รักจาก...หัวใจ

"ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนกัน" โทโมะพึมพำอย่าเศร้าใจ ตอนนี้ก็เกือบสามเดือนแล้วที่แก้วหายไป 
 
 
ครั้งนี้กลับแปลกที่ลูกน้องของเขาทำงานได้บกพร่องมาก โดยปกติแล้วงานทุกงานจะไม่ล้าช้าขนาดนี้ แค่คนๆ
 
 
เดียวทำไมถึงหายากเหลือเกิน
 
 
ปัง!
 
 
บิลผลักประตูเข้ามาเสียงดัง ก่อนที่จะมีเสียงร้องของผู้หญิงตามมา
 
 
"กรี๊ดดดดดดดด"
 
 
"ขอโทษครับนาย เราได้ตัว..."ก่อนที่จะพูดจบก็มีเสียงแทรกเข้ามาซะก่อน"
 
 
"กรี๊ดดดดดดดด พวกนายมาจับตัวฉันไว้ทำไม!!!"
 
 
บอร์ดี้การ์ด4-5คน กำลังดึงกระชากร่างบางให้เข้ามาในห้อง โทโมะที่มองออกไปนอกประตูก็เห็นเพียงแต่
 
 
ลูกน้องของตัวเองที่กำลังดึงแขนของใครอยู่ก็ไม่รู้
 
 
"ไปจับตัวใครมา"โทโมะหันไปถามบิล
 
 
"อ๋อ ตัวนาย..."
 
 
"กรี๊ดดดดดด ไอ้บ้า!!! เอามือออกไปจากตัวฉันนะ!!!"ก่อนที่บิลจะพูดจบจบก็มีเสียงแทรกเข้ามาอีก
 
 
เสียงคุ้นๆ  โทโมะครุ่นคิดอยู่ในใจ
 
 
"เอ่อ...ขอโทษครับนาย ผมจับตัวคนที่ทำร้ายนายหญิงได้แล้วครับ"
 
 
บอร์ดี้การ์ดอีกชุดนึง หิ้วปีกผู้ชายร่างกำยำที่ตอนนี้ถูกซ้อมจนสภาพยับเยิน
 
 
"คนที่ทำร้ายแก้ว? แก้วถูกคนทำร้ายงั้นหรอ?"โทโมะลุกขึ้นยืนแล้วหันไปถามบิลเสียงเครีียด บิลก็ได้แต่ก้ม
 
 
หน้าหนี 
 
 
ตอนนี้เสียงของผู้หญิงที่กรี๊ดอยู่หน้าห้องเมื่อกี้ได้เงียบไปแล้ว แต่ประตูที่ห้องก็ยังถูกเปิดทิ้งไว้อยู่
 
 
"ทำไมฉันถึงไม่รู้เรื่องนี้"โทโมะหันไปถามบิลอีกครั้ง ด้วยสายตาอำมหิต
 
 
"คือผมไม่อยากให้นายเครียดครับ แค่เรื่องงานกับเรื่องที่ตามหานายหญิง นายก็ไม่ยอมหลับยอมนอนไป
 
 
หลายวัน"
 
 
"แต่นี้มันเป็นเรื่องอันตรายถึงชีวิตเลยนะ!!"
 
 
"ขอโทษครับ" บิลก้มหน้าสำนึกผิด
 
 
"แล้วแกรู้ได้ไงว่ามีคนทำร้ายแก้ว"
 
 
"เมื่อวันที่นายไปฟังผลการตรวจครรภ์กับคุณเฟลอร์ ผมได้ยินเธอพูดทางโทรศัพท์ว่าให้จัดการกับนายหญิง
 
 
ก่อนที่นายจะหาเธอเจอ"
 
 
"เฟลอร์!!" โทโมะพูดเสียงสั่น แล้วกำมือไว้แน่น ตอนนี้ความโกรธมันอัดอั้นจนต้องการหาที่ระบาย โทโมะ
 
 
หันไปมองชายกำยำที่ถูกซ้อมจนน่วมตรงหน้า โทโมะตรงดิ่งไปซัดหมัดใส่หน้าผู้ชายคนนั้นสองสามที ก่อน
 
 
ที่จะกระทืบซ้ำอีกรอบ
 
 
"ไปตามหาตัวเฟลอร์มาให้เจอ ยิ่งเร็วยิ่งดี"
 
 
"ครับนาย"
 
 
"เอาตัวมันไปขังไว้ก่อน เดี๋ยวฉันจะตามไปจัดการทีหลัง"
 
 
"ครับนาย"หลังจากรับคำสั่งแล้วเรียบร้อย บอร์ดี้การ์ดพวกนั้นก็หิ้วผู้ชายคนนั้นออกจากห้องไป
 
 
"แล้วผู้หญิงที่กรี๊ดๆอยู่หน้าห้องเมื่อกี้ไปไหนซะแล้วล่ะ"
 
 
"อ้อ! เฮ้ยพานายหญิงเ้ข้ามา"บิลหันไปตะโกนเรียกคนที่อยู่หน้าห้อง
 
 
จากนั้นลูกน้องของโทโมะก็เดินนำผู้หญิงร่างเล็กคนนึงเดินเข้ามาในห้อง จากนั้นก็ก้มโค้งเล็กน้อย แล้วเดิน
 
 
ออกจากห้องไป
 
 
"นายหญิงครับ เดี๋ยวผมจะเตรียมของตามที่คุณฟางบอกผมไว้นะครับ" บิลหันมาพูดกับแก้วที่ยืนก้มหน้า
 
 
เหมือนกำลังรับโทษต่อหน้าโทโมะที่ยืนพิงขอบโต๊ะอยู่
 
 
"ของอะไรบิล"
 
 
"ก็ของพวก..."
 
 
"ห้ามบอกนะ!!!"แก้วพูดออกมาเสียงดังลั่น
 
 
โทโมะรวบเอวคนตัวเล็กแล้วหนีบไว้ระหว่างขาไม่ให้เธอดิ้นหนีออก
 
 
"ทำไมจะบอกไม่ได้ ขอเหตุผลดีๆสักข้อ"
 
 
"ไม่มีเหตุผล ห้ามก็คือห้าม"แก้วเริ่มงอแง
 
 
"อื้อ~"โทโมะหัวเราะในลำคอ ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากคนที่อยู่ในอ้อมแขนต่อหน้าลูกน้องคนสนิท บิลที่เห็น
 
 
เจ้านายทั้งสองกำลังแสดงความรักต่อหน้าก็ก้มหน้าแล้วเผลอยิ้มหัวเราะเบาๆ
 
 
"คุณ!"แก้วค้อนตาใส่โทโมะอย่างอายๆ
 
 
"อะไรกัน ห่างกันตั้งสามเดือนจำชื่อสามีตัวเองไม่ได้แล้วหรอ? หรือต้องให้เตือนความจำ ผมจะทำให้แก้ว
 
 
ร้องครางออกมาแต่ชื่อผมเลยคอยดู"
 
 
"พูดอะไร ทุเรศ!"
 
 
"หึ!หรือจะลอง"
 
 
"ชิ!ปล่อย! ฉัน...แก้วจะกลับ"
 
 
"จะกลับไปไหน"
 
 
"กลับบ้าน!"
 
 
"นี่ก็บ้านแล้ว จะไปไหนอีก แล้วอย่ามาขึ้นเสียงใส่โทโมะนะ"
 
 
"นี่เป็นที่ทำงานโทโมะ ไม่ใช่บ้านสักหน่อย!!!" แก้วแกล้งโทโมะ พูดขึ้นเสียงใส่โทโมะเสียงดัง
 
 
"อย่ามาเถียง!"โทโมะขึ้นเสียงดุใส่คนตัวเล็ก
 
 
"แล้วให้บิลจัดของอะไร"โทโมะเปลี่ยนเรื่อง
 
 
"ไม่ใช่เรื่องของโทโมะ"
 
 
"ปากเก่ง! พูดให้ได้แบบนี้ตลอดนะแก้ว"
 
 
.
 
 
.
 
 
.
 
 
"อ๊ะ อือออ"โทโมะโถมทับร่างกายใส่ึคนตัวเล็กไม่ยั้ง ตั้งแต่ช่วงสายจนตอนนี้ตอนบ่ายแล้ว ก็ไม่มีท่าทีว่าจะ
 
 
หยุดสงครามรักบนเตียงได้
 
 
"พะ...พอแล้ว กะ...แก้วเจ็บ"คนใต้ร่างร้องขอความเห็นใจ แต่โทโมะก็แกล้งทำเป็นหูทวนลม แถมยังเร่ง
 
 
จังหวะให้แรงและเร็วขึ้นกว่าเดิม 
 
 
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
 
 
"นายครับ มีลูกค้ามาขอพบครับ"บิลตะโกนเข้ามาหลังจากที่เคาะประตู
 
 
ทำไมเวลาที่นายกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ต้องเป็นเขาทุกทีที่มาขุดจังหวะ
 
 
"ชิ!!!"โทโมะสบถออกมาอย่างหัวเสีย แล้วรีบเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น เพื่อส่งคนตัวเล็กไปพบกับความสุขที่อยู่
 
 
ไม่ใกล้ไม่ไกล
 
 
"นายครับบบ" บอลตะโกนเรียกอีกครั้ง เมื่อไม่ได้รับเสียงตอบรับใดๆ
 
 
"เออ!!!ฉันรู้แล้ว"โทโมะลุกออกจากเตียง จัดการหาเสื้อเชิ้ตของเขา และผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวหญิงสาว ส่วน
 
 
ตัวเขาเองก็ใส่เสื้อใส่กางเกงแบบลวกๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องก็เดินวกกลับมาที่เตียงแล้วก้มลงจุมพิต
 
 
หนักๆที่หน้าผากของแก้ว ส่วนหญิงสาวนั้นก็เผลอหลับไปตั้งแต่ตอนที่โทโมะเช็ดตัวให้
 
 
"ใครมา"โทโมะปิดประตูเสียงเบา แล้วหันไปถามบิลที่ยืนรออยู่หน้าห้อง ส่วนบิลก็ยิ้มแหย่ๆให้เจ้านายไป
 
 
"คุณป๊อปปี้ครับ"
 
 
"ป๊อปปี้? ป๊อปปี้มันไม่ใช่ลูกค้าฉันนะ"
 
 
"คุณป๊อปปี้สั่งให้มาบอกนายแบบนี้ครับ"
 
 
"ไอ้ป๊อป!!!"
 
 
........................................................................................................................
 
 
เจอกันหลังปีใหม่นะทุกคน พร้อมกับเรื่องใหม่ด้วย ^^