Would You Stay With Me
8.8
To_oNg0909
แชร์นิยายฟิคชั่น
14) จบลง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่ 14 ‘จบลง’
อาทิตย์หนึ่งผ่านมาแล้ว แต่ความจริงที่เธอได้รับรู้ ก็ยังทำให้เธอเจ็บปวดได้ไม่ต่างจากเดิม เธอรังเกียดตัวเองที่
ทำตัวไร้ยางอายได้ขนาดนั้น แต่เธอเองก็ปฎิเสธไม่ได้เช่นกันว่าเธอโหยหาอ้อมกอดของเขามากเช่นเดียวกัน
เธอเคยถามตัวว่าถ้าเธอรู้เรื่องนี้ก่อน ทุกอย่างจะเปลี่ยนไปมั้ย คำตอบมันทำให้เธอตกใจกับตัวเอง เพราะมันคงจะ
ไม่เปลี่ยนไปซักนิด
ป็อปปี้พยายามติดต่อเธอทุกทางที่เขาจะทำได้ แต่เธอปิดโอกาศไม่ยอมให้เขาเข้าใก้ลตัวเธอได้ เพราะเธอกลัวว่า
ตัวเองจะไม่ใจแข็งพอและจะทำผิดซ้ำสอง
“ฟาง ฟาง” โทโมะเขย่าเพื่อนสาวที่ยังคงอยู่ในอาการเหม่อลอย แปลกใจกับท่าทีของเธอ
“ห๊ะ เอ่อโมะเองเหรอ”
“เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมเหม่อบ่อยจัง”
“ปะ...เปล่าไม่มีอะไรหรอก ได้เวลากินข้าวแล้วใช่มั้ย”
โทโมะขมวดคิ้วไปกับคำตอบของเพื่อนสาว
“ไม่ใช่ นี่มันเย็นแล้ว ฟางออกเวรแล้วตั้งหาก ไหวมั้ยให้โมะไปส่งรึเปล่า”
“ไม่ต้องหรอก ฟางกลับเองได้ โมะต้องไปตรวจอาการน้องแก้วไม่ใช่เหรอ”
“แน่ใจนะ รอโมะก่อนมั้ย โมะเป็นหว่งนะ”
ฟางฝืนยิ้มให้เพื่อนชาย ไม่อยากให้เขาต้องมาคิดมากกับเรื่องของเธอ มันจะยิ่งทำให้โทโมะตัดใจจากเธอไม่ได้
“ไม่เป็นอะไรจริงๆ ฟางไม่ใช่เด็กแล้วนะ” แกล้งตีหน้ายุ่ง
“โอเคๆ ไม่เด็กแล้วๆ งั้นโมะไปแล้วนะ ป่านนี้ยัยเด็กนั้นอาละวาดโรงพยาบาลพังไปแล้
งมั้ง”
“แน๊ เดี๋ยวนี้พูดถึงน้องเขาแล้วต้องยิ้มด้วยน้า” ฟางชี้หน้าล้อเลี่ยน
“บ้า ไปแล้ว” โทโมะเกาหัวตัวเองแก้เขินก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ถ้าโทโมะรักกับน้องแก้วจริงเธอก็ดีใจ อย่างน้อยเธอก็จะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดที่ทำให้เพื่อนดีๆต้องมาเสียใจเพราะเธอ
เก็บของใส่กระเป๋า ก่อนจะเดินออกจากห้องพักแพทย์ไปที่ลานจอดรถ
‘แก๊ก’
ส่ายหัวไปกับความซุ่มซ่ามของตัวเองที่ทำกุญแจรถตกพื้น กำลังจะก้มตัวลงเก็บ หากแต่มีคนก้มลงเก็บให้เธอซะ
ก่อน
“ขะ...ป็อป”
“ฟาง ขอฉันคุยด้วยก่อนได้รึเปล่า”
“ไม่ เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกหลบไปนะ”
กระชากกุญแจรถตัวเองออกมาจากมือชายหนุ่มผลักร่างสูงให้พ้นทางแต่ป็อปปี้ไม่ยอมขยับ
“ฉันบอกให้หลบไง”
“คุยกันก่อน”
“ยังต้องคุยอะไรกันอีก จะมาหลอกอะไรฉันอีกหล่ะ” น้ำตาไหลมาคลอหน่วย ฟางเฝ้าบอก
ตัวเองว่าเธอจะร้องไห้ออกมาไม่ได้ ไม่งั้นเขาจะยิ่งตื้อเธอไม่เลิก เธอต้องตัดเขาออกไปจากใจให้ได้ เราจะทำผิด
ไปมากกว่านี้ไม่ได้นะฟาง ผู้หญิงคนนั้นเขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วย เขาไม่ควรจะต้องมาเสียใจเพราะการกระทำของเธอ
“เรื่องจินนี่ฉันขอโทษ ฉัน...”
