Coffee In My Heart

9.1

เขียนโดย ออมอนี่cake

วันที่ 11 พฤษภาคม พ.ศ. 2555 เวลา 18.56 น.

  38 ตอน
  532 วิจารณ์
  60.60K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 17 กันยายน พ.ศ. 2559 16.38 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

31) Mocca แก้วที่ 3

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

ผู้แต่ง : ออมอนี่_cake

 

 

 

เรื่องสั้น เรื่อง มอคค่า ภาค 2 แก้วที่ 3

 

 

 

"เดี๋ยวเหอะ ไว้เรื่องถึงตัวเมื่อไหร่แล้วจะหัวเราะไม่ออก เชอะ เนอะมีนเนอะ

 

 

เดรสสั้นสีครีม ผมยาว หน้าหวาน พูดคะพูดขา สเป็กคุณบอสไม่ใช่เหรอจินนี่

 

 

แล้วทางนี้ล่ะ กางเกงยีน รองเท้าผ้าใบ ผมสั้น มีหน้าอก

 

 

แต่ไม่สามารถระบุเพศได้ อาเมน...."

 

 

 

 

.....เฮอะ ถ้าคิดอยากจะไปก็ไปสิ ไม่ง้อหรอกนะ ชิ!!!!

 

 

 

 

 

"นี่ พี่กิ่ง ....."

 

 

 

"ว่า"

 

 

 

"เอ่อ คือ "

 

 

 

 

"หืม?"

 

 

 

"ฉันก็ไม่ได้อยากจะทำหรอกนะ แต่ว่า ... เอ่อ"

 

 

 

"อะไร ทำอะไร?"

 

 

 

 

          กลับมาที่คอนโดก็อาบน้ำชำระร่างกายจนเสร็จสรรพ แล้วถ่างตารอพี่สาวที่เคารพรักเกือบๆ 2 ชั่วโมง เพราะแม่คุณดันจะอยู่ปาร์ตี้สละโสดของเพื่อนรักต่อหลังจากประชุมเสร็จตอน 3 ทุ่ม ปาเข้าไป 5 ทุ่มครึ่ง แม่พี่สาวตัวดีก็ลากสังขารตัวเองมาถึงห้องได้เสียที เข้ามาได้ก็รีบไปดักคุยตรงหน้าประตูทางเข้าห้องนอนของพี่สาว คงอยากจะพักผ่อนเต็มแก่แล้วล่ะ ดูหน้าตาสิ คนหล่อรับไม่ได้

 

 

          แต่เธอมีปัญหาที่ต้องการแก้ไขอย่างเร่งด่วนเช่นกัน จึงไม่อาจปล่อยให้อีกคนไปหลับไปนอนได้อย่างสมใจ จึงเข้าไปหาและตั้งหน้าตั้งตาพูดด้วย แต่ก็ไม่รู้จะสรรหาคำพูดอะไรมาสื่อความต้องการของตัวเอง ก็มันใช่เรื่องน่าพูดเสียที่ไหนกันล่ะ

 

 

 

"ฉันก็แค่อยากจะลองเปลี่ยนๆดูบ้าง ไม่ได้คิดอะไรหรอก"

 

 

 

"อะไรของแกวะคะ ????"

 

 

 

"เออ ถ้าพี่ มะ..."

 

 

"อะไรของแก ยายแก้ว !!!!!!!!!!!!!!!!?"

 

 

 

 

"ห้ะ !!! ฉะ ฉันจะขอยืมกระโปรงซักตัวอ่ะ!!!!"

