ว้าวุ่น2 [In Our Dream]

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
 
♥ นิยายเรื่อง  ว้าวุ่น 2 ตอนที่ 15 ♥
 
 
 
 
                การละเลียดมื้อเย็นแรกที่กรุงเทพฯด้วยกันในวันนี้มันช่างแสนน่ารักและเอาแต่ใจมากที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา เพราะแก้วใจแวะร้านนี้เข้าร้านนู้นทานของหนักก็แล้ว ไอติม ผลไม้ โรตี ไส้กรอกฯลฯ แวะแทบทุกร้านที่เราเดินผ่าน หนำซ้ำเจ้าตัวดียังแจกลายเซ็น ยิ้มร่าท้ากล้องเมื่อถูกขอถ่ายรูปกับบรรดา FC สาวๆ โดยไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย สำหรับความสัมพันธ์ของเธอและเขา เหล่า FC เข้าใจดีว่าเราสองคนพักอยู่ที่เดียวกัน อยู่ค่ายเดียวกันและถูกจับคู่กันในการทำกิจกรรมต่างๆ เลยทำให้เราสนิทกัน...ใช่ครับ เราเป็นแค่เพื่อนสนิทกันในสายตาของแฟนคลับ เท่านั้นก็คงจะเพียงพอแล้ว พวกเขาควรรู้แค่นั้น เพราะไม่อย่างนั้นอาจเกิดความไม่สบายใจหลายๆอย่างตามมาอีกนับไม่ถ้วน เรายังเด็กเกินไปที่จะเปิดเผยความลับที่มีอยู่ในตอนนี้
 
 
 
 
"เดี๋ยวผมเอาของเข้าไปเก็บในห้องแป๊บนึง เดี๋ยวตามไปนะครับ"  ออกจากลิฟท์มาด้วยกันเขาก็ยืนเคียงข้างเธอที่หน้าห้องก่อนเอ่ยสิ่งที่ใจคิด วันนี้เขาทำงานตั้งแต่เช้ารู้สึกเหนียวตัวมากๆอยากอาบน้ำให้สบายแล้วค่อยตามคนน่ารักเข้าไป
.
.
 
"อือ อ้าว แล้วแวะทำไมตรงนี้อ่ะ?" แก้วใจเอียงคอน้อยๆมองตามเขาที่หยิบกุญแจขึ้นมาไขห้องข้างๆ แทนที่จะขึ้นไปชั้นบนอย่างที่เคยทำ
.
.
 
"ก็ห้องผมอยู่นี่ พอดีห้องนี้มันบังเอิญว่างตอนแก้วไม่อยู่น่ะครับ ผมเลยย้ายมา" ปากบอกสาเหตุที่แสนจะบังเอิญให้คนน่ารักฟัง เปิดประตูได้ก็เตรียมจะเข้าไป แต่ไม่วายหันมาต่อปากต่อคำกับคนสวยอีกสักที คนชอบเอาชนะอย่างแก้วใจลองถ้าได้เถียงยังไงเธอก็ไม่ยอมแพ้
.
.
 
"อ้าว จะย้ายทำไมเนี่ยยังไงก็อยู่ที่เดิมอยู่ดี เสียเวลาขนของเปล่าๆ" มือสวยยกขึ้นมาเท้าสะเอวอย่างเคยตัวแล้วจ้องมองใบหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง ประหนึ่งว่าไม่อยากให้เขาเข้ามาอยู่ใกล้ๆ หรือไม่ก็ไม่เชื่อว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงเพราะความบังเอิญ
.
.
 
"จริงๆ ที่ไม่อยากให้ย้ายเพราะกลัวผมเสียเวลา หรือไม่อยากให้ผมย้ายมาตรงนี้ครับ" นิ่งครับ ... แล้วคนสวยก็เดินตรงมายังเขา ยกมือขึ้นเท้าสะเอว ตามด้วยมองหน้าเขาแล้วหรี่ตาสวยอย่างเดือดปุดๆ
.
.
 
"ทำไมแก้วจะต้องไม่อยากให้โมะย้ายมาตรงนี้ล่ะ ฮึ!"
.
.
 
"เพราะแก้วอยากให้ผมย้ายเข้าไปอยู่ในห้องด้วยกันเลยมากกว่า จะได้ไม่ต้องเสียเวลาย้ายหลายรอบ แบบนั้นหรือเปล่าครับ??" คนน่ารักของเขาทิ้งมือที่เท้าเอวอยู่ อ้าปากค้าง แต่สายตายังจ้องมาที่เขาอย่างไม่เชื่อหูตัวเองว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้ ขณะนี้อุณหภูมิในร่างกายของคนสวยคงจะต่อสู้กับสภาพอากาศภายนอกน่าดู เพราะเขาสังเกตเห็นใบหน้าขาวซับสีเรื่อยิ่งมองยิ่งชัด เหมือนลูกตำลึงสุกเลยแฮะ.....น่ารักจัง
.
.
 
"อะไรนะ  >///////////////////< ฮึ่ย!!!!!!!!!!!!!!!! โมะบ้า จะไปไหนก็ไปเรย ฮึ่ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" คนน่ารักทำแค่เพียงผลักเขาเข้าประตูห้องไปแล้วปิดประตูให้เสร็จสรรพ .... แบบนั้นเขาเรียกว่าเขินหรือเปล่านะ?
.
.
 