“คุณคิดจะบอกฉันเรื่องเธอเมื่อไหร่กัน หรือไม่คิดจะบอกเลย”
“ไม่ใช่แบบนั้น”
“แล้วแบบไหน หรือคุณคิดจะคบคนสองคนไปพร้อมๆกัน หลอกทั้งฉันและเธอไปแบบนี้
ตลอดหรือไง”
“ฉันไม่ได้คิดจะหลอกเธอนะฟาง” ป็อปปี้ย้ำเสียงหนัก
“ได้ ฉันรู้ความจริงแล้วไง ทีนี้เราก็หมดเรื่องคุยกันซะที”
ป็อปปี้ดึงร่างเข้ามากอด ฟางได้แต่ติ้นอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มยิ่งเขากอดเธอแน่เท่าไหร่ ความเข้มแข็งที่เธอ
เคยคิดว่ามีก็ยิ่งลดน้อยถอยลงไป
“ปล่อยนะ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน คุณจะมาทำแบบนี้ไม่ได้นะ คุณภาณุ”
“ไม่ เธอเป็นของฉัน” ป็อปปี้ย้ำเสียงดัง
“ไอ้เวร เมิงทำอะไรฟางว่ะ”
โทโมะที่เดินตามมาเพราะเป็นหว่งเพื่อนสาว กระชากป็อปปี้ที่กำลังกอดเพื่อนตัวเองเอาไว้ออก
“แกอย่ามายุ่ง” จ้องโทโมะตาขุ่น
“แกนั้นแหละที่ต้องเลิกยุ่งกับฟาง แล้วที่แกบอกว่าฟางเป็นของแกหมายความว่าไง”
“โมะ”
ฟางกระตุกแขนเพื่อน ส่งสายตาสั่งไม่ให้ป็อปปี้พูดเรื่องนั้นออกมา แต่ชายหนุ่มกลับเมินสายตาของเธอ
“ฟางเป็นเมียฉัน”
“ไอ้เชี่ย”
โทโมะถลาเข้าไปหาก่อนจะส่งหมัดลุ่นๆเข้าไปหาป็อปปี้ทันที คราวนี้ชายหนุ่มไม่ปัดป้องปล่อยให้โทโมะชกจนเขา
ล้มไปกองที่พื้น ท่ามกลางเสียงกรี๊ดร้องของฟาง
“โมะ โมะ พอแล้ว”
ฟางพยายามรั่งร่างของเพื่อนที่ตามไปซ้ำป็อปปี้ที่ไม่ยอมสู้เอาไว้ แต่โทโมะกลับสะบัดร่างเพื่อนสาวทิ้งอย่างขาด
สติ
“ฟาง” ป็อปปี้ร้องเรียกร่างฟางที่ล้มลงไปกองที่พิ้นเสียงดัง
เข้าไปประคองร่างบางอย่างหว่งใย แต่โทโมะปัดมือของชายหนุ่มออก ดึงร่างบางมาประคองเอาไว้เอง
“โมะขอโทษนะ ฟางเจ็บรึเปล่า”
ฟางส่ายหน้าเร็วๆ
“เราไปกันเถอะ ส่วนคุณ เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก ให้มันจบลงเท่านี้เถอะ ฉันขอร้อง”
เสียงเว้าวอนของฟางทำให้ป็อปปี้ได้แต่กำหมัดแน่น มองดูโทโมะประคองร่างหญิงสาวไปด้วยสายตาเจ็บปวด
“โธ่โว้ย!!!” ตะโกนก้อง แต่เขาก็ยังเจ็บปวดเหมือนคนใก้ลตายเหมือนเดิม
ทำไมทุกอย่างมันถึงได้เป็นแบบนี้ว่ะ เขาจะทำยังไง จะเอาหัวใจตัวเองคืนมาได้ยังไงกัน
ยังมีหนทางให้เขาได้เดินอีกมั้ย....
ใครรู้ช่วยบอกเขาทีว่าเขาจะอยู่ได้ยังไง ถ้าไม่มีหัวใจ...
