รักจาก...หัวใจ

"ฮัลโหลแก้ว เป็นยังบ้าง"ฟางที่ทราบเรื่องมาจากป๊อปปี้ก็รีบโทรหาเพื่อนสาวทันที

 

 

"ไม่เป็นอะไรหรอกฟาง"

 

 

"แล้วคุณโทโมะเขาทำอะไรแก้วหรือป่าว"

 

 

"ป่าวหรอก ก็แค่โดนขังอยู่ในห้อง"

 

 

"เขาคงไม่อยากให้แกหนีไปไหน"

 

 

"แต่ฉันอยากหนี หนีไปให้พ้นจากที่นี้ ช่วยฉันหน่อยสิฟาง"

 

 

"จะบ้าหรอแก้ว!! ถ้าคุณโทโมะเขารู้เรื่องเข้า เขาไม่เอาฉันตายเลยหรอ"

 

 

"เขาไม่กล้าทำอะไรแกหรอกฟาง นะๆๆๆช่วยฉันหน่อย"

 

 

"เออๆ ก็ได้ๆ"

 

 

"เยส! รักฟางที่สุดเลย งั้นเดี๋ยว..."จากนั้นทั้งสองสาวก็วางแผนกันไว้อย่างแนบเนียน

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

"คุณโทโมะมาขอพบครับ"บิลเดินเข้ามาในห้องพักของเฟลอร์ 

 

 

เฟลอร์ที่ตอนนี้ท้องโตขึ้นมากแล้วก็กำลังนั่งดูทีวีอยู่ เมื่อได้ยินว่าโทโมะจะมาหาก็ยิ้มหน้าบานทันที

 

 

"ผมจะให้คุณตรวจดีเอ็นเอ"

 

 

เมื่อเข้ามาในห้องยังไม่ทันที่จะทักทายอะไร โทโมะก็เอ่ยเข้าประเด็นทันทีเพื่อไม่ให้เสียเวลา

 

 

"ฉันก็นึกว่าคุณคิดถึงฉันก็เลยมาหา แต่เมื่อกี้คุณบอกจะให้ฉันตรวจดีเอ็นเอหรอ?"

 

 

"ใช่"

 

 

"ก็เอาสิ"เฟลอร์พูดอย่างมั่นใจ เพราะมั่นใจมากว่าลูกในท้องของเธอต้องเป็นลูกของโทโมะแน่ๆ

 

 

"ได้ ฉันจะให้บิลมานัดวันอีกที" โทโมะพูดจบก็สะบัดตัวเดินหนีออกไป แต่...

 

 

"คุณจะรีบไปไหนค่ะ ไม่มารื้อฟื้นความหลังกันหน่อยหรอค่ะ"เฟลอร์เดินเข้ามากอดทางด้านหลังของโทโมะ

 

 

"ฉันไม่ยักจะจำได้ว่าเรามีความหลังอะไรกันที่จะต้องมานั่งรื้อฟื้น" โทโมะพูดเสียงเย็นชาใส่แล้วสะบัดมือ

 

 

เฟลอร์ที่เกาะอยู่ตรงเอวเขาออก

 

 

"คุณพูดแบบนี้หมายความว่าไง!!!"เฟลอร์กรีดร้องออกมาแล้วพุ่งตรงเข้าไปตบหน้าโทโมะอย่างแรงจน

 

 

เลือดออก

 

 

เพี๊ย!!!

 

 

"เธอ!!!บัง-อาจ-มาก"โทโมะมองเธออย่างเคียดแค้น พร้อมกับบีบข้อมือของเธอแน่นจนมือนั้นซีดเซียว

 

 

"จะ...เจ็บ"

 

 

"แล้วเราจะได้เห็นดีกัน"

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

เมื่อตอนกลางวันโทโมะแวะมาดูแก้วที่อยู่ห้องพักชั้นล่าง เพราะกลัวว่าเธอจะไม่ยอมกินข้าว หลังจากที่โท

 

 

โมะกลับไปทำงานต่อข้างบนห้องทำงาน แก้วก็รีบวิ่งขึ้นมาเก็บของบนห้องแล้วนั่งรอเวลาที่ฟางจะมารับ

 

 

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง แก้วมองนาฬิกาที่บ่งบอกเวลาว่าบ่ายสองโมงตรงแล้ว และมันก็ถึงเวลาที่ฟางจะมารับ

 

 

แล้วด้วย 

 

 

แก้วมองซ้ายมองขวาตรงทางเดิน เมื่อไม่เห็นว่ามีใครก็รีบวิ่งออกไปที่หน้าประตูโรงแรมแล้วขึ้นรถตู้สีดำที่

 

 

จอดรออยู่ที่หน้าโรงแรมไป

 

 

"มีคนตามมาหรือป่าว" เฟย์ชะโงกหน้ามาถามแก้ว

 

 

"ไม่มี"

 

 

"แกแน่ใจนะแก้ว"ฟางที่นั่งอยู่ข้างๆถามขึ้น

 

 

"แน่ใจ แล้วนี้เราจะไปอยู่ที่ไหนกัน"

 

 

"ไปอยู่ที่บ้านอีกหลังของพวกเราไง ไม่มีใครรู้เลยนะ แม้แต่คุณเขื่อน คุณโทโมะ คุณป๊อป"

 

 

"รวมถึงฉันด้วยใช่มั้ย?"แก้วถามอย่างงอนๆ

 

 

"แกก็รู้แล้ว จะงอนอะำไรอีกล่ะ"

 

 

"ฮ่าๆๆๆ"

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

ห้องโถงของโรงแรมที่ใช้ต้อนรับแขก ตอนนี้กลับกลายเป็นลานประหารชีวิตของบอร์ดี้การ์ดนับร้อยคน

 

 

"พวกแกทำงานประสาอะไร ถึงปล่อยให้แก้วหนีไปได้!!!"โทโมะซัดหมัดใส่หัวหน้าการ์ดที่ดูแลแก้ว

 

 

"ตอนนั้นพวกผมกำลังผลัดกันอยู่ พวกผมไม่คิดว่าเธอจะ..."

 

 

"ฉันไม่อยากฟังคำแก้ตัว!!!"ตอนนี้โทโมะไม่ต่างอะไรกับจอมมารที่พร้อมจะล้างผลาญทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่

 

 

ตรงหน้า 

 

 

"แก้วตอนนี้เธออยู่ไหน"โทโมะพึมพำออกมา ดวงตาเหม่อลอยมองออกไปข้างนอก เป็นห่วงคนตัวเล็กจับใจ

 

 

เพราะโลกข้างนอกมันน่ากลัวเกินไปสำหรับคนอย่างเธอ