Ma SIS รักหมดใจ ยายน้องสาว

 
 
 
 
 
                   ฉันนั่งลงอยู่ที่สวนหลังโรงเรียนอย่างหมดแรง ทำไมฉันต้องมาอยู่ที่นี่ด้วย ที่ที่มีแต่คนที่มีความรัก
 
 
มีพ่อมีแม่ มีทุกอย่าง แต่ฉันไม่มีอะไรเลย ไม่มีแม้แต่พ่อแม่ หรือคนที่รักฉัน ฉันไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ความรู้สึกนี้
 
 
จะหมดไปจากฉัน แต่ที่ฉันรู้ตอนนี้ฉันคิดถึงน้องๆ และก็แม่ครูจังเลย ถึงเราจะไม่มีอาหารดีๆกิน ไม่มีเสื้อผ้าดีๆใส่
 
 
ไม่ได้เรียนในโรงเรียนดีๆแบบนี้ แต่ก็ไ่ม่มีใครมาดูถูกฉัน
 
 
"เธอมานั่งทำอะไรที่นี่ แล้วทำไมไม่กินข้าว" ผมมาถึงก็ต่อว่าเธอ
 
 
"............................." ตอนนี้ฉันเหนื่อย ฉันขี้เกียจทะเลาะกับนายจริงๆ ฉันที่คิดในใจ
 
 
"เป็นอะไรฟาง ร้องไห้ทำไม" เสียงผมอ่อนลงหลังจากที่สังเกตุเห็นคราบน้ำตาของเธอ
 
 
"ป่าว ฟางไปหาอะไรกินดีกว่า เดี๋ยวจะเข้าเรียนแล้ว" ฉันบอกเค้าแล้วเดินออกมา
 
 
"ฟางจะไปไหน นี่เธอกำลังเดินหนีฉันนะ" เค้าที่โวยวายแล้วเดินตามฉันมา
 
 
นั่นไง ตัวช่วยฉันเดินมาพอดี 
 
 
"พี่โมะ ไปไหนมาค่ะ" ฉันทักพี่โทโมะทันทีที่เค้าเดินมาถึง
 
 
"พี่ว่าจะไปเล่นบาส แต่ตามหาไอ้ป๊อปไม่เจออ่า" 
 
 
"อ่อ พี่โมะ ไปส่งฟางทานข้าวหน่อยได้ไหม โรงอาหารอยู่ไหนฟางไม่รู้อะค่ะ" ฉันบอกเค้าก่อนที่พี่ป๊อปจะเดินมาถึง
 
 
"อ่าวไอ้ป๊อปมาอยู่นี่เอง ตามหาตั้งนาน" พี่โมะทักพี่ป๊อป
 
 
"อือ ตามหาฉันทำไม"
 
 
"ก็กะว่าจะชวนไปเล่นบาส แต่ตอนนี้ฉันไปส่งน้องฟางกินข้าวก่อน แล้วเดี๋ยวเจอกันที่สนาม" พี่โมะบอกแล้วลากฉันมา
 
 
"จะกินอะไรละเรา เดี๋ยวพี่เดินไปซื้อให้"พี่โมะถามฉัน
 
 
"เอ่อ ฟางไปซื้อเองดีกว่าค่ะ" จะทำแบบนั้นได้ไงละ ดูสายตากี่คู่ที่จับจ้องเธอตั้งแต่เดินเข้ามากับโทโมะ
 
ไหนจะตอนเช้าที่มาพร้อมป๊อปปี้ หนุ่มหล่อเจ้าสเน่ห์ ทายาทเจ้าของโรงเรียน แล้วไหนโทโมะ หนุ่มหล่อ เจ้าชายผุ้ใจดี ขวัญใจสาวๆ ทายาทนักธุรกิจชื่อดังอีก
 
 
"แกๆ ดูเด็กนั่นดิ มากินข้าวกับโทโมะด้วยละ เค้าว่ากันว่า เอาตัวเข้าแลก" เสียงคนซุบซิบกัน
 
 
"แต่ถ้าเป็นฉัน ฉันก็ยอมถวายตัวนะ" ยังไม่เลิก
 
 
ฉันที่ตอนนี้เดินไปทางไหนก็เหมือนจะตกเป็นเป้าสายตาตลอดเวลา แถมยังเสียงซุบซิบอีก 
 
 
"เฮ้อ...." ฉันที่ซื้อข้าวกลับมาก็ต้องถอนหายใจยาว
 
 
"อย่าไปใส่ใจเลย เสียงนกเสียงกาอ่า"
 
 
"พี่โทโมะ" ฉันเรียกชื่อเค้าแล้วยิ้มให้เค้า ยังมีพี่ซินะที่ไม่ซ้ำเติมฉันเหมือนคนอื่นๆ
 
 
"พี่โทโมะทานอะไรหรือยัง มากินกับฟางซิ" ฉันชวนเค้ากิน เพราะให้กินคนเดียวแล้วเค้านั่งมอง มันเขินยังไงไม่รู้
 
 
"พี่กินแล้ว เรากินเลย" เค้าบอกฉัน แล้วฉันก็ก้มหน้ากินข้าวต่อไป
 
 
"ไอ้ป๊อปมันก็แบบนี้แหละ ปากแข็งไปซะทุกเรื่อง" พี่โมะที่จู่ๆก็พูดขึ้นมา
 
 
"หือ.............." ฉันสงสัยที่เค้าพูดเล็กน้อย
 
 
"เอาเหอะ ยังไงฟางก็คือคนสำคัญสำหรับมัน จำไว้แค่ี้นี้พอ" พี่โมะพูดแล้วยีหัวฉัน
 
 
"อะไรอ่าพี่โมะ ผมฟางเสียทรงหมด " ฉันบ่นเค้า
 
 
"รีบๆกิน เดี๋ยวจะพาไปดูพี่เล่นบาส" พี่โมะที่บอกกับฉัน ฉันเลยตั้งใจกินข้าวเร็วขึ้น
 
 
"คงมีความสุขน่าดู เวลาอยู่กับโทโมะไม่เหมือนอยู่กับฉันซินะ" สายตาคู่นึงที่แอบมองฟางกับโทโมะอยู่ไม่ไกล พูดกับตัวเองขึ้นมา
 
 
 
ณ. สนามบาสเก็ตบอล
 
 
"พี่ป๊อป  แอนมาเชียร์พี่ป๊อปค่ะ"
 
 
"เอ่อ ขอบคุณครับ" ผมที่ไม่รู้จะปฎิเสธยังไงบอกเธอไป
 
 
"แหวะ มาทำให้รำคาญไม่ว่า" เฟย์พูดขึ้น
 
 
"อะไรค่ะพี่เฟย์ แอนไปเหยีียบหางพี่เหรอค่ะ"
 
 
"หึ ป่าวหรอกค่ะ พี่แค่ตกใจที่สัตว์สงวนหนีมาจากป่า(แรงส์)" แล้วเฟย์ก็เดินหนีไป
 
 
"อ๊ายย พี่ป๊อปดูยายพี่เฟย์ซิค่ะ ว่าแอนอีกแล้ว"
 
 
"พอเถอะน้องแอน อายคนอื่นเค้าบ้าง" ผมพูดเสร็จแล้วเดินลงสนามไป
 
 
"อ๊าย พี่ป๊อปทำแบบนี้กับแอนไม่ได้นะค่ะ แอนจะฟ้องคุณป้า(แม่ป๊อปปี้)" แอนที่ตะโกนตามหลังป๊อป
 
 
"อ่าว โทโมะ มาช้าจังนะแก" เฟย์ที่เห็นโทโมะเดินมากับฟางทักขึ้น
 
 
"อือ ไอ้ป๊อปละ" โทโมะถามหาเพื่อนสนิทเค้า
 
 
"ลงสนามไปแล้ว น้องฟางมานั่งกับพี่ซิ" เฟย์ชวนฟงมานั่ง ฟางที่ยิ้มรับคำชวนมานั่งข้างๆเฟย์
 
 
"ฟาง นั่งกับเฟย์นี่หละ พี่ลงสนามละ" พี่โทโมะบอกฉัน
 
 
"ค่ะ"
 
 
"ฟาง กินข้าวหรือยัง " ตอนนี้พี่เฟย์ถามฉัน
 
 
"กินแล้วค่ะ" ฉันตอบพร้อมยิ้มให้
 
 
"ป๊อปปี้เป็นคนแบบนี้แหละ แต่จริงๆมันเป็นห่วงฟางนะ" เอาอีกแล้ว พี่เฟย์ พูดอะไรคล้ายๆที่พี่โมะพูดอีกแล้ว
 
 
"ค่ะ" ฉันตอบแล้วมองเกมส์ในสนาม
 
 
"ไอ้ป๊อป ส่งลูกมา" โทโมะที่ส่งสัญญานให้ป๊อป เพราะเห็นว่าป๊อปกำลังโดนรุม
 
 
"....................." ป๊อปปี้เลือกที่จะไม่ส่งลูกให้โทโมะ กลับไปชูทเอง
 
 
"แกเป็นอะไรวะไอ้ป๊อป ทำไมไม่ส่งลูกให้ฉัน พลาดจนได้" โทโมะที่หัวเสีย กับกรที่ป๊อปแยกแยะไม่ออก
 
 
หลังจากนั้นเกมส์ก็ดำเนินต่องไปเรื่อยๆ โดยที่สองหนุ่มไม่ยอมส่งลูกให้กัน ต่างฝ่ายต่างพยายามจะโชว์เดี่ยว
 
 
จึงจบลงด้วยสกอร์ 14-6 ในควอเตอร์ที่หนึ่ง
 
 
"เฮ้อ เหนื่อย แกโกรธอะไรฉันวะป๊อป" โทโมะที่เอ่ยถามเพื่อนตอนที่กำลังเดินออกจากสนาม
 
 
"ป่าว" ป๊อปตอบสั้นๆ
 
 
"ป่าวก็ตั้งใจเล่นหน่อยซิ แยกแยะหน่อยซิวะ" โทโมะบอกป๊อป
 
 
"อืม เข้าใจละ" ป๊อปตอบไป
 
 
"อะไรกัน พวกแกทำไมเล่นแบบนี้ละ ปรกติเข้าขากันจะตาย" เฟย์ที่ยื่นน้ำและผ้าให้เพื่อนทักท้วง
 
 
"อืม เดี๋ยวเอาใหม่" ป๊อปตอบแต่สายตากลับไม่มองใคร
 
 
"พี่ป๊อป แอนเอาน้ำมาให้ค่ะ" แอนที่วิ่งมาเกาะแขนป๊อป
 
 
"พี่มีน้ำแล้วครับ ป๊อปตอบ"
 
 
"พี่ป๊อปอ่า แอนงอลแล้วจริงๆด้วย อุ้ยตาย เด็กกำพร้ามาหาเก็บขยะเหรอจ๊ะ" เหน็บทันทีที่มองไปเห็นฟาง
 
 
"นี่ ยายเด็กนรก ปากไม่เคยสร้างสรรค์เลยนะ" พี่เฟย์ที่ดุแอนไป เพราะฉันเงียบไว้ ไม่อยากทะเลาะกับเธอตอนนี้
 
 
"เอาละๆ พอแล้ว ฉันจะลงสนามละ ปะโทโมะ" ป๊อปชวนโทโมะเดินลงสนามไป
 
 
"อย่าคิดนะพี่เฟย์ ว่าฉันจะไม่รู้ว่าพี่คิดจะจับว่าที่คู่หมั้นฉัน"
 
 
"อ่อเหรอ เค้าเอาเธอด้วยเหรอ ยายเด็กนรก เท่าที่เห็นเนี่ย ป๊อปทำเพราะถูกบังคับนะ" เฟย์ตอบกลับไป
 
 
"บังคับก็ช่าง ยังไงพี่ป๊อปก็เป็นของแอน เดี๋ยวอยู่ๆไปก็รักกันเองแหละ"
 
 
"เธอนี่มันหน้าด้านจริงๆเลยนะ ไปเถอะฟาง ปล่อยเธอฝันไปเถอะ" พี่เฟย์ บอกแล้วพาฉันไป
 
 
"เดี๋ยว เธอก็เหมือนกัน อย่ายุ่งกับพี่ป๊อป" ยายแอนเดินมาบอกฉัน
 
 
"แค่นี้ใช่มั้ย ฉันจะได้ไป"
 
 
"ยัง พอฉันหมั้นกับพี่ป๊อป ฉันจะเฉดหัวเธอออกจากบ้าน" แอนบอกฉัน
 
 
"แล้วฉันจะรอวันนั้นแล้วกันนะค่ะ" ฉันตอบอย่างสุภาพ
 
 
"เก่งนี่ เดี๋ยวนี้คั้วสองคนเลย พี่โทโมะด้วยเนี่ย ถ้าไม่บอกนึกว่าเป็นพวกบริการอะไรแบบนี้"
 
