My host,My love

"อืมมม คล้ายๆกับ..."แก้วครุ่นคิดอยู่นาน 

 

 

"ป๊อปปี้"ฟางพูดเสียงเบา

 

 

"เราเปลื่ยนร้านกันเถอะ ฉันไม่อยากกินร้านนี้แล้ว"ฟางเห็นป๊อปปี้กำลังจูงมือหญิงสาวคนนึงเข้ามาในร้านเดียว

 

 

กัน

 

 

"เอ่อ...เอางั้นก็ได้"เฟย์พูด

 

 

"อ้าวสามสาว มากินข้าวร้านนี้เหมือนกันหรอ"ป๊อปปี้ทักสามสาว

 

 

"แก้วคงไม่มานั่งซักผ้าในร้านอาหารหรอกค่ะ"แก้วพูดยิ้มๆ

 

 

"เดี๋ยวผมจะไปฟ้องไอ้โทโมะ"ป๊อปปี้ขู่แก้ว

 

 

"อยากฟ้องก็ฟ้องไปเลย แก้วไม่ได้เป็นอะไรกับพี่เขาสักหน่อย"

 

 

"พวกเราขอตัวก่อนนะค่ะ มีธุระด่วนน่ะค่ะ"เฟย์รีบตัดบท เมื่อเห็นท่าทางของพี่สาวที่บ่งบอกถึงอารมณ์

 

 

น้อยใจ

 

 

"งั้นไว้เจอกันใหม่นะครับ"

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

"โทโมะตอนนี้แกจับเด็กนั้นได้อยู่หมัดแ้ล้วนี้"เขื่อนพูดขึ้น ตอนนี้สามหนุ่มก็อยู่ที่ทำงานที่เดิม นั่งคุยกันไป

 

 

พลางๆก่อนจะถึงเวลาทำงาน

 

 

"อืม แกอย่าไปหาเรื่องยัยตัวเล็กนะ"โทโมะพูดดักคอเขื่อนไว้ก่อน

 

 

"ยัยตัวเล็กที่ว่าใครกันว่ะ"ป๊อปปี้เปิดประตูเข้ามาก็ได้ยินการสนทนาเรื่องเมื่อกี้พอดี

 

 

"ก็แก้วไงว่ะไอ้ป๊อป"เขื่อนพูด

 

 

"อ๋อ เด็กคนนั้นนะหรอ"

 

 

"ฉันขอเตือนพวกแกสองคน ว่าอย่ามายุ่งกับยัยตัวเล็กของฉัน"โทโมะพูดจบก็เดินหนีออกจากห้องไปทันที

 

 

ส่วนวายร้ายอีกสองคนที่อยู่ในห้อง ต่างก็มองหน้ากันเหมือนรู้ใจกัน เพราะในหัวของพวกเขาสองคนกำลัง

 

 

คิดแผนบางอย่างอยู่

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

"แก้ว โทโมะเขามารอรับแกตั้งนานแล้วอ่ะ รีบกับไปได้แล้ว"เฟย์ไล่เพื่อนตัวเอง หลังจากที่แก้วเดินออกมา

 

 

จากคลาสเรียน สองพี่น้องเรียนเสร็จก่อนแก้ว จึงได้เจอกับโทโมะที่จะมารับแก้วไปกินข้าว แต่แก้วยังเรียน

 

 

ไม่เสร็จ จึงบอกให้โทโมะรอก่อน

 

 

"แกพูดเรื่องอะไร พี่โทโมะจะมารับฉันได้ยังไงกัน พี่เขาไม่รู้ด้วยว่าวันนี้ฉันมีเรียน"

 

 

"ก็ผมไปถามแม่ของแก้วมาไงล่ะครับ"แก้วสะดุ้งตกใจเล็กน้อย เมื่อเสียงทุ้มกระซิบอยู่ข้างหูด้านหลัง

 

 

"พี่ฟาง เฟย์เขินอ่ะ><"

 

 

"พี่ก็เขินเหมือนกันเฟย์ พี่เราไปกันดีกว่าอย่าไปอยู่เป็นก้างขวางคอเลย"

 

 

"ไปๆ เจอกันพรุ่งนี้นะยัยแก้ว ขอบคุณคุณโืทโมะมากนะค่ะที่มารับแก้ว ฝากส่งแก้วให้ถึงบ้านด้วยนะค่ะ"

 

 

เฟย์ฟางโบกมือบ๊ายบายแก้ว แล้ววิ่งหนีหายไปราวกับสายลม

 

 

"เพื่อนบ้า ฉันยังไม่ตอบสักคำว่าจะกลับกับพี่เขา"แก้วพูดพึมพำ

 

 

"ทำไมหรอครับ กลับกับผมไม่ได้งั้นหรอ"

 

 

"ปะ...ป่้าว กลับบ้านกันเถอะ แก้วหิวข้าว"

 

 

"งั้นเดี๋ยวผมพาไปกินข้าวก่อน แล้วเดี๋ยวจะพาไปส่งที่บ้าน"

 

 

"ไม่เอา ไม่ไป อีกอย่างแก้วยังไม่ได้บอกแม่ด้วยนะ"

 

 

"ผมบอกแม่ของแก้วแล้ว ไปกันเถอะ คงหิวมากแล้วล่ะ"

 

 

"แต่..."ยังไม่ทันจะพูดจบ  ก็ถูกโทโมะลากขึ้นรถไปทันที

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

"นี่ี เวลากินข้าวทำหน้าให้เหมือนคนมีความรักหน่อยสิ"โทโมะเอ็ดคนตัวเล็กที่นั่งหน้าบึ้งตึง

 

 

"ก็อยากกลับบ้านอ่ะ"

 

 

"ทำไมถึงอยากหนีจากผมนักล่ะ"

 

 

"ไม่ได้อยากหนีสักหน่อย"

 

 

"ไม่ได้อยากหนี แล้วทำแบบนี้หมายความว่าไงกัน ทุกทีที่ผมมาเจอแก้ว แก้วก็ทำหน้าไม่พอใจตลอด"

 

 

"แก้วเคยบอกไปแล้วนิ แก้วแค่ไม่ชินกับการอยู่กับผู้ชายสองต่อสอง"

 

 

"เป็นเด็กเลี้ยงแกะหรือไงกัน"

 

 

"พี่โทโมะจะหาว่าแก้วโกหกหรอ! แก้วพูดอะไรไปพี่ก็ไม่เคบเชื่ออยู่แล้วนิ"แก้วพูดอย่างงอนๆ

 

 

"โอ๋ๆ อย่างอนไปเลยน่า ตอนนี้ผมง้อไม่ได้หรอก สถานที่มันไม่อำนวย เอาไว้กลับห้องเมื่อไหร่้ ผมจะไปง้อ

 

 

นะ"โทโมะยิ้นเจ้าเล่ห์ ซึ่งมันทำให้อีกคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามถึงกับหน้าแดง