Coffee In My Heart

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
 
เรื่องสั้นเรื่อง คาปูชิโน่  ภาค 2 แก้วที่ 3
 
 
                ...จะเกิดอะไรขึ้นกับความรักของเราหรือเปล่านะ นายหมีดำ....
 
.
.
"ฉันจะทำยังไงดี? เราต่างกันมากไปหรือเปล่า ความจริงวัยของเราอาจจะไม่เหมาะสมกัน มันไปด้วยกันไม่ได้ ถ้าวัยอย่างเราเค้าคงเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องสุดวิสัยและเชื่อใจฉัน แต่ด้วยความคิดเด็กๆทำให้เราไม่เข้าใจกันแบบนี้...."
.
.
"ยายเฟย์กะน้าเขื่อนห่างกันเกือบ ๆ 10 ปีมั้ง แล้วยายเฟย์ก็งี่เง่าแบบไอหน้าหมีเนี่ยแหล่ะ แต่แกกลับงี่เง่ามากกว่าเด็กมันอีก ฮ่าๆๆๆ"
.
.
                กลับมานั่งคิดไม่ตกที่ห้องของตัวเองตั้งแต่กลับจากร้านยายแก้ว ก็ยังไม่สามารถเอาความคิดของตัวเองออกจากเรื่องที่เกิดขึ้นได้เลย ไม่เข้าใจว่าเป็นแค่ความฝัน หรือเธอกำลังเผชิญอยู่กับความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้กันแน่ เธอกับป๊อบปี้ ไม่เคยทะเลาะกันข้ามคืน ป๊อบปี้ไม่เคยทำให้เธอน้อยใจถึงขั้นไม่มองหน้า เธอเองก็ไม่เคยเอาแต่ใจจนน่ารำคาญจนต้องปิดมือถือใส่ขนาดนี้ .... เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?
.
.
'หมดรัก เลยหมดความเชื่อใจอย่างนั้นหรือ?'
.
.
                ปิดเปลือกตาบางลงช้าๆ ให้สายน้ำเย็นเฉียบดับความร้อนรนในหัวใจของตัวเองให้สิ้นไป หรือบางทีจริงๆแล้วป๊อบปี้จะไปรับน้องจริงๆ มือถือก็แบตหมดแต่อยู่บนรถจึงติดต่อไม่ได้ สลัดศีรษะน้อยๆแล้วออกมาแต่งตัว เดินทางเข้าสู่มหา'ลัยของตัวเองทันที
.
.
"อยากรู้ก็ต้องถามสินะ"
 
 
@@@@@@@@@@@@@@@@@@
 
 
//คณะวิศวกรรม//
.
.
"อ.ทับทิมคะ พอจะทราบไหมคะว่าคณะวิศวะไปรับน้องที่ไหนกัน"
 
"สมุทรปราการค่ะ อ.ฟาง แต่เห็นว่าจะเลื่อนนะคะ เพราะที่นั่นน้ำท่วมกลัวมีจระเข้หลุดออกมาน่ะค่ะ คงจะ
เปลี่ยนสถานที่ไม่อย่างนั้นก็รอน้ำลดก่อนแล้วทำเป็นจิตอาสาแทนรับน้องไปเลยค่ะ"
 
                มาถึง มหา'ลัย ก็ไม่ได้เข้าไปที่คณะของตัวเองเพราะเวลาแบบนี้ที่ตึกคหกรรมของเธอคงปิดไปแล้ว จะเหลือคณะดีเด่นแห่งประเทศไทยคณะนี้ที่เดียวในโลก เรียนยันค่ำ เพราะนักศึกษาตกแล้วตกอีก จนต้องเปิดคอร์สเพิ่มถึง 2 ทุ่ม 3 ทุ่มเกือบทุกวัน 
               
