BABY,DON'T LiE ซวยชะมัด ผมดันรักยัยขี้จุ๊

                วันนี้เป็นเช้าวันจันทร์สุดเองซวย ให้ตายสิ ผมเกลียดวันจันทร์ชะมัด วันอังคารก็ด้วย วันพุธก็อีก วันไหนๆก็เบื่อ ทำไมวันไหนๆ ก็น่าเบื่ออย่างนี้น่ะ!!

                ปกติแล้วผมก็ไม่ได้เป็นคนเบื่อโลกหรอก แต่จับจากไอ้ป๊อปกับไอ้เขื่อนเพื่อนของผมมันทิ้งผมไปมีแฟนกันหมด ในสมองผมก็มีแต่คำว่า อิจฉา...อิจฉา...โอ๊ย ผมอิจฉาจนตาร้อนผ่าวๆ ไปหมด จั๊ดหง่าวชะมัด!ไม่รู้บ้างหรือไงว่าผมเหงานะ โฮกกก T^T

                เอ๊ะนี่พวกคุณอย่าพึ่งคิดเอาเองนะว่าผมหน้าตาอัปลักษณ์ ถึงได้หาแฟนไม่ได้ ความจริงแล้วผมเท่โครตๆๆ เลยแหล่ะ(หลงตัวเอง//ไรเตอร์) ใครๆ ก็ชอบบอกว่าผมทั้งหล่อทั้งน่ารัก พอผมยิ้มที โลกทั้งโลกกลายเป็นสีชมพู๊!! >O<

                อ๊ะๆ แต่อย่ามาตกหลุมรักผมนะครับถึงผมจะเป็นชายโฉดที่ทั้งโสดและเหงา แต่ผมก็เป็นคนช่างเลือกนะครับ คนที่ผมจะพลีกายถวายเวอร์จิ้นให้จะต้องเป็นคนที่เพียบพร้อม งดงานบริสุทธิ์ประดุจดั่งนางกินรีโบยบินลงมาจากยอดเขาเอเวอร์เรสต์! >///< และที่สำคัญที่สุดจะต้องไม่เชื่อคนง่ายและไม่ปัญญาอ่อนเหมือนยัยฟาง (แฟนไอ้ป๊อป) ต้องไม่โรคจิตและชอบเล่นของเล่นเหมือนยัยเฟย์ (แฟนไอ้เขื่อน) เด็ดขาด >w<

เอ่อผมลืมแนะนำตัวไปเลยผมชื่อ โทโมะ วิศว ไทยานนท์ มีเพื่อนสนิท 2 คนชื่อป๊อป และเขื่อน

                หมับ!

โทโมะ// =[]= (อ๊ะ อยู่ดีๆก็รู้สึกเสียวแปล๊บที่ตูด)

                ขยำๆ

โทโมะ// (อ๊ะ เฮ้ย! ไอ้ความรู้สึกแบบนี้ไม่ผิดแน่ๆ นี่ผมกำลังโดนขยำก้นอยู่งั้นเรอะ!! O[]O ฮ๊ากก ม่าย ความบริสุทธิ์ของผม ก้นของผมไม่เคยต้องมือหญิงที่ไหนมาก่อนนะ แต่เคยต้องมือชายมาแล้วอิอิ ไอ้เขื่อนเพื่อสนิทของผมเคยเมาเหมือนหมาแล้วไล่ปล้ำผม TOT โชคดีที่ไอ้ป๊อปช่วยห้ามไว้ได้ทันไม่งั้นผมคงเสียความเป็นชายให้กับไอ้เขื่อนเพื่อนรักของผมเป็นแน่แท้ TT^TT ผมพยยามหันมองซ้ายมองขวา แต่ชั่วโมงเร่งด่วนบนรถไฟฟ้าแบบนี้คนแม่งเยอะอย่างกับหนอน แถมรอบตัวผมมีแต่พวกผู้หญิงทั้งนั้นไม่เห็นจะมีใครมีท่าทางเหมือนพวกโรคจิตเลย สงสัยผมคงจะคิดไปเอง)

                ขยำๆ ขยำๆ

โทโมะ// กึก =[]= (ผมว่าผมไม่ได้รู้สึกไปเองซะแล้วมีคนกำลังขยำก้นผมจริงๆ!)

                หมับ! ผมคว้าข้อมือเล็กๆ ของไอ้โรคจิตขึ้นมาอย่างหมดความอดทน! ก้นของผมไม่ใช่ก้นสาธารณะที่จะให้ใครมาจับฟรีๆ นะเฟ้ย!! >o<

โทโมะ// ยัยโรคจิต เธอจับก้นฉัน! =[]= (ผมตีหน้าเหี้ยมใส่ เสียงของผมทำให้คนทั้งขบวนหันมามองผมกับยัยโรคจิตผมบ๊อบ)

...// วะ ว่าอะไรนะ! ฉันเนี่ยนะจับก้นนาย! (ยัยนั้นจองผมตาแทบถลน หน้าตาก็น่ารักดี ทำไมถึงได้โรคจิตแบบนี้ว๊ะ!)

โทโมะ// ก็เออดิ! ไม่ใช่แค่จับธรรมดานะ แต่เธอขยำก้นฉันตั้งสามที!! =[]=

...// อะ ไอ้บ้า!! O///O ฉันไม่ทำนะเฟ้ย! ปล่อยฉัน!

                Siam…you can change station to Silom line…

                ยัยโรคจิตพยายามจะสะบัดมือผมเมื่อประตูรถไฟฟ้าถูกเปิดออกแต่มีเหรอที่ผมจะปล่อยให้คนร้ายลอยนวลไปได้!!

                กึง

                ประตูรถไฟฟ้าถูกปิดลง ผมแสยะยิ้มให้ยัยโรคจิตอย่างชั่วร้ายคนในขบวนเริ่มน้อยลงเพราะส่วนมากจะลงที่สถานีสยามกันหมดแล้ว

...// ปล่อยฉันนะเฟ้ย!! ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้ทำ!! ฉันจะรีบไปเรียนพูดภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงห๊ะ!!

โทโมะ// ไม่!!

                Next station Chidlom…

                ผมกำลังลงโทษยัยเตี้ยนี่ด้วยการจับมัดไว้กับราวจับด้านบน แต่ไม่ทันที่ผมจะลงมือ ยัยเปี๊ยกก็ได้กระทำสิ่งที่เลวร้ายกับผมอย่างไม่น่าให้อภัย!!!

...// ไม่ปล่อยใช่ไหม... ได้!! - -*

                พลั่ก!!

โทโมะ// อ่อก!! =[]=!!

                Chidlom…

                ลูกพ่อออ โทโมะจูเนียร์ ลูกกก ของง พ๊อ!! TT[]TT

                อ๊ากกก ผมอยากจะวิ่งไปลากยัยเปี๊ยกโรคจิตที่เผ่นแน่บไปทันทีที่ประตูเปิด กลับมาลงโทษด้วยการจับห้อยหัวแล้วเอาแส้เฆี่ยนตี เอาเทียนลนก้นให้สาสม! TOT แต่ขาของผมกลับไม่มีแรงพอที่จะทำแบบนั้นมันเจ็บจนอยากจะแหกปากร้อง! มันเจ็บเหมือนศูนย์ถ่วงของร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ !

                โฮกก หน้าของผมเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีเขียวและจะเป็นสีม่วงในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า TT[]TT

                โทโมะจูเนียร์ลูกพ่อ ยังไม่ทันได้ใช้การก็ต้องมาพิการแล้วเหรอเนี่ยยยย!! โฮฮฮ TTOTT

                ผมพยายามตั้งสติแล้วทบทวนความจำเสื้อนักศึกษาสีขาวพอดีตัว กระโปรงพลีทสีดำสนิท โอ๊ยแม่งเอ๊ย! นักศึกษาที่ไหนก็ใส่ชุดแบบนี้ทั้งนั้นนี่หว่า TOT จริงสิ เข็ม! เข็มรูปเคซี

                มหาวิทยาลัยKamikaze Loveเว่อร์งั้นเหรอ...

                อ๊ะ มหา’ ลัยเดียวกับตูนี่หว่า ดีล่ะ! (เดี๋ยวหาเจ็บเมื่อไหร่) ยัยนั่นโดนดีแน่ หึหึ!!