Ma SIS รักหมดใจ ยายน้องสาว

 
 
 
           ฉันวิ่งหนีเค้าขึ้นมาบนห้อง เพราะน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้มันไหลทะลักออกมาอย่างห้ามไ่ม่ได้
 
 
"ฮือ พี่ป๊อป ฟางขอโทษ ฟางรักพี่ป๊อปนะ ฮึก ฮือ " พูดกับตัวเองเบาๆ ในเมื่อเธอรักเค้าจนหมดดวงใจ แต่คนที่สั่งก็คือแม่ของเค้าแล้วผู้มีพระคุณของเธอที่เธอเองก็เรียกว่าแม่
 
 
ร้องไห้อย่างหนัก ก่อนจะหันไปจับกระดาษและปากกา เขียนข้อความลงไปในกระดาษ
 
 
"พี่สัญญาว่าพี่จะเป็นห่วงฟาง จำได้ไหม อย่าลืมทำตามนะค่ะ" เขียนสิ่งทีอยากขอเป็นสิ่งสุดท้าย ก่อนจะเก็บเศษกระดาษใบนั้นซ่อนไว้ในหนังสือนิทานทีเค้าเคยอ่านให้เธอฟัง
 
 
"ฟาง พี่รู้ว่าฟางต้องโดนบังคับ พี่จะไม่มีวันยอม" พูดกับตัวเอง หลังจากที่วิ่งตามร่างบางขึ้นมา แต่ไม่อยากกวนเธอ ถึงอยากจะเข้าไปกอดเธอแค่ไหนก็ตาม แต่ตอนนี้เธอคงอยากอยู่เงียบๆ เค้าเลยตัดสินใจเดินเข้าห้องของตัวเอง
 
 
ตี5ของอีกวันนึง
 
 
"ฟาง เสร็จหรือยังลูก" แม่ป๊อปเดินเข้ามาถามฟาง
 
 
"ค่ะ " เธอตอบท่านเีพียงเบาๆ แล้วก้มหน้า เดินตามท่านลงมาที่หน้าบ้านที่มีรถจอดรออยู่
 
 
"ถึงแล้วโทรมาบอกแม่ด้วยนะ"
 
 
"ค่ะ " ตอบรับแล้วเดินขึ้นรถไปทันที ก่อนที่คนอื่นจะเห็นน้ำตา ที่ตอนนี้มันกำลังจะไหลออกมาจากเบ้าตาของเธอแล้ว
 
รถแล่นออกไปจากบ้านหลังใหญ่ โดยมีสายตาของผู้เป็นแม่มองอยู่
 
"แม่ขอโทษนะ แต่รับมันไม่ได้จริงๆ" แล้วหันหลังเดินเข้าบ้านไป รอจนเช้าเดินลงมาทานอาหารเช้า
 
 
"อ่าว ตาป๊อปมาทานด้วยกันซิลูก" เรียกลูกชายที่เดินลงมาจากด้านบนให้มานั่งทานเป็นเพื่อน
 
 
"ฟางละครับ" ถามทันทีที่ไม่เห็นร่างบาง
 
 
"ไม่รู้ซิจ๊ะ แล้วเมื่อคืนทะเลาะอะไรกันละ" แม่แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง
 
 
"แม่ครับ ป๊อปหมั้นกับแอนไม่ได้หรอกครับ ป๊อปมีคนรักแล้ว" พูดกับแม่ให้เข้าใจความต้องการของเค้าอีกครั้ง
 
 
"แล้วไหนละแฟนลูกนะ" แม่ถามต่อ
 
 
"ป๊อปรู้ ว่าแม่รู้ว่าป๊อปคิดเกินเลยกับฟาง แต่แม่ช่วยเห็นใจป๊อปเถอะครับ"
 
 
"ตาป๊อป แม่ไม่รู้หรอกนะว่าเรากะฟางเกินเลยหรือเปล่า แม่รู้แต่ว่ามันไม่สมควรที่พี่กับน้องมารักกัน"
 
 
"แต่ป๊อปกับฟาง ไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆซักหน่อย แม่ก็รุ้"
 
 
"แต่ในสังคมเค้าก็รับรู้ว่าแกสองคนเป็นแค่พี่น้องกัน" แม่บอกเหตุผลป๊อปปี้
 
 
"แล้วสังคมมันจะทำให้เรามีความสุขเหรอครับแม่ ในเมื่อป๊อปขาดคนที่ป๊อปรักไป" ยังคงพยายามบอกกับแม่ตัวเอง
 