 

 

 

          โดนเร่งเร้าจนต้องพูดอะไรที่ในชีวิตนี้ไม่คิดว่าจะได้พูด และเชื่อมาเสมอว่าสิ่งนั้นมันน่าอายหากจะต้องพูดหรือทำลงไป ก็กระโปรง รองเท้าส้นสูง ทาแก้มทาตา เป็นสิ่งน่าขยะแขยงสำหรับเธอที่สุด ไม่อยากคิดเลยว่าถ้าวันหนึ่งจะต้องอยู่กับสิ่งเหล่านั้น เธอเองจะกลายเป็นตัวประหลาดแค่ไหนกันล่ะ? ใช่ว่าแต่ตัวเธอเองที่คิดว่ามันประหลาดและดูผิดที่ผิดทางหากต้องอยู่กับแก้วใจ ฟังจากคำถามของพี่สาวตัวดีก็น่าจะรู้แล้ว

 

 

 

 

"ก็แค่นั้นอ่ะ พูดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ได้ หา...เดี๋ยวนะ แกจะยืมอะไรฉันนะ?"

 

 

 

"เอ่อ กะ กระโปรง"

 

 

 

"หืม ? กระโปรง ... กระโปรง!!!!!!!! คนแบบแกนี่นะ จะยืมกระโปรงฉัน?"

 

 

 

 

 

"...*พยักหน้า*...จะตะโกนหาพระแสงอะไรเล่า"

 

 

 

"กระโปรงเค้ามีเอาไว้ให้ผู้หญิง"

 

 

 

"ฉันไม่ใช่ ?"

 

 

 

"กระโปรงเค้ามีไว้ให้ใส่"

 

 

 

"ก็ไม่ได้จะเอามานอนกอดนิ่"

 

 

 

 

"กระ ..."

 

 

 

 

 

"จะให้ยืมไหม? ไม่ให้จะไปนอนแล้วนะ ขี้เกียจพูดด้วยแล้ว!!!"

 

 

 

"เออ ๆๆๆ ไปเอาที่ห้องเลยป่ะ เดี๋ยวคัดไว้ให้ เท่าที่แกจะกล้าใส่อ่ะนะ 5555555555555555555555 "

 

 

 

"ชิ รู้แล้วน่า ไม่เห็นจะน่าป๊อดตรงไหนเลยเหอะ!!"

 

 

 

 

 

          แม้แต่พี่สาวที่เคารพยังรู้สึกเลยว่า เธอกับสิ่งของสวยงามหรือหวานๆเหล่านั้นมันดูไม่เข้ากันอย่างรุนแรง แล้วแบบนี้ยังคิดจะสวมกระโปรงสั้นๆ ใส่รองเท้าส้นสูง แต่งหน้าทาปากไปยืนชงกาแฟที่เคาเตอร์น่ะเหรอ?

 

 

          คิดไปคิดมาหรือจะเลิกล้มดี? มีความจำเป็นอะไรที่เธอต้องทำขนาดนั้นด้วยอ่ะ "เดี๋ยวเหอะ ไว้เรื่องถึงตัวเมื่อไหร่แล้วจะหัวเราะไม่ออก เชอะ เนอะมีนเนอะ // เดรสสั้นสีครีม ผมยาว หน้าหวาน พูดคะพูดขา สเป็กคุณบอสไม่ใช่เหรอจินนี่ ฉันได้ยินคุณจองเบเคยพูดอ่ะ ......แล้วทางนี้ล่ะ กางเกงยีน รองเท้าผ้าใบ ผมสั้น มีหน้าอก แต่ไม่สามารถระบุเพศได้ อาเมน...." เอาก็เอา ลองสักตั้งจะเป็นไรไป ที่ทำไม่ได้เพราะต้องการให้ใครมาประทับใจอะไรหรอกนะ แค่อยากให้ยายสองคนนั้นเห็นว่าคนอย่างเธอทั้งหล่อและสวยในคนๆเดียว 2 อิน วัน ไม่อยากจะโม้ ฮ่าๆๆๆๆ

 

 

 

 

"สั้นไป"

 

 

 

"บางไป"

 

 

 

"ดอกไป"

 

 

 

"เจ็บไป"

 

 

 

"เรียบร้อยไป"

 

 

 

 

"โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย แกกลับไปใส่กางเกงของแกเหมือนเดิมเหอะ อะไร?? นี่หมดตู้แล้วนะยะ เสื้อผ้าฉันน่ะอินเทรนตลอด แล้วดูแกสิ เลือกไม่ได้สักตัวอ่ะ เยอะนะ ไหนว่าอยากเปลี่ยนลุคให้เข้าตาคุณเจ้านายขาไง ดูแกทำซิ !!????"

