ลูกพี่ ลูกน้อง (TK)
aoommy
9)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความช่วงนี้ไรเตอร์รู้สึกเบลอๆยังไงไม่รู้ อาจจะมีพิมพ์มั่วบ้าง อย่างเมื่อวานก็อัพนิยายผิดเรื่องไปทีนึงละ ไปอ่านต่อเลยดีกว่า ว่าใครหนอ ที่มาเรียกแก้วใจของพวกเรา
???:แก้ว!!!!
ที่บ้านของแก้ว
แก้ว:อืออออออออออออออ
หวาย:คุณป้าคะพี่แก้วฟื้นแล้วค่ะ
แม่มล:แก้ว... เป็นไงบ้างลูก
แก้ว:ปวดหัวมากค่ะ
หวาย:เดี๋ยวหวายไปหายามาให้นะคะ
แก้ว:อืม.. แม่คะ แก้วมาอยู่ที่นี่ได้ไงคะ
แม่มล:มีคนพาลูกมาน่ะจ้ะ
แก้ว:ใครหรอคะ พี่โมะหรอ
แม่มล:ไม่ใช่จ้ะ
แก้ว:แล้วใครล่ะคะ
พ่อโมะ:ลุงพามาเองจ้ะหนูแก้วใจ
แก้ว:คุณลุง ทำไมพี่โมะถึงไม่กลับมาล่ะคะ
หวาย:หวายบอกแล้วไงคะ ว่าพี่โมะติดหญิงอยู่
แก้ว:จริงหรอคะ แก้วหันไปถามพ่อของโทโมะ
พ่อโมะ:ประมาณนั้นล่ะจ้ะ
แก้ว:งั้นทุกคนออกไปก่อนนะคะ แก้วอยากอยู่คนเดียว
แม่มล:งั้นเราไปกันเถอะ
หวาย:อยู่คนเดียวได้ใช่มั๊ย
แก้ว:อืม
แก้วนอนร้องไห้อย่างหนัก เมื่อรู้สาเหตุที่โทโมะไม่อยากกลับมาหาตนเอง
แก้ว:ฮือ... พี่โมะ ทำไมทำแบบนี้อ่ะ พี่.. พี่โมะ ..พี่โมะไม่รักแก้ว... ไม่รักแก้วแล้วอ่ะ... ฮือ... แล้วก็เผลอหลับไป
เช้าวันรุ่งขึ้น
แก้ว:อือออออออออออ
แม่มล:อ้าวแก้ว! ตื่นแล้วหรอลูก แม่จะไปสวนส้มน่ะ ไปกับแม่มั๊ยจ้ะ
แก้ว:ไม่ดีกว่าค่ะ แก้วไม่มีอารมณ์ไปเลย
แม่มล:ตามใจละกัน อาหารเช้าอยู่ที่โต๊ะนะลูก แม่ไปก่อนนะ
ที่โต๊ะอาหาร
แก้ว:อ้าวหวาย ไม่ไปสวนส้มกับแม่ของพี่หรอ
หวาย:ทำไมชั้นต้องไปด้วยล่ะ
แก้ว:หวาย ช่วยพูดดีๆกับพี่ด้วยนะ ไม่งั้นพี่จะฟ้องแม่ของเธอ
หวาย:โอ๊ยน่ากลัวๆๆ กลัวตายล่ะ ไปฟ้องสิ
แก้ว:อย่ามาหาว่าพี่ไม่เตือนนะ
หวาย:ชั้นอยากรู้นัก ว่าไอ้งานสวนที่ต้องตากแดด ร้อนก็ร้อน เหนื่อก็เหนื่อยแบบนี้ ทำไมพี่โมะถึงได้รักมันนัก สู้งานสบายๆ นั่งตากแอร์ไปวันๆ เงินเดือนเยอะๆก็ไม่ได้
แก้ว:หวายถามพี่รึเปล่า
หวาย:ชั้นอยู่กับเธอ จะให้ชั้นไปถามแมวที่ไหนฮ่ะ
แก้ว:พี่ก็ไม่รู้หรอก แต่ถ้าจะถามพี่ว่าทำไมถึงรักมันนัก ก็จริงที่มันอาจจะร้อน อาจจะเหนื่อย แต่เราจะไม่มีวันอดตาย เพราะเรามีผลไม้กินทุกวัน มีน้ำมีข้าว ต่อให้เธอมีเงินมากแค่ไหน ถ้าพวกเราไม่อยากปลูกข้าวให้พวกเธอกิน ไม่อยากปลูกผลไม้ให้พวกเธอกินกัน เธอก็จะไม่มีข้าว ไม่มีผลไม้กิน และต่อให้เธอเอาเลินยัดปากกินแทนข้าวมันก็ไปมีทางอิ่มหรอกนะ
หวาย:นี่เธอว่าชั้นหรอ
แก้ว:แล้วหวายเป็นแบบที่พี่พูดรึเปล่าล่ะจ้ะ
หวาย:กรี๊ดดดดดดดดด ไม่ไหวแล้วนะ หวายยกมือขึ้นจะตบแก้ว
แก้ว:เอาสิ กล้าตบพี่ก็เข้ามาเลย แก้วกำหมัดแน่น
หวาย:คิดว่าชั้นจะกลัวเธอหรอ เพี๊ยะ!!!
แก้ว:เหอะ!! แค่นี้กระจอกว่ะ ตุ๊บ!!!
