Coffee In My Heart

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

& เรื่องสั้นเรื่อง เอสเปรสโซ่ ภาค 2 แก้วที่ 2 &

 

"อยากทานอะไร" 

"อืม....อะไรก็ได้ค่ะ" 

"ลาบอิสาน น้ำตก ซกเล็ก ส้มตำปลาร้าเป็นไง?" 

 

.....

.........

 

"ว้าว....ดีค่ะ พูดแล้วน้ำลายไหลเลย ฮิฮิ นั่นค่ะ ร้านนั้น เฟย์มากะยายแก้วยายฟางบ่อยๆ แซบเว่อร์" 

"หา.....ดะ เดี๋ยวเฟย์ เฟย์" 

 

พูดไปแบบนั้น กะให้คนสวยวีนเอาเล่นๆ ก็แม่ทูนหัวนิ่งๆ อึ้งๆ มึนๆมาตั้งแต่เช้า เลยแหย่เสียหน่อย กลับปรากฏว่าเป็นเขาเองที่โดนน็อคกลับมา 

กบไม่เคยทานครับแม่ จะไหวไหมครับเนี่ย? 

 

 

 

"หน้าแดงอ่ะกบ เผ็ดหรอ? อ่ะน้ำ" 

"ซี้ด.....อ่า..... มะ ไม่ไหวแล้ว เผ็ด น้องครับขออะไรหวานๆแก้เผ็ดหน่อย" 

"แฟนพี่ไง หวานซ้า ....อ่ะ ขอโทษครับ เดี๋ยวผมเอาน้ำตาลสดมาให้ครับ" 

 

แม่คุณสั่งของเขาที่ได้กล่าวไปเมื่อก่อนหน้ามาครบเซ็ต ทานไปได้สักพักก็เข้าถึงความอร่อยขึ้นมา พร้อมกับความเผ็ดร้อนที่เริ่มมีมากขึ้นด้วยเช่นกัน  

สั่งของหวานมาดับความเผ็ดร้อนภายในปาก กลับได้รับความร้อนภายในใจเพิ่มขึ้นมาแทนที่ ก็ไอสายตาหวานเยิ้มของบริกรหนุ่มหน้าขาว ที่ใช้มองหญิงสาวของเขาเนี่ย มันน่าจริงๆ 

 

  

"ทำไมต้องทำหน้าดุด้วย แค่ทำหน้าเฉยๆชาวบ้านเค้าก็กลัวกันหมดแล้ว มีเจ้านายผีดิบเหมือนยายแก้วเลยแฮะเรา" 

"มันมองหน้าเฟย์ เขื่อนไม่ชอบ!! ยังดีนะที่มันตาถึงรู้ว่าเฟย์มีแฟนแล้ว ไม่งั้นมันโดนอัดไปแล้ว เฮอะ!"

 

เผลอส่งสายตาดุให้บริกรหนุ่มด้วยความตั้งใจ ทำให้ชายหนุ่มรีบผละออกไป แล้วไม่กล้ามองผู้หญิงของเขาอีก ก่อนจะถูกเอาไปเปรียบเทียบกับเจ้านายของเพื่อนหญิงสาว เจ้านายชาวญี่ปุ่นคนนั้น 

ขอโทษเหอะ ความดิบที่เท่าๆกันในเวลานี้เนี่ย อายุของเขา 32 นะครับ แต่หมอนั่นมันพึ่ง 24 เอง ยอมให้หมอนั่นมันดิบไปคนเดียวดีกว่าครับ เดี๋ยวคนสวยตรงหน้าเกิดคิดอยากจะแก่นแก้ว เซี้ยวซ่าเหมือนน้องแก้วใจขึ้นมา ไม่ไหวจะเคลียนะครับ

 

 

"มั่ว.....ไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย ชิ" 

"ซี้ด....เผ็ดอ่ะ.....ว่าไงนะครับ?" 

"เปล่าค่ะ บอกว่าเลิกพูดแล้วก็ดื่มน้ำตาลสดแก้เผ็ดไปซะเถอะค่ะเจ้านาย" 

 

ทำมาเป็นตู่เอาเราไปเป็นแฟนเนียนๆซะงั้น บอกรักสักคำก็ไม่มี ชิ แค่ได้จูบคนสวยๆอย่ามาเหมาว่าเธอจะยอมเขาง่ายๆนะ แต่ก็ปฏิเสธไปแบบจริงจังไม่ได้เสียทีเดียว ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน 

ก็คนมันมีใจให้เขาไปแล้วอ่ะ แค่อยากเล่นตัวนิดนึง นะ..... 

