Coffee In My Heart

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
ผู้แต่ง : ออมอนี่_cake
 
เรื่องสั้นเรื่อง คาปูชิโน่  ภาค 2 แก้วที่ 8 The Last 
 
 
 
"พรุ่งนี้ป๊อบจะย้ายไปอยู่ข้างนอกนะ ของป๊อบไม่เยอะอยู่แล้วเดี๋ยวเรียกรถขนของเข้ามารอบเดียวก็คงหมด"
.
.
.
"อะไรนะ? ป๊อบ ฟะ ฟาง...ฟางนึกว่าเราเข้าใจกันแล้วเสียอีก ฮึก....."
.
.
.
"อ่ะ เดี๋ยวสิครับ คนดีไม่ร้องนะครับ จุ๊บๆๆ.....ก็อย่างที่ฟางบอกน่ะแหล่ะ ป๊อบต้องทำกิจกรรม ฟางก็ยุ่ง เราอาจจะไม่ได้ดูแลกันและกันให้ดีเท่าที่ควร..............."
.
.
.
 
 
" ป๊อบก็เลยอยากออกไปให้คนอื่นดูแลมากกว่าใช่ไหมล่ะ ไม่ต้องมาจูบนะ !! คนบ้าๆๆๆๆ!!!!!" ยิ่งคนสวยดิ้นเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งต้องออกแรงกอดเด็กดื้อมากขึ้นอีกเท่าตัว ใครจะคิดว่าคนตัวเล็กน่ารักๆตอนโกรธจะมีแรงเยอะขนาดนี้  ดิ้นยังไม่พอ แถมยังเอามือนิ่มๆมาตีเข้าที่ตัวเขาพัลวันไปหมด
.
.
.
"ไม่ใช่สักหน่อย ป๊อบโตแล้วนะ ไม่ต้องให้ใครมาดูแล แล้วป๊อบก็จะออกไปอยู่ข้างนอกคนเดียว!" เขาคิดแบบนั้นจริงๆจึงได้ขอร้องให้กวินเพื่อนสนิทจัดการหาห้องพักให้ เขาไม่อยากให้คนน่ารักคิดว่าเขายังเด็ก ต้องมีคนดูแล เพราะเขาต่างหากที่ต้องเป็นคนดูแลกระต่ายน้อยตรงหน้า จึงคิดได้ว่าควรย้ายออกไปอยู่ข้างนอกสักที
.
.
.
 
"ไม่ต้องมาพูดดีเลย  ฮึก.........  อื้อ ............ อย่านะ อื้อ.........อืม......อือ..." ถูกมือหนาประคองให้มาประจันหน้ากันตรงๆ คล้ายจะให้เธอยอมรับฟัง และเชื่อในสิ่งที่เขาจะพูดนับจากนี้ ก่อนคำพูดที่วิ่งวนอยู่ในหัวจะถูกกลืนหายไป เมื่อริมฝีปากร้อนจากคนตรงหน้าเข้ามาฉกชิมความหวานจากเรียวปากเล็กที่ยังคงสั่นเพราะความน้อยใจจากเมื่อสักครู่ก่อนหน้า เรี่ยวแรงแทบเหือดหายเมื่อชายคนรักไม่ยอมให้เธอได้พักกอบโกยเอาอากาศใหม่เข้าปอด ที่ทำได้ก็แค่เพียงส่งเสียงครางฮือออกมา เมื่ออากาศที่ได้รับต่อตรงมาจากการหายใจของใครอีกคนที่ยังไม่ยอมละเกลียวลิ้นหนาออกจากการหยอกล้อเรียวลิ้นเล็กของเธอเอง ทั้งร้อนแรง ทั้งวาบหวาม ทั้งอ่อนโยน ปนไปด้วยความต้องการอย่างไม่ทีที่สิ้นสุด เธอรับรู้ได้จากจูบที่ดูดดื่มกว่าทุกครั้ง และมือไม้ที่อยู่ไม่สุขของร่างสูงตรงหน้า ปรกติป๊อบปี้ไม่เคยทำมากกว่ากอด แต่วันนี้ต่างออกไป เขาข้ามขั้นของคำว่ากอดออกไปไกลมาก มือข้างหนึ่งของเขาลูบไล้อย่างจาบจ้วงอยู่ใต้ร่มผ้าที่เอวและแผ่นหลังเล็กๆของเธอ มือข้างที่เหลือก็เค้นคลึงอยู่ที่ตรงสะโพกและไล้วนอยู่แถวๆกางเกงนอนขาสั้นเหนือร่มผ้า ทั้งข้างบนและข้างล่างต่างรุกเธออย่างรุนแรงไม่มีใครยอมกัน ในตอนนี้หัวสมองขาวโพลนไปหมด ทำได้แต่เพียงส่งเสียงประท้วงเล็กน้อย และใช้มือดันอีกฝ่ายให้ออกห่างบ้างในบางที .... ทำได้เพียงเท่านั้น ก่อนที่สติของเธอจะถูกลบให้หายไป คนตัวใหญ่ก็หยุดการกระทำทุกอย่างลงแล้วกอดเธอเอาไว้หลวมๆ ใช้คางมนเกยไว้ที่ไหล่เล็กๆของเธอ พร้อมกับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ยากจะคาดเดาอารมณ์ในตอนนี้
.
.
.
 
"ป๊อบโตเกินไปที่จะทนเห็นฟาง แล้วก็ทำอะไรไม่ได้แบบนี้ ป๊อบกลัวว่าวันนึงจะทนไม่ได้..." ซุกหน้ากับเรียวคอสวย ติ่งหูเล็ก แล้วค่อยๆจูบซับมาเรื่อยๆจนถึงหน้าผากเนียน กดจูบแรงๆอีกสักทีเพื่อลดความพลุ่งพล่านของตัวเอง เขารู้ว่าตัวเองอารมณ์ร้อนแค่ไหน และวันนี้เขาก็ได้รู้เพิ่มขึ้นอีกข้อนึงว่า เขามีความต้องการคนตัวเล็กตรงหน้ามากเพียงใด หากเขาไม่ยั้งใจเอาไว้ เมื่อกี๊ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นต่อบ้าง เขาจะหยุดการกระทำรุนแรงแบบนั้นลงได้หรือเปล่า เขาต้องการคนตัวเล็กมาก มากๆจริงๆ
.
.
.
 
"ก็แล้วมันหมายความว่ายังไงเล่า?!!!" มือสวยยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาลวกๆ แล้วตะคอกถามเขา ด้วยใบหน้าที่ชื้นเหงื่อ และแก้มที่แดงสดเหมือนลูกตำลึง นี่คงจะร้อนมากสินะ อารมณ์ในร่างกายของคนตัวเล็กก็คงประทุพอๆกับเขา ดีที่ยั้งใจไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นถ้าเลยเถิดไป คงไม่มีใครห้ามใคร ..... ได้เสียตัวกันทั้งคู่  ไม่นะเขายังไม่บรรลุนิติภาวะนะครับ(?) >___<
.
.
.
 
"กลัวจะทนไม่ได้แล้วจับฟางปล้ำน่ะสิ" สบตาคมเข้ากับลูกตากระต่ายที่ตอนนี้ มันสั่นระริกและดูสับสนในที แก้มที่ว่าแดงแล้วก็ยิ่งแดงเข้าไปใหญ่ ริมฝีปากบางถูกเม้มเข้าหากันโดยไม่ได้ตั้งใจ ก่อนคนสวยก้มหน้าแล้วผลักเขาออกเบาๆแล้วเดินเข้าห้องไป โดยไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากคนตัวเล็กอีกเลยจวบจนรุ่งเช้า..............
.
.
 
 
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
.
.
.
 
"เป็นไง น่าอยู่ป่ะ"
.
.
 
 
"อืม ก็ดีนะ น่าอยู่ ดูสบายตาดี แล้วก็นะ ผู้คนไม่ค่อยพลุกพล่านเท่าไหร่ มีตั้งหลายห้องอยู่ได้ตั้งหลายคนแน่ะ" หลังจากผ่านเหตุการณ์ที่ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าดีหรือร้าย (?) ของเมื่อคืนมาได้ ก็ซ้อนจักรยาน [แก้วใจ : ทำใจหน่อยนะ ไม่ได้มีแฟนรุ่นน้าเหมือนยายหัวหอมที่จะได้นั่งรถหรูๆ] ของหมีที่ตอนนี้ยิ้มแก้มปริ เห็นฟันสีขาวสว่างจ้ากว่าใบหน้า มาถึงตึกแถวดูไฮโซแถวๆย่านดังย่านหนึ่งในกรุงเทพฯ ก่อนจะถูกมือหนาคว้ามือเรียวไปกุมไว้แล้วเดินขึ้นาไปดูห้องบนชั้น 22 ด้วยกัน
.
.
.
 
"ถ้าคิดถึง....ฟางก็มาค้างสิ ...ฟอด...หืม ว่าไงครับ อ๊ะ เจ็บนะครับ!" เดินเข้ามาก็เห็นถึงความสวยงามภายใน ทั้งการออกแบบ ทั้งการตกแต่ง ดูหรูหราและมีสไตล์ราคาคงไม่ใช่ค่าเช่าหลักพันแบบที่เธออยู่แน่ๆ แต่ก็อย่างว่าแหล่ะ ลูกชายคนเดียวจะจัดแบบนี้ให้อีกสักกี่ห้องก็คงไหว ก่อนจะได้คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ก็ถูกคนโตแต่ตัวสวมกอดที่เอวเข้าทางด้านหลังขณะที่เธอกำลังมองวิวจากชั้นบนสุดของคอนโดหรู แล้วถูกขโมยหอมแก้มแรงๆเข้าอีกทีสองที คนโตแต่ตัวเลยได้ศอกเล็กๆแต่เจ็บถึงทรวงไปรับประทาน1ดอกเต็มๆ แล้วรีบหันกลับมาตั้งหลัก(?) ไม่ให้ตัวเองถูกเอาเปรียบได้อีก
.
.
.
                                                                                                                                       
"สม ฟางจะมาทำไม คอนโดฟางก็มี เชอะ! ว้าย ป๊อบเดี๋ยวตก ปล่อยนะ ไหนว่าจะจัดของไงเล่า ปล่อยสิๆๆ"
.
.
 
"ไว้พรุ่งนี้ค่อยจัด เสร็จหมีแน่ ฮ่าๆๆๆ" ยังไม่ทันได้ยืนตั้งหลักดี ก็ถูกหมีโอบเอวเล็กๆขึ้นพาดบ่า เตรียมจะพาเข้าไปในห้องที่ใหญ่ที่สุดของคอนโด ได้แต่ร้องโวยวายแต่ดูเหมือนจะไม่ช่วยอะไรสักนิด ก่อนสัญญาณระฆังช่วยชีวิตจะดังขึ้น.....
.
.
 ....มุอิ มุอิ ปาลี ปาลี ปารัตตา มุลาปาโนะ มุลาโนะ มุอิเลล่า โอม มะลึกกึ๊กกึ๋ยๆๆ เพี้ยง....
.
.
 
"อ่ะ ป๊อบ มือถือฟาง....ค่ะ แม่ ค่ะ ค่ะ อีก 30 นาทีฟางถึงค่ะ ค่ะ" รีบหยิบมือถือในกระเป๋าออกมาแล้วเอ่ยตอบกับปลายสายอย่างสุภาพ ก่อนที่คนตัวโตจะยอมยกธงวางเธอลงที่เตียงกว้างแล้วนั่งข้างๆแทนที่จะกวนใจ
.
.
.
 
"คุณป้าเหรอ?"
.
.
.
 
"อือ คุณแม่อยู่ที่หน้าคอนโด ฟางกลับก่อนนะ จุ๊บ บาย" เหลือบไปเห็นหมีทำหน้าเศร้าเพราะมีก้างชิ้นใหญ่มาดักคอเอาไว้ ได้แต่เห็นใจแต่ก็ไม่อยากจะช่วยอะไรในตอนนี้ เพราะเธอยังไม่พร้อมอะไรทั้งนั้น จึงได้แต่จำใจโบกมือลา พร้อมกับจุ๊บเบาๆที่เรียวปากหนาก่อนวิ่งออกจากห้องมา แล้วรีบกดลิฟต์ลงไปยังชั้นล่างให้เร็วที่สุด......
.
.
 
"อ่ะ ยายกระต่ายเน่า ฮึ่ย!" ฮึดฮัดขัดใจแต่ก็ทำได้เพียงเท่านั้น เพราะคนสวยไม่อยู่ให้เรียกร้องความสนใจแล้ว นอนแผ่หราไปบนเตียงกว้างในห้องหรูใจกลางเมืองที่ขอให้คุณแม่ซื้อให้แล้วจะทยอยทำงานพาร์ททามส่งคืนให้ ตั้งใจเอาไว้ว่าอีกไม่เกิน 5 ปีข้างหน้าเมื่อเขาเรียนจบ ห้องนี้คงผ่อนหมด ซื้อรถ แล้วขอยายกระต่ายเน่าเข้ามากก เอ้ย ! เข้ามาอยู่ด้วยกันแบบเป็นเรื่องเป็นราวเสียที ตอนนี้เขาคงยังเด็กเกินไปที่จะทำอะไรเกินตัว ทำแมนปกป้องคนรักแล้วกัดก้อนเกลือกินแบบนั้น เขาคงทำไม่ได้ เขาจะไม่ทำให้ยายกระต่ายต้องเสียใจ และคิดว่าไม่น่าเลือกเด็กอย่างเขามาเป็นคู่ชีวิตและดูแลกันและกันไปจนตราบเท่าชีวิตนี้จะมีลมหายใจ .... เอ แต่มันใช่เวลามาทำซึ้งเหรอครับ? ยายกระต่ายหนีผมไปอีกแล้วสิน่า ฮึ่ย!!!!!!!
.
.
.
 
