Ma SIS รักหมดใจ ยายน้องสาว
เขียนโดย 
jookjoom
วันที่ 5 กรกฎาคม พ.ศ. 2555 เวลา 00.49 น.
แก้ไขเมื่อ 25 กรกฎาคม พ.ศ. 2564 22.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
15) มีฉันเสมอ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
หลังจากที่ฟางวิ่งออกมา ผมก็วิ่งตามเธออกมา
"ฟาง ไม่เป็นไรนะ" ผมถามเธอ
"พี่โทโมะ ฮือๆๆ" ฉันโผลเข้ากอดเค้า แล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
"ฟาง...... พี่จะปลอบเรายังไงดีเนี่ย ครังนี้ไอ้ป๊อปมันทำเกินไปจริงๆ"
"ฮือๆๆ ไม่ต้องหรอกค่ะพี่โมะ แค่นี้ก็ขอบคุณพี่มากๆแล้วค่ะ" ฟางบอกผม
"งั้น อยากร้องก็ร้องออกมาให้หมด พี่จะนั่งเป็นเพื่อนละกัน"
"ฮึก ๆๆ ฮือ "ตอนนี้ทุกอย่างอยู่ในความเงียบ ได้ยินเพียงเสียงสะอื้นของเธอ
เวลาตอนนี้ผ่านไปเย็นแล้ว แต่ฟางก็ยังคงนั่งเหม่อ ไม่ลุกไปไหน นี่ผมควรจะช่วยเธอยังไงดีเนี่ย
"ฟาง เย็นแล้ว พี่ว่าเรากลับบ้านกันมั้ย เดี๋ยวพี่ไปส่ง" ผมเสนอเธอไป
"พี่โมะกลับก่อนเลยค่ะ ฟางอยากกลับคนเดียว"
แล้วโทโมะ ก็เหลือบไปเห็น ดวงตาคู่งามแอบมองเค้ากับฟางอยู่
"เดี๋ยวพี่มานะฟาง" บอกฟางแล้วเดินตรงไปยังคนที่กำลังแอบดูเค้า
"แก้ว มาทำอะไรที่นี่ ทำไมไม่โทรบอกพี่ละ" ผมถามเธอ
"เอ่อ แก้วจะมาถามว่าพี่จะกลับบ้านพร้อมแก้วกับเขื่อนมั้ย แต่ถ้าพี่ไม่ว่างไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพวกแก้วกลับก่อน"
"พี่ก็อยากกลับแล้ว แต่ฟางนะซิ..." แล้วโทโมะก็หันไปมองฟาง
"งั้นพี่ก็อยู่เป็นเพื่อนเธอเถอะค่ะ แก้วกลับละค่ะ" ร่างสูงบางบอกแล้วหันหลังวิ่งหายไปด้วยความเร็ว
"แก้ว เดี๋ยวซิ โอ้ยย อะไรกันเนี่ย"
แล้วผมก็เดินกลับมานั่งข้างๆฟางอีกครั้งนึง
"พี่โมะกลับก่อนเถอะค่ะ ฟางเข้าใจ เดี๋ยวซักพักฟางก็กลับแล้วค่ะ" ฟางบอกผม
"แต่..."
"เถอะค่ะ กลับไปก่อนเถอะ" เธอยืนยันคำเดิมก่อนที่ผมจะพูดจบประโยคด้วยซ้ำ
"อืม ถึงบ้านแล้วให้นมอิ่มโทรบอกพี่ด้วยนะ"
"ค่ะ" ฉันรับคำ
จากนั้นฉันก็นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนลืมเวลาไปเลย
ณ.บ้านโทโมะ
"เขื่อน อยู่มั้ย" ผมที่เข้ามาบ้านที่ดูเหมือนจะเงียบผิดปรกติจึงตะโกนเรียก แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ ตัดสินใจโทรหาน้องชายตัวเอง
"ครับเฮีย" ปลายสายรับโทรศัพท์
"อยู่ไหนกันเหรอ บ้านเงียบเชียว"
"อ่อ เขื่อนออกมากับพี่เฟย์นะครับ แล้วแก้วก็ไปตามเฮียกลับบ้านไง" ตายละงานเข้าแล้ว
"อืมๆ งั้นแค่นี้ละ" รีบวางสายจากน้องชายโทรหาร่างบางทันที
"ทำไมไม่รับนะแก้ว แต่เอ๊ะ เสียงโทรศัพท์ใครแว่วๆ" ค่อยๆเดินขึ้นบรรไดมา ก็มาหยุดตรงหน้าห้องร่างบาง เพราะได้ยินเสียงโทรศัพท์ของร่างบาง
"แก้ว แก้วอยู่ในนั้นมั้ย เปิดประตูให้พี่หน่อยซิ"
".........................................." ไม่มีเสียงตอบรับ ตัดสินใจวิ่งลงไปเอากุญแจสำรองที่แม่นมข้างล่าง ก่อนขึ้นมาเปิดห้องเธอ
"ห๊ะ พี่โมะ พี่เข้ามาได้ไง" ร่างบางที่กำลังร้องไห้อยู่ข้างเตียง ดูจะตกใจไม่น้อย
"ทำไมไม่รับโทรศัพท์พี่ แล้วร้องไห้ทำไม" ถามร่างบางด้วยความเป็นห่วง
"แก้วไม่เป็นอะไรค่ะ ฝุ่นเข้าตาเฉยๆ" คำแก้ตัวนี้อีกแล้ว โทโมะคิดในใจ ดูก็รุ้ว่าร้องไห้
"ทำไมไม่รอพี่กลับพร้อมกัน รู้มั้ยว่าพี่เป็นห่วง" พูดแล้วพยุงร่างบางให้มานั่งบนเตียงข้างๆเค้า
"พี่ไม่ต้องห่วงแก้วหรอก ไปห่วงฟางเถอะ" แก้วที่บอกผม ผมพอจะเดาอะไรออกหลายๆเรื่อง
"ก็จริง ตอนนี้ที่น่าห่วงที่สุดคงจะเป็นน้องฟางจริงๆด้วย" ผมบอกเธอ
"งั้นพี่ก็กลับไปหาเธอเถอะ" แก้วที่บอกผมแล้วหันหน้าไปทางอื่น
"ก็อยากไปนะ แต่เธอไล่พี่มา เธออยากอยู่คนเดียว"
"..............................."
"แก้วก็คิดดูซิ................... บลาๆๆ บลา บลา" ตัดสินใจเล่เรื่องราวที่เกิดขึ้นให้หญิงสาวฟัง เพราะรู้ว่าเธอกำลังเข้าใจผิดเค้าอยู่นั่นเอง
"ห๊ะ ทำกันขนาดนี้เลยเหรอ" เธอที่ปรับโหมดจากร้องไห้ เป็นหน้ายักษ์แทน
"แล้วฟางเป็นไงบ้างละ แล้วพี่เฟย์ละไปไหน" แก้วที่ถามด้วยความเป็นห่วงสองสาว
"เฟย์นะ ตอนนี้อยู่กับเขื่อน แต่ฟางเค้าไล่พี่กลับมา เค้าบอกว่าอยากอยู่คนเดียว"
"พี่โมะ เราไปรับฟางกันเถอะ แก้วเป็นห่วงฟาง"
"พี่ก็เป็นห่วงนะ แต่เรื่องนี้ ไอ้ป๊อปมันต้องรับผิดชอบ" ผมบอกแก้วแล้วกำลังคิดจะให้ตัวต้นเหตุรับผิดชอบยังไง
ณ. บ้านจิระคุณ
"พี่ป๊อปทานนี่ซิค่ะ" น้องแอนที่หลังจากเกิดเหตุก็ตัวประกบผมตลอด ไม่มีเวลาให้ผมไปอธิบายกับฟางเลย ตามผมจนกลับมาบ้าน แถมขอทานข้าวที่บ้านผมอีก บอกตามตรง ตอนนี้ผมอึดอัดมาก
"ครับ น้องแอนก็กินบ้างนะครับ ตักให้พี่มาเยอะแล้ว" ผมบอกเธอ
"ค่ะ พี่ป๊อป แอนว่าคืนนี้แอนค้างที่นี่ดีกว่า"
"เอ่อ น้องแอนพี่ว่าไม่เหมาะหรอกครับ"
"อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ แอนไม่ถือ" นั่นไงแม่หญิงมั่น ผมอยากจะหายตัวได้จริงๆเลย
"พี่ว่าอย่าดีกว่า น้องแอนมีค่ากว่าจะให้ใครมาพูดแบบนั้น" ผมแก้ตัวไปเพราะรู้ว่าเธอเป็นคนยังไง
"งั้นก็ได้ค่ะ แต่พรุ่งนี้เช้า พี่ป๊อปไปรับแอนนะค่ะ แอนอยากลองนั่งรถพี่ป๊อป วันนี้ก็เสียดาย ไม่น่าน้ำมั้นหมดเลย"
แน่ละ ผมโกหกเธอไป ใครจะไปให้เธอนั่งน้องซู่ซี่ที่รักผมละ เธอพูดเสร็จผมก็ได้แต่ยิ้มให้เธอ
"งั้นแอนกลับก่อนนะค่ะ จุ๊บ ฝันดีค่ะ" น้องแอนที่วิ่งมาจุ๊บแก้มผมก่อนกลับบ้าน
"เฮ้อ" ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนมองนาฬิกา
"สองทุ่มแล้ว เธอไปไหนของเธอนะ " ผมกดโทรศัพท์โทรหาเธอ สายแล้วสายเล่า ผมโทรหาเธอไม่ยั้ง แต่ก็ไม่มีการตอบรับแต่อย่างใด ผมจึงตัดสินใจโทรหาเพื่อนผม
"ฮัลโหล"
"ไอ้โมะ ฟางอยุ่ไหนวะ" ทันทีที่โทโมะรับ ก็มีคำถามสวนมาอย่างรวดเร็ว
"ไม่รู้วะ กูไม่เจอน้องฟางวะ นี่น้องฟางยังไม่กลับบ้านอีกเหรอวะ" ผมที่แกล้งหลอกมันว่าไม่เจอ มันจะได้เข็ดซะบ้าง
"เออ แค่นี้ละ" แล้วมันก็วางสายไป
"ไอ้ป๊อป ฉันก็อยากจะช่วยแกนะ แต่ครั้งนี้แกทำเกินไปจริงๆ แกต้องพิสูจน์ " โทโมะพูดกับโทรศัพท์ที่วางสายไปแล้ว
"พี่โมะ พี่ป๊อปโทรมาเหรอ แล้วว่าไงบ้างละ" แก้วถามผม
"ก็เพิ่งคิดออกละมั้ง ว่าต้องตามหาหัวใจตัวเอง" ผมบอกแก้ว
"ดี พี่โมะไม่ต้องไปช่วยนะ ให้พี่ป๊อปรู้สึกซะบ้าง" ผมที่ตอนนี้หน้าเหยเกย์มาก ทำไมแก้วโหดแบบนี้
ผมขับรถออกจากบ้านมา โดยไม่รู้จุดหมาย รู้อย่างเดียว ว่าผมต้องตามหาเธอให้เจอ
"ฟาง เธออยู่ไหน ฉันขอโทษ" ผมพูดกับตัวเอง แล้วขับรถไปเรื่อยๆ จนถึงโรงเรียนผม ผมขับไปเรื่อยๆ
ผมเห็นเงาตะคุ่มๆ หลังพุ่มไม้ ที่ฟางเคยนั่งในวันแรกที่มาเรียน ผมจึงรีบจอดรถวิ่งลงไปทันที
"ฟะ ฟาง" ผมที่เรียกชื่อเธอ
"พะ พี่ป๊อป ฮึกๆ ฮือๆ" เธอที่หันกลับมาตามเสียงเรียกร้องไห้โฮออกมาอีกครั้ง
