Ma SIS รักหมดใจ ยายน้องสาว

 

 

 

 

 

" ลุงพร ขับรถไปคอนโดป๊อปเลยครับ วันนี้ป๊อปจะนอนคอนโด เีดี๋ยวพรุ่งนี้ป๊อปเอารถไปเอง" ป๊อปที่หน้ามุ่ยหลังจากขึ้นรถมาก็พูดขึ้น

 

 

"อ่าว แล้วฉันละ"

 

 

"เธอกลับบ้านไปเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียว"

 

 

"เหรอ ฉันไม่รู้ว่านายโกรธอะไรฉันหรอกนะ แต่ฉันขอโทษ" ฟางที่บอกกับป๊อป เพราะยังอยากอยู่ใกล้ๆป๊อป

 

 

"อืม ถึงละ ฉันไปละ " ป๊อปที่พูดแล้วเดินลงรถไป

 

 

"คุณหนูก็แบบนี้ละครับ นี่แสดงว่าเอ็นดูคุณฟางมาก ปรกติเด็กคนอื่น ต้องเดินไปโรงเรียนนะครับ" ลุงพรปลอบฉัน

 

 

"ค่ะ" ฉับตอบไปเบาๆ แต่ใจก็ยังนึกไม่ออกว่าเค้าโกรธอะไรฉัน

 

 

ณ. บ้านจิระคุณ

 

 

"พี่ป๊อปขาาาาาาาาาาาาาาาาา" เสีียงเด็กสาววิ่งตรงมายังรถที่จอด

 

 

"เค้าไม่อยู่" ฉันตอบไปเบาๆ

 

 

"อ๊าย นางเด็กกำพร้า พี่ป๊อปของฉันละ แหม๋เดี๋ยวนี้นั่งรถเบ้นซ์กะเค้าด้วยเหรอย๊ะ" เธอแขวะฉัน

 

 

"ลุงพรขอบคุณนะค่ะ ฟางขอตัวเข้าบ้านก่อนค่ะ" ฉันหันไปบอกลุงพร เพราะฉันขี้เกียจนั่งทะเลาะกับเธอ

 

 

"เดี๋ยว อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่าแกคิดจะจับพี่ป๊อป" เธอยังไม่หยุดโวยวาย ยังตามเข้ามาในบ้านอีก

 

 

"แล้วเธอละ มานั่งรอเค้าถึงบ้าน แต่เค้าไม่เคยสนใจเธอเลย" ฉันที่อดทนมานาน ระเบิดออกไปบ้าง

 

 

"หนอยยย เดี๋ยวนี้แกกล้าเถียงฉันเหรอ" เธอยังตะคอกใส่ฉันไม่เลิก

 

 

"คุณแอน คุณก็สวย ก็รวย ไม่น่าทำตัวแบบนี้เลยนะค่ะ" พูดเสร็จแล้วฉันก็วิ่งขึ้นห้องนอนไป ปล่อยเธอร้องกรี๊ดดด อยู่คนเดียว

 

 

"เฮ้ออ พี่มันมีแต่คนรักนี่นา แต่ฟางมันมีแต่คนเกลียด" ตัดพ้ออย่างน้อยใจ

 

 

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

 

 

"คุณหนูฟางค่ะ ลงมาทานข้าวได้แล้วค่ะ" นมอิ่มที่ขึ้นมาตามฉัน

 

 

"ค่ะ " ฉันตอบก่อนเดินออกจากห้องไป

 

 

ฉันเดินลงบันไดมาก็ต้องเจอกับความว่างเปล่า ไม่มีใครที่โต๊ะอาหารเลย จริงซิ คุณพ่อคุณแม่ไปทำงานนี่นะ

 

 

"นมค่ะ ทำไมกับข้าวเยอะจัง ฟางกินคนเดียวไม่หมดหรอกค่ะ นมกับพี่ๆมาทานกับฟางนะค่ะ" ฉันชวนทุกคนมาทานเป็นเพื่อน