"ขอบใจนะยายเฟย์ ฟู่ว เกือบไปแล้ว ใจเต้นตึกตักเลยยายบ้าฟางเอ๊ย..... นั่นเด็กยังไม่ถึง 20 นะ เดี๋ยวได้โดนตำรวจจับกันพอดี อีก 1 ปี อีกปีเดียวเท่านั้นท่องไว้เพื่อนๆ ใจเย็นรอก่อนๆ เด็กยังไม่โต ไม่ได้นะยายฟางๆ ไม่ได้นะๆๆๆ" เดินออกจากลิฟต์มาได้ ถึงจะได้สติกลับมากรอกเสียงใสคุยกับปลายสายที่โทรฯเข้ามาหาเธอเมื่อ 5 นาทีก่อนหน้า ก่อนจะโบกรถแท็กซี่เพื่อกลับห้องของตัวเอง
.
.
 
((สะกดจิตตัวเองหรือไงยายฟาง เป็นเอามากนะแก ตกลงนี่อยากเป็นอมตะจริงๆใช่ป่ะ ถึงได้ลงทุนกินเด็กอย่างที่ยายแก้วมันบอกน่ะ ฮะๆๆ))
.
.
.
"หืม..... ยายเฟย์ แก่นี่นะ เลิกคุยกะยายแก้วเหอะ ปากแกเริ่มจะเสียเหมือนมันขึ้นทุกวันๆแล้วนะ ช่วงนี้งานฉันก็ลดๆแล้วด้วย เอางี้โทรฯมาคุยกะฉันแทนละกัน จะได้มีความคิดน่ารักๆแบบฉันขึ้นมาบ้าง ยายรักคนแก่!  อ้อ แล้วแกโทรฯมาหาฉันด้วยเรื่องแค่นั้น?"
.
.
.
((เปล่าย่ะ ฉันจะโทรฯมาบอกว่าเดือนหน้าฉันจะแต่งนะ เตรียมตัดชุดไว้ด้วย แกกับยายแก้วต้องมาเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้ฉัน))
.
.
.
 
"ว้าว โอเคๆ เดี๋ยวลดต้นขารอเลย ยินดีด้วยนะเฟย์ รักแกนะ"
.
.
.
 
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
.
.
.
// 3 ปี ผ่านไป //
 
 
 
"จบซะที นึกว่า 3 ปีจะไม่มาถึงเสียแล้วเรา เฮ่อ....ใช้ทุนหมดแล้วด้วย เย้!!!!! ไปขอเป็นลูกจ้างคุณแม่ยายแก้วดีกว่า อิอิ  ฟางลานะคะทุกคน ไว้ฟางจะมาเที่ยวบ่อยๆนะคะ สวัสดีค่ะ...หืม ใครโทรฯมา ? อ้ะ ฮัลโหลฟางค่ะ ..........."
 
ในที่สุดวันที่ตั้งตารอคอยก็มาถึง เธอเรียนโทจบในสาขาที่พึงพอใจ แถมยังใช้ทุนให้มหา'ลัยหมดเพราะการทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยอาจารย์ที่ดีตลอด 3 ปีที่ผ่านมาอีกด้วย คราวนี้อาชีพที่เธอใฝ่ฝันก็ไม่ไกลเกินเอื้อมแล้ว 'พรรณปพร นักออกแบบเสื้อผ้าชื่อดัง' >//////////< แค่คิดก็เขินแล้วล่ะค่ะ คิก คิก ได้แต่คิดอะไรไปเรื่อย ระหว่างที่เก็บของใช้ทุกอย่างบนโต๊ะใส่กล่องขนาดกลางที่เตรียมไว้ แล้วเอ่ยคำลา อ. และ คณะทำงานที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันตลอด 3 ปีที่ผ่านมา ก่อนจะรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนของไอโฟนรุ่นล่าสุดที่พึ่งถอยมาด้วยน้ำพักน้ำแรง(?)ของคนอื่น ฮ่าๆๆ ก็เจ้าเด็กหน้าหมีค่อนข้างจะมีฝีมือในการออกแบบโมเดลบ้าน จนเป็นที่ต้องตาถูกใจหลายๆบริษัท โมเดลกระดาษเลยถูกเปลี่ยนสภาพเป็นเงิน แล้วเงินก็เปลี่ยนสภาพเป็นเครื่องมือสื่อสารราคาแพง ด้วยประการฉะนี้แล ..... ว่าแต่ใครโทรฯมาล่ะ รีบๆนะคะตอนนี้ หิวมาก....................... ก ไก่ล้านตัว
.
.
.
 
((ยายกระต่ายเมื่อไหร่กลับ?)) กรอกเสียงหวานไปตามสายเพราะโทรศัพท์ใหม่ยังเล่นไม่เป็นจึงไม่ได้เมมเบอร์ใครไว้ทั้งสิ้น ใช้ลักษณะของการจำเบอร์เอาว่างั้น แต่จำได้แค่เบอร์แม่เบอร์เดียวเท่านั้นนะ =___="
.
.
.
 
"เอ๋...นายหมีดำ อ่ะ ป๊อบว่าไงนะ" ได้ยินเสียงตอบกลับมาถึงได้รู้ว่า เป็นเบอร์ของนายหมีดำเจ้าของเงินของไอโฟนแสนแพงที่เธอยังใช้ไม่เป็นในตอนนี้ ถามด้วยน้ำเสียงติดจะหงุดหงิด เหมือนหมีหิวน้ำผึ้ง(?) และพูดด้วยแพทเทิร์นเดิมๆทุกครั้งที่โทรฯเข้ามา
.
.
.
 
((รออยู่ที่ห้อง นานแล้ว หิวมาก..........)) ลากเสียงยาน บ่งบอกให้รู้ว่านานมากๆจริงๆ เขาย้ายออกไปแล้ว แต่ก็มักจะแวะเวียนมาเยี่ยมเธอที่ห้องเสมอ เพียงแต่ไม่เคยค้างคืนเหมือนเมื่อตอนเป็นเฟรชชี่เท่านั้นเอง คนตัวโตบอกเพียงแต่ว่า 'ฟางยังโสดไม่ควรมีผู้ชายเข้านอกออกในแบบนี้ แต่ป๊อบก็ยังห่วงเลยอยากมากินข้าวเย็นด้วยทุกวัน' อะไรประมาณนั้น ซึ่งเธอก็คิดว่าดี ถึงจะดูเหมือนห่างกาย แต่ก็ยังอบอุ่นไปถึงหัวใจ ยิ้มบางๆเมื่อคิดถึงความดื้อ ความรั้นของเด็กไม่รู้จักโตที่คิดจะปีนเกลียวมาจีบเธอตั้งแต่อายุยังไม่ถึง 15 คนนั้น เขารักเธอมากจริงๆ แล้วเธอก็รู้ใจตัวเองว่าก็รักเขามากเช่นกัน แค่คิดถึงก็รู้สึกอบอุ่นแล้วล่ะ
.
.
 