                เดินเข้าไปหา อ.ที่นั่งประจำอยู่ในตึกและรู้รายละเอียดของนักศึกษาทุกชั้นปี สอบถามถึงรายละเอียดการรับน้องใหม่ปี 1 ที่คนรักได้ทิ้งข้อความเอาไว้ ใจนึงก็กังวลว่าอีกคนจะโกหกเพราะเปลี่ยนไป แต่อีกใจก็ไม่อยากทำร้ายหัวใจตัวเองโดยการเข้าใจผิดคนที่เธอรัก แต่กลับได้คำตอบที่ทำให้ตัวเองถูกน็อกไป 3 วิในทันที....
.
.
"หมายความว่า ยะ ยังไม่ได้ไปเหรอคะ?" ไปไม่เป็นกับคำตอบของอาจารย์สาวสวยประจำคณะ ถามย้ำอีกครั้งเพื่อซ้ำเติมความเจ็บปวดของหัวใจตัวเอง .... ป๊อปปี้ไม่ได้ไปไหน ยังคงอยู่ที่นี่ ที่ๆเธอยืนอยู่ในตอนนี้
.
.
'คณะวิศวะไม่ได้รับน้อง  นายหมีดำไม่ได้ไปไหน.....แล้วข้อความที่ทิ้งไว้หมายความว่ายังไงล่ะ'
 
.
.
"ค่ะ ยังไม่มีคณะไหนไปรับน้องค่ะ อ. ฟาง ตอนนี้เด็กปี 1 กำลังเรียนกับ อ.ขนมจีนอยู่ด้วยนะคะ"
.
.
"เอ่อ ขอบคุณนะคะ"
 
                กล่าวขอบคุณอาจารย์สาวได้ ก็รีบเบือนหน้าหนีในทันที กลัวหยดน้ำใสที่คล้ายจะไหลตามแรงโน้มถ่วงของโลกทำให้คนที่พบเห็นตกใจเอาได้ ความรู้สึกสับสนทั้งโกรธทั้งงุนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น หรือนายหมีดำนั่นจะหมดรักเธอแล้วจริงๆ อย่างที่เธอคิดไว้ในตอนแรก? จะทิ้งกันไปแบบนี้เหรอ? ข้าวของในห้องก็ไปมีอะไรติดมือไปสักอย่าง จะหายไปก็เพียงหนังสือเรียนกับชุดนักศึกษาและชุดลำลองไม่กี่ชุดเท่านั้นเอง
 
                หรือแค่อาการงอนของเด็กๆ ที่อยากจะเล่นเกมแมวไล่จับหนู โปลิศจับขโมยอะไรเทือกนั้น ..... สนุกนักเหรอไงที่เล่นกับความรู้สึกของคนอื่นแบบนี้ ?
.
.
"....ไปรับน้อง 2 วัน...."
"....ไปรับน้อง 2 วัน...."
"....ไปรับน้อง 2 วัน...."
.
.
"ฮึก .....หมายความว่ายังไง? มันจะมากไปแล้วนะ นายหมีดำกล้าโกหกฉันเรอะ คิดเหรอว่าฉันจะสนใจเด็กอย่างนาย!!! ฮึก ฮือ........."
 
.
.
 
@@@@@@@@@@@@@@@@@@
 
.
.
"เฮ้ยเบาหน่อยสิวะป๊อบ มีอะไรแน่เนี่ยเอ็งดื่มแบบนี้มา 2 วันแล้วนะ พี่ที่บ้านรู้หรือเปล่าวะ โทรศัพท์ก็ไม่เอามา"
"ช่างข้า ไม่มีใครเค้าสนใจหรอก ไอวินเทอีกๆๆ" ตั้งแต่เห็นผู้หญิงใจร้าย จอมลวงโลก [ แก้วใจจ๋า :มากไปป่ะอิหมี แค่นั่งรถไปด้วยกันเองนะ? ] นั่งรถไปกับอาจารย์รูปหล่อประจำคณะ ก็ถึงกับฟิวส์ขาด สติแตกรีบกลับห้องไปเก็บข้าวของได้สองสามชิ้นก็รีบออกมา แต่ก็ยังไม่วายทิ้งโน๊ตสั้นๆเอาไว้ เพื่ออะไรไม่รู้ในเวลานั้นใจนึงก็อยากเข้าข้างตัวเองว่าคนสวยคงมีธุระจริงๆ ทิ้งโน๊ตเอาไว้ให้เขาได้รักษาแผลใจเงียบๆทำใจได้แล้วจะกลับมาฟังเหตุผล แต่จะให้รอฟังในตอนนั้นทำใจไม่ได้จริงๆ เพราะกลัวว่าอีกเหตุผลนึงที่คนสวยโกหกอาจเป็นเพราะว่าได้หมดรักเด็กปี1อย่างเขาไปแล้ว
 
 
'ทนไม่ได้ .... ทนไม่ได้จริงๆ'
.
.
 
"มันอกหักเหรอวะ ? นี่ๆ พวกเอ็งเคยเห็นมันควงผู้หญิงที่ไหนไหมวะ นอกจากพี่สาวมัน?"
 