 

 

"ไม่ได้หรอกค่ะคุณหนุฟาง ที่ันั่งตรงนี้ไม่ใช่สำหรับพวกเรา "

 

 

"แต่ฟางเหงานี่ค่ะ กินคนเดียวไม่อร่อยหรอกค่ะ" ฉันพูดแล้วยิ้ม

 

 

"ถ้าเหงา ทำไมไม่โทรไปชวนคุณหนูมาทานด้วยกันละค่ะ" นมที่พูดแล้วยิ้มแบบมีเลศนัย

 

 

"อือ พี่ป๊อปบอกว่าอยากอยู่คนเดียวนะค่ะ อีกอย่างฟางไม่มีโทรศัพท์ ถึงมีก็ไม่รู้เบอร์เค้า"

 

 

"ก็นี่ไงค่ะ ส่วนเบอร์เดี๋ยวนมบอกให้" นมพูดแล้วชี้ไปที่โทรศัพท์บ้าน

 

 

"เออ คือฟางว่า" ไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ นมก็แทรกขึ้นมา

 

 

"คุณหนูนะปากแข็ง แล้วต้องการให้คนคอยเอาใจตลอดเวลา คุณหนูฟางลองดูเถอะนมว่า จะได้สนิทกัน"

 

 

ความหมายที่นมอิ่มพูดก็คือ อยากให้ป๊อปไม่เหงา แล้วให้ฟางทำตัวให้ป๊อปยอมรับเป็นน้องสาวให้ได้

 

 

ฟางที่ตอนนี้ได้แต่ถอนหายใจยาว

 

 

"เถอะค่ะ เดี๋ยวนมต่อสายให้" นมไม่พูดเปล่าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเบอร์โทรออกแล้วยื่นโทรศัพท์ให้ฉัน

 

 

"สวัสดีครับนม โทรมาหาป๊อปมีอะไรหรือเปล่า" ป๊อปปี้รับสาย หลังจากที่ฟางถือโทรศัพท์รอซักพัก

 

 

"เออ คือ นายกินอะไรหรือยัง" ฟางถามอ้ำๆอึ้งๆ

 

 

"เธอโทรมาได้ไง"

 

 

"นมต่อสายให้ แล้วนายกินอะไรหรือยัง"

 

 

"กินแล้ว มีอะไรหรือเปล่า ถ้าไม่มีแค่นี้นะ"

 

 

"อ่อ ไม่มีแล้วละ แค่นี้ก็ได้" แล้วฉันก็วางโทรศัพท์ไป แล้วหันไปยิ้มเจื่อนๆให้นมอื่ม

 

 

"นมขอโทษนะค่ะ" นมอิ่มที่เห็นสีหน้าฟาง ก็รู้ทันที ว่าฟางต้องโดนป๊อปว่ามาแน่ๆ

 

 

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ทานข้าวกันดีกว่าค่ะ" หลังจากที่ทานข้าวเสร็จ ฉันก็เดินขึ้นห้องเลยทันที

 

 

ณ.คอนโดป๊อปปี้

 

 

"โธ่เอ้ย!" เสียงของที่หล่นลงพื้น โดนผู้ชายคนนี้กลบด้วยเสียงสะบัดอารมณ์

 

 

"ฉันพยายาม จะไม่เจอเธอแล้ว ทำไมถึงยังโทรมาอีกละ" บ่นกับตัวเอง หลังจากที่ตัดสินใจว่าจะไม่ยุ่งกับเธอ

 

 

ผมไม่เคยเข้าใจเลย ว่าทำไมถึงโมโหเวลายายนี่อยู่กับผู้ชายคนอื่น หรือยายนี่โดนแกล้ง ผมเลยคิดว่า

 

 

ผมหนีมาอยู่ที่คอนโดซักพักจะดีกว่า เพราะผมรู้ ว่าผมกำลังหลงสเน่ห์ของเธอ ความใสซื่อ ความจริงใจ

