ว้าวุ่น2 [In Our Dream]

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น
กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

ผู้แต่ง : ออมอนี่_cake

 

 

 

♥นิยายเรื่อง ว้าวุ่น 2 ตอนที่ 24 The End ♥

 

 

 

“อื้อ ทำเหอะ ลูกชายคนเดียวนี่นะ... เอ้อ แล้วจะกลับมะไหร่อะ พี่นีน่าไม่มีงานให้เหรอ อ๊ะ ฮันนี่อย่ากัดถุงเท้าหม่าม้าซี่”

 

 

((........))

 

 

“ผีดิบ...คือ เดี๋ยวนะ ทำงานแทนคุณแม่ยูโกะ”

 

 

((แก้วครับ ... ผมอาจไม่รับงานจากบริษัทแล้วครับ งานที่นี่ค่อนข้างยุ่งอาจมีงานเล็กๆ น้อยๆ ถ้ามาถ่ายทำที่นี่ ผมก็พอจะรับได้และจะให้ความร่วมมือเต็มที่ครับ แต่คงไม่ได้ไปอยู่นานๆ อีกแล้วครับ))

 

 

“........”

 

 

((เรียนจบแล้ว มาอยู่ด้วยกันที่นี่นะครับ...หม่าม้าฮันนี่))

 

 

.

.

 

.

 

 

“แก้ว”

 

 

“ยายแก้ว”

 

 

“..........”

 

 

“เห้ย แก้ว เป็นไรอะ?”

 

 

“หะ หือ ว่าไงนะ กินข้าวเหรอ อือๆๆ ไปดิ่ กำลังหิวพอดีเลย”

 

 

“เราเพิ่งทานกลางวันไปเมื่อ 20 นาทีที่แล้วมะ? เป็นอะไร เหม่อแบบนี้มา 3-4 วันแล้วนะคุณหนูของพี่สมชาย”

 

 

“อ้อ เปล่าหรอก ... ซ้อมต่อเหอะ พรุ่งนี้จะเริ่มถ่าย MV แล้วหนิ”

 

 

“ไหวแน่นะ...เฮ่ออ โอเคไหวก็ไหว”

 

 

       สองอาทิตย์หลังจากที่วางสายในวันนั้นจนวันนี้เธอก็ไม่ได้คุยกับชายคนรักอีกเลย ไม่ได้โกรธ ไม่ได้รู้สึกแย่แต่มันแค่วูบโหวงในใจ เธอยอมรับว่าสับสน แต่ก็คิดว่าตนไม่ได้น้อยใจไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นคืออะไรแต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเธอจะยังคงรู้สึกเหมือนเดิม

 

 

...เหมือนก่อนหน้านี้ที่จะรู้ว่าต้องห่างกัน

 

 

 

 

“สะดวกคุยป้ะ ซีอีโอคุณชายผีดิบ”

 

((คุยได้ครับแก้ว เปิดกล้องหรือยังครับละครเรื่องใหม่))

 

“แหม่ รู้ดีนะ ....อื้ม เปิดแล้วแหล่ะ MV ก็ใกล้ถ่ายแล้วด้วย ตื่นเต้นอ่ะ”

 

((แก้วเก่งอยู่แล้วครับ *คุณมิยูเข้ามาพบผมที่ห้องหน่อย))

 

“ยังไม่เลิกงานอ้อ ...ดึกจัง ตอนนี้ที่นู่น 4 ทุ่มแล้วชะ?”

 

((ครับแก้ว พอดีมีเรื่องต้องเคลียให้เสร็จคืนนี้ครับ ถ้าเราทำได้ดี บริษัทจะมีเงินเข้าอีกเยอะเลยครับ))

 

“....แล้วคุณเลขาของคุณแม่ยูโกะอ่ะ กลับดึกๆ คงไม่ดีมั้ง”

 

((คุณมิยูเหรอครับ? เราเข้ากันได้ดีครับแก้ว คุณมิยูค้างที่นี่ 2 คืนแล้ว ก็ตั้งใจจะทำงานให้เรียบร้อยนั่นแหล่ะครับ แก้วครับ ไว้ผมหาเวลาโทรไปใหม่นะครับ คุณมิยูเข้ามาพอดี))

 

.

.

..

 

 

“.....เฮ่ออออออออ ”

 

 

“ตกใจหมดเลยแก้ว // เออ นั่นดิ่ ทำงานเยอะไปแล้วมั้งช่วงนี้”

 

 

“ไม่รู้สิ สับสนไปหมดแล้วเนี่ย!!!”

 

 

“เป็นอะไร .... // จะว่าไปช่วงนี้ผีดิบเงียบเนาะว่ามะ เงียบไปป้ะ หายไปไหนเป็นเดือน”

 

 

“ทำงานที่ยุ่น”

 

 

“อ่อ มะไหร่กลับอ่ะ เดือนหน้าอิตาเขื่อนก็จะพาไปที่นั่นนะ จะเจอกันเปล่านะ”

 

 

“อือ เจอ ไปเหอะ ไปฮันนีมูนให้สาแก่ใจจจจจจ”

 

 

“รับงานอะไร นานจัง // อย่าบอกนะว่าไปอยู่ถาวร????”

 

 

“ไม่ได้รับงานจากเฮียหรอกฟางจ๋า ไปสืบทอดงานต่อจากคุณแม่น่ะคงไม่รับงานวงการแล้วแหล่ะ งานที่นู่นเยอะจะตาย อิทธิพลใหญ่โตขนาดนั้น”

               

 

“ห้ะ // หา ... อ่อ ถึงว่า ทำหน้าเศร้าเล่าความแห้วแบบนี้ เพราะมีที่มานี่เอง”

 

 

    เหมือนมีภูเขาหนักๆ วางทับอยู่บนอก ทั้งที่พยายามจะยกออกไปสักกี่ครั้งมันก็เหมือนถูกใครบางคนยกกลับมาวางไว้ที่เดิมเสมออยากที่จะอยู่คนเดียวเงียบ ๆ ให้ได้ทบทวนทุกสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตรงนี้เลยอ้างไปกับคนรักที่อยู่กันคนละประเทศว่าต้องการสมาธิในการทำงานและยื่นเรื่องเรียนจบ สัก 2 อาทิตย์ค่อยคุยกัน แต่กลับเป็นว่าเธอไม่ได้ข้อสรุปแถมยังได้อาการปวดหัวหนักขึ้นกว่าเดิมเพิ่มเติมเข้ามา

 

 

เธอไม่ได้โกรธ

 

ไม่ได้เสียใจกับสิ่งที่คนรักเลือก

 

หรือจะน้อยใจ

 

เขาคิดถึงเธอน้อยเกินไปหรือเปล่า .....

 

หรือเป็นเธอที่คิดมากไป

 

 

 

 

 

“น้อยใจ?? // โกรธ!!!”

 

 

“....เปล่า”

 

 

“คิดมากสิท่า กลัวผีดิบมันไปเจออะไรใหม่ๆ แล้วติดใจไม่กลับมากินของค้างคืนล่ะสิ *โอ้ยยยย พี่ฟางเจ็บนะ”

 

 

“........”

 

 

“อยากพูดไม่เข้าเรื่องเอง แก้วอย่าไปฟังยายเฟย์นะ รักกันมากี่ปี ยังไม่รู้จักโทโมะอีกเหรอ”

 

 

“อือแก้วรู้ แต่แก้วแค่ไม่รู้จะรู้สึกยังไงดี ผีดิบต้องทำงานต้องอยู่ที่ญี่ปุ่น แล้วแก้วล่ะ แก้วก็มีงานที่แก้วรักคนที่แก้วรักก็อยู่ที่นี่แก้วจะไปอยู่ที่นั่นได้ยังไง....แต่ถ้าไม่ไประหว่างแก้วกับหมอนั่นจะเป็นยังไงต่อ แก้วสับสน ไม่รู้จะต้องทำยังไงต่อไม่รู้แม้กระทั่งว่าตัวเองควรรู้สึกยังไงด้วย ”

 

 

“......//......”

 

 

 

     ไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องมีวันนี้ วันที่ข้างกายจะไม่มีผู้ชายคนนั้นอีกคนรักตามติดเธอมาเกือบๆ จะ 10 ปี โดยที่ไม่เคยบ่น คอยดูแล คอยเอาใจตลอดเรามีกันและกันมานานมากๆ นานจนเธอไม่คิดว่าจะมีอะไรมาเปลี่ยนแปลงได้แต่ทุกคนย่อมมีชีวิตเป็นของตัวเอง ทุกคนต้องมีความฝันแม้ฝันนั้นเราจะยังอยู่ด้วยกัน แต่บางครั้งมันก็อาจจะจีรังยั่งยืนได้ ....

 

 

 

ถ้าเธอจะขอเห็นแก่ตัวล่ะ ได้ไหม?

 

อยากให้ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิมได้ไหม

 

ไม่ต้องไปจากที่นี่ ทำงานที่รัก อยู่กับครอบครัวของตัวเอง

 

และแน่นอนว่าต้องมีชายคนรักอยู่ข้างกาย

 

 

 

 

....กับเธอ ที่นี่

 

 

 

.

.

 

 

.

 

“แก้วต้องรู้สึกยังไงเหรอ ระหว่างชีวิตที่เหลือของแก้วกับคนที่แก้วรักกับทางเดินชีวิตที่แก้วรักแต่ไม่มีคนที่รักอยู่ด้วย....ผีดิบไม่เคยพูดว่าระหว่างเราจะเป็นยังไง พูดแค่เรียนจบแล้วให้ไปอยู่ที่นั่นมันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอแฝด ?? แก้วไม่ต้องรับผิดชอบอะไรที่นี่เลยงั้นเหรอแล้วจะให้แก้วไปๆ มาๆ ทำไมไม่เป็นเค้าล่ะ ทำไมเค้าไม่เลือกทำไมต้องให้แก้วเลือก ผีดิบจะเป็นคนเดินทางแทนแก้วไม่ได้เหรอ ....สุดท้ายแล้วทำไมเราไม่เลือกที่จะอยู่ด้วยกัน”

 

 

“แก้วใจ...//....ยายแก้วหน้าม้า”

 

 

“หรือสำหรับเค้าคำว่า ‘ครอบครัว’ จริงๆ แล้วมันมีแก้วอยู่ด้วยไหม แก้วก็ยังไม่รู้เลย”

 

 

“ไม่หรอกแก้ว โทโมะแอบรักแก้วมากี่ปี มั่นคงต่อแก้วอีกกี่ปี ทำไมจะไม่มีแก้วในแพลนล่ะ”

 

 

“นั่นอาจเพราะผีดิบยังเด็ก แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ เค้าเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นทั้งอายุและภาระที่ได้รับมอบหมาย นั่นอาจทำให้เค้ามองอะไรที่กว้างขึ้นมาก ...ความรักอาจไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิตเค้าอีกแล้วไม่มีอีกแล้วเด็กชายหน้าหล่อที่จะเดินตามแก้วไปทุกที่ๆไม่มีอีกแล้วคนหน้าเหมือนที่จะมานอนขดเป็นกุ้งบนโซฟาตัวโปรดของแก้วทุกคืนไม่มีอีกแล้วคนที่จะคอยตามใจทุกเวลา นาที.... ไม่มีแล้ว

 

 

 

บางทีตอนนี้ แก้วอาจเป็นแค่คนรักเก่าที่สู้อะไรกับคนใหม่ๆ ไม่ได้อีกแล้วก็ได้นะ”

 

 

     คิดฟุ้งซ่าน และพูดอะไรแบบคิดน้อยมากออกไปโดยที่ไม่รู้ว่าตั้งใจให้เป็นแบบนั้นหรือจริงๆ เปล่า แค่มันอยากพูดอยากระบายในสิ่งที่มีอยู่ตอนนี้ บอกตรงๆ ว่าเธอกำลังคิดหาเหตุผลให้ตัวเองว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเธอไม่ผิดการที่จะให้ใครเข้ามาหรือออกไปเป็นสิทธิ์ของเธอแต่เพียงผู้เดียวผีดิบไม่อาจปฏิเสธเธอได้ ไม่มีสิทธิ์ ต้องตามใจเธอสิ ต้องอยู่กับเธอสิ

 

 

หรือที่ไม่อยากมีกัน

 

เพราะมีคนอื่นไปแล้ว

 

 

 

 

//กริ๊งงงงง กริ๊งงงงงง//

 

 

“......”

 

 

((แก้วครับ อยู่ไหนครับ))

 

 

“...ซ้อมอยู่”

 

 

((หืม 5 ทุ่มแล้วนะครับ พรุ่งนี้ต้องถ่าย MV ไม่ใช่เหรอครับ กลับไปพักผ่อนได้แล้วนะ))

 

 

“โทโมะจะไปรู้อะไร ... ไม่รู้หรอก ไม่รู้อะไรสักอย่าง”

 

 

((อะไรนะครับแก้ว อ๊ะ คุณมิยูเชิญครับ ต้องแก้เอกสารนิดหน่อยเหรอครับ อ่า โอเค แก้วครับเดี๋ยวผมโทรไปหาพรุ่งนี้เช้านะครับ *ตู๊ด ๆๆ))

 

 

“ฮึก... อย่า ไม่ต้องโทรมาแล้ว ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย ไม่ต้องโทร!!!!!!!!!!!!!”

 

 

“แก้ว......// ใจเย็นสิเหย”

 

 

.

..

.

 

 

“ทำไมต้องมีแค่แก้วที่คิดมาก ทำไมปะป๊ะฮันนี่ไม่เดือดเนื้อร้อนใจอย่างที่หม่าม้าเป็นบ้าง .... ฮึก”

 

 

“มาดราม่าอะไรกับหมาคะคุณหนูแก้ว ดอลล่าห์มาหาฮันนี่เร็วเข้า นาน ๆ เค้าจะมาหาแกทีนะเห้ย”

 

 

“จะกลับมาอยู่บ้านแล้ว! ฮือออออออออออ”

 

 

“หือออออ หูเพี้ยนป่ะเนี่ย คนติดชายหนุ่มในคอนโด เอ้ยยยยย คนติดคอนโดอย่างคุณหนูแก้วจะกลับมาอยู่บ้าน?”

 

 

“ไม่ขำป่ะ ฮึก”

 

 

“เป็นไรไหนเล่าให้ป๋าฟังดิ๊หนู”

 

.

.

 

.

..

 

 

“ปัญญาอ่อน”

 

 

“พี่กิ่ง! แก้วเป็นน้องนะ ฮือออออออ”

 

 

“แกบ้าป่ะเนี่ย? คิดเองเออเองทั้งนั้น โทโมะมันก็ไปทำงานนะยายแก้ว ทำไมคิดจินตนาการไปได้ไกลขนาดนี้อ่ะ”

 

 

“แก้วไม่ได้มโนนะ ผีดิบมันมีคนอื่น มันสนใจคนอื่นไปแล้ว ฮื้ออออ”

 

 

“ก็แค่เพื่อนร่วมงานป่ะวะ ก็แค่เลขาคนสนิทของคุณแม่...รึป่าว มั้งวะ”

 

 

 

 

“ฮึก ฮือ ....ฮืออออออออ”

 

 

 

บอกเล่าให้พี่สาวได้ฟังกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

 

ไมรู้ทำไมถึงได้เข้าข้างกันไปเสียหมด

 

ไม่มีใจเห็นใจที่เธอเจ็บปวดเลยสินะ

 

เพื่อนร่วมงานที่ไหนจะอยู่ด้วยกัน 24 ชั่วโมง

 

งานบ้าอะไรต้องทำทั้งวันทั้งคืน

 

กับระยะห่างที่ต้องไกลกัน ทำไมต้องมีตัวแปรอื่น

 

แค่นี้แก้วยังเหงาไม่พอใช่ไหมคะ คนบนฟ้าต้องแกล้งกันขนาดนี้เลย?

 

 

 

 

ยอมรับว่าในสมองคิดตอนนี้คิดฟุ้งซ่านไปหมด

 

เวลาที่อีกคนไม่โทรมา จะทำอะไร จะอยู่กับใคร

 

งานยุ่งแค่ไหน ถึงคุยได้เพียงไม่กี่ประโยคก็ต้องรีบวาง

 

จะมีเลขาคนสนิท หรือสาวสวยคนไหนเข้ามาเสนองานบ้าง

 

ผู้หญิงกี่คนที่เดินผ่านมา แล้วไม่ยอมผ่านไป...

 

 

 

ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บ

 

คงอย่างที่พี่กิ่งบอก

 

คิดเอง เออเอง เจ็บเอง

 

เจ็บจนเหมือนจะทนไม่ไหว....

 

 

 

เธอรักเขามากจริง ๆ สินะ

 

รักจนปวดหัวใจไปหมด

 

ไม่อยากให้ห่างกันแบบนี้

 

ไม่อยากถูกอีกคนทิ้งขว้าง

 

ไม่อยากให้แคร์คนอื่นมากไปกว่าตัวเอง

 

ไม่ชอบเลย...

 

 

 

 

“น้องเป็นอะไรกิ่ง แม่เห็นอยู่แต่บ้านมา 2-3 วันละ ไม่มีงานเหรอ?”

 

 

“มันพักยาวน่ะแม่ หนังเรื่องใหม่เค้าเลื่อนเปิดกล้องรอพระเอกที่ติดทหาร ส่วน MV ก็ถ่ายเสร็จแล้ว งานนอกอื่น ๆ ก็ไม่รับเลย”

 

 

“เกิดอะไรล่ะ พักยาว ๆ แบบนี้ ว่าที่ลูกเขยแม่หายไปไหน ทำไมไม่มาคอยตามใจคุณหนูเค้าล่ะ”

 

 

“อันนี้แม่ต้องถามเองแล้วอ่ะ หนูเหนื่อยจะพูดละ น่ะ มันเข้ามาพอดี”

 

 

“....ยายแก้ว”

 

 

 ๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

 

 

 

“ไม่เห็นไอ้ลูกเขยพ่อหลายเดือนแล้วนะ หายไปไหนของมัน”

 

 

“........”

 

 

“เค้าทำงานอ่ะพ่อ จะเก็บตังเยอะ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาขอลูกสาวพ่อไงคะ ลูกสาวพ่อใช้เงินเก่งจะตายไม่รู้เหรอ”

 

 

“เออ ดี ๆ เรียนก็จบแล้ว แต่งเลยก็ดีเหมือนกัน อยากอุ้มหลานตอนยังไม่แก่ว่ะ ฮะ ๆๆๆๆๆ”

 

 

“..... แก้ว กะ แก้วขอตัวนะคะ แก้วอิ่ม”

 

 

“แก้ว ... ไปรอพ่อกับแม่ที่ห้องพระ กิ่งพาหมาไปอาบน้ำแล้วก็เข้านอนนะ”

 

 

“........// โอเคค่านายแม่~~~~~~~”

 

 

.

..

 

“นี่คุณคะ ช่วยถือให้มันดี ๆ หน่อยจะได้ไหม ถ้ากระถางธูปหลุดมือตกแตกจะทำยังไง ไม่โดนเท้าให้เจ็บให้ปวดก็ดีไปค่ะ แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้นะคะ อย่าให้ความแก่เป็นอุปสรรคสิคะ”

 

 

“โอยยยย ถ้ารู้ว่าแก่มาจะบ่นมากมายขนาดนี้ ไม่ยอมให้แก่หรอก จะทิ้งตั้งแต่ยังเป็นสาวแล้วครับคุณ!!!”

 

 

“ก็แล้วแต่ค่ะ นี่ฉันบอกให้ระวัง!!!!”

 

 

“ครับคุณครับ ผมจะระวังให้มากกกกกกกก”

 

 

“........”

 

 

“แก้ว....มานั่งใกล้ ๆ แม่สิ กราบพระแล้วใช่ไหม”

 

 

“ค่ะแม่....”

 

 

“มีอะไรจะบอกพ่อกับแม่ไหม ... 2 เดือนมานี้ หนูอยู่บ้านทุกวัน รับงานน้อยลง ไม่ร่าเริง เล่นกับลูก ๆ น้อยมาก ๆ ด้วยนะ มีอะไร ...บอกพ่อกับแม่ได้ไหม”

 

 

“แก้ว... ฮึก แก้ว .... คุณพ่อคุณแม่คะ”

 

 

“เราเป็นครอบครัวนะ .... ครอบครัวเราทุกคนรักหนูมาก”

 

 

“หนูรู้ หนูรู้ หนูแค่คิดว่ายังมีอีกคนที่ไม่รักและ... ฮึก แล้ว ฮึก ...”

 

 

“หืม... อะไรนะ ไอ้ญี่ปุ่นนั่นน่ะนะ ถึงว่าเงียบไปเลย มีอะไรกัน”

 

 

“ใจเย็นก่อนแก้ว โทโมะเขาไปทำงานให้ครอบครัวไม่ใช่เหรอ เขาคงยุ่งหรือเปล่า คิดเองไปคนเดียวไม่มีผลดีกับใครนะลูก”

 

 

“ฮึก .... ระหว่างเราไม่เหมือนเดิมเลยค่ะ เราคุยกันนับครั้งได้ มีผู้หญิงมากหน้าหลายตาเข้ามาไม่ขาด โทโมะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ไม่เหมือนแล้วค่ะพ่อคะแม่คะ ไม่มีคนที่ตามแก้วต้อย ๆ คนนั้นอีกแล้วค่ะ ฮึก ฮืออออออออ”

 

 

“แก้ว ผู้ชายน่ะนะบางทีเขาก็มีเหตุผลที่ยังไม่ได้บอกเรา แต่ไม่ใช่ว่าเขาปิด ... พ่อเคยเจอผู้ชายคนนี้หลายครั้ง พ่อเชื่อในแววตาของเขา ว่ามันมองแค่หนูคนเดียว....พ่อเชื่อนะว่าสายตาคนโกหกไม่ได้”

 

 

“....ฮึก พ่อคะ ....แก้วเจ็บไปหมด”

 

 

“พ่อไม่อยากให้หนูคิดว่าพ่อเข้าข้างผู้ชายด้วยกัน แต่พ่อเชื่อว่ามันต้องมีเหตุผล.... คนรักกัน ต่อให้ตายจากกันไปวันนี้ ความรักมันก็ยังชัดเจนอยู่อย่างนั้นนั่นแหล่ะ แต่คนที่มองเห็นมักจะไม่ใช่เรา หนูลองก้าวออกมาเป็นคนนอกดู หนูจะรู้.... แม่พ่อง่วงไปนอนก่อนนะ”

 

 

“.......”

 

 

“แม่คะ....หนูมองไม่เห็นทางไหนเลยว่าเขาจะไม่ทิ้งกัน”

 

 

“หนูรู้แก่ใจดีที่สุด หนูรักเขามาก หนูรู้ และเขารักหนูมากเท่าไร ... หนูก็รู้”

 

 

“แต่ ....”

 

 

“ทำไมให้เรื่องเล็กน้อยมาบั่นทอนความรู้สึกเราล่ะ หนูไม่รับโทรศัพท์เขามากี่วันแล้ว แก้วใจ...หนูอยากบอกอะไรเขาทำไมไม่พูด หนูอาจจะเป็นผู้รับมาจนชินแล้วหรอเปล่า ลองเป็นผู้ให้ดูบ้างไหม ลองทำอะไรเพื่อเขาบ้าง เช่น เปิดใจให้โอกาสเขา ถ้าสุดท้ายแล้วมันไม่เวิร์ก เหมือนพ่อกับแม่ ... หนูอยากจะจบแม่ก็ไม่ว่า”

 

 

“.....ฮึก ”

 

 

“พ่อกับแม่ทะเลาะกันมาตั้งกี่ปีกี่ชาติ ทำไมพ่อกับแม่ยังจับมือกัน ยังอยากยิ้มให้กันอยู่ล่ะ ... เพราะความรักคือความเข้าใจนะแก้ว บางทีเราต้องเข้าใจมาก ๆ จนเหมือนคิดเข้าข้างตัวเอง แต่เชื่อแม่ไหม ผลที่ได้จากการรอคอยต้องหอมหวานแน่นอน”

 

 

“.......”

 

 

“ตาโมะเขาอยากคุยกับหนูนะ รับโทรศัพท์เขาแล้วปรับอะไรหลาย ๆ อย่างให้ตรงกันนะคนดีของแม่”

 

 

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

 

 

ไม่รู้ว่านั่งอยู่ในห้องพระนานเท่าไหร่

 

รู้แต่มีเรื่องอะไรต่อมิอะไรในสมองเต็มไปหมด

 

แต่กลับรู้สึกผ่อนคลายอย่างเห็นได้ชัด

 

ถ้าเช็ดน้ำตาออก แล้วลองถอยหลังออกมา 1 ก้าว

 

โทโมะโทรมาทุกวัน วันละ 5 นาที

 

โทโมะไม่เคยพลาดบอกฝันดี แค่ 1 นาทีก็ยังโทร

 

ถึงเธอไม่รับโทรศัพท์มา 3 อาทิตย์ โทโมะก็ยังเป็นโทโมะ

 

ยังทิ้งมิสคอลไว้ ...... นี่สินะที่แม่อยากให้เห็น

 

 

 

 

คนที่เปลี่ยนไป

 

คนที่ไม่เหมือนเดิม .... คือเธอต่างหาก

 

เป็นเธอเองที่กำลังพังทุกอย่างของเรา

 

 

 

 

 

 

แค่เธอคนเดียว

 

 

.

.

 

..

 

 

 

 

//มีข้อความวีดีโอส่งถึงคุณ//

 

 

“..... โทโมะ”

 

 

 

“แก้วครับ ... เขินนิดนึงนะที่ต้องอัดอะไรแบบนี้

แต่ผมมีเรื่องที่ต้องบอกนะครับ

ที่โทรไปแล้วไม่ได้คุยกัน

ผมไม่ได้คิดไปถึงขั้นว่าแก้วจะงอนเลยจริง ๆ

... ยังไงดีล่ะครับ เราเคยทะเลาะกันข้ามวันที่ไหน

แต่ครั้งนี้ ผมไม่สามารถไปตามง้อ

ไปตามเอาใจแก้วได้เลย ผมขอโทษนะครับ...

ขอโทษที่ต้องทำงานเยอะ ๆ

จนไม่มีเวลาคุยกันเหมือนอย่างเคย

ขอโทษที่ไม่อธิบายอะไรให้ชัดเจน

จนแก้วคิดอะไรไปไกลมาก ๆ ขอโทษที่ไปหาไม่ได้

ขอโทษที่มองข้ามความรู้สึกไม่มั่นใจของแก้วไปนะครับ

 

...แก้วครับ ผมกำลังเร่งเคลียร์งานของคุณแม่ยูโกะ

อยู่ครับ ตอนนี้ก็เกือบร้อยเปอร์เซนต์ แล้วครับ

เหลือแค่ผมเซ็นขยายกิจการไปที่กรุงเทพฯ

แล้วสถาปนาตัวเองไปเป็นประธานบริษัทที่ประเทศไทย

ส่วนที่นี่ลูกชายของคุณแม่ยูโกะที่เบื่อการเดินทางรอบโลก

จะกลับมารับต่อครับ ผมยังไม่ได้บอกใช่ไหม

...ขอโทษอีกครั้งนะครับ

คุณแม่ยูโกะกับคุณพ่อมีลูกชายจริง ๆ

แต่ไม่ชอบงานบริหาร แต่พอทราบเรื่องคุณแม่ล้ม

ก็เลยรีบกลับมาและตัดสินใจเรียนรู้งาน

แต่ว่าตอนนี้เรื่องเรียบร้อยดีครับ

พี่ชายก็ดูแลงานที่นี่ ส่วนผมอีกไม่ถึง 10 นาที

ก็คงถึงห้องแล้วครับ ยิ้มหวาน ๆ ให้ผมด้วยนะครับ

 

 

 

.....ผมกลับมาแล้วครับ”

 

 

 

 

"ฮึก....คนดีของแก้วใจ"

 

 

 

 

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

 

“ไม่กอดแน่น ๆ ต้อนรับผมกลับบ้านหน่อยเหรอครับ”

 

 

“........”

 

 

“คิดถึงโซฟาตัวแข็ง ๆ ในห้องจะแย่ละ”

 

 

“.......”

 

 

“อยู่นู่นนอนฟูกนิ่มๆจนปวดหลังไปหมดเลยครับ”

 

 

“........”

 

 

 

 

 

 

“แก้ว....ผมกลับมาแล้วครับ”

 

 

“ฮึก .... โทโมะ ฮือออออออออออออออออ”

 

 

“แก้วครับ ร้องไห้ทำไมอะ โอ๋ ๆๆ ไม่ร้องนะครับ หม่าม้าคนเก่งของฮันนี่”

 

 

“แก้วไม่ให้ไปไหนอีกแล้วนะ ฮึก....แก้วจะให้ย้ายมานอนในห้อง ไม่ให้นอนโซฟาแล้ว ฮือ ไม่หายไปแบบนี้อีกแล้วนะ ฮืออออออออออออออ”

 

 

“หืม.... ให้ผมนอนที่เตียงด้วยใช่ไหมครับ”

 

 

“อือ ๆๆ นอนกับแก้วไง ไม่ให้ไปไหนแล้วนะ”

 

 

“ครับผม...ไม่ไปไหนแล้วครับคนดี”

 

 

 

 

“แก้วรักโทโมะนะ รักมาก ๆ แก้วไม่ให้ไปรักคนอื่นนะ!!!!! ฮืออออออออออออ”

 

 

 

“ผมก็รักแก้วครับ ยอดดวงใจของโทโมะ….”

 

 

 

 

 

 

“ผมรักคุณ”

 

 

 

 

TK never ending

THE –END

 

 

 

--------- <3

ปาดน้ำตา จบจนได้ ฮือออออออออออออออ

รักนะ TK ของออมอนี รักนะตัวหนังสือของออมอนี

รักนะคนอ่านของออมอนี .... T^T