 

 

 

"ง่า...............พี่กิ่งคนสวย เอาอีกทีนะ คราวนี้จะตั้งใจเลยอ่ะ"

 

 

 

          ผ่านไปครึ่งชั่วโมงคุณพี่สาวที่เคารพก็อาบน้ำอาบท่า เตรียมกระโปรงให้เธอเลือกเสร็จสรรพ และอีกกว่า 1 ชั่วโมงที่นั่งมองกระโปรงตัวแล้วตัวเล่าจากตู้ของคุณเธอที่โยนลงบนเตียง ไม่ได้น่าพิศมัยเลยจริงๆ ยกเลิกตอนนี้ทันไหม? ไม่อยากเอาใจใครแล้วได้หรือเปล่า? ก็ดูสิแต่ละตัวของแม่คุณ ไม่ยาวไปถึงตาตุ่ม ก็สั้นเหนือเข่าสูงเกินไป ตัวยาวน่ะเธอใส่ไม่ได้อยู่แล้วเพราะมันจะไม่คล่องตัวตอนชงกาแฟ แล้วตัวสั้นๆล่ะ บางขนาดนั้น ดอกเต็มตัว สีเจ็บขนาดนี้ โอยยยยยยยยยยย แก้วใจคนหล่อจะบ้าตาย เลือกไปส่ายหน้ามาจนพี่สาวทนไม่ไหว อีกทั้งเวลานี้ก็ปาเข้าไปตี1กว่าๆแล้ว ความเพลียจึงเข้าครอบงำทั้งคู่ ไม่อยากเสียเวลาพักผ่อนไปมากกว่านี้อีกแล้ว จึงขอสงบศึกกับของน่ากลัวตรงหน้าแล้วสัญญาว่าจะตั้งใจเลือกจริงๆจังๆสักที

 

 

 

 

 

"เอาไปสักสองตัวละกัน พรุ่งนี้จะพาไปซื้อใหม่ที่ถูกใจแก ไหนๆก็ตั้งใจจะเปลี่ยนตัวเองแล้วก็ต้องให้ถึงที่สุด ใส่มันให้ชินๆไป เดี๋ยวก็ชอบเองแหล่ะ ดีกว่าต้องมานั่งคิดมากกลัวเจ้าของไปหาหมาตัวใหม่ที่เด็กกว่า หวานกว่า หญิงกว่ามาเลี้ยง จริงป่ะ"

 

 

"อือ"

 

 

 

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้องรัก ฉันดีใจนะที่เราไม่มีความลับต่อกัน เพราะไม่อย่างนั้นน้องสาวสุดหล่อของฉันต้องตีอกชกลมเพราะไม่รู้จะพูดกับใคร จะแก้ปัญหายังไงแน่ๆ ป่ะ ไปนอนพรุ่งนี้เลิกงานแล้วไปหาฉันนะ มันใกล้ห้างน่ะ เข้าใจตรงกัน จอบอ แยกย้าย"

 

 

 

 

".............."

 

.

.

.

.

 

 

"คอฟฟี่ อิน เลิฟ สวัสดีค่ะ อีก 15 นาทีร้านถึงจะเปิดนะคะ อะ อ้าว ใยไหม นั่นเอง วันนี้มาเช้าจังนะคะ"

 

 

 

"อืม .... พี่เจ้าของร้านยังไม่มาเหรอคะ พี่โทโมะน่ะค่ะ"

 

 

 

"ครับ?"

 

 

"อ้ะ สวัสดีค่ะ พี่โทโมะ จำใยไหมได้ไหมคะ ที่อยู่กับพี่แก้วเมื่อวานนี้ *ยิ้มหวาน*...."

 

 

 

"ไม่แน่ใจนะครับ แก้วยังไม่มาเหรอมีน?"

 

 

"ยังค่ะ เมื่อกี๊โทรฯมาบอกว่าจะเข้าเลท 5 นาที รถติดน่ะค่ะ"

 

 

"อืม แล้ว...."

 

 

"ใยไหมค่ะ"

 

 

 

"ครับ มีธุระอะไรหรือเปล่า หรือจะรอแก้วมาก่อน?"

 

 

 

"ไม่มีธุระกับพี่แก้วค่ะ แต่มีเรื่องจะรบกวนพี่โทโมะมากกว่า ไยใหมขอคุยเป็นการส่วนตัวได้ไหมคะ"

 

 

 

"หืม ???"

 

 

 

          เมื่อคืนนี้เขาเคลียร์งานจนดึกที่นี่จึงไม่ได้กลับโรงแรม แถมพอเลิกงานแก้วก็ยังรีบกลับ ชงกาแฟทิ้งไว้ให้เขาแล้วหนีกลับไปเฉย ขอให้อยู่ด้วยกันสักชั่วโมงสองชั่วโมงจะได้มีกำลังใจเคลียร์งานให้เสร็จแล้วกลับพร้อมกันก็ไม่ได้ บอกว่ามีธุระแบบด่วนจี๋ เต็มที่ได้แค่จูบเบาๆแล้วก็หนีไปเฉย ตื่นเช้ามาก็อยากจะเห็นหน้าก่อนออกไปทำงานข้างนอกให้ชื่นใจเสียหน่อย แม่คุณก็ยังมาไม่ถึง จะตัดเงินเดือนดีไหมครับ? อย่าเลย แบบนั้นเท่ากับฆ่าตัวตายทางอ้อมล่ะนะ

 

 

          ต้องออกต่างจังหวัดตั้ง 3 วัน ยังไม่ได้กอดสักครั้งก่อนไป เหี่ยวแห้งแน่ๆงานนี้ คนหล่อเศร้า อยากตายครับบบบบบบ

 

 

 

"อ้อ ใยไหมมีหนังสือจากมหา'ลัยมาด้วยนะคะ นะคะพี่โทโมะ"

 

 

"อ่า เชิญครับ นั่งรอที่โต๊ะมุมสุดก็แล้วกันนะ คนในร้านยังไม่มี"

 

 

"ข้างบนไม่ได้เหรอคะ"

 

 

"คงไม่ใช่ธุระสำคัญขนาดนั้นหรอกมั้งครับ มีนขอกาแฟให้ผม แล้ว...?"

 

 

"ใยไหมขอน้ำส้มค่ะ"

 

 

 

"บอสจะรอให้แก้วมาชงให้หรือรับแบบสำเร็จคะ?"

 

 

 

"แบบสำเร็จละกัน ผมมีเวลา 5 นาที ต้องออกไปข้างนอกต่อ"

 

 

"ค่ะ"

 

 

 

          นัดกับเพื่อนๆเอาไว้อีกไม่เกิน 10 นาทีก็คงจะมาถึง กลับถูกสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม แต่งตัวน่ารักในชุดกระโปรงสั้นสีหวานๆที่เขาชอบมาดักไว้ สาวน้อยส่งสายตาแบบแปลกๆมาให้ เป็นใครจะไม่รู้ เขาไม่ใช่คนอ่อนต่อโลกอะไร เคยผ่านผู้หญิงมาเท่าไหร่ มีหรือจะไม่รู้กับอาการของสาวน้อยตรงหน้า แต่เพราะตอนนี้ยังอยู่ในร้านและลูกน้องที่ทำงานอยู่ก็ล้วนแต่เข้าข้างแม่เสือสาวของเขาทั้งนั้น จะมาทำตัวโสดแบบที่เคยทำคงจะเป็นไปไม่ได้ ส่วนข้างนอกร้านนั้นเขาก็ยอมรับว่าเคยทำตัวโสดอยู่บ้าง เพราะบางทีการทำธุรกิจโดยไร้ภาระใดๆก็ทำให้งานง่ายขึ้น โดยเฉพาะกับลูกค้าสาวๆ

 

 

"คือ ใยไหม นะคะ บ้านอยู่แถวๆสาธรค่ะ แล้วก็ชอบอะไรน่ารักๆค่ะ ใยไหม..."

 

 

"เข้าเรื่องเลย ผมมีเวลาอีก 3 นาที"

 

 

"เอ่อ ใยไหมกำลังเรียนการตลาดค่ะ เลยอยากมาขอฝึกงานที่นี่ นี่เป็นเอกสารจากมหา'ลัยค่ะพี่โทโมะ"

 

 

"อืม บัญชีเราจ้างบริษัทตรวจสอบบัญชีอยู่แล้วคงให้ทำไม่ได้"

 

 

 

"แต่ใยไหมก็ทำอย่างอื่นได้นะคะ ในร้านนี่ใยไหมทำได้หมดเลยค่ะ ทำเค้กก็ได้นะคะ ส่วนชงกาแฟก็ไม่มีปัญหาถ้าพี่แก้วยอมสอน "

 

 

 

          สาวน้อยขยับเก้าอี้เข้ามาใกล้ ไหนจะนั่งไขว่ห้างเสียจนกระโปรงตัวบางถลกขึ้นเห็นไปถึงไหนต่อไหน แต่ก็ไม่ได้เรียกความสนใจเขาเท่าไหร่ เพราะแม่เสือสาวที่เขากกกอดอยู่ทุกๆ 2 อาทิตย์ (ความจริงอยากให้บ่อยกว่านั้น แต่แม่คุณไม่ยอม) ขาวกว่า เนียนกว่านี้เยอะ ไหนสาวน้อยยังเอาแต่จ้อนอกเรื่อง จนนึกรำคาญทำให้ต้องบอกว่าไม่มีเวลาจะฟังแล้ว สาวน้อยจึงยอมเข้าประเด็น

 

 

          อันที่จริงร้านของเขาก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไร แต่รายได้ต่อวันนั้นนับว่ามาก เพราะถึงที่นี่จะไม่ได้มีที่นั่งไว้คอยรองรับคนในจำนวนมาก แต่การขายแบบกลับบ้านนั้นก็ทำเงินได้ถึง 2 เท่าของการนั่งที่ร้าน ด้วยความอร่อย และความน่ารักของบรรยากาศ จนตอนนี้ต้องเพิ่มสาขาตามที่ต่างๆให้มากขึ้น เขาจึงต้องออกไปดูงานต่างจังหวัดบ่อยๆ แต่ก็ไม่เคยคิดเรื่องจะให้มีใครมาฝึกงาน แล้วดูเหมือนว่าแม่สาวน้อยคนนี้จะมีความตั้งใจมากเสียด้วย เล่นมาหาตั้งแต่เช้า แถมเตรียมเอกสารมาซะดิบดี แต่เขาก็ไม่อยากตัดสินใจอะไร รอให้ฝ่ายบุคคลอย่างมาตัดสินใจจะดีกว่า

 

ส่วนเขาก็ควรรีบออกไปจากตรงนี้ก่อนที่แม่เสือจะมาเจอคงจะเข้าท่ากว่าเยอะ ก็ไอ้การที่สาวน้อยใช้อกนิ่มๆมาประชิดตัวเขาในระยะอันตรายขนาดนี้ แล้วไหนจะคำพูดคำจาใช้สีหน้าแบบนั้นอีก ..... ถ้าแก้วเข้ามาเห็นได้เลือดแน่ๆ

 

 

"พรุ่งนี้ค่อยมายื่นเอกสารกับคุณหวายดูก็แล้วกันนะ ผมขอตัวก่อน"

 

 

"อ่ะ เดี๋ยวค่ะ พี่โทโมะคะ"

 

 

"ครับ?"

 

 

 

"ไท้ เบี้ยวน่ะค่ะ ใยไหมจัดให้นะคะ"

 

 

"........................"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"แกเห็นอย่างที่ฉันเห็นป่ะมีน //แกเห็นอย่างที่ฉันเห็นป่ะจิน"

 

 

 

 

 

to be con.

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.1 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา