รักจาก...หัวใจ

"ฟางเดี๋ยวสิ"ป๊อปปี้ดึงแขนฟางเอาไว้
 
 
"ปล่อยฉัน"ฟางพูดออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ
 
 
"เราเป็รอะไรไป ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ"ป๊อปปี้ยื่นมือมาเช็ดน้ำตาแต่ก็ถูกฟางปัดออกอย่างไม่ใยดี
 
 
"อย่ามายุ่งกับฉัน เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน กลับไปหาผู้หญิงของคุณเถอะ"
 
 
"ผู้หญิงของฉันก็คือเธอไงฟาง"
 
 
"อย่ามาโกหก"
 
 
"ฉันไม่เคยโกหกเธอเลยนะฟาง"
 
 
"คุณหยุดพูดจาหว่านล้อมฉันเถอะค่ะ เพราะมันใช้ไม่ได้ผลกับฉัน"
 
 
"ฉันรักเธอฟาง ฉันรักเธอ"ป๊อปปี้
 
 
"เก็บคำว่ารักของคุณไว้เถอะค่ะ"ฟางก้มหน้าไม่ยอมสบตาป๊อปปี้ ก่อนจะเงยหน้ามองป๊อปปี้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้
 
 
เธอกลับมองป๊อปปี้เหมือนคนแปลกหน้า สายตาว่างเปล่านั้นทำให้ป๊อปปี้ใจหวิวไปไม่น้อย
 
 
"ขอโทษนะค่ะ ไม่ทราบว่าคุณเป็นใคร พอดีฉันมีธุระต้องไปทำ ขอตัวก่อนนะค่ะ"ฟางกรีดยิ้มออกมา ก่อนจะ
 
 
เอ่ยวาจาเชือดเฉือนหัวใจของป๊อปปี้อย่างแรง แล้วเดินจากไป
 
 
ฉันจะไม่อ่อนแอให้ใครเห็นอีกแล้ว
 
 
.
 
 
.
 
 
.
 
 
"ทำไมพี่ฟางถึงพูดแบบนั้นล่ะ"เฟย์ที่แอบดูฟางกับป๊อปปี้อยู่ตรงพุ่มไม้ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก พูดอย่างเศร้าใจ
 
 
"ไอ้ป๊อปไม่น่าไปนอนกับผู้หญิงอื่นตอนที่จีบฟางเลย"เขื่อนพูดอย่างเห็ใจ
 
 
"แต่ผู้หญิงทุกคนก็น่าจะใจอ่อนกับคำว่ารักไม่ใช่หรอ"
 
 
"มันก็ไม่ใช่ทุกคนเสมอไปนะครับเฟย์ ผู้ชายบางคนพูดออกมาเหมือนมันเป็นแค่ลมปาก แต่ผู้ชายบางคนก็
 
 
พูดออกมาจากหัวใจ"
 
 
"งั้นหรอค่ะ งั้นเฟย์ขอไปดูพี่ฟางก่อนนะ"เฟย์รีบวิ่งตามฟางเข้าไปข้างใน
 
 
"ไอ้ป๊อป"เขื่อนเดินออกจากที่ซ่อน แล้วเดินตรงไปหาป๊อปปี้ที่ยืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน
 
 
"ฉันทำอะไรผิดว่ะ ฟางถึงไม่รับรักฉัน"
 
 
"เฮ้อ ฉันก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่ะ"เขื่อนตบบ่าเพื่อนคล้ายกับให้กำลังใจ
 
 
.
 
 
.
 
 
.
 
 
"ฟางเป็นอะไร"แก้วถามฟางอย่างเป็นห่วง เมืื่อเห็นเพื่อนรักวิ่งพรวดเข้ามาในห้องพร้อมทั้งน้ำตา
 
 
"ปะ...ป่าว ฟางกลับก่อนนะ"ฟางพูดเสียงสั่น ก่อนจะรีบออกไป
 
 
"พี่ฟาง"เฟย์ที่เดินสวนกับฟาง ก็เรียกชื่อพี่สาวตัวเองไว้ แต่เหมือนเจ้าตัวอยากจะออกจากที่นี้เต็มทีจึงไม่ได้
 
 
หันกลับไปมอง
 
 
"ฟางเป็นอะไรอ่ะเฟย์ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ"
 
 
"ก็คือว่า..."จากนั้นเฟย์ก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้แก้วฟัง
 
 
"แล้วทำไมฟางถึงไม่รับรักคุณป๊อปล่ะ"
 
 
"ไม่รู้เหมือนกัน"
 
 
"รอนานมั้ยครับแก้ว"โทโมะที่ประชุมเสร็จก็รีบเดินตรงลิ่วมาที่ห้องทำงานทันที
 
 
"ไม่นานหรอกค่ะ"แก้วพูดยิ้มๆ
 
 
"อ้าวเฟย์มาหาแก้วหรอ แล้วฟางไปไหนล่ะ"โทโมะเดินมานั่งข้างๆแก้ว
 
 
"พี่ฟางกลับไปแล้วค่ะ เดี๋ยวพี่เขื่อนกับคุณป๊อปก็ขึ้นมาแล้วล่ะค่ะ เห็นบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับคุณโทโมะ"
 
 
"งั้นหรอ"
 
 
พูดยังไม่ทันขาดคำ สองหนุ่มที่เฟย์พูดถึงเมื่อกี้ก็เดินเข้ามาในห้อง
 
 
"ไอ้ป๊อปเป็นอะไรว่ะ"
 
 
"ช่างเรื่องของฉันเถอะ รีบคุยธุระมาเลยดีกว่า ฉันอยากกลับบ้าน"ป๊อปปี้พูดปัดๆ ส่วนโทโมะก็ไม่ได้ติดใจ
 
 
อะไรมาก ก่อนจะหันไปบอกแก้วกับเฟย์ให้ไปรอที่ห้องนอนที่เชื่อมอยู่กับห้องทำงาน
 
 
"แล้วเมื่อกี้แกเป็นอะไรไป"หลังจากที่คุยธุระจบ โทโมะก็วกกลับเข้ามาเรื่องเดิม
 
 
"..."
 
 
"พอดีว่าฟางไม่รับรักมันนะ มันเลยเป็นแบบนี้"เขื่อนตอบแทนป๊อปปี้
 
 
"แล้วทำไมฟางถึงไม่รับรักไอ้ป๊อปล่ะ"
 
 
"..."
 
 
"ฉันว่าให้มันกลับบ้านไปก่อนเถอะ ท่าทางมันจะไม่ไหวจริงๆ"เขื่อนพูดอย่างเห็นใจ
 
 
.
 
 
.
 
 
.
 
 
หลังจากวันนั้นป๊อปปี้ก็ไม่ได้รับการติดต่อจากฟางอีกเลย แต่ป๊อปปี้ก็ยังแวะเวียนมาหาฟางที่บ้านอยู่ตลอด
 
 
เวลา แต่คำตอบที่ได้มาทุกครั้งก็คือ 'ฟางไม่อยู่' แต่ป๊อปปี้ก็ไม่เคยท้อใจ และวันนี้ก็เช่นเดียวกัน
 
 
"สวัสดีครับ"ป๊อปปี้ยกมือไหว้มารดาของสองสาว
 
 
"ไม่เบื่อบ้างหรอลูก"
 
 
"ไม่ครับ แล้ววันนี้ฟาง..."ยังไม่ทันที่ป๊อปปี้พูดจบแม่ของสองสาวก็พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน
 
 
"ฟางไม่อยู่หรอก วันนี้ก็เย็นแล้วอยู่กินข้าวเย็นกันก่อนล่ะกันนะ"
 
 
"ครับ"ป๊อปปี้พูดเสียงอ่อย
 
 
"คุณป๊อป"เฟย์เดินลงมาจากห้องของตัวเองก็พบกับป๊อปปี้ที่นั่งทำหน้าเศร้าอยู่ที่โซฟาห้องรับแขก ก่อนจะ
 
 
เดินนำป๊ิอปปี้ไปที่สวนหลังบ้าน
 
 
"มีอะไรหรอ"
 
 
"ความจริงแล้ว พี่ฟางไปเมืองนอกได้สักพักแล้วล่ะ"
 
 
"ไปเมื่องนอก?"
 
 
"ใช่ค่ะ พี่ฟางติดต่อมาแค่เดือนล่ะครั้งเท่านั้น แล้วพอถามว่าอยู่ที่ไหนพี่ฟางก็ไม่ยอมบอก"
 
 
"งั้นหรอ"ป๊อปปี้พูดเสียงเศร้า
 
 
.
 
 
.
 
 
.
 
 
"โทโมะ"แก้วเรียกชื่อคนที่นอนอยู่ข้างๆตัวเอง
 
 
"หืม?"
 
 
"โทโมะรักแก้วมั้ย?"
 
 
"ทำไมถึงถามแบบนี้ล่ะ"โทโมะถามอย่างสงสัย
 
 
"ก็แค่อยากรู้เฉยๆ ถ้าไม่ตอบก็ได้ไม่มีใครว่า"แก้วพูดอย่างงอนๆ ก่อนจะสะบัดผ้าห่มแล้ววิ่งออกไปที่ชายหาด
 
 
เพราะเนื่องจากห้องนอนติดกับชายหาดทำให้แก้วสามารถวิ่งออกไปได้
 
 
ตอนนี้ทั้งคู่มาซ้อมฮันนีมูน(?)ที่เกาะส่วนตัวของโทโมะ ที่จริงตอนแรกแก้วก็ค้านหัวชนฝา เพราะไม่อยากมา
 
 
อยากอยู่กับเพื่อนมากกว่า ทำให้โทโมะหัวเสียจับขังคนตัวเล็กไว้บนเตียงไว้หลายวัน ก่อนจะแอบอุ้มเธอที่
 
 
กำลังหลับสบายขึ้นเครื่องบินส่วนตัวข้ามประเทศมาที่เกาะส่วนตัวของเขา
 
 
"ทำไมเดี๋ยวนี้ขี้น้อยใจจัง"โทโมะเดินเปลือยอกเข้ามากอดแก้วทางด้านหลัง
 
 
"ไม่ได้ขี้น้อยใจสักหน่อย"
 
 
"ก็เห็นๆอยู่"
 
 
"ไม่ต้องมากอดเลย แก้วงอนแล้ว"
 
 
"หึ!อยากได้ยินล่ะสิ"
 
 
"อยากได้ยินอะไร"แก้วถามหน้าตาย
 
 
"ผมรักแก้ว"โทโมะกระซิบข้างหูคนที่อยู่ในอ้อมกอด
 
 
คำพูดสั้นๆไม่ได้มีความหมายยิ่งใหญ่อะไร แต่มันทำให้ึคนที่ได้ยินนั้นหัวใจพองโตเป็นเท่าตัว และคำพูด
 
 
เหล่านี้ถ้าไม่ได้พูดมันออกมาจากหัวใจ มันก็จะไม่มีความหมายอะไรเลย
 
 
The End
 
 
........................................................................................................................
 
 
เย้! จบไปแล้วเรื่องที่สองของไรเตอร์ ขอบคุณทุกคอมเม้นที่เม้นให้กับนิยายเรื่องนี้ ขอบคุณมากๆค่ะ ฝาก
 
 
นิยายอีกเรื่องด้วย My Host,My Love คืนนี้ฝันดีนะทุกคน