Coffee In My Heart

9.1

เขียนโดย ออมอนี่cake

วันที่ 11 พฤษภาคม พ.ศ. 2555 เวลา 18.56 น.

  38 ตอน
  532 วิจารณ์
  60.60K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 17 กันยายน พ.ศ. 2559 16.38 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

27) Carpuchino II แก้วที่ 7

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ
^__^~

 

เรื่องสั้นเรื่อง คาปูชิโน่  ภาค 2 แก้วที่ 7 

 

 

"ใครน่ะ? ....."

.

.

 

"หนาว....ขอผ้าเช็ดตัวหน่อยสิครับ"

 

 

 

 

"เอ่อ อ่ะ อือ ระ รอเดี๋ยวนะ " แทบไม่เชื่อสายตาว่าชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า คือคนที่ถูกเธอทำร้ายจิตใจไปเมื่อเช้า หมดหวังไปแล้วว่าเขาจะใยดี แต่สุดท้ายเขากลับมา กลับมาหาผู้หญิงปากร้าย ใจดำอย่างเธออีกครั้ง .... นี่มันความจริงหรือความฝันกันแน่นะ

.

.

 

"ฮัดชิ่ว!....อา เซ็งเลย ฝนตกหนักเป็นบ้า ปั่นจักรยานมาเกือบไม่ได้  ดีนะที่มาถึงห้องจนได้" ยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กในกับมือหนาเพื่อนำไปใช้ซับน้ำที่เกาะพราวอยู่เต็มศีรษะให้แห้งไป ชายหนุ่มบ่นออกมาเบาๆกับสภาพอากาศที่อยู่ด้านนอก ทำเหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นที่นี่ เมื่อเช้านี้

.

.

 

"........................" สิ่งที่เธอทำได้ก็แค่เพียง ยืนนิ่งๆโดยไม่กล้าสบตาเขาสักครั้ง อาจเพราะในใจยังสับสนอยู่ว่านี่มันความจริงหรือความฝันกันแน่ ? เขากลับมา กลับมาพร้อมกับการกระทำปรกติทั้งที่หัวใจเธอเต้นผิดปรกติมาทั้งวันเนี่ยนะ? หรือเรื่องเมื่อเช้าไม่ได้เกิดขึ้นจริง .... ส่ายหัวเบาๆเพื่อไล่ความคิดไร้สาระออกไปก่อนจะได้ยินเสียงทุ้มๆที่คุ้นเคยกระซิบที่ข้างหู

.

.

 

"ขอนมอุ่นๆ 3 สักแก้วได้ไหมครับ ป๊อบหิวจนไส้จะกิ่วอยู่แล้ว กินอะไรไม่ได้เลยอ่ะ...ตั้งแต่เช้า"

.

.

 

"อ่ะ อ๊ะ อือ อืม " รู้ตัวว่าตอนนี้อยู่ใกล้ชิดกันมากเพียงใด สัมผัสชื้นจากด้านหลังทำให้รู้ว่าสิ่งที่แยกเธอออกจากเขามีเพียงแค่เสื้อตัวบางคั่นกลางเท่านั้น ลมหายใจอุ่นยังคงฝังอยู่ที่ซอกคอขาว แต่ก็ยังไม่ละความคิดเรื่องความฝันหรือความจริงออกไปจากสมองได้

.

.

"อะไรกัน....มันเกิดอะไรขึ้น ...หรือเราฝันไป?   อื้อ เย็นนะ.......ป๊อบ" ก่อนจะได้คิดอะไรเตลิดเปิดเปิงไปมากกว่านี้ก็ได้รับสัมผัสชื้นและเย็นจากทางด้านหลัง เมื่อกี๊ยังรู้สึกว่าอุ่นๆที่ตรงต้นคอแต่ตอนนี้กลับเย็นเฉียบบริเวณหางตา มือแกร่งที่คุ้นเคยโอบรอบเอวบางไว้ไม่ให้เคลื่อนที่หนีออกจากตรงนั้นได้ เอี้ยวใบหน้าสวยหันไปหาต้นเหตุแห่งความเย็นเพื่อจะต่อว่า กลับเจอะเข้ากับใบหน้าเข้มที่ยกยิ้มกว้างเสียจนอ้าปากพูดไม่ออก ทำได้เพียงแค่ยืนนิ่งๆราวกับว่าเต็มใจรับสัมผัสชื้นเสียอย่างนั้น

.

.

 

"หอมจัง  จุ๊บๆๆ ตาบวมเป็นกระต่ายตาปูดขนาดนี้แล้วยังสวยเลย แฟนใครเนี่ย?" คนตัวโตกว่าอาศัยจังหวะที่เธอกำลังยืนนิ่งหมุนตัวให้หันหน้าเข้ามาหากัน ก่อนจะโอบรอบเอวบางของเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับทำให้รับรู้ถึงความเย็นมากยิ่งขึ้น ก็คนตัวโตตรงหน้ากอดกระชับเธอแน่นขึ้นอีกเสมือนกลัวว่าเธอจะหายไป เขาก็อาจจะคิดเหมือนกัน .... ว่านี่เป็นความฝันหรือความจริงกันแน่

.

