BE FORGET เผลอรัก...อีกครั้งเข้าจนได้
เขียนโดย 
jookjoom
วันที่ 1 กันยายน พ.ศ. 2555 เวลา 16.45 น.
แก้ไขเมื่อ 25 กรกฎาคม พ.ศ. 2564 21.55 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
12)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
" ขอโทษนะค่ะ คุณคือเจ้าของไข้ใช่ไหมค่ะ"
เสียงดังก้องหูผม ผมไปเป็นเจ้าของไข้ใครเมื่อไหร่กัน หรือว่าผมฝันไป ผมคงฝันไปแน่ๆ ไม่มีใครเป็นอะไรซักหน่อย
จนมีมือมาสะกิดที่บริเวณลำตัวของผม ทำให้ผมสะดุ้งตื่น
" หือ ครับ"
" ค่ะ ฉันจะถามว่าคุณเป็นเจ้าของไข้เธอใช่ไหมค่ะ คุณหมอเรียกนะค่ะ"
" คุณพยาบาล " นี่ผมไม่ได้ฝัน มันคือความจริง ใช่ ผมพยายามจะคิดว่าที่ฟางเป็นแบบนี้มันแค่ความฝัน
" ค่ะ คือคุณหมอเรียกนะค่ะ"
" ขอบคุณมากนะครับ" แล้วผมก็ลุกเดินตามพยาบาลเพื่อไปยังห้องหมอทันที
" มาแล้วเหรอครับ ผมจะขอแจ้งเกี่ยวอาการของเธอซักหน่อยนะครับ"
" ครับ เธอเป็นไงบ้างครับหมอ ตอนนี้เธอยังไม่ฟื้นเลย" ผมถามหมอ เพราะฟางนอนตั้งแต่เมื่อวานยังไม่ฟื้นเลย
" อ่อ ไม่มีอะไรมากครับ คงเป็นเพราะฤทธิ์ยา แต่คนไข้มีโรคประจำตัวนะครับ อย่าให้เสียเลือดมากขนาดนี้อีกนะครับ"
" ห๊ะ เธอเป็นอะไรเหรอครับ" ผมถามหมอด้วยความตกใจทันที
" เอ่อ คือคุณไม่ทราบมาก่อนเหรอครับ"
" ไม่ครับ เราเพิ่งเริ่มศึกษากัน ผมไม่ทราบจริงๆ"
" คือ คนไข้มีโรคประจำตัวนะครับ เพราะอาการแล้วประวัติคนไข้บอกนะครับ แต่คนช่วยเหลือเค้าขอปิดไว้ เค้าไม่อยากให้คนไข้ต้องเป็นกังวล มันเป็นความลับของทางโรงพยาบาลนะครับ"
" ใครช่วยเหลือเธอครับ"
" พ่อของเธอครับ ท่านขอให้ปิดไว้ เรื่องนี้มีแต่หมอประจำ กับพ่อเธอรู้เพียงสองคนเท่านั้นครับ"
" แล้วผม..." ผมยังไม่ทันพูดจบ หมอก็พูดแทรกขึ้นทันที
" หมอบอกไม่ได้จริงๆครับ ที่จริงหมอคิดว่าคุณคงรู้ เอาเป็นว่าอาการตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้ว "
" ขอบคุณมากครับ ผมจะดูแลเธอย่างดี" แล้วผมก็เดินออกห้องของหมอมา ผมเดินตรงไปยังร้านค้า เพื่อหาซื้ออาหารให้เธอ ผมกลัวเธอตื่นมาแล้วหิว
" เธอเป็นอะไรกันแน่ฟาง" ผมพูดกับตัวเอง ก่อนที่เสียงโทรศัพท์ผมจะดังขึ้น
" ฮัลโหล " ผมรับทันทีที่เห็นว่าเป็นใคร
" ไอ้ป๊อป แกอยู่ไหน ฉันกับแก้วมาหาที่คอนโดไม่เจอเนี่ย"
" เออ ไอ้โมะฉันอยู่หัวหินนะ แกมีอะไร"
" มีอะไร แกลืมเหรอแกต้องไปส่งแก้วไงละ"
" อ่อ โทษทีว่ะ ลืม"
" เออ รีบๆกลับมา"
" ไอ้โมะ ไปส่งแก้วให้หน่อย ฉันติดธุระ"
" ห๊ะ อะไรนะ แกจะบ้าหรือไง"
" อืม บ้าแกยังอยากให้พ่อตารักอยู่หรือเปล่า ไปเลย ลุยเลยฉันมีเรื่องที่ต้องจัดการ"
" ไอ้ป๊อป แกเป็นอะไรหรือเปล่าวะ เสียงดูไม่ดี "
" ไม่หรอก แค่ฉันเจอคนที่ฉันอยากอยู่ด้วยแล้ว แล้วฉันก็ทำให้เธอโดนยิง ตอนนี้ยังไม่ได้สติเลย"
" เห้ย ไอ้ป๊อป เออๆ ทางนี้ฉันจัดการเอง ส่วนแกใจเย็นๆนะเว้ย ให้ฉันกับแก้วไปหาไหม"
" ไม่ต้อง แกแค่ช่วยไปจัดการเรื่องแก้วให้เสร็จๆ ฉันจะได้จัดการเรื่องของฉัน"
" เออๆ แต่แกต้องช่วยฉันด้วยนะเว้ย"
" อืมๆ แค่นี้แหละ"
ผมรีบเดินตรงไปยังห้องของเธอทันที แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเปิดประตูห้องเข้ามา
" อ่าวฟาง เธอฟื้อแล้ว ฉันดีใจที่สุดเลย" ผมวิ่งเข้าไปกอดเธอจากด้านหลังทันที
" ปล่อย" เสียงดุลอดออกจากปากของคนที่ผมเฝ้ารอมาข้ามคืน
" ฟาง เออ หิวไหม" ผมปล่อยแล้วถามเธอ
" ไม่ " เธอบอกแล้วล้มตัวนอนหันหลังให้ผม ทำให้ผมเดินไปนั่งรอเธอที่โซฟาแทน
ทางด้านโทโมะแก้ว
" พี่โมะ มีอะไรหรือเปล่าค่ะ" แก้วถามโทโมะที่วางโทรศัพท์ไป
" ไอ้ป๊อปอยู่หัวหิน ให้พี่ไปส่งแก้ว"
" ห๊ะ แล้วทำไม แล้วเราจะทำยังไงกันดี"
" พี่จะไปส่แก้วเอง ซักวันท่านก็ต้องรู้เรื่องเรา"
" แค่ แก้วว่า.."
" ไอ้ป๊อป มันมีคนที่ใช่แล้ว แล้วตอนนี้แฟนมันโดนยิงนะ ฟังจากเสียงมันห่่วงเธอคนนั้นมากนะ"
" อ่อ งั้นเราต้องทำไงต่อละค่ะ"
" ก็ เราคงต้องพยายามเองก่อน ตอนนี้มันก็ลุ้น ว่าเราผ่านด่านพ่อแก้วได้ มันจะเคลียร์พ่อมันเอง แก้วมั่นใจพี่ไหม"
" ค่ะ แก้วมั่นใจพี่ค่ะ"
รถของแก้วกับโทโมะ แล่นเข้ามายังบ้านหลังใหญ่ของหญิงสาว
" แก้วกลับมาละค่ะคุณพ่อ" แก้วเข้าไปกอดพ่อของเธอ
" อืม แล้วนายมาทำไม" พ่อแก้วหันไปถามโทโมะ
" ผมมาส่งแก้วครับ คุณพ่อสบายดีนะครับ"
" ใครพ่อนาย เออแก้วพี่ป๊อปไปไหนละ ทำไมไม่มาส่งลุกให้เพื่อนมาส่งได้ยังไง"
" คือ พี่ป๊อปติดงานนะค่ะ พี่โมะเลยมาส่งแก้วแทน"
" พ่อต้องว่าหน่อยแล้วละ ให้เพื่อนมาส่งได้ไงกัน"
" คือพ่อค่ะ คือพี่ป๊อปติดงานจริงๆค่ะ" แก้วที่เห็นพ่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารีบท้วงพ่อเธอทันที
" อืม แค่ครั้งเดียวนะ ครั้งต่อไปถ้าเป็นแบบนี้ พ่อไม่ให้แก้วไปแล้วนะ"
" เอ่อ คือผมขอโทษนะครับ อย่าต่อว่าแก้วเลย"
" นายอีก มากับคู่หมั้นเพื่อนนะ มันไม่เหมาะสมรู้ไว้ด้วย"
" ผมรักแก้วจริงๆคับ"
" พี่โมะ"
" พูดได้ไม่อายปากนี่มันคู่หมั้นเพื่อนนายนะ ออกไปเดี๋ยวนี้ ยายแก้วขึ้นไปชั้นบนเดี๋ยวนี้"
" คุณพ่อค่ะ แต่เรารักกันนะค่ะ"
" พ่อบอกให้ขึ้นไปชั้นบน ได้ยินไหม"
" คุณพ่อ " แก้วที่น้ำตาไหล ค่อยๆ เดินขึ้นบ้านไปตามคำสั่งของผู้เป็นพ่อ
" นายออไปได้แล้ว แล้วไ่ม่ต้องมาที่นี่อีก"
" คุณพ่อครับ ให้ผมได้พิสูจน์ ให้เราได้พิสูจน์ว่าเรารักกันจริงๆได้ไหมครับ"
" ฉันบอกให้ออกไป " โทโมะเดินหันหลังกลับ แต่เค้าไม่ยอมแค่นี้แน่ๆ
มาทางด้านป๊อปฟาง
" ฟาง กินอะไรหน่อยซิ เธอนอนไปวันนึงเต็มๆเลยนะ" ป๊อปปี้ยังเรียกเธอ พยายามคุยกับเธอ
" เอาไว้นั่นแหละ"
" มา เดี๋ยวฉันป้อน"
" ..... " เธอไ่ม่ตอบ แต่กลับหันหลังให้เค้าทันที
" ฟาง คืนนั้นฉันมีธุระ ฉันไม่ได้ตั้งใจทิ้งเธอไว้นะ ขอโทษ"
"....................." ฟงไม่ตอบ แต่สายตาเธอบ่งบอกถึงอารมณ์โกรธ
" นะ ขอโทษ มันจะไม่มีแบบนี้อีกแล้ว ฉันสัญญา"
" พอเถอะ ฉันหิวข้าว" ป๊อปปี้ยิ้มทันทีที่ฟางยอมพูดด้วย
" กินเยอะๆนะ ฉันเลือกแต่ของชอบเธอเลยนะ กุ้งเยอะไหม"
" อืม" ทันทีที่ตักข้าวต้มกุ้งข้าวปากก็ตอบเค้าไป
" เป็นไงบ้าง เจ็บมากไหม"
" ลองโดนบ้างไหมละ"
" โห ถ้าโดนแทนเธอได้ ฉันยอมไปนานแล้ว"
" อย่ามาน้ำเน่า"
" จริงๆ ฟาง ฉันดีใจนะที่เธอฟื้นขึ้นมา ตอนเธอนอนนิ่ๆ ฉันไม่ชอบเลย "
" .... " ฟางมองตาชายหนุ่มอย่างมองหาความจริง
" ก็อกๆๆๆ " มีคนเปิดประตูเข้ามา
" สวัสดีครับ ผม ร้อยตำรวจตรีสมศักดิ์ครับ จะมาขออนุญาติสอบปากคำคุณฟางนะครับ"
"อ่อ ตอนนี้เลยเหรอครับ เธอเพิ่งตื่นนะครับ ฟางถ้าไม่ไหวก็เลื่อนไปก่อนนะ" ป๊อปปี้หันมาถามเธอ
" ไม่หรอก ฉันอยากรู้ความจริงเร็วๆ ค่ะฉันพร้อม"
" ครับ คุณภาณุด้วยนะครับ " ตำรวจบอกทั้งสอง ก่อนจะนั่งสอบปากคำทั้งสองคน
" ขอบคุณมากนะครับ ผมอยากได้ตัวมันเร็วที่สุดนะครับ" ป๊อปปี้บอกตำรวจ
" ครับ ผมจะเร่งให้นะครับ"
" ขอบคุณคุณตำรวจมากนะครับ"
" ครับ มันเป็นหน้าที่ครับ"
" ฟาง อยากกินอะไรอีกหรือเปล่า ฉันจะไปซื้อให้"
" ทำไมไม่ไปทำงาน"
" ก็เธอป่วยนิ"
" ช่างเหอะ " แล้วฟางก็จ้องหน้าป๊อปปี้นิ่ง ครุ่นคิดถึงเรื่องคืนก่อน แล้วคิดถึงการกระทำของเค้าตอนนี้
" ทำไมมีอะไรติดหน้าฉันเหรอ" ป๊อปปี้ถามฟาง
" นายคิดยังไงกับฉันกันแน่ ขอความจริง อย่าไร้สาระ" หน้าตาท่าทางบ่งบอกถึงความเครียด แต่คนถามอย่างเธอกลับร้อนที่หน้า หลบสายตาเค้าลง
คนที่โดนถามกลับนั่งยิ้มรับกับคำถามซะงั้น
" อยากรู้จริงๆเหรอ "
" แล้วฉันจะถามทำไม ถ้าฉันไม่อยากรู้นะ"
" โอเคๆๆ บอกก็ได้"
ทุกคน....คิดถึง เม้นท์+โหวตด้วยนะ
อย่าลืมเรื่องนี้นะค่ะ ขอเม้นท์+โหวตเยอะๆ พรุ่งนี้จะอัพให้อีกนะ.....
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
✓ เรื่องนี้ไม่มีเจตนาทำให้บุคคลที่อ้างถึงเสียชื่อเสียง และฉันจะยอมรับผิดเมื่อบุคคลนั้นตำหนิหรือเตื่อนมา
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
