ลูกพี่ ลูกน้อง (TK)

เช้าวันต่อมา
แก้ว:แม่จ๋า..... มีไรทานมั่งคะ แก้ว หิ๊วหิว
แม่มล:แหมๆ ลงมาก็หิวเลยนะ มีของโปรดของลูกกับพี่โทโมะทั้งนั้นเลย
แก้ว:จริงหรอคะ แล้ว ยัยน้องหวายไปไหนอล้วล่ะ
แม่มล:ไม่รู้สิ แต่เช้าแม่ก็ยังไม่เห็นเหมือนกัน
แก้ว:หรอคะเอ่อแล้วพี่...
แม่มล:ถ้าจะถามถึงตาโมะล่ะก็ นู้นๆๆ อยู่ในสวนหลังบ้านน่ะจ้ะ เดี๋ยวพี่เค้าก็มา
แก้ว:หรอคะ งั้นเรามาทานข้าวกันดีกว่านะคะ แก้ว หิ๊วหิว
แม่มล:จ้าๆ
โทโมะ:จะทานกันแล้วหรอ คนหล่อยังไม่มาเลยนะครับ
แก้ว:แหวะ พี่โมะเนี่ยะนะหล่อ หล่อตรงไหน (โกหก พี่โมะก็หล่อจริงๆอ่ะแหละ คิดดังๆในใจ)
โทโมะ:ก็หล่อทุกตรงนั่นแหละ อยู่ที่ไหนก็หล่อ (ใครว่าโทโมะหล่อ ยกมือขึ้น/ไรเตอร์)
แก้ว:เฮ้อ...กินข้าวไม่ลง
โทโมะ:ดีๆ งั้นทั้งหมดนี่ก็เป็นของพี่หมดเลย ฮ่าๆๆๆๆๆ
แก้ว:ไม่ได้ๆๆๆ ของแก้วต่างหากล่ะ พี่อ่ะมั่ว
แม่มล:พอทั้งคู่นั่นแหละ แบ่งๆกันทานนั่นแหละจ้ะ
แก้ว:เออพี่โมะ แก้วอยากถามตั้งนานละ ว่าหน้าพี่ไปโดนไรมา อย่างกับรอยโดนตบอย่างงั้นแหละ (โถๆๆๆ ตัวเองเป็นคนตบเองยังจำไม่ได้/โทโมะ)
โทโมะ:อ๋อ! คือพี่.... นั่งตบหน้าตัวเองเล่นน่ะ ว่างเกินๆๆ
แก้ว:หรอๆ ว่างๆไปเช็คสมองบ้างนะ
โทโมะ:ไปมาแล้ว หมอบอกปกติ ครบ 34
แม่มล:เอ๊ะ! แต่คนเรามีแค่ 32 ไม่ใช่หรอจ้ะ
แก้ว:ก็พี่โมะไม่ขาด แต่เกินไงคะ
ทุกคน:ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
โทโมะ:คุณอาครับ ทานข้าวเสร็จแล้วเราไปสวนส้มกันนะครับ
แม่มล:ไปทำไมล่ะจ้ะ
โทโมะ:ไม่มีไรครับ ผมแล้วอยากเดินเล่นน่ะครับ
แก้ว:งั้นแก้วไปด้วยนะคะ
แม่มล:ตามใจเถอะจ้ะ อยากไปก็ไปเถอะ
 
ที่สวนส้ม
แก้ว:เอ่อ คุณแม่ และก็พี่โมะด้วย
แม่มล+โทโมะ:มีไรหรอจ้ะ/มีไรหรอ
แก้ว:อาทิตย์หน้า แก้วจะสอบเข้ามหาลัยแล้วนะ
โทโมะ:แก้วเพิ่งจะสอบเข้าหรอ พี่นึกว่าอยู่มหาลัยแล้วซะอีก
แก้ว:จะบ้าหรอคะ แก้วยังไม่ได้สอบเข้าเลยเนี่ยะ
โทโมะ:แล้วมีปัญหาอะไรล่ะ
แก้ว:ก็กลัว กลัวว่าแก้วจะทำไม่ได้อ่ะ
โทโมะ:กลัวอะไร น้องพี่เก่งจะตาย พี่เชื่อว่าแก้วต้องทำได้
แก้ว:จริงหรอ งั้นพี่โมะช่วยติวให้แก้วหน่อยนะคะ
โทโมะ:ได้สิ แค่นี้สบายมาก
แก้ว:พี่โมะ แล้ววันนี้ ยัยหวายไม่มาเกาะแข้งเกาะขาพี่หรอ เห็นหายไปตั้งแต่เช้าละ
โทโมะ:หวายไปเดินแล้วแถวในเมืองอ่ะ ก็ดีเหมือนกัน เราจะได้อยู่กันแค่สองคนไงละ...
 
