The Bets Love เดิมพันรัก เดิมพันหัวใจ

ไปอ่านกันเลยค่ะ :)


                หลังจากเมื่อวานที่ฉันกับพี่ป๊อปได้ตกลงคบกัน พี่ป๊อปก็คอยตามดูแลตลอดทุกฝีก้าวอย่างกับฉัน
เป็นนักโทษงั้นหล่ะ! แต่ฉันจะต่างจากนักโทษก็ตรงที่เขามาดูแลฉัน ไม่ได้ตามควบคุมความประพฤติ และ
แน่นอนว่าอาการติดฉันแจของพี่ป๊อปก็พอจะทำให้เพื่อนๆของฉันและของพี่เขาก็สามารถเดาได้ไม่ยากว่าเรา
ตกลงคบกันแล้ว ตอนนี้พวกเราได้เดินทางมาเที่ยวกันที่สวนสนุก ซึ่งเป็นที่โปรดปรานของฉันและเพื่อนๆมาก
ที่สุด
 
ฟาง : นานแค่ไหนแล้วเนี่ย! ที่เราไม่ได้มาเที่ยวที่นี่กัน
 
               ฉันพูดพร้อมกับกางแขนออกอย่างสบายใจ ส่วนเพื่อนๆของฉันก็เดินเข้ามายืนใกล้ๆแบบเรียงแถว
หน้ากระดาน และมินกับจินนี่ก็กอดคอของฉัน แล้วยัยเฟย์ก็กอดคอของมิน ยัยพิมก็กอดคอของจินนี่ เป็นอันว่า
กอดคอกันแบบครบองค์ประกอบ
 
มิน : มันคงจะครบกว่านี้นะ ถ้ายัยจีนอยู่ด้วย
 
เฟย์ : นั่นสิ! แต่ตอนนี้ เฟย์ว่าเราไปรำลึกถึงความหลังกันเถอะ!
 
สาวๆ : Let’s go
 
               พวกเราพูดออกมาพร้อมกัน ก่อนจะหันไปยิ้มให้กัน และเดินเข้าไปภายในสวนสนุกทันที
 
จินนี่ : เริ่มจากเครื่องเล่นเครื่องแรกของพวกเรากันเลยดีกว่า
 
               จินนี่พูดขึ้นอย่างอารมณ์ดีทันทีที่พวกเรามาถึงเครื่องเล่นชนิดแรกของพวกเราที่ได้เล่นร่วมกัน
 
เขื่อน : เดี๋ยวๆ!
 
                เขื่อนตะโกนเรียกพวกเราทันทีที่พวกเรากำลังจะเดินตรงเข้าไปเล่นเครื่องเล่นชิ้นแรก ส่งผลให้
พวกเราชะงักทันที
 
เฟย์ : ว่าไง
 
โทโมะ : นี่! พวกเธอจะเล่นไอนี่กันก่อนเลยเหรอ!
 
                 โทโมะพูดอย่างตื่นๆก่อนจะชี้ไปยังเฮอริเคนเครื่องเล่นตรงหน้าของเขาทันที
 
ฟาง : อ่าฮะ!
 
                และทันทีที่ตอบคำถามจบ พวกเราก็ไม่รอช้าให้พวกนั้นได้ซักถามต่อ รีบเดินไปยื่นบัตรเครื่องเล่น
ทันที และพวกนั้นที่ทำอะไรไม่ได้จึงต้องยอมรับชะตากรรม ก่อนจะเดินจ้ำอ้าวตามเข้ามาทันที
 
 
อ้วก!
 
 
              นายคุณชายทั้งหลายรีบพากันวิ่งออกมาจากเครื่องเล่นทันทีที่เล่นจบ พร้อมกับวิ่งตรงเข้าไปหาถัง
ขยะที่อยู่ใกล้พร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย ก่อนจะอ้วกออกมาอย่างที่เห็น พวกเราที่เดินตามลงมาก็เดินเข้าไป
หาอย่างห่วงใย(เหรอ?) พร้อมกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันทีที่เห็นภาพตรงหน้า
 
สาวๆ : ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!
 
