My host,My love

"อืมมม คล้ายๆกับ..."แก้วครุ่นคิดอยู่นาน 
 
 
"ป๊อปปี้"ฟางพูดเสียงเบา
 
 
"เราเปลื่ยนร้านกันเถอะ ฉันไม่อยากกินร้านนี้แล้ว"ฟางเห็นป๊อปปี้กำลังจูงมือหญิงสาวคนนึงเข้ามาในร้านเดียว
 
 
กัน
 
 
"เอ่อ...เอางั้นก็ได้"เฟย์พูด
 
 
"อ้าวสามสาว มากินข้าวร้านนี้เหมือนกันหรอ"ป๊อปปี้ทักสามสาว
 
 
"แก้วคงไม่มานั่งซักผ้าในร้านอาหารหรอกค่ะ"แก้วพูดยิ้มๆ
 
 
"เดี๋ยวผมจะไปฟ้องไอ้โทโมะ"ป๊อปปี้ขู่แก้ว
 
 
"อยากฟ้องก็ฟ้องไปเลย แก้วไม่ได้เป็นอะไรกับพี่เขาสักหน่อย"
 
 
"พวกเราขอตัวก่อนนะค่ะ มีธุระด่วนน่ะค่ะ"เฟย์รีบตัดบท เมื่อเห็นท่าทางของพี่สาวที่บ่งบอกถึงอารมณ์
 
 
น้อยใจ
 
 
"งั้นไว้เจอกันใหม่นะครับ"
 
 
.
 
 
.
 
 
.
 
 
"โทโมะตอนนี้แกจับเด็กนั้นได้อยู่หมัดแ้ล้วนี้"เขื่อนพูดขึ้น ตอนนี้สามหนุ่มก็อยู่ที่ทำงานที่เดิม นั่งคุยกันไป
 
 
พลางๆก่อนจะถึงเวลาทำงาน
 
 
"อืม แกอย่าไปหาเรื่องยัยตัวเล็กนะ"โทโมะพูดดักคอเขื่อนไว้ก่อน
 
 
"ยัยตัวเล็กที่ว่าใครกันว่ะ"ป๊อปปี้เปิดประตูเข้ามาก็ได้ยินการสนทนาเรื่องเมื่อกี้พอดี
 
 
"ก็แก้วไงว่ะไอ้ป๊อป"เขื่อนพูด
 
 
"อ๋อ เด็กคนนั้นนะหรอ"
 
 
"ฉันขอเตือนพวกแกสองคน ว่าอย่ามายุ่งกับยัยตัวเล็กของฉัน"โทโมะพูดจบก็เดินหนีออกจากห้องไปทันที
 
 
ส่วนวายร้ายอีกสองคนที่อยู่ในห้อง ต่างก็มองหน้ากันเหมือนรู้ใจกัน เพราะในหัวของพวกเขาสองคนกำลัง
 
 
คิดแผนบางอย่างอยู่
 
 
.
 
 
.
 
 
.
 
 
"แก้ว โทโมะเขามารอรับแกตั้งนานแล้วอ่ะ รีบกับไปได้แล้ว"เฟย์ไล่เพื่อนตัวเอง หลังจากที่แก้วเดินออกมา
 
 
จากคลาสเรียน สองพี่น้องเรียนเสร็จก่อนแก้ว จึงได้เจอกับโทโมะที่จะมารับแก้วไปกินข้าว แต่แก้วยังเรียน
 
 
ไม่เสร็จ จึงบอกให้โทโมะรอก่อน
 
 
"แกพูดเรื่องอะไร พี่โทโมะจะมารับฉันได้ยังไงกัน พี่เขาไม่รู้ด้วยว่าวันนี้ฉันมีเรียน"
 
 
"ก็ผมไปถามแม่ของแก้วมาไงล่ะครับ"แก้วสะดุ้งตกใจเล็กน้อย เมื่อเสียงทุ้มกระซิบอยู่ข้างหูด้านหลัง
 
 
"พี่ฟาง เฟย์เขินอ่ะ><"
 
 
"พี่ก็เขินเหมือนกันเฟย์ พี่เราไปกันดีกว่าอย่าไปอยู่เป็นก้างขวางคอเลย"
 
 
"ไปๆ เจอกันพรุ่งนี้นะยัยแก้ว ขอบคุณคุณโืทโมะมากนะค่ะที่มารับแก้ว ฝากส่งแก้วให้ถึงบ้านด้วยนะค่ะ"
 
 
เฟย์ฟางโบกมือบ๊ายบายแก้ว แล้ววิ่งหนีหายไปราวกับสายลม
 
 
"เพื่อนบ้า ฉันยังไม่ตอบสักคำว่าจะกลับกับพี่เขา"แก้วพูดพึมพำ
 
 
"ทำไมหรอครับ กลับกับผมไม่ได้งั้นหรอ"
 
 
"ปะ...ป่้าว กลับบ้านกันเถอะ แก้วหิวข้าว"
 
 
"งั้นเดี๋ยวผมพาไปกินข้าวก่อน แล้วเดี๋ยวจะพาไปส่งที่บ้าน"
 
 
"ไม่เอา ไม่ไป อีกอย่างแก้วยังไม่ได้บอกแม่ด้วยนะ"
 
 
"ผมบอกแม่ของแก้วแล้ว ไปกันเถอะ คงหิวมากแล้วล่ะ"
 
 
"แต่..."ยังไม่ทันจะพูดจบ  ก็ถูกโทโมะลากขึ้นรถไปทันที
 
 
.
 
 
.
 
 
.
 
 
"นี่ี เวลากินข้าวทำหน้าให้เหมือนคนมีความรักหน่อยสิ"โทโมะเอ็ดคนตัวเล็กที่นั่งหน้าบึ้งตึง
 
 
"ก็อยากกลับบ้านอ่ะ"
 
 
"ทำไมถึงอยากหนีจากผมนักล่ะ"
 
 
"ไม่ได้อยากหนีสักหน่อย"
 
 
"ไม่ได้อยากหนี แล้วทำแบบนี้หมายความว่าไงกัน ทุกทีที่ผมมาเจอแก้ว แก้วก็ทำหน้าไม่พอใจตลอด"
 
 
"แก้วเคยบอกไปแล้วนิ แก้วแค่ไม่ชินกับการอยู่กับผู้ชายสองต่อสอง"
 
 
"เป็นเด็กเลี้ยงแกะหรือไงกัน"
 
 
"พี่โทโมะจะหาว่าแก้วโกหกหรอ! แก้วพูดอะไรไปพี่ก็ไม่เคบเชื่ออยู่แล้วนิ"แก้วพูดอย่างงอนๆ
 
 
"โอ๋ๆ อย่างอนไปเลยน่า ตอนนี้ผมง้อไม่ได้หรอก สถานที่มันไม่อำนวย เอาไว้กลับห้องเมื่อไหร่้ ผมจะไปง้อ
 
 
นะ"โทโมะยิ้นเจ้าเล่ห์ ซึ่งมันทำให้อีกคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามถึงกับหน้าแดง