ในเมือง
หวาย:เฮ้อ..... ไม่ได้มาซะตั้งนาน วันๆต้องั่งทำงานอยู่ในสวน ในไร่ น่าเบื่อๆ
ตุ๊บ!!!
หวาย:โอ๊ย!!! นี่นาย เดินดีๆไม่เป็นรึไงฮ่ะ
ป้อง:เอ่อ... ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ
หวาย:มะ มะ ไม่เป็นไรค่ะ หวายก็ผิดที่เดินไม่ดูทาง (กรี๊ดดดดดดด หล่อเป็นบ้าเลย คิดในใจ)
ป้อง:ชื่อหวายหรอ ผมชื่อป้องนะ
หวาย:ค่ะ ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ..
ป้อง:ครับ...
เบลล์:พี่ป้อง ทำไมช้าจังคะ เบลล์ยืนตั้งนานแล้วนะ
ป้อง:จ้ะๆๆๆๆๆๆๆ ไปแล้วจ้ะ ไปแล้ว อย่าโกรธนะครับ ที่รัก
หวาย:นี่แฟนพี่หรอ
เบลล์:ทำไมหรอ ชั้นกับเค้าจะเป็นแฟนกันไม่ได้รึไง
หวาย:อ้าว แล้วใครว่าอะไรล่ะ แค่ถามเฉยๆ ไม่แย่งหรอกน่า แฟนหวายหล่อหว่าเยอะ.... แล้วก็เดินจากไป
เบลล์:พี่ป้อง พี่ไปรู้จักเด็กคนนี้ได้ไงอ่ะ ไม่มีมารยาทเล๊ย..
ป้อง:ก็แค่คนที่เดินผ่านมาน่ะ อย่าไปถิอสาเลยนะ
เบลล:ก็ได้ๆๆๆ ไปทานข้าวกันเถอะค่ะ
ป้อง:ครับ...
 
ไร่ศิริมงคลสกุล
หวาย:ชิๆๆๆๆๆๆๆ!!!!! วันนี้กะจะไปเดินเล่นชิลในเมืองซะหน่อย กลับมาเจอยัยป้าบ้านั่น หมดอารมณ์ แต่พี่คนนั้น โค ตะ ระ หล่อเลยง่ะ กรี๊ดดดด
โทโมะ:หวาย กลับมาแล้วหรอจ้ะ พี่คิดถึงจัง
หวาย:ค่า.... พี่ทานอะไรรึยังคะ
โทโมะ:ทานแล้วๆ
หวาย:เราไปเดินเลานกันนะ
หวายกับโทโมะ เดินจูงมือกันไปเรื่อยๆ จนถึงสวนส้ม
โทโมะ:หวาย เรื่องของเรา อย่าบอกแก้วเลยนะ
หวาย:ทำไมล่ะคะ
โทโมะ:พี่ไม่อยากให้แก้วเสียใจ เพราะ พี่คิดว่าแก้ว น่าจะ... น่าจะชอบพี่นะ
หวาย:เฮ้อ.... ก็ได้ค่ะ เพื่อพี่โทโมะ แค่นี้หวายทำได้อยู่แล้ว
โทโมะ:จริงหรอ แฟนพี่นี่น่ารักที่สุดเลย (จุ๊บ >3<) (กรี๊ดดดดด พี่โทโมะไปทำแบบนั้นได้ไงอ่ะ/ไรเตอร์) (ก็แต่งให้มันเป็นแบบนี้ทำไมล่ะ/โทโมะ) (Sorry/ไรเตอร์)
โทโมะจุ๊บหวายไปโดยหารู้ไม่ว่า..
แก้ว:พี่โมะ แก้วมี อะ ไร จะ ถาม..... (น้ำตาคลอ) ทำไมพี่โมะทำแบบนี้ ฮือ.... แก้วทิ้งหนังสือแล้วก็วิ่งหนีไปอยู่ที่ห้องเก็บของที่ไร่องุ่น
 
โทโมะ:(ตุ๊บ!!!! เสียงแก้วทิ้งหนังสือ โทโมะจึงเดินไปดู) หนังสือของแก้วนี่ แก้ว!!!!
หวาย:เดี๋ยวสิคะ พี่โมะจะไปไหนอ่ะ ค้างอีกแล้วนะ
โทโมะ:ไว้ทีหลังนะพี่ต้องไปหาแก้วก่อน
 
จบตอนๆๆๆๆๆๆ
ขอโทษนะที่แต่งให้มันเป็นแบบนี้ แต่ ถ้าไม่เป็นแบบนี้มันก็ไม่ตรงกับบทนำที่เราเขียนไว้น่ะสิ
ขอโทษๆๆๆๆ ถ้าไม่อ่านต่อก็ไม่เป็นไรนะ ไรเตอร์ไม่ถือ แต่เดี๋ยว โทโมะ แก้ว จะได้คู่กันแน่ตอนใกล้จบน้า...
สำหรับใครที่อยากอ่านต่อ ไรเตอร์ขอร้อง...เม้นด้วยน้า...
รัก PF ช่วยอ่านต่อไป เพราะมีแน่นอน รัก KF กดโหวตกันเยอะๆๆๆ รัก TK ก็เม้นๆๆๆๆ เยอะๆน้า..
หรือถ้ารักและจิ้นทั้งสามคู่เลย ก็ช่วยอ่ายต่อ กดโหวต และเม้นด้วยน้า......
ไรเตอร์ รัก รีดเดอร์ ทุกคนนะคร๊าบบบบบบบบบ