"ยังนะ พวกรุ่นพี่ปี2-4 ก็มารุมทึ้งมันเหมือนกันไม่เห็นมันเลือกใคร แถมไม่ค่อยจะใส่ใจอะไรเลยด้วยซ้ำ"
 
"แล้วที่มันทำหน้าเบี้ยวเบื่อโลกอยู่นี่ล่ะ อาการยังกะคนโดนบอกเลิก"
 
"หมดแก้วๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ ฮึก....."
 
"เฮ้ย!! มีเรียนอีกนะเว้ย เบาหน่อยๆๆๆๆ"
.
.
.
.
"อ.ฟาง ดีจังเลยกำลังปวดหัวเลยค่ะตอนนี้"
"มีอะไรเหรอคะ อ.หวาย? ดูวุ่นๆ"  ปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของตัวเองได้ ก็รีบจ้ำอ้าวออกจากคณะของคนใจร้าย กลัวว่าจะเจอใครบางคนที่ยังไม่มีเหตุผลอะไรให้เธอสมควรต้องเจอในตอนนี้ วันนี้ทั้งวันมันล้าเต็มทนรู้แบบนี้นั่งทนให้ยายแก้วนั่งด่าในร้านกาแฟ หรือนอนแอ้งแม้งในห้องของตัวเองยังจะดีเสียกว่า แม้สุดท้ายหัวใจยังไงก็ต้องเจ็บ แต่ขอไม่ใช่มาแบบรวดเร็วยิ่งกว่าประกันภัยชั้น 1 แบบนี้.....รับไม่ทันจริงๆ
 
                เดินออกมายังไม่ทันถึงรถ ก็ถูกสกัดด้วย อาจารย์ประจำคณะอีกคนที่พอจะเคยได้คุยกันบ้าง เพราะเวลาส่งตัวแทนไปประชุมที่ตึกรวม เอกออกแบบมักจะเป็นเธอและวิศวะก็มักจะส่งอาจารย์สาวร่างอวบคนนี้มา ดูสภาพแล้วไม่น่ารอดถึงวันพรุ่งนี้ได้ถ้าจัดการปัญหาที่เกิดขึ้นไม่ได้ จึงขัดไม่ได้เมื่อถูกเรียกและถูกมองด้วยสายตาที่น่าสงสารที่สุดในโลกแบบนั้น
.
.
 
"ก็ อ.ขนมจีนน่ะสิคะ จู่ๆก็ท้องเสียกะทันหัน แล้วหวายไม่ได้บอก นศ.ล่วงหน้าน่ะค่ะ ตอนนี้เด็กเต็มห้องเรียนเลย เลทมา 10 นาทีแล้วด้วย จะออกไปแคลเซิลก็กลัวโดนฆ่าอ่ะค่ะ เด็กปี1รุ่นนี้โหดมากด้วย"
.
.
.
"แต่ฟางว่า เด็กๆน่าจะดีใจด้วยซ้ำนะคะเนี่ย" ปี 1 ที่ว่าคงหมายถึงเด็กนักเรียนเข้าใหม่ที่ไม่ได้มีรับน้องที่ไหนสินะ .... ห้องของคนใจร้าย เธอจะแบกเอาใบหน้าที่ซ่อนด้วยรอยน้ำตาไปพบไปเจอได้อย่างไร บอกปัดแบบไม่ให้ดูน่าเกลียด อ้างเหตุผลที่นักเรียนนักศึกษาชอบเป็นที่สุดให้ไป จะให้ไปเจอตอนนี้ไม่ไหวมั้ง ?.....
.
.
.
"ถ้าพวกเขาไม่มีเรียนทั้งวัน แล้วมามีเรียนตัวเดียวตอน 2 ทุ่มแบบนี้นะคะ ,,,หวายตายแน่ๆ"
 
                คำก็ตาย สองคำก็ตาย แล้วจะอดใจไม่ช่วยได้ยังไงล่ะเนี่ย .....เฮ่อ ก็เหตุผลที่อาจารย์เค้าให้มาเนี่ย มันเป็นตรรกะที่คาดว่าจะเป็นไปด้วยแน่ๆ ไม่มีเรียนทั้งวันแล้วรอมาเรียนกับ อ. เพียงแค่คนเดียว ในเวลา 2 ทุ่ม เรียนเสร็จตอน 5 ทุ่ม,,,,คุณพระ ถ้าไม่รักจริงอะไรจริง เด็กๆตัวแสบพวกนี้ไม่มาแน่ๆ ใครๆก็รู้ว่าเด็กวิศวะน่ะทั้งแสบทั้งซนแค่ไหน โดยเฉพาะพวกปี 1 เนี่ย ยังกะจับปูใส่กระด้ง ดีนะเธอแค่เอกออกแบบ เลยดูซอฟท์กว่าเยอะ
 