ป๊อปปี้ : น้องฟางครับ! ทำไมมาหัวเราะกันแบบนั้นหล่ะครับ!
 
              พี่ป๊อปปี้ที่หายขากอาการมึนหัวก่อนใครเพื่อน ก็รีบหันมาส่งค้อนวงโตให้ฉันอย่างน้อยใจ ฉันจึงรีบ
เดินเข้าไปหาเขาทันที พร้อมๆกับเพื่อนของฉันที่เดินเข้าไปหาแฟนๆของตนเอง
 
ฟาง : ก็จะไม่ให้ฟางหัวเราะยังไงหล่ะคะพี่ป๊อป! ในเมื่อแค่เครื่องเล่นชนิดเดียวพวกพี่ๆก็เล่นหงายเงิบกันซะ
ขนาดนี้ ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!
 
                ฉันพูดให้เหตุผลกับพี่ป๊อป ก่อนจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ จึงได้แต่กุมท้องเอาไว้ พร้อมกับ
หัวเราะออกมาอีกครั้งที่พูดจบ ส่วนพี่ป๊อปปี้ที่เห็นท่าทางแบบนั้นของฉันคงจะแอบหมั่นไส้ฉันไม่ใช่น้อย จึงเอื้อม
มือเข้ามาผลักหัวฉันเบาๆ 2-3 ที ก่อนจะเปลี่ยนมาลูบหัวฉันแทน
 
ป๊อปปี้ : เอาเถอะครับ เถียงกับคนเจ้าเล่ห์แบบน้องฟาง พี่คงเถียงไม่ชนะหรอก
 
ฟาง : ฟางเจ้าเล่ห์ตรงไหนคะ ฟางแค่ฉลาด ฟางไม่ได้เจ้าเล่ห์!
 
                  ฉันหันไปทำหน้าบึ้งตึงใส่พี่ป๊อปทันทีที่พี่ป๊อปว่าฉันก็มันจริงนี่นา ฉันไปเจ้าเล่ห์เจ้ากลตอนไหน
ไม่ทราบ ฉันก็เป็นแบบนี้อยู่ตั้งนานแล้วนี่นา ย้ำนะ! ฉันฉลาด!! ไม่ได้เจ้าเล่ห์!
 
ป๊อปปี้ : แล้วน้องฟางอยากเล่นเครื่องเล่นอะไรต่ออีกหล่ะครับ!
 
ฟาง : ไวกิ้งค่ะ พี่ป๊อปโอเคหรือป่าวคะ
 
                ฉันตอบกลับไปอย่างร่าเริง ส่วนพี่ป๊อปที่ได้ยินถึงชื่อของเครื่องเล่นชนิดต่อไปของฉันถึงกับเหงื่อ
ตก กลืนน้ำลายอึกใหญ่ ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหรือท้อใจอันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่อย่างที่บอก
ว่านิสัยของฉันที่ไม่ค่อยใส่ใจอะไรรอบตัวซักเท่าไหร่ก็หาได้สนใจท่าทางของพี่ป๊อปไม่ และเมื่อไม่มีเสียงตอบ
รับใดจากพี่ป๊อปปี้ ฉันจึงเดินตรงไปหายัยมินที่นั่งกอดอกอยู่ที่ม้านั่งข้างๆเครื่องเล่นเฮอริเคนที่เราเพิ่งจะเดินออก
มาได้ไม่นาน
 
ฟาง : มิน! ไปเล่นไวกิ้งกัน!
 
มิน : เอาดิ!
 
                มินที่คาดว่าคงจะงอนอะไรจองเบมาแน่ๆได้เงยหน้าขึ้นมามองฉันด้วยสายตาหงุดหงิดเล็กน้อย
ก่อนจะปรับให้เป็นแววตาปกติทันทีที่ฉันชวนไปเล่นเครื่องเล่นชนิดต่อไป
 
จินนี่ : ฟาง มิน จะไปไหนอ่ะ!
 
              จินนี่ที่หันมาเห็นฉันกับมินกำลังเดินควงแขน(แบบเพื่อนนะ)ออกไปอย่างอารมณ์ดี จึงตะโกนถาม
ออกมา ซึ่งเสียงของจินนี่ส่งผลให้ยัยพิมกับยัยเฟย์หันขวับมามองฉันกับมินทันที
 
มิน : ไปเล่นไวกิ้งรำลึกความหลัง!
 
เฟย์/พิม/จินนี่ : ไปด้วย!
 
               และทันทีที่มินตอบกลับไป ยัยเพื่อนทั้ง 2 ของฉัน บวกกับน้องสาวตัวแสบอีกหนึ่งก็แทบจะ
พร้อมใจกันวิ่งพุ่งตรงมายังฉันกับมินทันที ส่วนแฟนของยัย 3 คนนี้ก็หันมาส่งสายตาอาฆาตให้ฉันกับมิน เพราะ
ว่าเราไปขัดเวลาสวีตของพวกเขาน่ะสิ! หึ! หึ! หึ! สำหรับพวกเราน่ะ ‘เพื่อนมาก่อนแฟน’ ถ้าจะให้ ‘แฟนมาก่อน
เพื่อน’ เร็วไปร้อยปีย่ะ!
 
เขื่อน : สาวๆทั้งหลายครับ! เมื่อไหร่จะหยุดเล่นแล้วมากินข้าวซักทีครับ!
 
                 เขื่อนและเพื่อนๆของเขาที่นั่งรอพวกเราไปกินข้าวด้วยกันอยู่เป็นเวลานานนับชั่วโมงคงจะทนไม่
ไหว จึงเอ่ยออกมาอย่างนิ่มนวล(เหรอ?) เหอะ! พวกนั้นคงจะทนไหวหรอกค่ะ ในเมื่อพวกเราเล่นไวกิ้งเสร็จ ต่อ
ด้วย รถไฟเหาะ, รถไฟตะลุยจักรวาล, ซูเปอร์สแปรช, แกรนแคนยอร์น, สไปร์เดอร์ และอีกสารพัดเครื่องเล่น
 
เฟย์ : ไปกินข้าวกันเถอะค่ะ เฟย์หิวแล้ว
 
                 ไม่พูดเปล่า รีบตรงดิ่งเข้าไปหาแฟนหนุ่มที่โต๊ะทันที ก่อนจะลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้าอย่าง
เร่งด่วน เหมือนไปอดอยากมาจากไหน! ส่วนพวกเราที่เริ่มจะหมดพลังไปกับการเล่นเครื่องเล่นต่างๆ จึงเดิน
เข้าไปยังโต๊ะที่แฟนของแต่ละคนที่นั่งอยู่ทันที
 
ป๊อปปี้ : เหนื่อยไหมครับน้องฟาง
 
ฟาง : ไม่เหนื่อยค่ะ แต่เหนื่อยมาก!
 
               ฉันรู้สึกว่าสมองของตนเองเริ่มจะเลอะเลือนใหญ่แล้วนะ เพราะดูเหมือนว่าฉันจะพูดอะไรซับซ้อน
ไปหน่อย พี่ป๊อปปี้ก็ไม่ได้ขัดอะไรกับประโยคที่ฉันพูดออกไป เพียงแต่หัวเราะออกมาอย่างขำๆ ก่อนจะเอื้อมมือ
มาลูบหัวของฉัน
 
ฟาง : พี่นี่ยังไงนะ! เล่นแต่หัวของฟาง!
 
ป๊อปปี้ : นี่ครับน้ำ
 
               พี่ป๊อปปี้เมินประโยคของฉันอ่ะ!! เขาไม่ตอบอะไร กลับแต่ยื่นขวดน้ำมาให้กับฉันแทน ฉันจึงรับมัน
มา พร้อมกับกระดกมันเข้าไปทันที
 
ป๊อปปี้ : นี่ดื่มหรือระเหยน้ำครับน้องฟาง
 
              พี่ป๊อปปี้ยิ้มอย่างขำๆกับท่าทางของฉัน แต่เขาก็พูดถูกน่ะแหละว่าตกลงฉันดื่มหรือระเหยน้ำกันแน่
เพราะจากน้ำเต็มขวด ภายในเวลาไม่ถึง 2 นาที น้ำในขวดก็ลดลงไปจนเหลือประมาณ 1 ใน 4 ของน้ำทั้งหมด
เห็นจะได้
 
ฟาง : ก็มันเหนื่อยไงคะ!
 
ป๊อปปี้ : นี่ครับข้าวของน้องฟาง
 
ฟาง : ขอบคุณค่ะ
 
               ฉันก็รับข้าวมา พร้อมกับกล่าวขอบคุณตามแบบฉบับของมารยาทผู้ดี พี่ป๊อปปี้ก็ยิ้มตอบกลับมา
อย่างน่ารัก พวกเรานั่งกินข้าวกันไปเรื่อยๆ ผลัดกันกินผลัดกันป้อนบ้างแล้วแต่ จนตอนนี้พวกเราได้กินข้าวเสร็จ
กันหมดทุกคนแล้ว
 
ป๊อปปี้ : น้องฟางแผลยังเจ็บอยู่ไหมครับ
 
                พี่ป๊อปปี้ที่เดินกลับมานั่งที่เก้าอี้ หลังจากที่เดินไปทิ้งขยะ ก็เอ่ยถามฉันออกมา พร้อมกับเอื้อมมา
มาจับข้อมือของฉันไปนั่งพิจารณาแผลที่ยังพันไว้กับผ้าก็อต
 
ฟาง : อย่างฟางซะอย่าง! แผลแค่นี้ไม่เป็นไรหรอกค่ะ
 
                ฉันตอบกลับออกไปอย่างร่าเริง แต่หารู้ไม่ว่าแผลน่ะมันเจ็บจะตายอยู่แล้ว แต่ไม่กล้าบอกความ
จริงออกไป เพราะกลัวว่าพี่ป๊อปปี้จะเป็นห่วง การพูดปดในครั้งนี้ของฉันไม่ผิดนะ เพราะพูดให้ผู้อื่นสบายใจ ไม่
ได้พูดให้เกิดความเสียหายใดๆ (ยังไหลไปได้เรื่อย : Sai)(ย่ะ! : Fang)
 
เฟย์ : พี่ฟาง! จะกลับหรือเล่นต่อ
 
ฟาง : กลับดีกว่า! เล่นมาทั้งวันแล้ว ร้อนก็ร้อน เหนื่อยก็เหนื่อย!
 
                ฉันพูดพร้อมกับโบกมือพัดที่ต้นคอไปมา เพื่อให้เกิดลม พี่ป๊อปปี้ที่เห็นจึงเดินเข้ามาพร้อมกับ
กระดาษหนึ่งแผ่น แล้วเอามาพัดให้ฉัน เพื่อนๆของฉันและพี่ป๊อปที่เห็นดังนั้นก็ออกปากแซวกันยกใหญ่ ><
 
เฟย์ : หวานไม่แคร์สื่อเลยนะ
 
ฟาง : ไปๆ! กลับๆ! อย่าพูดมากๆ!
 



 
                          ตอนหน้าจะเกิดอะไรขึ้นหรือป่าว? ใครจะเป็นอะไรไหม?
 
                                 ต้องติดตามกันตอนหน้านะคะ ^_^