสาวพูดอย่างร่าเริง พร้อมยิ้มกว้างให้คนตรงหน้า แต่ป๊อปปี้กับทำใบหน้าเรียบเฉย ไม่หวั่นไหวกับรอยยิ้มของเธอ เหมือนเด็กผู้ชายคนอื่นๆ

"เธอยังเด็กเกินกว่าจะรู้ว่าอะไรคืออะไร" 

"แต่พี่บอกว่าฉันอยู่ป.4 แล้วนะฉันไม่เด็กแล้ว" ฟางเถียง "โอ๊ย! ทำไมแสบแผลจัง" 

"รอแม่เธออยู่นี่แหละ ฉันกลับไปถึงบ้านแล้วจะบอกท่านให้มารับ" พูดจบป๊อปปี้ก็หันหลังเดินจากฟาง เด็กสาวทำตาโต

"ไม่เอานะ ฟางกลัว ฮือๆ" ฟางเริ่มร้องไห้อีกครั้ง ป๊อปปี้หยุดเดินครู่นึง แต่แล้วเขาก็เดินต่อไป เขาทำดีกับเธอมากไปแล้วเมื่อกี๊ เขาจะไม่ใจอ่อนอีก มันอันตรายต่อหัวใจเขาเกินไป

"พี่คะ ฮือๆ โอ๊ย!" ฟางพยามที่จะวิ่งตามไป แต่แค่เดินเธอก็เจ็บแผลแล้ว คนตัวเล็กได้แต่มองตามแผ่นหลังคนตัวโตที่ห่างออกไปเรื่อยๆ

ออดดดด ~

"ใครคะ" ผู้หญิงที่แสนจะคุ้นตาเดินมาเปิดประตูบ้าน ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าเป็นใคร

"ป๊อปปี้นี้เอง มีอะไรจ้ะ" ผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ของฟาง ถามอย่างเป็นมิตร 

"คุณอาช่วยไปรับฟางที่ปากทางเข้าหมู่บ้านด้วยนะคับ เธอหกล้ม" ป๊อปปี้ตอบด้วยสีหน้านิ่งเรียบ

"ว๊าย! น้องเป็นอะไรมากมั๊ยลูก อาจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ ขอบใจมากนะจ้ะที่มาบอก" สายตาป๊อปปี้ไม่ได้จ้องมองที่หญิงวัยกลางคนแต่อย่างใด เขากำลังมองข้าวของที่กองอยู่นอกบ้าน และบนรถคันโต

"คุณอาเอาของออกมาทำไมเยอะแยะคับ" ป๊อปปี้ถามอย่างสงสัย ถึงแม้ภายในใจจะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว เพราะเหตุการ์ณแบบนี้เคยทำให้เขาเจ็บปวด

"อ่อ ครอบครัวอาจะย้ายไปกรุงเทพนะ อาไปก่อนนะลูก" พูดเสร็จแม่ฟางก็รีบเดินออกไป ป๊อปปี้เพียงแค่มองดูพ่อของฟางและคนงานช่วยขนของ 

"เห็นมั๊ยฟาง... สุดท้ายเธอก็จะทิ้งฉัน" คนตัวโตพูดเบาๆกับตัวเอง ก่อนจะเดินข้ามถนนไปบ้านหลังตรงข้าม

พรวด !

ร่างสูงสะดุ้งตื่นจากฝัน สายตามองไปที่นาฬิกาบนหัวเตียง ตีห้า สี่สิบ ทำไมเขาถึงฝันเรื่องเดิมๆซ้ำๆแบบนี้อยู่เรื่อยเลย ป๊อปปี้ลุกขึ้นไปเปิดไฟห้องนอน และหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดเหงื่อที่ไหลออกมา ก่อนจะเดินกลับมานั่งลงที่เตียงนอน

"เธอจะตามฉันแม้กระทั้งความฝันเลยหรือไงฟาง" เขายกมือขึ้นมาปิดหน้า พร้อมเอียงตัวล้มลงไปบนเตียง ป๊อปปี้มักจะฝันเห็นเหตุการ์ณในวันที่ฟางจากเขาไปเป็นประจำ ฝัีนที่เฝ้าตอกย้ำความเจ็บปวดภายในใจ ว่าเขารู้ตัวว่าหลงเสน่ห์คนตัวเล็กก็เมื่อเธอไม่อยู่ 

นับจากวันที่ครอบครัวฟางย้ายจากเชียงใหม่มาอยู่กรุงเทพ ป๊อปปี้ก็ยิ่งซึมเศร้ามากกว่าเดิมเมื่อไม่มีเด็กผู้หญิงผมเปียชอบกินอมยิ้มและขี้แย เดินตามไปกลับโรงเรียนในทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ ไม่มีเด็กผู้หญิงที่เอาแต่ใจชอบมากวนเขาทำให้เขารำคาญที่บ้านในวันเสาร์อาทิตย์ ไม่มีฟางที่น่ารักเป็นที่รักของทุกคน ไม่มีฟางที่ทำให้เขาหงุดหงิดและพาลโมโหเมื่อเธอพูดคุยกับเด็กผู้ชายคนอื่น

ยิ่งคิดป๊อปปี้ก็ยิ่งเจ็บปวด ในเมื่ออดีตเขาพลาดที่จะดูแลเธอ แต่ปัจจุบันเขาก็ไม่สามารถดูแลเธอได้ เธอจำเขาไม่ได้ ว่าเขาคือใคร เธอไม่รู้จักแม้แต่ชื่อของเขาในวัยเด็ก และเธอก็มีผู้ชายมาติดพันเยอะมากมาย แม้จะหวงแต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเธอไม่ได้รักเขาจริงๆ ถ้ารักของเธอตอบแทนด้วยการมีคนอื่น เขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องทำอะไรเพื่อเธอ

"เธอมันก็เหมือนกับผู้หญิงคนนั้นฟาง" 

"อะไรนะ! -[]-!" ฉันร้องเสียงดังใส่โทรศัพท์ เมื่อยัยแนนนี่โทรมาบอกว่าวันนี้จะไม่มาเรียน T^T งื้ออออออออออ แล้วฉันจะอยู่กับใครละ ในเมื่อฉันมียัยนั่นเป็นเพื่อนรักเพื่อนตายอยู่คนเดียว

"แกจำไว้เลยแนนนี่ เห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อน" ติ๊ด

ฉันแกล้งตัดสาย จริงๆก็ตั้งใจตัดนั่นแหละ ก็ยัยนั่นเลือกที่จะไปเที่ยวทะเลกับแฟน(ใหม่) แทนที่จะมาอยู่กับฉัน ><;; ยิ่งคิดยิ่งน้อยใจ

ฉันเดินเชิ่ดหน้าเป็นนางพญาเข้ามาในห้อง เพื่อนๆก็ดีเหลือเกิน ทำตัวปกติ คือ... ไม่สนใจฉัน ว่าจะืำอะไร มามหาลัยแล้วหรอ -__-

"มีนเอารายงานมาลอกหน่อยสิ" ฉันหันไปสะกิดมีนที่นั่งข้างๆ ยัยนี่เป็นเด็กเรียนคนนึงพอๆกับจินนี่ แต่ยัยนี่น่าหมั่นไส้น้อยกว่า เพราะเป็นเด็กทุนแถมชอบใส่แว่น เรื่องความสวยและบุคลิกฉันเลยกินขาด คิกคิก

"ป๊อปปี้เอาไปแล้ว" ฉิ้ง! ฉันหันไปมองอีตาป๊อปปี้ที่นั่งอยู่ทางหน้าต่างทันที มองเห็นได้ชัดเลยแหละว่าอีตานั้นแค่นั่งเฉยๆ มิได้ลงมือลอกงานแต่อย่างใด 

ถึงฉันเป็นเด็กหลังห้อง ฉันก็ไม่ได้โง่พอที่จะดูไม่ออกนะโว๊ยยย ว่าเขาทำรายงานเสร็จแล้ว แต่เสนอหน้าเอางานมีนไปวางไว้เฉยๆ 

"เนย เอางานมาดูหน่อยสิ" ฉันเปลี่ยนเป้าหมายทันที แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือ...

"ป๊อปปี้ยืมไปแล้ว" 

อีตาป๊อปปี้ต้องการอะไรจากสังคม ? เขายืมไปทั้งห้องเลยไหมเนี๊ย 

"ฟางจะไปไหน" มีนตะโกนถามทันทีที่ฉันเดินไปถึงประตูห้อง

"ไปเที่ยวกับใครสักคนที่หล่อและรวย ฉันไม่อยู่ให้โดนอาจารย์ด่าหรอก" พูดจบฉันก็เดินกระแทกเท้าลงมาจากตึกอย่างอารมณ์เสีย ถ้าไม่ติดว่าอีตานั่นพูดได้เจ็บปวดสุดๆ และหน้าตาเวลาโมโหน่ากลัวสุดๆ ฉันไปวีนนานแล้วไม่ปล่อยให้ลอยหน้าลอยตาอย่างสบายใจขนาดนั้นหรอก หึ

"บอกไม่ต้องมายุ่งกับเรื่องของฉัน อย่างนู่นอย่างนี้ แล้วตัวเองจะมายุ่งเรื่องลอกงานฉันทำไม T^T" ฉันบ่นเสียงดัีงคนเดียว (คนไม่ค่อยมี -___-) พลางไล่เบอร์มือถือไปเรื่อยๆ

"โอ๊ยๆ เบื่อ! จะไปเที่ยวกับใครดีเนี๊ย" มีแต่คนเดิมๆ บางคนฉันก็ไปเดทด้วยแค่ครั้งเดียว แต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงเบื่อได้เร็วแบบนี้ 

"ไปกับฉันก็ได้นะ" ขวับ ฉันหันตามต้นเสียงทันที

"นะ... นาย -O-"

"มายืนทำอะไรตรงนี้่หรอป๊อปปี้" จินนี่เดินเข้ามายืนข้างผมที่ระเบียงอย่างอารมณ์ดี พลางมองดูรถคันสวยที่แล่นออกไปจากตึกคณะ

"ป่าวหรอก" ผมหันไปตอบยิ้มๆ แม้ข้า่งในจะเจ็บปวดก็ตาม 

"นายแกล้งฟางทำไมหรอ" จินนี่ถามอย่างสงสัย 

"ฉันป่าวสักหน่อย ^^" ผมขยี้หัวเธอเบาๆ อย่างเอ็นดู

"ป่าวอะไร นายยืมรายงานเพื่อนทั้งห้องไปกองไว้ที่โต๊ะทำให้ฟางไม่มีต้นฉบับมานั่งปั่นงานส่งอาจารย์นะ -0- แล้วเหมือนฟางจะหงุดหงิดด้วย" 

"หรอ" ผมเหมือนจะพูดกับตัวเองมากกว่า ที่จินนี่พูดมาก็ถูก ผมจงใจแกล้งฟาง ผมไม่ชอบที่เห็นยัยนั่นขี้เกียจ นั่งสวยลอกงานคนอื่นเอาเกรดไปวันๆ

แต่ผมคงจะคิดผิดแล้วแหละ เธอแทบไม่กระตือรือร้นกับมันเลย เธอไปเที่ยวกับคนอื่นแล้ว แล้วคนนั้นๆก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลที่ไหน...

ฮัลโหลลลลลลลลลลล ~ ไรเตอร์มาอัฟยาวๆ ให้แล้วน๊าาาาาาาาาาาา ><;; อิอิ อาจจะมาช้าบ้าง แต่ก็ยังดีกว่าไม่มาใช่ไหมล้าาาาา <3 ไรเตอร์รักคนเม้ล คนโหวตนะ จุ๊บๆ (ทำหน้าอ้อน) ^^