"น่ารักจัง หึหึ"
 
 
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
 
 
 
"ซ้าย ขวา ซ้าย เอ้า! โยก โยก โยก แบบนั้นค่ะ ดีมาก สาม สี่ เอิ้ว !" ออกสเต็ปตามครูสอนเต้นในห้องซ้อมของ FFK ตั้งแต่ 08.30 น. บัดนี้เวลาได้ล่วงเลยมาจนเกือบๆจะ 18.00 น. เวลาช่างผ่านไปรวดเร็วเสียเหลือเกิน ในขณะที่เธอและเพื่อนๆเพิ่งซ้อมมาได้แค่ไม่กี่เพลงเท่านั้น คงจะเป็นแบบนี้ไปทุกๆวันจนครบสองเดือนน่ะแหล่ะ แล้วก็จะถึงวันนั้น คอนเสิร์ตใหญ่ของพวกเธอ .... แค่คิดหัวใจก็เต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก คิดถึงเสียงเชียร์ของบรรดา TOYsของพวกเธอเหลือเกิน คิดถึงมาก ....
.
.
 
"อา.....เหนื่อยจัง แต่สนุกดีแฮะ" ทั้งสามสาวนอนแผ่หลาใจกลางห้องซ้อมของตัวเอง เพราะครูให้พักแล้วในวันนี้ ปวดเมื่อยไปหมด แต่ก็ยังรู้สึกดีที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ และเธอคิดว่าแฟนๆของพวกเธอก็ชอบเช่นกัน  ไม่ได้นอนคุยกันแบบนี้มานานมากแล้ว ปรกติไปตามงานต่าง ก็จะคุยกันแต่ในรถ หรือถ้าเข้าห้องอัดก็ไม่ค่อยได้นั่งดมกลิ่นเหงื่อกันซักเท่าไหร่หรอก  หอมดีเหมือนกันนะ ฮะๆๆ
.
.
 
"ฮัด ชิ้ววววววววว" จู่ๆแม่เป็ดน้อยตรงกลางก็จามออกมาเป็นที่ล้านห้าของวัน ไม่สบายหรือมีใครคิดถึงกันนะ? อ่อ วันนี้นายหน้าหมีได้หยุดนิ่ ไม่ได้เจอกันล่ะสิ กิ้วๆๆๆ จะว่าไปเธอเองก็ไม่ได้เจอโทโมะเหมือนกัน เมื่อเช้าก็รีบออกมาจาดห้องในขณะที่โทโมะยังหลับอยู่ที่โซฟา  ไม่เข้าใจย้ายห้องมาก็แล้ว ยังจะไปนอนที่โซฟาอีกทำไม ห้องใกล้ๆแทนที่จะกลับไปนอนบนเตียงสบายกว่ากันเยอะเลยเหอะ เป็นไรมากป่ะเนี่ย??? ว่าแล้วก็ยังไม่ได้สะสางเรื่องย้ายห้องเลยนะ กลับไปค่อยว่ากัน อ้าวลืมยายเป็ดไปเสียสนิทเลย...
.
.
 
"พี่ฟางไหวป่ะเนี่ย? // ยายเป็ดเป็นไรอ่ะ?" สองสาวที่ขนาบข้าง นอนเท้าแขนมองหน้าแม่เป็ดด้วยความอยากรู้
.
.
 
"ไหวอยู่ เมื่อคืนนอนดึกน่ะสิ อ่านหนังสือเตรียมสอบน่ะ" เป็ดน้อยเอ่ยพลางกระพริบดวงตาคู่สวยเบาๆ ก่อนจะเหยียดแขนให้ตรงราวกับต้องกายระบายอาการป่วยออกจากร่างกายเสียให้หมเ
.
.
 
"มันตั้งเดือนหน้านู่นไม่ใช่เหรอคะ? // เออ ครับ เหลือเวลาอีกเป็นเดือนอ่ะ" ยายหัวหอมแย้งขึ้นมาทันทีอย่างนึกได้ก็เรียนเหมือนกันหมดทุกคณะในปี1นี่นา ไม่น่าสอบก่อนกันสักเท่าไหร่หรอก แม้จะคนละคณะคนละสาขาก็เหอะ โดยมีเธอร่วมสมทบอีกคน .... จะขยันไปไหนกันจ้ะแม่เป็ดน้อยของนายหน้าหมี
.
.
 
"จ้า แม่สองเสือสาวคนขยัน พูดแบบนี้แสดงว่าความรู้เต็มสมองแล้วสินะ ถึงได้ทำไอด้นแคร์อยู่แบบนี้ใช่ไหมคะ?" ยายเป็ดหรี่ตาเรียวมองซ้ายทีขวาทีประกอบคำพูดเหน็บเล็กๆนั่น ไม่ได้คิดจะเก็บคำพูดของเพื่อนให้มาเป็นประเด็นใดๆ เพราะรู้ว่าเพื่อนห่วงจึงพูดไปอย่างนั้น  ยายเป็ดมีความเสมอต้นเสมอปลาย เคยขยันอย่างไร เคยห่วงเพื่อนมากแค่ไหน ก็เป็นอยู่อย่างนั้น
.
.
 
"โหย................. ฟางจ๋า เรามันเฟรชชี่เด็กปี1นะครับที่รัก ให้ทำกิจกรรมให้ชุ่มปอดก่อนมั้ยอ่า" พูดติดเล่นออกไป พร้อมกับนอนเกลือกกลิ้งอยู่ข้างๆอีกครั้ง ชีวิตเฟรชชี่ของเธอเพิ่งจะเริ่มต้นนะครับ จะให้มานั่งแลกเชอร์งกๆทุกชั่วโมงมันก็ยากนา เอาเป็นว่าขอแอบโดดไปเต้นแร้งเต้นกาตามคำสั่งของพี่ๆบ้างละกัน
.
.
 
"แล้วเวลาคิดเกรด เค้าตัดตอนปี1ออกไหมล่ะคะ คุณหนูแก้วใจที่รัก? ถ้าไม่...ก็จงตั้งใจอ่านหนังสือสอบซะ อ่านไม่ทันมันจะยุ่ง" จู่ๆยายหัวหอมก็ลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายก่อนจะยื่นมือมาที่เธอทั้งสอง คล้ายจะเชิญชวนให้ลุกจากที่นอนแสนแข็งนี้เสียที แล้วยายเป็ดปากจู๋ก็พูดเรื่องจริงที่สุดในโลกอีกครั้งของวัน .... ใช่สินะ
.
.
 
"อ่านไม่ทันก็ให้ 'รุ่นพี่' แถวนี้ติวให้สิคะ เด็กวิศวะฉลาดจะตายเนอะแก้วเนอะ คิกๆ // ถั่วต้มคร้าบ........." กอดคอกะยายหอมเน่าพร้อมกับหัวเราะเสียงดังคิกคัก ให้คนฟังที่เดินตามด้านหลังหงุดหงิดเล่นๆ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่านายหน้าหมีลีดเดอร์สุดหล่อของเคโอติกน่ะ กำลังทำโปรเจคจบ จึงไม่ค่อยมีเวลาให้กับเพื่อนสาวที่น่ารักของเธอมากนัก แต่เธอก็รู้มาจากปากคนชายคนรักว่าป๊อบปี้ก็ยังดูแลยายฟางไม่ขาดตกบกพร่อง แต่ความเป็นห่วงที่ว่ามันเปลี่ยนจากมาให้เห็นหน้าเป็นเดินมาตามสายโทรศัพท์แทนเท่านั้นเอง ....
.
.
 
"ฮึ่ย!!! ถ้ารุ่นพี่ที่ว่าของเธอจะมีเวลามากพออ่ะนะ ฮึ !!! " แอบได้ยินเสียงบ่นกระปอดกระแปดออกมาจากปากเป็ดๆนั่นก็หัวเราะออกมาเบาๆ ยายฟางเอ้ย หึงแม้กระทั่งโมเดล อ๊ะๆ แต่ไม่ใช่กับเธอหรอกนะ เธอไม่ใช่คนขี้หึงแต่ประการใด นี่พูดเลย [เฟย์ &ฟาง : เหรอ!!!!!!!!!!!!!!!!!]
 
.
.
 
"สาวๆ วันที่กำหนดมาแล้วนะ 26 พ.ค. นะจ้ะอยากเชิญใครมาเป็น 'พิเศษ' จะได้บอกตั้งแต่เนิ่นๆ"
.
.
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
 
 
 
"โมะไปไหนป่ะ 26 พ.ค. อ่ะ" มองตามชายคนรักที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัวในห้องของเธอเอง โทโมะลุกไปหยิบนมในตู้เมื่อเธอบ่นว่าง่วงอยากพักแล้ว ในเวลา 22.30 น. พอดิบพอดี
.
.
"ว่างครับ ยังไม่มีตารางงาน ทำไมเหรอครับ?"  มือเรียวรับนมสดอุ่นๆจากแก้วมัคที่แฟนคลับบรรจงสกรีนรูปของเธอและโทโมะที่กำลังจะจุ๊บกันในฉากนึงของ MV ที่ดังโคตรๆช่วงกลางปีที่แล้วใส่ลงไป ก่อนจะดื่มไปมองหน้าหล่อๆของผีดิบไป
.
.
" อ่ะ " ยื่นการ์ดเล็กๆที่ถูกออกแบบให้เป็นว่าที่บัตรคอนฯของตัวเองให้ชายหนุ่มที่ลงมานั่งข้างบนโซฟาตัวเดียวกันที่ๆทุกคืนเขาใช้เป็นเตียงนอน แอบลอบดีใจจนเนื้อเต้น เมื่อคำตอบของชายคนรักเป็นที่น่าพอใจ เธอตั้งใจกับคอนเสิร์ตครั้งนี้มาก เธอจึงอยากให้'คนพิเศษ'ของตัวเองไปเยอะๆ นั่นก็หมายถึงเขาด้วย โทโมะเป็นคนพิเศษ พิเศษมากๆ
.
.
"FFK Aholic Concert อ่า .... ยินดีด้วยนะครับ ^__^" โทโมะอ่านข้อความในการ์ดออกมา พร้อมกับจ้องหน้าใสของเธอ สายตาแสดงความรู้สึกยินดีจริงๆเขามักจะเป็นกำลังใจให้เธอเสมอแม้กับเรื่องเล็กๆเป็นต้นว่า ส่งพิซซ่ามาให้ที่บ้านเมื่อเธออัพรูปที่กำลังตั้งใจตัดเล็บให้กับดอลล่าล์ลูกหมาสุดรักสุดโปรด ในกล่องพิซซ่าถูกแนบมาด้วยการ์ดเล็กๆว่า 'คุณแม่ไฟท์ติ้ง!' น่ารักป่ะล่ะ คิกคิก
.
.
"มาดูได้ป่ะล่ะ" วางแก้วนมลงบนโต๊ะข้างตัวก่อนจะเบียดกายเข้าหาชายหนุ่ม เพื่อร่วมดูหน้าตาของว่าที่เจ้าบัตรคอนฯที่เธอเองก็ยังไม่ทันได้ตั้งใจดูตั้งแต่รับมาจากพี่บีฟูเมื่อตอนเย็น
.
.
"ได้สิครับ ได้อยู่แล้ว....ถ้าไม่มีงานนะครับ" โทโมะเอนไหล่หลบแล้วกวาดมือที่ว่างเข้ามาโอบเอวเธอเอาไว้หลวมๆอย่างที่เคยทำ เวลานั่งคุยกัน ก่อนจะตอบแบบกึ่งรับกึ่งสู้ซึ่งเธอไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ จึงตวัดหน้าไปจ้องเข้าที่ดวงตาเหยี่ยวตรงๆจนลืมไปว่ามันจะแคบไปไหม กับระยะทางระหว่างจมูกรั้นๆกับจมูกโด่งๆของเขาเนี่ย อันตรายเกินไปหรือเปล่า....
.
.
 
