Coffee In My Heart

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
 
เรื่องสั้นเรื่อง คาปูชิโน่  ภาค 2 แก้วที่ 7 
 
 
"ใครน่ะ? ....."
.
.
 
"หนาว....ขอผ้าเช็ดตัวหน่อยสิครับ"
 
 
 
 
"เอ่อ อ่ะ อือ ระ รอเดี๋ยวนะ " แทบไม่เชื่อสายตาว่าชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า คือคนที่ถูกเธอทำร้ายจิตใจไปเมื่อเช้า หมดหวังไปแล้วว่าเขาจะใยดี แต่สุดท้ายเขากลับมา กลับมาหาผู้หญิงปากร้าย ใจดำอย่างเธออีกครั้ง .... นี่มันความจริงหรือความฝันกันแน่นะ
.
.
 
"ฮัดชิ่ว!....อา เซ็งเลย ฝนตกหนักเป็นบ้า ปั่นจักรยานมาเกือบไม่ได้  ดีนะที่มาถึงห้องจนได้" ยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กในกับมือหนาเพื่อนำไปใช้ซับน้ำที่เกาะพราวอยู่เต็มศีรษะให้แห้งไป ชายหนุ่มบ่นออกมาเบาๆกับสภาพอากาศที่อยู่ด้านนอก ทำเหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นที่นี่ เมื่อเช้านี้
.
.
 
"........................" สิ่งที่เธอทำได้ก็แค่เพียง ยืนนิ่งๆโดยไม่กล้าสบตาเขาสักครั้ง อาจเพราะในใจยังสับสนอยู่ว่านี่มันความจริงหรือความฝันกันแน่ ? เขากลับมา กลับมาพร้อมกับการกระทำปรกติทั้งที่หัวใจเธอเต้นผิดปรกติมาทั้งวันเนี่ยนะ? หรือเรื่องเมื่อเช้าไม่ได้เกิดขึ้นจริง .... ส่ายหัวเบาๆเพื่อไล่ความคิดไร้สาระออกไปก่อนจะได้ยินเสียงทุ้มๆที่คุ้นเคยกระซิบที่ข้างหู
.
.
 
"ขอนมอุ่นๆ 3 สักแก้วได้ไหมครับ ป๊อบหิวจนไส้จะกิ่วอยู่แล้ว กินอะไรไม่ได้เลยอ่ะ...ตั้งแต่เช้า"
.
.
 
"อ่ะ อ๊ะ อือ อืม " รู้ตัวว่าตอนนี้อยู่ใกล้ชิดกันมากเพียงใด สัมผัสชื้นจากด้านหลังทำให้รู้ว่าสิ่งที่แยกเธอออกจากเขามีเพียงแค่เสื้อตัวบางคั่นกลางเท่านั้น ลมหายใจอุ่นยังคงฝังอยู่ที่ซอกคอขาว แต่ก็ยังไม่ละความคิดเรื่องความฝันหรือความจริงออกไปจากสมองได้
.
.
"อะไรกัน....มันเกิดอะไรขึ้น ...หรือเราฝันไป?   อื้อ เย็นนะ.......ป๊อบ" ก่อนจะได้คิดอะไรเตลิดเปิดเปิงไปมากกว่านี้ก็ได้รับสัมผัสชื้นและเย็นจากทางด้านหลัง เมื่อกี๊ยังรู้สึกว่าอุ่นๆที่ตรงต้นคอแต่ตอนนี้กลับเย็นเฉียบบริเวณหางตา มือแกร่งที่คุ้นเคยโอบรอบเอวบางไว้ไม่ให้เคลื่อนที่หนีออกจากตรงนั้นได้ เอี้ยวใบหน้าสวยหันไปหาต้นเหตุแห่งความเย็นเพื่อจะต่อว่า กลับเจอะเข้ากับใบหน้าเข้มที่ยกยิ้มกว้างเสียจนอ้าปากพูดไม่ออก ทำได้เพียงแค่ยืนนิ่งๆราวกับว่าเต็มใจรับสัมผัสชื้นเสียอย่างนั้น
.
.
 
"หอมจัง  จุ๊บๆๆ ตาบวมเป็นกระต่ายตาปูดขนาดนี้แล้วยังสวยเลย แฟนใครเนี่ย?" คนตัวโตกว่าอาศัยจังหวะที่เธอกำลังยืนนิ่งหมุนตัวให้หันหน้าเข้ามาหากัน ก่อนจะโอบรอบเอวบางของเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับทำให้รับรู้ถึงความเย็นมากยิ่งขึ้น ก็คนตัวโตตรงหน้ากอดกระชับเธอแน่นขึ้นอีกเสมือนกลัวว่าเธอจะหายไป เขาก็อาจจะคิดเหมือนกัน .... ว่านี่เป็นความฝันหรือความจริงกันแน่
.
.
.
"ฟาง....ขอโทษนะเรื่องเมื่อเช้า ฟางไม่ได้อยากจะพูดแบบนั้นจริงๆหรอก....ฟาง" ไร้ซึ่งคำต่อว่าใดๆจากเรียวปากสวยโทษฐานที่เขาพรมจูบที่ดวงตาลูกกวางนั่น ทั้งยังกอดเธอเสียแน่นแบบนั้น คนตัวเล็กกลับยืนนิ่งรองรับการกระทำที่โหยหาของเขา ความรู้สึกทั้งรักทั้งหวงเมื่อสองสามวันที่มีปัญหากัน ก่อนจะได้รับสัมผัสการสั่นน้อยของคนตัวเล็กหัวใจของเขาก็แทบแตกสลาย
.
.
 