 

 

มันทำให้ผมเผลอตัวไปรักเธอ ทั้งๆที่ผมน่าจะเกลียดเธอ ผมจึงเลือกที่จะขออยุ่เคลียร์ความรู้สึกผมก่อน

 

 

ก่อนที่จะทำใจรับมันได้ ว่าผมรักคนที่ต้องมาเป็นน้องสาวของตัวเอง เลยเลือกที่จะหนีมาอยู่คนเดียวที่คอนโดนี้ 

 

 

    ฉันดูไม่ดี ดูไม่ดีใช่มั้ย    เสียงโทรศัพท์ผมดังอีกครั้ง เบอร์เดิมที่โทรมาตอนเย็น ผมจะรับดีมั้ยเนี่ย ตัดสินใจอยู่นานก่อนจะกดรับสาย

 

 

"ฮัลโหล" เสียงห้วนไม่เหมือนตอนแรก วางฟอร์ม นึกว่าเป็นเธอโทรมา

 

 

"คุณหนูทานอะไรหรือยังค่ะ ให้นายพรเอาไปให้มั้ยค่ะ" เสียงหญิงมีอายุพูดกับผมอย่างอ่อนโยน

 

 

"อ่อนม ป๊อปไม่หิวครับ ขอบคุณนะครับนม"

 

 

"ค่ะ วันนี้คุณแอนมาหาคุณหนูที่บ้นด้วยนะค่ะ" นมบอกผม

 

 

"ไม่เอาครับนม นมไล่กลับไปเลย ไม่ต้องบอกนะครับว่าป๊อปอยู่คอนโด ป๊อปรำคาญ"

 

 

"ค่ะ คุณหนูฟางไล่เธอกลับไปแล้วละค่ะ เหมือนจะโดนทำร้ายนิดหน่อยนะค่ะ" นมที่ใส่ไข่ใส่นม ต้องการให้ป๊อปกลับบ้าน เลยโกหกป๊อปออกไป

 

 

"ห๊ะ แล้วยายนั่นเป็นอะไรมากไหม แล้วนมปล่อยให้แอนทำร้ายได้ไงละครับ"

 

 

"ตอนที่คุณหนูฟางโดนทำร้าย นมไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ค่ะ ส่วนคุณฟาง ขึ้นไปพักผ่อนแล้วค่ะ ข้าวก็ไม่ทาน" นมโกหก แงแง

 

 

"ครับ ไงฝากนมดูแลบ้านให้ป๊อปด้วย อย่าให้บ้านเละ อย่าให้ใครมาตายในบ้านละกันครับ" ปากแข็งต่อไป

 

 

"ค่ะ งั้นแค่นี้นะค่ะ คุณหนู" หลังจากวางสายไป

 

 

"นมเลี้ยงคุณหนูมาตั้งแต่เด็ก ทำไมนมจะมองไม่ออก ขอให้คุณท่านเข้าในคุณหนูทั้งสองด้วยเถอะ" นมที่พูดกับตัวเองด้วยแววตาเครียด

 

 

หลังจากที่ผมคุยโทรศัพท์กับนม ผมก็กระวนกระวาย จนเวลาร่วงเลยผ่านไป สามชั่วโมง ผมดุนาฬิกา

 

 

"สองทุ่มครึ่งแล้วซินะ เอาก็เอาวะ" พูดกับตัวเอง พร้อมหยิบกุญแจรถ รีบตรงดิ่งไปยังรถของตัวเองทันที

 

 

หลังจากนั้น ปีอปก็ขับรถมาตามเส้นทางที่เค้าคุ้นเคยเป็นอย่างดี คือป๊อปขับกลับมาบ้านนั่นเอง

 

 

"อ่าวคุณหนู ไหนบอกว่าจะนอนคอนโดละค่ะ" นมที่ยังไม่นอน ทักผมขึ้นมา

 

 