 

@@@@@@@@@@@@@@@@

 

 

"อ้าว ตาเขื่อนมาพอดี มาเข้ามาก่อน อ่ะน้องมิ้นไหว้พี่เขาสิลูก // สวัสดีค่ะพี่เขื่อน >////<"

"สวัสดีครับลุงก้องเกริก สวัสดีครับน้องมิ้น // สวัสดีค่ะท่าน สวัสดีค่ะคุณหนูมิ้น" 

"เดี๋ยวลุงจะให้เลขาฯ คุยรายละเอียดให้เลขาฯ เราฟังนะ ส่วนพวกเราไปทางนู้นดีกว่า ลูกมิ้นเขาเตรียมเค้ก วนิลลาอร่อยๆไว้สำหรับพี่เขื่อนโดยเฉพาะเลย ป่ะ // คุณพ่อก็...>///<..."

"อ่ะ คือ เอ่อครับ....ฝากด้วยนะพรปวีย์" 

".........." 

 

เหอะ บ่ายมีงาน?... หมายถึงเธอใช่ไหมที่มีงาน ส่วนเขาน่ะ ใช่เหรอ? ขัดใจไปก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมา เพราะสุดท้ายแล้วทุกอย่างก็อยู่ที่การตัดสินใจของเขา ถ้าสิ่งที่เขาทำกับเธอ ก็แค่เรื่องสนุกๆที่เขาเคยทำกับผู้หญิงคนอื่นๆเหมือนกัน เธอจะเรียกร้องอะไรได้? 

คนที่ตัดสินใจเลือกที่จะรอ คือเธอเอง เขาไม่เคยร้องขออะไร ไม่ได้ให้ความหวัง ไม่ได้อ้อนวอนให้เธอเพรียกหาเขา เพราะฉะนั้น ก็จงอยู่ในพื้นที่ของตัวเอง แล้วตัดสินใจทำอะไรเพื่อหัวใจของตัวเอง...เสียที 

 

 ....

........

"เป็นอะไร เงียบตั้งแต่ออกจากที่บริษัทน้องมิ้นมาแล้ว หิวเหรอ? แวะทานอะไรก่อนมั้ย จะทุ่มละ" 

"ไม่ เฟย์จะกลับบ้าน อยากพัก!!"

 

บางครั้งก็อยากจะตัดใจจากผู้ชายตรงหน้าให้ได้แบบจริงๆจังๆเสียที แต่ลึกๆแล้วก็ยังเฝ้าจงรักภักดีต่อเขา เธอก็ไม่ได้ต้องการเรียกร้องอะไรจากเขาไม่ใช่หรือ แค่ได้แอบรักเหมือนเมื่อก่อน  

แค่นั้น....ทำไมต้องตัดใจด้วยล่ะ 

 

แต่สิ่งที่ปล่อยออกมาจากกลีบปากบาง กลับตรงกันข้ามกับความรู้สึกในด้านดีไปเสียหมด 

 

 

"ไม่เอาน่า เฟย์มีอะไรก็พูดมาตรงๆสิ อย่าทำตัวเป็นเด็ก ๆ โตแล้วนะครับ" 

"..................ใช่สิ เฟย์มันเด็กนี่ ไม่น่ารักเหมือนคุณหนูมิ้นอะไรนั่นใช่ไหม? ฮึ เค้กวนิลลาอร่อยดีไหมคะ? เฟย์จะลง ปลดล็อคประตูนะ เฟย์จะลงๆๆๆๆ" 

"ว่าแล้วต้องเป็นเรื่องนี้ เฟย์ข้องใจก็ถามเขื่อนสิ ไม่เห็นต้องคิดไปเองเลย น้องมิ้นก็แค่ไม่ค่อยได้เข้าสังคม เลยไม่มีเพื่อน นานๆจะมีคนเข้าไปหาที่บริษัทเลยออกจะตื่นเต้นที่ได้รับแขกก็เท่านั้นเอง ลุงก้องเกริกก็แค่อยากหาเพื่อนให้ลูกสาว...."

 

สังเกตได้ถึงความเงียบงันที่บังเกิดขึ้นในบีเอ็มดับบลิวของตัวเอง ตั้งแต่เข้าไปคุยงานตอนบ่าย ออกจากห้องทำขนมมา คนสวยข้างๆก็รายงานถึงสาระสำคัญของสิ่งที่ได้รับผิดชอบในวันนี้ก่อนขึ้นรถ เขาสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนไปในสายตาที่คนสวยส่งมา ระหว่างที่นั่งทานอาหารกับตอนนี้แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง 

ได้รับรู้ถึงความน้อยใจของคนสวยก็เข้าใจในทันที แม่คุณก็แค่หึงแบบเด็กๆเท่านั้นเอง เขารับรู้ความรู้สึกของเธอเพราะเขาเองก็รู้สึกเช่นนั้น เมื่อวานตอนที่เห็นพนักงานบริษัทของตนเองคุยจ๊ะจ๋ากับคนสวยของเขาในห้องอาหารที่งานเลี้ยงของตัวเองก็แทบควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ไหวเช่นกัน 

เลยโกหกคำโตออกไปให้คนสวยผ่อนคลาย ว่าไม่ได้มีอะไรในกอไผ่จริงๆ 

 

 

 

"...............เฟย์จะลง ฮึก...." 

"อ่า โอเคๆ เขื่อนยอมรับว่าคุณลุงก้องเกริกอยากจับคู่ให้เขื่อนกับน้องมิ้น เพราะครอบครัวเราสนิทกันมานาน และน้องมิ้นก็ดูจะมีใจให้เขื่อนอยู่ไม่น้อย.....แต่มันจะมีประโยชน์อะไร ถ้าใจของเขื่อนให้เฟย์ไปหมดแล้ว เขื่อนไม่ได้คิดอะไรกับน้องมิ้นมากไปเกินกว่าความเป็นพี่ชายน้องสาว ไม่ว่าตรงนั้นจะมีเฟย์ยืนอยู่หรือเปล่า เขื่อนก็จะไม่ทำอะไรให้เฟย์ไม่สบายใจนะครับ" 

 

คนสวยของเขาจบปริญญามาด้วยความเพียรพยายาม ไม่ได้จับฉลากหรือส่งไก่ไปเซ่นอาจารย์ให้จบ เธอจึงเลือกที่จะไม่ไว้ใจเสือผู้หญิงที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะสิ้นลายอย่างเขา สุดท้ายเขาก็ต้องเลือกที่จะพูดความจริงออกไป 

พร้อมกับระบายความรู้สึกในใจของตัวเองออกมา หัวใจของเขาอยู่ที่เธอมานานมากแล้ว 

เขารักเธอ....รักมาก

 

 

"...............เฟย์จะลง ฮึก...." 

"เฟย์ครับ....." 

"ฮึก....ไม่อยากเดินย่อยเค้กหรือไง ไหนบอกจะพาไปทานข้าวเย็น....เดี๋ยวท้องก็แตกกันพอดี" 

"อ่า.....คะ ครับ" 

 

@@@@@@@@@@@@@@@@

 

 

"ฟู่ว.....อากาศเย็นจัง อ๊ะ ... ขอบคุณค่ะ" 

"............." 

"ทะ...ทำไมไม่พูดอะไรบ้างล่ะคะ โกรธเหรอที่เฟย์ทำนิสัยเด็กๆ ก็....เอ่อ" 

"............." 

"กบบ้า!! หยุดเดินนะ !! ....หันหน้ามานี่ !!"

"............." 

"ฮึ่ย ทำไมไม่พูดเล่า เฟย์จะงอนแล้วนะ พูดสิพูดๆๆๆๆๆๆๆ" 

 

ปาดน้ำตาได้ ก็เดินลงจากรถเพื่อสัมผัสกับความหนาวเย็นข้างนอก แต่หัวใจกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก แม้เขาจะไม่ได้เอ่ยคำว่ารักตรงๆ แต่สายตาที่ถูกส่งมาก็ทำให้เธอเชื่อได้ไม่ยาก ว่าเขารู้สึกเช่นนั้นจริงๆ 

หัวใจเขาเป็นของเธอ....หมายถึงเขารักเธอใช่ไหม? 

 

สลัดความกังวลทิ้งไป ในเมื่อเขาพูดออกมาอย่างนั้น จะดื้อรั้นไม่เชื่อไปทำไม เพราะอย่างไรสุดท้ายเป็นเขาเองที่ต้องแสดงสิ่งที่เขาพูดออกมาว่ามันจริง หรือไม่จริง 

...แต่ขอให้เป็นอย่างแรกเถอะนะ 

 

ก่อนจะเพ้อเจ้อกับความคิดของตัวเองไปมากกว่านี้ ก็สัมผัสกับเสื้อสูทตัวเดิมที่เคยได้รับมาเมื่อคืนพร้อมกับความเงียบของเจ้าของเสื้อที่ส่งมา หงุดหงิดนะ ทีเมื่อกี๊ไม่อยากให้พูดก็พูดไม่ยอมหยุด แล้วตอนนี้ล่ะ อยากให้พูดนะ มันเหงาอ่ะ....เหงาหู 

บังคับชายหนุ่มให้หยุดเดิน แล้วใช้มือเรียวยึดไปที่ใบหน้าหล่อให้หันเข้ามาหาตนเอง ก่อนจะบังคับให้พูดอะไรก็ได้ก่อนที่เธอจะฟิวส์ขาดเพราะความเจ้าอารมณ์ของตนเอง

 

 

 

"แต่งงานกันนะ" 

 

 

แต่งกันนะ