"ป๊อบรู้ครับ แค่ฟางไม่ไปกับหมอนั่นป๊อบก็รู้แล้ว .... ขอโทษนะครับที่ทิ้งไว้ที่ห้องคนเดียว ...ฟอด...." นาทีนี้เขาไม่ได้คิดว่าเป็นความผิดของใครอีก รักแท้คงต้องการการพิสูจน์ และเขาเชื่อว่าเขาและเธอได้ผ่านพ้นการทดสอบนั้นมาแล้ว ถึงได้รับรู้ว่าการขาดหายไปซึ่งตัวตนของกันและกันนั้น มันทรมานเพียงใด เขาไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้หากปราศจากผู้หญิงตรงหน้า และก็มั่นใจเช่นกันว่าเธอก็คงไม่สามารถอยู่ได้หากไร้เขาข้างกาย
.
.
 
"ฟาง...ฮึก...ฟางกลัวป๊อบจะทิ้งฟางไปจริงๆ ฟาง....ฮึก....ฮือ....." ยิ่งคนตัวเล็กได้รับการสัมผัสตอบจากเขา ไม่ว่าจะเป็นการกอดหรือการหอมแก้มนิ่มนั้น ก็ยิ่งสะอื้นไห้มากกว่าเดิมคงเพราะรับรู้ได้ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน เรากำลังกลับมาหากันในโลกของความเป็นจริง คนสวยยังคงหอมและน่าสัมผัสเป็นที่สุด ......
. .
.
"โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะครับ ดูสิ ตาจะถลนออกมานอกเบ้าอยู่แล้ว พรุ่งนี้ไปทำงานไม่ได้แน่ๆ ฮ่าๆๆ จุ๊บ.....หวานจัง" เชยคางมนให้เงยขึ้นมาสบตากัน เพราะตั้งแต่เริ่มร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดเขาก็เอาแต่ก้มหน้า ซุกเข้ากับอกแกร่งของตนเอง ก่อนจะเผลอแตะจมูกและริมฝีปากเข้าที่แก้มซ้ายแก้มขวา ลูกตาและใบหน้าสวย ..... แค่เผลอเท่านั้นจริงๆครับ ^___^
.
.
 
"อื้อ ป๊อบอย่าสิ ตัวเองเปียกอยู่นะ อื้อ...... ไปอาบน้ำเลย" เป็นสัญญาณที่ดี เมื่อคนตัวเล็กเริ่มลดการสะอื้นลง แถมยังยกมือขึ้นมาผลักอกเขา หลบใบหน้าสวยออกจากการรุกล้ำที่เขากำลังเผลอทำอยู่ ก่อนจะตีที่ไหล่เบาๆแล้วไล่ไปอาบน้ำ จำใจต้องปล่อยคนสวยให้เป็นอิสระ ไม่อย่างนั้นคงจะต้องเปียกด้วยกันทั้งคู่ [ทันเหรอคะ? ตอนนี้เปียกหมดแล้วเพื่อนฉัน!! : แก้วใจ] ก่อนจะหอมแก้มคนตัวเล็กอีกครั้งเมื่อปล่อยมือออกมา
.
.
 
"อย่าพึ่งนอนนะ ป๊อบมีเรื่องจะคุยด้วย ....ฟอด..."
.
.
 
"ป๊อบปี้!!!"
 
 
 
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
 
.
.
 