.

.

"ฟาง....ขอโทษนะเรื่องเมื่อเช้า ฟางไม่ได้อยากจะพูดแบบนั้นจริงๆหรอก....ฟาง" ไร้ซึ่งคำต่อว่าใดๆจากเรียวปากสวยโทษฐานที่เขาพรมจูบที่ดวงตาลูกกวางนั่น ทั้งยังกอดเธอเสียแน่นแบบนั้น คนตัวเล็กกลับยืนนิ่งรองรับการกระทำที่โหยหาของเขา ความรู้สึกทั้งรักทั้งหวงเมื่อสองสามวันที่มีปัญหากัน ก่อนจะได้รับสัมผัสการสั่นน้อยของคนตัวเล็กหัวใจของเขาก็แทบแตกสลาย

.

.

 

"ป๊อบรู้ครับ แค่ฟางไม่ไปกับหมอนั่นป๊อบก็รู้แล้ว .... ขอโทษนะครับที่ทิ้งไว้ที่ห้องคนเดียว ...ฟอด...." นาทีนี้เขาไม่ได้คิดว่าเป็นความผิดของใครอีก รักแท้คงต้องการการพิสูจน์ และเขาเชื่อว่าเขาและเธอได้ผ่านพ้นการทดสอบนั้นมาแล้ว ถึงได้รับรู้ว่าการขาดหายไปซึ่งตัวตนของกันและกันนั้น มันทรมานเพียงใด เขาไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้หากปราศจากผู้หญิงตรงหน้า และก็มั่นใจเช่นกันว่าเธอก็คงไม่สามารถอยู่ได้หากไร้เขาข้างกาย

.

.

 

"ฟาง...ฮึก...ฟางกลัวป๊อบจะทิ้งฟางไปจริงๆ ฟาง....ฮึก....ฮือ....." ยิ่งคนตัวเล็กได้รับการสัมผัสตอบจากเขา ไม่ว่าจะเป็นการกอดหรือการหอมแก้มนิ่มนั้น ก็ยิ่งสะอื้นไห้มากกว่าเดิมคงเพราะรับรู้ได้ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน เรากำลังกลับมาหากันในโลกของความเป็นจริง คนสวยยังคงหอมและน่าสัมผัสเป็นที่สุด ......

.
.

.

"โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะครับ ดูสิ ตาจะถลนออกมานอกเบ้าอยู่แล้ว พรุ่งนี้ไปทำงานไม่ได้แน่ๆ ฮ่าๆๆ จุ๊บ.....หวานจัง" เชยคางมนให้เงยขึ้นมาสบตากัน เพราะตั้งแต่เริ่มร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดเขาก็เอาแต่ก้มหน้า ซุกเข้ากับอกแกร่งของตนเอง ก่อนจะเผลอแตะจมูกและริมฝีปากเข้าที่แก้มซ้ายแก้มขวา ลูกตาและใบหน้าสวย ..... แค่เผลอเท่านั้นจริงๆครับ ^___^

.

.

 

"อื้อ ป๊อบอย่าสิ ตัวเองเปียกอยู่นะ อื้อ...... ไปอาบน้ำเลย" เป็นสัญญาณที่ดี เมื่อคนตัวเล็กเริ่มลดการสะอื้นลง แถมยังยกมือขึ้นมาผลักอกเขา หลบใบหน้าสวยออกจากการรุกล้ำที่เขากำลังเผลอทำอยู่ ก่อนจะตีที่ไหล่เบาๆแล้วไล่ไปอาบน้ำ จำใจต้องปล่อยคนสวยให้เป็นอิสระ ไม่อย่างนั้นคงจะต้องเปียกด้วยกันทั้งคู่ [ทันเหรอคะ? ตอนนี้เปียกหมดแล้วเพื่อนฉัน!! : แก้วใจ] ก่อนจะหอมแก้มคนตัวเล็กอีกครั้งเมื่อปล่อยมือออกมา

.

.

 

"อย่าพึ่งนอนนะ ป๊อบมีเรื่องจะคุยด้วย ....ฟอด..."

.

.

 

"ป๊อบปี้!!!"

 

 

 

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

 

.

.

 

((แหมๆ เลี่ยนอ่ะ ไม่ต้องใช้มารยาอะไรเลยนะเนี่ยเพื่อนสาวเรา จู่ๆเด็กหน้าหมีก็กลับมาตายรังซะและ ยังไม่ทันถึง 24 ชม.เลยอะ งี้แหล่ะน้าที่เขาว่ากันว่า"กินเด็กแล้วจะเป็นอมตะ"แกเลยปลอดภัย หมีไม่เข้าใจผิด)) เดินกลับมาที่ห้องนอนของตัวเองก่อนจะล้มตัวลงนอนที่ฟูกนิ่มของตัวเอง ก็เด็กหน้าหมีบอกให้รอคุยกันก่อน เมื่อตอนนี้เข้าใจกันแล้วก็เลยไม่อยากขัดใจ เจ้าตัวคงจะมีอะไรอยากพูดจริงๆ   กลับมายกโทรศัพท์พูดขึ้นอีกครั้ง ..... เฮอะ ยายม้าดีดกระโหลกนี่หูดีจริงๆให้ตายสิ ขนาดที่ยินคุยอยู่กะป๊อบปี้นั่นที่หน้าห้องนะ ยายตัวแสบได้ยินได้ไง? โดนล้อไปอีกนานแน่เรา เฮ่อ .....