"อยู่ไหนนะ?" สะดุดกับคำพูดที่ได้ยิน จึงออกจากโหมดหวานกลับเข้าสู่ปัจจุบันว่าคนตัวโตรออยู่ที่ไหน? ไม่ใช่สนามบาสอย่างที่เคยทำทุกทีอย่างนั้นเหรอ??
.
.
 
((ยายบื้อ ก็อยู่ที่คอนโดสิ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย? มัวทำอะไรอยู่ไม่กลับสักที ติดหนุ่มหรือไงฮะ!))  ใครก็ได้ช่วยบอกที ว่าเด็กปากเปราะคนนี้ เป็นคนรักของเธอ ที่มีอายุน้อยกว่าเธอ 5 ปี !!! ช่วยบอกหนูที ................ Y____Y
.
.
.
"ประสาท นี่เด็กปี 4 ที่ใกล้จบเค้าไม่มีโปรจ่งโปรเจคทำกันหรือไง ถึงได้ว่างมากวนประสาทชาวบ้านเค้าอยู่ได้" อย่าให้เสียชื่อศิษย์ยายแก้ว [แก้วใจ : ตอนไหนฮึ?] กวนมาก็เกรียนกลับสถานเดียวค่ะ
.
.
 
 
((มี แต่ทำเสร็จแล้ว ตอนนี้รออยู่ที่ห้องกลับมาเร็วๆนะ อย่าให้รอนาน ไม่งั้น....)).
.
.
 
"ไม่งั้นอะไรคะคุณชาย?" ไม่คิดว่าที่เกรียนกลับไป จะทำให้ได้คำตอบที่ชวนให้เสียวสันหลังกลับมาแบบนั้น .... จะรอดถึง 30 ไหม? พรรณปพร อยากแต่งตอนอายุ 30 ค่า >O< ............. [ไรเตอร์ยุ]
.
.
 
((ป๊อบจะกินฟางแทนข้าวน่ะสิ หึๆๆ))
.
.
 
"ไอบ้า รู้แล้วจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ >////<"
.
.
 
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
 
.
.
 
"อื้อ ป๊อบ.....ทำไมชอบเอาหน้าเปียกๆมาโดนฟางอ่ะ มันเย็นนะ ไม่ต้องกอดแบบนี้เลยไปเช็ดตัวให้แห้งสิ ป๊อบ อ๊ะ นี่!"
 
ตั้งแต่ตั้งหน้าตั้งตารีบเรียนก็ทำให้ถึงวันที่รอคอยเสียที เมื่อเขาส่งโปรเจคจบเมื่อเช้านี้ ก็ได้รับข่าวดีจากอาจารย์ที่เคารพรัก ว่าเตรียมตัดชุดครุยได้ เขาทำสำเร็จแล้ว เรียนจบแล้วจะได้ทำงาน เป็นผู้ใหญ่ที่สามารถปกป้องคนรัก และแสดงความเป็นเจ้าของได้อย่างเต็มภาคภูมิเสียที รอวันนี้มานานมากแล้ว วันที่จะได้ใส่เชิ้ต ผูกไทด์ เดินออกไปหาอะไรอร่อยๆกินด้วยกันกับยายกระต่าย แบบที่ไม่ใช่ใส่ชุด นศ. กางเกงยีนแล้วโดนพี่สาวจูงเข้าร้านสะดวกซื้ออะไรแบบนั้น
.
.
.
 
"....จุ๊บๆๆ... เกิน 20 มาสองปีแล้วกอดแบบอื่นบ้างได้หรือยังอ่ะ"
 
สวมกอดทางด้านหลัง เมื่อขออนุญาตอาบน้ำอาบท่าก่อนทานไข่เจียวไหม้ๆของยายกระต่าย เพราะวันนี้ทั้งวันเขาต้องรีบดำเนินการเกี่ยวกับมหา'ลัยหลายอย่างทำให้เหนียวตัวเอามากๆ ก่อนจะแอบขโมยหอมแก้มนิ่มๆซ้ายทีขวาทีอยู่ครูใหญ่ ..... เขารักเธอมานานมากแล้ว หลงรักยายตัวเล็กตั้งแต่ยังไม่ขึ้น ม.3 สายตามักจับจ้องไปที่บ้านของคุณยายที่มีรั้วติดกัน ทั้งๆที่รู้ว่าคนสวยไม่ได้อยู่ที่นั่น ก็ยังเฝ้าวนเวียนไปหาอยู่เสมอ เมื่อคนตัวเล็กมาก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปให้เห็นหน้า เพราะความคิดถึง แต่เขามันเป็นพวกปากหนัก พูดอะไรดีๆหวานๆอย่างคนอื่นไม่เป็น จึงได้หาเรื่องทะเลาะกันทุกครั้งเมื่อเจอหน้า จนตั้งใจเรียนแล้วแอบสอบเข้ามาเรียนที่กรุงเทพฯ เพื่อให้ได้เข้าใกล้คนสวยของเขาเข้าไปอีกขั้น แต่ด้วยระยะห่างที่มีมากจนบางครั้งเขาก็เคยคิดว่ามันมากไปหรือเปล่า ระหว่างเขาที่พึ่งเข้าเรียน กับอีกคนที่พึ่งเรียนจบและเริ่มทำงาน แต่ความคิดแบบนั้นไม่ได้มีอยู่ในสมองนานเท่าไหร่ เพราะเขารู้ว่าหลงรักเธอหมดใจ และไม่คิดจะมองผู้หญิงคนไหนได้อีกแล้ว จึงเลือกที่จะทิ้งความคิดที่จะถอยออกไป เป็นถอยออกมาตั้งหลักแล้วค่อยรุกใหม่อีกครั้งอย่างเต็มภาคภูมิ แล้ววันนั้นก็มาถึงเสียที.....
.
.
.
 
"เอ่อ ว้าย.....ป๊อบเดี๋ยวตกนะ ปล่อยๆๆ"
.
.
.
 
"คราวนี้หนีไม่รอดแน่ๆยายกระต่ายป่า ฮ่าๆๆ"
 
 
 
“ผมน่ะชอบดื่มนมมากๆเลยครับ  ขอคาร์ปูชิโน่ที่นึง....”
 
 
…NEVER ENDING STORY // PF NEVER DIE //…
 
 
 
NEXT CUP …. มอคค่า
 
Intro...
 
            “ฉันไม่ได้มีไว้สำหรับเล่นสนุกอย่างเดียวนะ!! ฉันไม่ยอม นายตายแน่!!!!!!”


เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
ผู้แต่ง : ออมอนี่_cake
 
เรื่องสั้นเรื่อง คาปูชิโน่  ภาค 2 แก้วที่ 8 The Last
 
 
 
"พรุ่งนี้ป๊อบจะย้ายไปอยู่ข้างนอกนะ ของป๊อบไม่เยอะอยู่แล้วเดี๋ยวเรียกรถขนของเข้ามารอบเดียวก็คงหมด"
.
.
.
"อะไรนะ? ป๊อบ ฟะ ฟาง...ฟางนึกว่าเราเข้าใจกันแล้วเสียอีก ฮึก....."
.
.
.
"อ่ะ เดี๋ยวสิครับ คนดีไม่ร้องนะครับ จุ๊บๆๆ.....ก็อย่างที่ฟางบอกน่ะแหล่ะ ป๊อบต้องทำกิจกรรม ฟางก็ยุ่ง เราอาจจะไม่ได้ดูแลกันและกันให้ดีเท่าที่ควร..............."
.
.
.
 
 
" ป๊อบก็เลยอยากออกไปให้คนอื่นดูแลมากกว่าใช่ไหมล่ะ ไม่ต้องมาจูบนะ !! คนบ้าๆๆๆๆ!!!!!" ยิ่งคนสวยดิ้นเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งต้องออกแรงกอดเด็กดื้อมากขึ้นอีกเท่าตัว ใครจะคิดว่าคนตัวเล็กน่ารักๆตอนโกรธจะมีแรงเยอะขนาดนี้  ดิ้นยังไม่พอ แถมยังเอามือนิ่มๆมาตีเข้าที่ตัวเขาพัลวันไปหมด
.
.
.
"ไม่ใช่สักหน่อย ป๊อบโตแล้วนะ ไม่ต้องให้ใครมาดูแล แล้วป๊อบก็จะออกไปอยู่ข้างนอกคนเดียว!" เขาคิดแบบนั้นจริงๆจึงได้ขอร้องให้กวินเพื่อนสนิทจัดการหาห้องพักให้ เขาไม่อยากให้คนน่ารักคิดว่าเขายังเด็ก ต้องมีคนดูแล เพราะเขาต่างหากที่ต้องเป็นคนดูแลกระต่ายน้อยตรงหน้า จึงคิดได้ว่าควรย้ายออกไปอยู่ข้างนอกสักที
.
.
.
 
"ไม่ต้องมาพูดดีเลย  ฮึก.........  อื้อ ............ อย่านะ อื้อ.........อืม......อือ..." ถูกมือหนาประคองให้มาประจันหน้ากันตรงๆ คล้ายจะให้เธอยอมรับฟัง และเชื่อในสิ่งที่เขาจะพูดนับจากนี้ ก่อนคำพูดที่วิ่งวนอยู่ในหัวจะถูกกลืนหายไป เมื่อริมฝีปากร้อนจากคนตรงหน้าเข้ามาฉกชิมความหวานจากเรียวปากเล็กที่ยังคงสั่นเพราะความน้อยใจจากเมื่อสักครู่ก่อนหน้า เรี่ยวแรงแทบเหือดหายเมื่อชายคนรักไม่ยอมให้เธอได้พักกอบโกยเอาอากาศใหม่เข้าปอด ที่ทำได้ก็แค่เพียงส่งเสียงครางฮือออกมา เมื่ออากาศที่ได้รับต่อตรงมาจากการหายใจของใครอีกคนที่ยังไม่ยอมละเกลียวลิ้นหนาออกจากการหยอกล้อเรียวลิ้นเล็กของเธอเอง ทั้งร้อนแรง ทั้งวาบหวาม ทั้งอ่อนโยน ปนไปด้วยความต้องการอย่างไม่ทีที่สิ้นสุด เธอรับรู้ได้จากจูบที่ดูดดื่มกว่าทุกครั้ง และมือไม้ที่อยู่ไม่สุขของร่างสูงตรงหน้า ปรกติป๊อบปี้ไม่เคยทำมากกว่ากอด แต่วันนี้ต่างออกไป เขาข้ามขั้นของคำว่ากอดออกไปไกลมาก มือข้างหนึ่งของเขาลูบไล้อย่างจาบจ้วงอยู่ใต้ร่มผ้าที่เอวและแผ่นหลังเล็กๆของเธอ มือข้างที่เหลือก็เค้นคลึงอยู่ที่ตรงสะโพกและไล้วนอยู่แถวๆกางเกงนอนขาสั้นเหนือร่มผ้า ทั้งข้างบนและข้างล่างต่างรุกเธออย่างรุนแรงไม่มีใครยอมกัน ในตอนนี้หัวสมองขาวโพลนไปหมด ทำได้แต่เพียงส่งเสียงประท้วงเล็กน้อย และใช้มือดันอีกฝ่ายให้ออกห่างบ้างในบางที .... ทำได้เพียงเท่านั้น ก่อนที่สติของเธอจะถูกลบให้หายไป คนตัวใหญ่ก็หยุดการกระทำทุกอย่างลงแล้วกอดเธอเอาไว้หลวมๆ ใช้คางมนเกยไว้ที่ไหล่เล็กๆของเธอ พร้อมกับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ยากจะคาดเดาอารมณ์ในตอนนี้
.
.
.
 
"ป๊อบโตเกินไปที่จะทนเห็นฟาง แล้วก็ทำอะไรไม่ได้แบบนี้ ป๊อบกลัวว่าวันนึงจะทนไม่ได้..." ซุกหน้ากับเรียวคอสวย ติ่งหูเล็ก แล้วค่อยๆจูบซับมาเรื่อยๆจนถึงหน้าผากเนียน กดจูบแรงๆอีกสักทีเพื่อลดความพลุ่งพล่านของตัวเอง เขารู้ว่าตัวเองอารมณ์ร้อนแค่ไหน และวันนี้เขาก็ได้รู้เพิ่มขึ้นอีกข้อนึงว่า เขามีความต้องการคนตัวเล็กตรงหน้ามากเพียงใด หากเขาไม่ยั้งใจเอาไว้ เมื่อกี๊ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นต่อบ้าง เขาจะหยุดการกระทำรุนแรงแบบนั้นลงได้หรือเปล่า เขาต้องการคนตัวเล็กมาก มากๆจริงๆ
.
.
.
 
"ก็แล้วมันหมายความว่ายังไงเล่า?!!!" มือสวยยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาลวกๆ แล้วตะคอกถามเขา ด้วยใบหน้าที่ชื้นเหงื่อ และแก้มที่แดงสดเหมือนลูกตำลึง นี่คงจะร้อนมากสินะ อารมณ์ในร่างกายของคนตัวเล็กก็คงประทุพอๆกับเขา ดีที่ยั้งใจไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นถ้าเลยเถิดไป คงไม่มีใครห้ามใคร ..... ได้เสียตัวกันทั้งคู่  ไม่นะเขายังไม่บรรลุนิติภาวะนะครับ(?) >___<
.
.
.
 
"กลัวจะทนไม่ได้แล้วจับฟางปล้ำน่ะสิ" สบตาคมเข้ากับลูกตากระต่ายที่ตอนนี้ มันสั่นระริกและดูสับสนในที แก้มที่ว่าแดงแล้วก็ยิ่งแดงเข้าไปใหญ่ ริมฝีปากบางถูกเม้มเข้าหากันโดยไม่ได้ตั้งใจ ก่อนคนสวยก้มหน้าแล้วผลักเขาออกเบาๆแล้วเดินเข้าห้องไป โดยไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากคนตัวเล็กอีกเลยจวบจนรุ่งเช้า..............
.
.
 
 
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
.
.
.
 
"เป็นไง น่าอยู่ป่ะ"
.
.
 
 
"อืม ก็ดีนะ น่าอยู่ ดูสบายตาดี แล้วก็นะ ผู้คนไม่ค่อยพลุกพล่านเท่าไหร่ มีตั้งหลายห้องอยู่ได้ตั้งหลายคนแน่ะ" หลังจากผ่านเหตุการณ์ที่ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าดีหรือร้าย (?) ของเมื่อคืนมาได้ ก็ซ้อนจักรยาน [แก้วใจ : ทำใจหน่อยนะ ไม่ได้มีแฟนรุ่นน้าเหมือนยายหัวหอมที่จะได้นั่งรถหรูๆ] ของหมีที่ตอนนี้ยิ้มแก้มปริ เห็นฟันสีขาวสว่างจ้ากว่าใบหน้า มาถึงตึกแถวดูไฮโซแถวๆย่านดังย่านหนึ่งในกรุงเทพฯ ก่อนจะถูกมือหนาคว้ามือเรียวไปกุมไว้แล้วเดินขึ้นาไปดูห้องบนชั้น 22 ด้วยกัน
.
.
.
 
"ถ้าคิดถึง....ฟางก็มาค้างสิ ...ฟอด...หืม ว่าไงครับ อ๊ะ เจ็บนะครับ!" เดินเข้ามาก็เห็นถึงความสวยงามภายใน ทั้งการออกแบบ ทั้งการตกแต่ง ดูหรูหราและมีสไตล์ราคาคงไม่ใช่ค่าเช่าหลักพันแบบที่เธออยู่แน่ๆ แต่ก็อย่างว่าแหล่ะ ลูกชายคนเดียวจะจัดแบบนี้ให้อีกสักกี่ห้องก็คงไหว ก่อนจะได้คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ก็ถูกคนโตแต่ตัวสวมกอดที่เอวเข้าทางด้านหลังขณะที่เธอกำลังมองวิวจากชั้นบนสุดของคอนโดหรู แล้วถูกขโมยหอมแก้มแรงๆเข้าอีกทีสองที คนโตแต่ตัวเลยได้ศอกเล็กๆแต่เจ็บถึงทรวงไปรับประทาน1ดอกเต็มๆ แล้วรีบหันกลับมาตั้งหลัก(?) ไม่ให้ตัวเองถูกเอาเปรียบได้อีก
.
.
.
                                                                                                                                       
"สม ฟางจะมาทำไม คอนโดฟางก็มี เชอะ! ว้าย ป๊อบเดี๋ยวตก ปล่อยนะ ไหนว่าจะจัดของไงเล่า ปล่อยสิๆๆ"
.
.
 
"ไว้พรุ่งนี้ค่อยจัด เสร็จหมีแน่ ฮ่าๆๆๆ" ยังไม่ทันได้ยืนตั้งหลักดี ก็ถูกหมีโอบเอวเล็กๆขึ้นพาดบ่า เตรียมจะพาเข้าไปในห้องที่ใหญ่ที่สุดของคอนโด ได้แต่ร้องโวยวายแต่ดูเหมือนจะไม่ช่วยอะไรสักนิด ก่อนสัญญาณระฆังช่วยชีวิตจะดังขึ้น.....
.
.
 ....มุอิ มุอิ ปาลี ปาลี ปารัตตา มุลาปาโนะ มุลาโนะ มุอิเลล่า โอม มะลึกกึ๊กกึ๋ยๆๆ เพี้ยง....
.
.
 
"อ่ะ ป๊อบ มือถือฟาง....ค่ะ แม่ ค่ะ ค่ะ อีก 30 นาทีฟางถึงค่ะ ค่ะ" รีบหยิบมือถือในกระเป๋าออกมาแล้วเอ่ยตอบกับปลายสายอย่างสุภาพ ก่อนที่คนตัวโตจะยอมยกธงวางเธอลงที่เตียงกว้างแล้วนั่งข้างๆแทนที่จะกวนใจ
.
.
.
 
"คุณป้าเหรอ?"
.
.
.
 
"อือ คุณแม่อยู่ที่หน้าคอนโด ฟางกลับก่อนนะ จุ๊บ บาย" เหลือบไปเห็นหมีทำหน้าเศร้าเพราะมีก้างชิ้นใหญ่มาดักคอเอาไว้ ได้แต่เห็นใจแต่ก็ไม่อยากจะช่วยอะไรในตอนนี้ เพราะเธอยังไม่พร้อมอะไรทั้งนั้น จึงได้แต่จำใจโบกมือลา พร้อมกับจุ๊บเบาๆที่เรียวปากหนาก่อนวิ่งออกจากห้องมา แล้วรีบกดลิฟต์ลงไปยังชั้นล่างให้เร็วที่สุด......
.
.
 
"อ่ะ ยายกระต่ายเน่า ฮึ่ย!" ฮึดฮัดขัดใจแต่ก็ทำได้เพียงเท่านั้น เพราะคนสวยไม่อยู่ให้เรียกร้องความสนใจแล้ว นอนแผ่หราไปบนเตียงกว้างในห้องหรูใจกลางเมืองที่ขอให้คุณแม่ซื้อให้แล้วจะทยอยทำงานพาร์ททามส่งคืนให้ ตั้งใจเอาไว้ว่าอีกไม่เกิน 5 ปีข้างหน้าเมื่อเขาเรียนจบ ห้องนี้คงผ่อนหมด ซื้อรถ แล้วขอยายกระต่ายเน่าเข้ามากก เอ้ย ! เข้ามาอยู่ด้วยกันแบบเป็นเรื่องเป็นราวเสียที ตอนนี้เขาคงยังเด็กเกินไปที่จะทำอะไรเกินตัว ทำแมนปกป้องคนรักแล้วกัดก้อนเกลือกินแบบนั้น เขาคงทำไม่ได้ เขาจะไม่ทำให้ยายกระต่ายต้องเสียใจ และคิดว่าไม่น่าเลือกเด็กอย่างเขามาเป็นคู่ชีวิตและดูแลกันและกันไปจนตราบเท่าชีวิตนี้จะมีลมหายใจ .... เอ แต่มันใช่เวลามาทำซึ้งเหรอครับ? ยายกระต่ายหนีผมไปอีกแล้วสิน่า ฮึ่ย!!!!!!!
.
.
.
 