ตอนนี้ผมเจอเธอแล้ว ผมรีบวิ่งเข้าไปกอดเธอด้วยความดีใจ แต่มันไม่เหมือนครั้งก่อน ครั้งนี้เธอขยับตัวหนีผม
"อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ ออกไป" ฟางที่ไล่ผมทั้งน้ำตา
"ฟาง ฟังฉันก่อน" ผมพยายามอธิบาย
"ไม่ ไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น นายอย่ามาสนใจเด็กกำพร้าอย่างฉันเลย" ฟางพูดพร้อมน้ำตา
"............................" มันทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก
"ยังไงฉันก็ผิดอยู่แล้วฉันรู้ ผิดตั้งแต่เกิดมาแล้วละ เกิดมาฉันมันก็ขยะสังคมแล้ว" เธอพูดทั้งๆที่น้ำตาเธอไหล
"ฟะ ฟาง" ผมเรียกชื่อเธอเบาๆ
"ฉันมันขยะ นายอย่ามาอยู่ใกล้เลย นายกลับไปอยู่ที่ของนายเถอะ ฉันจะกลับไปอยู่ที่ของฉัน" ฟางบอกผม
"ไม่ ฉันไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น" ผมยืนยันกับเธอ
"นายไม่ให้ฉันไปไหน แต่นายอยากให้ฉันอยู่รองรับพวกมีอันจะกินเหมือนพวกนายใช่มั้ย "
"...................................."
"ตอบมาซิ ว่าที่ให้ฉันมาที่นี่เพื่อรองรับพวกมีครอบครัวสมบูรณ์แบบนายใช่มั้ย" เธอทุบอกผมไม่ยั้ง
".................................."
"ทำไมละ ทำไม เพราะฉันไม่มีพ่อแม่ใช่มั้ย เพราะฉันมันไม่มีใครใช่มั้ย ตอบมาซิ" เธอพูดทั้งที่ร้องไห้อย่างหนัก
ตอนนี้สมองผมไม่ทำงานใดๆทั้งนั้น ผมรู้อย่างเดียว ว่าผมจะปล่อยตัวเองทำตามความต้องการซักครั้งได้ไหม
ผมดึงฟางเข้ามาจูบ จูบอย่างอ่อนโยน แล้วค่อยๆเปลี่ยนเป็นจูบที่ร้อนแรง
"แฮกๆ แฮๆ" ฟางที่ตอนนี้เริ่มหายใจไม่ทันประท้วงด้วยเสียงออกมา
"เธอมีฉันเสมอฟาง ฉันขอโทษ" ผมบอกกับฟาง แล้วจับหน้าเธอให้หันมาจูบซ้ำ ซ้ำๆ
"พอแล้ว เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ" ฟางที่ตอนนี้หยุดร้อง ร้องห้ามการกระทำของผม แล้วถามผม
"ก็ขอโทษเธอไงละ" ผมบอกเธอ
"ไม่ใช่ ก่อนหน้านั้นอ่า นายว่าอะไร"
"อ่อ ก็เธอมีฉันเสมอไงละ" ผมบอกเธออีกครั้ง
"บ้า" ฟางที่ทุบอกผม เธออายเหรอเนี่ย น่ารักชะมัดเลย ผมเลยดึงเธอมาจูบอีกครั้ง
ขอยี่สิบเม้นท์ แล้วจะรีบอัพ อิอิ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
✓ เรื่องนี้ไม่มีเจตนาทำให้บุคคลที่อ้างถึงเสียชื่อเสียง และฉันจะยอมรับผิดเมื่อบุคคลนั้นตำหนิหรือเตื่อนมา
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
