The Bets Love เดิมพันรัก เดิมพันหัวใจ

ความเดิมตอนที่แล้ว

พนักงาน : เอ่อ…
 
                  พนักงานคนนั้นได้แต่ทำสีหน้าลังเล เมื่อได้เห็นภาพถ่ายใบนั้นที่มีรูปของเลขาทั้ง 5 คนของพวก
เรา ไม่ว่าจะเป็นเกล แบม หวาย แคท มิล่า
 
เคนตะ : ว่าไงครับ!
 
พนักงาน : เอ่อ…คือ
 
                 พนักงานเงยหน้าขึ้นมองภาพถ่ายใบนั้นอีกครั้ง ก่อนจะก้มหน้าลง พร้อมกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่
เหมือนพยายามจะทำใจ
 
พนักงาน : ค่ะ คือคุณผู้หญิงพวกนี้น่ะแหละค่ะที่บอกให้ฉันเอาน้ำไปให้คุณผู้หญิงอีกคนที่เป็นเพื่อนของพวกคุณ
 
จองเบ : ขอบคุณมากนะครับ
 
                  จองเบเอ่ยบอกกับพนักงานอย่างสุภาพไม่แพ้กัน ก่อนที่พวกเราจะพยักหน้าให้กัน พร้อมกับลุก
ขึ้นยืนหมายจะเดินกลับไปยังที่รถของพวกเรา
 
พนักงาน : คุณคะ
 
                   แต่พวกเราที่ยังเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ได้พนักงานหญิงคนเดิมเอ่ยเรียกพวกเราด้วยน้ำเสียงที่ดู
เหมือนจะลังเลเล็กน้อย
 
ป๊อปปี้ : ครับ
 
พนักงาน : มีอีกเรื่องที่ดิฉันยังไม่ได้บอกพวกคุณค่ะ คือผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงกลางในรูปเป็นคนสั่งและกำชับฉัน
อย่างเด็ดขาดว่าต้องทำให้คุณผู้หญิงเพื่อนของคุณดื่มน้ำส้มแก้วนั้นลงไปให้ได้ แต่ดิฉันไม่ทราบจริงๆค่ะว่าในน้ำ
แก้วนั้นจะมีสารพิษปนอยู่ เพราะถ้าดิฉันทราบ ดิฉันจะไม่ทำมันเป็นอันขาด ต้องขออภัยพวกคุณจริงๆนะคะ และ
ก็ฝากขออภัยคุณผู้หญิงคนนั้นด้วยนะคะ
 
ป๊อปปี้ : ครับ มันไม่ใช่ความผิดของคุณหรอกครับ แล้วเดี๋ยวถ้าเธอฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่ ผมจะบอกเธอให้นะครับ
 
                พวกเราก็พยักหน้าตอบรับคำขอโทษจากพนักงานคนนั้น ก่อนจะเดินกลับไปที่รถของเขื่อนที่จอด
อยู่หน้าโรงแรมทันที
 
โทโมะ : เดาไม่ผิดเลยจริงๆ!
 
เคนตะ : นั่นดิ! จะร้ายไปถึงไหนวะ!
 
จองเบ : จะไล่ออกก็ไม่ได้ เวรเอ๊ย!!
 
               เพื่อนๆทั้ง 3 คนของผมที่เริ่มสบถออกมาอย่างอารมณ์เสียทันทีที่พวกเราเดินมาถึงที่รถ ส่วนผมกับ
เขื่อนก็นั่งเงียบฟังไอเพื่อน 3 คนบ่นอย่างหงุดหงิด
 
เขื่อน : ไอป๊อป! ฉันว่าเราควรจะไปปรึกษาเฟย์ก่อนจะทำอะไร เพราะยังไงเฟย์ก็น้องสาวของฟาง!
 
ป๊อปปี้ : อืม ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ
 
Part’s Faye
 
             ฉันนั่งเฝ้าพี่ฟางอยู่คนเดียวภายในห้องผู้ป่วยด้วยอารมณ์เศร้า เมื่อไหร่พี่จะฟื้น! นี่ไม่คิดจะให้เฟย์ไป
ทำงานเลยใช่ไหมเนี่ย! แล้วร้านของพี่ๆจะไม่ฟื้นกลับไปดูแลมันหน่อยเหรอ!!
 
