The Bets Love เดิมพันรัก เดิมพันหัวใจ

ขอโทษนักอ่านทุกคนด้วยนะคะ ที่ทรายหายไปนาน T_T

---

 

 

Part’ Faye

 

@ 04.30 น. ณ เกาะ

 

              ฉันกับเพื่อนๆได้กลับมาเยือนที่เกาะแห่งนี้อีกครั้ง หลังจากที่ได้ทิ้งพี่ฟางกับพี่ป๊อปปี้ไว้ด้วยกันที่เกาะ

ใช่ค่ะ! มันเป็นแผนของฉันเอง นี่ยังเป็นแค่แผนแรกๆในความคิดฉันเองน้า!! ถ้าพี่ฟางยังไม่ใจอ่อน ไม่หวั่นไหว

อีกละก็ เหอะ! แผนของน้องสาวสุดแสบของพี่ยังมีอีกเป็นภูเขา ตรงหน้าของพวกเราคือภาพของพี่ฟางนอนซบ

ไหล่ของพี่ป๊อปปี้อยู่ เอร้ย!! น่ารักๆ! นานๆทีจะเห็นภาพแบบนี้นะเนี่ย! สมควรถ่ายภาพเก็บเอาไว้! เร็วเท่าความ

คิด เพื่อนสาวของฉันก็ได้ถ่ายรูปตัดหน้าฉันไปแล้ว -_-

 

แชะ! แชะ! แชะ!

 

            เสียงกล้องโทรศัพท์ของพิมกับจินนี่ดังขึ้นพวกเธอ 2 คนถ่ายภาพไว้หลายช็อตมาก น่าสงสารจังพี่สาว

ฉัน แต่ก็ดีแล้ว เอ๊ะ! ฉันนี่ยังไงกัน!! ตกลงว่าฉันจะเป็นห่วงพี่ฟางหรือดีใจกับพี่ฟางดีล่ะเนี่ย!!

 

มิน : ฟาง ป๊อปปี้ตื่นได้แล้ว!!

 

               สิ้นเสียงปลุกของมิน พี่ฟางกับพี่ป๊อปปี้ก็รีบลุกขึ้นกระโดดแยกตัวออกจากกันเหมือนโดนไฟรนก้น

ยังไงยังงั้น แต่ฉันคิดว่าการกระทำแบบนั้นคงเป็นเพราะพี่สาวของฉันกับพี่ป๊อปปี้คงไม่อยากให้ใครได้เห็นท่าทาง

แบบนั้นแน่ๆเลย ช้าไปแล้วล่ะคะพี่สาว!! พวกเราไม่เพียงแต่เห็น เพราะพวกเรายังถ่ายภาพเก็บเอาไว้ด้วย และ

ทันทีที่พี่ฟางเห็นหน้าฉันที่ยืนยิ้มอยู่ด้วยความดีใจ (อ๊าก!! ดีใจจริงๆน้า! : Faye) ก็ทำหน้าบึ้งตึงใส่ฉัน ทำไมพี่

ฟางคนที่เก่งไปซะทุกเรื่องของฉันจะไม่รู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นแผนของฉัน

 

ป๊อปปี้ : ไอเขื่อน! แกเอาเจ็ตฉันไปทำไมวะ!

 

             พี่ป๊อปปี้โวยวายถึงเรื่องที่เขื่อนได้เอาเจ็ตสกีที่ตนเองใช้กลับไปโรงแรมโดยไม่บอกไม่กล่าวซัก

คำ(ถ้าบอกจะทำให้พวกพี่ติดเกาะได้เหร้อ! : Faye) แล้วก็ไม่ต้องสงสัยนะคะ ว่าเจ็ตของเขื่อนใครเป็นคนขี่

กลับไปที่โรงแรม จะเป็นใครไปได้อีกหล่ะ นอกจาก ‘เฟเย่’ คนนี้นี่เอง

 

เขื่อน : อ้าวๆ! ฉันไม่ผิดน้า ในเมื่อฉันยืมแกแล้วอ่ะ ไอป๊อป!

 

ป๊อปปี้ : ฉันให้แกยืมเฉพาะตอนแข่งเฉยๆเว้ย!!

 

เขื่อน : ไม่เกี่ยวโว้ย!!

