BABY,DON'T LiE ซวยชะมัด ผมดันรักยัยขี้จุ๊

                ประเทศไทย เวลา 8.30 น.
                วันนี้เป็นวันซวย วันโคตระซวย วันอภิมหาศาลซวยของฉันเลย!! TTOTT
                เหงื่อของฉันแตกพลั่ก ฉันขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิดจนมันกลายเป็นรังนก เพราะไอ้บ้านั่น! ไอ้ผู้ชายโรคจิตนั่นคนเดียว!! ทั้งๆที่พ่อกำชับหนักกำชับหนาว่าห้ามทำตัวเด่นให้ใครสังเกตเห็นเป็นอันขาด แล้วนี่มันอะไรกัน!แค่มาเหยียบแผ่นดินไทยไม่ถึงสองวันก็ดันเกิดเรื่องซะแล้ว ขืนเกิดเรื่องแบบนี้อีกฉันต้องถูกไอ้พวกนั้นตามตัวเจอแหงๆ T^T
                โอ๊ะ ฉันลืมแนะนำตัวเลย ฉันชื่อ แก้วใจ ค่ะ ชื่อจริงก็ จริญญา ศิริมงคลสกุล ฉันกับพ่อบินมากจากฮ่องกงและเพิ่งมาถึงประเทศไทยเมื่อวานนี้เอง พ่อของฉันเป็นคนไทยผสมจีน แม่ของฉันเป็นคนญี่ปุ่นผสมเกาหลี ฉันก็เลยเป็นลูกเสี้ยวไทย จีน ญี่ปุ่น เกาหลี อินเทรนด์สุดๆ ไปเลยใช่ม๊า ^^ ฉันเกิดที่เมืองไทยและโตที่เมืองไทย แต่พอแม่เสีย พ่อก็ย้ายรกรากไปทำมาหากินที่ฮ่องกงแทนสิบปีแล้วสินะที่ฉันไม่ได้มาเหยียบเมืองไทย คิดถึงจังเลย... เอ่อแล้วฉันยังมีเพื่อนรักอีก 2 คนที่อยู่เมืองไทยด้วยน๊า ชื่ออะไรน๊า...อ่อ เฟย์ อีกคนก็ ฟาง สองคนเนี่ยเพื่อนรักมากก แต่ตอนนี้คงจะจำไม่ได้แล้วละเพราะเราก็ไม่ได้ติดต่อกันมานานพอสมควรเฮ้อ~!! เหงาจัง
                อ๊ะ! แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมานึกถึงเรื่องวัวานนะ หลังจากเผ่นแน่บลงจากรถไฟฟ้าสถานีชิดลม ฉันก็กระโดดขึ้นรถเมลล์สายไหนก็ไม่รู้ และมันก็กำลังพาฉันไปที่ไหนก็ไม่รู้ เอะๆ เดี๋ยวนะ ฉันหลงทางเหรอเนี่ย!! ไม่จริงงงงงงงงงง!!
                ....
                มหาวิทยาลัยKamikaze Loveเว่อร์ เวลา 9.30 น.
                แฮ่กๆ ในที่สุดฉันก็ถึงมหาวิทยาลัยเหนื่อยจัง! ฉันปาดเหงื่อและเอามือจัดผมไม่ให้ดูกระเซอะกระเซิงเหมือนเพิ่งฟัดกับหมา ก่อนจะเดินแดฉายเข้าไปในมหาวิทยาลัยอย่างเนียนๆ
                ตื่นเต้นจังเลยแฮะ นี่นะเหรอมหาวิทยาลัยที่ไฮโซที่สุดในย่านนี้ สถนาที่นี่มันไม่เหมาะสมกับคนจนอย่างฉันเลยอ๊ะ แต่เอาเถอะเป็นเพราะเจ้าของที่นี่เคยติดหนี้บุญคุณของพ่อฉันอยู่ ฉันเลยได้มาเรียนที่นี่แถมยังโอนหน่วยกิตจากที่ฉันเรียนอยู่ได้อีกต่างหาก
                แล้วที่สำคัญที่สุดคือการมาเรียนที่นี่ทำให้ฉันอำพรางไอ้พวกนั้นได้เป็นอย่างดี เพราะมันคงไม่นึกว่าคนอย่างฉันจะมีปัญญามาเรียนในสถานที่แบบนี้
                ฉันหยิบแผนที่ของมหาวิทาลัยขึ้นมา ก่อนจะเดินตรงไป เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวอยู่หลายตลบก่อนจะมาหยุดอยู่หน้าห้องเรียนคาบแรกของฉัน ฉันก้มดูนาฬิกาของตัวเอง 15 นาที แค่ 15 นาทีเองน๊ะ ฉันทำใจอยู่นานก่อนจะเปิประตูห้องเรียน
                ออกรบได้ !