"ชิส์ ก็อย่ารับงานวันนั้นสิ แก้วตั้งใจแค่ไหนไม่รู้เหรอกะคอนฯนี้อ่ะ" คนน่ารักพองลมในปาก แล้วจ้องมาที่เขาอย่างเอาเรื่อง ถามว่าอยากไปไหมซึ่งแน่นอนคำตอบก็คืออยากไปมาก แน่ล่ะ เขาเป็นคนรักของเธอย่อมต้องการให้กำลังใจเธออยู่แล้ว แต่อย่างที่รู้ๆกันว่าตอนนี้KOTICพึ่งจะออกอัลบั้มใหม่ เขาและเพื่อนอาจจะต้องไปโปรโมตอัลบั้ม พบปะแฟนๆตามสถานที่ต่างๆช่วงนี้ ถ้ามีงานในเขตกรุงเทพฯก็คงไม่มีปัญหาอะไร แต่ถ้าไม่ใช่ก็ต้องบอกหวานใจเอาไว้ก่อน ไม่อย่างนั้นเด็กเอาแต่ใจจะงอนเอาได้ ตอนนี้เขารู้ซึ้งแล้วว่าแก้วใจน่ะงอนง่ายหายยากซะด้วยสิ
.
.
 
"รู้สิครับ แต่แก้วก็รู้นี่นาว่างานด่วนๆมันมักจะมาก่อนวันนัดไม่กี่วัน แล้วเรามีสิทธิ์ปฏิเสธเหรอครับ?"  ถูกเด็กดื้อแย่งเอาการ์ดในมือไป มือข้างที่เหลือจึงว่างไปช่วยโอบรัดเอวบางให้เข้าหา โหยหาเหลือเกินกับอ้อมกอดนี้ แม้ว่าแก้วใจจะไม่ค่อยแสดงออกเท่าไหร่ว่าอยากจะเป็นฝ่ายสัมผัสเขาก่อน หรือไม่ได้บอกว่าชอบหรือไม่ชอบกับการสกินชิพ[ถูกเนื้อต้องตัว]แบบนี้ แต่เจ้าตัวเล็กก็ไม่เคยพูดว่ารังเกียจแบบจริงจังเสียที คิดไปเองได้หรือเปล่าครับว่าเธอเองก็รู้สึกดีเมื่อเราได้สัมผัสและอยู่ใกล้ๆกัน?
.
.
 
"ไม่รู้แหล่ะ โมะสัญญาแล้วโมะต้องมา นี่คือคำขาด!! ไม่ต้องกอดแล้วนะ ปล่อยๆๆๆ อ๊ะโมะ!!!" คนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดดิ้นขลุกขลักไปมาเมื่อไม่พอใจกับคำตอบที่เขามีให้เสียเท่าไหร่ จึงพยายามลุกออกจากโซฟาที่นั่งมาด้วยกันตั้งนานสองนาน เขาเพิ่มแรงในการกอดรัดแม่เสือให้มากขึ้นอีกหน่อยจนทำให้สะโพกบางถูกยกขึ้นมาวางที่ตักของตัวเอง อยู่ในท่านั่งที่แสนจะล่อแหลมแบบนี้ คนดีจึงได้แต่นิ่ง คงเพราะกลัวว่าจะเผลอไปสัมผัสอะไรที่ไม่ควรเข้า แบบที่ยายแฝดน้องชอบเอามากรอกหูเจ้าตัวบ่อยๆเมื่อเปิดนิยายออนไลน์ในฉาก17+ดูในห้องซ้อม เมื่อก่อนเขาอาจจะไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่ แค่ได้รักได้มองแก้วใจอยู่แบบนี้เขาคิดว่ามีความสุขดีแล้ว แต่พอได้คบกันจริงๆกับรู้สึกว่ายิ่งเข้าใกล้ยิ่งอยากแนบชิด ยิ่งสัมผัสยิ่งอยากให้ล้ำลึกมากยิ่งขึ้น เขาคงหลงคนตัวเล็กบนตักจนถอนตัวไม่ขึ้น ทั้งตัวหอมทั้งนิ่มและลื่นมือขนาดนี้ ถ้าแก้วใจยังไม่หยุดดิ้นเห็นทีจะเข้าอีหรอบนิยายออนไลน์ของคุณหัวหอมเป็นแน่แท้....
.
.
 
".....จุ๊บ......ไม่เอาน่าคนดี ผมสัญญาถ้าไม่มีงานผมจะไปนะครับ" จึงได้ทำได้เพียงข่มอารมณ์ของตัวเองแล้วสัมผัสเบาๆที่เรียวปากอิ่มที่หันหน้ามาสบตาเขาพอดิบพอดี วันนี้แค่นี้ก่อนก็แล้วกันนะครับคนดี
.
.
 
"ฮึ ให้เรื่องงานอย่างเดียวนะ นี่พูดเลย!!"
.
.
to be con.
 
 
 
 
 
 


เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
 
♥ นิยายเรื่อง  ว้าวุ่น 2 ตอนที่ 15 ♥
 
 
 
 
                การละเลียดมื้อเย็นแรกที่กรุงเทพฯด้วยกันในวันนี้มันช่างแสนน่ารักและเอาแต่ใจมากที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา เพราะแก้วใจแวะร้านนี้เข้าร้านนู้นทานของหนักก็แล้ว ไอติม ผลไม้ โรตี ไส้กรอกฯลฯ แวะแทบทุกร้านที่เราเดินผ่าน หนำซ้ำเจ้าตัวดียังแจกลายเซ็น ยิ้มร่าท้ากล้องเมื่อถูกขอถ่ายรูปกับบรรดา FC สาวๆ โดยไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย สำหรับความสัมพันธ์ของเธอและเขา เหล่า FC เข้าใจดีว่าเราสองคนพักอยู่ที่เดียวกัน อยู่ค่ายเดียวกันและถูกจับคู่กันในการทำกิจกรรมต่างๆ เลยทำให้เราสนิทกัน...ใช่ครับ เราเป็นแค่เพื่อนสนิทกันในสายตาของแฟนคลับ เท่านั้นก็คงจะเพียงพอแล้ว พวกเขาควรรู้แค่นั้น เพราะไม่อย่างนั้นอาจเกิดความไม่สบายใจหลายๆอย่างตามมาอีกนับไม่ถ้วน เรายังเด็กเกินไปที่จะเปิดเผยความลับที่มีอยู่ในตอนนี้
 
 
 
 
"เดี๋ยวผมเอาของเข้าไปเก็บในห้องแป๊บนึง เดี๋ยวตามไปนะครับ"  ออกจากลิฟท์มาด้วยกันเขาก็ยืนเคียงข้างเธอที่หน้าห้องก่อนเอ่ยสิ่งที่ใจคิด วันนี้เขาทำงานตั้งแต่เช้ารู้สึกเหนียวตัวมากๆอยากอาบน้ำให้สบายแล้วค่อยตามคนน่ารักเข้าไป
.
.
 
"อือ อ้าว แล้วแวะทำไมตรงนี้อ่ะ?" แก้วใจเอียงคอน้อยๆมองตามเขาที่หยิบกุญแจขึ้นมาไขห้องข้างๆ แทนที่จะขึ้นไปชั้นบนอย่างที่เคยทำ
.
.
 
"ก็ห้องผมอยู่นี่ พอดีห้องนี้มันบังเอิญว่างตอนแก้วไม่อยู่น่ะครับ ผมเลยย้ายมา" ปากบอกสาเหตุที่แสนจะบังเอิญให้คนน่ารักฟัง เปิดประตูได้ก็เตรียมจะเข้าไป แต่ไม่วายหันมาต่อปากต่อคำกับคนสวยอีกสักที คนชอบเอาชนะอย่างแก้วใจลองถ้าได้เถียงยังไงเธอก็ไม่ยอมแพ้
.
.
 
"อ้าว จะย้ายทำไมเนี่ยยังไงก็อยู่ที่เดิมอยู่ดี เสียเวลาขนของเปล่าๆ" มือสวยยกขึ้นมาเท้าสะเอวอย่างเคยตัวแล้วจ้องมองใบหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง ประหนึ่งว่าไม่อยากให้เขาเข้ามาอยู่ใกล้ๆ หรือไม่ก็ไม่เชื่อว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงเพราะความบังเอิญ
.
.
 
"จริงๆ ที่ไม่อยากให้ย้ายเพราะกลัวผมเสียเวลา หรือไม่อยากให้ผมย้ายมาตรงนี้ครับ" นิ่งครับ ... แล้วคนสวยก็เดินตรงมายังเขา ยกมือขึ้นเท้าสะเอว ตามด้วยมองหน้าเขาแล้วหรี่ตาสวยอย่างเดือดปุดๆ
.
.
 
"ทำไมแก้วจะต้องไม่อยากให้โมะย้ายมาตรงนี้ล่ะ ฮึ!"
.
.
 
"เพราะแก้วอยากให้ผมย้ายเข้าไปอยู่ในห้องด้วยกันเลยมากกว่า จะได้ไม่ต้องเสียเวลาย้ายหลายรอบ แบบนั้นหรือเปล่าครับ??" คนน่ารักของเขาทิ้งมือที่เท้าเอวอยู่ อ้าปากค้าง แต่สายตายังจ้องมาที่เขาอย่างไม่เชื่อหูตัวเองว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้ ขณะนี้อุณหภูมิในร่างกายของคนสวยคงจะต่อสู้กับสภาพอากาศภายนอกน่าดู เพราะเขาสังเกตเห็นใบหน้าขาวซับสีเรื่อยิ่งมองยิ่งชัด เหมือนลูกตำลึงสุกเลยแฮะ.....น่ารักจัง
.
.
 
"อะไรนะ  >///////////////////< ฮึ่ย!!!!!!!!!!!!!!!! โมะบ้า จะไปไหนก็ไปเรย ฮึ่ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" คนน่ารักทำแค่เพียงผลักเขาเข้าประตูห้องไปแล้วปิดประตูให้เสร็จสรรพ .... แบบนั้นเขาเรียกว่าเขินหรือเปล่านะ?
.
.
 
"น่ารักจัง หึหึ"
 
 
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
 
 
 
"ซ้าย ขวา ซ้าย เอ้า! โยก โยก โยก แบบนั้นค่ะ ดีมาก สาม สี่ เอิ้ว !" ออกสเต็ปตามครูสอนเต้นในห้องซ้อมของ FFK ตั้งแต่ 08.30 น. บัดนี้เวลาได้ล่วงเลยมาจนเกือบๆจะ 18.00 น. เวลาช่างผ่านไปรวดเร็วเสียเหลือเกิน ในขณะที่เธอและเพื่อนๆเพิ่งซ้อมมาได้แค่ไม่กี่เพลงเท่านั้น คงจะเป็นแบบนี้ไปทุกๆวันจนครบสองเดือนน่ะแหล่ะ แล้วก็จะถึงวันนั้น คอนเสิร์ตใหญ่ของพวกเธอ .... แค่คิดหัวใจก็เต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก คิดถึงเสียงเชียร์ของบรรดา TOYsของพวกเธอเหลือเกิน คิดถึงมาก ....
.
.
 
"อา.....เหนื่อยจัง แต่สนุกดีแฮะ" ทั้งสามสาวนอนแผ่หลาใจกลางห้องซ้อมของตัวเอง เพราะครูให้พักแล้วในวันนี้ ปวดเมื่อยไปหมด แต่ก็ยังรู้สึกดีที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ และเธอคิดว่าแฟนๆของพวกเธอก็ชอบเช่นกัน  ไม่ได้นอนคุยกันแบบนี้มานานมากแล้ว ปรกติไปตามงานต่าง ก็จะคุยกันแต่ในรถ หรือถ้าเข้าห้องอัดก็ไม่ค่อยได้นั่งดมกลิ่นเหงื่อกันซักเท่าไหร่หรอก  หอมดีเหมือนกันนะ ฮะๆๆ
.
.
 
"ฮัด ชิ้ววววววววว" จู่ๆแม่เป็ดน้อยตรงกลางก็จามออกมาเป็นที่ล้านห้าของวัน ไม่สบายหรือมีใครคิดถึงกันนะ? อ่อ วันนี้นายหน้าหมีได้หยุดนิ่ ไม่ได้เจอกันล่ะสิ กิ้วๆๆๆ จะว่าไปเธอเองก็ไม่ได้เจอโทโมะเหมือนกัน เมื่อเช้าก็รีบออกมาจาดห้องในขณะที่โทโมะยังหลับอยู่ที่โซฟา  ไม่เข้าใจย้ายห้องมาก็แล้ว ยังจะไปนอนที่โซฟาอีกทำไม ห้องใกล้ๆแทนที่จะกลับไปนอนบนเตียงสบายกว่ากันเยอะเลยเหอะ เป็นไรมากป่ะเนี่ย??? ว่าแล้วก็ยังไม่ได้สะสางเรื่องย้ายห้องเลยนะ กลับไปค่อยว่ากัน อ้าวลืมยายเป็ดไปเสียสนิทเลย...
.
.
 
"พี่ฟางไหวป่ะเนี่ย? // ยายเป็ดเป็นไรอ่ะ?" สองสาวที่ขนาบข้าง นอนเท้าแขนมองหน้าแม่เป็ดด้วยความอยากรู้
.
.
 
"ไหวอยู่ เมื่อคืนนอนดึกน่ะสิ อ่านหนังสือเตรียมสอบน่ะ" เป็ดน้อยเอ่ยพลางกระพริบดวงตาคู่สวยเบาๆ ก่อนจะเหยียดแขนให้ตรงราวกับต้องกายระบายอาการป่วยออกจากร่างกายเสียให้หมเ
.
.
 
"มันตั้งเดือนหน้านู่นไม่ใช่เหรอคะ? // เออ ครับ เหลือเวลาอีกเป็นเดือนอ่ะ" ยายหัวหอมแย้งขึ้นมาทันทีอย่างนึกได้ก็เรียนเหมือนกันหมดทุกคณะในปี1นี่นา ไม่น่าสอบก่อนกันสักเท่าไหร่หรอก แม้จะคนละคณะคนละสาขาก็เหอะ โดยมีเธอร่วมสมทบอีกคน .... จะขยันไปไหนกันจ้ะแม่เป็ดน้อยของนายหน้าหมี
.
.
 
"จ้า แม่สองเสือสาวคนขยัน พูดแบบนี้แสดงว่าความรู้เต็มสมองแล้วสินะ ถึงได้ทำไอด้นแคร์อยู่แบบนี้ใช่ไหมคะ?" ยายเป็ดหรี่ตาเรียวมองซ้ายทีขวาทีประกอบคำพูดเหน็บเล็กๆนั่น ไม่ได้คิดจะเก็บคำพูดของเพื่อนให้มาเป็นประเด็นใดๆ เพราะรู้ว่าเพื่อนห่วงจึงพูดไปอย่างนั้น  ยายเป็ดมีความเสมอต้นเสมอปลาย เคยขยันอย่างไร เคยห่วงเพื่อนมากแค่ไหน ก็เป็นอยู่อย่างนั้น
.
.
 
"โหย................. ฟางจ๋า เรามันเฟรชชี่เด็กปี1นะครับที่รัก ให้ทำกิจกรรมให้ชุ่มปอดก่อนมั้ยอ่า" พูดติดเล่นออกไป พร้อมกับนอนเกลือกกลิ้งอยู่ข้างๆอีกครั้ง ชีวิตเฟรชชี่ของเธอเพิ่งจะเริ่มต้นนะครับ จะให้มานั่งแลกเชอร์งกๆทุกชั่วโมงมันก็ยากนา เอาเป็นว่าขอแอบโดดไปเต้นแร้งเต้นกาตามคำสั่งของพี่ๆบ้างละกัน
.
.
 
"แล้วเวลาคิดเกรด เค้าตัดตอนปี1ออกไหมล่ะคะ คุณหนูแก้วใจที่รัก? ถ้าไม่...ก็จงตั้งใจอ่านหนังสือสอบซะ อ่านไม่ทันมันจะยุ่ง" จู่ๆยายหัวหอมก็ลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายก่อนจะยื่นมือมาที่เธอทั้งสอง คล้ายจะเชิญชวนให้ลุกจากที่นอนแสนแข็งนี้เสียที แล้วยายเป็ดปากจู๋ก็พูดเรื่องจริงที่สุดในโลกอีกครั้งของวัน .... ใช่สินะ
.
.
 
"อ่านไม่ทันก็ให้ 'รุ่นพี่' แถวนี้ติวให้สิคะ เด็กวิศวะฉลาดจะตายเนอะแก้วเนอะ คิกๆ // ถั่วต้มคร้าบ........." กอดคอกะยายหอมเน่าพร้อมกับหัวเราะเสียงดังคิกคัก ให้คนฟังที่เดินตามด้านหลังหงุดหงิดเล่นๆ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่านายหน้าหมีลีดเดอร์สุดหล่อของเคโอติกน่ะ กำลังทำโปรเจคจบ จึงไม่ค่อยมีเวลาให้กับเพื่อนสาวที่น่ารักของเธอมากนัก แต่เธอก็รู้มาจากปากคนชายคนรักว่าป๊อบปี้ก็ยังดูแลยายฟางไม่ขาดตกบกพร่อง แต่ความเป็นห่วงที่ว่ามันเปลี่ยนจากมาให้เห็นหน้าเป็นเดินมาตามสายโทรศัพท์แทนเท่านั้นเอง ....
.
.
 
"ฮึ่ย!!! ถ้ารุ่นพี่ที่ว่าของเธอจะมีเวลามากพออ่ะนะ ฮึ !!! " แอบได้ยินเสียงบ่นกระปอดกระแปดออกมาจากปากเป็ดๆนั่นก็หัวเราะออกมาเบาๆ ยายฟางเอ้ย หึงแม้กระทั่งโมเดล อ๊ะๆ แต่ไม่ใช่กับเธอหรอกนะ เธอไม่ใช่คนขี้หึงแต่ประการใด นี่พูดเลย [เฟย์ &ฟาง : เหรอ!!!!!!!!!!!!!!!!!]
 
.
.
 
"สาวๆ วันที่กำหนดมาแล้วนะ 26 พ.ค. นะจ้ะอยากเชิญใครมาเป็น 'พิเศษ' จะได้บอกตั้งแต่เนิ่นๆ"
.
.
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
 
 
 
"โมะไปไหนป่ะ 26 พ.ค. อ่ะ" มองตามชายคนรักที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัวในห้องของเธอเอง โทโมะลุกไปหยิบนมในตู้เมื่อเธอบ่นว่าง่วงอยากพักแล้ว ในเวลา 22.30 น. พอดิบพอดี
.
.
"ว่างครับ ยังไม่มีตารางงาน ทำไมเหรอครับ?"  มือเรียวรับนมสดอุ่นๆจากแก้วมัคที่แฟนคลับบรรจงสกรีนรูปของเธอและโทโมะที่กำลังจะจุ๊บกันในฉากนึงของ MV ที่ดังโคตรๆช่วงกลางปีที่แล้วใส่ลงไป ก่อนจะดื่มไปมองหน้าหล่อๆของผีดิบไป
.
.
" อ่ะ " ยื่นการ์ดเล็กๆที่ถูกออกแบบให้เป็นว่าที่บัตรคอนฯของตัวเองให้ชายหนุ่มที่ลงมานั่งข้างบนโซฟาตัวเดียวกันที่ๆทุกคืนเขาใช้เป็นเตียงนอน แอบลอบดีใจจนเนื้อเต้น เมื่อคำตอบของชายคนรักเป็นที่น่าพอใจ เธอตั้งใจกับคอนเสิร์ตครั้งนี้มาก เธอจึงอยากให้'คนพิเศษ'ของตัวเองไปเยอะๆ นั่นก็หมายถึงเขาด้วย โทโมะเป็นคนพิเศษ พิเศษมากๆ
.
.
"FFK Aholic Concert อ่า .... ยินดีด้วยนะครับ ^__^" โทโมะอ่านข้อความในการ์ดออกมา พร้อมกับจ้องหน้าใสของเธอ สายตาแสดงความรู้สึกยินดีจริงๆเขามักจะเป็นกำลังใจให้เธอเสมอแม้กับเรื่องเล็กๆเป็นต้นว่า ส่งพิซซ่ามาให้ที่บ้านเมื่อเธออัพรูปที่กำลังตั้งใจตัดเล็บให้กับดอลล่าล์ลูกหมาสุดรักสุดโปรด ในกล่องพิซซ่าถูกแนบมาด้วยการ์ดเล็กๆว่า 'คุณแม่ไฟท์ติ้ง!' น่ารักป่ะล่ะ คิกคิก
.
.
"มาดูได้ป่ะล่ะ" วางแก้วนมลงบนโต๊ะข้างตัวก่อนจะเบียดกายเข้าหาชายหนุ่ม เพื่อร่วมดูหน้าตาของว่าที่เจ้าบัตรคอนฯที่เธอเองก็ยังไม่ทันได้ตั้งใจดูตั้งแต่รับมาจากพี่บีฟูเมื่อตอนเย็น
.
.
"ได้สิครับ ได้อยู่แล้ว....ถ้าไม่มีงานนะครับ" โทโมะเอนไหล่หลบแล้วกวาดมือที่ว่างเข้ามาโอบเอวเธอเอาไว้หลวมๆอย่างที่เคยทำ เวลานั่งคุยกัน ก่อนจะตอบแบบกึ่งรับกึ่งสู้ซึ่งเธอไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ จึงตวัดหน้าไปจ้องเข้าที่ดวงตาเหยี่ยวตรงๆจนลืมไปว่ามันจะแคบไปไหม กับระยะทางระหว่างจมูกรั้นๆกับจมูกโด่งๆของเขาเนี่ย อันตรายเกินไปหรือเปล่า....
.
.
 
"ชิส์ ก็อย่ารับงานวันนั้นสิ แก้วตั้งใจแค่ไหนไม่รู้เหรอกะคอนฯนี้อ่ะ" คนน่ารักพองลมในปาก แล้วจ้องมาที่เขาอย่างเอาเรื่อง ถามว่าอยากไปไหมซึ่งแน่นอนคำตอบก็คืออยากไปมาก แน่ล่ะ เขาเป็นคนรักของเธอย่อมต้องการให้กำลังใจเธออยู่แล้ว แต่อย่างที่รู้ๆกันว่าตอนนี้KOTICพึ่งจะออกอัลบั้มใหม่ เขาและเพื่อนอาจจะต้องไปโปรโมตอัลบั้ม พบปะแฟนๆตามสถานที่ต่างๆช่วงนี้ ถ้ามีงานในเขตกรุงเทพฯก็คงไม่มีปัญหาอะไร แต่ถ้าไม่ใช่ก็ต้องบอกหวานใจเอาไว้ก่อน ไม่อย่างนั้นเด็กเอาแต่ใจจะงอนเอาได้ ตอนนี้เขารู้ซึ้งแล้วว่าแก้วใจน่ะงอนง่ายหายยากซะด้วยสิ
.
.
 
"รู้สิครับ แต่แก้วก็รู้นี่นาว่างานด่วนๆมันมักจะมาก่อนวันนัดไม่กี่วัน แล้วเรามีสิทธิ์ปฏิเสธเหรอครับ?"  ถูกเด็กดื้อแย่งเอาการ์ดในมือไป มือข้างที่เหลือจึงว่างไปช่วยโอบรัดเอวบางให้เข้าหา โหยหาเหลือเกินกับอ้อมกอดนี้ แม้ว่าแก้วใจจะไม่ค่อยแสดงออกเท่าไหร่ว่าอยากจะเป็นฝ่ายสัมผัสเขาก่อน หรือไม่ได้บอกว่าชอบหรือไม่ชอบกับการสกินชิพ[ถูกเนื้อต้องตัว]แบบนี้ แต่เจ้าตัวเล็กก็ไม่เคยพูดว่ารังเกียจแบบจริงจังเสียที คิดไปเองได้หรือเปล่าครับว่าเธอเองก็รู้สึกดีเมื่อเราได้สัมผัสและอยู่ใกล้ๆกัน?
.
.
 
"ไม่รู้แหล่ะ โมะสัญญาแล้วโมะต้องมา นี่คือคำขาด!! ไม่ต้องกอดแล้วนะ ปล่อยๆๆๆ อ๊ะโมะ!!!" คนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดดิ้นขลุกขลักไปมาเมื่อไม่พอใจกับคำตอบที่เขามีให้เสียเท่าไหร่ จึงพยายามลุกออกจากโซฟาที่นั่งมาด้วยกันตั้งนานสองนาน เขาเพิ่มแรงในการกอดรัดแม่เสือให้มากขึ้นอีกหน่อยจนทำให้สะโพกบางถูกยกขึ้นมาวางที่ตักของตัวเอง อยู่ในท่านั่งที่แสนจะล่อแหลมแบบนี้ คนดีจึงได้แต่นิ่ง คงเพราะกลัวว่าจะเผลอไปสัมผัสอะไรที่ไม่ควรเข้า แบบที่ยายแฝดน้องชอบเอามากรอกหูเจ้าตัวบ่อยๆเมื่อเปิดนิยายออนไลน์ในฉาก17+ดูในห้องซ้อม เมื่อก่อนเขาอาจจะไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่ แค่ได้รักได้มองแก้วใจอยู่แบบนี้เขาคิดว่ามีความสุขดีแล้ว แต่พอได้คบกันจริงๆกับรู้สึกว่ายิ่งเข้าใกล้ยิ่งอยากแนบชิด ยิ่งสัมผัสยิ่งอยากให้ล้ำลึกมากยิ่งขึ้น เขาคงหลงคนตัวเล็กบนตักจนถอนตัวไม่ขึ้น ทั้งตัวหอมทั้งนิ่มและลื่นมือขนาดนี้ ถ้าแก้วใจยังไม่หยุดดิ้นเห็นทีจะเข้าอีหรอบนิยายออนไลน์ของคุณหัวหอมเป็นแน่แท้....
.
.
 
".....จุ๊บ......ไม่เอาน่าคนดี ผมสัญญาถ้าไม่มีงานผมจะไปนะครับ" จึงได้ทำได้เพียงข่มอารมณ์ของตัวเองแล้วสัมผัสเบาๆที่เรียวปากอิ่มที่หันหน้ามาสบตาเขาพอดิบพอดี วันนี้แค่นี้ก่อนก็แล้วกันนะครับคนดี
.
.
 
"ฮึ ให้เรื่องงานอย่างเดียวนะ นี่พูดเลย!!"
.
.
to be con.
 
 
 
 
 
 
เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
 
♥ นิยายเรื่อง  ว้าวุ่น 2 ตอนที่ 16 ♥
 
 
to be con.