The Bets Love เดิมพันรัก เดิมพันหัวใจ

ความเดิมตอนที่แล้ว

เฟย์ : หมอคะ! พี่ฟางเป็นยังไงบ้างคะ!
 
                 เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันเหมือนเดจาวูที่ฉายซ้ำไปซ้ำมา จะต่างกันก็แค่เพียง เหตุการณ์ และเวลา
เท่านั้นเอง
 
มิน : เพื่อนของฉันเป็นยังไงบ้างคะ หมอ!
 
              ตอนนี้ทุกๆคนรีบตรงดิ่งไปหาแพทย์สาวที่เดินออกมาจากห้อง I.C.U ทันที ก่อนจะถามออกมา
อย่างเร่งรีบ
 
แพทย์สาว : พี่สาวของคุณอาการหนักมากนะคะ เธอเสียเลือดมาก และในระยะเวลาช่วงหนึ่งเธอก็ได้ขาด
อากาศหายใจ แต่โชคยังดีที่เธอไม่เสียชีวิต
 
              แพทย์สาวหันไปบอกถึงอาการของฟางให้กับเฟย์ผู้เป็นน้องสาวฟัง เฟย์ก็พยักหน้าตอบรับ พร้อมๆ
กับน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย
 
ป๊อปปี้ : แล้วทำไมแผลของฟางถึงมีเลือดออกล่ะครับ! ทั้งๆที่เธอแค่จมน้ำเอง
 
             ผมเอ่ยถามคำถามที่สงสัยมานาน ก็มันน่าแปลกใจจริงๆนี่นา แพทย์จึงหันมาหาผมพร้อมกับทำท่า
ทางเหมือนกำลังใช้ความคิด
 
แพทย์สาว : อ๋อ! หมอก็ว่าจะถามพวกคุณอยู่เหมือนกัน ว่ามีใครให้เธอทานยาที่เป็นสารพิษที่มีชื่อว่า …
(เหตุการณ์สมมติ นึกชื่อยาไม่ออก)  บ้างหรือป่าวคะ
 
            แพทย์เอ่ยถามพวกผม พวกเราจึงหันไปมองหน้ากันอย่างตั้งคำถาม ก่อนจะส่ายหน้าออกมา
 
ป๊อปปี้ : ไม่มีนะครับ! พวกเราแทบจะไม่เคยได้ยินชื่อมันเลยด้วยซ้ำ
 
แพทย์สาว : ค่ะ แต่ภายในร่างกายของคนไข้มีสารชนิดนี้อยู่เป็นจำนวนมากพอสมควร จึงทำให้สารค่อยๆทำลาย
แผลของเธอ และสารชนิดนี้ก็เป็นผลที่ทำให้เธอเกิดอาการตะคริวด้วยนะคะ นี่ก็ถือว่าเป็นโชคดีอีกครั้งของเธอ
คนนั้นนะคะ ที่พวกคุณนำเธอส่งโรงพยาบาลได้ทัน ไม่อย่างนั้นเธอก็คงจะเสียชีวิตไปแล้วก็ได้
 
มิน : แล้วตอนนี้เพื่อนของฉันอาการเป็นยังไงบ้างคะ คุณหมอ
 
            มินที่ยืนฟังแพทย์เจ้าของไข้ของฟางอธิบายถึงสาเหตุต่างๆของเพื่อนสาวอย่างตั้งใจ พร้อมกับถอน
หายใจอย่างโล่งอกไปด้วย
 
แพทย์สาว : เพื่อนพวกคุณก็ปลอดภัยแล้วนะคะ แต่คงต้องใช้เวลาพักฟื้นซักหน่อย เพราะเธอได้รับสารพิษ
เข้าไป อีกทั้งยังเสียเลือดมากด้วยน่ะค่ะ ยังไงพวกคุณก็ไปรอที่ห้อง 339 แล้วกันนะคะ เดี๋ยวหมอจะให้พยาบาล
ย้ายคนไข้ไปยังห้องพักให้
 