'เอาไงดีล่ะงานนี้ ....?'   เอาวะ ถ้าหมอนั่นตั้งใจหนีไปแบบนั้นจริงๆ  ป่านนี้คงจะพาสาวไปเที่ยวให้สนุกแล้วล่ะ ไม่มาเรียนให้เสียเวลาหรอก .... 'แล้วจะคิดถึงหมีดำนั่นทำม๊าย............. (;____;) ต้องคิดถึงเด็กตาดำๆที่ต้องการมารับความรู้สิยายฟาง!!!'
.
.
.
"วิชาอะไรนะคะ ออกแบบโมเดล...อืม ฟางจะดูให้ค่ะ 11123 ใช่ไหมคะ?"
"อ.ฟาง T_T ขอบคุณที่สุดในโลกเลยค่ะ!!! เดี๋ยวหวายยกเอกสารตามไปนะคะ"
.
.
                ตบตีกับความคิดทั้งด้านดีด้านแย่ของตัวเองก็เผลอตบปากรับคำ อ.คนสวยร่างอวบออกไป จะไม่ช่วยก็กะไร เด็กเกือบๆร้อยชีวิตรอ อ.เพียงแค่คนเดียว วิชาที่ว่าเธอก็สามารถสอนได้ เพราะเป็นสายตรงของเด็กออกแบบอยู่แล้ว เธอมั่นใจว่ายังไงซะก็คงไม่โดนเด็กโห่ไล่ออกมาแน่ๆ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อสิ่งที่จะเกิดขึ้นนับจากนี้ไปอีก 3 ชม.ของวันนี้ที่เหลืออยู่
.
.
.
 
"เหย ปอบ ตืนๆ อ.คานมจีนคนซวยจะเข่าแลว" ถูกเพื่อนๆลากออกจากหอของมันมา เพื่อมาเข้าเรียนวิชาที่โคดจะง่าย ไม่ได้อยากเข้ามาเรียนเลยให้ตายเหอะ ถ้าไม่ใช่เพราะอาจารย์เจ้าของวิชาเช็คชื่อมันทุกเบรกแบบนี้ สวยหรือเปล่าไม่รู้นะ เพราะในหัวของเขามีเพียงภาพผู้หญิงคนเดียว ที่ไม่อาจลบหรือเอาคนอื่นเข้ามาแทนที่ได้จริงๆ
.
.
.
"เอ่อ....ป๊อบปี้ ที่ตรงนี้ว่างหรือเปล่า?"
"อือ"
"งั้น ซินนั่งด้วยนะ ฮิฮิ แกเร็วๆมานั่งตรงนี้ หนุ่มๆเค้าว่าง อิอิ"
.
.
.
 
** เป็นกำลังใจให้น้องๆที่กำลังเตรียมตัวสอบนะคะ ^________^  สู้ๆเน้อ

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
 
เรื่องสั้นเรื่อง คาปูชิโน่  ภาค 2 แก้วที่ 3
 
 
                ...จะเกิดอะไรขึ้นกับความรักของเราหรือเปล่านะ นายหมีดำ....
 
.
.
"ฉันจะทำยังไงดี? เราต่างกันมากไปหรือเปล่า ความจริงวัยของเราอาจจะไม่เหมาะสมกัน มันไปด้วยกันไม่ได้ ถ้าวัยอย่างเราเค้าคงเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องสุดวิสัยและเชื่อใจฉัน แต่ด้วยความคิดเด็กๆทำให้เราไม่เข้าใจกันแบบนี้...."
.
.
"ยายเฟย์กะน้าเขื่อนห่างกันเกือบ ๆ 10 ปีมั้ง แล้วยายเฟย์ก็งี่เง่าแบบไอหน้าหมีเนี่ยแหล่ะ แต่แกกลับงี่เง่ามากกว่าเด็กมันอีก ฮ่าๆๆๆ"
.
.
                กลับมานั่งคิดไม่ตกที่ห้องของตัวเองตั้งแต่กลับจากร้านยายแก้ว ก็ยังไม่สามารถเอาความคิดของตัวเองออกจากเรื่องที่เกิดขึ้นได้เลย ไม่เข้าใจว่าเป็นแค่ความฝัน หรือเธอกำลังเผชิญอยู่กับความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้กันแน่ เธอกับป๊อบปี้ ไม่เคยทะเลาะกันข้ามคืน ป๊อบปี้ไม่เคยทำให้เธอน้อยใจถึงขั้นไม่มองหน้า เธอเองก็ไม่เคยเอาแต่ใจจนน่ารำคาญจนต้องปิดมือถือใส่ขนาดนี้ .... เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?
.
.
'หมดรัก เลยหมดความเชื่อใจอย่างนั้นหรือ?'
.
.
                ปิดเปลือกตาบางลงช้าๆ ให้สายน้ำเย็นเฉียบดับความร้อนรนในหัวใจของตัวเองให้สิ้นไป หรือบางทีจริงๆแล้วป๊อบปี้จะไปรับน้องจริงๆ มือถือก็แบตหมดแต่อยู่บนรถจึงติดต่อไม่ได้ สลัดศีรษะน้อยๆแล้วออกมาแต่งตัว เดินทางเข้าสู่มหา'ลัยของตัวเองทันที
.
.
"อยากรู้ก็ต้องถามสินะ"
 
 
@@@@@@@@@@@@@@@@@@
 
 
//คณะวิศวกรรม//
.
.
"อ.ทับทิมคะ พอจะทราบไหมคะว่าคณะวิศวะไปรับน้องที่ไหนกัน"
 
"สมุทรปราการค่ะ อ.ฟาง แต่เห็นว่าจะเลื่อนนะคะ เพราะที่นั่นน้ำท่วมกลัวมีจระเข้หลุดออกมาน่ะค่ะ คงจะ
เปลี่ยนสถานที่ไม่อย่างนั้นก็รอน้ำลดก่อนแล้วทำเป็นจิตอาสาแทนรับน้องไปเลยค่ะ"
 
                มาถึง มหา'ลัย ก็ไม่ได้เข้าไปที่คณะของตัวเองเพราะเวลาแบบนี้ที่ตึกคหกรรมของเธอคงปิดไปแล้ว จะเหลือคณะดีเด่นแห่งประเทศไทยคณะนี้ที่เดียวในโลก เรียนยันค่ำ เพราะนักศึกษาตกแล้วตกอีก จนต้องเปิดคอร์สเพิ่มถึง 2 ทุ่ม 3 ทุ่มเกือบทุกวัน 
               
                เดินเข้าไปหา อ.ที่นั่งประจำอยู่ในตึกและรู้รายละเอียดของนักศึกษาทุกชั้นปี สอบถามถึงรายละเอียดการรับน้องใหม่ปี 1 ที่คนรักได้ทิ้งข้อความเอาไว้ ใจนึงก็กังวลว่าอีกคนจะโกหกเพราะเปลี่ยนไป แต่อีกใจก็ไม่อยากทำร้ายหัวใจตัวเองโดยการเข้าใจผิดคนที่เธอรัก แต่กลับได้คำตอบที่ทำให้ตัวเองถูกน็อกไป 3 วิในทันที....
.
.
"หมายความว่า ยะ ยังไม่ได้ไปเหรอคะ?" ไปไม่เป็นกับคำตอบของอาจารย์สาวสวยประจำคณะ ถามย้ำอีกครั้งเพื่อซ้ำเติมความเจ็บปวดของหัวใจตัวเอง .... ป๊อปปี้ไม่ได้ไปไหน ยังคงอยู่ที่นี่ ที่ๆเธอยืนอยู่ในตอนนี้
.
.
'คณะวิศวะไม่ได้รับน้อง  นายหมีดำไม่ได้ไปไหน.....แล้วข้อความที่ทิ้งไว้หมายความว่ายังไงล่ะ'
 
.
.
"ค่ะ ยังไม่มีคณะไหนไปรับน้องค่ะ อ. ฟาง ตอนนี้เด็กปี 1 กำลังเรียนกับ อ.ขนมจีนอยู่ด้วยนะคะ"
.
.
"เอ่อ ขอบคุณนะคะ"
 
