ว้าวุ่น2 [In Our Dream]

10.0

เขียนโดย ออมอนี่cake

วันที่ 11 พฤษภาคม พ.ศ. 2555 เวลา 21.17 น.

  27 ตอน
  370 วิจารณ์
  46.26K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 17 กันยายน พ.ศ. 2559 16.41 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

17) ตอนที่ 15

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ
^__^~

 

นิยายเรื่อง  ว้าวุ่น 2 ตอนที่ 15

 

 

 

 

                การละเลียดมื้อเย็นแรกที่กรุงเทพฯด้วยกันในวันนี้มันช่างแสนน่ารักและเอาแต่ใจมากที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา เพราะแก้วใจแวะร้านนี้เข้าร้านนู้นทานของหนักก็แล้ว ไอติม ผลไม้ โรตี ไส้กรอกฯลฯ แวะแทบทุกร้านที่เราเดินผ่าน หนำซ้ำเจ้าตัวดียังแจกลายเซ็น ยิ้มร่าท้ากล้องเมื่อถูกขอถ่ายรูปกับบรรดา FC สาวๆ โดยไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย สำหรับความสัมพันธ์ของเธอและเขา เหล่า FC เข้าใจดีว่าเราสองคนพักอยู่ที่เดียวกัน อยู่ค่ายเดียวกันและถูกจับคู่กันในการทำกิจกรรมต่างๆ เลยทำให้เราสนิทกัน...ใช่ครับ เราเป็นแค่เพื่อนสนิทกันในสายตาของแฟนคลับ เท่านั้นก็คงจะเพียงพอแล้ว พวกเขาควรรู้แค่นั้น เพราะไม่อย่างนั้นอาจเกิดความไม่สบายใจหลายๆอย่างตามมาอีกนับไม่ถ้วน เรายังเด็กเกินไปที่จะเปิดเผยความลับที่มีอยู่ในตอนนี้

 

 

 

 

"เดี๋ยวผมเอาของเข้าไปเก็บในห้องแป๊บนึง เดี๋ยวตามไปนะครับ"  ออกจากลิฟท์มาด้วยกันเขาก็ยืนเคียงข้างเธอที่หน้าห้องก่อนเอ่ยสิ่งที่ใจคิด วันนี้เขาทำงานตั้งแต่เช้ารู้สึกเหนียวตัวมากๆอยากอาบน้ำให้สบายแล้วค่อยตามคนน่ารักเข้าไป

.

.

 

"อือ อ้าว แล้วแวะทำไมตรงนี้อ่ะ?" แก้วใจเอียงคอน้อยๆมองตามเขาที่หยิบกุญแจขึ้นมาไขห้องข้างๆ แทนที่จะขึ้นไปชั้นบนอย่างที่เคยทำ

.

.

 

"ก็ห้องผมอยู่นี่ พอดีห้องนี้มันบังเอิญว่างตอนแก้วไม่อยู่น่ะครับ ผมเลยย้ายมา" ปากบอกสาเหตุที่แสนจะบังเอิญให้คนน่ารักฟัง เปิดประตูได้ก็เตรียมจะเข้าไป แต่ไม่วายหันมาต่อปากต่อคำกับคนสวยอีกสักที คนชอบเอาชนะอย่างแก้วใจลองถ้าได้เถียงยังไงเธอก็ไม่ยอมแพ้

.

.

 

"อ้าว จะย้ายทำไมเนี่ยยังไงก็อยู่ที่เดิมอยู่ดี เสียเวลาขนของเปล่าๆ" มือสวยยกขึ้นมาเท้าสะเอวอย่างเคยตัวแล้วจ้องมองใบหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง ประหนึ่งว่าไม่อยากให้เขาเข้ามาอยู่ใกล้ๆ หรือไม่ก็ไม่เชื่อว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงเพราะความบังเอิญ

.

.

 

"จริงๆ ที่ไม่อยากให้ย้ายเพราะกลัวผมเสียเวลา หรือไม่อยากให้ผมย้ายมาตรงนี้ครับ" นิ่งครับ ... แล้วคนสวยก็เดินตรงมายังเขา ยกมือขึ้นเท้าสะเอว ตามด้วยมองหน้าเขาแล้วหรี่ตาสวยอย่างเดือดปุดๆ

.

.

 

"ทำไมแก้วจะต้องไม่อยากให้โมะย้ายมาตรงนี้ล่ะ ฮึ!"

.

.

 

"เพราะแก้วอยากให้ผมย้ายเข้าไปอยู่ในห้องด้วยกันเลยมากกว่า จะได้ไม่ต้องเสียเวลาย้ายหลายรอบ แบบนั้นหรือเปล่าครับ??" คนน่ารักของเขาทิ้งมือที่เท้าเอวอยู่ อ้าปากค้าง แต่สายตายังจ้องมาที่เขาอย่างไม่เชื่อหูตัวเองว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้ ขณะนี้อุณหภูมิในร่างกายของคนสวยคงจะต่อสู้กับสภาพอากาศภายนอกน่าดู เพราะเขาสังเกตเห็นใบหน้าขาวซับสีเรื่อยิ่งมองยิ่งชัด เหมือนลูกตำลึงสุกเลยแฮะ.....น่ารักจัง

.

.

 

"อะไรนะ  >///////////////////< ฮึ่ย!!!!!!!!!!!!!!!! โมะบ้า จะไปไหนก็ไปเรย ฮึ่ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" คนน่ารักทำแค่เพียงผลักเขาเข้าประตูห้องไปแล้วปิดประตูให้เสร็จสรรพ .... แบบนั้นเขาเรียกว่าเขินหรือเปล่านะ?