.

.

            .....แต่ก็ช่างเหอะ ตอนนี้กำลังมีความสุขอยากล้อก็ล้อไป.....

.

.

"พูดมากน่า แล้วยายเฟย์ล่ะ" ปิดสปีกเกอร์โฟนแล้วกรอกเสียงลงไปพร้อมกับยกมือถือแนบใบหูสวย เกิดยายบ้านั่นพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกมา ป๊อบปี้มาได้ยินเข้า ใจแตกกันพอดี [คิดว่ามันจะใจแตกเพราะคำพูดฉันงั้นเหรอ??? : แก้วใจ] ก่อนจะถามหาเพื่อนรักอีกคนนึงที่พอจะเดาได้ว่าคงจะคืนดีกับน้าข้างบ้านแล้ว จึงวางสายไป .... ไอความรักนี่มันซับซ้อนเสียจนเวียนหัวเอาเรื่องอยู่เหมือนกันนะ ทำให้สุขได้ ทำให้ทุกข์ได้ ทำให้ร้องไห้ และทำให้หัวเราะง่ายๆแค่เพียงข้ามวัน จากนี้ไปทั้งเขาและเธอไม่รู้ว่าจะต้องร้องไห้หรือหัวเราะไปด้วยกันได้อีกซักกี่ครั้งกันนะ....

.

.

((แกคิดว่าคนอินโนเซนท์อย่างยายเฟย์จะอยู่ฟังรึเจ้าคะ? เป็นไปไม่ได้ ว่าที่สามีน้ากบหล่อนมาลากลงน้ำไปตั้งนานแล้ว ป่านนี้คงจะ...))

.

.

"ฉันไม่ได้ถามมั้ง แค่นี้นะ บาย" ตัดบทเพราะรำคาญยายตัวแสบที่มักจะสรรหาเรื่องทะลึ่งชวนให้ใจเต้นตึกตักมาเล่าให้ฟังบ่อยๆ ไม่ได้คิดตามไปว่ายายเฟย์จะทำอะไรแบบนั้นได้หรอกนะ เพราะยายหอมนั่นหญิงไทยแท้ๆทุกกระเบียดนิ้ว ไม่ทำเรื่องอย่างที่ยายแก้วพูดได้แน่นอน แต่เพราะเห็นว่ามันดึกแล้วแก้วเองก็ทำงานทั้งวัน แค่ต้องมารับฟังปัญหาบ้าบอของเธอเกือบๆสองชั่วโมงมันก็ดูจะมากเกินไปแล้ว จึงอยากให้เพื่อได้พัก

.

.

.

"คิกคิก ตลกรับประทานเหลือเกินนะไอหนังเรื่องเนี้ย" วางหูได้สักพักก็ออกมานั่งเปิดทีวีดูในห้องรับแขก ในเวลาเกือบๆจะเที่ยงคืนแบบนี้คงหาอะไรดูมากไม่ค่อยได้ แต่ก็ต้องดูเพื่อสะกดจิตไม่ได้ตัวเองหลับไปเสียก่อนคุณชายผู้รักความสะอาดจะออกมาจากห้อง วันนี้เธอทั้งเพลียทั้งเหนื่อย แต่เข้าก็คงจะไม่ต่างกันเท่าไหร่ แถมยังฝ่าฝนกลับบ้านมาเสียด้วย ก่อนจะนึกขึ้นได้แล้วไปหยิบยาแก้ไข้มาเตรียมไว้

.

.

"...ฟอด....กอดหน่อยครับ หนาวๆ" ยกกล่องยาออกมาจากตู้ได้ก็หยิบขวดยาแก้ไข้ขึ้นมา กำลังจะปิดกล่องยาก็ได้รับสัมผัสอุ่นๆจากร่างกายแกร่งสวมกอดเข้าทางด้านหลังอีกครั้งของวันนี้ หนำซ้ำยังถูกขโมยห้อมแก้มไปอีกนับครั้งไม่ถ้วน จบด้วยการซุกใบหน้าหล่อเข้าที่ซอกคอขาวของตัวเอง ท่าเดียวกันกับเมื่อชั่วโมงก่อนหน้าเป๊ะ!!.... ตอนนี้หน้าเธอคงแดงอย่างกับลูกตำลึงสุกที่ถูกต้มอยู่ในหม้อเดือดๆเป็นแน่ มันคงทั้งแดงและเห่อร้อนขึ้นมาเพราะฝีมือคนข้างหลังนี่แหล่ะ

.

.

'ฮึ่ย......อยากระเบิดตัวเองตาย อายจุงเบย.........'

.

.

 

"กลายเป็นเด็กขี้อ้อนไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ... นายหมีดำ" ตีเบาๆอย่างไม่ตั้งใจเท่าไรนักลงที่มือแกร่งที่โอบเอวของตนเองอยู่ ก่อนเอนกายพิงเข้ากับไหล่หนาของคนตัวโต แล้วหันหน้าไปสบตากับเด็กโข่งด้านหลัง ใช้นิ้วชี้ข้างนึงจิ้มเข้าที่อกแกร่งเบาๆ เดี๋ยวนี้เล่นกีฬามหาวิทยาลัยจนมีกล้ามอกแล้วเหรอเนี่ย?! -////////////////- 'ฮึ่ย .... หน้ายายแก้วกะความคิดลามกของยายแก้วลอยมาในหัวอีกแล้ว!!' [หืม .... เกี่ยวกับฉันไหมเนี่ย? : แก้วใจ] ก่อนจะได้คิดอะไรออกอ่าวไปไกล ก็ถูกประทับสัมผัสนุ่มและยืดหยุ่นที่เรียวปากสวยเบาๆ

.

.

"ตั้งแต่เจอกระต่ายเน่าตัวเนี้ยะแหล่ะครับ ....จุ๊บ...."

.

.

.

"บ้า >/////<" ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการก้มหน้าซบเข้าที่อกแกร่งหนาแน่นไปด้วยมัดกล้ามเนื้อนั่นอีกแล้ว ทั้งเขินทั้งอาย อาจเป็นเพราะเราทั้งคู่มีร่างกายที่เปลี่ยนไปมากขึ้น โตขึ้น  เข้าใจอะไรกันมากขึ้น ความคิดอะไรๆก็เลยมีมากขึ้นตามไปด้วย [ความคิดอะไรคะ? : แก้วใจ // มาบ่อยนะแก่ช่วงนี้อ่ะ ตอนของแกมันตอนหน้าย่ะ!!! : พรปวีย์]

.

.

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

 

.

 

"พรุ่งนี้ป๊อบจะย้ายไปอยู่ข้างนอกนะ ของป๊อบไม่เยอะอยู่แล้วเดี๋ยวเรียกรถขนของเข้ามารอบเดียวก็คงหมด" ทานยาดื่มน้ำตามคำบัญชาของคนสวยเสร็จก็โอบไหล่เล็กมานั่งด้วยกันที่โซฟาหน้าทีวี สบตาและกอบกุมมือเล็กๆนั่นเอาไว้ กันไม่ให้คนสวยลุกหนีเขาออกไปเสียก่อนที่เขาจะพูดจบ เรื่องที่เขาจะพูดต่อจากนี้ เขาคิดมาตั้งแต่ระหว่างทางที่ปั่นกลับมาบ้าน ระหว่างที่อาบน้ำเกือบครึ่งชั่วโมง ก็ตัดสินใจว่าควรจะพูดเสีย ไม่อยากให้มีการเข้าใจผิดและคิดไปเองแบบนั้นอีกแล้ว

.

.

 

"อะไรนะ? ป๊อบ ฟะ ฟาง...ฟางนึกว่าเราเข้าใจกันแล้วเสียอีก ฮึก....." ตามคาด เมื่อเขาเอ่ยปากบอกว่าจะย้ายออกไป คนสวยก็แทบจะลุกหนีเขาอย่างร้อนรนประหนึ่งว่าไม่อยากจะนั่งชิดติดกันแบบเมื่อก่อนหน้าอีกแล้ว เขายื้อฉุดมือเรียวให้กลับลงมานั่งด้วยกันเหมือนเดิม พร้อมกับโอบไหล่เล็กที่กำลังสั่นเทา ... เขาทำคนสวยร้องไห้อีกแล้ว

.

.

 

"อ่ะ เดี๋ยวสิครับ คนดีไม่ร้องนะครับ จุ๊บ.....ก็อย่างที่ฟางบอกน่ะแหล่ะ ป๊อบต้องทำกิจกรรม ฟางก็ยุ่งที่ทำงาน เราอาจจะไม่ได้ดูแลกันและกันให้ดีเท่าที่ควร" พยายามใช้เหตุผลเกลี้ยกล่อมพร้อมกับจูบซ้ำๆเข้าที่ริมฝีปากสวย เพื่อไม่ให้คนตัวเล็กคิดมากและพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกมาอีก

.

.

.

 

" ป๊อบก็เลยอยากออกไปให้คนอื่นดูแลมากกว่าใช่ไหมล่ะ ไม่ต้องมาจูบนะ !!คนบ้าๆๆๆๆ!!!!!"

.

.

to be con ....

 

*ขอโทษนะคะที่ไม่ได้มาต่อเสียนานมากๆ ขอโทษจริงๆค่ะ *ยอมรับผิดทุกข้อกล่าวหาที่ฉันนั้นทิ้งเธอไป ...โอ้เย #ร้องเพลง* และขอบคุณที่ยังติดตามไรเตอร์เต่าคนนี้นะคะ ขอบคุณมากค่ะ *โค้ง*

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ
^__^~

 

เรื่องสั้นเรื่อง คาปูชิโน่  ภาค 2 แก้วที่ 7

 

 

"ใครน่ะ? ....."

.

.

 

"หนาว....ขอผ้าเช็ดตัวหน่อยสิครับ"

 

 

 

 

"เอ่อ อ่ะ อือ ระ รอเดี๋ยวนะ " แทบไม่เชื่อสายตาว่าชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า คือคนที่ถูกเธอทำร้ายจิตใจไปเมื่อเช้า หมดหวังไปแล้วว่าเขาจะใยดี แต่สุดท้ายเขากลับมา กลับมาหาผู้หญิงปากร้าย ใจดำอย่างเธออีกครั้ง .... นี่มันความจริงหรือความฝันกันแน่นะ

.

.

 

"ฮัดชิ่ว!....อา เซ็งเลย ฝนตกหนักเป็นบ้า ปั่นจักรยานมาเกือบไม่ได้  ดีนะที่มาถึงห้องจนได้" ยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กในกับมือหนาเพื่อนำไปใช้ซับน้ำที่เกาะพราวอยู่เต็มศีรษะให้แห้งไป ชายหนุ่มบ่นออกมาเบาๆกับสภาพอากาศที่อยู่ด้านนอก ทำเหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นที่นี่ เมื่อเช้านี้

.

.

 

"........................" สิ่งที่เธอทำได้ก็แค่เพียง ยืนนิ่งๆโดยไม่กล้าสบตาเขาสักครั้ง อาจเพราะในใจยังสับสนอยู่ว่านี่มันความจริงหรือความฝันกันแน่ ? เขากลับมา กลับมาพร้อมกับการกระทำปรกติทั้งที่หัวใจเธอเต้นผิดปรกติมาทั้งวันเนี่ยนะ? หรือเรื่องเมื่อเช้าไม่ได้เกิดขึ้นจริง .... ส่ายหัวเบาๆเพื่อไล่ความคิดไร้สาระออกไปก่อนจะได้ยินเสียงทุ้มๆที่คุ้นเคยกระซิบที่ข้างหู

.

.

 

"ขอนมอุ่นๆ 3 สักแก้วได้ไหมครับ ป๊อบหิวจนไส้จะกิ่วอยู่แล้ว กินอะไรไม่ได้เลยอ่ะ...ตั้งแต่เช้า"

.

.

 

"อ่ะ อ๊ะ อือ อืม " รู้ตัวว่าตอนนี้อยู่ใกล้ชิดกันมากเพียงใด สัมผัสชื้นจากด้านหลังทำให้รู้ว่าสิ่งที่แยกเธอออกจากเขามีเพียงแค่เสื้อตัวบางคั่นกลางเท่านั้น ลมหายใจอุ่นยังคงฝังอยู่ที่ซอกคอขาว แต่ก็ยังไม่ละความคิดเรื่องความฝันหรือความจริงออกไปจากสมองได้

.

.

"อะไรกัน....มันเกิดอะไรขึ้น ...หรือเราฝันไป?   อื้อ เย็นนะ.......ป๊อบ" ก่อนจะได้คิดอะไรเตลิดเปิดเปิงไปมากกว่านี้ก็ได้รับสัมผัสชื้นและเย็นจากทางด้านหลัง เมื่อกี๊ยังรู้สึกว่าอุ่นๆที่ตรงต้นคอแต่ตอนนี้กลับเย็นเฉียบบริเวณหางตา มือแกร่งที่คุ้นเคยโอบรอบเอวบางไว้ไม่ให้เคลื่อนที่หนีออกจากตรงนั้นได้ เอี้ยวใบหน้าสวยหันไปหาต้นเหตุแห่งความเย็นเพื่อจะต่อว่า กลับเจอะเข้ากับใบหน้าเข้มที่ยกยิ้มกว้างเสียจนอ้าปากพูดไม่ออก ทำได้เพียงแค่ยืนนิ่งๆราวกับว่าเต็มใจรับสัมผัสชื้นเสียอย่างนั้น

.

.

 

"หอมจัง  จุ๊บๆๆ ตาบวมเป็นกระต่ายตาปูดขนาดนี้แล้วยังสวยเลย แฟนใครเนี่ย?" คนตัวโตกว่าอาศัยจังหวะที่เธอกำลังยืนนิ่งหมุนตัวให้หันหน้าเข้ามาหากัน ก่อนจะโอบรอบเอวบางของเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับทำให้รับรู้ถึงความเย็นมากยิ่งขึ้น ก็คนตัวโตตรงหน้ากอดกระชับเธอแน่นขึ้นอีกเสมือนกลัวว่าเธอจะหายไป เขาก็อาจจะคิดเหมือนกัน .... ว่านี่เป็นความฝันหรือความจริงกันแน่

.

.

.

"ฟาง....ขอโทษนะเรื่องเมื่อเช้า ฟางไม่ได้อยากจะพูดแบบนั้นจริงๆหรอก....ฟาง" ไร้ซึ่งคำต่อว่าใดๆจากเรียวปากสวยโทษฐานที่เขาพรมจูบที่ดวงตาลูกกวางนั่น ทั้งยังกอดเธอเสียแน่นแบบนั้น คนตัวเล็กกลับยืนนิ่งรองรับการกระทำที่โหยหาของเขา ความรู้สึกทั้งรักทั้งหวงเมื่อสองสามวันที่มีปัญหากัน ก่อนจะได้รับสัมผัสการสั่นน้อยของคนตัวเล็กหัวใจของเขาก็แทบแตกสลาย

.

.

 

"ป๊อบรู้ครับ แค่ฟางไม่ไปกับหมอนั่นป๊อบก็รู้แล้ว .... ขอโทษนะครับที่ทิ้งไว้ที่ห้องคนเดียว ...ฟอด...." นาทีนี้เขาไม่ได้คิดว่าเป็นความผิดของใครอีก รักแท้คงต้องการการพิสูจน์ และเขาเชื่อว่าเขาและเธอได้ผ่านพ้นการทดสอบนั้นมาแล้ว ถึงได้รับรู้ว่าการขาดหายไปซึ่งตัวตนของกันและกันนั้น มันทรมานเพียงใด เขาไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้หากปราศจากผู้หญิงตรงหน้า และก็มั่นใจเช่นกันว่าเธอก็คงไม่สามารถอยู่ได้หากไร้เขาข้างกาย

.

.

 

"ฟาง...ฮึก...ฟางกลัวป๊อบจะทิ้งฟางไปจริงๆ ฟาง....ฮึก....ฮือ....." ยิ่งคนตัวเล็กได้รับการสัมผัสตอบจากเขา ไม่ว่าจะเป็นการกอดหรือการหอมแก้มนิ่มนั้น ก็ยิ่งสะอื้นไห้มากกว่าเดิมคงเพราะรับรู้ได้ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน เรากำลังกลับมาหากันในโลกของความเป็นจริง คนสวยยังคงหอมและน่าสัมผัสเป็นที่สุด ......

.
.

.

"โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะครับ ดูสิ ตาจะถลนออกมานอกเบ้าอยู่แล้ว พรุ่งนี้ไปทำงานไม่ได้แน่ๆ ฮ่าๆๆ จุ๊บ.....หวานจัง" เชยคางมนให้เงยขึ้นมาสบตากัน เพราะตั้งแต่เริ่มร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดเขาก็เอาแต่ก้มหน้า ซุกเข้ากับอกแกร่งของตนเอง ก่อนจะเผลอแตะจมูกและริมฝีปากเข้าที่แก้มซ้ายแก้มขวา ลูกตาและใบหน้าสวย ..... แค่เผลอเท่านั้นจริงๆครับ ^___^

.

.

 

"อื้อ ป๊อบอย่าสิ ตัวเองเปียกอยู่นะ อื้อ...... ไปอาบน้ำเลย" เป็นสัญญาณที่ดี เมื่อคนตัวเล็กเริ่มลดการสะอื้นลง แถมยังยกมือขึ้นมาผลักอกเขา หลบใบหน้าสวยออกจากการรุกล้ำที่เขากำลังเผลอทำอยู่ ก่อนจะตีที่ไหล่เบาๆแล้วไล่ไปอาบน้ำ จำใจต้องปล่อยคนสวยให้เป็นอิสระ ไม่อย่างนั้นคงจะต้องเปียกด้วยกันทั้งคู่ [ทันเหรอคะ? ตอนนี้เปียกหมดแล้วเพื่อนฉัน!! : แก้วใจ] ก่อนจะหอมแก้มคนตัวเล็กอีกครั้งเมื่อปล่อยมือออกมา

.

.

 

"อย่าพึ่งนอนนะ ป๊อบมีเรื่องจะคุยด้วย ....ฟอด..."

.

.

 

"ป๊อบปี้!!!"

 

 

 

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

 

.

.

 

((แหมๆ เลี่ยนอ่ะ ไม่ต้องใช้มารยาอะไรเลยนะเนี่ยเพื่อนสาวเรา จู่ๆเด็กหน้าหมีก็กลับมาตายรังซะและ ยังไม่ทันถึง 24 ชม.เลยอะ งี้แหล่ะน้าที่เขาว่ากันว่า"กินเด็กแล้วจะเป็นอมตะ"แกเลยปลอดภัย หมีไม่เข้าใจผิด)) เดินกลับมาที่ห้องนอนของตัวเองก่อนจะล้มตัวลงนอนที่ฟูกนิ่มของตัวเอง ก็เด็กหน้าหมีบอกให้รอคุยกันก่อน เมื่อตอนนี้เข้าใจกันแล้วก็เลยไม่อยากขัดใจ เจ้าตัวคงจะมีอะไรอยากพูดจริงๆ   กลับมายกโทรศัพท์พูดขึ้นอีกครั้ง ..... เฮอะ ยายม้าดีดกระโหลกนี่หูดีจริงๆให้ตายสิ ขนาดที่ยินคุยอยู่กะป๊อบปี้นั่นที่หน้าห้องนะ ยายตัวแสบได้ยินได้ไง? โดนล้อไปอีกนานแน่เรา เฮ่อ .....

.

.

            .....แต่ก็ช่างเหอะ ตอนนี้กำลังมีความสุขอยากล้อก็ล้อไป.....

.

.

"พูดมากน่า แล้วยายเฟย์ล่ะ" ปิดสปีกเกอร์โฟนแล้วกรอกเสียงลงไปพร้อมกับยกมือถือแนบใบหูสวย เกิดยายบ้านั่นพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกมา ป๊อบปี้มาได้ยินเข้า ใจแตกกันพอดี [คิดว่ามันจะใจแตกเพราะคำพูดฉันงั้นเหรอ??? : แก้วใจ] ก่อนจะถามหาเพื่อนรักอีกคนนึงที่พอจะเดาได้ว่าคงจะคืนดีกับน้าข้างบ้านแล้ว จึงวางสายไป .... ไอความรักนี่มันซับซ้อนเสียจนเวียนหัวเอาเรื่องอยู่เหมือนกันนะ ทำให้สุขได้ ทำให้ทุกข์ได้ ทำให้ร้องไห้ และทำให้หัวเราะง่ายๆแค่เพียงข้ามวัน จากนี้ไปทั้งเขาและเธอไม่รู้ว่าจะต้องร้องไห้หรือหัวเราะไปด้วยกันได้อีกซักกี่ครั้งกันนะ....

.

.

((แกคิดว่าคนอินโนเซนท์อย่างยายเฟย์จะอยู่ฟังรึเจ้าคะ? เป็นไปไม่ได้ ว่าที่สามีน้ากบหล่อนมาลากลงน้ำไปตั้งนานแล้ว ป่านนี้คงจะ...))

.

.

"ฉันไม่ได้ถามมั้ง แค่นี้นะ บาย" ตัดบทเพราะรำคาญยายตัวแสบที่มักจะสรรหาเรื่องทะลึ่งชวนให้ใจเต้นตึกตักมาเล่าให้ฟังบ่อยๆ ไม่ได้คิดตามไปว่ายายเฟย์จะทำอะไรแบบนั้นได้หรอกนะ เพราะยายหอมนั่นหญิงไทยแท้ๆทุกกระเบียดนิ้ว ไม่ทำเรื่องอย่างที่ยายแก้วพูดได้แน่นอน แต่เพราะเห็นว่ามันดึกแล้วแก้วเองก็ทำงานทั้งวัน แค่ต้องมารับฟังปัญหาบ้าบอของเธอเกือบๆสองชั่วโมงมันก็ดูจะมากเกินไปแล้ว จึงอยากให้เพื่อได้พัก

.

.

.

"คิกคิก ตลกรับประทานเหลือเกินนะไอหนังเรื่องเนี้ย" วางหูได้สักพักก็ออกมานั่งเปิดทีวีดูในห้องรับแขก ในเวลาเกือบๆจะเที่ยงคืนแบบนี้คงหาอะไรดูมากไม่ค่อยได้ แต่ก็ต้องดูเพื่อสะกดจิตไม่ได้ตัวเองหลับไปเสียก่อนคุณชายผู้รักความสะอาดจะออกมาจากห้อง วันนี้เธอทั้งเพลียทั้งเหนื่อย แต่เข้าก็คงจะไม่ต่างกันเท่าไหร่ แถมยังฝ่าฝนกลับบ้านมาเสียด้วย ก่อนจะนึกขึ้นได้แล้วไปหยิบยาแก้ไข้มาเตรียมไว้

.

.

"...ฟอด....กอดหน่อยครับ หนาวๆ" ยกกล่องยาออกมาจากตู้ได้ก็หยิบขวดยาแก้ไข้ขึ้นมา กำลังจะปิดกล่องยาก็ได้รับสัมผัสอุ่นๆจากร่างกายแกร่งสวมกอดเข้าทางด้านหลังอีกครั้งของวันนี้ หนำซ้ำยังถูกขโมยห้อมแก้มไปอีกนับครั้งไม่ถ้วน จบด้วยการซุกใบหน้าหล่อเข้าที่ซอกคอขาวของตัวเอง ท่าเดียวกันกับเมื่อชั่วโมงก่อนหน้าเป๊ะ!!.... ตอนนี้หน้าเธอคงแดงอย่างกับลูกตำลึงสุกที่ถูกต้มอยู่ในหม้อเดือดๆเป็นแน่ มันคงทั้งแดงและเห่อร้อนขึ้นมาเพราะฝีมือคนข้างหลังนี่แหล่ะ

.

.

'ฮึ่ย......อยากระเบิดตัวเองตาย อายจุงเบย.........'

.

.

 

"กลายเป็นเด็กขี้อ้อนไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ... นายหมีดำ" ตีเบาๆอย่างไม่ตั้งใจเท่าไรนักลงที่มือแกร่งที่โอบเอวของตนเองอยู่ ก่อนเอนกายพิงเข้ากับไหล่หนาของคนตัวโต แล้วหันหน้าไปสบตากับเด็กโข่งด้านหลัง ใช้นิ้วชี้ข้างนึงจิ้มเข้าที่อกแกร่งเบาๆ เดี๋ยวนี้เล่นกีฬามหาวิทยาลัยจนมีกล้ามอกแล้วเหรอเนี่ย?! -////////////////- 'ฮึ่ย .... หน้ายายแก้วกะความคิดลามกของยายแก้วลอยมาในหัวอีกแล้ว!!' [หืม .... เกี่ยวกับฉันไหมเนี่ย? : แก้วใจ] ก่อนจะได้คิดอะไรออกอ่าวไปไกล ก็ถูกประทับสัมผัสนุ่มและยืดหยุ่นที่เรียวปากสวยเบาๆ

.

.

"ตั้งแต่เจอกระต่ายเน่าตัวเนี้ยะแหล่ะครับ ....จุ๊บ...."

.

.

.

"บ้า >/////<" ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการก้มหน้าซบเข้าที่อกแกร่งหนาแน่นไปด้วยมัดกล้ามเนื้อนั่นอีกแล้ว ทั้งเขินทั้งอาย อาจเป็นเพราะเราทั้งคู่มีร่างกายที่เปลี่ยนไปมากขึ้น โตขึ้น  เข้าใจอะไรกันมากขึ้น ความคิดอะไรๆก็เลยมีมากขึ้นตามไปด้วย [ความคิดอะไรคะ? : แก้วใจ // มาบ่อยนะแก่ช่วงนี้อ่ะ ตอนของแกมันตอนหน้าย่ะ!!! : พรปวีย์]

.

.

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

 

.

 

"พรุ่งนี้ป๊อบจะย้ายไปอยู่ข้างนอกนะ ของป๊อบไม่เยอะอยู่แล้วเดี๋ยวเรียกรถขนของเข้ามารอบเดียวก็คงหมด" ทานยาดื่มน้ำตามคำบัญชาของคนสวยเสร็จก็โอบไหล่เล็กมานั่งด้วยกันที่โซฟาหน้าทีวี สบตาและกอบกุมมือเล็กๆนั่นเอาไว้ กันไม่ให้คนสวยลุกหนีเขาออกไปเสียก่อนที่เขาจะพูดจบ เรื่องที่เขาจะพูดต่อจากนี้ เขาคิดมาตั้งแต่ระหว่างทางที่ปั่นกลับมาบ้าน ระหว่างที่อาบน้ำเกือบครึ่งชั่วโมง ก็ตัดสินใจว่าควรจะพูดเสีย ไม่อยากให้มีการเข้าใจผิดและคิดไปเองแบบนั้นอีกแล้ว

.

.

 

"อะไรนะ? ป๊อบ ฟะ ฟาง...ฟางนึกว่าเราเข้าใจกันแล้วเสียอีก ฮึก....." ตามคาด เมื่อเขาเอ่ยปากบอกว่าจะย้ายออกไป คนสวยก็แทบจะลุกหนีเขาอย่างร้อนรนประหนึ่งว่าไม่อยากจะนั่งชิดติดกันแบบเมื่อก่อนหน้าอีกแล้ว เขายื้อฉุดมือเรียวให้กลับลงมานั่งด้วยกันเหมือนเดิม พร้อมกับโอบไหล่เล็กที่กำลังสั่นเทา ... เขาทำคนสวยร้องไห้อีกแล้ว

.

.

 

"อ่ะ เดี๋ยวสิครับ คนดีไม่ร้องนะครับ จุ๊บ.....ก็อย่างที่ฟางบอกน่ะแหล่ะ ป๊อบต้องทำกิจกรรม ฟางก็ยุ่งที่ทำงาน เราอาจจะไม่ได้ดูแลกันและกันให้ดีเท่าที่ควร" พยายามใช้เหตุผลเกลี้ยกล่อมพร้อมกับจูบซ้ำๆเข้าที่ริมฝีปากสวย เพื่อไม่ให้คนตัวเล็กคิดมากและพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกมาอีก

.

.

.

 

" ป๊อบก็เลยอยากออกไปให้คนอื่นดูแลมากกว่าใช่ไหมล่ะ ไม่ต้องมาจูบนะ !!คนบ้าๆๆๆๆ!!!!!"

.

.

to be con ....

 

*ขอโทษนะคะที่ไม่ได้มาต่อเสียนานมากๆ ขอโทษจริงๆค่ะ *ยอมรับผิดทุกข้อกล่าวหาที่ฉันนั้นทิ้งเธอไป ...โอ้เย #ร้องเพลง* และขอบคุณที่ยังติดตามไรเตอร์เต่าคนนี้นะคะ ขอบคุณมากค่ะ *โค้ง*

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.1 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา