Ma SIS รักหมดใจ ยายน้องสาว

 
 
 
 
      ผมตอนนี้ตื่นอาบน้ำแต่งตัว ลงมาทานข้าวรอฟางข้างล่างแล้ว เพราะเธอยังแต่งตัวไม่เสร็จ
 
 
"เสร็จแล้วค่ะ มีอะไรทานมั่งค่ะ" ฟางทีี่ลงมาถึงก็ถามหาของกินตรงหน้าทันที
 
 
"วันนี้เป็นข้าวต้มกุ้งของโปรดคุณหนูนะค่ะ"
 
 
"อ่อ พี่ป๊อปชอบทานเหรอ" ฟางที่หันหน้ามาถามผม
 
 
"อืม กินเร็วๆละฉันไปรอที่รถ"
 
 
"............" อะไรของเค้านะ เมื่อคืนยังดีๆอยู่เลยแท้ๆ ทำตัวไม่ถูก
 
 
หลังจากที่ฟางกินข้าวเสร็จ ก็เดินมาหน้าบ้าน
 
 
"วันนี้ป๊อปเอารถไปเองนะครับ ลุงพรไม่ต้องไปส่ง" ป๊อปปี้บอกคนขับรถ
 
 
"ครับคุณหนุ แล้วคุณหนูฟางละครับ"
 
 
"ไปกับป๊อปเนี่ยแหละ เปลืองน้ำมัน ทุกๆคันที่เติมเงินป๊อปทั้งนั้น" พูดเรียบแล้วเดินไปที่รถ
 
 
"อะไรของเค้านะ" ฟางที่บ่นอุ๊บ แล้วเดินตามไปขึ้นรถป๊อปปี้
 
 
ตอนนี้คนเก่าคนแก่ของบ้านอย่างลุงพรได้แต่อมยิ้มกับอาการปากแข็งของคุณหนูตัวเอง ทั้งๆที่หวงรถมาก
 
 
ผู้หญิงคนเดียวที่ได้นั่งคือคุณแม่แท้ๆ เพื่อนสนิทอย่างคุณเฟย์ยังไม่มีโอกาสนั่งเลย ยังจะอ้างเหตุผลตื้นๆอีก
 
 
ทั้งๆที่บ้านรวยขนาดนี้
 
 
"อะ เก็บไว้" ผมยื่นของให้เธอ
 
 
"หือ อะไรเหรอ" เธอถามผม
 
 
"ก็ โทรศัพท์ไง บ้านนอกชะมัดเลย เอาไว้โทรหาฉันเวลาจะไปไหน จะได้ไม่ต้องไปนั่งข้างถนน"
 
 
"อ่อ พี่ให้ฟางเหรอ ขอบคุณค่ะ" แล้วฉันก็ยิ้มกว้าง
 
 
"อืม เบอร์ฉันเมมไว้แล้ว แล้วไม่ต้องไปให้เบอร์ใครละ ใครขอหรือจะแจกใครก็ห้ามด้วย"
 
 
"อ่าว ทำไมละ"
 
 
"ไม่ต้องรู้หรอก ห้ามก็คือห้าม อย่าถามมากได้ไหม"
 
 
"ก็ได้ แม้แต่พี่โมะก็ไม่ได้เลยเหรอพี่ป๊อป" 
 
 
"นี่ เธออยากให้มันก็ให้ไปเลย แล้วเอาโทรศัพท์มานี่" แล้วผมแย่งจากมือเธอมา
 
 
"พี่จะทำอะไร พี่ให้ฟางแล้วนะ"ฉันที่เห็นพี่ป๊อปกดๆอะไรไม่รู้
 
 
"อยากทำอะไรก็ทำ ไม่ต้องโทรหาฉัน ฉันลบเบอร์ทิ้งแล้ว" ตอนนี้ผมหงุดหงิดมาก มันแค่เบอร์ที่ไหนละที่ผมลบ ไหนจะรูปของผมที่เป็นหน้าจอ เสียงรอสายเสียงที่ผมอัดไว้อีก หงุดหงิดโว้ยยยย
 
