The Bets Love เดิมพันรัก เดิมพันหัวใจ

ความเดิมตอนที่แล้ว

ฟาง! ฟื้นซักทีเถอะครับ! ทุกคนรอฟางอยู่นะ!

Part’s Faye
 
               วันเวลาผ่านเลยไปเกือบจะ 3 วันเต็มๆ กับการพักฟื้นของพี่ฟางในโรงพยาบาล แต่การพักฟื้นครั้งนี้
อาจจะทำให้พี่ฟางฟื้นตัวได้ดี แต่กลับทำให้ใครหลายคนเป็นกังวลอย่างมาก หลังจากวันที่ฉันกลับไปเก็บของที่
โรงแรมในวันนั้น พวกเราก็ทำเรื่องย้ายโรงพยาบาลให้พี่ฟางทันที เพราะพวกเพื่อนๆของฉัน และบรรดาแฟนๆทั้ง
หลายก็ต้องกลับมาทำงานที่บริษัทต่อ
 
เฟย์ : พี่ฟางเมื่อไหร่พี่จะฟื้นซักทีคะ! พี่นอนมาเกือบจะ 3 วันแล้วนะ ไม่เบื่อบ้างเหรอ เฟย์เบื่อจะเฝ้าพี่แล้วนะ
 
             ฉันเริ่มพูดตัดพ้อใส่พี่ฟางด้วยท่าทางน้อยใจ ทั้งๆที่รู้ว่าทำไปยังไงๆพี่ฟางก็ไม่เห็น ไม่ได้ยิน แต่ฉันก็
ยังจะทำ
 
เฟย์ : พี่ฟาง! ถ้าพี่ยังไม่ฟื้นภายในวันนี้ เฟย์จะไม่เฝ้าพี่แล้วนะ ฮึก! พี่ฟาง! พี่ฟาง!
 
             ฉันพยายามจะพูดกับร่างที่ไม่มีการตอบสนองใดๆกับฉันในตอนนี้ ถ้าเป็นตอนอยู่ในห้องฉุกเฉินฉัน
คงจะไม่กล้าพูดแบบนี้ แต่ตอนนี้ที่ฉันกล้าพูดเพราะร่างกายของพี่ฟางมีการหายใจอย่างสม่ำเสมอ เหมือน
การนอนทั่วๆไป จะต่างกันก็แค่ครั้งนี้มันไม่ใช่การนอนแบบปกติเท่านั้นเอง
 
เฟย์ : พี่ฟาง! นี่ขนาดเฟย์ขู่พี่แล้วพี่ยังไม่ ฮึก! ฟื้นมาคุยกับเฟย์อีกเหรอคะ ทำไมหล่ะพี่ฟาง! ฮึก! พี่ไม่รักเฟย์
แล้วเหรอ!
 
           ฉันพูดกับพี่ฟางอย่างน้อยใจ ก่อนที่น้ำตาแห่งความเสียใจจะไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ฉันไม่ได้
เสียใจถ้าเกิดพี่ฟางไม่รักฉันแล้ว แต่ฉันเสียใจที่พี่ฟางไม่ฟื้นขึ้นมาพูดกับฉันซักที ทำไมหล่ะ! พี่ฟางพี่คิดจะนอน
ไปถึงเมื่อไหร่กัน พี่คิดจะทำให้คนอื่นเป็นห่วงพี่ไปถึงเมื่อไหร่กัน!
 
@ 18.30 น.
 
               ตอนนี้ทุกคนอยู่ในห้องพักฟื้นของพี่ฟางกันหมดแล้ว และบรรยากาศมันคงจะดีกว่านี้แน่ๆถ้าพี่ฟาง
ฟื้นขึ้นมาทำลายความเงียบสงัดในตอนนี้ของพวกเรา
 
พิม : ใครเอาสารพิษให้ยัยฟางกินกันนะ!
 
               พิมเพื่อนสาวของฉันที่เดินเข้ามานั่งภายในห้องได้พักใหญ่ๆก็พูดขึ้นมาอย่างสงสัย
 
มิน : ป๊อป! ตอนที่กินข้าวกันตอนเช้า ใครเอาอะไรมาให้ยัยฟางกินบ้าง!
 
              มินเพื่อนสาวจอมห้าวที่ได้ยินปริศนาจากพิม ก็เอ่ยถามป๊อปปี้อย่างรีบร้อน
 
ป๊อปปี้ : อืม…จะว่าไปก็มีนะ!
 
 
 
           ผมกับฟางที่เดินไปหยิบอาหารของตนเองพร้อมกัน ในขณะที่เพื่อนคนอื่นๆก็พวกเราได้นั่งทานกันอยู่ที่
โต๊ะเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
 
ฟาง : พี่ป๊อปไปเอาน้ำกันดีกว่าค่ะ

          ฟางพูดจบก็เดินจูงมือผมไปยังตู้กดน้ำทันที เบื้องหน้าของพวกเรามีน้ำมากมายหลายอย่างให้เลือกดื่ม
กัน และดูเหมือนว่าฟางจะตื่นเต้นไม่ใช่น้อยที่เห็นน้ำหลากหลายสีสันตั้งให้เลือกมากมายอยู่ตรงหน้า

ป๊อปปี้ : น้องฟางดื่มน้ำอะไรดีครับ

ฟาง : ฟางยังเลือกไม่ได้เลยอ่ะพี่ป๊อป

         ฟางหันหน้ามาบอกผม พร้อมกับยิ้มหวานๆให้ ก่อนจะหันไปดูน้ำมากมายตรงหน้าต่อด้วยความสนใจ

… : เอ่อ…ขอโทษนะคะ

         พนักงานที่อยู่ในห้องอาหารของโรงแรมเดินเข้ามาพูดกับพวกเรา พร้อมกับมีน้ำส้มหนึ่งแก้วถืออยู่ในมือ

ฟาง : มีอะไรหรือป่าวคะ

พนักงาน : พอดีมีคุณผู้หญิงตรงนั้นฝากน้ำมาให้คุณนะคะ เธอบอกว่าเธอถูกชะตากับคุณเลยอยากทำความรู้จัก
กับคุณผ่านน้ำแก้วนี้ ถ้าคุณไม่รังเกียจที่จะทำความรู้จักกับคุณผู้หญิงตรงนั้นก็ช่วยรับน้ำไว้ด้วยนะคะ

         ผมและฟางหันหน้าไปมองตามที่มือของพนักงานคนนี้ชี้ไป ซึ่งที่เสาตรงนั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนหันข้าง
ให้พวกเรา โดยที่ในมือของเธอถือน้ำส้มเอาไว้หนึ่งแก้ว ก่อนจะค่อยๆยกขึ้นดื่มที่ละน้อย และฟางที่ได้ยิน
พนักงานพูดดังนั้นก็ไม่กล้าที่จะปฎิเสธ
 
 

ป๊อปปี้ : คนที่เอาของมาให้ฟางกินก็มีอยู่แค่นี้นะ
 
เฟย์ : แล้วพี่ป๊อปเห็นหน้าเขาหรือป่าวคะ
 
          ฉันหันไปถามพี่ป๊อปปี้ โดยที่ในใจกำลังภาวนาว่าให้พี่ป๊อปเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้น แต่ก็ดูเหมือนว่าฉันจะ
ภาวนาไม่เป็นผม เพราะพี่ป๊อปได้แต่ทำหน้าเศร้า
 
ป๊อปปี้ : ไม่เห็นหรอกครับน้องเฟย์ เพราะผมของเธอปิดหน้าอยู่
 
          และทันทีที่พี่ป๊อปพูดออกมา ทุกๆคนก็พร้อมใจกันทำหน้าสลดอย่างเห็นได้ชัด
 
ป๊อปปี้ : แต่คนๆนั้นน่ะ! ลักษณะคล้ายกับเกลเลขาของพี่มากๆเลยนะน้องเฟย์
 
เฟย์ : จริงเหรอคะพี่ป๊อป!!
 
           ฉันรีบเดินไปเขย่าตัวของพี่ป๊อปปี้อย่างแรง เพื่อให้พี่เขาตอบว่ามันคือความจริง เพราะถ้าเป็นอย่างพี่
ป๊อปว่าอย่างน้อยเราก็ไม่ได้มืดแปดด้านซะทีเดียว
 
ป๊อปปี้ : ครับ
 
โทโมะ : เฮ้ย! แต่ถ้าเราอยากรู้ทำไมเราไม่ไปถามพนักงานคนนั้นหล่ะวะ
 
         โทโมะเสนอความเห็นออกมา หลังจากที่เงียบฟังพวกเราพูดคุยกันมานานมาก และหลังจากนั้นพวกเรา
ก็ได้ข้อสรุปว่าจะให้พวกผู้ชายขับรถกลับไปถามที่โรงแรมดู ส่วนพวกเราก็อยู่เฝ้าพี่ฟางที่โรงพยาบาล
 
เฟย์ : พวกแกกลับไปพักเถอะ! ที่ก็ดึกมากแล้ว
 
             ฉันเอ่ยบอกเพื่อนๆของฉันที่ยังนั่งเฝ้าพี่ฟางอยู่กับฉันที่โรงพยาบาล ทั้งๆที่ตอนนี้เวลาก็เกือบๆจะสาม
ทุ่มแล้ว
 
จินนี่ : ไม่เป็นไรหรอกเฟย์
 
เฟย์ : กลับไปพักเถอะ! ฉันดูแลพี่ฟางได้ พวกแกเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว
 
           มินหันหลับมาทำท่าเหมือนจะเถียงฉัน แต่ยัยพิมก็รีบเดินมาลากเพื่อนทั้ง 2 ของฉันออกไปจากห้อง
เพราะยัยพิมคงจะรู้ว่าฉันอยากอยู่คนเดียว
 
Part’s Poppy
 
         พวกผมเดินมายังโรงแรมที่ได้มาพักกันในวันที่มาเที่ยวกัน ซึ่งในตอนแรกพวกเราก็ตั้งใจไว้ว่าจะมาสอบ
ถามข้อมูลกันในวันพรุ่งนี้ แต่ผมก็ไม่อาจจะกลับไปนอนได้อย่างสนิทใจได้ ถ้าไม่ได้รับรู้ว่าความจริงมันเป็นยังไง
กันแน่ เขื่อนจึงเสนอว่าให้เดินทางมาที่โรงแรมกันตอนนี้เลย
 
จองเบ : เขื่อนแกเอาภาพยัยพวกนั้นมาป่าวอ่ะ
 
เขื่อน : มีหรือจะพลาด ไปเหอะ!
 
            เขื่อนพูดก่อนจะชูภาพที่กลับไปเอามาจากที่บริษัทให้พวกเราดู พร้อมกับลากจองเบเข้าไปภายใน
โรงแรมทันที
 
พนักงาน : ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ช่วยไหมคะ
 
          พนักงานสาวตรงเคาเตอร์เอ่ยถามพวกเราอย่างสุภาพ
 
โทโมะ : ผมขอพบพนักงานในห้องอาหารของที่นี่ครับ!
 
พนักงาน : ไม่ทราบว่าคนไหนคะ
 
ป๊อปปี้ : ผู้หญิงตัวเล็กๆ ขาวๆ ผมสั้นประบ่าน่ะครับ
 
พนักงาน : เชิญนั่งที่โต๊ะรับรองซักครู่นะคะ เดี๋ยวดิฉันจะตามตัวพนักงานคนนั้นให้
 
เคนตะ : ขอบคุณครับ
 
         พวกเราที่ได้รับความร่วมมือจากพนักงานที่โรงแรมแห่งนี้เป็นอย่างดี ก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ ก่อนจะเดิน
ไปนั่งที่โต๊ะรับรองที่หน้าเคาเตอร์ เวลาผ่านไปราวๆ 5 นาที พนักงานคนดังกล่าวก็เดินกลับมาพร้อมกับพนักงาน
คนที่พวกเราต้องการจะคุยด้วย
 
พนักงาน : ไม่ทราบว่าเรียกดิฉันมาพบมีอะไรหรือป่าวคะ
 
เขื่อน : พอดีเพื่อนของผมที่คุณเอาน้ำส้มไปให้เธอดื่มเกิดได้รับอันตรายจากสารพิษที่ผสมอยู่ในน้ำ จนตอนนี้
ผ่านไปเกือบๆจะ 4 วันแล้ว เธอก็ยังไม่ฟื้น
 
พนักงาน : ฉันไม่ทราบจริงๆว่าในน้ำนั้นมีสารพิษผสมอยู่
 
           พนักงานสาวที่ได้รับรู้ถึงการมาหาเธอในครั้งนี้ของพวกเราถึงหน้าซีด ตกใจ ก่อนจะตอบออกมาอย่าง
หวาดกลัว
 
ป๊อปปี้ : ผมทราบครับว่าคุณไม่รู้เรื่องใดๆทั้งสิ้น แต่ที่พวกผมมาในวันนี้ไม่ได้จะมาเอาเรื่องกับคุณหรอกครับ
เพียงแต่พวกผมมีเรื่องมาสอบถามคุณเท่านั้นเอง
 
พนักงาน : ค่ะ ถ้าฉันสามารถให้เบาะแสอะไรได้ฉันจะช่วยอย่างเต็มที่นะคะ
 
เขื่อน : ไม่ทราบว่าคุณเคยเห็นคนพวกนี้ไหมครับ
 
          หลังจากที่พนักงานพยักหน้าตกลงกับพวกเราเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขื่อนก็ได้หยิบรูปถ่ายรูปหนึ่งขึ้นมา
วางไว้บนโต๊ะ พร้อมกับเลื่อนรูปไปให้พนักงานคนนั้นดู
 
พนักงาน : เอ่อ…



 
                               คนๆนั้นคือใคร? ต้องติดตามกันต่อไปนะคะ ^_^
 
                                    ช่วยเม้น ช่วยโหวต กันด้วยน้า :)
 
                                          เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^