.

.

 

"น่ารักจัง หึหึ"

 

 

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

 

 

 

"ซ้าย ขวา ซ้าย เอ้า! โยก โยก โยก แบบนั้นค่ะ ดีมาก สาม สี่ เอิ้ว !" ออกสเต็ปตามครูสอนเต้นในห้องซ้อมของ FFK ตั้งแต่ 08.30 น. บัดนี้เวลาได้ล่วงเลยมาจนเกือบๆจะ 18.00 น. เวลาช่างผ่านไปรวดเร็วเสียเหลือเกิน ในขณะที่เธอและเพื่อนๆเพิ่งซ้อมมาได้แค่ไม่กี่เพลงเท่านั้น คงจะเป็นแบบนี้ไปทุกๆวันจนครบสองเดือนน่ะแหล่ะ แล้วก็จะถึงวันนั้น คอนเสิร์ตใหญ่ของพวกเธอ .... แค่คิดหัวใจก็เต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก คิดถึงเสียงเชียร์ของบรรดา TOYsของพวกเธอเหลือเกิน คิดถึงมาก ....

.

.

 

"อา.....เหนื่อยจัง แต่สนุกดีแฮะ" ทั้งสามสาวนอนแผ่หลาใจกลางห้องซ้อมของตัวเอง เพราะครูให้พักแล้วในวันนี้ ปวดเมื่อยไปหมด แต่ก็ยังรู้สึกดีที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ และเธอคิดว่าแฟนๆของพวกเธอก็ชอบเช่นกัน  ไม่ได้นอนคุยกันแบบนี้มานานมากแล้ว ปรกติไปตามงานต่าง ก็จะคุยกันแต่ในรถ หรือถ้าเข้าห้องอัดก็ไม่ค่อยได้นั่งดมกลิ่นเหงื่อกันซักเท่าไหร่หรอก  หอมดีเหมือนกันนะ ฮะๆๆ

.

.

 

"ฮัด ชิ้ววววววววว" จู่ๆแม่เป็ดน้อยตรงกลางก็จามออกมาเป็นที่ล้านห้าของวัน ไม่สบายหรือมีใครคิดถึงกันนะ? อ่อ วันนี้นายหน้าหมีได้หยุดนิ่ ไม่ได้เจอกันล่ะสิ กิ้วๆๆๆ จะว่าไปเธอเองก็ไม่ได้เจอโทโมะเหมือนกัน เมื่อเช้าก็รีบออกมาจาดห้องในขณะที่โทโมะยังหลับอยู่ที่โซฟา  ไม่เข้าใจย้ายห้องมาก็แล้ว ยังจะไปนอนที่โซฟาอีกทำไม ห้องใกล้ๆแทนที่จะกลับไปนอนบนเตียงสบายกว่ากันเยอะเลยเหอะ เป็นไรมากป่ะเนี่ย??? ว่าแล้วก็ยังไม่ได้สะสางเรื่องย้ายห้องเลยนะ กลับไปค่อยว่ากัน อ้าวลืมยายเป็ดไปเสียสนิทเลย...


.

.

 

"พี่ฟางไหวป่ะเนี่ย? // ยายเป็ดเป็นไรอ่ะ?" สองสาวที่ขนาบข้าง นอนเท้าแขนมองหน้าแม่เป็ดด้วยความอยากรู้

.

.

 

"ไหวอยู่ เมื่อคืนนอนดึกน่ะสิ อ่านหนังสือเตรียมสอบน่ะ" เป็ดน้อยเอ่ยพลางกระพริบดวงตาคู่สวยเบาๆ ก่อนจะเหยียดแขนให้ตรงราวกับต้องกายระบายอาการป่วยออกจากร่างกายเสียให้หมเ

.

.

 

"มันตั้งเดือนหน้านู่นไม่ใช่เหรอคะ? // เออ ครับ เหลือเวลาอีกเป็นเดือนอ่ะ" ยายหัวหอมแย้งขึ้นมาทันทีอย่างนึกได้ก็เรียนเหมือนกันหมดทุกคณะในปี1นี่นา ไม่น่าสอบก่อนกันสักเท่าไหร่หรอก แม้จะคนละคณะคนละสาขาก็เหอะ โดยมีเธอร่วมสมทบอีกคน .... จะขยันไปไหนกันจ้ะแม่เป็ดน้อยของนายหน้าหมี

.

.

 

"จ้า แม่สองเสือสาวคนขยัน พูดแบบนี้แสดงว่าความรู้เต็มสมองแล้วสินะ ถึงได้ทำไอด้นแคร์อยู่แบบนี้ใช่ไหมคะ?" ยายเป็ดหรี่ตาเรียวมองซ้ายทีขวาทีประกอบคำพูดเหน็บเล็กๆนั่น ไม่ได้คิดจะเก็บคำพูดของเพื่อนให้มาเป็นประเด็นใดๆ เพราะรู้ว่าเพื่อนห่วงจึงพูดไปอย่างนั้น  ยายเป็ดมีความเสมอต้นเสมอปลาย เคยขยันอย่างไร เคยห่วงเพื่อนมากแค่ไหน ก็เป็นอยู่อย่างนั้น

.

.

 

"โหย................. ฟางจ๋า เรามันเฟรชชี่เด็กปี1นะครับที่รัก ให้ทำกิจกรรมให้ชุ่มปอดก่อนมั้ยอ่า" พูดติดเล่นออกไป พร้อมกับนอนเกลือกกลิ้งอยู่ข้างๆอีกครั้ง ชีวิตเฟรชชี่ของเธอเพิ่งจะเริ่มต้นนะครับ จะให้มานั่งแลกเชอร์งกๆทุกชั่วโมงมันก็ยากนา เอาเป็นว่าขอแอบโดดไปเต้นแร้งเต้นกาตามคำสั่งของพี่ๆบ้างละกัน

.

