รักหวานๆของคลาสโนว่าตัวพ่อ

 
 แก้ว - โทโมะ ฉันไม่เข้าใจนายจริงๆเลยให้ตายสิ
โทโมะ - โมะทำอะไรให้แก้วไม่เข้าใจโมะเหรอครับที่รัก แล้วนี่จะเดินหนีโมะอีกนานไหมหยุดเดินแล้วหันมานั่งคุยกันดีๆน่ะครับ
แก้ว - ไม่ ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆ
โทโมะ - แก้ว หยุดเดี๊ยวนี่ครับ โมะหมดความอดทนแล้วน่ะมานี่เลยมาคุยกันดีๆ
  "สิ้นประโยคโทโมะก็คว้าเอวบางไปยังโซฟาแล้วนั่งเบียดรางบางทันที กลัวว่าเธอจะตุกติกหนีเขาอีก เพราะเขาเริ่มเหนื่อยกับร่างบางที่เอาแต่เดินหนีเขาอยู่แบบนี้"
แก้ว - ก็เอิ่ม แก้วอยากคุยเรื่องพิมน่ะสิ โทโมะก็เอาแต่บ่ายเบี่ยงไม่ยอมตอบสักที แก้วก็รำคราญเป็นน่ะ
โทโมะ - แล้วแก้วจะไปคุยเรื่องเขาทำไมอีก ก็ไหนเมื่อเขาไม่มีความสำคัญในชีวิตโมะเลยสักนิดเดียว โอเคๆ เมื่อก่อนมีแต่เดี๋ยวนี้ ณ ปัจจุบันนี้ แก้วสำคัญกับโมะไม่ใช่พิม
แก้ว - แก้วรู้ แต่แก้วไม่อยากให้โทโมะ ลืมไปว่าพิมเขารักโทโมะน่ะ อยากให้โทโมะมองเขาแบบเพื่อนก็ยังดีกว่ามองเขาแบบไร้ตัวต้นแบบนี้ แก้วไม่ชอบ 
โทโมะ - โอเคๆ แล้วแก้วอยากให้โมะไปหาพิมเขาเหรอ หึๆตั้งแต่คืนที่พิมเขาหายไปกับไมค์ พิมเขาก็เงียบไปเลย
แก้ว - เหอะ ผู้ชายเวลาไม่อยากเจอก็เป็นแบบนี้ทุเคนเลยใช่ป่าวนี่ แล้วจะนั่งเบียดอีกนานไหม แล้วคุณชายโทโมะเจ้าขาาไม่ทำการทำงานเหรอเจ้าค่ะมานั่งเฝ้าดิฉันได้ทุกวี่ทุกวัน
โทโมะ - โมะให้ลูกน้องทำแทนแล้ว โมะวางตลาดแล้วก็เช็คเอกสารเสร็จก็มาหาแก้วได้แล้ว
แก้ว - ให้ลูกน้องทำ มันจะดีเท่าทำเองได้ไงค่ะ เป็นผู้บริหารแล้วไม่บริหารเองจะรู้ปัญหาจริงได้ไง โทโมะต้องหัดแบ่งเวลาได้แล้วเราโตๆกันแล้วไม่ใช่เด็กที่ต้่องคอยตามประกบ 
โทโมะ - งั้นเรามารวมหุ้นเปิดบริษัทกัน
แก้ว - ตลกล่ะโืืทโมะ พูดอย่างกะเป็นการ์ตูนไปได้ อืมม แก้วว่าเรามาทำข้อตกลงกันดีกว่า โทโมะต้องรักษาข้อวินัยกัน ถ้ามื้อเที่ยงวันไหนที่ว่างเราไปทานด้วยกันได้ก็ไป แล้วเรื่องมารับ ส่งที่ทำงานแก้วว่าแยกกัน
โทโมะ - โอเคน่ะแก้วเรื่องมื้อเที่ยง แต่เรื่องรับ ส่งนี้โมะขอน่ะ โมะจะรับส่งแก้วเองอย่าปฏิเสธ ได้โมะจะไปทำงานล่ะตอนเย็นๆโมะมารับแล้วกันครับ อ่อส่วนเีื่รื่ิองพิม 
แก้ว - โทโมะอย่าปฏิเสธ ตอนนี้พิมเขาอาจอยากคุยกับโทโมะก็ได้ เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันให้กำลังใจต่อกันก็ดีกว่าเกลียดกันน่ะโทโมะ
โทโมะ - .....................สุดท้ายโมะก็ต้องตามใจแก้วทุกเรื่องสิน่ะ ไว้โมะจะลองหาโอกาสไปหาเขาแล้วกันหรือไม่ก็โทรหาเขาแล้วกัน แต่โมะก็มีข้อเสนอให้เหมือนกัน แก้วต้องไปกับโมะทุกครั้ง ที่ต้องไปคุยกับพิม อย่ามองโมะเหมือนพาไปตอกย้ำ แต่โมะจะำพาแก้วไปด้วยเพื่อแสดงว่าแก้วก็พร้อมเป็นเพื่อนที่ดีของพิมเขาเหมือนกัน
แก้ว - เอ่อก็ได้ๆๆๆๆ
โทโมะ - พูดกับโมะเพราะๆหน่อยสิครับคนดี ปากเก่งแบบนี้ ต้องลงโทษ จุฟฟฟฟ
แก้ว - อ๊ายยยยยยยยยยย ตาบ้า มาทำแบบนี้ได้ไง ใครเห็นอายเขาตายเลย
โทโมะ - เดี๋ยวโมะรับผิดชอบเอง โมะจะบอกแม่ให้ไปขอแก้วกับพ่อแม่แก้ว เราจะได้ทำอะไรโดยไม่ต้องอายใครไง โอ๊ยยยยยยยยยยยย
แก้ว - ทะลึ่งน่ะที่หนึ่ง ลามกที่สอง มือไวน่ะที่สาม อย่างนี่สมควรโดนตีให้หนักๆๆๆๆๆ ฮ่าๆ ว้ายยยยย
      "โทโมะได้ทีก็คว้ามือเล็กของร่างบางแล้ว ขึ้นคร่อมทับแล้วก็จัดการ จี้เอวร่างบาง อย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะของทั้งสองดังออกมาจนเลขาหน้าพลอยยิ้มตามกับสองคนในห้องทันที เำพราะปกติแก้วแทบไม่ค่อยหัวเราะเลยสักนิดเดียว พอชายหนุ่มมาทีไรเสียงหัวเราะของแก้วก็ตามมาทันที"
 
 
 
 
 
 
อ๊ายยยยย เขาเริ่มง่วงแย๊ววว ว่าจะแต่งตอนจบให้จบ ไม่จบซะงั้น ขอเลื่อนตอนจบเป็นพรุ่งนี้น่ะค่ัะ
คืนนี้ฝันดีน่ะค่ะทุกๆคน รักน่ะค่ะจิบิ ม๊วฟฟฟฟฟฟฟ>x,<