Coffee In My Heart

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

ผู้แต่ง : ออมอนี่_cake

 

 

 

เรื่องสั้น เรื่อง มอคค่า ภาค 2 แก้วที่ 3

 

 

 

"เดี๋ยวเหอะ ไว้เรื่องถึงตัวเมื่อไหร่แล้วจะหัวเราะไม่ออก เชอะ เนอะมีนเนอะ

 

 

เดรสสั้นสีครีม ผมยาว หน้าหวาน พูดคะพูดขา สเป็กคุณบอสไม่ใช่เหรอจินนี่

 

 

แล้วทางนี้ล่ะ กางเกงยีน รองเท้าผ้าใบ ผมสั้น มีหน้าอก

 

 

แต่ไม่สามารถระบุเพศได้ อาเมน...."

 

 

 

 

.....เฮอะ ถ้าคิดอยากจะไปก็ไปสิ ไม่ง้อหรอกนะ ชิ!!!!

 

 

 

 

 

"นี่ พี่กิ่ง ....."

 

 

 

"ว่า"

 

 

 

"เอ่อ คือ "

 

 

 

 

"หืม?"

 

 

 

"ฉันก็ไม่ได้อยากจะทำหรอกนะ แต่ว่า ... เอ่อ"

 

 

 

"อะไร ทำอะไร?"

 

 

 

 

          กลับมาที่คอนโดก็อาบน้ำชำระร่างกายจนเสร็จสรรพ แล้วถ่างตารอพี่สาวที่เคารพรักเกือบๆ 2 ชั่วโมง เพราะแม่คุณดันจะอยู่ปาร์ตี้สละโสดของเพื่อนรักต่อหลังจากประชุมเสร็จตอน 3 ทุ่ม ปาเข้าไป 5 ทุ่มครึ่ง แม่พี่สาวตัวดีก็ลากสังขารตัวเองมาถึงห้องได้เสียที เข้ามาได้ก็รีบไปดักคุยตรงหน้าประตูทางเข้าห้องนอนของพี่สาว คงอยากจะพักผ่อนเต็มแก่แล้วล่ะ ดูหน้าตาสิ คนหล่อรับไม่ได้

 

 

          แต่เธอมีปัญหาที่ต้องการแก้ไขอย่างเร่งด่วนเช่นกัน จึงไม่อาจปล่อยให้อีกคนไปหลับไปนอนได้อย่างสมใจ จึงเข้าไปหาและตั้งหน้าตั้งตาพูดด้วย แต่ก็ไม่รู้จะสรรหาคำพูดอะไรมาสื่อความต้องการของตัวเอง ก็มันใช่เรื่องน่าพูดเสียที่ไหนกันล่ะ

 

 

 

"ฉันก็แค่อยากจะลองเปลี่ยนๆดูบ้าง ไม่ได้คิดอะไรหรอก"

 

 

 

"อะไรของแกวะคะ ????"

 

 

 

"เออ ถ้าพี่ มะ..."

 

 

"อะไรของแก ยายแก้ว !!!!!!!!!!!!!!!!?"

 

 

 

 

"ห้ะ !!! ฉะ ฉันจะขอยืมกระโปรงซักตัวอ่ะ!!!!"

 

 

 

          โดนเร่งเร้าจนต้องพูดอะไรที่ในชีวิตนี้ไม่คิดว่าจะได้พูด และเชื่อมาเสมอว่าสิ่งนั้นมันน่าอายหากจะต้องพูดหรือทำลงไป ก็กระโปรง รองเท้าส้นสูง ทาแก้มทาตา เป็นสิ่งน่าขยะแขยงสำหรับเธอที่สุด ไม่อยากคิดเลยว่าถ้าวันหนึ่งจะต้องอยู่กับสิ่งเหล่านั้น เธอเองจะกลายเป็นตัวประหลาดแค่ไหนกันล่ะ? ใช่ว่าแต่ตัวเธอเองที่คิดว่ามันประหลาดและดูผิดที่ผิดทางหากต้องอยู่กับแก้วใจ ฟังจากคำถามของพี่สาวตัวดีก็น่าจะรู้แล้ว

 

 

 

 

"ก็แค่นั้นอ่ะ พูดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ได้ หา...เดี๋ยวนะ แกจะยืมอะไรฉันนะ?"

 

 

 

"เอ่อ กะ กระโปรง"

 

 

 

"หืม ? กระโปรง ... กระโปรง!!!!!!!! คนแบบแกนี่นะ จะยืมกระโปรงฉัน?"

 

 

 

 

 

"...*พยักหน้า*...จะตะโกนหาพระแสงอะไรเล่า"

 

 

 

"กระโปรงเค้ามีเอาไว้ให้ผู้หญิง"

 

 

 

"ฉันไม่ใช่ ?"

 

 

 

"กระโปรงเค้ามีไว้ให้ใส่"

 

 

 

"ก็ไม่ได้จะเอามานอนกอดนิ่"

 

 

 

 

"กระ ..."

 

 

 

 

 

"จะให้ยืมไหม? ไม่ให้จะไปนอนแล้วนะ ขี้เกียจพูดด้วยแล้ว!!!"

 

 

 

"เออ ๆๆๆ ไปเอาที่ห้องเลยป่ะ เดี๋ยวคัดไว้ให้ เท่าที่แกจะกล้าใส่อ่ะนะ 5555555555555555555555 "

 

 

 

"ชิ รู้แล้วน่า ไม่เห็นจะน่าป๊อดตรงไหนเลยเหอะ!!"

 

 

 

 

 

          แม้แต่พี่สาวที่เคารพยังรู้สึกเลยว่า เธอกับสิ่งของสวยงามหรือหวานๆเหล่านั้นมันดูไม่เข้ากันอย่างรุนแรง แล้วแบบนี้ยังคิดจะสวมกระโปรงสั้นๆ ใส่รองเท้าส้นสูง แต่งหน้าทาปากไปยืนชงกาแฟที่เคาเตอร์น่ะเหรอ?

 

 

          คิดไปคิดมาหรือจะเลิกล้มดี? มีความจำเป็นอะไรที่เธอต้องทำขนาดนั้นด้วยอ่ะ "เดี๋ยวเหอะ ไว้เรื่องถึงตัวเมื่อไหร่แล้วจะหัวเราะไม่ออก เชอะ เนอะมีนเนอะ // เดรสสั้นสีครีม ผมยาว หน้าหวาน พูดคะพูดขา สเป็กคุณบอสไม่ใช่เหรอจินนี่ ฉันได้ยินคุณจองเบเคยพูดอ่ะ ......แล้วทางนี้ล่ะ กางเกงยีน รองเท้าผ้าใบ ผมสั้น มีหน้าอก แต่ไม่สามารถระบุเพศได้ อาเมน...." เอาก็เอา ลองสักตั้งจะเป็นไรไป ที่ทำไม่ได้เพราะต้องการให้ใครมาประทับใจอะไรหรอกนะ แค่อยากให้ยายสองคนนั้นเห็นว่าคนอย่างเธอทั้งหล่อและสวยในคนๆเดียว 2 อิน วัน ไม่อยากจะโม้ ฮ่าๆๆๆๆ

 

 

 

 

"สั้นไป"

 

 

 

"บางไป"

 

 

 

"ดอกไป"

 

 

 

"เจ็บไป"

 

 

 

"เรียบร้อยไป"

 

 

 

 

"โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย แกกลับไปใส่กางเกงของแกเหมือนเดิมเหอะ อะไร?? นี่หมดตู้แล้วนะยะ เสื้อผ้าฉันน่ะอินเทรนตลอด แล้วดูแกสิ เลือกไม่ได้สักตัวอ่ะ เยอะนะ ไหนว่าอยากเปลี่ยนลุคให้เข้าตาคุณเจ้านายขาไง ดูแกทำซิ !!????"

 

 

 

"ง่า...............พี่กิ่งคนสวย เอาอีกทีนะ คราวนี้จะตั้งใจเลยอ่ะ"

 

 

 

          ผ่านไปครึ่งชั่วโมงคุณพี่สาวที่เคารพก็อาบน้ำอาบท่า เตรียมกระโปรงให้เธอเลือกเสร็จสรรพ และอีกกว่า 1 ชั่วโมงที่นั่งมองกระโปรงตัวแล้วตัวเล่าจากตู้ของคุณเธอที่โยนลงบนเตียง ไม่ได้น่าพิศมัยเลยจริงๆ ยกเลิกตอนนี้ทันไหม? ไม่อยากเอาใจใครแล้วได้หรือเปล่า? ก็ดูสิแต่ละตัวของแม่คุณ ไม่ยาวไปถึงตาตุ่ม ก็สั้นเหนือเข่าสูงเกินไป ตัวยาวน่ะเธอใส่ไม่ได้อยู่แล้วเพราะมันจะไม่คล่องตัวตอนชงกาแฟ แล้วตัวสั้นๆล่ะ บางขนาดนั้น ดอกเต็มตัว สีเจ็บขนาดนี้ โอยยยยยยยยยยย แก้วใจคนหล่อจะบ้าตาย เลือกไปส่ายหน้ามาจนพี่สาวทนไม่ไหว อีกทั้งเวลานี้ก็ปาเข้าไปตี1กว่าๆแล้ว ความเพลียจึงเข้าครอบงำทั้งคู่ ไม่อยากเสียเวลาพักผ่อนไปมากกว่านี้อีกแล้ว จึงขอสงบศึกกับของน่ากลัวตรงหน้าแล้วสัญญาว่าจะตั้งใจเลือกจริงๆจังๆสักที

 

 

 

 

 

"เอาไปสักสองตัวละกัน พรุ่งนี้จะพาไปซื้อใหม่ที่ถูกใจแก ไหนๆก็ตั้งใจจะเปลี่ยนตัวเองแล้วก็ต้องให้ถึงที่สุด ใส่มันให้ชินๆไป เดี๋ยวก็ชอบเองแหล่ะ ดีกว่าต้องมานั่งคิดมากกลัวเจ้าของไปหาหมาตัวใหม่ที่เด็กกว่า หวานกว่า หญิงกว่ามาเลี้ยง จริงป่ะ"

 

 

"อือ"

 

 

 

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้องรัก ฉันดีใจนะที่เราไม่มีความลับต่อกัน เพราะไม่อย่างนั้นน้องสาวสุดหล่อของฉันต้องตีอกชกลมเพราะไม่รู้จะพูดกับใคร จะแก้ปัญหายังไงแน่ๆ ป่ะ ไปนอนพรุ่งนี้เลิกงานแล้วไปหาฉันนะ มันใกล้ห้างน่ะ เข้าใจตรงกัน จอบอ แยกย้าย"

 

 

 

 

".............."

 

.

.

.

.

 

 

"คอฟฟี่ อิน เลิฟ สวัสดีค่ะ อีก 15 นาทีร้านถึงจะเปิดนะคะ อะ อ้าว ใยไหม นั่นเอง วันนี้มาเช้าจังนะคะ"

 

 

 

"อืม .... พี่เจ้าของร้านยังไม่มาเหรอคะ พี่โทโมะน่ะค่ะ"

 

 

 

"ครับ?"

 

 

"อ้ะ สวัสดีค่ะ พี่โทโมะ จำใยไหมได้ไหมคะ ที่อยู่กับพี่แก้วเมื่อวานนี้ *ยิ้มหวาน*...."

 

 

 

"ไม่แน่ใจนะครับ แก้วยังไม่มาเหรอมีน?"

 

 

"ยังค่ะ เมื่อกี๊โทรฯมาบอกว่าจะเข้าเลท 5 นาที รถติดน่ะค่ะ"

 

 

"อืม แล้ว...."

 

 

"ใยไหมค่ะ"

 

 

 

"ครับ มีธุระอะไรหรือเปล่า หรือจะรอแก้วมาก่อน?"

 

 

 

"ไม่มีธุระกับพี่แก้วค่ะ แต่มีเรื่องจะรบกวนพี่โทโมะมากกว่า ไยใหมขอคุยเป็นการส่วนตัวได้ไหมคะ"

 

 

 

"หืม ???"

 

 

 

          เมื่อคืนนี้เขาเคลียร์งานจนดึกที่นี่จึงไม่ได้กลับโรงแรม แถมพอเลิกงานแก้วก็ยังรีบกลับ ชงกาแฟทิ้งไว้ให้เขาแล้วหนีกลับไปเฉย ขอให้อยู่ด้วยกันสักชั่วโมงสองชั่วโมงจะได้มีกำลังใจเคลียร์งานให้เสร็จแล้วกลับพร้อมกันก็ไม่ได้ บอกว่ามีธุระแบบด่วนจี๋ เต็มที่ได้แค่จูบเบาๆแล้วก็หนีไปเฉย ตื่นเช้ามาก็อยากจะเห็นหน้าก่อนออกไปทำงานข้างนอกให้ชื่นใจเสียหน่อย แม่คุณก็ยังมาไม่ถึง จะตัดเงินเดือนดีไหมครับ? อย่าเลย แบบนั้นเท่ากับฆ่าตัวตายทางอ้อมล่ะนะ

 

 

          ต้องออกต่างจังหวัดตั้ง 3 วัน ยังไม่ได้กอดสักครั้งก่อนไป เหี่ยวแห้งแน่ๆงานนี้ คนหล่อเศร้า อยากตายครับบบบบบบ

 

 

 

"อ้อ ใยไหมมีหนังสือจากมหา'ลัยมาด้วยนะคะ นะคะพี่โทโมะ"

 

 

"อ่า เชิญครับ นั่งรอที่โต๊ะมุมสุดก็แล้วกันนะ คนในร้านยังไม่มี"

 

 

"ข้างบนไม่ได้เหรอคะ"

 

 

"คงไม่ใช่ธุระสำคัญขนาดนั้นหรอกมั้งครับ มีนขอกาแฟให้ผม แล้ว...?"

 

 

"ใยไหมขอน้ำส้มค่ะ"

 

 

 

"บอสจะรอให้แก้วมาชงให้หรือรับแบบสำเร็จคะ?"

 

 

 

"แบบสำเร็จละกัน ผมมีเวลา 5 นาที ต้องออกไปข้างนอกต่อ"

 

 

"ค่ะ"

 

 

 

          นัดกับเพื่อนๆเอาไว้อีกไม่เกิน 10 นาทีก็คงจะมาถึง กลับถูกสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม แต่งตัวน่ารักในชุดกระโปรงสั้นสีหวานๆที่เขาชอบมาดักไว้ สาวน้อยส่งสายตาแบบแปลกๆมาให้ เป็นใครจะไม่รู้ เขาไม่ใช่คนอ่อนต่อโลกอะไร เคยผ่านผู้หญิงมาเท่าไหร่ มีหรือจะไม่รู้กับอาการของสาวน้อยตรงหน้า แต่เพราะตอนนี้ยังอยู่ในร้านและลูกน้องที่ทำงานอยู่ก็ล้วนแต่เข้าข้างแม่เสือสาวของเขาทั้งนั้น จะมาทำตัวโสดแบบที่เคยทำคงจะเป็นไปไม่ได้ ส่วนข้างนอกร้านนั้นเขาก็ยอมรับว่าเคยทำตัวโสดอยู่บ้าง เพราะบางทีการทำธุรกิจโดยไร้ภาระใดๆก็ทำให้งานง่ายขึ้น โดยเฉพาะกับลูกค้าสาวๆ

 

 

"คือ ใยไหม นะคะ บ้านอยู่แถวๆสาธรค่ะ แล้วก็ชอบอะไรน่ารักๆค่ะ ใยไหม..."

 

 

"เข้าเรื่องเลย ผมมีเวลาอีก 3 นาที"

 

 

"เอ่อ ใยไหมกำลังเรียนการตลาดค่ะ เลยอยากมาขอฝึกงานที่นี่ นี่เป็นเอกสารจากมหา'ลัยค่ะพี่โทโมะ"

 

 

"อืม บัญชีเราจ้างบริษัทตรวจสอบบัญชีอยู่แล้วคงให้ทำไม่ได้"

 

 

 

"แต่ใยไหมก็ทำอย่างอื่นได้นะคะ ในร้านนี่ใยไหมทำได้หมดเลยค่ะ ทำเค้กก็ได้นะคะ ส่วนชงกาแฟก็ไม่มีปัญหาถ้าพี่แก้วยอมสอน "

 

 

 

          สาวน้อยขยับเก้าอี้เข้ามาใกล้ ไหนจะนั่งไขว่ห้างเสียจนกระโปรงตัวบางถลกขึ้นเห็นไปถึงไหนต่อไหน แต่ก็ไม่ได้เรียกความสนใจเขาเท่าไหร่ เพราะแม่เสือสาวที่เขากกกอดอยู่ทุกๆ 2 อาทิตย์ (ความจริงอยากให้บ่อยกว่านั้น แต่แม่คุณไม่ยอม) ขาวกว่า เนียนกว่านี้เยอะ ไหนสาวน้อยยังเอาแต่จ้อนอกเรื่อง จนนึกรำคาญทำให้ต้องบอกว่าไม่มีเวลาจะฟังแล้ว สาวน้อยจึงยอมเข้าประเด็น

 

 

          อันที่จริงร้านของเขาก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไร แต่รายได้ต่อวันนั้นนับว่ามาก เพราะถึงที่นี่จะไม่ได้มีที่นั่งไว้คอยรองรับคนในจำนวนมาก แต่การขายแบบกลับบ้านนั้นก็ทำเงินได้ถึง 2 เท่าของการนั่งที่ร้าน ด้วยความอร่อย และความน่ารักของบรรยากาศ จนตอนนี้ต้องเพิ่มสาขาตามที่ต่างๆให้มากขึ้น เขาจึงต้องออกไปดูงานต่างจังหวัดบ่อยๆ แต่ก็ไม่เคยคิดเรื่องจะให้มีใครมาฝึกงาน แล้วดูเหมือนว่าแม่สาวน้อยคนนี้จะมีความตั้งใจมากเสียด้วย เล่นมาหาตั้งแต่เช้า แถมเตรียมเอกสารมาซะดิบดี แต่เขาก็ไม่อยากตัดสินใจอะไร รอให้ฝ่ายบุคคลอย่างมาตัดสินใจจะดีกว่า

 

ส่วนเขาก็ควรรีบออกไปจากตรงนี้ก่อนที่แม่เสือจะมาเจอคงจะเข้าท่ากว่าเยอะ ก็ไอ้การที่สาวน้อยใช้อกนิ่มๆมาประชิดตัวเขาในระยะอันตรายขนาดนี้ แล้วไหนจะคำพูดคำจาใช้สีหน้าแบบนั้นอีก ..... ถ้าแก้วเข้ามาเห็นได้เลือดแน่ๆ

 

 

"พรุ่งนี้ค่อยมายื่นเอกสารกับคุณหวายดูก็แล้วกันนะ ผมขอตัวก่อน"

 

 

"อ่ะ เดี๋ยวค่ะ พี่โทโมะคะ"

 

 

"ครับ?"

 

 

 

"ไท้ เบี้ยวน่ะค่ะ ใยไหมจัดให้นะคะ"

 

 

"........................"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"แกเห็นอย่างที่ฉันเห็นป่ะมีน //แกเห็นอย่างที่ฉันเห็นป่ะจิน"

 

 

 

 

 

to be con.