ว้าวุ่น2 [In Our Dream]
10.0
เขียนโดย 
ออมอนี่cake
วันที่ 11 พฤษภาคม พ.ศ. 2555 เวลา 21.17 น.
27 ตอน
370 วิจารณ์
46.29K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 17 กันยายน พ.ศ. 2559 16.41 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
26) ตอนที่ 23
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่องที่แต่ง นี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้นตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
ผู้แต่ง : ออมอนี่_cake
♥นิยายเรื่อง ว้าวุ่น 2 ตอนที่ 23 ♥
“พอดีมีพี่ที่รู้จักกันท่านให้ไปช่วยที่น่านน้ำทางใต้น่ะครับ แล้วป๊อบก็เห็นว่ามันน่าสนใจ ได้ดูแลประเทศแบบที่ฟางอยา.....”
“ป๊อบไม่เคยบอกฟาง เมื่อวานทำไมไม่พูด”
“ป๊อบเพิ่งตัดสินใจวันนี้ครับ”
“ตัดสินใจโดยที่ไม่มีฟางสินะ.....ใช่ไหม ไม่สน ไม่แคร์ฟางใช่หรือเปล่า?”
“..............”
“ป๊อบก็เลือกเอาละกันระหว่างงานที่ป๊อบรัก....กับฟาง”
“ฟางครับ....”
.
..
“ป๊อบลูก เหม่ออะไรฮึเรา แม่เรียกตั้งหลายครั้ง”
“เอ่อ ครับ อ่ะ ขอโทษครับแม่”
“อย่าบอกนะว่าเรื่องลงใต้”
“.....”
“ลูกดื้อเองนะ อย่ามาทำหน้าเศร้า แม่บอกแล้วว่าอย่าสมัคร”
“มันเป็นความตั้งใจของผมครับแม่ เพียงแต่...”
“ยังไม่ได้บอกหนูฟาง....ใช่ไหม”
“...แม่ครับ”
“สมน้ำหน้า พวกผู้ชายก็ชอบเป็นแบบนี้ คิดไปเองว่าผู้หญิงสามารถเข้าใจอะไรเองได้ทั้งหมด! หนีเขาไปอยู่ตั้งไกลถึง 3 ปี พอกลับมาดันจะหนีอีกรอบ ป๊อดหรือป๊อบกันแน่ชื่อลูกของแม่เนี่ย!!!”
“คุณ... โกรธอะไรล่ะ นี่ลูกเรานะ”
“เฮอะ!!! สมน้ำหน้า แทนที่จะคิดเรื่องตบเรื่องแต่งไหมยังไง แล้วค่อยลากเขาลงใต้ด้วยกันก็ได้นี่”
“ก็มันมีโอกาสอยู่ตรงหน้า ในตอนนี้แล้ว”
“แต่ก็ควรจะปรึกษาคนรักก่อนไหมล่ะคะคุณ ไม่ได้ตัวเปล่าเล่าเปลือย แฟนก็มีเป็นตัวเป็นตน”
“..............”
“ก็ไปหาได้ ขึ้นเครื่องแป๊บเดียวก็ถึง”
“โอ้ยยยย พวกผู้ชายก็เหมือนกันหมด ข้าวนี่ก็ไม่ต้องกินแล้วกันนะ อยากเข้าข้างอะไรที่ไร้สาระกันดีนัก!!!”
“อ้าว แม่ได้ไงอ่ะ พ่อยังไม่อิ่มนะ โหววววววววววว”
“............”
“ป๊อบฟังแม่นะ ลูกจะมาใช้ความคิดของตัวเองคนเดียวไม่ได้แล้ว ลูกมีน้อง รักน้องไม่ใช่เหรอ ให้น้องก้าวเข้ามาเป็นครอบครัวของเราตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอลูก ถ้าคิดแบบนั้นจริงๆ ก็ต้องทำให้มันจบนะ ก่อนที่มันจะจบในอีกความหมายนึง...ที่ลูกรู้ว่าคืออะไร”
“ครับแม่ ... ผมจะจัดการเรื่องนี้ให้ดีที่สุด”
.
..
“อ้อ .....แม่ต้องการสะใภ้นะ ไม่ใช่ใบมรณะบัตร”
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
นั่งเหม่ออยู่ในห้องมานานหลายนาที หลังจากการซ้อมเสร็จสิ้น วันนี้ยายแก้วรีบกลับเห็นว่ามีธุระด่วน ส่วนยายน้องแฝดของตัวเองก็มีนัดทานอาหารเย็นกับครอบครัวคนหน้ากบ ดูแล้วคงจะเหลือเธอคนเดียวที่ว่าง ว่างมากมากเสียด้วย
ว่างเสียจนคิดฟุ้งซ่านไปเรื่อยเปื่อย เรื่อยเปื่อยเสียจนเหมือนไม่มีอะไรจะให้คิดอีกแล้ว มันคล้ายจะเป็นความสับสน ปนความรู้สึกลึกๆ ว่าเธอเองรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น และเหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไปนับจากนี้
เขาพร้อมจะจากเธอไปทุกเมื่อจริงๆ
เขารักเธอมาก เขามีเธอคนเดียว เขาจะไม่นอกใจ
คิดถึง ห่วงใย อยากเอาใจใส่ ...แต่ไม่ต้องอยู่ข้างๆ
เป็นแค่คนรัก .... ที่ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกัน
“ฮึก....”
//กริ๊งงงงงงงง กริ๊งงงงงงงงง//
“................”
//กริ๊งงงงงงงง กริ๊งงงงงงงงง//
“................”
//กริ๊งงงงงงงง กริ๊งงงงงงงงง//
ละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์เครื่องบางของตนเอง จนแสงไฟที่กระพริบถี่หลายครั้งดับลง แล้วสว่างขึ้นอีกหลายครั้งต่อหลายครั้ง
ในใจสับสน
ยอมรับว่าทั้งประหม่าและรู้สึกกลัว
ตื่นเต้น แต่ก็รู้สึกไม่มั่นใจ
“...................”
((................))
“.....................”
((ฟางครับ...))
“...................”
((ฟางครับ ออกมาคุยกันหน่อยนะครับ...ป๊อบรออยู่ข้างนอก))
หันขวับไปยังประตูห้องซ้อมทันทีเมื่อตัดสินใจสไลด์หน้าจอรับโทรศัพท์ เธอแนบหูฟังเสียงจากปลายสายโดยไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แต่ก่อนจะตกใจเมื่อพบใครอีกคนที่อยู่ด้านหลังประตูบานเล็ก
มาตั้งแต่ตอนไหน
รออยู่นานหรือเปล่า
จะเบื่อรอแบบนี้หรือยังนะ
“ป ป๊อบ”
“.....หิวไหมครับ ไปหาอะไรทานกันนะ”
“......อืม”
เห็นสภาพหญิงคนรักที่ดูอิดโรยก็แทบใจสลาย ส่วนหนึ่งคงมาจากการซ้อมร้องซ้อมเต้นกับอัลบั้มใหม่ อีกส่วนหนึ่งคงปฏิเสธไม่ได้ว่ามาจากเรื่องของเรา พูดให้ถูกคือ....เรื่องของเขาที่ทำให้เธอรู้สึกแย่
ใบหน้าอิดโรย
ดวงตาเศร้าหม่น
ร่างกายที่บอบบางอยู่แล้วกลับยิ่งผอมลงไปใหญ่
เขาต้องรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้น
วันนี้ต้องง้อแม่เป็ดน้อยของหมีให้ได้
ถ้าง้อไม่ได้ คงต้องถือใบมรณะบัตรกลับไปหาแม่จ๋าจริงๆ
“ทานอะไรดีครับ”
“...............”
“แม่เป็ดครับ ... ทานข้าวก่อนนะ เดี๋ยวหมียอมทุกอย่างเลย โอเคนะครับ”
“อยากกินอาหารญี่ปุ่น”
“...ตามบัญชาครับเจ้าหญิง”
เธอก็ไม่รู้ว่าความหนักอึ้งมันหายไปอยู่ตรงไหน
เพียงแค่ไม่ได้คิดถึงมันอีกหลังจากที่ขึ้นนั่งบนรถ
เราผ่อนคลายเมื่ออยู่ในร้านอาหารร้านโปรด
เธอทานอาหารได้เยอะมากกว่าทุกวันเพียงเพราะมุขตลกที่อีกฝ่ายขุดขึ้นมา
ลืมความบาดหมางไปเสียหมด
ลืมว่าระหว่างเรากำลังมีอะไร ... อะไรที่ไม่ชัดเจน
“ขอโทษ // ขอโทษนะครับ”
“หืม?.... เอ่อ ฟางจ๋าพูดก่อนก็ได้ครับ”
“ตัดสินใจโดยที่ไม่มีฟางสินะ.....ใช่ไหม ไม่สน ไม่แคร์ฟางใช่หรือเปล่า?”
“ป๊อบก็เลือกเอาละกันระหว่างงานที่ป๊อบรัก....กับฟาง”
“ขอโทษที่พูดไม่คิด ...ทำให้ป๊อบลำบากใจสินะ ป๊อบตั้งใจเรียนมาขนาดนั้น ควรไปทำงานที่ให้ประโยชน์กับประเทศก็ถูกแล้วล่ะ”
เธอคิดเรื่องนี้มาทั้งอาทิตย์
ที่หนีหน้า ไม่รับสาย ไม่ยอมเจอ
มันทำให้เธอคิดอะไรได้หลายอย่าง
อาจมีหน่วงบ้าง แต่ด้วยเพราะวุฒิภาวะที่มีมากขึ้น
เธอไม่ควรเอาคำว่ารักมามัดอีกคนไว้
คิดแบบนี้ถูกแล้วใช่ไหม...
“..........ฟางครับ”
“อื้อ ที่จะพูดก็มีแค่นี้แหล่ะ เสาร์อาทิตย์ก็ขึ้นมาหาบ่อยๆ ก็แล้วกัน....”
“ฟางจ๋า ป๊อบขอบคุณที่เข้าใจนะครับ ขอบคุณมากๆ แต่ที่ป๊อบจะบอก...3ปีก่อน ป๊อบเปลี่ยนสายที่เรียนอยู่เพราะฟางบอกว่า ทหารเรือมันเท่ห์ ...”
“จะบ้าหรือไง... มันใช่เรื่องไหมที่เอาความฝันตัวเองมาล้อเล่นแบบนี้น่ะ”
“แต่พอป๊อบได้เรียน มันไม่ได้แค่ความเท่ห์จริงๆ มันสอนอะไรป๊อบหลายอย่าง สอนให้ป๊อบเป็นคนที่มีความเสียสละ ไม่เห็นแก่ตัว บางทีมันก็สอนดีมากเกินไป จนป๊อบละเลยแม่เป็ดน้อยไป เพราะคิดว่าฟางจ๋าต้องเข้าใจ โดยที่ป๊อบไม่ต้องพูดอะไรเลย... แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่ ใจคนรอกับป๊อบ มันคนละความรู้สึกกัน ขอโทษที่ทำให้เหงาตลอด 3 ปีนะครับ ป๊อบกลับมาแล้ว .... พ่อหมีจะเหงาเป็นเพื่อนนะครับ ไม่ไปไหนแล้วจริงๆครับ”
“ล แล้วงาน?”
“ป๊อบสมัครแล้วครับ ในฐานะที่ป๊อบเป็นเด็กจบใหม่ ทางกองทัพยังไม่ค่อยไว้ใจ เลยให้ประจำการในกรุงเทพฯ ก่อน อีก 2 ปีค่อยลงใต้แบบจริงจังครับ ....”
“....................”
เขาคิดเรื่องนี้ไว้ตั้งแต่แรก
หลังจากเรียนจบ เข้ารับราชการ
เป็นข้ารองบาทของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
ขอแม่เป็ดแต่งงาน สร้างครอบครับ
แต่เขาคงคิดอะไรน้อยไปจริง ๆ อย่างที่แม่ว่า
ใสนความฝันของเขานั้นมันมีแม่เป็ดยืนอยู่ด้วย
แต่เป็นเข้าเองที่ไม่ได้ทำอะไรให้มันชัดเจน
จนแม่เป็ดคิดเองไปไกล ว่าเขาจะทิ้งเธอไปอีกแล้ว
คนเก่งอุตส่าห์แสดงให้เห็นว่าอยู่ได้
ยอมรับกับการตัดสินใจของเขาอีกครั้ง
ขอโทษนะครับ ....
จากนี้ไปจะให้ความสำคัญเป็นที่หนึ่ง
จะให้ปล่อยให้เหงาคนเดียวอีกแล้ว
หัวใจของภาณุ.....
“อีก 2 ปีแต่งงานกันนะแม่เป็ด ไปอยู่ที่ใต้ด้วยกันนะครับ”
“.....หมี ย อย่ามาล้อเล่นนะ”
“ป๊อบจริงจังนะครับ ป๊อบให้เวลาฟางจ๋าทำงานที่ชอบที่นี่ให้เต็มที่เลย แล้วไปสร้างครอบครัวด้วยกันที่นั่นนะครับ ฟางจ๋าอยากไปอยู่ที่นั่นไม่ใช่เหรอครับ ... ไปนะครับ”
“..............”
“ฟางจ๋าไม่เงียบสิครับ....”
.
..
“อื้อ ป ไป ไปสิ!!!! ”
โผเข้ากอดชายคนรักทั้งที่ยังถือตะเกียบคีบซูชิอยู่ในมือ น้ำเม็ดใสไหลมาไม่ขาดสาย เรียนแขนสวยโอบรัดต้นคอแข็งแรงแน่น แรงกระชับที่ช่วงหลังบางและเอวคอดก็ยิ่งแน่นขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินคำตอบรับของเธอ
การรอคอยมีความหมายเสมอ
จุดหมายปลายทางของคนอดทน
มักสวยงามเสมอ เธอเข้าใจก็ในวันนี้
วันที่ชายคนรักเอ่ยในสิ่งที่หัวใจของเธอไม่อาจปฏิเสธได้
ยอมรับว่ามันเป็นคำคุ้นหูที่เคยได้ยินจากซีรีส์
หรือใน MV บ่อยๆ
แต่ความรู้สึกตอนนี้มันต่างกันมากจริงๆ
หัวใจเต้นรัวเร็ว จนเจ็บที่อกไปหมด
แรงขยับจากอีกฝั่งของบริเวณเดียวกันก็ยิ่งเต้นแรงไม่แพ้กัน
เขาก็รู้สึกเหมือนกันกับเธอจริงๆ ใช่ไหม
รู้สึกรักเหลือเกิน .... รักจนไม่อาจแยกจากกันได้อีกแล้ว
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
“โมะ คุณแม่ยูโกะเป็นไงมั่งอ่ะ 2 อาทิตย์แล้วนิ่”
((ครับ หายดีแล้วครับ แต่งอแงไม่ยอมไปทำงานเลย แก้วมาช่วยผมดุหน่อยสิครับ))
“ฮะๆๆ จะบ้าเหรอ คุณแม่อยากพักก็ให้พักไปสิ ผีดิบต้องทำงานแทนคุณแม่แล้วล่ะ ฮิๆๆ”
((ใช่ครับ ผมต้องทำงานแทนคุณแม่ยูโกะจริงๆแล้วครับ คุณพ่อเองก็ต้องไปๆมาๆ กับสาขาที่ต่างประเทศด้วย))
“อื้อ ทำเหอะ ลูกชายคนเดียวนี่นะ... เอ้อ แล้วจะกลับมะไหร่อะ พี่นีน่าไม่มีงานให้เหรอ อ๊ะ ฮันนี่อย่ากัดถุงเท้าหม่าม้าซี่”
((.................))
“ผีดิบ...คือ เดี๋ยวนะ ทำงานแทนคุณแม่ยูโกะ”
((แก้วครับ ... ผมอาจไม่รับงานจากบริษัทแล้วครับ งานที่นี่ค่อนข้างยุ่ง อาจมีงานเล็กๆ น้อยๆ ถ้ามาถ่ายทำที่นี่ ผมก็พอจะรับได้ และจะให้ความร่วมมือเต็มที่ครับ แต่คงไม่ได้ไปอยู่นานๆ อีกแล้วครับ))
“..................”
((เรียนจบแล้ว มาอยู่ด้วยกันที่นี่นะครับ...หม่าม้าฮันนี่))
To be con…
ผู้แต่ง : ออมอนี่_cake
♥นิยายเรื่อง ว้าวุ่น 2 ตอนที่ 23 ♥
“พอดีมีพี่ที่รู้จักกันท่านให้ไปช่วยที่น่านน้ำทางใต้น่ะครับ แล้วป๊อบก็เห็นว่ามันน่าสนใจ ได้ดูแลประเทศแบบที่ฟางอยา.....”
“ป๊อบไม่เคยบอกฟาง เมื่อวานทำไมไม่พูด”
“ป๊อบเพิ่งตัดสินใจวันนี้ครับ”
“ตัดสินใจโดยที่ไม่มีฟางสินะ.....ใช่ไหม ไม่สน ไม่แคร์ฟางใช่หรือเปล่า?”
“..............”
“ป๊อบก็เลือกเอาละกันระหว่างงานที่ป๊อบรัก....กับฟาง”
“ฟางครับ....”
.
..
“ป๊อบลูก เหม่ออะไรฮึเรา แม่เรียกตั้งหลายครั้ง”
“เอ่อ ครับ อ่ะ ขอโทษครับแม่”
“อย่าบอกนะว่าเรื่องลงใต้”
“.....”
“ลูกดื้อเองนะ อย่ามาทำหน้าเศร้า แม่บอกแล้วว่าอย่าสมัคร”
“มันเป็นความตั้งใจของผมครับแม่ เพียงแต่...”
“ยังไม่ได้บอกหนูฟาง....ใช่ไหม”
“...แม่ครับ”
“สมน้ำหน้า พวกผู้ชายก็ชอบเป็นแบบนี้ คิดไปเองว่าผู้หญิงสามารถเข้าใจอะไรเองได้ทั้งหมด! หนีเขาไปอยู่ตั้งไกลถึง 3 ปี พอกลับมาดันจะหนีอีกรอบ ป๊อดหรือป๊อบกันแน่ชื่อลูกของแม่เนี่ย!!!”
“คุณ... โกรธอะไรล่ะ นี่ลูกเรานะ”
“เฮอะ!!! สมน้ำหน้า แทนที่จะคิดเรื่องตบเรื่องแต่งไหมยังไง แล้วค่อยลากเขาลงใต้ด้วยกันก็ได้นี่”
“ก็มันมีโอกาสอยู่ตรงหน้า ในตอนนี้แล้ว”
“แต่ก็ควรจะปรึกษาคนรักก่อนไหมล่ะคะคุณ ไม่ได้ตัวเปล่าเล่าเปลือย แฟนก็มีเป็นตัวเป็นตน”
“..............”
“ก็ไปหาได้ ขึ้นเครื่องแป๊บเดียวก็ถึง”
“โอ้ยยยย พวกผู้ชายก็เหมือนกันหมด ข้าวนี่ก็ไม่ต้องกินแล้วกันนะ อยากเข้าข้างอะไรที่ไร้สาระกันดีนัก!!!”
“อ้าว แม่ได้ไงอ่ะ พ่อยังไม่อิ่มนะ โหววววววววววว”
“............”
“ป๊อบฟังแม่นะ ลูกจะมาใช้ความคิดของตัวเองคนเดียวไม่ได้แล้ว ลูกมีน้อง รักน้องไม่ใช่เหรอ ให้น้องก้าวเข้ามาเป็นครอบครัวของเราตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอลูก ถ้าคิดแบบนั้นจริงๆ ก็ต้องทำให้มันจบนะ ก่อนที่มันจะจบในอีกความหมายนึง...ที่ลูกรู้ว่าคืออะไร”
“ครับแม่ ... ผมจะจัดการเรื่องนี้ให้ดีที่สุด”
.
..
“อ้อ .....แม่ต้องการสะใภ้นะ ไม่ใช่ใบมรณะบัตร”
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
นั่งเหม่ออยู่ในห้องมานานหลายนาที หลังจากการซ้อมเสร็จสิ้น วันนี้ยายแก้วรีบกลับเห็นว่ามีธุระด่วน ส่วนยายน้องแฝดของตัวเองก็มีนัดทานอาหารเย็นกับครอบครัวคนหน้ากบ ดูแล้วคงจะเหลือเธอคนเดียวที่ว่าง ว่างมากมากเสียด้วย
ว่างเสียจนคิดฟุ้งซ่านไปเรื่อยเปื่อย เรื่อยเปื่อยเสียจนเหมือนไม่มีอะไรจะให้คิดอีกแล้ว มันคล้ายจะเป็นความสับสน ปนความรู้สึกลึกๆ ว่าเธอเองรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น และเหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไปนับจากนี้
เขาพร้อมจะจากเธอไปทุกเมื่อจริงๆ
เขารักเธอมาก เขามีเธอคนเดียว เขาจะไม่นอกใจ
คิดถึง ห่วงใย อยากเอาใจใส่ ...แต่ไม่ต้องอยู่ข้างๆ
เป็นแค่คนรัก .... ที่ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกัน
“ฮึก....”
//กริ๊งงงงงงงง กริ๊งงงงงงงงง//
“................”
//กริ๊งงงงงงงง กริ๊งงงงงงงงง//
“................”
//กริ๊งงงงงงงง กริ๊งงงงงงงงง//
ละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์เครื่องบางของตนเอง จนแสงไฟที่กระพริบถี่หลายครั้งดับลง แล้วสว่างขึ้นอีกหลายครั้งต่อหลายครั้ง
ในใจสับสน
ยอมรับว่าทั้งประหม่าและรู้สึกกลัว
ตื่นเต้น แต่ก็รู้สึกไม่มั่นใจ
“...................”
((................))
“.....................”
((ฟางครับ...))
“...................”
((ฟางครับ ออกมาคุยกันหน่อยนะครับ...ป๊อบรออยู่ข้างนอก))
หันขวับไปยังประตูห้องซ้อมทันทีเมื่อตัดสินใจสไลด์หน้าจอรับโทรศัพท์ เธอแนบหูฟังเสียงจากปลายสายโดยไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แต่ก่อนจะตกใจเมื่อพบใครอีกคนที่อยู่ด้านหลังประตูบานเล็ก
มาตั้งแต่ตอนไหน
รออยู่นานหรือเปล่า
จะเบื่อรอแบบนี้หรือยังนะ
“ป ป๊อบ”
“.....หิวไหมครับ ไปหาอะไรทานกันนะ”
“......อืม”
เห็นสภาพหญิงคนรักที่ดูอิดโรยก็แทบใจสลาย ส่วนหนึ่งคงมาจากการซ้อมร้องซ้อมเต้นกับอัลบั้มใหม่ อีกส่วนหนึ่งคงปฏิเสธไม่ได้ว่ามาจากเรื่องของเรา พูดให้ถูกคือ....เรื่องของเขาที่ทำให้เธอรู้สึกแย่
ใบหน้าอิดโรย
ดวงตาเศร้าหม่น
ร่างกายที่บอบบางอยู่แล้วกลับยิ่งผอมลงไปใหญ่
เขาต้องรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้น
วันนี้ต้องง้อแม่เป็ดน้อยของหมีให้ได้
ถ้าง้อไม่ได้ คงต้องถือใบมรณะบัตรกลับไปหาแม่จ๋าจริงๆ
“ทานอะไรดีครับ”
“...............”
“แม่เป็ดครับ ... ทานข้าวก่อนนะ เดี๋ยวหมียอมทุกอย่างเลย โอเคนะครับ”
“อยากกินอาหารญี่ปุ่น”
“...ตามบัญชาครับเจ้าหญิง”
เธอก็ไม่รู้ว่าความหนักอึ้งมันหายไปอยู่ตรงไหน
เพียงแค่ไม่ได้คิดถึงมันอีกหลังจากที่ขึ้นนั่งบนรถ
เราผ่อนคลายเมื่ออยู่ในร้านอาหารร้านโปรด
เธอทานอาหารได้เยอะมากกว่าทุกวันเพียงเพราะมุขตลกที่อีกฝ่ายขุดขึ้นมา
ลืมความบาดหมางไปเสียหมด
ลืมว่าระหว่างเรากำลังมีอะไร ... อะไรที่ไม่ชัดเจน
“ขอโทษ // ขอโทษนะครับ”
“หืม?.... เอ่อ ฟางจ๋าพูดก่อนก็ได้ครับ”
“ตัดสินใจโดยที่ไม่มีฟางสินะ.....ใช่ไหม ไม่สน ไม่แคร์ฟางใช่หรือเปล่า?”
“ป๊อบก็เลือกเอาละกันระหว่างงานที่ป๊อบรัก....กับฟาง”
“ขอโทษที่พูดไม่คิด ...ทำให้ป๊อบลำบากใจสินะ ป๊อบตั้งใจเรียนมาขนาดนั้น ควรไปทำงานที่ให้ประโยชน์กับประเทศก็ถูกแล้วล่ะ”
เธอคิดเรื่องนี้มาทั้งอาทิตย์
ที่หนีหน้า ไม่รับสาย ไม่ยอมเจอ
มันทำให้เธอคิดอะไรได้หลายอย่าง
อาจมีหน่วงบ้าง แต่ด้วยเพราะวุฒิภาวะที่มีมากขึ้น
เธอไม่ควรเอาคำว่ารักมามัดอีกคนไว้
คิดแบบนี้ถูกแล้วใช่ไหม...
“..........ฟางครับ”
“อื้อ ที่จะพูดก็มีแค่นี้แหล่ะ เสาร์อาทิตย์ก็ขึ้นมาหาบ่อยๆ ก็แล้วกัน....”
“ฟางจ๋า ป๊อบขอบคุณที่เข้าใจนะครับ ขอบคุณมากๆ แต่ที่ป๊อบจะบอก...3ปีก่อน ป๊อบเปลี่ยนสายที่เรียนอยู่เพราะฟางบอกว่า ทหารเรือมันเท่ห์ ...”
“จะบ้าหรือไง... มันใช่เรื่องไหมที่เอาความฝันตัวเองมาล้อเล่นแบบนี้น่ะ”
“แต่พอป๊อบได้เรียน มันไม่ได้แค่ความเท่ห์จริงๆ มันสอนอะไรป๊อบหลายอย่าง สอนให้ป๊อบเป็นคนที่มีความเสียสละ ไม่เห็นแก่ตัว บางทีมันก็สอนดีมากเกินไป จนป๊อบละเลยแม่เป็ดน้อยไป เพราะคิดว่าฟางจ๋าต้องเข้าใจ โดยที่ป๊อบไม่ต้องพูดอะไรเลย... แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่ ใจคนรอกับป๊อบ มันคนละความรู้สึกกัน ขอโทษที่ทำให้เหงาตลอด 3 ปีนะครับ ป๊อบกลับมาแล้ว .... พ่อหมีจะเหงาเป็นเพื่อนนะครับ ไม่ไปไหนแล้วจริงๆครับ”
“ล แล้วงาน?”
“ป๊อบสมัครแล้วครับ ในฐานะที่ป๊อบเป็นเด็กจบใหม่ ทางกองทัพยังไม่ค่อยไว้ใจ เลยให้ประจำการในกรุงเทพฯ ก่อน อีก 2 ปีค่อยลงใต้แบบจริงจังครับ ....”
“....................”
เขาคิดเรื่องนี้ไว้ตั้งแต่แรก
หลังจากเรียนจบ เข้ารับราชการ
เป็นข้ารองบาทของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
ขอแม่เป็ดแต่งงาน สร้างครอบครับ
แต่เขาคงคิดอะไรน้อยไปจริง ๆ อย่างที่แม่ว่า
ใสนความฝันของเขานั้นมันมีแม่เป็ดยืนอยู่ด้วย
แต่เป็นเข้าเองที่ไม่ได้ทำอะไรให้มันชัดเจน
จนแม่เป็ดคิดเองไปไกล ว่าเขาจะทิ้งเธอไปอีกแล้ว
คนเก่งอุตส่าห์แสดงให้เห็นว่าอยู่ได้
ยอมรับกับการตัดสินใจของเขาอีกครั้ง
ขอโทษนะครับ ....
จากนี้ไปจะให้ความสำคัญเป็นที่หนึ่ง
จะให้ปล่อยให้เหงาคนเดียวอีกแล้ว
หัวใจของภาณุ.....
“อีก 2 ปีแต่งงานกันนะแม่เป็ด ไปอยู่ที่ใต้ด้วยกันนะครับ”
“.....หมี ย อย่ามาล้อเล่นนะ”
“ป๊อบจริงจังนะครับ ป๊อบให้เวลาฟางจ๋าทำงานที่ชอบที่นี่ให้เต็มที่เลย แล้วไปสร้างครอบครัวด้วยกันที่นั่นนะครับ ฟางจ๋าอยากไปอยู่ที่นั่นไม่ใช่เหรอครับ ... ไปนะครับ”
“..............”
“ฟางจ๋าไม่เงียบสิครับ....”
.
..
“อื้อ ป ไป ไปสิ!!!! ”
โผเข้ากอดชายคนรักทั้งที่ยังถือตะเกียบคีบซูชิอยู่ในมือ น้ำเม็ดใสไหลมาไม่ขาดสาย เรียนแขนสวยโอบรัดต้นคอแข็งแรงแน่น แรงกระชับที่ช่วงหลังบางและเอวคอดก็ยิ่งแน่นขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินคำตอบรับของเธอ
การรอคอยมีความหมายเสมอ
จุดหมายปลายทางของคนอดทน
มักสวยงามเสมอ เธอเข้าใจก็ในวันนี้
วันที่ชายคนรักเอ่ยในสิ่งที่หัวใจของเธอไม่อาจปฏิเสธได้
ยอมรับว่ามันเป็นคำคุ้นหูที่เคยได้ยินจากซีรีส์
หรือใน MV บ่อยๆ
แต่ความรู้สึกตอนนี้มันต่างกันมากจริงๆ
หัวใจเต้นรัวเร็ว จนเจ็บที่อกไปหมด
แรงขยับจากอีกฝั่งของบริเวณเดียวกันก็ยิ่งเต้นแรงไม่แพ้กัน
เขาก็รู้สึกเหมือนกันกับเธอจริงๆ ใช่ไหม
รู้สึกรักเหลือเกิน .... รักจนไม่อาจแยกจากกันได้อีกแล้ว
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
“โมะ คุณแม่ยูโกะเป็นไงมั่งอ่ะ 2 อาทิตย์แล้วนิ่”
((ครับ หายดีแล้วครับ แต่งอแงไม่ยอมไปทำงานเลย แก้วมาช่วยผมดุหน่อยสิครับ))
“ฮะๆๆ จะบ้าเหรอ คุณแม่อยากพักก็ให้พักไปสิ ผีดิบต้องทำงานแทนคุณแม่แล้วล่ะ ฮิๆๆ”
((ใช่ครับ ผมต้องทำงานแทนคุณแม่ยูโกะจริงๆแล้วครับ คุณพ่อเองก็ต้องไปๆมาๆ กับสาขาที่ต่างประเทศด้วย))
“อื้อ ทำเหอะ ลูกชายคนเดียวนี่นะ... เอ้อ แล้วจะกลับมะไหร่อะ พี่นีน่าไม่มีงานให้เหรอ อ๊ะ ฮันนี่อย่ากัดถุงเท้าหม่าม้าซี่”
((.................))
“ผีดิบ...คือ เดี๋ยวนะ ทำงานแทนคุณแม่ยูโกะ”
((แก้วครับ ... ผมอาจไม่รับงานจากบริษัทแล้วครับ งานที่นี่ค่อนข้างยุ่ง อาจมีงานเล็กๆ น้อยๆ ถ้ามาถ่ายทำที่นี่ ผมก็พอจะรับได้ และจะให้ความร่วมมือเต็มที่ครับ แต่คงไม่ได้ไปอยู่นานๆ อีกแล้วครับ))
“..................”
((เรียนจบแล้ว มาอยู่ด้วยกันที่นี่นะครับ...หม่าม้าฮันนี่))
To be con…
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