 
"พี่ลบทำไม ฟางทำอะไรผิดอีกละพี่ป๊อป"
 
 
"ไม่ต้องพูดมาก แล้วไม่ต้องโทรหาฉัน"
 
 
"พี่ป๊อป ฟางแค่ถามว่า พี่โมะก็ห้ามใช่ไหม ฟางจะได้ไม่บอกเค้า ฟางไม่ได้อยากได้เบอร์เค้า" ฟางอธิบาย
 
 
"ไม่รู้ เธอรักมันมากก็ไปอยู่กับมันซิ มาอยู่กับฉันทำไมละ"
 
 
"ใครว่าฟางรักพี่โมะ อยากอยู่กับพี่โมะ ฟางอยากอยู่กับพี่ป๊อบต่างหาก" ฟางพูด ทำให้ผมนิ่ง หน้าแดง
 
 
"..................................."
 
 
"พี่ป๊อป หน้าแดงอีกแล้ว ไม่สบายหรือเปล่า ฟางขอดูหน่อยซิ" แล้วเธอก็จับหน้าผากผมไปชนกับหน้าผากเธอ
 
 
"หื๋อ.." เธอรีบผละออกจากผม
 
 
"เธอเป็นอะไร " เธอมีอาการตกใจเล็กน้อยก่อนผละผมออก
 
 
"เปล่าๆ แค่ใจมันเต้นรัว แล้วก็แรงด้วยเฉยๆ" ทันทีที่เธอบอกผม ผมถึงกลับหลุดยิ้ม
 
 
"เอาละถึงละ เธอลงไปได้แล้ว" ผมพูดกับเธอทันทีที่รถจอด
 
 
"แล้วเบอร์พี่ละ ให้ฟางได้ยัง" ฟางถามผม
 
 
"เดี๋ยวนี้กล้าสั่งฉันเหรอ"
 
 
"ป่าว แล้วไหนละเบอร์พี่อ่า"
 
 
"ไม่จำเป็น เดี๋ยวฉันโทรหาเธอเอง รอรับก็พอ" ลบเครื่องเค้า แต่เครื่องตัวเองไม่ลบ ว้ายยๆๆ แล้วผมก็เดินลงรถไป
 
 
"ไงไอ้ป๊อป วันนี้เอารถมาเหรอวะ" โทโมะทักป๊อป
 
 
"แกเห็นว่าไงละ" ผมพูดกลับแบบกวนๆ
 
 
"อ่าวน้องฟาง มายังไงครับ" โทโมะทักฟาง
 
 
"มากับ..." แล้วฟางก็ชี้ไปที่ป๊อปปี้
 
 
"ห๊ะ" ผมกับเฟย์ตะโกนพร้อมกัน
 
 
"ทำไมเหรอค่ะ" ฟางที่ดูท่าจะงง และตกใจถามกลับ
 
 
"มาคันนี้เลยเหรอ เป็นไปไม่ได้" เฟย์พูด เธอรู้ดี เพราะขนาดเธอยังไม่เคยได้นั่งมันเลย
 
 
"พอเถอะน่า คันไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ"
 
 
"ไม่เหมือน" เฟย์กับโทโมะพูดพร้อมกัน แกหวงน้องซู่ซี่แกมากป๊อป ขนาดโทโมะยังห้ามยืมเลย
 
 
"เฮียยยยยยยยยยยยย" เสียงที่นำตัวมาแต่ไกล
 
 
"ว่าไงเขื่อน แล้วมาทำไมเนี่ย" โทโมะทัก
 
 
"ไอ้เขื่อนแตก ทำไมไม่รอช้านนน" แก้วที่วิ่งตามมาต่อว่าเขื่อน
 
 
"เอาละๆ วิ่งมามีอะไรหรือเปล่า" เฟย์ที่ถามขึ้น
 
 
"อ่อ...เอ่อ สวัสดีครัับพี่ป๊อป นี่ใครเหรอครับ" เขื่อนที่กำลังจะเล่าแต่เหลือบไปเห็นฟางก็ถามขึ้น
 