แก้ว// ฮืออออออ อาจารย์ขา โซซอรี่ที่หนูมาสายค่ะ หนูเพิ่งย้ายมาจากฮ่องกงเมื่อวานเลยยังไม่คุ้นกับเส้นทะ
                เฮือกก
                กรี๊ดดดด นี่มันห้องเรียนหรือโรงฆ่ากบกันเนี่ย!!
                ฉันผงะถอยหลังไปติดผนังห้องเมื่ออาจารย์ตัวใหญ่ร่างยักษ์เหมือนแมมมอธถือมีด มะมีดดด!! แถมอีกมือจับขากบห้อยต่องแต่งด้วยอ่า TTOTT
...// เฮ้!! เธอเด็กใหม่เหรอ (ก็เห็นอยู่ว่าใหม่เก่ามั้ง!!~ แต่ก็ดีขัดจังหวะไว้ฉันกลัวT^T)
...// ทะ เธอใช่แก้วรึป่าว (ละรู้จักฉันได้ยังไงว๊ะ)
แก้ว// ชะ ใช่ฉันชื่อแก้ว พวกเธอใครอ๊ะ
... ...// แก้วจริงๆด้วย พวกฉันคิดถึงแกมากเลยนะ ไม่ยอมติดต่อหาพวกฉันมั้งอ๊ะ T^T
แก้ว// อย่าบอกนะว่าพวกเธอ เฟย์ ฟางอ๊ะ
เฟย์ ฟาง// พวกฉันเอง^^ นี่!! แกมาได้จังหวะเลยรู้ป่าวฉันนะเกลียดกบที่สุดอ๊ะขนลุก
อาจารย์// พวกเธอ!!
FFK// ขะ ขา อะไรเหรอ
อาจารย์// เฟย์ ฟางไปนั่งที่ส่วนเธอเด็กใหม่ กล้าดียังไงถึงได้มาเรียนวิชาฉันสายตั้งแต่วันแรก ท่าทางอยากจะมีสภาพเหมือนกบตัวนี้งั้นสินะ
แก้ว// ขะ ขอโทษค่ะ T-T (ฉันกลืนคำแก้ตัวทั้งหมดลงคอหอย ความจริงไม่ต้องลงทุนเอาพิมเสนมาป้ายตา น้ำตาฉันก็ไหลพรากๆโดยอัตโนมัติไปเรียบร้อยแล้ว TTOTT)
อาจารย์// ไปนั่งคุกเข่าสำนึกผิดหน้าห้องสักสิบนาที แล้วค่อยเข้ามานั่งเรียน -_-
แก้ว// ค่ะ T^T (ฉันเดินคอตกออกไปนั่งหน้าห้องแล้วนั่งคุกเข่าตามที่อาจารย์แมมมอธสั่ง)
                มาเรียนวันแรกก็โนทำโทษ T^T เพราะไอ้บ้านั่นคนเดียว อย่าให้เจอนะ แม่จะสับให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แล้วโยนให้หมีแพนด้ากินเลย อ๊ะไม่เอาดีกว่าทางที่ดีไม่ควรจะเจอไอ้หมอนั่นอีกดีที่สุด.. เฮือกก (!!O[]O)
                ขวับ! (O[]O!!)\\ ฉันรีบหันหน้ากลับแล้วยกกระเป๋าเป้ขึ้นมาบังหน้าทันที
                ปัง!
โทโมะ// ยัยเปี๊ยกโรคจิต! อยู่ไหนโผล่หัวออกมาสิวะ!!
ป๊อป// ไอ้โมะ ใจเย็นสิว๊ะมันเรื่องอะไรไหนเล่าให้ตูกับไอ้เขื่อนฟังดิ
โทโมะ// เรื่องมันเศร้าT^T แต่ยังไงก็จะต้องหายัยนั้นให้เจอ
                อะ ไอ้นั่นตามหาฉันงั้นเหรอ...เป็นไปได้ยังไง ประเทศไทยออกจะกว้างใหญ่ ไอ้หมอนั่นตามหาฉันจนเจอได้ยังไง แถมยังเหิมเกริมขนาดเดินถีบประตูห้องเรียนทุกห้องแล้วตะโกนโหวกเหวกโวยวายอีกต่างหากไร้อารยธรรมชะมัด!!