พลั่ก!
 
…. : ขอโทษนะเฟย์ ที่จีนมาเยี่ยมฟางช้า!
 
             ฉันหันไปมองตามเสียงของประตูที่ถูกเปิดมาด้วยความแรง พร้อมๆกับเห็นหญิงสาวสวย คนที่ฉันกับพี่
ฟางคุ้นเคยเป็นอย่างดี
 
เฟย์ : ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เฟย์เข้าใจว่าร้านของพี่ฟางคนเยอะ จนไม่สามารถกระดิกตัวไปไหนได้เลย
 
ขนมจีน : นั่นสิ! นี่พี่ก็แอบปิดร้านเร็วเพื่อมาเยี่ยมฟาง ถ้ายัยฟางรู้ตายแน่ๆ
 
               ขนมจีนเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่เก้าอี้ข้างๆเตียงของผู้ป่วยที่ฉันกำลังนั่งอยู่ พร้อมกับเอื้อมมือมาลูบผม
ฉันเบาๆอย่างปลอบโยน เหมือนพี่สาวกำลังปลอบน้องสาว
 
เฟย์ : แต่เฟย์ว่าให้พี่ฟางฟื้นขึ้นมาด่ามาว่ายังคุ้มกว่าเลย พี่ฟาง!พี่ตื่นขึ้นมาดุพี่จีนเร็ว พี่จีนแอบโดดงานนะ! ฮึก!
ทำไมพี่ไม่ตื่นขึ้นมาล่ะ!
 
               ขนมจีนหันหน้ามาหาฉัน พร้อมกับเอื้อมมือมากดหน้าฉันให้ซบลงกับเอวของเธอและกอดฉันอย่าง
ปลอบโยน เหมือนที่พี่ฟางชอบกอดฉันในเวลาที่ฉันเสียใจ และการกระทำแบบนี้ยิ่งทำให้น้ำตาของฉันไหลลงมา
เรื่อยๆอย่างไม่ขาดสาย
 
ขนมจีน : ฟาง! แกตื่นขึ้นมาดูที่ร้านเค้กของแกสิ! คนเยอะเลยนะ! แกจะปล่อยให้ฉันทำงานที่ร้านคนเดียวไม่ได้
นะ! แกจ้างฉันมาช่วยดูแลร้านแกนะ! แกไม่ได้จ้างฉันมาเป็นเจ้าของนะ! ตื่นขึ้นมาด่าฉันเร็ว ฉันโดดงานมาเยี่ยม
แกแหน่ะ!!
 
               ฉันได้ยินเสียงของขนมจีนที่เริ่มจะพูดกับพี่ฟางที่นอนไม่รู้สึกอะไรอยู่บนเตียงผู้ป่วย ก่อนที่ร่างกาย
ของเธอจะเริ่มสั่นสะท้าน และทันทีที่ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นน้ำตาของขนมจีนที่เริ่มจะไหลออกมาจาก
ดวงตาคู่สวย และเมื่อฉันผละออกจากอ้อมกอดของเธอ ก็แทบจะช็อก เพราะขนมจีนเพื่อนสาวผู้เข้มแข็งของพี่
ฟางและฉันได้เข่าทรุดลงไปนั่งอยู่ที่พื้นของโรงพยาบาล พร้อมกับระบายความเจ็บปวดผ่านน้ำตาออกมา โดย
ไม่มีเสียงสะอื้นใดๆทั้งสิ้น มีเพียงแต่ร่างกายที่สั่นสะท้านของเธอเท่านั้นที่บ่งบอกว่าเธอไม่สามารถรับมือได้กับ
สถานการณ์แบบนี้ได้เลย
 
ขนมจีน : ฟาง! ไหนแกบอกว่าเราจะไปไหนไปด้วยกัน ไม่ว่าจะเรียนจะเที่ยว ถ้าฉันเป็นอะไรแกก็จะคอยดูแล
ถ้าแกเป็นอะไรฉันก็จะคอยดูแล จะเจ็บปวดหรือท้อแท้อะไรก็จะอยู่ข้างๆกันไม่ไปไหนไง แต่ตอนนี้ฉันกำลังเจ็บ
ปวด แล้วแกไม่คิดจะลุกขึ้นมาอยู่ข้างๆฉันหรือไง!
 
                 ขนมจีนที่พยายามพูดความในใจของตนเองทั้งหมดออกมาให้พี่ฟางฟังด้วยความยากลำบาก
เพราะต้องสู้กับความเจ็บปวดที่กำลังก่อตัวขึ้นมากเรื่อยๆ
 
ขนมจีน : ฟาง! แกฟื้นขึ้นมาคุยกับฉันเถอะนะ! แกนอนนานเกินไปแล้ว แกไม่สงสารฉันเหรอ ฉันรอแกอยู่นะ!
 
เฟย์ : พี่จีน ฮึก! เฟย์ขอออกไปข้างนอกซักแปปนะคะ
 
               ฉันเอ่ยบอกขนมจีน ส่วนขนมจีนก็ได้แต่พยักหน้าตอบรับ ฉันไม่สามารถอยู่รับฟังความเจ็บปวดใน
ตอนนี้ของขนมจีนได้  เพราะความรักของขนมจีนกับพี่ฟางมันมากมายเหลือเกิน ฉันจำได้ว่าเวลาไปไหนพี่เขา
จะไปด้วยกัน เวลาใครโดนทำโทษอีกคนก็จะขออาจารย์ให้ทำโทษตนเองด้วย แม้ว่าตนเองจะไม่มีความผิดเลย
ก็ตาม หลายครั้งที่ขนมจีนท้อ พี่ฟางก็จะคอยอยู่ข้างๆ และหลายครั้งที่พี่ฟางท้อ ขนมจีนก็จะคอยอยู่ข้างๆพี่ฟาง
เสมอมา ฉันไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้ว่าคำว่าเพื่อนของสองคนนี้จำกัดความไว้ด้วยสิ่งใด เพียงแต่ฉันรู้ว่า
มันมากมายเหลือเกิน และฉันก็มั่นใจว่าจะไม่มีใครมาทำลายมิตรภาพระหว่างพี่ฟางกับขนมจีนได้ นอกซะจากว่า
พวกเขาจะทำลายมันลงไปด้วยตนเอง ซึ่งมันไม่มีทางเกิดขึ้นอย่างแน่นอน!!
 
หวืด!
 
เขื่อน/ป๊อปปี้/มิน/จินนี่/พิม : เฟย์!
 
               ทันทีที่ฉันปิดประตูห้องลง ร่างกายของฉันก็อ่อนล้าเกินจะต้านทาน ฉันทรุดฮวบลงไปนั่งกับพื้น
และเขื่อนกับเพื่อนๆที่ไม่รู้ว่ามาอยู่ตรงนี้กันตั้งแต่เมื่อไหร่ได้ตะโกนเรียกฉันอย่างตกใจ
 
เฟย์ : มาอยู่ ฮึก! ตรงนี้กันตั้งแต่ ฮึก! เมื่อไหร่
 
ป๊อปปี้ : ซักพักแล้วหล่ะ
 
จองเบ : เดี๋ยวพวกฉันพายัยพวกนี้ไปส่งก่อนนะ
 
เคนตะ : สู้ๆนะเฟย์! ฟางจะต้องฟื้น
 
โทโมะ : พี่นับถือความเป็นเพื่อนของขนมจีนกับฟางมากนะ
 
             จองเบพูด ก่อนที่เคนตะจะเดินมาลูบผมของเฟย์ พร้อมกับบอกให้กำลังใจ ส่วนโทโมะก็พูดพร้อมกับ
พยักเพยิดให้พวกเราหันหน้ากลับเข้าไปดูภายในห้องผู้ป่วย และเมื่อฉันพยักหน้าตอบ ทั้ง 6 คนก็เดินออกไป
จนตอนนี้ที่หน้าห้องของพี่ฟางได้เหลือแค่ฉัน เขื่อน และพี่ป๊อปปี้
 
Part’s Knomjean
 
ขนมจีน : ฟาง! ฟื้นซักทีเถอะนะ! ฉันรักแกมากนะฟาง
 

 
                                      เมื่อไหร่เจ้ๆของพวกเราจะฟื้นกันน้า
 
                      แล้วเฟย์จะปล่อยให้คนทำร้ายพี่สาวของตนเองให้ลอยนวลไปหรือไม่
 
                                                    เจอกันตอนหน้าจ้า :)