หวาย:ฮ่ะ!!! ละ ละ เลือด ยัยแก้ว แกกล้าทำชั้นถึงขนาดนี้เลยหรอ
แก้ว:หรอจะเอาอีกฮ่ะ เข้ามาสิ
หวาย:กรี๊ดดดดดดดดดดดด ยัยแก้วหน้าม้าเอ๊ย !!!! แล้วก็วิ่งหนีไป
แก้ว:โถ่ คิดว่าจะแน่ โอ๊ย!! เจ็บว่ะ มือหนักใช่เล่น
ตกเย็นวันนั้น
พ่อโมะ:หนูแก้วใจ
แก้ว:มีอะไรคะ
พ่อโมะ:ลุงมีอะไรจะคุยด้วยหน่อย ตามมาเร็ว
แก้วเดินตามพ่อของโทโมะมาเรื่อยๆจนถึงกลางสวนส้ม ที่มืดสลัว สลัว แทบจะมองไม่เห็นอะไรมากนัก หมับ มีคนเอามือมาปิดตาแก้วไว้
แก้ว:ใครน่ะ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ
???:รู้มั๊ยครับน้องแก้วใจ ว่าวันนี้วันอะไร
แก้ว:ใครน่ะ คุณลุงหรอคะ
โทโมะ:พี่เอง
แก้ว:พี่ พี่โมะ แก้วยิ้มร่าเมื่อเห็นโทโมะและกระโดดกอดทันที
แก้ว:พี่โมะกลับมาแล้ว พี่โมะกลับมาหาแก้วแล้ว แก้วดีใจที่สุดเลย
โทโมะ:ครับๆ พี่กลับมาแล้ว
แก้ว:ที่พี่บอกว่า วันนี้วันอะไร แล้วทำเป็นวันอะไรคะ
โทโมะ:จำไม่ได้จริงหรอ ฮึ ฮึ เดี๋ยวพี่บอกให้
แปะ!!! เสียงโทโมะดีดนิ้ว แล้วไฟก็เปิดขึ้นมา พร้อมกับพ่อของโทโมะ แม่ของแก้ว คนงานทุกๆคน ที่แอบอยู่หลังต้นไม้
โทโมะ:Happy birthday ครับน้องแก้วใจ
แก้ว:ฮ่ะ!!! วันนี้วันเกิดแก้วหรอ แก้วลืมไปซะสนิทเลย
โทโมะ:ขี้ลืมจริงเลยนะ พูดพลางเอามือไปขยี้หัวแก้วจนยุ่ง
แก้ว:พี่โมะอ่ะ หัวแก้วยุ่งหมดเเล้ว
โทโมะ:นี่ ของขวัญของพี่
แก้ว:อะไรหรอคะ
โทโมะ:เปิดดูๆ
แก้วบรรจงแกะกล่องของขวัญขนาดใหญ่ที่โทโมะให้มา
แก้ว:กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด มิกกี้เมาส์ น่ารักมากเลยอ๊ะ.............
โทโมะ:ชอบล่ะสิ โตแล้วยังบ้าอยู่อีกหรอเนี่ยะฮ่ะ
แก้ว:พี่โมะจำได้ด้วยหรอ ว่าแก้วชอบมิกกี้เมาส์อ่ะ
โทโมะ:ของชอบของน้องสาวสุดที่รักของพี่ พี่จะลืมได้ไงล่ะครับ
แก้ว:คิดว่าจะลืมแล้วซะอีก เห็นมีแต่คนบอกว่าพี่อ่ะ ติดหญิง ก็เลยไม่กลับมาหาแก้ว
โทโมะ:บ้าหรอ หญิงที่ไหนไม่มี มีแต่น้องสาวสุดน่ารักคนนี้แหละ
แก้ว:บ้า มาน่ารง น่ารักอะไรกันคะ เขินน้า....
โทโมะ:เขินทำไม พี่ล้อเล่น
แก้ว:เพี๊ยะ!!! พี่บ้า.... แก้วตีแขนโทโมะ
โทโมะ:พี่เจ็บนะ พี่ว่าเราไปเดินเล่นกันดีกว่าครับ
แก้ว:ได้ค่ะ
ทั้งคู่ เดินเล่นและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน จนดึก
โทโมะ:แก้ว พี่ว่าเรากลับบ้านกันเถอะ มันดึกแล้วนะ
แก้ว:ค่ะ แก้วก็เริ่มง่วงแล้วอ่ะ
ที่ห้องนอนแก้ว
โทโมะค่อยๆดึงผ้าห่ม มาห่มตัวของแก้วไว้
โทโมะ:ฝันดีนะครับ
แก้ว:ค่ะ ฝันดีนะพี่โมะ
โทโมะปิดไฟแล้วเดินออกจากห้องไป
20 นาทีต่อมา
โทโมะแอบย่องเข้ามาในห้องแก้วอีกครั้ง และเมื่อเค้าเห็นว่าแก้วหลับไปแล้วเค้าจึง.....
โทโมะ:ฟอดดดด โทโมะแอบหอมแก้มแก้วฟอดใหญ่
แก้ว:อืม.............. ไปไกลๆไป๊ เพี๊ยะ!!! แก้วละเมอเอามือมาตบโทโมะซะเป็นรอยแดง
โทโมะ:โอ๊ย!!! มือหนักจริงๆเลย ไปดีกว่า ฝันดีนะ น้องแก้ว....
จบตอนละ
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆพี่โมะกลัมาแล้ว......
โปรดติมตามตอนต่อไปด้วยน้า..........ขอร้องๆๆๆๆๆ
รักจิ้น TK กดโหวต แต่ถ้าใครจิ้น PF คอมเม้น
แต่ถ้าจิ้นทั้งสองคู่ ก็ทั้งเม้น ทั้งโหวตกันเยอะๆน้า... ขอบคุงค้าบ....
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