 
"อ่อ ฟาง น้องสาวคนใหม่ไอ้ป๊อปมันนะ" โทโมะบอก
 
 
"อ่อ สวัสดีเราเขื่อน แล้วนี่แก้ว เรารุ่นเดียวกับเธอนะ" เขื่อนที่แนะนำตัวเองแต่ไม่ลืมลากแก้วมาด้วยพูดขึ้น
 
 
"จ้า เราฟางนะ" สองคนนี้ยิ้มกับเราแบบจริงใจจัง อยากเป็นเพื่อนกับสองคนนี้จัง
 
 
"เอาละๆ เขื่อนมีอะไร " ป๊อปที่เห็นฟางยิ้มให้เขื่อนเลยรีบตัดบท
 
 
"อ่อ อาทิตย์หน้า โรงเรียนจะปิดอบรม ไปทะเลกันเถอะเฮีย อยากไปเที่ยว" เขื่อนหันไปอ้อนโทโมะ
 
 
"อืม เอาไงดีเราละอยากไปหรือเปล่า" หันไปถามแก้ว ที่ตอนนี้ยิ้มหน้าบานแฉ่งพงกหัวคอแทบหัก
 
 
"ไงเฟย์ ไอ้ป๊อปไปด้วยกันปะ"
 
 
"ฉันยังไงก็ได้" ป๊อปปี้ตอบ
 
 
"ไปก็ไป " เฟย์ที่ตอบตามทุกคน
 
 
"เยส " เขื่อนกับแก้วดีใจอย่างแสดงออกให้เห็น
 
 
"พี่ป๊อปให้ฟางไปด้วยกันซิ" แก้วที่ถามป๊อปปี้เชิงขออนุญาติ
 
 
"หาา ฟางไปได้ด้วยเหรอ" ฟางที่ตอนนี้แอบดีใจถามขึ้น
 
 
"ไปซิ ไปหลายๆคนสนุกดีออก" โทโมะออกปากชวนอีกครั้ง ตอนนี้ฟางหันไปมองหน้าป๊อปปีั้
 
 
"คงไม่พาไปหรอก บ้านนอกขนาดนี้ จมน้ำตายจะว่ายังไง"
 
 
"พี่ป๊อป .." ฟางที่เรียกเสียงเบาแทบจะอยู่ในลำคอ ก้มหน้าลงมองพื้นดิน
 
 
"ไอ้ป๊อป แกพูดเกินไปหรือเปล่าวะ" โทโมะที่หันมาตักเตือนเพื่อนรักของเค้า
 
 
"ไม่หรอก เอาไปด้วยฉันคงไม่สนุก" ป๊อปปี้ที่ข่มอารมณ์ตัวเองดูถูกเธอ เพราะไม่อยากให้ใครเข้าใจว่าเค้าใจอ่อนกับเธอ
 
 
"พี่ป๊อป เซอร์ไพร้"............เสียงปริศนาที่คุ้นเคยวิ่งมากระทบหู
 
 
"น้องแอน มาได้ยังไง"
 
 
"ก็แอนย้ายมาเรียนที่นี่แล้วนี่ค่ะ เราจะได้เจอกันทุกวันไงละค่ะ" ซวยแล้วไง แค่ที่บ้านก็หนีหัวซุกหัวซุนละ
 
 
"แหวะ " เสียงเฟย์ เขื่อน แก้ว ดังขึ้นพร้อมกัน
 
 
"เขื่อนกับแก้วกลับก่อนนะครับทุกคน ไปนะฟาง" แล้วเขื่อนกับแก้วก็กลับโรงเรียนไป
 
 
"ว้าย ยายเด็กกำพร้า เรียนโรงเรียนนี้ด้วยเหรอ นี่ไม่ใช่โรงเรียนวัดนะ"
 
 
ฉันตอนนี้ขี้เกียจทะเลาะกับเธอที่สุด ยายปีศาจแอน ฉันเลือกที่จะเดินเลี่ยงออกไปจากกลุ่มป๊อปปี้แทน
 
 
"เ่ออ น้องแอนปล่อยพี่ก่อนดีกว่ามั้ย นีัโรงเรียนนะ" ผมบอกเธอ
 
 
"ก็ได้ค่ะ ยังไม่หายคิดถึงเลยนะเนี่ย" 
 
 
"เออ พี่ต้องเข้าเรียนแล้วละ ไปนะ ปะเฟย์ ไอ้โมะ" ผมรีบชิ่งแล้วชวนเพื่อนไปด้วย ผมรู้อย่างเดียวต้องหนีๆๆๆ
 
 
"พี่ป๊อป ไปส่งแอนที่ห้องก่อนซิค่ะ"
 
 
"คงไม่ได้หรอกครับ พี่รีบไปเรียนจริงๆ ป่ะ" ผมอ้างไป แล้วหันไปหาเพื่อนผม
 
 
"ถ้าพี่ป๊อปไม่ไปส่งแอน แอนจะฟ้องคุณพ่อกับคุณลุง" นั่นไงเธอขู่ผมจนได้
 
 
"ก็ได้ครับ แต่พี่ไปแล้วต้องกลับเลยนะ พี่มีเรียนจริงๆ" ผมบอกเธอ
 
 
"งั้นพวกฉันไปก่อนนะไอ้ป๊อป" โทโมะบอก
 
 
"อือ" ผมพยักหน้าให้มัน
 
 
ผมเดินมาส่งน้องแอนที่ห้อง เธอเรียนห้องเดียวกับฟาง แย่แน่ๆ ยายบ้านนอกผมต้องโดนแกล้งแน่ๆ
 
 
"พี่ไปละนะ" ผมพูดหลังจากมาส่งเธอที่ห้อง แต่ก็ไม่ลืมเหลือบมองใครบางคน
 
 
พักกลางวัน ณ.ห้องประธาณสภา
 
 
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะโทรหลายครั้ง แต่ก็ไม่กล้า จึงส่งข้อความไปแทน
 
 
"กินอะไรหรือยัง ตอนนี้ยู่ที่ไหน" ผมส่งข้อความไป ซักพักก็มีข้อความกลับมา
 
 
 
"ใคร" เธอส่งกลับมาถามผม
 
 
"แล้วใครให้โทรศัพท์เธอละ ยายเบอะ" ผมส่งกลับไป หลังจากนั้นก็เงียบ ไม่มีอะไรตอบกลับมา
 
 
"เป็นอะไรของเธอเนี่ย" ผมบ่นก่อนตัดสินใจกดโทรออกหาเธอ
 
 
"สวัสดีค่ะ " เธอรับสายผม
 
 
"อยู่ที่ไหน ทำไมไม่บอกห๊ะ" ทันทีที่ผมรับก็ตะคอกใส่เธอทันที
 
 
"อยู่ที่สนามหลังโรงเรียนค่ะ"
 
 
"แล้วกินอะไรหรือยัง"
 
 
"กำลังจะไปกินค่ะ"
 
 
"แล้วทำไมไม่กินก่อน ไปนั่งเล่นละ ยายเบอะเอ้ย" ผมว่าเธอ เพราะผมเป้นห่วงเธอมาก
 
 
"ค่ะ ฟางมันบ้านนอก ขอโทษที่ทำให้อายคนอื่นค่ะ" เสียงเธอเริ่มสั่น
 
 
"ฟาง เป็นอะไรไป ใครทำอะไรเธอ" ผมที่เสียงตอนนี้อ่อนลงกว่าตอนแรกเยอะเลย
 
 
"ป่าวค่ะ ฟางแค่เกลียดตัวเองเฉยๆ เกลียดที่เป็นเด็กกำพร้า เกลียดที่บ้านนอก เกลียดๆๆๆๆ ทุกอย่างเลย" แล้วเธอก็ร้องไห้
 
 
"เธอรอ อยู่ตรงนั้น อย่าไปไหนนะ ฉันจะรับไป"