 

             เกือบที่จะได้เปิดศึกน้ำลายกันยกที่ 2 แต่โชคดีที่มีนสาวโหดอันดับ 3 ของกลุ่มได้ห้ามเอาไว้ซะก่อน

พวกเราจึงกลับกันมาที่โรงแรมได้อย่างสงบสุข ครบ 32 ประการ และไม่มีศึกอะไรเกิดขึ้น

 

Part’ Fang

 

             เวลาผ่านไปนานหลายชั่วโมงที่ฉันได้กลับมาพักผ่อนที่โรงแรม หลังจากที่ฉันกับพี่ป๊อปได้โดนยัย

น้องสาวตัวแสบอย่างยัยเฟย์ปล่อยเกาะเอาไว้ ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบแล้ว ก็ว่าจะลงไปเดินเล่นซักหน่อย

หลังจากที่พักผ่อนอยู่บนห้องนานนับวัน

 

ฟาง : พี่ป๊อปคะ! ฟางลงไปเดินเล่นชายหาดน้า!

 

            ฉันเดินไปบอกพี่ป๊อปปี้ที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่อย่างสบายใจ

 

ป๊อปปี้ : ให้พี่ไปเป็นเพื่อนไหมครับ

 

              พี่ป๊อปปี้ละสายตาจากทีวีมาถามฉันอย่างใจดี ฉันได้แต่ส่ายหน้าตอบกลับไปเป็นเชิงว่า ‘ไม่เป็นค่ะ’

 

ป๊อปปี้ : โอเคครับ แล้วอย่าเดินเล่นเพลินจนลืมมากินข้าวเย็นล่ะครับ

 

              พี่ป๊อปปี้พูดเตือนฉัน พร้อมกับยิ้มน้อยๆ ฉันจึงพยักหน้ารับกลับไป ก่อนจะเดินออกมาจากห้อง ฉัน

เดินลงมายังชายหาดหน้าโรงแรมทันที ฉันเดินเล่นไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จักเบื่อหน่ายในธรรมชาติ แล้วอยู่ๆฉันก็

รู้สึกเหมือนมีคนมาดึงร่างของฉันให้ถอยไปด้านหลังอย่างปะทะกับร่างกายของคนที่กระชากอย่างรุนแรง ก่อนจะ

ล็อกตัวของฉันเอาไว้จากด้านหลัง ทำให้ฉันไม่สามารถต่อสู้ป้องกันตัวได้เลย และทำให้ฉันไม่สามารถรับรู้ได้ว่า

ใครที่เป็นคนจับตัวของฉันในตอนนี้

 

ฟาง : ขอโทษนะคะ กรุณาปล่อยฉันด้วยค่ะ!

 

             ฉันพยายามพูดอย่างใจเย็น โดยไม่พยายามใช้กำลัง เผื่อว่าคนที่มาจับตัวฉันในตอนนี้อาจจะเข้ามา

ทักคนผิดก็เป็นได้ แต่ดูจากท่าทางและพละกำลังที่ใช้ในการดึงร่างของฉันที่รุนแรงจนสร้างความปวดร้าวให้กับ

ร่างกายได้แล้วเนี่ย น่าจะเข้ามาทำร้ายมากกว่าที่จะเข้ามาทักคนผิด!!

 

… : ปล่อยก็โง่สิวะ!

 

              เสียงที่ตอบกลับมาอย่างดัง ทำให้ฉันรับรู้ได้ในทันที ว่าคนที่เข้ามาล็อกตัวฉันต้องไม่ได้มาดีแน่ๆ ฉัน

พยายามดิ้นสุดแรง โดยใช้หลักการจากการเรียนเทควันโดบ้าง คาราเต้บ้าง แต่ก็ไม่เป็นผลเลยซักนิด เพราะคน

ที่ล็อกตัวของฉันไว้ในตอนนี้มีพละกำลังมากเลยทีเดียว 

 

ฟาง : ฉันบอกให้ปล่อยไง!

 

… : เงียบซะ! ถ้าไม่อยากตาย!!

 

             ฉันตะโกนบอกบุคคลที่เข้ามาจับฉันด้วยเสียงที่ดังพอควร แต่ก็ยังไม่ได้รับอิสระจากการถูกรุกรานเลย

ซักนิด มีเพียงแต่เสียงขู่ตะคอกตอบกลับมาเท่านั้น ตอนนี้ฉันรู้สึกได้ว่าบนใบหน้าบริเวณปากและจมูกของฉันได้

มีผ้าบางอย่างเข้ามาปิดอยู่ ฉันพยายามดิ้นอีกครั้ง แต่ก็อย่างที่บอกว่าคนๆนี้ที่จับตัวของฉันเอาไว้มีพละกำลังมี่

มากล้น จนฉันไม่อาจจะสู้ได้ ก่อนที่สติทั้งหลายของฉันที่มีอยู่จะดับวูบลงไป!

 

Part’s Poppy

 

@ 18.00 น.

 

                เวลานี้เป็นเวลานัดทานข้าวเย็นของพวกเรา แต่ฟางก็ยังไม่กลับมายังที่ห้อง จนผมอดที่จะห่วงไม่

ได้ แต่ผมก็ยังคิดในแง่ดีว่าฟางอาจจะรออยู่ที่ห้องอาหารแล้วก็เป็นได้ ผมจึงเดินลงไปที่ห้องอาหาร แต่ปรากฏ

ว่ายังว่างเปล่าไร้ซึ่งเงาของฟาง

 

@ 19.00 น.

 

                  พวกเราทุกคนในที่นี้พยายามคิดในแง่ดีมาตลอด 1 ชั่วโมง ว่าฟางอาจจะเดินเล่นเพลินไปจนลืม

เวลา แต่ตอนนี้มันเริ่มมืดลงเรื่อยๆ ซึ่งเป็นไปไม่ได้ที่ฟางจะเดินเล่นแบบไม่ดูฟ้าดูฝนเลย และอีกอย่างฟางเป็น

คนที่ตรงต่อเวลามาก ไม่น่าจะมาช้าได้ถึงขนาดนี้

 

เฟย์ : พี่ฟางไปไหนของเขานะ!!

 

จินนี่ : นั่นสิเฟย์! ปกติฟางไม่ใช่คนผิดเวลานะ!

 

โทโมะ/เคนตะ/จองเบ : หรือว่าฟางจะเป็นอะไรไป!!

 

                ไอพวกเพื่อนที่แสนดีของผมทั้ง 3 คนพูดขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน เวลาผมขอความเห็นเรื่อง

อื่นๆละเงียบกันเชียว แต่พอเรื่องแบบนี้ไม่ขอให้พูด แล้วพูดซะพร้อมกัน มันน่านัก!

 

มีน : นั่นสิ! หรือว่าฟางจะเป็นอะไรไป!!

 

              มีนเริ่มหน้าซีดลง เหมือนคนที่กังวลมากๆ ส่วนเฟย์ก็พยายามโทรศัพท์ติดต่อพี่สาวของตนเองอย่าง

ร้อนรน และตอนนี้ผมก็เริ่มนั่งเก้าอี้ไม่ติดแล้วล่ะครับ!

 

เคนตะ : ฉันว่าพวกเราออกไปตามหากันดีกว่า!

 

                สิ้นเสียงของเคนตะ พวกเราทุกคนก็รีบลุกขึ้นแล้วมุ่งตรงออกไปนอกโรงแรมทันที พวกเราแยก

ย้ายกันออกตามหา แต่ไม่ว่าจะหาทางไหน มุมไหน ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของฟางเลย

 

พิม : เป็นไงเจอไหม!

 

ทุกคน ยกเว้นพิม : ไม่เจออ่ะ!

 

โทโมะ : เฟย์! โทรศัพท์ของฟางมีสัญญาณ GPS ไม่ใช่เหรอ!

 

เฟย์ : ใช่ๆ ลืมนึกไปได้ยังไงนะ

 

                 สิ้นเสียงยืนยันของเฟย์ ทำให้ผมเริ่มมีกำลังใจขึ้นมาเล็กน้อย ผมก็รีบเอาโทรศัพท์มือถือของผม

ขึ้นมาตรวจหาสัญญาณ GPS จากโทรศัพท์ของฟางทันที

 

ป๊อปปี้ : เฮ้ย!!

 

 

---

 

 

                           พี่ป๊อปปี้เฮ้ยอะไร? แล้วพี่ฟางของเราหายไปไหนกัน?

 

                                       พบกันตอนหน้าจ้า ^_^

 

           ขอขอบคุณสำหรับนักอ่านทุกคนที่ยังอยู่ให้กำลังใจกันเสมอ ขอบคุณทุกเม้น ทุกโหวตด้วยนะคะ