รักจาก...หัวใจ
siscode
27)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนกัน" โทโมะพึมพำอย่าเศร้าใจ ตอนนี้ก็เกือบสามเดือนแล้วที่แก้วหายไป
ครั้งนี้กลับแปลกที่ลูกน้องของเขาทำงานได้บกพร่องมาก โดยปกติแล้วงานทุกงานจะไม่ล้าช้าขนาดนี้ แค่คนๆ
เดียวทำไมถึงหายากเหลือเกิน
ปัง!
บิลผลักประตูเข้ามาเสียงดัง ก่อนที่จะมีเสียงร้องของผู้หญิงตามมา
"กรี๊ดดดดดดดด"
"ขอโทษครับนาย เราได้ตัว..."ก่อนที่จะพูดจบก็มีเสียงแทรกเข้ามาซะก่อน"
"กรี๊ดดดดดดดด พวกนายมาจับตัวฉันไว้ทำไม!!!"
บอร์ดี้การ์ด4-5คน กำลังดึงกระชากร่างบางให้เข้ามาในห้อง โทโมะที่มองออกไปนอกประตูก็เห็นเพียงแต่
ลูกน้องของตัวเองที่กำลังดึงแขนของใครอยู่ก็ไม่รู้
"ไปจับตัวใครมา"โทโมะหันไปถามบิล
"อ๋อ ตัวนาย..."
"กรี๊ดดดดดด ไอ้บ้า!!! เอามือออกไปจากตัวฉันนะ!!!"ก่อนที่บิลจะพูดจบจบก็มีเสียงแทรกเข้ามาอีก
เสียงคุ้นๆ โทโมะครุ่นคิดอยู่ในใจ
"เอ่อ...ขอโทษครับนาย ผมจับตัวคนที่ทำร้ายนายหญิงได้แล้วครับ"
บอร์ดี้การ์ดอีกชุดนึง หิ้วปีกผู้ชายร่างกำยำที่ตอนนี้ถูกซ้อมจนสภาพยับเยิน
"คนที่ทำร้ายแก้ว? แก้วถูกคนทำร้ายงั้นหรอ?"โทโมะลุกขึ้นยืนแล้วหันไปถามบิลเสียงเครีียด บิลก็ได้แต่ก้ม
หน้าหนี
ตอนนี้เสียงของผู้หญิงที่กรี๊ดอยู่หน้าห้องเมื่อกี้ได้เงียบไปแล้ว แต่ประตูที่ห้องก็ยังถูกเปิดทิ้งไว้อยู่
"ทำไมฉันถึงไม่รู้เรื่องนี้"โทโมะหันไปถามบิลอีกครั้ง ด้วยสายตาอำมหิต
"คือผมไม่อยากให้นายเครียดครับ แค่เรื่องงานกับเรื่องที่ตามหานายหญิง นายก็ไม่ยอมหลับยอมนอนไป
หลายวัน"
"แต่นี้มันเป็นเรื่องอันตรายถึงชีวิตเลยนะ!!"
"ขอโทษครับ" บิลก้มหน้าสำนึกผิด
"แล้วแกรู้ได้ไงว่ามีคนทำร้ายแก้ว"
"เมื่อวันที่นายไปฟังผลการตรวจครรภ์กับคุณเฟลอร์ ผมได้ยินเธอพูดทางโทรศัพท์ว่าให้จัดการกับนายหญิง
ก่อนที่นายจะหาเธอเจอ"
"เฟลอร์!!" โทโมะพูดเสียงสั่น แล้วกำมือไว้แน่น ตอนนี้ความโกรธมันอัดอั้นจนต้องการหาที่ระบาย โทโมะ
หันไปมองชายกำยำที่ถูกซ้อมจนน่วมตรงหน้า โทโมะตรงดิ่งไปซัดหมัดใส่หน้าผู้ชายคนนั้นสองสามที ก่อน
ที่จะกระทืบซ้ำอีกรอบ
"ไปตามหาตัวเฟลอร์มาให้เจอ ยิ่งเร็วยิ่งดี"
"ครับนาย"
"เอาตัวมันไปขังไว้ก่อน เดี๋ยวฉันจะตามไปจัดการทีหลัง"
"ครับนาย"หลังจากรับคำสั่งแล้วเรียบร้อย บอร์ดี้การ์ดพวกนั้นก็หิ้วผู้ชายคนนั้นออกจากห้องไป
"แล้วผู้หญิงที่กรี๊ดๆอยู่หน้าห้องเมื่อกี้ไปไหนซะแล้วล่ะ"
"อ้อ! เฮ้ยพานายหญิงเ้ข้ามา"บิลหันไปตะโกนเรียกคนที่อยู่หน้าห้อง
จากนั้นลูกน้องของโทโมะก็เดินนำผู้หญิงร่างเล็กคนนึงเดินเข้ามาในห้อง จากนั้นก็ก้มโค้งเล็กน้อย แล้วเดิน
ออกจากห้องไป
"นายหญิงครับ เดี๋ยวผมจะเตรียมของตามที่คุณฟางบอกผมไว้นะครับ" บิลหันมาพูดกับแก้วที่ยืนก้มหน้า
เหมือนกำลังรับโทษต่อหน้าโทโมะที่ยืนพิงขอบโต๊ะอยู่
"ของอะไรบิล"
"ก็ของพวก..."
"ห้ามบอกนะ!!!"แก้วพูดออกมาเสียงดังลั่น
โทโมะรวบเอวคนตัวเล็กแล้วหนีบไว้ระหว่างขาไม่ให้เธอดิ้นหนีออก
"ทำไมจะบอกไม่ได้ ขอเหตุผลดีๆสักข้อ"
"ไม่มีเหตุผล ห้ามก็คือห้าม"แก้วเริ่มงอแง
"อื้อ~"โทโมะหัวเราะในลำคอ ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากคนที่อยู่ในอ้อมแขนต่อหน้าลูกน้องคนสนิท บิลที่เห็น
เจ้านายทั้งสองกำลังแสดงความรักต่อหน้าก็ก้มหน้าแล้วเผลอยิ้มหัวเราะเบาๆ
"คุณ!"แก้วค้อนตาใส่โทโมะอย่างอายๆ
"อะไรกัน ห่างกันตั้งสามเดือนจำชื่อสามีตัวเองไม่ได้แล้วหรอ? หรือต้องให้เตือนความจำ ผมจะทำให้แก้ว
ร้องครางออกมาแต่ชื่อผมเลยคอยดู"
"พูดอะไร ทุเรศ!"
"หึ!หรือจะลอง"
"ชิ!ปล่อย! ฉัน...แก้วจะกลับ"
"จะกลับไปไหน"
"กลับบ้าน!"
"นี่ก็บ้านแล้ว จะไปไหนอีก แล้วอย่ามาขึ้นเสียงใส่โทโมะนะ"
"นี่เป็นที่ทำงานโทโมะ ไม่ใช่บ้านสักหน่อย!!!" แก้วแกล้งโทโมะ พูดขึ้นเสียงใส่โทโมะเสียงดัง
"อย่ามาเถียง!"โทโมะขึ้นเสียงดุใส่คนตัวเล็ก
"แล้วให้บิลจัดของอะไร"โทโมะเปลี่ยนเรื่อง
"ไม่ใช่เรื่องของโทโมะ"
"ปากเก่ง! พูดให้ได้แบบนี้ตลอดนะแก้ว"
.
.
.
"อ๊ะ อือออ"โทโมะโถมทับร่างกายใส่ึคนตัวเล็กไม่ยั้ง ตั้งแต่ช่วงสายจนตอนนี้ตอนบ่ายแล้ว ก็ไม่มีท่าทีว่าจะ
หยุดสงครามรักบนเตียงได้
"พะ...พอแล้ว กะ...แก้วเจ็บ"คนใต้ร่างร้องขอความเห็นใจ แต่โทโมะก็แกล้งทำเป็นหูทวนลม แถมยังเร่ง
จังหวะให้แรงและเร็วขึ้นกว่าเดิม
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"นายครับ มีลูกค้ามาขอพบครับ"บิลตะโกนเข้ามาหลังจากที่เคาะประตู
ทำไมเวลาที่นายกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ต้องเป็นเขาทุกทีที่มาขุดจังหวะ
"ชิ!!!"โทโมะสบถออกมาอย่างหัวเสีย แล้วรีบเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น เพื่อส่งคนตัวเล็กไปพบกับความสุขที่อยู่
ไม่ใกล้ไม่ไกล
"นายครับบบ" บอลตะโกนเรียกอีกครั้ง เมื่อไม่ได้รับเสียงตอบรับใดๆ
"เออ!!!ฉันรู้แล้ว"โทโมะลุกออกจากเตียง จัดการหาเสื้อเชิ้ตของเขา และผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวหญิงสาว ส่วน
ตัวเขาเองก็ใส่เสื้อใส่กางเกงแบบลวกๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องก็เดินวกกลับมาที่เตียงแล้วก้มลงจุมพิต
หนักๆที่หน้าผากของแก้ว ส่วนหญิงสาวนั้นก็เผลอหลับไปตั้งแต่ตอนที่โทโมะเช็ดตัวให้
"ใครมา"โทโมะปิดประตูเสียงเบา แล้วหันไปถามบิลที่ยืนรออยู่หน้าห้อง ส่วนบิลก็ยิ้มแหย่ๆให้เจ้านายไป
"คุณป๊อปปี้ครับ"
"ป๊อปปี้? ป๊อปปี้มันไม่ใช่ลูกค้าฉันนะ"
"คุณป๊อปปี้สั่งให้มาบอกนายแบบนี้ครับ"
"ไอ้ป๊อป!!!"
........................................................................................................................
เจอกันหลังปีใหม่นะทุกคน พร้อมกับเรื่องใหม่ด้วย ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