^____________________________________________________________^
เรามาเอาใจช่วยให้เฮียแกเครียล์หัวใจตัวเองได้แล้วง้ออาเจ้กันให้ได้น้า สู้ๆคร้า อาเฮียหมี
เจอกันตอนหน้าเนอะ ^^
อาทิตย์หนึ่งผ่านมาแล้ว แต่ความจริงที่เธอได้รับรู้ ก็ยังทำให้เธอเจ็บปวดได้ไม่ต่างจากเดิม เธอรังเกียดตัวเองที่
ทำตัวไร้ยางอายได้ขนาดนั้น แต่เธอเองก็ปฎิเสธไม่ได้เช่นกันว่าเธอโหยหาอ้อมกอดของเขามากเช่นเดียวกัน
เธอเคยถามตัวว่าถ้าเธอรู้เรื่องนี้ก่อน ทุกอย่างจะเปลี่ยนไปมั้ย คำตอบมันทำให้เธอตกใจกับตัวเอง เพราะมันคงจะ
ไม่เปลี่ยนไปซักนิด
ป็อปปี้พยายามติดต่อเธอทุกทางที่เขาจะทำได้ แต่เธอปิดโอกาศไม่ยอมให้เขาเข้าใก้ลตัวเธอได้ เพราะเธอกลัวว่า
ตัวเองจะไม่ใจแข็งพอและจะทำผิดซ้ำสอง
“ฟาง ฟาง” โทโมะเขย่าเพื่อนสาวที่ยังคงอยู่ในอาการเหม่อลอย แปลกใจกับท่าทีของเธอ
“ห๊ะ เอ่อโมะเองเหรอ”
“เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมเหม่อบ่อยจัง”
“ปะ...เปล่าไม่มีอะไรหรอก ได้เวลากินข้าวแล้วใช่มั้ย”
โทโมะขมวดคิ้วไปกับคำตอบของเพื่อนสาว
“ไม่ใช่ นี่มันเย็นแล้ว ฟางออกเวรแล้วตั้งหาก ไหวมั้ยให้โมะไปส่งรึเปล่า”
“ไม่ต้องหรอก ฟางกลับเองได้ โมะต้องไปตรวจอาการน้องแก้วไม่ใช่เหรอ”
“แน่ใจนะ รอโมะก่อนมั้ย โมะเป็นหว่งนะ”
ฟางฝืนยิ้มให้เพื่อนชาย ไม่อยากให้เขาต้องมาคิดมากกับเรื่องของเธอ มันจะยิ่งทำให้โทโมะตัดใจจากเธอไม่ได้
“ไม่เป็นอะไรจริงๆ ฟางไม่ใช่เด็กแล้วนะ” แกล้งตีหน้ายุ่ง
“โอเคๆ ไม่เด็กแล้วๆ งั้นโมะไปแล้วนะ ป่านนี้ยัยเด็กนั้นอาละวาดโรงพยาบาลพังไปแล้
งมั้ง”
“แน๊ เดี๋ยวนี้พูดถึงน้องเขาแล้วต้องยิ้มด้วยน้า” ฟางชี้หน้าล้อเลี่ยน
“บ้า ไปแล้ว” โทโมะเกาหัวตัวเองแก้เขินก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ถ้าโทโมะรักกับน้องแก้วจริงเธอก็ดีใจ อย่างน้อยเธอก็จะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดที่ทำให้เพื่อนดีๆต้องมาเสียใจเพราะเธอ
เก็บของใส่กระเป๋า ก่อนจะเดินออกจากห้องพักแพทย์ไปที่ลานจอดรถ
‘แก๊ก’
ส่ายหัวไปกับความซุ่มซ่ามของตัวเองที่ทำกุญแจรถตกพื้น กำลังจะก้มตัวลงเก็บ หากแต่มีคนก้มลงเก็บให้เธอซะ
ก่อน
“ขะ...ป็อป”
“ฟาง ขอฉันคุยด้วยก่อนได้รึเปล่า”
“ไม่ เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกหลบไปนะ”
กระชากกุญแจรถตัวเองออกมาจากมือชายหนุ่มผลักร่างสูงให้พ้นทางแต่ป็อปปี้ไม่ยอมขยับ
“ฉันบอกให้หลบไง”
“คุยกันก่อน”
“ยังต้องคุยอะไรกันอีก จะมาหลอกอะไรฉันอีกหล่ะ” น้ำตาไหลมาคลอหน่วย ฟางเฝ้าบอก
ตัวเองว่าเธอจะร้องไห้ออกมาไม่ได้ ไม่งั้นเขาจะยิ่งตื้อเธอไม่เลิก เธอต้องตัดเขาออกไปจากใจให้ได้ เราจะทำผิด
ไปมากกว่านี้ไม่ได้นะฟาง ผู้หญิงคนนั้นเขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วย เขาไม่ควรจะต้องมาเสียใจเพราะการกระทำของเธอ
“เรื่องจินนี่ฉันขอโทษ ฉัน...”
“คุณคิดจะบอกฉันเรื่องเธอเมื่อไหร่กัน หรือไม่คิดจะบอกเลย”
“ไม่ใช่แบบนั้น”
“แล้วแบบไหน หรือคุณคิดจะคบคนสองคนไปพร้อมๆกัน หลอกทั้งฉันและเธอไปแบบนี้
ตลอดหรือไง”
“ฉันไม่ได้คิดจะหลอกเธอนะฟาง” ป็อปปี้ย้ำเสียงหนัก
“ได้ ฉันรู้ความจริงแล้วไง ทีนี้เราก็หมดเรื่องคุยกันซะที”
ป็อปปี้ดึงร่างเข้ามากอด ฟางได้แต่ติ้นอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มยิ่งเขากอดเธอแน่เท่าไหร่ ความเข้มแข็งที่เธอ
เคยคิดว่ามีก็ยิ่งลดน้อยถอยลงไป
“ปล่อยนะ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน คุณจะมาทำแบบนี้ไม่ได้นะ คุณภาณุ”
“ไม่ เธอเป็นของฉัน” ป็อปปี้ย้ำเสียงดัง
“ไอ้เวร เมิงทำอะไรฟางว่ะ”
โทโมะที่เดินตามมาเพราะเป็นหว่งเพื่อนสาว กระชากป็อปปี้ที่กำลังกอดเพื่อนตัวเองเอาไว้ออก
“แกอย่ามายุ่ง” จ้องโทโมะตาขุ่น
“แกนั้นแหละที่ต้องเลิกยุ่งกับฟาง แล้วที่แกบอกว่าฟางเป็นของแกหมายความว่าไง”
“โมะ”
ฟางกระตุกแขนเพื่อน ส่งสายตาสั่งไม่ให้ป็อปปี้พูดเรื่องนั้นออกมา แต่ชายหนุ่มกลับเมินสายตาของเธอ
“ฟางเป็นเมียฉัน”
“ไอ้เชี่ย”
โทโมะถลาเข้าไปหาก่อนจะส่งหมัดลุ่นๆเข้าไปหาป็อปปี้ทันที คราวนี้ชายหนุ่มไม่ปัดป้องปล่อยให้โทโมะชกจนเขา
ล้มไปกองที่พื้น ท่ามกลางเสียงกรี๊ดร้องของฟาง
“โมะ โมะ พอแล้ว”
ฟางพยายามรั่งร่างของเพื่อนที่ตามไปซ้ำป็อปปี้ที่ไม่ยอมสู้เอาไว้ แต่โทโมะกลับสะบัดร่างเพื่อนสาวทิ้งอย่างขาด
สติ
“ฟาง” ป็อปปี้ร้องเรียกร่างฟางที่ล้มลงไปกองที่พิ้นเสียงดัง
เข้าไปประคองร่างบางอย่างหว่งใย แต่โทโมะปัดมือของชายหนุ่มออก ดึงร่างบางมาประคองเอาไว้เอง
“โมะขอโทษนะ ฟางเจ็บรึเปล่า”
ฟางส่ายหน้าเร็วๆ
“เราไปกันเถอะ ส่วนคุณ เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก ให้มันจบลงเท่านี้เถอะ ฉันขอร้อง”
เสียงเว้าวอนของฟางทำให้ป็อปปี้ได้แต่กำหมัดแน่น มองดูโทโมะประคองร่างหญิงสาวไปด้วยสายตาเจ็บปวด
“โธ่โว้ย!!!” ตะโกนก้อง แต่เขาก็ยังเจ็บปวดเหมือนคนใก้ลตายเหมือนเดิม
ทำไมทุกอย่างมันถึงได้เป็นแบบนี้ว่ะ เขาจะทำยังไง จะเอาหัวใจตัวเองคืนมาได้ยังไงกัน
ยังมีหนทางให้เขาได้เดินอีกมั้ย....
ใครรู้ช่วยบอกเขาทีว่าเขาจะอยู่ได้ยังไง ถ้าไม่มีหัวใจ...
^____________________________________________________________^
เรามาเอาใจช่วยให้เฮียแกเครียล์หัวใจตัวเองได้แล้วง้ออาเจ้กันให้ได้น้า สู้ๆคร้า อาเฮียหมี
เจอกันตอนหน้าเนอะ ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.9 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
