My host,My love

"พามาที่นี้ทำไม"แก้วถามอย่างกลัวๆ เมื่อเห็นโทโมะเลี้ยวรภเข้าไปในคอนโดของเขา

 

 

"ก็พามาง้อไงล่ะ"โทโมะตอบ

 

 

"ใครอยากให้ง้อกันเล่า พาแก้วกลับบ้านเดี๋ยวนี้นะ"

 

 

"เอะอะก็จะกลับบ้าน บ้านมันไม่หนีหายไปไหนหรอกแก้ว"

 

 

"ก็อยู่กับพี่แล้วมันไม่ปลอดภัยนิ"แก้วพูดอุบอิบ

 

 

"รู้ด้วยหรอว่าอยู่กับผมแล้วมันไม่ปลอดภัย หึ!ขึ้นห้องเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้วจะได้พักผ่อนเร็วๆ" โทโมะ

 

 

จูงมือคนตัวเล็กเข้าไปในคอนโด หลังจอดรถเสร็จ

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

"นี่ไอ้ป๊อป แกมีปัญหากับฟางอยู่หรือป่าวว่ะ"เขื่อนถาม

 

 

"ถ้าแกรู้แล้วแกจะช่วยฉันหรอ"

 

 

"ก็ต้องคิดดูอีกที"

 

 

"ฉันไม่ไว้ใจแกว่ะ แกชอบหาวิธีช่วยแปลกๆ"

 

 

"เออน่า เล่ามาเถอะ ฉันอยากรู้"

 

 

"แกไปถามเฟย์เอาก็ได้นิ ช่วงนี้เห็นสนิทกันมากกกก"ป๊อปปี้ลากเสียงยาว

 

 

"เรื่องของฉันน่า เล่าเรื่องของแกมาเลย"

 

 

"เฮ้อ ฟางคิดว่าฉันให้ความหวังเธอ"

 

 

"แล้วแกให้ความหวังฟางจริงๆหรือป่าวล่ะ"

 

 

"ฉันไม่รู้ ฉันรู้แค่ว่าอยู่ใกล้ๆฟางแล้วความสุข เวลามีผู้ชายมาอยู่ใกล้ๆเธอก็รู้สึกหวง ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้"

 

 

"หึๆ ฉันรู้ล่ะว่าแกเป็นอะไร ฉันว่าตอนนี้แกไปขอโทษฟางก่อนดีกว่า"เขื่อนตบบ่าเพื่อนรัก แล้วเดินออกไป

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

"อ๊ายยยยยยยยย คนบ้า ลุกออกไปเลยนะ"แก้วกรี๊ดร้องโวยวายใหญ่ พอมาถึงห้องนอนก็รีบวิ่งเข้าไปในห้อง

 

 

น้ำทันที เพราะกลัวมาคนแก่เอาแต่ใจจะหาเรื่องแกล้งเธออีก ขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำสักพักก็เริ่มร้อน เลยกระ

 

 

โดดเข้าไปในอ่างอาบน้ำ โดยที่ไม่ได้เอาเสื้อผ้าเข้ามาเปลี่ยนสักชิ้น พอแช่น้ำไปสักพักคนแก่ก็ตะโกนเข้า

 

 

มาบอกว่าขออนุญาตแม่ของเธอแล้ว ว่าให้เธอนอนข้างที่นี้ เธออยากจะกระโดดถีบยอดหน้าเขาจริงๆที่ทำ

 

 

อะไรไม่ปรึกษาเธอเลย หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ แก้วก็เอาผ้าเช็ดของโทโมะที่แขวนอยู่ในห้องน้ำมาพันตัว 

 

 

ก่อนจะย่องออกมาจากน้ำ มองซ้ายมองขวาไม่เจอใครก็รีบวิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้าของโทโมะทันที แต่ก็สะดุ้งตกใจ

 

 

เมื่อคนแก่ที่แอบอยู่พุ่งมากอดตัวเธอไว้แล้วเหวี่ยงลงเตียง พร้อมกับคลานขึ้นมาคร่้้อมเธอเอาไว้

 

 

"ฮ่าๆ คิดจะยั่วผมหรือไงกัน"โทโมะพูดพร้อมใช้สายตามองกวาดมองไปตามร่างกายของเธอ

 

 

"อย่าทำอะไรบ้าๆนะ"คนตัวเล็กห้าม

 

 

"รู้ด้วยหรอว่าผมจะทำอะไร ทะลึ่งนะเรา"

 

 

"-///-"

 

 

"อืมม หอมจังเลย"โทโมะก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาวเบาๆ เล่นเอาคนที่ไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้อย่างแก้ว ถึงกับ

 

 

นอนตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันที โทโมะเลื่อนหน้าขึ้นมาประกบริมฝีปากของคนตัวเล็ก จากนั้นก็ค่อยๆขยับริมฝี

 

 

ปาก พาให้คนที่อยู่ใต้ร่างเคลิ้มไปทันที ส่วนมือก็ไม่หยุดนิ่ง ข้างนึงลูบไล้สะโพกกลมกลึง อีกข้างก็ล้วงเข้า

 

 

ไปลูบไล้ต้นขาด้านใน

 

 

"อืมมมม"แก้วร้องครางออกมาเบาๆ เมื่อโทโมะเริ่มลุกหนักขึ้นเรื่อยๆ โทโมะัย้ายมือที่ลูบต้นขาอยู่ ไปบีบบั้น

 

 

ท้ายของคนตัวเล็กเบาๆ ส่วนปากก็ยังคงทำหน้าที่ของมันอยู่

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

ออด~ 

 

 

"ใครมากัน ฟางไปดูให้หน่อยสิลูก"

 

 

"ค่ะ" ฟางเดินออกมาที่หน้าบ้าน

 

 

"ฟาง"ป๊อปปี้ยิ้มอย่างดีใจ

 

 

"มีธุระอะไร"ฟางถามเสียงเีรียบ

 

 

"ผมมาหาฟาง ขอผมเข้าไปข้างในหน่อยได้มั้ย"

 

 

"ไม่ได้ กลับไปซะ!!!"

 

 

"เสียงดังอะไรกันลูก"ผู้เป็นแม่ที่เห็นว่าลูกสาวของตนหายไปนานก็ออกมาตามหา

 

 

"อ้าวป๊อปปี้ มาหายัยฟางหรอจ๊ะ"

 

 

"ครับ ผมขอเข้าไปข้างในได้มั้ยครับ"

 

 

"ได้สิ มาๆ แม่กำลังจะทำอาหารเย็นพอดีเลย อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะ"

 

 

"ได้ครับ"ป๊อปปี้ส่งยิ้มให้แม่ของฟาง ก่อนจะจูงมือคนที่ยืนทำหน้าทำตาจะร้องไห้เข้าบ้านไป

 

 

"ป๊อปปี้ นึกยังไงถึงมาที่นี้ล่ะ"เฟย์ทักทาย

 

 

"คิดถึงพี่สาวของเฟย์นั้นแหละ"

 

 

"พี่ไปช่วยแม่ก่อนนะเฟย์"

 

 

"ไม่เป็นไรพี่ฟาง เดี๋ยวเฟย์ไปช่วยแม่เอง พี่ฟางอยู่คุยกับป๊อปปี้ไปก่อนละกัน"

 

 

"เฟย์!"ฟางเรียกน้องสาวอีกครั้ง แต่เจ้าตัวก็วิ่งหายเข้าไปในครัวทันที

 

 

"ผมขอโทษ"อยู่ป๊อปปี้ก็พูดขึ้นมา

 

 

"ขอโทษเรื่องอะไรกัน"ฟางถามอย่างงงๆ

 

 

"ก็เมื่อวันนั้นไง ที่ฟางบอกว่าอย่างให้ความหวังกับฟาง"ฟางที่ง่วนอยู่กับการแกะมือปลาหมึกของป๊อปปี้ก็

 

 

ชะงักไป เพรา่ะไม่คิดว่าเขาจะจำเรื่องวันนั้นได้อยู่

 

 

"ช่างมันเถอะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว มันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว"

 

 

"ฟางหายโกรธผมแล้วใช่มั้ย"

 

 

"อย่ามามั่ว ฟางยังไม่ได้พูดสักคำ คิดเองเออเอง"

 

 

"ก็ใจของฟางมันพูดไปแล้วไงล่ะครับ"