 
"พอๆๆ ตาป๊อป แม่จะเป็นลม"แม่ป๊อปที่หน้าซีดลงเรื่อยๆ จนสาวใช้ต้องมาช่วยพยุงให้นั่งลงบนเก้าอี้ก่อนจะหน้ามืดไป
 
 
"ฟาง ฟาง" วิ่งขึ้นมาบนห้อง เปิดประตูห้องหญิงสาว แต่ไม่พบร่างบางแล้ว
 
 
"แม่ เอาฟางไปไว้ที่ไหน" วิ่งกลับลงมาถามแม่ตัวเองอย่างร้อนรน
 
 
"เออ คุณหนูค่ะ คุณหญิงอาการน่าจะแย่ค่ะ นมว่าพาไปโรงพยาบาลก่อนมั้ยค่ะ"
 
พูดแล้วป๊อปก็วิ่งเข้ามาพยุงแม่ของตัวเอง ตรงไปรถที่จอดรอไว้หน้าบ้าน ขับออกไปด้วยความเร็ว
 
 
"แม่ครับ แม่เป็นยังไงบ้าง" ถามแม่ด้วยความเป็นห่วง
 
 
"อือ หายใจไม่ค่อยออกนะ" แม่ตอบมาอย่างเสียงแหบแห้ง
 
 
ถึงโรงพยาบาล คุณหมอก็พาแม่ของเค้าเข้าห้องฉุกเฉินไป ทิ้งไว้แต่เค้าที่นั่งรอแม่ที่หน้าห้องฉุกเฺฉิน
 
 
"ฟาง ไปไหน ทำไมไม่บอกพี่ก่อน..ฮึ" น้ำตาผู้ชายกำลังไหลมาด้วยอาการสับสน ที่จู่ๆคนรักที่ตั้งใจจะเปิดตัวมาบอกเลิกเค้า แล้วไหนจะแม่ที่จะให้เค้าหมั้นกับแอนอีก แล้วแม่ก็ไม่สบายอีก
 
 
"ใครเป็นญาติคนไข้ครับ"
 
 
"ผมเป็นลูกชายครับ"
 
 
"คนไข้ค่อนข้างจะอ่อนแอ เพราะเกิดจากอาการเครียดนะครับ ควรดูแลคนไข้อย่างใกล้ชิดเพราะคนไข้อายุมากแล้ว ถ้าเครียดมากๆ เส้นเลือดในสมองอาจจะอุดตันได้ครับ แต่ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ"
 
 
"ขอบคุณมากครับคุณหมอ" ก็ยังดีที่แม่เค้าปลอดภัยแล้ว
 
 
"ตาป๊อป " เสียงหญิงสาวบนเตียงเรียกชื่อลูกชายทันทีที่ได้สติ
 
 
"ครับแม่" ลุกจากโซฟาข้างๆเดินเข้ามาหาคนเป็นแม่
 
 
"หมั้นกับน้องแอนนะลุก แม่ขอละ" แม่พูดทำให้เค้าถึงกลับชะงัก
 
 
"แต่ป๊อป..."
 
 
"มันเป็นไปไม่ได้ตาป๊อป แกอยากให้แม่ตายไปจากแกก่อนใช่มั้ย แกถึงจะทำให้แม่ได้"
 
 
"แม่ครับ ป๊อปไม่ได้รักแอนครับ"
 
 
"งั้นป๊อปก็ไม่ต้องทำตามที่แม่ขอ เพราะคำพูดแม่ไม่มีความหมายกับป๊อปอยู่แล้วนิ"
 
 
"แม่ครับ ป๊อปรักแม่นะ แต่เรื่องนี้ป๊อปขอเถอะครับ"
 
 
"ตาป๊อป เรื่องอื่นแม่ให้ลุกได้นะ แต่เรื่องนี้ ถือว่าแม่ขอละกัน ก่อนที่แม่จะเครียดไปมากกว่านี้"
 
 
"ครับ ป๊อปจะทำ เพราะป๊อปรักแม่ แต่ถ้าแม่รักป๊อป ป๊อปขอแค่ให้โอกาสปอปกับฟางบ้างก็พอครับ" พูดแล้วเดินออกจากห้องไป
 
 
ณ.ภูเก็ต
 
 
"ทะเลจ๋า ทำไมมันกว้างแบบนี้ละ น่ากลัวจัง" คำพูดของร่างบางเปลี่ยนไปจาก ทะเลที่สวยงามกลายเป็น ทะเลที่แสนน่ากลัว เมื่อไม่มีเค้า
 
วันนี้เป็นวันที่สองแล้ว ที่เธอมาอยู่ที่นี่ ไม่รู้ทางนั้นจะเป็นยไงบ้าง เพราะพอเธอโทรบอกแม่ว่าถึงแล้ว เธอก็ปิดโทรศัพท์ทิ้งไว้ ตามสัญญาที่ให้กับผู้มีพระคุณไว้
 
 
"พี่ป๊อป ฟางคิดถึงพี่ คิดถึงจริงๆ ฮือๆ" ร่างบางที่ร้องไห้มาตลอดสองวัน ก็ร้องไห้อีกครั้งเมื่อคิดถึงใบหน้าของเค้า
 
 
หลังจากนั้นผ่านไปหนึ่งเดือน
 
 
พิธีหมั้นป๊อปปี้ แอน
 
 
"ไอ้ป๊อป อย่าทำหน้าแบบนี้ซิวะ พวกกูเป็นห่วง" เขื่อนเฟย์ โทโมะแก้วที่เดินเข้ามาบอกเพื่อนชาย
 
 
"อืม " ตอบสั้นๆ แล้วเดินออกจากห้องไปเตรียมงานพิธี แล้วพิธีการก็ผ่านพ้นไปด้วยดี โดยที่ปราศจากรอยยิ้มจากทั้งฝ่ายชายแล้วก็ฝ่ายหญิง
 
 
"หมั้นกันซักทีนะลูก ทีี้นี้ตาป๊อปไปเรียนต่อก็ไปพร้อมกับหนูแอนเลยนะจ๊ะ" แม่ป๊อปพูดขึ้น
 
 
"ค่ะ/ครับ" ตอบเสียงเรียบแววตาเหมื่อลอย
 
 
"ผมดีใจจริงๆเลย ที่เราได้ดองกันซักที"พ่อแอนพูดขึ้น
 
 
"ครับ เด็กรักกันผมก็เห็นด้วยครับ" พ่อป๊อปปี้พูด
 
 
"เอาละๆๆ ให้หนุ่มสาวเค้าไปหาเพื่อนๆเค้าดีกว่า" พูดเสร็จพวกพ่อกับแม่ก็ไล่เค้าให้ออกจากวงสนทนาผู้ใหญ่
 
 
"ยินดีด้วยนะ"
 
 
"กวิน" เสียงเรียกชื่อกวินเบาๆ
 
 
"อืม ขอบใจ" แล้วทั้งสองคนก็เดินแยกออกไปทักทายแขกในงาน
 
 
"พี่โมะ แก้วสงสารพี่ป๊อปจัง" แก้วที่เห็นสีหน้าป๊อปพุดขึ้น
 
 
"แก้วแค่สงสาร แต่เฟย์ร้องไห้ไปแล้ว" เขื่อนบอกแล้วชี้ให้ดูแฟนสาวที่กำลังก้มหน้าร้องไห้อยู่
 
 
"ก็เฟย์สงสารป๊อป กับน้องฟางนี่" เช็ดคราบน้ำตาแล้วตีแขนแฟนหนุ่ม
 
 
"เอาละๆ หวังว่ามันคงจะหาทางออกได้นะ"
 
 
แล้วหลังจากพิธีหมั้นเสร็จ แอนก็ย้ายมาอยู่บ้านป๊อปแต่คนละห้องนอนกัน ขณะที่ทุกคนกำลังจะทานข้าวเย็น
 
 
"อ่าว ฟางมาแล้วเหรอลูก " แม่ทักฟางที่เดินเข้าบ้านมา
 
 
"ค่ะ " ตอบก้มหน้าลง เพราะไม่อยากมองภาพบาดใจที่เค้านั่งคู่กัน จริงๆแล้วเธอยังไม่อยากกลับ แต่แม่โทรเรียกให้เธอมาที่บ้านด่วน
 
 
"เอาละๆ มากินข้าวกันดีกว่า" พ่อป๊อปพูดขึ้น 
 
 
ตอนนี้ฉันอึดอัดมาก ที่ต้องมานั่งตรงข้ามพี่ป๊อปกับแอน ฉันได้แต่ก้มหน้ากินแบบเร็วที่สุด
 
 
"ไปไหนมา" เสียงที่ฉันคุ้นเคยถามขึ้นเสียงเรียบ โธ่ นี่แค่ได้ยินเสียงน้ำตาฉันก็จะไหลอยู่แล้ว
 
 
"ไปเที่ยวมาค่ะ" ก้มกินต่อแล้วรีบขอตัวขึ้นห้องตัวเองทันที
 
 
"หมั้นกันแล้วซินะ ฮึก" ทรุดตัวลงทันทีที่เข้าห้องเธอแล้วปล่อยน้ำตาไหลไปเรื่อยๆๆๆ จนกว่าจะเหนื่อยแล้วหลับไปเอง
 
 
เช้าต่อมา
 
 
"อ่าว ฟางรีบลงมาทานข้าวซิลูก ดุซิใครมาทานด้วย" แม่ฟางเอ่ยทักฟางที่กำลังเดินลงมา โดยมีทุกคนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว เพระวันนี้เธอตื่นสาย เนื่องจากเธอร้องไห้จนเกือบสว่าง
 
 
"สวัสดี ฟาง"
 
 
"สวัสดีจ้า กวิน"
 
 
"เอาละ ทำความรู้จักกันไว้นะจ๊ะ เพราะเดี๋ยวอาทิตย์หน้าลูกสองคน้องหมั้นกัน" แม่ป๊อปบอก
 
 
"ห๊ะ อะไรนะค่ะ" ฟางที่ตกใจถามขึ้น
 
 
"ทำไม แม่ทำกับป๊อปคนเดียวไม่พออีกเหรอ ป๊อปไม่ยอม" ป๊อปปี้ที่ได้ยินก็รีบค้านขึ้นมาเหมือนกัน
 
 
"พะ พี่ป๊อป" ฟางที่ได้ยิน ก็เผลอเรียกชื่อเค้าเบาๆ น้ำตาเจ้ากำค่อยๆไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ นี่เค้ายังเป็นห่วงฉันอยู่ใช่มั้ย เพราะเมื่อคืนที่เค้าไม่มีแม้แต่จะถามเธอเลย ว่าเธอเป็นยังไงบ้าง ทำให้เธอก็แอบน้อยใจนึกว่าเค้าไม่ห่วงเธอแล้วซะอีก
 
 
"ก็งานหมั้นฟางกับกวิน แม่จะจัดวันเดียวกับงานแต่งป๊อปกับแอนไงละ"
 
 
"ห๊ะ" ทั้งสี่พูดพร้อมกัน
 
 
"เอ่อ คุณป้าค่ะ แอนว่ามันเร็วเกินไปนะค่ะ"
 
 
"ไม่หรอกครับ ผมอยากหมั้นกับฟางเร็วๆ" กวินพูดขึ้น
 
 
"เอ่อ คุณป้าค่ะ แอนก็อยากแต่งเร็วๆเหมือนกันค่ะ" แอนบอกไปอีกครั้ง มันทำให้ผมสังเกตุได้ว่าสองคนนี้มีอะไรแปลกๆ มันต้องมีอะไรแน่ๆเลย
 
 
"โอเค ตามนี้นะ อ่าว ฟางไปไหนลูก" แม่ป๊อปถามขึ้นที่เห็นฟางลูกออกจากโต๊ะไปอย่างรวดเร็ว โดยที่ป๊อปปี้กำลังจะวิ่งตามไป แต่โดนกวินวิ่งมาห้ามซะก่อน
 
 
"ไปดูคู่หมั้นของนายนุ่น" กวินพูดแล้วมองมาที่แอน แล้วค่อยๆเดินตามฟางออกไป
 
 
"อะ อ๊วกกกก" ฉันที่ตอนนี้วิ่งเข้ามาอ๊วก เพราะมันมีกลิ่นอะไรไม่รู้เหม็นๆ ทำให้ฉันอยากอ๊วก
 
 
"ไปหาหมอหน่อยมั้ยฟาง" กวินเดินเข้ามาถามฟาง
 
 
"ไม่อ่า นอนพักแปปเดียวก็หายแล้ว" ยิ้มให้กวิน
 
 
"เธอเป็นมานานหรือยังเนี่ย "
 
 
"สองอาทิตย์น่าจะได้"
 
 
"อืม พักผ่อนเยอะๆนะ เครียดมากไป คิดมากไปหรือเปล่า เราขอโทษนะที่มัดมือชกฟางนะ" กวินบอกฉัน
 
 
"อืม ไม่เป็นไรหรอก"
 
 
"เธอเสียใจมากซินะ ที่แฟนเธอเค้า..เออ"
 
 
"ช่างเหอะ เค้าก็มีความสุขดีนี่ ไม่เห็นเหรอ"  พยายามกลบเกลื่อนกวินไป
 
 
"อืม งั้นไปพักนะ มะเดี๋ยวฉันช่วย" กวินที่เดินเข้ามาพยุงฟาง แต่ฟางดันลื่น เลยทำให้กวินที่กำลังพยุงดึงเธอเข้ามากอดไว้แทน
 
 
"หึหึ กอดกันในบ้านฉันเลยเหรอ" สายตาที่เพิ่งเดินตามาเห็นภาพบาดใจพูดขึ้น
 
 
หลังจากนั้น กวินก็พาฟางมาพักที่ห้อง แล้วตัวเองก็กลับไป ฟางที่หลับไปเพราะเธอร้องไห้มาตลอดจึงหลับไป
 
 
"หือ" ร่างบางขยับตัวเพื่อจะลุกไปทานน้ำ แต่น้ำกลับหมดเลยต้องเดินลงมาหยิบข้างล่าง
 
 
"แอน คืนนี้มานอนห้องพี่นะ" จึก ทันทีที่เธอเดินลงมากำลังจะเดินผ่านเค้าก็ได้ยินกับพูดที่ทำให้เธอน้ำตาร่วงง่ายๆ เธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไมเธอถึงอารมณ์อ่อนไหวได้ขนาดนี้
 
 
เธอที่หยุดเดินทันทีที่ได้ยิน เมื่อได้สติก็รีบปาดน้ำตา แล้วเร่งฝีเท้าเดินไปหยิบน้ำที่ห้องครัว แล้วเดินขึ้นกลับห้องไป
 
แต่ไม่ทันที่เธอจะปิดประตู ก็มีมือนึงมารั้ง ประตูเธอไว้
 
"เดี๋ยว" ดวงตาเธอเบิกกว้างทันที ที่เห็นว่าเป็นเค้า
 
 
"พะ พี่ป๊อป มีอะไรหรือเปล่าค่ะ" ก้มหน้าพูดเสียงติดๆขัดๆถามเค้าออกไป
 
 
"มี ให้ฉันเข้าไปก่อน" แล้วเค้าก็เดินเข้ามา แล้วปิดประตูห้องเธอ เค้าเดินตรงไปนั่งที่เตียง ดดยที่เธอยังยืนอยุ่ที่เดิม
 
 
"เมื่อเช้าเธอเป็นอะไร" ถามเสียงเรียบแต่สายตากลับไม่มองหน้าหญิงสาว หญิงสาวยิ้มทันที ที่เค้ายังเป็นห่วงเธออยู่ เค้าไม่ลืมสัญญาที่ให้กับเธอไว้จริงๆ
 
 
"ไม่เป็นอะไรค่ะ"
 
 
"งั้นก็ดี วันหลังจะอ่อยผู้ชายนะ ไปทำที่นอกบ้านฉันนะ ฉันไม่อยากเห็น ถึงเธอจะเป็นอดีตเมียฉันก็เหอะ"
 
 
น้ำตาหญิงสาวไหลลงมาอย่างต่อเนื่องทันที นี่เธอคิดผิดว่าเค้าเป็นห่วงเธอ จริงๆแล้วเค้าก็ลืมเธอแล้วจริง 
 
 
ใช่ซินะ เราเป็นเด็กกำพร้านี่นา สำคัญตัวเองผิดอีกแล้วนะฟางเอ้ย คิดเอาเองอย่างน้อยใจ แต่พูดอะไรไม่ออก
 
 
"ร้องทำไม จี้จุดใจดำเหรอ หรือจะให้ฉัันฟื้นความจำมั้ย" เค้าไ่ม่พูดเปล่าดึงเธอเข้ามาจูบ แล้วจับเธอเหวียงลงบนเตียง
 
 
"พี่ป๊อป อย่านะ พี่จะทำอะไรนะ" เค้าไม่ฟังเธอยังคงจับเธอกางแขน ซอกไซร้คอเธอเพื่อไม่ให้เธอดิ้นหลุด
 จากนั้นก็กระชากชุดที่เธอใส่ออก แล้วปลดบลากับชั้นในของเธอออก
 
 
"อย่า พี่ป๊อป อย่า ฮึก" ร้องห้ามทั้งน้ำตา แต่เค้ากลับไม่ฟังเธอ กดจูบลงปากเธอ แต่เธอไม่ยอมเปิดปากรับลิ้นของเค้า เขาจึงกัดปากเธอ แล้วใช้ลิ้นเข้าไปหาความหวานในช่องปากเธอ
 
จับแกนกายใส่ไปในช่องหวานของเธอ กระแทกไม่ยั้งอารมณ์ ปากก็ก้มลงจูบกับอกอิ่ม แล้วทำรอยทิ้งไว้ทั่วตัวของเธอ ทำจนเสร็จภารกิจ
 
 
เมื่อถอนตัวเองออกจากตัวเธอ ก็ต้องตกใจที่เธอนอนนิ่ง น้ำตาไหล ปากก็มีเลือดออกจากการกัดของเค้า ตามลำตัวเต็มไปด้วยแผลที่บ่งบอกถึงความรุนแรงที่เค้าทำกับเธอ นี่เค้าหึงเธอที่กอดกับกวินจนทำร้ายเธออีกแล้วเหรอ
 
 
"ฟาง" เรียกชื่อเธอเสียงเบา แล้ววิ่งไปช้อนตัวเธอลุกจากเตียง น้ำตาเธอไหลไม่หยุดแต่กลับไม่มีการตอบสนองของร่างการเธอ เธอหยุดนิ่ง เค้าเขย่าตัวเธอเบาๆ 
 
 
"ฟาง พี่ขอโทษ พี่ขอโทษจริงๆ" น้ำเสียง สีหน้า แววตาที่สำนึกผิดของเค้ามองไปทางเธอ ที่หันกลับมามองเค้า
 
ด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่มีน้ำตาไหลตลอดเวลา แต่ไม่มีเสียงพูดใดออกมาจากปากของเธอเลย
 
 
"ฟาง พูดกับพี่หน่อยซิ ฟาง พี่ขอโทษ" เค้ากอดเธอไว้แน่น แต่เธอกลับนิ่งไม่ขยับเลยซักนิด มีแต่หยุดน้ำอุ่นๆที่ไหลต่อเนื่องลงมาบนไหล่ของเค้า
 
อุ้มหญิงสาวร่างบางเข้ามาในห้องน้ำ ทำความสะอาดร่างกายให้เธอ แล้วพาเธอออกมาทำแผล
 
 
"นาย ออกไป" ร่างบางที่พูดด้วยสีหน้านิ่งพูดขึ้นก่อนที่เค้าจะทำแผลให้เธอ
 
 
"ฟาง" เรียกชื่อร่างบางอีกครั้ง
 
 
"ออกไป" พูดสีหน้าเรียบ เสียงแ่หบเบา ราวกับกำลังจะหมดลมหายใจ เค้าเลยต้องลุกเดินออกไป อย่างเลี่ยงไม่ได้
 
 
ออกมาจากห้องร่างบาง ก็นั่งทรุดตัวลงหน้าห้องเธอ คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น อีกแล้วใช่ไหม เค้าทำเธอเจ็บอีกแล้วใช่ไหม ทั้งๆที่ตั้งใจว่าถ้าเธอกลับมา จะพยายามทำให้แม่กับพ่อยอมรับในความรักของเค้าสองคนให้ได้ แต่อารมณ์ของเค้าทำให้เธอเจ็บปวดอีกแล้ว น้ำใสๆค่อยๆล่วงลงมาจากตาของผม 
 
 
"พี่ป๊อป รักฟางมากซินะค่ะ" แอนพูดกับตัวเอง ที่แอบเห็นตั้งแต่ป๊อปเข้าไปในห้องฟาง จนมาถึงตอนนี้นี้
 
"นี่เรากำลังทำถูกต้องแล้วใช่ไหม" แอนที่รู้กสึกสับสนพูดขึ้น