 
"มันจะมากไปแล้วนะ มีอยู่คนเดียวนั่นแหละ ที่คิดสกปรกได้ขนาดนี้" ฟางที่เริ่มทนไม่ไหว ตอบกลับบ้าง
 
 
"ทำไม หรือไม่จริง ให้เค้ากินฟรีไปแล้วมั้ง"
 
 
"ฉันไม่ทำตัวต่ำๆแบบเธอหรอก" ฟางตอบกลับ
 
 
"เหอะๆ พี่ป๊อปไม่มีทางใจอ่อนกับเด็กกำพร้าเหมือนเธอหรอก เลิกล้มความคิดที่จะแย่งได้แล้ว เรามันคนละระดับกัน อ่อ พี่โทโมะด้วย" แอนยังเหยียดฟางต่อไป
 
 
ฟางที่ตอนนี้ทนไม่ไหว เลยเดินเข้าไปกระซิบแอน
 
 
"พี่โทโมะ ฉันไม่เอาหรอก แต่พี่ป๊อปปี้ ฉันไม่แน่ใจ" หลังจากที่ฟางกระซิบแอนก็โกรธจัด
 
 
"แก นางเด็กกำพร้า เพี๊ยะ" แอนตบหน้าฟางอย่างแรง
 
 
ตอนนี้ฟางได้แต่นิ่งเงียบ ไม่คิดว่าคุณหนูที่สูงส่งนักหนาแบบเธอ จะทำอะไรต่ำๆแบบนี้
 
 
"มันจะมากไปแล้วนะแอน ขอโทษฟางเดี๋ยวนี้" พี่เฟย์ที่ทนไม่ไหว ตะคอกใส่แอน
 
 
"ไม่ ฉันจะทำมีอะไรมั้ย" แล้วแอนก็กระชากฟางไปตบซ้ำ
 
 
ฉันตอนนี้ที่ทนไม่ไหวแล้ว กำหมัดขึ้นมาจะชกหน้าแอน แต่ก็ต้องชะงักเพราะมีมือมาดึงไว้ก่อน
 
 
"ทำอะไรกัน" ป๊อปปี้ที่เข้ามาห้ามตะคอกเสียงดัง
 
 
"พี่ป๊อปค่ะ ยายเด็กกำพร้านี่จะชกแอนค่ะ" แอนที่รีบเข้าไปฟ้องป๊อปปี้
 
 
"ทำอะไรของเธอ รู้มั้ยว่าแอนเป็นใคร แล้วถ้าแอนเป็นอะไรไป เธอรับผิดชอบไม่ไหวหรอก" ป๊อปที่ตะคอกใส่ฟาง
 
 
"ป๊อปฉันว่าแกฟังฟางก่อนมั้ย แบบนี้ไม่แฟร์สำหรับเธอเลยนะ" เฟย์ที่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างพูดขึ้น
 
 
"ไม่ต้องหรอกเฟย์ ถึงยังไงถ้าแอนเป็นอะไรไป ฉันจะบอกกับพ่อแม่ฉันกับพ่อแม่แอนได้ยังไง ว่าดูแลแอนไม่ดี"
 
 
"ใช่ พี่เฟย์ เพิ่งมาถึงไม่รู้อะไร อย่ามาพูด" แอนบอกกับเฟย์ ทั้งๆที่เฟย์เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด
 
 
"ยายเด็กนรกส่งลงมาเกิดเอ้ย " แล้วเฟย์ก็เดินออกไป ด้วยความโมโห
 
 
"ขอโทษแอนเดี๋ยวนี้" ป๊อปปี้บอกฟาง
 
 
"ไม่ ฟางไม่ผิด ทำไมต้องขอโทษ ทำไมเค้าไม่ขอโทษฟาง"
 
 
"ฟาง ฉันบอกให้เธอขอโทษแอนเดี๋ยวนี้" ผมตะคอกเธอเสียงดัง
 
 
"..............." น้ำใสๆ ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย ก่อนจะวิ่งหนีออกไปจากตรงนั้น
 
 
 
 
 
 
 
 
ดึกๆ จะจัดให้นะค่ะ รีดเดอร์ที่รักทุกคน