                พวกเราพยักหน้าตอบหมอ ก่อนจะเอ่ยขอบคุณออกมา ตอนนี้ผมรู้สึกโล่งอกเป็นอย่างมากที่ฟาง
ไม่เป็นอะไร เฟย์ก็เริ่มกลับมายิ้มได้แล้ว หลังจากที่เสียสติไปซักพักใหญ่ ส่วนเพื่อนๆคนอื่นๆก็ยิ้มกันอย่างดีใจที่
ไม่มีใครต้องเกิดการสูญเสีย และขณะนี้พวกเรากำลังเดินมุ่งตรงไปยังห้องพัก 339 ตามที่คุณหมอผู้เป็นเจ้าของ
ไข้ของฟางได้แจ้งเอาไว้
 
@ ห้อง 339
 
              ตอนนี้พยาบาลได้พาฟางมาพักฟื้นที่ห้องพักเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สารภาพตามตรงว่าทันทีที่ผมหัน
ไปมองฟางที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ผมก็แทบจะทรุด น้ำตาค้างในไม่ยอมไหลออกมา ส่วนเฟย์ก็เกือบจะเป็นลม
ล้มพับไป ดีที่ว่าเขื่อนไปรับตัวไว้ได้ทัน
 
จินนี่ : ฮึก! ทำไมฟางถึงได้ดูแย่ขนาดนี้นะ ฮึก!
 
พิม : นั่นสิ! ทำไมร่างกายเธอถึงได้ดูแย่ขนาดนี้นะฟาง!
 
             จินนี่เดินไปยืนข้างเตียงผู้ป่วย ก่อนจะร้องไห้ออกมาเบาๆ และพิมที่เห็นเพื่อนสาวเดินไปยืนอยู่ข้าง
เตียงก็เดินเข้าไปโอบกอดเพื่อน พร้อมกับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูเข้มแข็ง แต่ดวงตาคู่นั้นก็มีแววสั่นคลอน
ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา และมินเพื่อนสาวคนสนิทของฟาง เธอไม่มีทางจะแสดงท่าทางอ่อนแอให้พวกเราได้
เห็นหรอกครับ! เธอยืนพิงกำแพงห้อง พร้อมกับหลับตาลงอย่างสะกดกลั้นความอ่อนแอ
 
โทโมะ : แกโอเคนะ!
 
จองเบ : ระบายกับพวกฉันได้นะเว้ย!
 
เคนตะ : ถ้าอะไรไม่สบายใจก็ระบายมันออกมาเลยนะ!
 
                เพื่อนๆทั้ง 3 คนของผมเดินเข้ามาพูดให้กำลังใจผม เพราะเพื่อนๆของผมคงเห็นท่าทางหนักใจ
ท้อใจ เสียใจของผมละมั้งครับ แต่ทุกคนจะไม่ให้ผมหนักใจได้ยังไงในเมื่อคนที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ในตอนนี้
หน้าซีด แขนขวาที่โดนมีดเฉี่ยวก็มีรอยแดงๆ พร้อมกับผ้าก็อตที่พันเอาไว้ และข้อมือด้านซ้ายของเธอก็โดน
เจาะเข็มฉีดยาเพื่อให้น้ำเกลือและให้เลือด ตอนนี้น้องฟางดูแล้วก็อาการหนักพอควรเลยล่ะครับ!
 
ป๊อปปี้ : ขอบใจมากเว้ย! แต่ไม่เป็นไรหรอก!
 
โทโมะ : ตามใจแกแล้วกัน มีไรก็ปรึกษาได้ตลอดนะ!
 
Part’s Faye
 
                 หลังจากที่ฉันได้เข้ามาเห็นสภาพของพี่ฟางก็ถึงกับเป็นลมล้มพับไป แต่โชคของฉันยังดีที่เขื่อน
มารับไว้ได้ทันก่อนจะล้มหัวฟาดพื้นไป
 
เฟย์ : เขื่อน! เฟย์สลบไปนานเท่าไหร่
 
เขื่อน : เฟย์เป็นลมไปซักเกือบๆชั่วโมงนึงเห็นจะได้
 
เฟย์ : ขอบใจนะเขื่อน
 
ป๊อปปี้ : นี่เฟย์! พี่กะไว้ว่าถ้ายังไม่ฟื้นจะให้เขื่อนไปเอาแอมโมเนียมาให้ดมแล้วเนี่ย!
 
