Coffee In My Heart

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

& เรื่องสั้นเรื่อง เอสเปรสโซ่ ภาค 2 แก้วที่ 1 The FIRST &

 

¯บ้ก กา รี โต รา โต๊ะ โต โต บ้ก บ้ก บ้ก กา รี โต รา โต๊ะ ¯

"ฮัลโหล สวัสดีค่ะคุณป้า เฟย์ค่ะ"

((เฟย์ทำไมไม่รับโทรศัพท์?!))

"เอ่อ....อ๊ะ ขนมปังไหม้แล้ว แค่นี้ก่อนนะคะ ตรู๊ดๆๆ"

((เดี๋ยว เฟย์ เฟย์!))

นั่งปิ้งขนมปังช็อคโกแลต พร้อมกับหยิบนมสตอเบอร์รี่ใส่กล่องเล็กๆ 2 กล่อง อาหารเช้าแบบเร่งด่วนของเธอ ก็เมื่อคืนมันนอนไม่หลับ ขยับตัวไปมาทั้งคืน เอาแต่คิดถึงเรื่องจูบของน้าชายข้างบ้านข้ามวันค่อนคืน ก็เลยตื่นสาย...

 

                                                                        “ฝันดีนะครับ พรุ่งนี้เขื่อนมารับนะ...จุ๊บ...”

อ๊าย......จะบ้าตาย คิดถึงทีไรหัวใจเต้นเป็นจังหวะ 3 ช่าทุกทีสิน่า >o< ตายแน่องค์หญิงเฟย์ ตายแน่ๆ ...เมื่อคืนมันไม่ใช่ความฝัน แต่เธอจะกลายร่างเป็นสาวใช้หรือเปล่าในวันรุ่งขึ้นนั้น .....ก็อีกเรื่อง

"ฮึ่ย....รั้วติดกันแค่นี้ คิดว่าจะหลบพ้นหรือไง ยายหัวหอม"

เออว่ะ รั้วติดกัน แล้วทำไมต้องโทรฯไปให้หอมตื่นวะเนี่ย?.... คิดได้ว่าคนสวยอยู่ใกล้แค่เอื้อมก็เลิกกดโทรฯหา แล้วมุ่งหน้าไปบ้านข้างๆทันทีที่แต่งตัวเสร็จ

ตั้งแต่ตื่นมาก็เฝ้าแต่จิ้มไอโฟนโทรฯหาคนสวย กลัวแม่ทูนหัวจะตกใจตื่น ตีปีกหนีเขาไปน่ะสิ  สัมผัสได้ถึงความตื่นตระหนกตั้งแต่เมื่อคืน ยามที่เขาเฝ้าย้ำแตะกลีบปากบางๆนั่นแล้ว หึหึ....น่ารักเป็นบ้า คนรักของเขา

ได้ยินไม่ผิดครับ เธอเป็นคนรักของผม ^____^

เอาน่า...ก็ตอนที่จูบ เธอไม่ได้ปฏิเสธอะไรก็แปลว่า หัวใจตกลงล่ะครับ อิอิ

"ตายแล้วองค์หญิงเฟย์ ตายแน่ๆ เอาไงดี ทำไงดี.....วันนี้ทำงานวันแรกในฐานะเลขาฯคุณลุง
เสียด้วยจะไปสายได้ยังไงเล่า อ๊ะจริงด้วย....โทรฯหาพี่แท็กฯให้เข้ามารับ ต้องหนีกบให้ได้.....ฮัลโหลพี่แท็กซี่คะ..."

เมื่อคืนพึ่งจุ๊บุๆกันไป จะให้มองหน้ากันติดได้ยังไง ไม่ใช่ยายแก้วนะ ที่แอบไปฟีทเจอริ่งกับเจ้านายแล้วยังเอามาเล่าให้เพื่อนฟังได้หน้าตาเฉย แร้ง!

"ขนมปัง นม...อ๊ะ กระเป๋าๆ ล่ะ?"

ฮึ่ย.....จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยเรา ตั้งแต่มีสายเรียกเข้าเป็นเบอร์คนข้างบ้านโทรมาตั้งแต่7โมงก็ไม่ยอมรับ มีมิสคอล(Mised call)ถึง 33 ครั้ง จนเวลา 7.20 น. สงสัยจะว่างจัดนะกบ! นี่ถ้าไม่แอบเอาเบอร์คุณป้าโทรฯเข้ามาก็ไม่มีทางรับสายหรอกย่ะ ฮึ่ย ขัดใจๆๆ

@@@@@@@@@@@@@@@@

"ก๊อก ๆ ๆ"

"เอ๋...ใครมาแต่เช้า? อ๊ะ พี่แท็กซี่ที่เราโทรฯเรียกให้เข้ามารับหรือเปล่า ....ว้าว มาเร็วจัง ค่าๆมาแล้วค่ะ พี่แท็กซี่รอแป๊บนะคะ กระเป๋าๆ....อาหารเช้าอ่ะครบ ไปได้"

"นึกว่าเธอจะหนีฉันออกนอกโลกไปแล้วซะอีก"

"อ่ะ ...พี่แท็ก ...กบ.... "

"ไปกันได้หรือยังครับ คุณเลขาฯ"

"............"

คิดว่าเป็นที่แท็กซี่ที่พึ่งติดต่อไปเมื่อ 2 นาทีก่อนหน้า ก็เพราะคิดว่าชายหนุ่มอาจจะมารับอย่างที่พูดจริงๆ แต่กลัวการเผชิญหน้าจึงต้องหาตัวช่วย สุดท้ายก็ไม่เป็นอย่างใจคิด เพราะคนที่หวังจะให้ช่วย กลับทำให้ป่วยจิตยิ่งกว่าเดิม

ผู้ชายของเธอ....มาจริงๆ

นั่งเงียบโดยไร้ซึ่งการสนทนาใดๆมาตลอดทาง ข้างๆเป็นชายหนุ่มที่ฮัมเพลงตลอดการขับรถเช่นกัน เธออึดอัดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากจะก้มหน้า หรือมองออกไปข้างนอกหน้าต่างบ้างเพื่อคลายความเครียดทางใจก็เท่านั้นเอง

ไม่รู้จะทำตัวอย่างไร เพราะเมื่อวานเธอคือหลานสาวข้างบ้าน ตกกลางคืนกลับปล่อยตัวปล่อยใจให้ผู้ชายที่นั่งข้างๆ ยอมให้เขาจูบง่ายๆ และไม่ใช่แค่ทีสองทีเสียด้วยสิ...

"หิว..."

"คะ?...เอ่อ คือ เฟย์มีนมกับขนมปังอ่ะค่ะ"

"ป้อนหน่อยสิ..."

"ฮ้า....,,o_O,,"

"ไม่ได้เหรอ? ....อ้ะ เอ็มอากเอยอ่ะ (เต็มปากเลยอ่ะ) แค่กๆ น้ำๆๆ"

"เฟย์ขอโทษค่ะ นมค่ะนม"

จู่ๆก็หลุดจากภวังค์ที่ตัวเองสร้างขึ้นมา สบสายตากับน้ำเสียงติดอ้อนเล็กน้อยของชายหนุ่ม พอรถติดไฟแดงเขาก็ถือโอกาสยื่นหน้าเข้ามาหา พร้อมกับดึงมือเข้าไปเกาะกุมไว้ จึงเผลอตอบแทนกลับไปด้วยขนมปัง2แผ่นใหญ่ๆ เต็มปากพ่อทูนหัว

เวรแล้ว องค์หญิง ถ้าเกิดติดคอตายขึ้นมาอาจจะเป็นหม้ายก่อนวัยอันควรได้นะเพคะ...

คิด(ไปเองคนเดียว)ได้แบบนั้น ก็รีบหยิบนมพร้อมกับป้อนให้ชายหนุ่ม ด้วยกลัวจะติดคอตายอย่างที่คิดไว้จริงๆ แต่สุดท้ายเธอก็เหมือนกับเด็กๆที่โดนหลอกได้ง่ายๆด้วยการแต่งเรื่องนิดๆหน่อย แถมยังเปลืองเนื้อเปลืองตัวให้ผู้ชายคนนี้อีกครั้ง

"หอมจัง....จุ๊บ...นมสตอเบอร์รี่กับขนมปังช็อคโกแลตก็ดูเข้ากันดีนะ พรุ่งนี้ขออีกได้หรือเปล่า...."

"......ค่ะ >///<"

คำพูดหวานๆ กับการจุมพิศที่นิ้วมือเรียวนั้นมันช่างโรแมนติกเสียเหลือเกิน....ตั้งแต่นี้ไป เธอควรเลิกกลัวแล้วหันหน้าเข้าหาความสุขที่กำลังรอคอยเธออยู่ใช่หรือไม่ หัวใจจะได้คำตอบไม่ช้านี้

@@@@@@@@@@@@@@@@

"คุณลุงละคะ?"

"อยู่ที่บ้านสิ เฟย์มีอะไร?"

"อ่าว ก็เฟย์มาเป็นเลขาฯคุณลุงนี่คะ คุณลุงเป็นอะไรหรือเปล่า ไม่สบายหรือคะ?"

"คุณนั่นแหล่ะที่ไม่สบาย คุณเลขาฯ ตั้งแต่วันนี้เจ้านายของคุณคือผมครับ คุณพรปวีย์..."

"ฮ้า....,,o_O,, "

"ที่รักเลิกทำตาโต แล้วรบกวนเข้าไปชงกาแฟให้ผมแก้วนึงนะครับ"

มาถึงที่ทำงานก็รีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งขึ้นมาที่ชั้น 41 เพื่อคอยท่านผู้บริหาร กำลังจะจัดเตรียมกาแฟให้คุณลุงก็เจอะคุณน้าชายยืนทำหน้าแป้นแล้นใส่ ก่อนจะยิงคำถามเกี่ยวกับเจ้านายตัวเองที่ยังเดินทางมาไม่ถึงที่ทำงาน

สุดท้ายก็หงายเงิบกับคำตอบที่ทำให้เธออาจเสียสติไปอีกครั้งของวันนี้

ต้องมาเป็นเลขาฯให้น้าชายที่เธอเฝ้ารัก เฝ้าคิดถึงตลอด 8 ปีเนี่ยนะ !!!! จะเป็นไปได้อย่างไรกัน ก็เมื่อวานที่คุยกับคุณลุงคุณป้าไว้ไม่เป็นแบบนี้นี่นา ไม่อย่างนั้นเธอไม่มาหรอก มันอึดอัดนะ

                                   

                                    “ยินดีต้อนรับผู้บริหารคนใหม่ครับ คุณภัทรดนัย”

     “ขอบคุณที่ทุกคนมาร่วมงานในคืนนี้ และขอให้ตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่เพื่อบริษัทของเราด้วยนะครับ”

แสดงว่ามัวแต่คิดบ้าบอคอแตกอยู่แน่ๆ เลยไม่ทันได้จับใจความสำคัญของการเปิดตัวของเขาเมื่อคืน

"อะไรกันเนี่ย....ตายแน่ เจอหน้ากันทุกวันแบบนี้ องค์หญิงเฟย์ตายแน่ๆ"

"องค์หญิง หม่อมฉันต้องการเอสเปรสโซ่มากๆพะยะค่ะในเพลานี้ ได้โปรด....."

"ค่ะ ค่ะ ได้ค่ะ"

บ่นพึมพำไปเรื่อยเปื่อยกับตัวเอง ก่อนที่จะเตลิดเปิดเปิงไปมากกว่านี้ น้าชายที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้านาย และพ่วงท้ายเป็นชายหนุ่มที่เธอหลงรักก็เปิดประตูออกมาหาอีกรอบ พร้อมกับสั่งกาแฟรสชาติที่ตัวเองโปรดปราน และย้ำว่าเขาจะดื่มวันนี้ ไม่ใช่ชาติหน้า กรุณาเร็วๆหน่อย

ฮึ่ย....อย่ามาเร่งนะ ก็คนมันแบเบลอตั้งแต่เช้าแล้ว เข้าใจหน่อยสิคะ เจ้านาย!!

@@@@@@@@@@@@@@@@

"น้องเฟย์ ไปทานกลางวันกับพวกพี่ไหม พึ่งมาอยู่ใหม่อาจจะแปลกที่ไปบ้าง"

"ขอบคุณมากค่ะพี่เดียร์ พี่ดิว ขอเฟย์เก็บของแป๊บนึงนะคะ"

...กริ๊ง กริ๊ง....

" ค่ะเจ้านาย เอ่อ คือ แต่....ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ....ขอโทษนะคะพี่เดียร์ พอดีบ่ายนี้เจ้านายจะออกไปคุยงานข้างนอกน่ะค่ะ เฟย์คงต้องออกไปด้วย ไว้วันหลังเฟย์ขอไปทานด้วยนะคะพี่ดิว ขอโทษนะคะ"

"ไม่เป็นไรครับ ไว้ไปด้วยกันนะครับ"

เมื่อเริ่มปรับตัว ปรับหัวใจให้เข้าที่ได้ก็เริ่มลงมือทำงานให้สมกับค่าจ้างที่คุณลุงให้เสียแพง ก่อนจะได้เวลาพักเที่ยง พี่สาวและพี่ชายที่เจอกันในงานเลี้ยงเมื่อคืนก็เข้ามาหา แล้วชวนไปทานข้าวด้วยกัน

เจ้านายผู้เอาแต่ใจในห้องโทรฯเข้ามาเสียก่อน บอกให้ออกไปพบลูกค้าตอนบ่ายด้วยกัน ยังกะมีเซนเซอร์ติดไว้ที่ปลายโต๊ะ พอมีคนเดินผ่านถึงได้รู้ทันทีว่ามีบุคคลที่3-4เข้ามาหาเรา  คิดไปเองหรือเปล่า?

"ฟู่ว....เฮ่อ ....คนเอาแต่ใจ แล้วฉันจะมีเพื่อนร่วมงานไหมเนี่ย?"

//พรปวีย์ เดี๋ยวออกไปทานข้าวข้างนอกนะ บ่ายผมมีคุยงาน//

 

 

"อยากทานอะไร"

"อืม....อะไรก็ได้ค่ะ"

"ลาบอิสาน น้ำตก ซกเล็ก ส้มตำปลาร้าเป็นไง?"

 

  พี่พึ่งทราบข่าวหนุ่มๆ KOTIC.....