                กรี๊ดดดด!!~ ไอ้หมอนั่นเดินตรงมาทางฉันแล้ว ทะ ทำยังไงดี >_< อ๊ะ นั่น!
                ฟุบ! ฉันคว้าเอาถังขยะมาครอบหัวตัวเองไว้ เศษกระดาษและฝุ่นผงหล่นใส่หัวเต็มไปหมด แต่เอาวะ ทนๆเอาหน่อย ลำบากกว่านี้ยังเลยมาแล้วเลยแก้วใจเอ้ย!!
โทโมะ// เฮ้! เธอ (ไอ้หมอนั่นมันเรียกใครอ๊ะ คงไม่ใช่ฉันหรอกนะ T^T) เฮ้ ยัย!! ฉันเรียกเธอนั่นแหล่ะ ^^
แก้ว// ฉะ ฉันเหรอ..
โทโมะ// ช่าย เธอเห็นผู้หญิงที่หน้าหมวยๆ ตากลมๆ ตัวเล็กๆ ผมบ๊อบสีมิลค์ช็อคโกแลตบ้างไหม
แก้ว// มะไม่เห็น ฉันถูกทำโทษให้เอาถังขยะครอบหัวก็เลยมองไม่เห็นใครเลยอ๊ะ T^T
โทโมะ// โอ๊ะ อย่างงั้นเหรอ
เขื่อน// แล้วครอบไว้ทำไมไม่เอาออกละครับ^^
แก้ว// ก็ฉันถูกทำโทษนิ
โทโมะ// ถ้าอย่างนั้นฉันช่วยเอาถังขยะออกจากหัวเธอดีมั้ย!! ^^
แก้ว// มะ ไม่เป็นไร ฉันถูกทำทา นายไปตามหาผู้หญิงคนนั้นต่อเหอะ T^T
โทโมะ// ฉันไม่ตามหายัยนั่นแล้วล่ะ เพราะว่าฉัน...จับตัวยัยเด็กเลี้ยงแกะได้แล้ว ^^
                แสงอาทิตย์ค่อยๆ ลอดเข้ามาทิ่มแทงตาฉันเป็นสเต็ปทันทีที่ถังขยะค่อยๆ ถูกดึงออกจากหัวของฉัน ผู้ชายที่มีในหน้าใส่กิ๊งอย่างกับพรีเซ็นเอตร์โฆษณาครีมบำรุงผิว กำลังมองมาที่ฉันดวงตาสีเฮเซลเป็นกระกาย ผมของเขาเป็นสีน้ำตาลซอยสั้นรับกับใบหน้า ริมฝีปากหนาสีแดงระเรื่อค่อยๆ ฉีกยิ้มออกมาทีละนิดๆ จนเห็นฟันเขี้ยวที่ดูแล้วเหมือน...เหมือน...หมาป่ากำลังจะเขมือบลูกแกะ!!!
                ฉันรีบลุกขึ้นแล้วเตรียมเผ่นแน่บ แต่ไอ้หมอนั่นก็คว้าแขนฉันไว้ได้ทัน
โทโมะ// จะหนีไปไหนล่ะ!!
ป๊อป// ไอ้โมะใครอ๊ะแกรู้จักเขาเหรอ??
โทโมะ// รู้จักดีเลยและยัยนี้ หึหึ
แก้ว// นะ จับฉันทำไม
โทโมะ// จำฉันไม่ได้งั้นเหรอ...คนที่ถูกเธอขยำก้นเมื่อเช้าแล้วพอฉันจับได้ เธอก็เตะน้องชายฉันซะจุกเลย ^___^;
ป๊อป เขื่อน// เห้ย!! OoO จริงดิ น่ารักแบบนี้เนี่ยนะ
แก้ว// นะ นายจำคนผิดแล้ว! T^T
โทโมะ// ยัยเด็กเลล้ยงแกะ จับได้แล้วยังจะโกหกอีกเหรอ ^-^; (ไอ้หมอนั้นกำลังยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่เคลือบด้วยรังสีอำมหิต! T^T) เธอนี่มัน... น่าฆ่าทิ้งจริงๆนะ
แก้ว// กะ กรี๊ดดดดดด!! >[]< (อะไอ้บ้านั่นมันอุ้มฉันขึ้นพาดบ่า!!) ปล่อยช้านน!! >[]< (ฉันดิ้นพลางเตะขาไปมาใส่หมอนั่นไม่ยั้ง)
อาจารย์// เอะอะโวยวายอะไรกันอ๊ะ (กรี๊ดด นางฟ้าแมมมอธมาโปรด >O< ฉันมองอาจารย์แมมมอธตาละห้อยเพื่อขอความช่วยเหลือ)
ป๊อป เขื่อน// ป๊ะ ป่าวคร๊าบบบ!! (วะห๊ะ ห๊ะ หน้าซีดเป็นไก้ต้มเลย 2 คนนี้แต่ไอ้นี้มันไม่ใช่)
โทโมะ// ยัยนี่เป็นน้องสาวผมนะฮะอาจารย์คนสวย เมื่อคืนยัยเด็กเกเรนี่หนีเที่ยวไม่กลับบ้าน คุณพ่อก็เลยให้มาลากตัวไปลงโทษเล็กน้อย ^O^
เฟย์ ฟาง// อ้าวโทโมะ ป๊อป เขื่อนมาทำอะไรกันแล้วใครน้องใครงง
อาจารย์// นี่พวกเธอ!!(ดุเฟย์ฟาง)
เฟย์ ฟาง// คร้า!! _ _’’
ป๊อป เขื่อน// แล้วเจอกันต่อเย็น ^_^
โทโมะ// ถ้าไงผมขอจัดการยัยน้องตัวแสบก่อนะครับ ^_^
อาจารย์// อ๋อ เป็นอย่างนี้นี่เอง งั้นก็เชิญตามสบายต๊ะ >///< (กรี๊ดดดด พูดอย่างนี้ได้ยังไงอะ ยัยอาจารย์แมมมอธนี่ต้องห้องเสน่ห์รอยยิ้มของไอ้หมอนี่แน่เลย TOT)
แก้ว// ไม่ใช่นะค่ะอาจารย์ หนูเพิ่งมาจากฮ่อง... (เพียะ! กรี๊ดดด ไอ้บ้านี่มันตีก้นช้านน! TT[]TT)
โทโมะ// ถ้าดื้ออีกพี่ชายจะตีให้ก้นลายเลยนะ ^O^;;
                แปะๆ! ไอ้หมอนั่นไม่พูดป่าว ยังบังอาจมาตบก้นฉันอีกสองทีด้วยนี่มันลวนลามอนาจารกลางที่สาธารณะชัดๆ โปลิสอยู่ไหนมาจัดการขับไอ้หมอนี่เข้าตะรางที!! /(T^T)\
อาจารย์// แหม เป็นพี่ชายที่รักน้องดีจริงๆ เอ้า มามุงดูอะไรกัน เข้าห้องๆ >///< (ยัยอาจารย์แมมมอธไล่นักศึกษาที่ออกมาดูด้วยความอยากรู้อยากเห็นเข้าห้องรวมทั้งเฟย์ฟางด้วย แล้วปล่อยให้ฉันถูกไอ้บ้านี่อุ้มพาดบ่าพาไปเชือดที่ไหน ก็ไม่รู้)
เขื่อน// ไอ้โมะ ยังไงเอ็งก็เจอตัวปัญหาแล้วนี่ แล้วไงเดี๋ยวไปเจอกันที่เดิมนะ ข้ากับไปป๊อปไปก่อนและ
โทโมะ// อื้มได้ เดี๋ยวเจอกัน
ป๊อป// เบาๆเน้อน้องเขายังเด็ก (โตแล้วเฟ้ยไม่ใช่เด็ก แต่ก็ยังเด็กอยู่น๊าเบาๆน่าพี่ TTOTT)
 
                โรงยิม ตึง!
แก้ว// โอ้ย! (หลังฉันจะหักไหมเนี่ย ไอ้เลวนั่นดันโยนฉันลงกับพื้นแบบนี้ได้ไงยังไงอ่า ฉันเป็นผู้หญิงนะเฟ้ย!! T^T ฉันพลิกตัวไปด้านข้างเพื่อจะยันตัวลุกขึ้น)
โทโมะ// เป็นเด็กเลี้ยงแกะจริงๆ ด้วยสินะ =[]=
แก้ว// อะไรของนายห๊ะ!!
โทโมะ// กางเกงลิงลายเด็กเลี้ยลูกแกะ =,,=
แก้ว// กรี๊ดดดด!! TOT (ฉันรีบปิดกระโปรงที่มันถลกขึ้นของตัวเองลงทันที) ไอ้โรคจิต!! อย่ามามองฉันด้วยสายตาแบบนี้นะเฟ้ย!! TOT
โทโมะ// ฉันมองเธอแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ห๊ะ!! =,,=
                ติ๋ง น๋อง หมดเวลาเรียนคาบเรียนที่หนึ่ง!!
โทโมะ// เงียบไหนพูดมาสิว่าฉันมองเธอแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่
แก้ว// ก็ตั้งแต่ตอนที่นายเลือดกำเดาไหลไงเล่า ไอ้คนลามก!! (ตุบ ตุบ ตุบ ฉันหยับลูกบาสที่อยู่ด้านหลังเขวี้ยงใส่ไอ้หมดนั่นอย่างไม่ยั้งมือ)
โทโมะ// เฮ้ย!! ฉันเจ็บนะเว้ย ถ้าไม่หยุดปาเธอโดน..
                ตุบ!
แก้ว// ...
โทโมะ// =[]=
                ตะ เต็มๆ ไอ้หมอนั่นยังพูดไม่ทนจบ ฉันก็ปาลูกบาสไปโดนปากของเขาเต็มๆ ไอ้หมอนั่นเช็ดเลือดที่มุมปากของตัวเอง ก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองฉันด้วยสายตาโหดเหี้ยมอำมหิตที่ไร้ร่องรอยล้อเล่นแม้แต่น้อย
                ฉันเริ่มหน้าซีดเผือดเมื่อลางสังหรณ์มันบอกว่าชะตาของฉันกำลังจะขาดด้วยน้ำมือของผู้ชายตรงหน้า!
โทโมะ// รู้ใช่ไหม...ว่ากระตุกหนวดเมือ...แล้วจะต้องโดนอะไร -_-^
                กร็อบ! ไอ้หมอนั่นหักข้อมือขู่ฉัน
                ในสถานการณ์แบบนี้ฉันควรทำยังไงดี เตะน้องชายเขาไม่สิ ถ้าขืนทำแบบนั้นคราวหน้าถ้าเจอหมอนี่อีกก็ศพไม่สวยกันพอดี T^T
โทโมะ// อยากตายแบบไหน ถูกแขวนคอบนแป้นบาสดีมั้ย หรือว่าบันจี้จัมพ์บนดาดฟ้าแบบไม่มีเชือก -_-^ (ไม่เอาแบบไหนทั้งนั้นแหล่ะ ฉันเพิ่งหนีตายมาจากฮ่องกง จะมาตายที่เมืองไทยแบบทุเรดแบบนี้ไม่ได้)
แก้ว// กรี๊ดดดดดด! ปล่อยฉันนะเฟ้ย!! (ไอ้หมอนั่นเข้ามากระชากแขนฉันอย่างแรง)
โทโมะ// ปล่อยก็โง่ดิ เธอมาทำร้ายฉันหลายทีแล้วนะเว้ย!! =[]=^^
แก้ว// ก็นายมายุ่งกับฉันทำไมเล่า ฉันแค่ป้องกันตัว!!
โทโมะ// ป้องกันตัวกะผีดิ! เธอทำร้ายฉันก่อนทั้งนั้นเลยยัยเด็กเลี้ยงแกะฉันไม่ให้เธอตายดีแน่!!
แก้ว// กรี๊ดดดด ปล่อยยยย TTOTT
                ฉันร้องโวยวายในขณะที่ถูกลากมาที่แป้นบาส ไอ้หมอนี่กะจะแขวนคอฉันลงมาจากแป้นจริงๆ เหรอเนี่ย ไม่เอาน้า! TTOTT
แก้ว//ปล่อยช้านน! นายมันหมาบ้าชัดๆ (ฉันพยายามจิกขาสุดฤทธิ์ไม่ให้ถูกลากไปตามใจของหมอนั่น) ไม่ปล่อยใช่ไหม!! (หงับ!! ฉันฝังเขี้ยวเล็กๆ ของตัวเองลงบนแขนของหมอนั่นอย่างเต็มแรง)
โทโมะ// อ๊ากกกก เจ็บนะเว้ยย!! TTOTT
                ฟิ้ว!! ไอ้หมอนั่นสะบัดแขนที่โดนกัดอย่างแรง ร่างของฉันปลิวหวือกระเด็นไปหลายหลา ฉันมองเห็นขาตั้งแป้นบาสที่ทำจากเล็กอยู่ด้านหน้า ใช่! ฉันเห็นมันก็หลบไม่ด้ายยยยยย!!
แก้ว// กรี๊ดดดดดดดด!!
 

 
       แก้วใจของเราจะเป็นยังไงน๊า ติดตามน๊า จุ๊ฟๆๆ