The Bets Love เดิมพันรัก เดิมพันหัวใจ

หลังจากห่างหายไปนาน ตอนนี้ขอปรับเปลี่ยนวิธีการเขียนนะคะ ^_^
 

 
                 หลายสัปดาห์แล้วที่ฉันออกจากโรงพยาบาล ออกมาใช้ชีวิตอยู่เหมือนเดิม โดยไม่ต้องเจ็บป่วย
นอนอยู่ภายในโรงพยาบาลเหมือนในอดีต
 
“ฟางครับ เฟย์กับเขื่อนรออยู่นะครับ เราไปกันได้แล้วเถอะ”
 
“ค่ะ จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะคะ”
 
                        ฉันขานตอบรับพี่ป๊อปออกไป ก่อนจะเก็บของบนโต๊ะแล้วเดินผ่านประตูเชื่อมระหว่างห้อง
ที่ในตอนนี้มันได้เปิดตลอดกาล ไปยังห้องทำงานของพี่ป๊อปทันที
 
“ไหนบอกฟางให้รีบ แล้วดูพี่สิคะ! ยังนั่งทำงานอยู่เลย”
 
                        ฉันที่เดินเข้ามาภายในห้องทำงานของพี่ป๊อปแล้วยังเห็นพี่ป๊อปนั่งทำงานอยู่ที่เดิมไม่มีการ
ขยับไปไหนทั้งสิ้น
 
“ไปกันครับน้องฟาง”
 
                    ฉันกับพี่ป๊อปได้เดินทางมาถึงยังร้านรับจัดงานแต่งร้านหนึ่งที่ยัยเฟย์กับพี่เขื่อนได้นัดเอาไว้
 
“พี่ฟาง! เฟย์ไม่แต่งแล้วได้ไหมอ่ะ!!”
 
“ทำไมอีกล่ะ หืม?”
 
“ก็ดูดิ อะไรไม่รู้ยุ่งยากไปหมด เฟย์เมื่อยจะตายอยู่แล้ว”
 
“อย่าบ่นเลยเฟย์ แล้วไหนขอพี่ดูชุดเจ้าสาวของเฟย์หน่อยสิ”
 
                  เมื่อฉันพูดจบ ยัยเฟย์ก็ลากแขนของฉันเข้าไปยังห้องแต่งตัวทันที พร้อมกับชี้ให้ฉันดูชุดเจ้าสาว
ที่แขวนอยู่ที่ผนังห้อง ก่อนจะบรรยายสรรพคุณต่างๆของชุด ไม่ว่าจะเป็นความหนัก ความคัน ความยาวระย้า
และอื่นๆอีกสารพัด
 
                  หลังจากผ่านมรสุมของเฟย์ที่ทะเลาะตบตีอยู่กับชุดเจ้าสาว การ์ดแต่งงาน และอื่นๆอีกสารพัด
เพราะเขื่อนกับตนเองคิดไม่เหมือนกัน และสุดท้ายก็จบลงด้วยการให้ฉันกับพี่ป๊อปเลือกให้ ตกลงว่านี่งานแต่ง
ของเฟย์กับเขื่อน หรือเป็นงานแต่งของฉันกันแน่เนี่ย? - -
 
 
 
                ฉันที่อยู่ในชุดแส็กสีครีม พร้อมกับรองเท้าส้นสูงสีครีม และกระเป๋าถือสีครีมที่เข้าชุดกันพอดี
กำลังก้าวเดินขึ้นบันไดไปพร้อมๆกับชายหนุ่มในชุทสูทสีดำ ที่ไม่ใช่ใครที่ไหนนั่นคือ…พี่ป๊อปปี้นั่นเองค่ะ  ซึ่ง
เมื่อเดินไปถึงยังที่หมายก็เห็นเพื่อนๆของฉันและพี่ป๊อปยืนอยู่กับยัยเฟย์และเขื่อนที่หน้าทางเข้างานเป็นที่
เรียบร้อยแล้ว
 
“ แหม! มาช้าอย่างกับเป็นเจ้าบ่าวเจ้าสาวเลยเนาะ ” มินที่หันมาเห็นฉันกับพี่ป๊อปก่อนใครเพื่อนเอ่ยแซวออกมา
อย่างน่ารัก แต่มันทำให้ฉันหงุดหงิด!
 
“ ไม่ใช่ฉันหรอกน่าที่เป็นเจ้าสาวอ่ะ และที่มาช้าเพราะไปปิดร้านมาย่ะ! ”
 
“ งานนี้อ่ะไม่ใช่ แต่งานหน้าอ่ะไม่แน่ ใช่ไหมพี่เขย ” ยัยเฟย์พูดแซวฉันออกมา พร้อมกับหันไปหาแนวร่วมอย่าง
พี่ป๊อปที่ตอนนี้ได้ยืนยิ้มหน้าบานไปแล้ว
 
            พวกเราได้ช่วยกันรับแขกจำนวนมหาศาลที่ยัยเฟย์และเขื่อนได้อันเชิญมาอยู่หน้างานแต่งของทั้งคู่
อย่างเหนื่อยล้า แต่ก็มีความสุขไปในตัว วันนี้เป็นวันที่ยัยเฟย์ยิ้มหน้าบานแบบมีความสุขมากที่สุด
 
“ ฟางครับ น้ำไหม ” พี่ป๊อปปี้หันมายื่นแก้วน้ำแดงให้ฉัน
 
“ ก็ดีค่ะ ขอบคุณนะคะ ”
 
            เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับมีคนไปเลื่อนเข็มนาฬิกา ตอนนี้ได้เวลาที่เฟย์กับเขื่อนจะต้องขึ้นไป
บนเวทีที่มียัยพิมยืนเป็นพิธีกรคู่กับยัยจินนี่ เพื่อกล่าวขอบคุณแก่แขกผู้มีเกียรติทั้งหลาย
 
“ เวลาผ่านไปเร็วจังเลยเนาะ ฉันเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองเพิ่งจะกอดกับยัยเฟย์เมื่อวันรับปริญญาอยู่เลย ” ขนมจีนเดิน
มาหยุดยืนอยู่ข้างๆของฉัน พร้อมกับพูดออกมาด้วยน้ำสียงเบาหวิว ที่บ่งบองถึงความใจหาย
 
“ นั่นสิ นี่มันก็ผ่านมาตั้ง 10 ปีแล้วเนาะ ทำไมมันถึงได้เร็วแบบนี้นะ ” ฉันหันไปตอบกับขนมจีน ก่อนจะยิ้มออก
มา พร้อมกับหันไปมองยังเวทีตรงหน้าต่อ
 
 
 
             กิจกรรมต่างๆบนเวทีได้จบลงแล้วตั้งแต่ 30 นาทีก่อนหน้านี้ และหน้าที่ของฉันจากพนักงานต้อนรับ
หน้าทางเข้า กลายเป็นผู้ชม ก่อนจะจบลงด้วยพนักงานถือของชำร่วยกับยัยจีนที่ต้องเดินตามยัยเฟย์กับเขื่อนไป
หาแขกทุกๆโต๊ะ ส่วนพี่ป๊อปปี้กับเคนตะก็ต้องผันตนเองไปเป็นตากล้องของงานนี้เช่นกัน
 
“ เหมาะสมกันดีนะคะคู่นี้เนี่ย ”
 
“ รักกันนานๆนะลูกๆทั้งสอง ”
 
“ ตาเขื่อนดูแลหนูเฟย์ดีๆนะลูก ”
 
             หลากหลายสารพัดคำอวยพรที่ผู้ใหญ่แต่ละโต๊ะได้อวยพรให้กับน้องสาวฉัน ส่งผลให้ฉัน ขนมจีน พี่
ป๊อปปี้ และเคนตะ ถึงกับหันมายิ้มให้กันอย่างมีความสุข
 
“ ป๊อปปี้ ป๊อปปี้! ป๊อปปี้จริงๆด้วย ”
 
“ เฮ้ย! จริงด้วยอ่ะ ดีใจจังที่ได้เจอนาย ป๊อปปี้ 
 



                                                 ใครกันที่เรียกชื่อพี่ป๊อปปี้ของเรา 
 
                                               เจอกันตอนหน้าค่ะ Coming soon.