ลูกพี่ ลูกน้อง (TK)

เช้าวันต่อมา
ก๊อกๆๆๆๆ
หวาย:พี่แก้ว... คุณป้ามลให้มาตามไปทานข้าวค่ะ
แก้ว:... (เงียบ)
 
ห้องอาหาร
แม่มล:แก้วล่ะจ้ะ
หวาย:ไม่ทราบอ่ะค่ะ หนูไปตามแล้วแต่พี่เค้าไม่ตอบสงสัยยังไม่ตื่นมั่ง
แม่มล:งั้นเดี๋ยวแม่ไปตามเอง
 
ห้องนอนของโทโมะ
แม่มล:แก้ว ตื่นได้แล้วนะ ลูกสายแล้วนะจ้ะ
แก้ว:... (เงียบ)
แม่มล:แก้ว เป็นไรรึเปล่า หวายจ้ะ!!
หวาย:มีไรหรอคะ
แม่มล:ไปเอากุญแจสำรองมาให้หน่อยได้มั๊ยจ้ะ
หวาย:ค่ะ เดี๋ยวหวายไปเอามาให้
 
5 นาทีผ่านไป
หวาย:ได้แล้วค่ะ
แม่มลไขประตูเข้าเห็นแก้วนอนละเมอถึงโทโมะอยู่
แก้ว:ฮือๆๆ พี่โมะ กลับมาเร็วๆได้มั๊ยแก้วคิดถึงพี่อ่ะ
แม่มล:แก้วๆ ตื่นลูกได้แล้วนะ
แก้ว:พี่โมะ!!! อ้าวฝันหรอเนี่ยะ โอ๊ย!!!เจ็บอ่ะ
แม่มล:แก้ว แม่ขอโทษนะ
แก้ว:ไม่เป็นไรค่ะ แม่คะแก้วอยากคุยกับพี่โมะอ่ะ แม่โทร.หาพี่โมะให้หน่อยได้มั๊ยคะ
แม่มล:จ้าๆๆ รอแปปนะ
ตู้ด ๆ ๆ
โทโมะ:ฮัลโหลครับ
แม่มล:โมะหรอลูก ว่างอยู่รึเปล่าจ้ะ แก้วเค้ามีอะไรจะคุยด้วยน่ะ 
โทโมะ:ครับๆๆ ว่างๆๆๆมากเลย 
แม่มล:แก้วจ้ะ มานี้เร็ว
แก้ว:แก้วโดนแม่ตีเจ็บขามากเลยค่ะ เดินไม่ไหวอ่ะ
แม่มล:งั้นเดี๋ยวแม่เอาโทรศัพท์ไปให้นะ
แก้ว:ค่าพี่โมะ
โทโมะ:ว่าไงตัวแสบ มีไรจะคุยกับพี่หรอ
แก้ว:เมื่อวานนี้ แก้วโดนตี 
โทโมะ:ใครตี แล้วตีทำไมเดี๋ยวพี่กลับไปพี่จะไปจัดการ
แก้ว:คุณแม่ค่ะ โดนตีเพราะน้องพี่อ่ะ จะกลับมาจัดการให้แก้วจริงนะ
โทโมะ:อืมๆๆ เดี๋ยวพี่กลับไปเคลียร์ให้
แก้ว:เมื่อไหร่ล่ะคะ
โทโมะ:เร็วๆนี่ล่ะ 
แก้ว:ค่าๆๆ พี่โทโมะคุยกับหวายมั๊ยคะ
โทโมะ:อืมๆ ก็ได้ พี่อยากถามหวายเหมือนกันว่าทำอะไรให้แก้วโดนตีแบบนี้
แก้ว:หวายจ้ะ พี่โมะจะคุยด้วย
หวาย:จริงหรอคะ!!! ค่าพี่โมะ
@$#^&**(_)_*&*%$%@$@#%^*)(_*&^$%
@$#$@%$&%^*&*)()+_*(&*&$#%%$^()(*_
#$%#$^%^*_))*&&^#$$#@
#@$@$^%$*&(
@#$@#%^%$*&
หวาย:ค่า เข้าใจแล้ว คุณป้าคะพี่โมะมีอะไรจะคุยด้วย
แม่มล:แก้วไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วนะ
แก้ว:ค่ะแม่
หวาย:เดี๋ยวหวายช่วยนะ
แก้ว:อืมๆๆ 
ไร่ศิริมงคลสกุล ณ สวนส้ม
แก้ว:แม่คะ ให้หนูช่วยเก็บส้มนะคะ
แม่มล:จ้า ขอบใจนะลูก
แก้ว:หวาย ไม่มาช่วยกันเก็บส้มล่ะ
หวาย:ไม่เอาอ่ะพี่แก้ว แดดร้อนมาก เดี๋ยวผิวหวายเสียอ่ะค่ะ เก็บไปเถอะ
แก้ว:จริงๆเล๊ย...ยัยน้องคนนี้ ต่างกับพี่ชายลิบลับเลย 
แม่มล:ปล่อยน้องไปเถอะ แก้วรีบช่วยแม่เก็บส้มเถอะลูก 
แก้ว:แม่คะ เสร็จแล้วแก้วไปเก็บองุ่นที่พี่โมะปลูกนะคะ
แม่มล:จะรีบเก็บทำไมล่ะจ้ะ
แก้ว:เดี๋ยวมันก็เน่าหมดหรอก
แม่มล:ไม่ต้องหรอกจ้ะ เดี๋ยวพี่เค้าก็มาเก็บแล้วล่ะ
แก้ว:แล้วเมื่อไรล่ะคะ
แม่มล:เร็วๆนี้แหละจ้ะ...
 
ผ่านไป 2 วัน
แม่มล:แก้วๆ ตื่นได้แล้วจ้ะ
แก้ว:มีไรหรอคะแม่
แม่มล:ไปสนามบินกัน
แก้ว:ไปทำไมคะ แก้วยัง ง่วงอยู่เลย
แม่มล:ต้องเดี๋ยวนี้เท่านั้น
แก้ว:ก็ได้ค่ะ
 
ผ่านไป 3 ชั่วโมง ณ สนามบิน
แก้ว:แม่คะ เรามาหาใครหรอคะ นี่เรารอเค้ามา 3 ชั่วโมงแล้วนะคะ
แม่มล:เออน่า รอไปก่อน .... นั่นไงๆ พี่เค้ามาแล้ว
แก้ว:พี่?
แก้ว งง กับคำว่าพี่ พี่ไหน ใครอ่ะ
แม่มล:โมะจ้ะ ทางนี้ๆ
แก้ว:พี่โมะ
โทโมะ:สวัสดีครับคุณอา ว่าไงจ้ะน้องแก้วใจ
แก้ว:พี่โมะ (น้ำตาคลอ) พี่โมะกลับมาหาแก้วแล้ว 
โทโมะ:คิดถึงล่ะสิ
แก้ว:แน่นอน แก้วคิดถึงพี่จนจะแทบบ้าอยู่แล้ว
โทโมะ:มาให้พี่กอดให้ชื่นใจทีนึง
แก้ว:อื้ม... 
แก้วกระโดดกอดโทโมะด้วยความดีใจ
โทโมะ:ไม่เจอกันนาน ตัวหนักขึ้นเยอะเลยนะ
แก้ว:พี่โมะอ่ะว่าแก้วได้ไง พี่โมะก็หล่อขึ้นเยอะเลย
โทโมะ:ฮ่ะๆๆ อะไรนะ ใครหล่อนะ
แก้ว:อะไร บ้าใครหล่อ พี่โมะไปหาหมอตรวจสุขภาพหูหน่อยดีมั๊ย
โทโมะ:ก็ดีนะ ฮ่าๆๆๆ
แก้ว:ฮ่าๆๆๆ แล้วพี่โมะจะกลับเมื่อไรอ่ะคะ
โทโมะ:ประมาณเดือนหน้าอ่ะ ทำไมหรอ
แม่มล:เอ่อ OK หยุดแสดงความดีใจไว้แค่นี้ก่อนดีมั๊ย เราไปหาอะไรทาน แล้วไปเก็บองุ่นกัน
แก้ว+โทโมะ:ค่าาาา/คร๊าบบบบบบ