"อ่อ ป๊อปลืมของนะครับ เลยกลับมานอนบ้านซะเลย ขอตัวนะครับ"

 

 

แล้วผมก็รีบวิ่งขึ้นมาบนชั้นสอง แล้วไปหยุดชะงักอยู่หน้าห้อง ที่อยู่ตรงข้ามกับผม ทำใจไปสามสิบวิ สุดหายใจเข้าปอดแล้วเคาะประตู

 

 

"ก๊อกๆ ก๊อกๆ " ผมเคาะห้องเธอ

 

 

"ใครค่ะ" เธอถามออกมา

 

 

"..........................." จะให้บอกว่าใครละยายบื้อ

 

 

แล้วประตุก็เปิดออกมา ทันใดที่ผมเห็นหน้าเธอ ร่างกายผมตอนนี้มันควบคุมไม่อยู่ ผมรีบเดินตรงไปกอดเธอทันที 

 

 

"พะ พี่ป๊อป" เธอเรียกชื่อผม ผมผละออกจากกอด แต่มือยังคงจับไหล่เธอไว้

 

 

"เธอโอเคนะ" ผมพูดเสียงเรียบ

 

 

"ค่ะ แล้วพี่มาได้ไง ไหนบอกจะนอนที่คอนโด" ฟางถามผม

 

 

"ลืมของอ่า ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว งั้นฉันไปละ"

 

 

"ดะ เดี๋ยวซิ พี่จะไปไหน มันดึกแล้วอันตราย"

 

 

"ไปห้องพี่ซิ พี่ก็มีห้องนะ"

 

 

"เ่ออ เอ่อ พี่ป๊อป หายโกรธฟางแล้วเหรอ"

 

 

"ยัง "

 

 

"หาา ฟางขอโทษ ฟางไม่รู้จริงๆ ขอโทษ ฮึก" แล้วน้ำตาเธอก็ไหล

 

 

"เป็นอะไร ร้องทำไม" ผมถามเธอ

 

 

"ก็ฟางกลัวพี่ป๊อปไม่รัก ฟางกลัวพี่ป๊อปทิ้งให้อยู่คนเีดียว ฟางกลัวว่าเราจะไม่ได้เจอกัน กลัวว่าพี่จะรักคนอื่นมากกว่าฟาง" เธอรัวคำพูดออกมาด้วยนะตา

 

 

"ขี้แยตั้งแต่เมื่อไหร่กันเรา ปรกติเห็นเก่งออกจะตายไป"

 

 

"ฟางก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมเวลาพี่เฉยชากับฟาง มันถึงรู้สึกแบบนี้" ที่เธอพูดมาเนี่ย ใช่กับที่ผมรู้สึกหรือเปล่า หรือผมแค่เข้าข้างตัวเอง

 

 

"ไม่ต้องร้องแล้ว คืนนี้ไปนอนห้องพี่มั้ย" ผมกะว่าจะพยายามอยู่ห่างเธอแล้วเชียว แต่ก็ทำไม่ได้

 

 

 

"จริงนะ พี่ให้ฟางนอนด้วยจริงๆนะ เย้ๆๆ" เธอดีใจกระโดดกอดผม ผมตอนนี้ยืนนิ่งใจเต้นแรง หน้าแดงไปหมดแล้ว

 

 

"อุ้ย ทำไมใจเต้นแรงจัง พี่ป๊อปฟางเป็นอีกแล้ว อ่าวทำไมพี่หน้าแดงจัง" เธอถามผมแล้วเอามือทาบหน้าอกตัวเอง

 

 

"ไม่มีอะไรหรอก ไปยัง พี่ง่วงแล้ว"

 

 

"เย้ๆๆ ไปๆ ไปนอนห้องพี่ป๊อป " แล้วเธอก็เกาะแขนผมเดินตามผมมา 

 

 

 

 

 

 

 

ฝากเรื่องใหม่ด้วยนะทุกคน เพียงใจเราเคียงกัน รักทุกคน จุ๊บๆ