The Bets Love เดิมพันรัก เดิมพันหัวใจ

ความเดิมตอนที่แล้ว

ฟาง! ฟื้นซักทีเถอะครับ! ทุกคนรอฟางอยู่นะ!

Part’s Faye

 

               วันเวลาผ่านเลยไปเกือบจะ 3 วันเต็มๆ กับการพักฟื้นของพี่ฟางในโรงพยาบาล แต่การพักฟื้นครั้งนี้

อาจจะทำให้พี่ฟางฟื้นตัวได้ดี แต่กลับทำให้ใครหลายคนเป็นกังวลอย่างมาก หลังจากวันที่ฉันกลับไปเก็บของที่

โรงแรมในวันนั้น พวกเราก็ทำเรื่องย้ายโรงพยาบาลให้พี่ฟางทันที เพราะพวกเพื่อนๆของฉัน และบรรดาแฟนๆทั้ง

หลายก็ต้องกลับมาทำงานที่บริษัทต่อ

 

เฟย์ : พี่ฟางเมื่อไหร่พี่จะฟื้นซักทีคะ! พี่นอนมาเกือบจะ 3 วันแล้วนะ ไม่เบื่อบ้างเหรอ เฟย์เบื่อจะเฝ้าพี่แล้วนะ

 

             ฉันเริ่มพูดตัดพ้อใส่พี่ฟางด้วยท่าทางน้อยใจ ทั้งๆที่รู้ว่าทำไปยังไงๆพี่ฟางก็ไม่เห็น ไม่ได้ยิน แต่ฉันก็

ยังจะทำ

 

เฟย์ : พี่ฟาง! ถ้าพี่ยังไม่ฟื้นภายในวันนี้ เฟย์จะไม่เฝ้าพี่แล้วนะ ฮึก! พี่ฟาง! พี่ฟาง!

 

             ฉันพยายามจะพูดกับร่างที่ไม่มีการตอบสนองใดๆกับฉันในตอนนี้ ถ้าเป็นตอนอยู่ในห้องฉุกเฉินฉัน

คงจะไม่กล้าพูดแบบนี้ แต่ตอนนี้ที่ฉันกล้าพูดเพราะร่างกายของพี่ฟางมีการหายใจอย่างสม่ำเสมอ เหมือน

การนอนทั่วๆไป จะต่างกันก็แค่ครั้งนี้มันไม่ใช่การนอนแบบปกติเท่านั้นเอง

 

เฟย์ : พี่ฟาง! นี่ขนาดเฟย์ขู่พี่แล้วพี่ยังไม่ ฮึก! ฟื้นมาคุยกับเฟย์อีกเหรอคะ ทำไมหล่ะพี่ฟาง! ฮึก! พี่ไม่รักเฟย์

แล้วเหรอ!

 

           ฉันพูดกับพี่ฟางอย่างน้อยใจ ก่อนที่น้ำตาแห่งความเสียใจจะไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ฉันไม่ได้

เสียใจถ้าเกิดพี่ฟางไม่รักฉันแล้ว แต่ฉันเสียใจที่พี่ฟางไม่ฟื้นขึ้นมาพูดกับฉันซักที ทำไมหล่ะ! พี่ฟางพี่คิดจะนอน

ไปถึงเมื่อไหร่กัน พี่คิดจะทำให้คนอื่นเป็นห่วงพี่ไปถึงเมื่อไหร่กัน!

 

@ 18.30 น.

 

               ตอนนี้ทุกคนอยู่ในห้องพักฟื้นของพี่ฟางกันหมดแล้ว และบรรยากาศมันคงจะดีกว่านี้แน่ๆถ้าพี่ฟาง

ฟื้นขึ้นมาทำลายความเงียบสงัดในตอนนี้ของพวกเรา

 

พิม : ใครเอาสารพิษให้ยัยฟางกินกันนะ!

 

               พิมเพื่อนสาวของฉันที่เดินเข้ามานั่งภายในห้องได้พักใหญ่ๆก็พูดขึ้นมาอย่างสงสัย

 

มิน : ป๊อป! ตอนที่กินข้าวกันตอนเช้า ใครเอาอะไรมาให้ยัยฟางกินบ้าง!

 

              มินเพื่อนสาวจอมห้าวที่ได้ยินปริศนาจากพิม ก็เอ่ยถามป๊อปปี้อย่างรีบร้อน

 

ป๊อปปี้ : อืม…จะว่าไปก็มีนะ!

 

 

 

           ผมกับฟางที่เดินไปหยิบอาหารของตนเองพร้อมกัน ในขณะที่เพื่อนคนอื่นๆก็พวกเราได้นั่งทานกันอยู่ที่

โต๊ะเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

 

ฟาง : พี่ป๊อปไปเอาน้ำกันดีกว่าค่ะ

          ฟางพูดจบก็เดินจูงมือผมไปยังตู้กดน้ำทันที เบื้องหน้าของพวกเรามีน้ำมากมายหลายอย่างให้เลือกดื่ม

กัน และดูเหมือนว่าฟางจะตื่นเต้นไม่ใช่น้อยที่เห็นน้ำหลากหลายสีสันตั้งให้เลือกมากมายอยู่ตรงหน้า

ป๊อปปี้ : น้องฟางดื่มน้ำอะไรดีครับ

ฟาง : ฟางยังเลือกไม่ได้เลยอ่ะพี่ป๊อป

         ฟางหันหน้ามาบอกผม พร้อมกับยิ้มหวานๆให้ ก่อนจะหันไปดูน้ำมากมายตรงหน้าต่อด้วยความสนใจ

… : เอ่อ…ขอโทษนะคะ

         พนักงานที่อยู่ในห้องอาหารของโรงแรมเดินเข้ามาพูดกับพวกเรา พร้อมกับมีน้ำส้มหนึ่งแก้วถืออยู่ในมือ

ฟาง : มีอะไรหรือป่าวคะ

พนักงาน : พอดีมีคุณผู้หญิงตรงนั้นฝากน้ำมาให้คุณนะคะ เธอบอกว่าเธอถูกชะตากับคุณเลยอยากทำความรู้จัก

กับคุณผ่านน้ำแก้วนี้ ถ้าคุณไม่รังเกียจที่จะทำความรู้จักกับคุณผู้หญิงตรงนั้นก็ช่วยรับน้ำไว้ด้วยนะคะ

         ผมและฟางหันหน้าไปมองตามที่มือของพนักงานคนนี้ชี้ไป ซึ่งที่เสาตรงนั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนหันข้าง

ให้พวกเรา โดยที่ในมือของเธอถือน้ำส้มเอาไว้หนึ่งแก้ว ก่อนจะค่อยๆยกขึ้นดื่มที่ละน้อย และฟางที่ได้ยิน

พนักงานพูดดังนั้นก็ไม่กล้าที่จะปฎิเสธ

 

 

ป๊อปปี้ : คนที่เอาของมาให้ฟางกินก็มีอยู่แค่นี้นะ

 

เฟย์ : แล้วพี่ป๊อปเห็นหน้าเขาหรือป่าวคะ

 

          ฉันหันไปถามพี่ป๊อปปี้ โดยที่ในใจกำลังภาวนาว่าให้พี่ป๊อปเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้น แต่ก็ดูเหมือนว่าฉันจะ

ภาวนาไม่เป็นผม เพราะพี่ป๊อปได้แต่ทำหน้าเศร้า

 

ป๊อปปี้ : ไม่เห็นหรอกครับน้องเฟย์ เพราะผมของเธอปิดหน้าอยู่

 

          และทันทีที่พี่ป๊อปพูดออกมา ทุกๆคนก็พร้อมใจกันทำหน้าสลดอย่างเห็นได้ชัด

 

ป๊อปปี้ : แต่คนๆนั้นน่ะ! ลักษณะคล้ายกับเกลเลขาของพี่มากๆเลยนะน้องเฟย์

 

เฟย์ : จริงเหรอคะพี่ป๊อป!!

 

           ฉันรีบเดินไปเขย่าตัวของพี่ป๊อปปี้อย่างแรง เพื่อให้พี่เขาตอบว่ามันคือความจริง เพราะถ้าเป็นอย่างพี่

ป๊อปว่าอย่างน้อยเราก็ไม่ได้มืดแปดด้านซะทีเดียว

 

ป๊อปปี้ : ครับ

 

โทโมะ : เฮ้ย! แต่ถ้าเราอยากรู้ทำไมเราไม่ไปถามพนักงานคนนั้นหล่ะวะ

 

         โทโมะเสนอความเห็นออกมา หลังจากที่เงียบฟังพวกเราพูดคุยกันมานานมาก และหลังจากนั้นพวกเรา

ก็ได้ข้อสรุปว่าจะให้พวกผู้ชายขับรถกลับไปถามที่โรงแรมดู ส่วนพวกเราก็อยู่เฝ้าพี่ฟางที่โรงพยาบาล

 

เฟย์ : พวกแกกลับไปพักเถอะ! ที่ก็ดึกมากแล้ว

 

             ฉันเอ่ยบอกเพื่อนๆของฉันที่ยังนั่งเฝ้าพี่ฟางอยู่กับฉันที่โรงพยาบาล ทั้งๆที่ตอนนี้เวลาก็เกือบๆจะสาม

ทุ่มแล้ว

 

จินนี่ : ไม่เป็นไรหรอกเฟย์

 

เฟย์ : กลับไปพักเถอะ! ฉันดูแลพี่ฟางได้ พวกแกเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว

 

           มินหันหลับมาทำท่าเหมือนจะเถียงฉัน แต่ยัยพิมก็รีบเดินมาลากเพื่อนทั้ง 2 ของฉันออกไปจากห้อง

เพราะยัยพิมคงจะรู้ว่าฉันอยากอยู่คนเดียว

 

Part’s Poppy

 

         พวกผมเดินมายังโรงแรมที่ได้มาพักกันในวันที่มาเที่ยวกัน ซึ่งในตอนแรกพวกเราก็ตั้งใจไว้ว่าจะมาสอบ

ถามข้อมูลกันในวันพรุ่งนี้ แต่ผมก็ไม่อาจจะกลับไปนอนได้อย่างสนิทใจได้ ถ้าไม่ได้รับรู้ว่าความจริงมันเป็นยังไง

กันแน่ เขื่อนจึงเสนอว่าให้เดินทางมาที่โรงแรมกันตอนนี้เลย

 

จองเบ : เขื่อนแกเอาภาพยัยพวกนั้นมาป่าวอ่ะ

 

เขื่อน : มีหรือจะพลาด ไปเหอะ!

 

            เขื่อนพูดก่อนจะชูภาพที่กลับไปเอามาจากที่บริษัทให้พวกเราดู พร้อมกับลากจองเบเข้าไปภายใน

โรงแรมทันที

 

พนักงาน : ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ช่วยไหมคะ

 

          พนักงานสาวตรงเคาเตอร์เอ่ยถามพวกเราอย่างสุภาพ

 

โทโมะ : ผมขอพบพนักงานในห้องอาหารของที่นี่ครับ!

 

พนักงาน : ไม่ทราบว่าคนไหนคะ

 

ป๊อปปี้ : ผู้หญิงตัวเล็กๆ ขาวๆ ผมสั้นประบ่าน่ะครับ

 

พนักงาน : เชิญนั่งที่โต๊ะรับรองซักครู่นะคะ เดี๋ยวดิฉันจะตามตัวพนักงานคนนั้นให้

 

เคนตะ : ขอบคุณครับ

 

         พวกเราที่ได้รับความร่วมมือจากพนักงานที่โรงแรมแห่งนี้เป็นอย่างดี ก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ ก่อนจะเดิน

ไปนั่งที่โต๊ะรับรองที่หน้าเคาเตอร์ เวลาผ่านไปราวๆ 5 นาที พนักงานคนดังกล่าวก็เดินกลับมาพร้อมกับพนักงาน

คนที่พวกเราต้องการจะคุยด้วย

 

พนักงาน : ไม่ทราบว่าเรียกดิฉันมาพบมีอะไรหรือป่าวคะ

 

เขื่อน : พอดีเพื่อนของผมที่คุณเอาน้ำส้มไปให้เธอดื่มเกิดได้รับอันตรายจากสารพิษที่ผสมอยู่ในน้ำ จนตอนนี้

ผ่านไปเกือบๆจะ 4 วันแล้ว เธอก็ยังไม่ฟื้น

 

พนักงาน : ฉันไม่ทราบจริงๆว่าในน้ำนั้นมีสารพิษผสมอยู่

 

           พนักงานสาวที่ได้รับรู้ถึงการมาหาเธอในครั้งนี้ของพวกเราถึงหน้าซีด ตกใจ ก่อนจะตอบออกมาอย่าง

หวาดกลัว

 

ป๊อปปี้ : ผมทราบครับว่าคุณไม่รู้เรื่องใดๆทั้งสิ้น แต่ที่พวกผมมาในวันนี้ไม่ได้จะมาเอาเรื่องกับคุณหรอกครับ

เพียงแต่พวกผมมีเรื่องมาสอบถามคุณเท่านั้นเอง

 

พนักงาน : ค่ะ ถ้าฉันสามารถให้เบาะแสอะไรได้ฉันจะช่วยอย่างเต็มที่นะคะ

 

เขื่อน : ไม่ทราบว่าคุณเคยเห็นคนพวกนี้ไหมครับ

 

          หลังจากที่พนักงานพยักหน้าตกลงกับพวกเราเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขื่อนก็ได้หยิบรูปถ่ายรูปหนึ่งขึ้นมา

วางไว้บนโต๊ะ พร้อมกับเลื่อนรูปไปให้พนักงานคนนั้นดู

 

พนักงาน : เอ่อ…

---

 

                               คนๆนั้นคือใคร? ต้องติดตามกันต่อไปนะคะ ^_^

 

                                    ช่วยเม้น ช่วยโหวต กันด้วยน้า :)

 

                                          เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^