                พี่ป๊อปปี้ที่นั่งเฝ้าพี่ฟางอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยหันมาแกล้งฉัน ถึงพี่เขาจะเล่นมุกที่ชวนโกรธมาก แต่ฉัน
ก็โกรธไม่ลงหรอก เพราะแววตาของพี่ป๊อปในตอนนี้ไม่ได้มีความสุขในการแกล้งฉันเลยซักนิด สายตาของพี่
ป๊อปในตอนนี้มีแต่ความเศร้าทั้งนั้น
 
เฟย์ : โห! พี่ป๊อป ถึงมันจะช่วยให้ฟื้นก็เถอะ แต่กลิ่นมันอุบาทมากเลยนะ!!
 
ป๊อปปี้ : ฮ่า ฮ่า ฮ่า
 
               แต่ต่อให้สงสารพี่ป๊อปมากขนาดไหน ฉันก็ยังไม่วายแอบเหน็บพี่ป๊อปเล็กน้อย อย่างพอเป็นพิธี
 
เฟย์ : ฮึก! พี่ฟางพี่ฟื้นซักทีสิคะ! นี่พี่นอนจะครบ 10 ชั่วโมงแล้วนะ!
 
               ฉันเดินเข้าไปยืนใกล้ๆกับเก้าอี้ที่พี่ป๊อปนั่ง ก่อนจะมองตรงไปยังพี่สาวของฉันที่นอนไม่ได้สติอยู่บน
เตียงผู้ป่วย ก่อนที่น้ำตาของฉันจะไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ทำไมฉันถึงอ่อนแอแบบนี้นะ!
 
เขื่อน : เฟย์ เดี๋ยวฟางก็ฟื้น พี่ว่าตอนนี้เรากลับไปเก็บของที่โรงแรมกันก่อนดีกว่านะ
 
เฟย์ : เขื่อนจะให้เฟย์ทิ้งพี่ฟางเหรอ!
 
ป๊อปปี้ : เขื่อนเขาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นหรอกเฟย์! แต่เฟย์ควรกลับไปพักผ่อนที่โรงแรมให้หายช็อกก่อน
ต่างหากล่ะ
 
เฟย์ : แต่พี่ก็มีอาการไม่ต่างจากเฟย์หรอกนะคะ!
 
                 ฉันที่เริ่มงี่เง่า ก็เกิดอาการเหวี่ยงใส่ทั้งพี่ป๊อปทั้งเขื่อน คิดดูสิ! จะให้ฉันทิ้งพี่สาวของฉันไว้งั้นเหรอ!
 
ป๊อปปี้ : แต่พี่เป็นผู้ชายไงเฟย์! พี่เข้มแข็งกว่าเฟย์! ดังนั้นเฟย์ต้องกลับไปสงบสติอารมณ์ให้ได้เสียก่อน!
 
              พี่ป๊อปปี้ทำเสียงดุใส่ฉัน พร้อมกับทำสายตาเป็นเชิงบังคับฉัน
 
เฟย์ : ก็ได้ค่ะ!
 
               ฉันตอบตกลงไป เขื่อนกับพี่ป๊อปจึงยิ้มออกมา ฉันเอื้อมมือไปหยิบกุญแจห้องของพี่ป๊อปกับพี่ฟาง
มาถือเอาไว้ แล้วลากเขื่อนออกไปทันที แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันมาตะโกนบอกคนที่อยู่ภายในห้อง
 
เฟย์ : เดี๋ยวเฟย์เก็บของมาให้ ดูแลพี่ฟางดีๆนะคะ
 
Part’s Poppy
 
              ตอนนี้เวลาล่วงเลยมานานนับ 10 ชั่วโมง แต่ฟางก็ไม่มีวี่แววว่าจะฟื้นขึ้นมาเลยซักนิด เธอไม่แม้แต่
จะกระดิกตัว แผลที่แขนขวาของฟางก็ดูจะหายจากการบวมแล้วบ้างเล็กน้อย ตอนนี้ในห้องนี้มีเพียงแค่ผมกับ
ฟางเท่านั้น เพราะคนอื่นๆก็ถูกลากตัวกลับไปสงบสติอารมณ์ที่โรงแรมกันหมดแล้ว
 
ฟาง! ฟื้นซักทีเถอะครับ! ทุกคนรอฟางอยู่นะ!
 



 
                                           เจ้ฟางจะเป็นยังไงบ้างน้า!!
 
                 ความรักของทั้ง 2 คนจะยุติลงเพียงแค่นี้หรือไม่  ต้องติดตามตอนต่อไปนะคะ