"ขอบใจนะยายเฟย์ ฟู่ว เกือบไปแล้ว ใจเต้นตึกตักเลยยายบ้าฟางเอ๊ย..... นั่นเด็กยังไม่ถึง 20 นะ เดี๋ยวได้โดนตำรวจจับกันพอดี อีก 1 ปี อีกปีเดียวเท่านั้นท่องไว้เพื่อนๆ ใจเย็นรอก่อนๆ เด็กยังไม่โต ไม่ได้นะยายฟางๆ ไม่ได้นะๆๆๆ" เดินออกจากลิฟต์มาได้ ถึงจะได้สติกลับมากรอกเสียงใสคุยกับปลายสายที่โทรฯเข้ามาหาเธอเมื่อ 5 นาทีก่อนหน้า ก่อนจะโบกรถแท็กซี่เพื่อกลับห้องของตัวเอง
.
.
 
((สะกดจิตตัวเองหรือไงยายฟาง เป็นเอามากนะแก ตกลงนี่อยากเป็นอมตะจริงๆใช่ป่ะ ถึงได้ลงทุนกินเด็กอย่างที่ยายแก้วมันบอกน่ะ ฮะๆๆ))
.
.
.
"หืม..... ยายเฟย์ แก่นี่นะ เลิกคุยกะยายแก้วเหอะ ปากแกเริ่มจะเสียเหมือนมันขึ้นทุกวันๆแล้วนะ ช่วงนี้งานฉันก็ลดๆแล้วด้วย เอางี้โทรฯมาคุยกะฉันแทนละกัน จะได้มีความคิดน่ารักๆแบบฉันขึ้นมาบ้าง ยายรักคนแก่!  อ้อ แล้วแกโทรฯมาหาฉันด้วยเรื่องแค่นั้น?"
.
.
.
((เปล่าย่ะ ฉันจะโทรฯมาบอกว่าเดือนหน้าฉันจะแต่งนะ เตรียมตัดชุดไว้ด้วย แกกับยายแก้วต้องมาเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้ฉัน))
.
.
.
 
"ว้าว โอเคๆ เดี๋ยวลดต้นขารอเลย ยินดีด้วยนะเฟย์ รักแกนะ"
.
.
.
 
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
.
.
.
// 3 ปี ผ่านไป //
 
 
 
"จบซะที นึกว่า 3 ปีจะไม่มาถึงเสียแล้วเรา เฮ่อ....ใช้ทุนหมดแล้วด้วย เย้!!!!! ไปขอเป็นลูกจ้างคุณแม่ยายแก้วดีกว่า อิอิ  ฟางลานะคะทุกคน ไว้ฟางจะมาเที่ยวบ่อยๆนะคะ สวัสดีค่ะ...หืม ใครโทรฯมา ? อ้ะ ฮัลโหลฟางค่ะ ..........."
 
ในที่สุดวันที่ตั้งตารอคอยก็มาถึง เธอเรียนโทจบในสาขาที่พึงพอใจ แถมยังใช้ทุนให้มหา'ลัยหมดเพราะการทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยอาจารย์ที่ดีตลอด 3 ปีที่ผ่านมาอีกด้วย คราวนี้อาชีพที่เธอใฝ่ฝันก็ไม่ไกลเกินเอื้อมแล้ว 'พรรณปพร นักออกแบบเสื้อผ้าชื่อดัง' >//////////< แค่คิดก็เขินแล้วล่ะค่ะ คิก คิก ได้แต่คิดอะไรไปเรื่อย ระหว่างที่เก็บของใช้ทุกอย่างบนโต๊ะใส่กล่องขนาดกลางที่เตรียมไว้ แล้วเอ่ยคำลา อ. และ คณะทำงานที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันตลอด 3 ปีที่ผ่านมา ก่อนจะรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนของไอโฟนรุ่นล่าสุดที่พึ่งถอยมาด้วยน้ำพักน้ำแรง(?)ของคนอื่น ฮ่าๆๆ ก็เจ้าเด็กหน้าหมีค่อนข้างจะมีฝีมือในการออกแบบโมเดลบ้าน จนเป็นที่ต้องตาถูกใจหลายๆบริษัท โมเดลกระดาษเลยถูกเปลี่ยนสภาพเป็นเงิน แล้วเงินก็เปลี่ยนสภาพเป็นเครื่องมือสื่อสารราคาแพง ด้วยประการฉะนี้แล ..... ว่าแต่ใครโทรฯมาล่ะ รีบๆนะคะตอนนี้ หิวมาก....................... ก ไก่ล้านตัว
.
.
.
 
((ยายกระต่ายเมื่อไหร่กลับ?)) กรอกเสียงหวานไปตามสายเพราะโทรศัพท์ใหม่ยังเล่นไม่เป็นจึงไม่ได้เมมเบอร์ใครไว้ทั้งสิ้น ใช้ลักษณะของการจำเบอร์เอาว่างั้น แต่จำได้แค่เบอร์แม่เบอร์เดียวเท่านั้นนะ =___="
.
.
.
 
"เอ๋...นายหมีดำ อ่ะ ป๊อบว่าไงนะ" ได้ยินเสียงตอบกลับมาถึงได้รู้ว่า เป็นเบอร์ของนายหมีดำเจ้าของเงินของไอโฟนแสนแพงที่เธอยังใช้ไม่เป็นในตอนนี้ ถามด้วยน้ำเสียงติดจะหงุดหงิด เหมือนหมีหิวน้ำผึ้ง(?) และพูดด้วยแพทเทิร์นเดิมๆทุกครั้งที่โทรฯเข้ามา
.
.
.
 
((รออยู่ที่ห้อง นานแล้ว หิวมาก..........)) ลากเสียงยาน บ่งบอกให้รู้ว่านานมากๆจริงๆ เขาย้ายออกไปแล้ว แต่ก็มักจะแวะเวียนมาเยี่ยมเธอที่ห้องเสมอ เพียงแต่ไม่เคยค้างคืนเหมือนเมื่อตอนเป็นเฟรชชี่เท่านั้นเอง คนตัวโตบอกเพียงแต่ว่า 'ฟางยังโสดไม่ควรมีผู้ชายเข้านอกออกในแบบนี้ แต่ป๊อบก็ยังห่วงเลยอยากมากินข้าวเย็นด้วยทุกวัน' อะไรประมาณนั้น ซึ่งเธอก็คิดว่าดี ถึงจะดูเหมือนห่างกาย แต่ก็ยังอบอุ่นไปถึงหัวใจ ยิ้มบางๆเมื่อคิดถึงความดื้อ ความรั้นของเด็กไม่รู้จักโตที่คิดจะปีนเกลียวมาจีบเธอตั้งแต่อายุยังไม่ถึง 15 คนนั้น เขารักเธอมากจริงๆ แล้วเธอก็รู้ใจตัวเองว่าก็รักเขามากเช่นกัน แค่คิดถึงก็รู้สึกอบอุ่นแล้วล่ะ
.
.
 
"อยู่ไหนนะ?" สะดุดกับคำพูดที่ได้ยิน จึงออกจากโหมดหวานกลับเข้าสู่ปัจจุบันว่าคนตัวโตรออยู่ที่ไหน? ไม่ใช่สนามบาสอย่างที่เคยทำทุกทีอย่างนั้นเหรอ??
.
.
 
((ยายบื้อ ก็อยู่ที่คอนโดสิ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย? มัวทำอะไรอยู่ไม่กลับสักที ติดหนุ่มหรือไงฮะ!))  ใครก็ได้ช่วยบอกที ว่าเด็กปากเปราะคนนี้ เป็นคนรักของเธอ ที่มีอายุน้อยกว่าเธอ 5 ปี !!! ช่วยบอกหนูที ................ Y____Y
.
.
.
"ประสาท นี่เด็กปี 4 ที่ใกล้จบเค้าไม่มีโปรจ่งโปรเจคทำกันหรือไง ถึงได้ว่างมากวนประสาทชาวบ้านเค้าอยู่ได้" อย่าให้เสียชื่อศิษย์ยายแก้ว [แก้วใจ : ตอนไหนฮึ?] กวนมาก็เกรียนกลับสถานเดียวค่ะ
.
.
 
 
((มี แต่ทำเสร็จแล้ว ตอนนี้รออยู่ที่ห้องกลับมาเร็วๆนะ อย่าให้รอนาน ไม่งั้น....)).
.
.
 
"ไม่งั้นอะไรคะคุณชาย?" ไม่คิดว่าที่เกรียนกลับไป จะทำให้ได้คำตอบที่ชวนให้เสียวสันหลังกลับมาแบบนั้น .... จะรอดถึง 30 ไหม? พรรณปพร อยากแต่งตอนอายุ 30 ค่า >O< ............. [ไรเตอร์ยุ]
.
.
 
((ป๊อบจะกินฟางแทนข้าวน่ะสิ หึๆๆ))
.
.
 
"ไอบ้า รู้แล้วจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ >////<"
.
.
 
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
 
.
.
 
"อื้อ ป๊อบ.....ทำไมชอบเอาหน้าเปียกๆมาโดนฟางอ่ะ มันเย็นนะ ไม่ต้องกอดแบบนี้เลยไปเช็ดตัวให้แห้งสิ ป๊อบ อ๊ะ นี่!"
 
ตั้งแต่ตั้งหน้าตั้งตารีบเรียนก็ทำให้ถึงวันที่รอคอยเสียที เมื่อเขาส่งโปรเจคจบเมื่อเช้านี้ ก็ได้รับข่าวดีจากอาจารย์ที่เคารพรัก ว่าเตรียมตัดชุดครุยได้ เขาทำสำเร็จแล้ว เรียนจบแล้วจะได้ทำงาน เป็นผู้ใหญ่ที่สามารถปกป้องคนรัก และแสดงความเป็นเจ้าของได้อย่างเต็มภาคภูมิเสียที รอวันนี้มานานมากแล้ว วันที่จะได้ใส่เชิ้ต ผูกไทด์ เดินออกไปหาอะไรอร่อยๆกินด้วยกันกับยายกระต่าย แบบที่ไม่ใช่ใส่ชุด นศ. กางเกงยีนแล้วโดนพี่สาวจูงเข้าร้านสะดวกซื้ออะไรแบบนั้น
.
.
.
 
"....จุ๊บๆๆ... เกิน 20 มาสองปีแล้วกอดแบบอื่นบ้างได้หรือยังอ่ะ"
 
สวมกอดทางด้านหลัง เมื่อขออนุญาตอาบน้ำอาบท่าก่อนทานไข่เจียวไหม้ๆของยายกระต่าย เพราะวันนี้ทั้งวันเขาต้องรีบดำเนินการเกี่ยวกับมหา'ลัยหลายอย่างทำให้เหนียวตัวเอามากๆ ก่อนจะแอบขโมยหอมแก้มนิ่มๆซ้ายทีขวาทีอยู่ครูใหญ่ ..... เขารักเธอมานานมากแล้ว หลงรักยายตัวเล็กตั้งแต่ยังไม่ขึ้น ม.3 สายตามักจับจ้องไปที่บ้านของคุณยายที่มีรั้วติดกัน ทั้งๆที่รู้ว่าคนสวยไม่ได้อยู่ที่นั่น ก็ยังเฝ้าวนเวียนไปหาอยู่เสมอ เมื่อคนตัวเล็กมาก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปให้เห็นหน้า เพราะความคิดถึง แต่เขามันเป็นพวกปากหนัก พูดอะไรดีๆหวานๆอย่างคนอื่นไม่เป็น จึงได้หาเรื่องทะเลาะกันทุกครั้งเมื่อเจอหน้า จนตั้งใจเรียนแล้วแอบสอบเข้ามาเรียนที่กรุงเทพฯ เพื่อให้ได้เข้าใกล้คนสวยของเขาเข้าไปอีกขั้น แต่ด้วยระยะห่างที่มีมากจนบางครั้งเขาก็เคยคิดว่ามันมากไปหรือเปล่า ระหว่างเขาที่พึ่งเข้าเรียน กับอีกคนที่พึ่งเรียนจบและเริ่มทำงาน แต่ความคิดแบบนั้นไม่ได้มีอยู่ในสมองนานเท่าไหร่ เพราะเขารู้ว่าหลงรักเธอหมดใจ และไม่คิดจะมองผู้หญิงคนไหนได้อีกแล้ว จึงเลือกที่จะทิ้งความคิดที่จะถอยออกไป เป็นถอยออกมาตั้งหลักแล้วค่อยรุกใหม่อีกครั้งอย่างเต็มภาคภูมิ แล้ววันนั้นก็มาถึงเสียที.....
.
.
.
 
"เอ่อ ว้าย.....ป๊อบเดี๋ยวตกนะ ปล่อยๆๆ"
.
.
.
 
"คราวนี้หนีไม่รอดแน่ๆยายกระต่ายป่า ฮ่าๆๆ"
 
 
 
“ผมน่ะชอบดื่มนมมากๆเลยครับ  ขอคาร์ปูชิโน่ที่นึง....”
 
 
…NEVER ENDING STORY // PF NEVER DIE //…
 
 
 
NEXT CUP …. มอคค่า
 
Intro...
 
            “ฉันไม่ได้มีไว้สำหรับเล่นสนุกอย่างเดียวนะ!! ฉันไม่ยอม นายตายแน่!!!!!!”