((แหมๆ เลี่ยนอ่ะ ไม่ต้องใช้มารยาอะไรเลยนะเนี่ยเพื่อนสาวเรา จู่ๆเด็กหน้าหมีก็กลับมาตายรังซะและ ยังไม่ทันถึง 24 ชม.เลยอะ งี้แหล่ะน้าที่เขาว่ากันว่า"กินเด็กแล้วจะเป็นอมตะ"แกเลยปลอดภัย หมีไม่เข้าใจผิด)) เดินกลับมาที่ห้องนอนของตัวเองก่อนจะล้มตัวลงนอนที่ฟูกนิ่มของตัวเอง ก็เด็กหน้าหมีบอกให้รอคุยกันก่อน เมื่อตอนนี้เข้าใจกันแล้วก็เลยไม่อยากขัดใจ เจ้าตัวคงจะมีอะไรอยากพูดจริงๆ   กลับมายกโทรศัพท์พูดขึ้นอีกครั้ง ..... เฮอะ ยายม้าดีดกระโหลกนี่หูดีจริงๆให้ตายสิ ขนาดที่ยินคุยอยู่กะป๊อบปี้นั่นที่หน้าห้องนะ ยายตัวแสบได้ยินได้ไง? โดนล้อไปอีกนานแน่เรา เฮ่อ .....
.
.
            .....แต่ก็ช่างเหอะ ตอนนี้กำลังมีความสุขอยากล้อก็ล้อไป.....
.
.
"พูดมากน่า แล้วยายเฟย์ล่ะ" ปิดสปีกเกอร์โฟนแล้วกรอกเสียงลงไปพร้อมกับยกมือถือแนบใบหูสวย เกิดยายบ้านั่นพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกมา ป๊อบปี้มาได้ยินเข้า ใจแตกกันพอดี [คิดว่ามันจะใจแตกเพราะคำพูดฉันงั้นเหรอ??? : แก้วใจ] ก่อนจะถามหาเพื่อนรักอีกคนนึงที่พอจะเดาได้ว่าคงจะคืนดีกับน้าข้างบ้านแล้ว จึงวางสายไป .... ไอความรักนี่มันซับซ้อนเสียจนเวียนหัวเอาเรื่องอยู่เหมือนกันนะ ทำให้สุขได้ ทำให้ทุกข์ได้ ทำให้ร้องไห้ และทำให้หัวเราะง่ายๆแค่เพียงข้ามวัน จากนี้ไปทั้งเขาและเธอไม่รู้ว่าจะต้องร้องไห้หรือหัวเราะไปด้วยกันได้อีกซักกี่ครั้งกันนะ....
.
.
((แกคิดว่าคนอินโนเซนท์อย่างยายเฟย์จะอยู่ฟังรึเจ้าคะ? เป็นไปไม่ได้ ว่าที่สามีน้ากบหล่อนมาลากลงน้ำไปตั้งนานแล้ว ป่านนี้คงจะ...))
.
.
"ฉันไม่ได้ถามมั้ง แค่นี้นะ บาย" ตัดบทเพราะรำคาญยายตัวแสบที่มักจะสรรหาเรื่องทะลึ่งชวนให้ใจเต้นตึกตักมาเล่าให้ฟังบ่อยๆ ไม่ได้คิดตามไปว่ายายเฟย์จะทำอะไรแบบนั้นได้หรอกนะ เพราะยายหอมนั่นหญิงไทยแท้ๆทุกกระเบียดนิ้ว ไม่ทำเรื่องอย่างที่ยายแก้วพูดได้แน่นอน แต่เพราะเห็นว่ามันดึกแล้วแก้วเองก็ทำงานทั้งวัน แค่ต้องมารับฟังปัญหาบ้าบอของเธอเกือบๆสองชั่วโมงมันก็ดูจะมากเกินไปแล้ว จึงอยากให้เพื่อได้พัก
.
.
.
"คิกคิก ตลกรับประทานเหลือเกินนะไอหนังเรื่องเนี้ย" วางหูได้สักพักก็ออกมานั่งเปิดทีวีดูในห้องรับแขก ในเวลาเกือบๆจะเที่ยงคืนแบบนี้คงหาอะไรดูมากไม่ค่อยได้ แต่ก็ต้องดูเพื่อสะกดจิตไม่ได้ตัวเองหลับไปเสียก่อนคุณชายผู้รักความสะอาดจะออกมาจากห้อง วันนี้เธอทั้งเพลียทั้งเหนื่อย แต่เข้าก็คงจะไม่ต่างกันเท่าไหร่ แถมยังฝ่าฝนกลับบ้านมาเสียด้วย ก่อนจะนึกขึ้นได้แล้วไปหยิบยาแก้ไข้มาเตรียมไว้
.
.
"...ฟอด....กอดหน่อยครับ หนาวๆ" ยกกล่องยาออกมาจากตู้ได้ก็หยิบขวดยาแก้ไข้ขึ้นมา กำลังจะปิดกล่องยาก็ได้รับสัมผัสอุ่นๆจากร่างกายแกร่งสวมกอดเข้าทางด้านหลังอีกครั้งของวันนี้ หนำซ้ำยังถูกขโมยห้อมแก้มไปอีกนับครั้งไม่ถ้วน จบด้วยการซุกใบหน้าหล่อเข้าที่ซอกคอขาวของตัวเอง ท่าเดียวกันกับเมื่อชั่วโมงก่อนหน้าเป๊ะ!!.... ตอนนี้หน้าเธอคงแดงอย่างกับลูกตำลึงสุกที่ถูกต้มอยู่ในหม้อเดือดๆเป็นแน่ มันคงทั้งแดงและเห่อร้อนขึ้นมาเพราะฝีมือคนข้างหลังนี่แหล่ะ
.
.
'ฮึ่ย......อยากระเบิดตัวเองตาย อายจุงเบย.........'
.
.
 
"กลายเป็นเด็กขี้อ้อนไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ... นายหมีดำ" ตีเบาๆอย่างไม่ตั้งใจเท่าไรนักลงที่มือแกร่งที่โอบเอวของตนเองอยู่ ก่อนเอนกายพิงเข้ากับไหล่หนาของคนตัวโต แล้วหันหน้าไปสบตากับเด็กโข่งด้านหลัง ใช้นิ้วชี้ข้างนึงจิ้มเข้าที่อกแกร่งเบาๆ เดี๋ยวนี้เล่นกีฬามหาวิทยาลัยจนมีกล้ามอกแล้วเหรอเนี่ย?! -////////////////- 'ฮึ่ย .... หน้ายายแก้วกะความคิดลามกของยายแก้วลอยมาในหัวอีกแล้ว!!' [หืม .... เกี่ยวกับฉันไหมเนี่ย? : แก้วใจ] ก่อนจะได้คิดอะไรออกอ่าวไปไกล ก็ถูกประทับสัมผัสนุ่มและยืดหยุ่นที่เรียวปากสวยเบาๆ
.
.
"ตั้งแต่เจอกระต่ายเน่าตัวเนี้ยะแหล่ะครับ ....จุ๊บ...."
.
.
.
"บ้า >/////<" ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการก้มหน้าซบเข้าที่อกแกร่งหนาแน่นไปด้วยมัดกล้ามเนื้อนั่นอีกแล้ว ทั้งเขินทั้งอาย อาจเป็นเพราะเราทั้งคู่มีร่างกายที่เปลี่ยนไปมากขึ้น โตขึ้น  เข้าใจอะไรกันมากขึ้น ความคิดอะไรๆก็เลยมีมากขึ้นตามไปด้วย [ความคิดอะไรคะ? : แก้วใจ // มาบ่อยนะแก่ช่วงนี้อ่ะ ตอนของแกมันตอนหน้าย่ะ!!! : พรปวีย์]
.
.
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
 
.
 
"พรุ่งนี้ป๊อบจะย้ายไปอยู่ข้างนอกนะ ของป๊อบไม่เยอะอยู่แล้วเดี๋ยวเรียกรถขนของเข้ามารอบเดียวก็คงหมด" ทานยาดื่มน้ำตามคำบัญชาของคนสวยเสร็จก็โอบไหล่เล็กมานั่งด้วยกันที่โซฟาหน้าทีวี สบตาและกอบกุมมือเล็กๆนั่นเอาไว้ กันไม่ให้คนสวยลุกหนีเขาออกไปเสียก่อนที่เขาจะพูดจบ เรื่องที่เขาจะพูดต่อจากนี้ เขาคิดมาตั้งแต่ระหว่างทางที่ปั่นกลับมาบ้าน ระหว่างที่อาบน้ำเกือบครึ่งชั่วโมง ก็ตัดสินใจว่าควรจะพูดเสีย ไม่อยากให้มีการเข้าใจผิดและคิดไปเองแบบนั้นอีกแล้ว
.
.
 
"อะไรนะ? ป๊อบ ฟะ ฟาง...ฟางนึกว่าเราเข้าใจกันแล้วเสียอีก ฮึก....." ตามคาด เมื่อเขาเอ่ยปากบอกว่าจะย้ายออกไป คนสวยก็แทบจะลุกหนีเขาอย่างร้อนรนประหนึ่งว่าไม่อยากจะนั่งชิดติดกันแบบเมื่อก่อนหน้าอีกแล้ว เขายื้อฉุดมือเรียวให้กลับลงมานั่งด้วยกันเหมือนเดิม พร้อมกับโอบไหล่เล็กที่กำลังสั่นเทา ... เขาทำคนสวยร้องไห้อีกแล้ว
.
.
 
"อ่ะ เดี๋ยวสิครับ คนดีไม่ร้องนะครับ จุ๊บ.....ก็อย่างที่ฟางบอกน่ะแหล่ะ ป๊อบต้องทำกิจกรรม ฟางก็ยุ่งที่ทำงาน เราอาจจะไม่ได้ดูแลกันและกันให้ดีเท่าที่ควร" พยายามใช้เหตุผลเกลี้ยกล่อมพร้อมกับจูบซ้ำๆเข้าที่ริมฝีปากสวย เพื่อไม่ให้คนตัวเล็กคิดมากและพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกมาอีก
.
.
.
 
" ป๊อบก็เลยอยากออกไปให้คนอื่นดูแลมากกว่าใช่ไหมล่ะ ไม่ต้องมาจูบนะ !!คนบ้าๆๆๆๆ!!!!!"
.
.
to be con ....
 
*ขอโทษนะคะที่ไม่ได้มาต่อเสียนานมากๆ ขอโทษจริงๆค่ะ *ยอมรับผิดทุกข้อกล่าวหาที่ฉันนั้นทิ้งเธอไป ...โอ้เย #ร้องเพลง* และขอบคุณที่ยังติดตามไรเตอร์เต่าคนนี้นะคะ ขอบคุณมากค่ะ *โค้ง*


เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
 
เรื่องสั้นเรื่อง คาปูชิโน่  ภาค 2 แก้วที่ 7
 
 
"ใครน่ะ? ....."
.
.
 
"หนาว....ขอผ้าเช็ดตัวหน่อยสิครับ"
 
 
 
 
"เอ่อ อ่ะ อือ ระ รอเดี๋ยวนะ " แทบไม่เชื่อสายตาว่าชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า คือคนที่ถูกเธอทำร้ายจิตใจไปเมื่อเช้า หมดหวังไปแล้วว่าเขาจะใยดี แต่สุดท้ายเขากลับมา กลับมาหาผู้หญิงปากร้าย ใจดำอย่างเธออีกครั้ง .... นี่มันความจริงหรือความฝันกันแน่นะ
.
.
 
"ฮัดชิ่ว!....อา เซ็งเลย ฝนตกหนักเป็นบ้า ปั่นจักรยานมาเกือบไม่ได้  ดีนะที่มาถึงห้องจนได้" ยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กในกับมือหนาเพื่อนำไปใช้ซับน้ำที่เกาะพราวอยู่เต็มศีรษะให้แห้งไป ชายหนุ่มบ่นออกมาเบาๆกับสภาพอากาศที่อยู่ด้านนอก ทำเหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นที่นี่ เมื่อเช้านี้
.
.
 
"........................" สิ่งที่เธอทำได้ก็แค่เพียง ยืนนิ่งๆโดยไม่กล้าสบตาเขาสักครั้ง อาจเพราะในใจยังสับสนอยู่ว่านี่มันความจริงหรือความฝันกันแน่ ? เขากลับมา กลับมาพร้อมกับการกระทำปรกติทั้งที่หัวใจเธอเต้นผิดปรกติมาทั้งวันเนี่ยนะ? หรือเรื่องเมื่อเช้าไม่ได้เกิดขึ้นจริง .... ส่ายหัวเบาๆเพื่อไล่ความคิดไร้สาระออกไปก่อนจะได้ยินเสียงทุ้มๆที่คุ้นเคยกระซิบที่ข้างหู
.
.
 
"ขอนมอุ่นๆ 3 สักแก้วได้ไหมครับ ป๊อบหิวจนไส้จะกิ่วอยู่แล้ว กินอะไรไม่ได้เลยอ่ะ...ตั้งแต่เช้า"
.
.
 
"อ่ะ อ๊ะ อือ อืม " รู้ตัวว่าตอนนี้อยู่ใกล้ชิดกันมากเพียงใด สัมผัสชื้นจากด้านหลังทำให้รู้ว่าสิ่งที่แยกเธอออกจากเขามีเพียงแค่เสื้อตัวบางคั่นกลางเท่านั้น ลมหายใจอุ่นยังคงฝังอยู่ที่ซอกคอขาว แต่ก็ยังไม่ละความคิดเรื่องความฝันหรือความจริงออกไปจากสมองได้
.
.
"อะไรกัน....มันเกิดอะไรขึ้น ...หรือเราฝันไป?   อื้อ เย็นนะ.......ป๊อบ" ก่อนจะได้คิดอะไรเตลิดเปิดเปิงไปมากกว่านี้ก็ได้รับสัมผัสชื้นและเย็นจากทางด้านหลัง เมื่อกี๊ยังรู้สึกว่าอุ่นๆที่ตรงต้นคอแต่ตอนนี้กลับเย็นเฉียบบริเวณหางตา มือแกร่งที่คุ้นเคยโอบรอบเอวบางไว้ไม่ให้เคลื่อนที่หนีออกจากตรงนั้นได้ เอี้ยวใบหน้าสวยหันไปหาต้นเหตุแห่งความเย็นเพื่อจะต่อว่า กลับเจอะเข้ากับใบหน้าเข้มที่ยกยิ้มกว้างเสียจนอ้าปากพูดไม่ออก ทำได้เพียงแค่ยืนนิ่งๆราวกับว่าเต็มใจรับสัมผัสชื้นเสียอย่างนั้น
.
.
 
"หอมจัง  จุ๊บๆๆ ตาบวมเป็นกระต่ายตาปูดขนาดนี้แล้วยังสวยเลย แฟนใครเนี่ย?" คนตัวโตกว่าอาศัยจังหวะที่เธอกำลังยืนนิ่งหมุนตัวให้หันหน้าเข้ามาหากัน ก่อนจะโอบรอบเอวบางของเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับทำให้รับรู้ถึงความเย็นมากยิ่งขึ้น ก็คนตัวโตตรงหน้ากอดกระชับเธอแน่นขึ้นอีกเสมือนกลัวว่าเธอจะหายไป เขาก็อาจจะคิดเหมือนกัน .... ว่านี่เป็นความฝันหรือความจริงกันแน่
.
.
.
"ฟาง....ขอโทษนะเรื่องเมื่อเช้า ฟางไม่ได้อยากจะพูดแบบนั้นจริงๆหรอก....ฟาง" ไร้ซึ่งคำต่อว่าใดๆจากเรียวปากสวยโทษฐานที่เขาพรมจูบที่ดวงตาลูกกวางนั่น ทั้งยังกอดเธอเสียแน่นแบบนั้น คนตัวเล็กกลับยืนนิ่งรองรับการกระทำที่โหยหาของเขา ความรู้สึกทั้งรักทั้งหวงเมื่อสองสามวันที่มีปัญหากัน ก่อนจะได้รับสัมผัสการสั่นน้อยของคนตัวเล็กหัวใจของเขาก็แทบแตกสลาย
.
.
 
"ป๊อบรู้ครับ แค่ฟางไม่ไปกับหมอนั่นป๊อบก็รู้แล้ว .... ขอโทษนะครับที่ทิ้งไว้ที่ห้องคนเดียว ...ฟอด...." นาทีนี้เขาไม่ได้คิดว่าเป็นความผิดของใครอีก รักแท้คงต้องการการพิสูจน์ และเขาเชื่อว่าเขาและเธอได้ผ่านพ้นการทดสอบนั้นมาแล้ว ถึงได้รับรู้ว่าการขาดหายไปซึ่งตัวตนของกันและกันนั้น มันทรมานเพียงใด เขาไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้หากปราศจากผู้หญิงตรงหน้า และก็มั่นใจเช่นกันว่าเธอก็คงไม่สามารถอยู่ได้หากไร้เขาข้างกาย
.
.
 
"ฟาง...ฮึก...ฟางกลัวป๊อบจะทิ้งฟางไปจริงๆ ฟาง....ฮึก....ฮือ....." ยิ่งคนตัวเล็กได้รับการสัมผัสตอบจากเขา ไม่ว่าจะเป็นการกอดหรือการหอมแก้มนิ่มนั้น ก็ยิ่งสะอื้นไห้มากกว่าเดิมคงเพราะรับรู้ได้ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน เรากำลังกลับมาหากันในโลกของความเป็นจริง คนสวยยังคงหอมและน่าสัมผัสเป็นที่สุด ......
. .
.
"โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะครับ ดูสิ ตาจะถลนออกมานอกเบ้าอยู่แล้ว พรุ่งนี้ไปทำงานไม่ได้แน่ๆ ฮ่าๆๆ จุ๊บ.....หวานจัง" เชยคางมนให้เงยขึ้นมาสบตากัน เพราะตั้งแต่เริ่มร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดเขาก็เอาแต่ก้มหน้า ซุกเข้ากับอกแกร่งของตนเอง ก่อนจะเผลอแตะจมูกและริมฝีปากเข้าที่แก้มซ้ายแก้มขวา ลูกตาและใบหน้าสวย ..... แค่เผลอเท่านั้นจริงๆครับ ^___^
.
.
 
"อื้อ ป๊อบอย่าสิ ตัวเองเปียกอยู่นะ อื้อ...... ไปอาบน้ำเลย" เป็นสัญญาณที่ดี เมื่อคนตัวเล็กเริ่มลดการสะอื้นลง แถมยังยกมือขึ้นมาผลักอกเขา หลบใบหน้าสวยออกจากการรุกล้ำที่เขากำลังเผลอทำอยู่ ก่อนจะตีที่ไหล่เบาๆแล้วไล่ไปอาบน้ำ จำใจต้องปล่อยคนสวยให้เป็นอิสระ ไม่อย่างนั้นคงจะต้องเปียกด้วยกันทั้งคู่ [ทันเหรอคะ? ตอนนี้เปียกหมดแล้วเพื่อนฉัน!! : แก้วใจ] ก่อนจะหอมแก้มคนตัวเล็กอีกครั้งเมื่อปล่อยมือออกมา
.
.
 
"อย่าพึ่งนอนนะ ป๊อบมีเรื่องจะคุยด้วย ....ฟอด..."
.
.
 
"ป๊อบปี้!!!"
 
 
 
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
 
.
.
 
((แหมๆ เลี่ยนอ่ะ ไม่ต้องใช้มารยาอะไรเลยนะเนี่ยเพื่อนสาวเรา จู่ๆเด็กหน้าหมีก็กลับมาตายรังซะและ ยังไม่ทันถึง 24 ชม.เลยอะ งี้แหล่ะน้าที่เขาว่ากันว่า"กินเด็กแล้วจะเป็นอมตะ"แกเลยปลอดภัย หมีไม่เข้าใจผิด)) เดินกลับมาที่ห้องนอนของตัวเองก่อนจะล้มตัวลงนอนที่ฟูกนิ่มของตัวเอง ก็เด็กหน้าหมีบอกให้รอคุยกันก่อน เมื่อตอนนี้เข้าใจกันแล้วก็เลยไม่อยากขัดใจ เจ้าตัวคงจะมีอะไรอยากพูดจริงๆ   กลับมายกโทรศัพท์พูดขึ้นอีกครั้ง ..... เฮอะ ยายม้าดีดกระโหลกนี่หูดีจริงๆให้ตายสิ ขนาดที่ยินคุยอยู่กะป๊อบปี้นั่นที่หน้าห้องนะ ยายตัวแสบได้ยินได้ไง? โดนล้อไปอีกนานแน่เรา เฮ่อ .....
.
.
            .....แต่ก็ช่างเหอะ ตอนนี้กำลังมีความสุขอยากล้อก็ล้อไป.....
.
.
"พูดมากน่า แล้วยายเฟย์ล่ะ" ปิดสปีกเกอร์โฟนแล้วกรอกเสียงลงไปพร้อมกับยกมือถือแนบใบหูสวย เกิดยายบ้านั่นพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกมา ป๊อบปี้มาได้ยินเข้า ใจแตกกันพอดี [คิดว่ามันจะใจแตกเพราะคำพูดฉันงั้นเหรอ??? : แก้วใจ] ก่อนจะถามหาเพื่อนรักอีกคนนึงที่พอจะเดาได้ว่าคงจะคืนดีกับน้าข้างบ้านแล้ว จึงวางสายไป .... ไอความรักนี่มันซับซ้อนเสียจนเวียนหัวเอาเรื่องอยู่เหมือนกันนะ ทำให้สุขได้ ทำให้ทุกข์ได้ ทำให้ร้องไห้ และทำให้หัวเราะง่ายๆแค่เพียงข้ามวัน จากนี้ไปทั้งเขาและเธอไม่รู้ว่าจะต้องร้องไห้หรือหัวเราะไปด้วยกันได้อีกซักกี่ครั้งกันนะ....
.
.
((แกคิดว่าคนอินโนเซนท์อย่างยายเฟย์จะอยู่ฟังรึเจ้าคะ? เป็นไปไม่ได้ ว่าที่สามีน้ากบหล่อนมาลากลงน้ำไปตั้งนานแล้ว ป่านนี้คงจะ...))
.
.
"ฉันไม่ได้ถามมั้ง แค่นี้นะ บาย" ตัดบทเพราะรำคาญยายตัวแสบที่มักจะสรรหาเรื่องทะลึ่งชวนให้ใจเต้นตึกตักมาเล่าให้ฟังบ่อยๆ ไม่ได้คิดตามไปว่ายายเฟย์จะทำอะไรแบบนั้นได้หรอกนะ เพราะยายหอมนั่นหญิงไทยแท้ๆทุกกระเบียดนิ้ว ไม่ทำเรื่องอย่างที่ยายแก้วพูดได้แน่นอน แต่เพราะเห็นว่ามันดึกแล้วแก้วเองก็ทำงานทั้งวัน แค่ต้องมารับฟังปัญหาบ้าบอของเธอเกือบๆสองชั่วโมงมันก็ดูจะมากเกินไปแล้ว จึงอยากให้เพื่อได้พัก
.
.
.
"คิกคิก ตลกรับประทานเหลือเกินนะไอหนังเรื่องเนี้ย" วางหูได้สักพักก็ออกมานั่งเปิดทีวีดูในห้องรับแขก ในเวลาเกือบๆจะเที่ยงคืนแบบนี้คงหาอะไรดูมากไม่ค่อยได้ แต่ก็ต้องดูเพื่อสะกดจิตไม่ได้ตัวเองหลับไปเสียก่อนคุณชายผู้รักความสะอาดจะออกมาจากห้อง วันนี้เธอทั้งเพลียทั้งเหนื่อย แต่เข้าก็คงจะไม่ต่างกันเท่าไหร่ แถมยังฝ่าฝนกลับบ้านมาเสียด้วย ก่อนจะนึกขึ้นได้แล้วไปหยิบยาแก้ไข้มาเตรียมไว้
.
.
"...ฟอด....กอดหน่อยครับ หนาวๆ" ยกกล่องยาออกมาจากตู้ได้ก็หยิบขวดยาแก้ไข้ขึ้นมา กำลังจะปิดกล่องยาก็ได้รับสัมผัสอุ่นๆจากร่างกายแกร่งสวมกอดเข้าทางด้านหลังอีกครั้งของวันนี้ หนำซ้ำยังถูกขโมยห้อมแก้มไปอีกนับครั้งไม่ถ้วน จบด้วยการซุกใบหน้าหล่อเข้าที่ซอกคอขาวของตัวเอง ท่าเดียวกันกับเมื่อชั่วโมงก่อนหน้าเป๊ะ!!.... ตอนนี้หน้าเธอคงแดงอย่างกับลูกตำลึงสุกที่ถูกต้มอยู่ในหม้อเดือดๆเป็นแน่ มันคงทั้งแดงและเห่อร้อนขึ้นมาเพราะฝีมือคนข้างหลังนี่แหล่ะ
.
.
'ฮึ่ย......อยากระเบิดตัวเองตาย อายจุงเบย.........'
.
.
 
"กลายเป็นเด็กขี้อ้อนไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ... นายหมีดำ" ตีเบาๆอย่างไม่ตั้งใจเท่าไรนักลงที่มือแกร่งที่โอบเอวของตนเองอยู่ ก่อนเอนกายพิงเข้ากับไหล่หนาของคนตัวโต แล้วหันหน้าไปสบตากับเด็กโข่งด้านหลัง ใช้นิ้วชี้ข้างนึงจิ้มเข้าที่อกแกร่งเบาๆ เดี๋ยวนี้เล่นกีฬามหาวิทยาลัยจนมีกล้ามอกแล้วเหรอเนี่ย?! -////////////////- 'ฮึ่ย .... หน้ายายแก้วกะความคิดลามกของยายแก้วลอยมาในหัวอีกแล้ว!!' [หืม .... เกี่ยวกับฉันไหมเนี่ย? : แก้วใจ] ก่อนจะได้คิดอะไรออกอ่าวไปไกล ก็ถูกประทับสัมผัสนุ่มและยืดหยุ่นที่เรียวปากสวยเบาๆ
.
.
"ตั้งแต่เจอกระต่ายเน่าตัวเนี้ยะแหล่ะครับ ....จุ๊บ...."
.
.
.
"บ้า >/////<" ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการก้มหน้าซบเข้าที่อกแกร่งหนาแน่นไปด้วยมัดกล้ามเนื้อนั่นอีกแล้ว ทั้งเขินทั้งอาย อาจเป็นเพราะเราทั้งคู่มีร่างกายที่เปลี่ยนไปมากขึ้น โตขึ้น  เข้าใจอะไรกันมากขึ้น ความคิดอะไรๆก็เลยมีมากขึ้นตามไปด้วย [ความคิดอะไรคะ? : แก้วใจ // มาบ่อยนะแก่ช่วงนี้อ่ะ ตอนของแกมันตอนหน้าย่ะ!!! : พรปวีย์]
.
.
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
 
.
 
"พรุ่งนี้ป๊อบจะย้ายไปอยู่ข้างนอกนะ ของป๊อบไม่เยอะอยู่แล้วเดี๋ยวเรียกรถขนของเข้ามารอบเดียวก็คงหมด" ทานยาดื่มน้ำตามคำบัญชาของคนสวยเสร็จก็โอบไหล่เล็กมานั่งด้วยกันที่โซฟาหน้าทีวี สบตาและกอบกุมมือเล็กๆนั่นเอาไว้ กันไม่ให้คนสวยลุกหนีเขาออกไปเสียก่อนที่เขาจะพูดจบ เรื่องที่เขาจะพูดต่อจากนี้ เขาคิดมาตั้งแต่ระหว่างทางที่ปั่นกลับมาบ้าน ระหว่างที่อาบน้ำเกือบครึ่งชั่วโมง ก็ตัดสินใจว่าควรจะพูดเสีย ไม่อยากให้มีการเข้าใจผิดและคิดไปเองแบบนั้นอีกแล้ว
.
.
 
"อะไรนะ? ป๊อบ ฟะ ฟาง...ฟางนึกว่าเราเข้าใจกันแล้วเสียอีก ฮึก....." ตามคาด เมื่อเขาเอ่ยปากบอกว่าจะย้ายออกไป คนสวยก็แทบจะลุกหนีเขาอย่างร้อนรนประหนึ่งว่าไม่อยากจะนั่งชิดติดกันแบบเมื่อก่อนหน้าอีกแล้ว เขายื้อฉุดมือเรียวให้กลับลงมานั่งด้วยกันเหมือนเดิม พร้อมกับโอบไหล่เล็กที่กำลังสั่นเทา ... เขาทำคนสวยร้องไห้อีกแล้ว
.
.
 
"อ่ะ เดี๋ยวสิครับ คนดีไม่ร้องนะครับ จุ๊บ.....ก็อย่างที่ฟางบอกน่ะแหล่ะ ป๊อบต้องทำกิจกรรม ฟางก็ยุ่งที่ทำงาน เราอาจจะไม่ได้ดูแลกันและกันให้ดีเท่าที่ควร" พยายามใช้เหตุผลเกลี้ยกล่อมพร้อมกับจูบซ้ำๆเข้าที่ริมฝีปากสวย เพื่อไม่ให้คนตัวเล็กคิดมากและพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกมาอีก
.
.
.
 
" ป๊อบก็เลยอยากออกไปให้คนอื่นดูแลมากกว่าใช่ไหมล่ะ ไม่ต้องมาจูบนะ !!คนบ้าๆๆๆๆ!!!!!"
.
.
to be con ....
 
*ขอโทษนะคะที่ไม่ได้มาต่อเสียนานมากๆ ขอโทษจริงๆค่ะ *ยอมรับผิดทุกข้อกล่าวหาที่ฉันนั้นทิ้งเธอไป ...โอ้เย #ร้องเพลง* และขอบคุณที่ยังติดตามไรเตอร์เต่าคนนี้นะคะ ขอบคุณมากค่ะ *โค้ง*