.

 

"แล้วเวลาคิดเกรด เค้าตัดตอนปี1ออกไหมล่ะคะ คุณหนูแก้วใจที่รัก? ถ้าไม่...ก็จงตั้งใจอ่านหนังสือสอบซะ อ่านไม่ทันมันจะยุ่ง" จู่ๆยายหัวหอมก็ลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายก่อนจะยื่นมือมาที่เธอทั้งสอง คล้ายจะเชิญชวนให้ลุกจากที่นอนแสนแข็งนี้เสียที แล้วยายเป็ดปากจู๋ก็พูดเรื่องจริงที่สุดในโลกอีกครั้งของวัน .... ใช่สินะ

.

.

 

"อ่านไม่ทันก็ให้ 'รุ่นพี่' แถวนี้ติวให้สิคะ เด็กวิศวะฉลาดจะตายเนอะแก้วเนอะ คิกๆ // ถั่วต้มคร้าบ........." กอดคอกะยายหอมเน่าพร้อมกับหัวเราะเสียงดังคิกคัก ให้คนฟังที่เดินตามด้านหลังหงุดหงิดเล่นๆ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่านายหน้าหมีลีดเดอร์สุดหล่อของเคโอติกน่ะ กำลังทำโปรเจคจบ จึงไม่ค่อยมีเวลาให้กับเพื่อนสาวที่น่ารักของเธอมากนัก แต่เธอก็รู้มาจากปากคนชายคนรักว่าป๊อบปี้ก็ยังดูแลยายฟางไม่ขาดตกบกพร่อง แต่ความเป็นห่วงที่ว่ามันเปลี่ยนจากมาให้เห็นหน้าเป็นเดินมาตามสายโทรศัพท์แทนเท่านั้นเอง ....

.

.

 

"ฮึ่ย!!! ถ้ารุ่นพี่ที่ว่าของเธอจะมีเวลามากพออ่ะนะ ฮึ !!! " แอบได้ยินเสียงบ่นกระปอดกระแปดออกมาจากปากเป็ดๆนั่นก็หัวเราะออกมาเบาๆ ยายฟางเอ้ย หึงแม้กระทั่งโมเดล อ๊ะๆ แต่ไม่ใช่กับเธอหรอกนะ เธอไม่ใช่คนขี้หึงแต่ประการใด นี่พูดเลย [เฟย์ &ฟาง : เหรอ!!!!!!!!!!!!!!!!!]

 

.

.

 

"สาวๆ วันที่กำหนดมาแล้วนะ 26 พ.ค. นะจ้ะอยากเชิญใครมาเป็น 'พิเศษ' จะได้บอกตั้งแต่เนิ่นๆ"

.

.

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

 

 

 

"โมะไปไหนป่ะ 26 พ.ค. อ่ะ" มองตามชายคนรักที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัวในห้องของเธอเอง โทโมะลุกไปหยิบนมในตู้เมื่อเธอบ่นว่าง่วงอยากพักแล้ว ในเวลา 22.30 น. พอดิบพอดี

.

.

"ว่างครับ ยังไม่มีตารางงาน ทำไมเหรอครับ?"  มือเรียวรับนมสดอุ่นๆจากแก้วมัคที่แฟนคลับบรรจงสกรีนรูปของเธอและโทโมะที่กำลังจะจุ๊บกันในฉากนึงของ MV ที่ดังโคตรๆช่วงกลางปีที่แล้วใส่ลงไป ก่อนจะดื่มไปมองหน้าหล่อๆของผีดิบไป

.

.

" อ่ะ " ยื่นการ์ดเล็กๆที่ถูกออกแบบให้เป็นว่าที่บัตรคอนฯของตัวเองให้ชายหนุ่มที่ลงมานั่งข้างบนโซฟาตัวเดียวกันที่ๆทุกคืนเขาใช้เป็นเตียงนอน แอบลอบดีใจจนเนื้อเต้น เมื่อคำตอบของชายคนรักเป็นที่น่าพอใจ เธอตั้งใจกับคอนเสิร์ตครั้งนี้มาก เธอจึงอยากให้'คนพิเศษ'ของตัวเองไปเยอะๆ นั่นก็หมายถึงเขาด้วย โทโมะเป็นคนพิเศษ พิเศษมากๆ

.

.

"FFK Aholic Concert อ่า .... ยินดีด้วยนะครับ ^__^" โทโมะอ่านข้อความในการ์ดออกมา พร้อมกับจ้องหน้าใสของเธอ สายตาแสดงความรู้สึกยินดีจริงๆเขามักจะเป็นกำลังใจให้เธอเสมอแม้กับเรื่องเล็กๆเป็นต้นว่า ส่งพิซซ่ามาให้ที่บ้านเมื่อเธออัพรูปที่กำลังตั้งใจตัดเล็บให้กับดอลล่าล์ลูกหมาสุดรักสุดโปรด ในกล่องพิซซ่าถูกแนบมาด้วยการ์ดเล็กๆว่า 'คุณแม่ไฟท์ติ้ง!' น่ารักป่ะล่ะ คิกคิก

.

.

"มาดูได้ป่ะล่ะ" วางแก้วนมลงบนโต๊ะข้างตัวก่อนจะเบียดกายเข้าหาชายหนุ่ม เพื่อร่วมดูหน้าตาของว่าที่เจ้าบัตรคอนฯที่เธอเองก็ยังไม่ทันได้ตั้งใจดูตั้งแต่รับมาจากพี่บีฟูเมื่อตอนเย็น

.

.

"ได้สิครับ ได้อยู่แล้ว....ถ้าไม่มีงานนะครับ" โทโมะเอนไหล่หลบแล้วกวาดมือที่ว่างเข้ามาโอบเอวเธอเอาไว้หลวมๆอย่างที่เคยทำ เวลานั่งคุยกัน ก่อนจะตอบแบบกึ่งรับกึ่งสู้ซึ่งเธอไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ จึงตวัดหน้าไปจ้องเข้าที่ดวงตาเหยี่ยวตรงๆจนลืมไปว่ามันจะแคบไปไหม กับระยะทางระหว่างจมูกรั้นๆกับจมูกโด่งๆของเขาเนี่ย อันตรายเกินไปหรือเปล่า....

.

.

 

"ชิส์ ก็อย่ารับงานวันนั้นสิ แก้วตั้งใจแค่ไหนไม่รู้เหรอกะคอนฯนี้อ่ะ" คนน่ารักพองลมในปาก แล้วจ้องมาที่เขาอย่างเอาเรื่อง ถามว่าอยากไปไหมซึ่งแน่นอนคำตอบก็คืออยากไปมาก แน่ล่ะ เขาเป็นคนรักของเธอย่อมต้องการให้กำลังใจเธออยู่แล้ว แต่อย่างที่รู้ๆกันว่าตอนนี้KOTICพึ่งจะออกอัลบั้มใหม่ เขาและเพื่อนอาจจะต้องไปโปรโมตอัลบั้ม พบปะแฟนๆตามสถานที่ต่างๆช่วงนี้ ถ้ามีงานในเขตกรุงเทพฯก็คงไม่มีปัญหาอะไร แต่ถ้าไม่ใช่ก็ต้องบอกหวานใจเอาไว้ก่อน ไม่อย่างนั้นเด็กเอาแต่ใจจะงอนเอาได้ ตอนนี้เขารู้ซึ้งแล้วว่าแก้วใจน่ะงอนง่ายหายยากซะด้วยสิ

.

.

 

"รู้สิครับ แต่แก้วก็รู้นี่นาว่างานด่วนๆมันมักจะมาก่อนวันนัดไม่กี่วัน แล้วเรามีสิทธิ์ปฏิเสธเหรอครับ?"  ถูกเด็กดื้อแย่งเอาการ์ดในมือไป มือข้างที่เหลือจึงว่างไปช่วยโอบรัดเอวบางให้เข้าหา โหยหาเหลือเกินกับอ้อมกอดนี้ แม้ว่าแก้วใจจะไม่ค่อยแสดงออกเท่าไหร่ว่าอยากจะเป็นฝ่ายสัมผัสเขาก่อน หรือไม่ได้บอกว่าชอบหรือไม่ชอบกับการสกินชิพ[ถูกเนื้อต้องตัว]แบบนี้ แต่เจ้าตัวเล็กก็ไม่เคยพูดว่ารังเกียจแบบจริงจังเสียที คิดไปเองได้หรือเปล่าครับว่าเธอเองก็รู้สึกดีเมื่อเราได้สัมผัสและอยู่ใกล้ๆกัน?

.

.

 

"ไม่รู้แหล่ะ โมะสัญญาแล้วโมะต้องมา นี่คือคำขาด!! ไม่ต้องกอดแล้วนะ ปล่อยๆๆๆ อ๊ะโมะ!!!" คนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดดิ้นขลุกขลักไปมาเมื่อไม่พอใจกับคำตอบที่เขามีให้เสียเท่าไหร่ จึงพยายามลุกออกจากโซฟาที่นั่งมาด้วยกันตั้งนานสองนาน เขาเพิ่มแรงในการกอดรัดแม่เสือให้มากขึ้นอีกหน่อยจนทำให้สะโพกบางถูกยกขึ้นมาวางที่ตักของตัวเอง อยู่ในท่านั่งที่แสนจะล่อแหลมแบบนี้ คนดีจึงได้แต่นิ่ง คงเพราะกลัวว่าจะเผลอไปสัมผัสอะไรที่ไม่ควรเข้า แบบที่ยายแฝดน้องชอบเอามากรอกหูเจ้าตัวบ่อยๆเมื่อเปิดนิยายออนไลน์ในฉาก17+ดูในห้องซ้อม เมื่อก่อนเขาอาจจะไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่ แค่ได้รักได้มองแก้วใจอยู่แบบนี้เขาคิดว่ามีความสุขดีแล้ว แต่พอได้คบกันจริงๆกับรู้สึกว่ายิ่งเข้าใกล้ยิ่งอยากแนบชิด ยิ่งสัมผัสยิ่งอยากให้ล้ำลึกมากยิ่งขึ้น เขาคงหลงคนตัวเล็กบนตักจนถอนตัวไม่ขึ้น ทั้งตัวหอมทั้งนิ่มและลื่นมือขนาดนี้ ถ้าแก้วใจยังไม่หยุดดิ้นเห็นทีจะเข้าอีหรอบนิยายออนไลน์ของคุณหัวหอมเป็นแน่แท้....

.

.

 

".....จุ๊บ......ไม่เอาน่าคนดี ผมสัญญาถ้าไม่มีงานผมจะไปนะครับ" จึงได้ทำได้เพียงข่มอารมณ์ของตัวเองแล้วสัมผัสเบาๆที่เรียวปากอิ่มที่หันหน้ามาสบตาเขาพอดิบพอดี วันนี้แค่นี้ก่อนก็แล้วกันนะครับคนดี

.

.

 

"ฮึ ให้เรื่องงานอย่างเดียวนะ นี่พูดเลย!!"

.

.

to be con.

 

 

 

 

 

 

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ
^__^~

 

นิยายเรื่อง  ว้าวุ่น 2 ตอนที่ 15

 

 

 

 

                การละเลียดมื้อเย็นแรกที่กรุงเทพฯด้วยกันในวันนี้มันช่างแสนน่ารักและเอาแต่ใจมากที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา เพราะแก้วใจแวะร้านนี้เข้าร้านนู้นทานของหนักก็แล้ว ไอติม ผลไม้ โรตี ไส้กรอกฯลฯ แวะแทบทุกร้านที่เราเดินผ่าน หนำซ้ำเจ้าตัวดียังแจกลายเซ็น ยิ้มร่าท้ากล้องเมื่อถูกขอถ่ายรูปกับบรรดา FC สาวๆ โดยไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย สำหรับความสัมพันธ์ของเธอและเขา เหล่า FC เข้าใจดีว่าเราสองคนพักอยู่ที่เดียวกัน อยู่ค่ายเดียวกันและถูกจับคู่กันในการทำกิจกรรมต่างๆ เลยทำให้เราสนิทกัน...ใช่ครับ เราเป็นแค่เพื่อนสนิทกันในสายตาของแฟนคลับ เท่านั้นก็คงจะเพียงพอแล้ว พวกเขาควรรู้แค่นั้น เพราะไม่อย่างนั้นอาจเกิดความไม่สบายใจหลายๆอย่างตามมาอีกนับไม่ถ้วน เรายังเด็กเกินไปที่จะเปิดเผยความลับที่มีอยู่ในตอนนี้

 

 

 

 

"เดี๋ยวผมเอาของเข้าไปเก็บในห้องแป๊บนึง เดี๋ยวตามไปนะครับ"  ออกจากลิฟท์มาด้วยกันเขาก็ยืนเคียงข้างเธอที่หน้าห้องก่อนเอ่ยสิ่งที่ใจคิด วันนี้เขาทำงานตั้งแต่เช้ารู้สึกเหนียวตัวมากๆอยากอาบน้ำให้สบายแล้วค่อยตามคนน่ารักเข้าไป

.

.

 

"อือ อ้าว แล้วแวะทำไมตรงนี้อ่ะ?" แก้วใจเอียงคอน้อยๆมองตามเขาที่หยิบกุญแจขึ้นมาไขห้องข้างๆ แทนที่จะขึ้นไปชั้นบนอย่างที่เคยทำ

.

.

 

"ก็ห้องผมอยู่นี่ พอดีห้องนี้มันบังเอิญว่างตอนแก้วไม่อยู่น่ะครับ ผมเลยย้ายมา" ปากบอกสาเหตุที่แสนจะบังเอิญให้คนน่ารักฟัง เปิดประตูได้ก็เตรียมจะเข้าไป แต่ไม่วายหันมาต่อปากต่อคำกับคนสวยอีกสักที คนชอบเอาชนะอย่างแก้วใจลองถ้าได้เถียงยังไงเธอก็ไม่ยอมแพ้

.

.

 

"อ้าว จะย้ายทำไมเนี่ยยังไงก็อยู่ที่เดิมอยู่ดี เสียเวลาขนของเปล่าๆ" มือสวยยกขึ้นมาเท้าสะเอวอย่างเคยตัวแล้วจ้องมองใบหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง ประหนึ่งว่าไม่อยากให้เขาเข้ามาอยู่ใกล้ๆ หรือไม่ก็ไม่เชื่อว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงเพราะความบังเอิญ

.

.

 

"จริงๆ ที่ไม่อยากให้ย้ายเพราะกลัวผมเสียเวลา หรือไม่อยากให้ผมย้ายมาตรงนี้ครับ" นิ่งครับ ... แล้วคนสวยก็เดินตรงมายังเขา ยกมือขึ้นเท้าสะเอว ตามด้วยมองหน้าเขาแล้วหรี่ตาสวยอย่างเดือดปุดๆ

.

.

 

"ทำไมแก้วจะต้องไม่อยากให้โมะย้ายมาตรงนี้ล่ะ ฮึ!"

.

.

 

"เพราะแก้วอยากให้ผมย้ายเข้าไปอยู่ในห้องด้วยกันเลยมากกว่า จะได้ไม่ต้องเสียเวลาย้ายหลายรอบ แบบนั้นหรือเปล่าครับ??" คนน่ารักของเขาทิ้งมือที่เท้าเอวอยู่ อ้าปากค้าง แต่สายตายังจ้องมาที่เขาอย่างไม่เชื่อหูตัวเองว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้ ขณะนี้อุณหภูมิในร่างกายของคนสวยคงจะต่อสู้กับสภาพอากาศภายนอกน่าดู เพราะเขาสังเกตเห็นใบหน้าขาวซับสีเรื่อยิ่งมองยิ่งชัด เหมือนลูกตำลึงสุกเลยแฮะ.....น่ารักจัง

.

.

 

"อะไรนะ  >///////////////////< ฮึ่ย!!!!!!!!!!!!!!!! โมะบ้า จะไปไหนก็ไปเรย ฮึ่ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" คนน่ารักทำแค่เพียงผลักเขาเข้าประตูห้องไปแล้วปิดประตูให้เสร็จสรรพ .... แบบนั้นเขาเรียกว่าเขินหรือเปล่านะ?

.

.

 

"น่ารักจัง หึหึ"

 

 

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

 

 

 

"ซ้าย ขวา ซ้าย เอ้า! โยก โยก โยก แบบนั้นค่ะ ดีมาก สาม สี่ เอิ้ว !" ออกสเต็ปตามครูสอนเต้นในห้องซ้อมของ FFK ตั้งแต่ 08.30 น. บัดนี้เวลาได้ล่วงเลยมาจนเกือบๆจะ 18.00 น. เวลาช่างผ่านไปรวดเร็วเสียเหลือเกิน ในขณะที่เธอและเพื่อนๆเพิ่งซ้อมมาได้แค่ไม่กี่เพลงเท่านั้น คงจะเป็นแบบนี้ไปทุกๆวันจนครบสองเดือนน่ะแหล่ะ แล้วก็จะถึงวันนั้น คอนเสิร์ตใหญ่ของพวกเธอ .... แค่คิดหัวใจก็เต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก คิดถึงเสียงเชียร์ของบรรดา TOYsของพวกเธอเหลือเกิน คิดถึงมาก ....

.

.

 

"อา.....เหนื่อยจัง แต่สนุกดีแฮะ" ทั้งสามสาวนอนแผ่หลาใจกลางห้องซ้อมของตัวเอง เพราะครูให้พักแล้วในวันนี้ ปวดเมื่อยไปหมด แต่ก็ยังรู้สึกดีที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ และเธอคิดว่าแฟนๆของพวกเธอก็ชอบเช่นกัน  ไม่ได้นอนคุยกันแบบนี้มานานมากแล้ว ปรกติไปตามงานต่าง ก็จะคุยกันแต่ในรถ หรือถ้าเข้าห้องอัดก็ไม่ค่อยได้นั่งดมกลิ่นเหงื่อกันซักเท่าไหร่หรอก  หอมดีเหมือนกันนะ ฮะๆๆ

.

.

 

"ฮัด ชิ้ววววววววว" จู่ๆแม่เป็ดน้อยตรงกลางก็จามออกมาเป็นที่ล้านห้าของวัน ไม่สบายหรือมีใครคิดถึงกันนะ? อ่อ วันนี้นายหน้าหมีได้หยุดนิ่ ไม่ได้เจอกันล่ะสิ กิ้วๆๆๆ จะว่าไปเธอเองก็ไม่ได้เจอโทโมะเหมือนกัน เมื่อเช้าก็รีบออกมาจาดห้องในขณะที่โทโมะยังหลับอยู่ที่โซฟา  ไม่เข้าใจย้ายห้องมาก็แล้ว ยังจะไปนอนที่โซฟาอีกทำไม ห้องใกล้ๆแทนที่จะกลับไปนอนบนเตียงสบายกว่ากันเยอะเลยเหอะ เป็นไรมากป่ะเนี่ย??? ว่าแล้วก็ยังไม่ได้สะสางเรื่องย้ายห้องเลยนะ กลับไปค่อยว่ากัน อ้าวลืมยายเป็ดไปเสียสนิทเลย...


.

.

 

"พี่ฟางไหวป่ะเนี่ย? // ยายเป็ดเป็นไรอ่ะ?" สองสาวที่ขนาบข้าง นอนเท้าแขนมองหน้าแม่เป็ดด้วยความอยากรู้

.

.

 

"ไหวอยู่ เมื่อคืนนอนดึกน่ะสิ อ่านหนังสือเตรียมสอบน่ะ" เป็ดน้อยเอ่ยพลางกระพริบดวงตาคู่สวยเบาๆ ก่อนจะเหยียดแขนให้ตรงราวกับต้องกายระบายอาการป่วยออกจากร่างกายเสียให้หมเ

.

.

 

"มันตั้งเดือนหน้านู่นไม่ใช่เหรอคะ? // เออ ครับ เหลือเวลาอีกเป็นเดือนอ่ะ" ยายหัวหอมแย้งขึ้นมาทันทีอย่างนึกได้ก็เรียนเหมือนกันหมดทุกคณะในปี1นี่นา ไม่น่าสอบก่อนกันสักเท่าไหร่หรอก แม้จะคนละคณะคนละสาขาก็เหอะ โดยมีเธอร่วมสมทบอีกคน .... จะขยันไปไหนกันจ้ะแม่เป็ดน้อยของนายหน้าหมี

.

.

 

"จ้า แม่สองเสือสาวคนขยัน พูดแบบนี้แสดงว่าความรู้เต็มสมองแล้วสินะ ถึงได้ทำไอด้นแคร์อยู่แบบนี้ใช่ไหมคะ?" ยายเป็ดหรี่ตาเรียวมองซ้ายทีขวาทีประกอบคำพูดเหน็บเล็กๆนั่น ไม่ได้คิดจะเก็บคำพูดของเพื่อนให้มาเป็นประเด็นใดๆ เพราะรู้ว่าเพื่อนห่วงจึงพูดไปอย่างนั้น  ยายเป็ดมีความเสมอต้นเสมอปลาย เคยขยันอย่างไร เคยห่วงเพื่อนมากแค่ไหน ก็เป็นอยู่อย่างนั้น

.

.

 

"โหย................. ฟางจ๋า เรามันเฟรชชี่เด็กปี1นะครับที่รัก ให้ทำกิจกรรมให้ชุ่มปอดก่อนมั้ยอ่า" พูดติดเล่นออกไป พร้อมกับนอนเกลือกกลิ้งอยู่ข้างๆอีกครั้ง ชีวิตเฟรชชี่ของเธอเพิ่งจะเริ่มต้นนะครับ จะให้มานั่งแลกเชอร์งกๆทุกชั่วโมงมันก็ยากนา เอาเป็นว่าขอแอบโดดไปเต้นแร้งเต้นกาตามคำสั่งของพี่ๆบ้างละกัน

.

.

 

"แล้วเวลาคิดเกรด เค้าตัดตอนปี1ออกไหมล่ะคะ คุณหนูแก้วใจที่รัก? ถ้าไม่...ก็จงตั้งใจอ่านหนังสือสอบซะ อ่านไม่ทันมันจะยุ่ง" จู่ๆยายหัวหอมก็ลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายก่อนจะยื่นมือมาที่เธอทั้งสอง คล้ายจะเชิญชวนให้ลุกจากที่นอนแสนแข็งนี้เสียที แล้วยายเป็ดปากจู๋ก็พูดเรื่องจริงที่สุดในโลกอีกครั้งของวัน .... ใช่สินะ

.

.

 

"อ่านไม่ทันก็ให้ 'รุ่นพี่' แถวนี้ติวให้สิคะ เด็กวิศวะฉลาดจะตายเนอะแก้วเนอะ คิกๆ // ถั่วต้มคร้าบ........." กอดคอกะยายหอมเน่าพร้อมกับหัวเราะเสียงดังคิกคัก ให้คนฟังที่เดินตามด้านหลังหงุดหงิดเล่นๆ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่านายหน้าหมีลีดเดอร์สุดหล่อของเคโอติกน่ะ กำลังทำโปรเจคจบ จึงไม่ค่อยมีเวลาให้กับเพื่อนสาวที่น่ารักของเธอมากนัก แต่เธอก็รู้มาจากปากคนชายคนรักว่าป๊อบปี้ก็ยังดูแลยายฟางไม่ขาดตกบกพร่อง แต่ความเป็นห่วงที่ว่ามันเปลี่ยนจากมาให้เห็นหน้าเป็นเดินมาตามสายโทรศัพท์แทนเท่านั้นเอง ....

.

.

 

"ฮึ่ย!!! ถ้ารุ่นพี่ที่ว่าของเธอจะมีเวลามากพออ่ะนะ ฮึ !!! " แอบได้ยินเสียงบ่นกระปอดกระแปดออกมาจากปากเป็ดๆนั่นก็หัวเราะออกมาเบาๆ ยายฟางเอ้ย หึงแม้กระทั่งโมเดล อ๊ะๆ แต่ไม่ใช่กับเธอหรอกนะ เธอไม่ใช่คนขี้หึงแต่ประการใด นี่พูดเลย [เฟย์ &ฟาง : เหรอ!!!!!!!!!!!!!!!!!]

 

.

.

 

"สาวๆ วันที่กำหนดมาแล้วนะ 26 พ.ค. นะจ้ะอยากเชิญใครมาเป็น 'พิเศษ' จะได้บอกตั้งแต่เนิ่นๆ"

.

.

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

 

 

 

"โมะไปไหนป่ะ 26 พ.ค. อ่ะ" มองตามชายคนรักที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัวในห้องของเธอเอง โทโมะลุกไปหยิบนมในตู้เมื่อเธอบ่นว่าง่วงอยากพักแล้ว ในเวลา 22.30 น. พอดิบพอดี

.

.

"ว่างครับ ยังไม่มีตารางงาน ทำไมเหรอครับ?"  มือเรียวรับนมสดอุ่นๆจากแก้วมัคที่แฟนคลับบรรจงสกรีนรูปของเธอและโทโมะที่กำลังจะจุ๊บกันในฉากนึงของ MV ที่ดังโคตรๆช่วงกลางปีที่แล้วใส่ลงไป ก่อนจะดื่มไปมองหน้าหล่อๆของผีดิบไป

.

.

" อ่ะ " ยื่นการ์ดเล็กๆที่ถูกออกแบบให้เป็นว่าที่บัตรคอนฯของตัวเองให้ชายหนุ่มที่ลงมานั่งข้างบนโซฟาตัวเดียวกันที่ๆทุกคืนเขาใช้เป็นเตียงนอน แอบลอบดีใจจนเนื้อเต้น เมื่อคำตอบของชายคนรักเป็นที่น่าพอใจ เธอตั้งใจกับคอนเสิร์ตครั้งนี้มาก เธอจึงอยากให้'คนพิเศษ'ของตัวเองไปเยอะๆ นั่นก็หมายถึงเขาด้วย โทโมะเป็นคนพิเศษ พิเศษมากๆ

.

.

"FFK Aholic Concert อ่า .... ยินดีด้วยนะครับ ^__^" โทโมะอ่านข้อความในการ์ดออกมา พร้อมกับจ้องหน้าใสของเธอ สายตาแสดงความรู้สึกยินดีจริงๆเขามักจะเป็นกำลังใจให้เธอเสมอแม้กับเรื่องเล็กๆเป็นต้นว่า ส่งพิซซ่ามาให้ที่บ้านเมื่อเธออัพรูปที่กำลังตั้งใจตัดเล็บให้กับดอลล่าล์ลูกหมาสุดรักสุดโปรด ในกล่องพิซซ่าถูกแนบมาด้วยการ์ดเล็กๆว่า 'คุณแม่ไฟท์ติ้ง!' น่ารักป่ะล่ะ คิกคิก

.

.

"มาดูได้ป่ะล่ะ" วางแก้วนมลงบนโต๊ะข้างตัวก่อนจะเบียดกายเข้าหาชายหนุ่ม เพื่อร่วมดูหน้าตาของว่าที่เจ้าบัตรคอนฯที่เธอเองก็ยังไม่ทันได้ตั้งใจดูตั้งแต่รับมาจากพี่บีฟูเมื่อตอนเย็น

.

.

"ได้สิครับ ได้อยู่แล้ว....ถ้าไม่มีงานนะครับ" โทโมะเอนไหล่หลบแล้วกวาดมือที่ว่างเข้ามาโอบเอวเธอเอาไว้หลวมๆอย่างที่เคยทำ เวลานั่งคุยกัน ก่อนจะตอบแบบกึ่งรับกึ่งสู้ซึ่งเธอไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ จึงตวัดหน้าไปจ้องเข้าที่ดวงตาเหยี่ยวตรงๆจนลืมไปว่ามันจะแคบไปไหม กับระยะทางระหว่างจมูกรั้นๆกับจมูกโด่งๆของเขาเนี่ย อันตรายเกินไปหรือเปล่า....

.

.

 

"ชิส์ ก็อย่ารับงานวันนั้นสิ แก้วตั้งใจแค่ไหนไม่รู้เหรอกะคอนฯนี้อ่ะ" คนน่ารักพองลมในปาก แล้วจ้องมาที่เขาอย่างเอาเรื่อง ถามว่าอยากไปไหมซึ่งแน่นอนคำตอบก็คืออยากไปมาก แน่ล่ะ เขาเป็นคนรักของเธอย่อมต้องการให้กำลังใจเธออยู่แล้ว แต่อย่างที่รู้ๆกันว่าตอนนี้KOTICพึ่งจะออกอัลบั้มใหม่ เขาและเพื่อนอาจจะต้องไปโปรโมตอัลบั้ม พบปะแฟนๆตามสถานที่ต่างๆช่วงนี้ ถ้ามีงานในเขตกรุงเทพฯก็คงไม่มีปัญหาอะไร แต่ถ้าไม่ใช่ก็ต้องบอกหวานใจเอาไว้ก่อน ไม่อย่างนั้นเด็กเอาแต่ใจจะงอนเอาได้ ตอนนี้เขารู้ซึ้งแล้วว่าแก้วใจน่ะงอนง่ายหายยากซะด้วยสิ

.

.

 

"รู้สิครับ แต่แก้วก็รู้นี่นาว่างานด่วนๆมันมักจะมาก่อนวันนัดไม่กี่วัน แล้วเรามีสิทธิ์ปฏิเสธเหรอครับ?"  ถูกเด็กดื้อแย่งเอาการ์ดในมือไป มือข้างที่เหลือจึงว่างไปช่วยโอบรัดเอวบางให้เข้าหา โหยหาเหลือเกินกับอ้อมกอดนี้ แม้ว่าแก้วใจจะไม่ค่อยแสดงออกเท่าไหร่ว่าอยากจะเป็นฝ่ายสัมผัสเขาก่อน หรือไม่ได้บอกว่าชอบหรือไม่ชอบกับการสกินชิพ[ถูกเนื้อต้องตัว]แบบนี้ แต่เจ้าตัวเล็กก็ไม่เคยพูดว่ารังเกียจแบบจริงจังเสียที คิดไปเองได้หรือเปล่าครับว่าเธอเองก็รู้สึกดีเมื่อเราได้สัมผัสและอยู่ใกล้ๆกัน?

.

.

 

"ไม่รู้แหล่ะ โมะสัญญาแล้วโมะต้องมา นี่คือคำขาด!! ไม่ต้องกอดแล้วนะ ปล่อยๆๆๆ อ๊ะโมะ!!!" คนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดดิ้นขลุกขลักไปมาเมื่อไม่พอใจกับคำตอบที่เขามีให้เสียเท่าไหร่ จึงพยายามลุกออกจากโซฟาที่นั่งมาด้วยกันตั้งนานสองนาน เขาเพิ่มแรงในการกอดรัดแม่เสือให้มากขึ้นอีกหน่อยจนทำให้สะโพกบางถูกยกขึ้นมาวางที่ตักของตัวเอง อยู่ในท่านั่งที่แสนจะล่อแหลมแบบนี้ คนดีจึงได้แต่นิ่ง คงเพราะกลัวว่าจะเผลอไปสัมผัสอะไรที่ไม่ควรเข้า แบบที่ยายแฝดน้องชอบเอามากรอกหูเจ้าตัวบ่อยๆเมื่อเปิดนิยายออนไลน์ในฉาก17+ดูในห้องซ้อม เมื่อก่อนเขาอาจจะไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่ แค่ได้รักได้มองแก้วใจอยู่แบบนี้เขาคิดว่ามีความสุขดีแล้ว แต่พอได้คบกันจริงๆกับรู้สึกว่ายิ่งเข้าใกล้ยิ่งอยากแนบชิด ยิ่งสัมผัสยิ่งอยากให้ล้ำลึกมากยิ่งขึ้น เขาคงหลงคนตัวเล็กบนตักจนถอนตัวไม่ขึ้น ทั้งตัวหอมทั้งนิ่มและลื่นมือขนาดนี้ ถ้าแก้วใจยังไม่หยุดดิ้นเห็นทีจะเข้าอีหรอบนิยายออนไลน์ของคุณหัวหอมเป็นแน่แท้....

.

.

 

".....จุ๊บ......ไม่เอาน่าคนดี ผมสัญญาถ้าไม่มีงานผมจะไปนะครับ" จึงได้ทำได้เพียงข่มอารมณ์ของตัวเองแล้วสัมผัสเบาๆที่เรียวปากอิ่มที่หันหน้ามาสบตาเขาพอดิบพอดี วันนี้แค่นี้ก่อนก็แล้วกันนะครับคนดี

.

.

 

"ฮึ ให้เรื่องงานอย่างเดียวนะ นี่พูดเลย!!"

.

.

to be con.

 

 

 

 

 

 

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ
^__^~

 

นิยายเรื่อง  ว้าวุ่น 2 ตอนที่ 16

 

 

to be con.

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา