รักจาก...หัวใจ

"ฟางเดี๋ยวสิ"ป๊อปปี้ดึงแขนฟางเอาไว้

 

 

"ปล่อยฉัน"ฟางพูดออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ

 

 

"เราเป็รอะไรไป ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ"ป๊อปปี้ยื่นมือมาเช็ดน้ำตาแต่ก็ถูกฟางปัดออกอย่างไม่ใยดี

 

 

"อย่ามายุ่งกับฉัน เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน กลับไปหาผู้หญิงของคุณเถอะ"

 

 

"ผู้หญิงของฉันก็คือเธอไงฟาง"

 

 

"อย่ามาโกหก"

 

 

"ฉันไม่เคยโกหกเธอเลยนะฟาง"

 

 

"คุณหยุดพูดจาหว่านล้อมฉันเถอะค่ะ เพราะมันใช้ไม่ได้ผลกับฉัน"

 

 

"ฉันรักเธอฟาง ฉันรักเธอ"ป๊อปปี้

 

 

"เก็บคำว่ารักของคุณไว้เถอะค่ะ"ฟางก้มหน้าไม่ยอมสบตาป๊อปปี้ ก่อนจะเงยหน้ามองป๊อปปี้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้

 

 

เธอกลับมองป๊อปปี้เหมือนคนแปลกหน้า สายตาว่างเปล่านั้นทำให้ป๊อปปี้ใจหวิวไปไม่น้อย

 

 

"ขอโทษนะค่ะ ไม่ทราบว่าคุณเป็นใคร พอดีฉันมีธุระต้องไปทำ ขอตัวก่อนนะค่ะ"ฟางกรีดยิ้มออกมา ก่อนจะ

 

 

เอ่ยวาจาเชือดเฉือนหัวใจของป๊อปปี้อย่างแรง แล้วเดินจากไป

 

 

ฉันจะไม่อ่อนแอให้ใครเห็นอีกแล้ว

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

"ทำไมพี่ฟางถึงพูดแบบนั้นล่ะ"เฟย์ที่แอบดูฟางกับป๊อปปี้อยู่ตรงพุ่มไม้ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก พูดอย่างเศร้าใจ

 

 

"ไอ้ป๊อปไม่น่าไปนอนกับผู้หญิงอื่นตอนที่จีบฟางเลย"เขื่อนพูดอย่างเห็ใจ

 

 

"แต่ผู้หญิงทุกคนก็น่าจะใจอ่อนกับคำว่ารักไม่ใช่หรอ"

 

 

"มันก็ไม่ใช่ทุกคนเสมอไปนะครับเฟย์ ผู้ชายบางคนพูดออกมาเหมือนมันเป็นแค่ลมปาก แต่ผู้ชายบางคนก็

 

 

พูดออกมาจากหัวใจ"

 

 

"งั้นหรอค่ะ งั้นเฟย์ขอไปดูพี่ฟางก่อนนะ"เฟย์รีบวิ่งตามฟางเข้าไปข้างใน

 

 

"ไอ้ป๊อป"เขื่อนเดินออกจากที่ซ่อน แล้วเดินตรงไปหาป๊อปปี้ที่ยืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน

 

 

"ฉันทำอะไรผิดว่ะ ฟางถึงไม่รับรักฉัน"

 

 

"เฮ้อ ฉันก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่ะ"เขื่อนตบบ่าเพื่อนคล้ายกับให้กำลังใจ

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

"ฟางเป็นอะไร"แก้วถามฟางอย่างเป็นห่วง เมืื่อเห็นเพื่อนรักวิ่งพรวดเข้ามาในห้องพร้อมทั้งน้ำตา

 

 

"ปะ...ป่าว ฟางกลับก่อนนะ"ฟางพูดเสียงสั่น ก่อนจะรีบออกไป

 

 

"พี่ฟาง"เฟย์ที่เดินสวนกับฟาง ก็เรียกชื่อพี่สาวตัวเองไว้ แต่เหมือนเจ้าตัวอยากจะออกจากที่นี้เต็มทีจึงไม่ได้

 

 

หันกลับไปมอง

 

 

"ฟางเป็นอะไรอ่ะเฟย์ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ"

 

 

"ก็คือว่า..."จากนั้นเฟย์ก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้แก้วฟัง

 

 

"แล้วทำไมฟางถึงไม่รับรักคุณป๊อปล่ะ"

 

 

"ไม่รู้เหมือนกัน"

 

 

"รอนานมั้ยครับแก้ว"โทโมะที่ประชุมเสร็จก็รีบเดินตรงลิ่วมาที่ห้องทำงานทันที

 

 

"ไม่นานหรอกค่ะ"แก้วพูดยิ้มๆ

 

 

"อ้าวเฟย์มาหาแก้วหรอ แล้วฟางไปไหนล่ะ"โทโมะเดินมานั่งข้างๆแก้ว

 

 

"พี่ฟางกลับไปแล้วค่ะ เดี๋ยวพี่เขื่อนกับคุณป๊อปก็ขึ้นมาแล้วล่ะค่ะ เห็นบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับคุณโทโมะ"

 

 

"งั้นหรอ"

 

 

พูดยังไม่ทันขาดคำ สองหนุ่มที่เฟย์พูดถึงเมื่อกี้ก็เดินเข้ามาในห้อง

 

 

"ไอ้ป๊อปเป็นอะไรว่ะ"

 

 

"ช่างเรื่องของฉันเถอะ รีบคุยธุระมาเลยดีกว่า ฉันอยากกลับบ้าน"ป๊อปปี้พูดปัดๆ ส่วนโทโมะก็ไม่ได้ติดใจ

 

 

อะไรมาก ก่อนจะหันไปบอกแก้วกับเฟย์ให้ไปรอที่ห้องนอนที่เชื่อมอยู่กับห้องทำงาน

 

 

"แล้วเมื่อกี้แกเป็นอะไรไป"หลังจากที่คุยธุระจบ โทโมะก็วกกลับเข้ามาเรื่องเดิม

 

 

"..."

 

 

"พอดีว่าฟางไม่รับรักมันนะ มันเลยเป็นแบบนี้"เขื่อนตอบแทนป๊อปปี้

 

 

"แล้วทำไมฟางถึงไม่รับรักไอ้ป๊อปล่ะ"

 

 

"..."

 

 

"ฉันว่าให้มันกลับบ้านไปก่อนเถอะ ท่าทางมันจะไม่ไหวจริงๆ"เขื่อนพูดอย่างเห็นใจ

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

หลังจากวันนั้นป๊อปปี้ก็ไม่ได้รับการติดต่อจากฟางอีกเลย แต่ป๊อปปี้ก็ยังแวะเวียนมาหาฟางที่บ้านอยู่ตลอด

 

 

เวลา แต่คำตอบที่ได้มาทุกครั้งก็คือ 'ฟางไม่อยู่' แต่ป๊อปปี้ก็ไม่เคยท้อใจ และวันนี้ก็เช่นเดียวกัน

 

 

"สวัสดีครับ"ป๊อปปี้ยกมือไหว้มารดาของสองสาว

 

 

"ไม่เบื่อบ้างหรอลูก"

 

 

"ไม่ครับ แล้ววันนี้ฟาง..."ยังไม่ทันที่ป๊อปปี้พูดจบแม่ของสองสาวก็พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน

 

 

"ฟางไม่อยู่หรอก วันนี้ก็เย็นแล้วอยู่กินข้าวเย็นกันก่อนล่ะกันนะ"

 

 

"ครับ"ป๊อปปี้พูดเสียงอ่อย

 

 

"คุณป๊อป"เฟย์เดินลงมาจากห้องของตัวเองก็พบกับป๊อปปี้ที่นั่งทำหน้าเศร้าอยู่ที่โซฟาห้องรับแขก ก่อนจะ

 

 

เดินนำป๊ิอปปี้ไปที่สวนหลังบ้าน

 

 

"มีอะไรหรอ"

 

 

"ความจริงแล้ว พี่ฟางไปเมืองนอกได้สักพักแล้วล่ะ"

 

 

"ไปเมื่องนอก?"

 

 

"ใช่ค่ะ พี่ฟางติดต่อมาแค่เดือนล่ะครั้งเท่านั้น แล้วพอถามว่าอยู่ที่ไหนพี่ฟางก็ไม่ยอมบอก"

 

 

"งั้นหรอ"ป๊อปปี้พูดเสียงเศร้า

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

"โทโมะ"แก้วเรียกชื่อคนที่นอนอยู่ข้างๆตัวเอง

 

 

"หืม?"

 

 

"โทโมะรักแก้วมั้ย?"

 

 

"ทำไมถึงถามแบบนี้ล่ะ"โทโมะถามอย่างสงสัย

 

 

"ก็แค่อยากรู้เฉยๆ ถ้าไม่ตอบก็ได้ไม่มีใครว่า"แก้วพูดอย่างงอนๆ ก่อนจะสะบัดผ้าห่มแล้ววิ่งออกไปที่ชายหาด

 

 

เพราะเนื่องจากห้องนอนติดกับชายหาดทำให้แก้วสามารถวิ่งออกไปได้

 

 

ตอนนี้ทั้งคู่มาซ้อมฮันนีมูน(?)ที่เกาะส่วนตัวของโทโมะ ที่จริงตอนแรกแก้วก็ค้านหัวชนฝา เพราะไม่อยากมา

 

 

อยากอยู่กับเพื่อนมากกว่า ทำให้โทโมะหัวเสียจับขังคนตัวเล็กไว้บนเตียงไว้หลายวัน ก่อนจะแอบอุ้มเธอที่

 

 

กำลังหลับสบายขึ้นเครื่องบินส่วนตัวข้ามประเทศมาที่เกาะส่วนตัวของเขา

 

 

"ทำไมเดี๋ยวนี้ขี้น้อยใจจัง"โทโมะเดินเปลือยอกเข้ามากอดแก้วทางด้านหลัง

 

 

"ไม่ได้ขี้น้อยใจสักหน่อย"

 

 

"ก็เห็นๆอยู่"

 

 

"ไม่ต้องมากอดเลย แก้วงอนแล้ว"

 

 

"หึ!อยากได้ยินล่ะสิ"

 

 

"อยากได้ยินอะไร"แก้วถามหน้าตาย

 

 

"ผมรักแก้ว"โทโมะกระซิบข้างหูคนที่อยู่ในอ้อมกอด

 

 

คำพูดสั้นๆไม่ได้มีความหมายยิ่งใหญ่อะไร แต่มันทำให้ึคนที่ได้ยินนั้นหัวใจพองโตเป็นเท่าตัว และคำพูด

 

 

เหล่านี้ถ้าไม่ได้พูดมันออกมาจากหัวใจ มันก็จะไม่มีความหมายอะไรเลย

 

 

The End

 

 

........................................................................................................................

 

 

เย้! จบไปแล้วเรื่องที่สองของไรเตอร์ ขอบคุณทุกคอมเม้นที่เม้นให้กับนิยายเรื่องนี้ ขอบคุณมากๆค่ะ ฝาก

 

 

นิยายอีกเรื่องด้วย My Host,My Love คืนนี้ฝันดีนะทุกคน