                กล่าวขอบคุณอาจารย์สาวได้ ก็รีบเบือนหน้าหนีในทันที กลัวหยดน้ำใสที่คล้ายจะไหลตามแรงโน้มถ่วงของโลกทำให้คนที่พบเห็นตกใจเอาได้ ความรู้สึกสับสนทั้งโกรธทั้งงุนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น หรือนายหมีดำนั่นจะหมดรักเธอแล้วจริงๆ อย่างที่เธอคิดไว้ในตอนแรก? จะทิ้งกันไปแบบนี้เหรอ? ข้าวของในห้องก็ไปมีอะไรติดมือไปสักอย่าง จะหายไปก็เพียงหนังสือเรียนกับชุดนักศึกษาและชุดลำลองไม่กี่ชุดเท่านั้นเอง
 
                หรือแค่อาการงอนของเด็กๆ ที่อยากจะเล่นเกมแมวไล่จับหนู โปลิศจับขโมยอะไรเทือกนั้น ..... สนุกนักเหรอไงที่เล่นกับความรู้สึกของคนอื่นแบบนี้ ?
.
.
"....ไปรับน้อง 2 วัน...."
"....ไปรับน้อง 2 วัน...."
"....ไปรับน้อง 2 วัน...."
.
.
"ฮึก .....หมายความว่ายังไง? มันจะมากไปแล้วนะ นายหมีดำกล้าโกหกฉันเรอะ คิดเหรอว่าฉันจะสนใจเด็กอย่างนาย!!! ฮึก ฮือ........."
 
.
.
 
@@@@@@@@@@@@@@@@@@
 
.
.
"เฮ้ยเบาหน่อยสิวะป๊อบ มีอะไรแน่เนี่ยเอ็งดื่มแบบนี้มา 2 วันแล้วนะ พี่ที่บ้านรู้หรือเปล่าวะ โทรศัพท์ก็ไม่เอามา"
"ช่างข้า ไม่มีใครเค้าสนใจหรอก ไอวินเทอีกๆๆ" ตั้งแต่เห็นผู้หญิงใจร้าย จอมลวงโลก [ แก้วใจจ๋า :มากไปป่ะอิหมี แค่นั่งรถไปด้วยกันเองนะ? ] นั่งรถไปกับอาจารย์รูปหล่อประจำคณะ ก็ถึงกับฟิวส์ขาด สติแตกรีบกลับห้องไปเก็บข้าวของได้สองสามชิ้นก็รีบออกมา แต่ก็ยังไม่วายทิ้งโน๊ตสั้นๆเอาไว้ เพื่ออะไรไม่รู้ในเวลานั้นใจนึงก็อยากเข้าข้างตัวเองว่าคนสวยคงมีธุระจริงๆ ทิ้งโน๊ตเอาไว้ให้เขาได้รักษาแผลใจเงียบๆทำใจได้แล้วจะกลับมาฟังเหตุผล แต่จะให้รอฟังในตอนนั้นทำใจไม่ได้จริงๆ เพราะกลัวว่าอีกเหตุผลนึงที่คนสวยโกหกอาจเป็นเพราะว่าได้หมดรักเด็กปี1อย่างเขาไปแล้ว
 
 
'ทนไม่ได้ .... ทนไม่ได้จริงๆ'
.
.
 
"มันอกหักเหรอวะ ? นี่ๆ พวกเอ็งเคยเห็นมันควงผู้หญิงที่ไหนไหมวะ นอกจากพี่สาวมัน?"
 
"ยังนะ พวกรุ่นพี่ปี2-4 ก็มารุมทึ้งมันเหมือนกันไม่เห็นมันเลือกใคร แถมไม่ค่อยจะใส่ใจอะไรเลยด้วยซ้ำ"
 
"แล้วที่มันทำหน้าเบี้ยวเบื่อโลกอยู่นี่ล่ะ อาการยังกะคนโดนบอกเลิก"
 
"หมดแก้วๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ ฮึก....."
 
"เฮ้ย!! มีเรียนอีกนะเว้ย เบาหน่อยๆๆๆๆ"
.
.
.
.
"อ.ฟาง ดีจังเลยกำลังปวดหัวเลยค่ะตอนนี้"
"มีอะไรเหรอคะ อ.หวาย? ดูวุ่นๆ"  ปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของตัวเองได้ ก็รีบจ้ำอ้าวออกจากคณะของคนใจร้าย กลัวว่าจะเจอใครบางคนที่ยังไม่มีเหตุผลอะไรให้เธอสมควรต้องเจอในตอนนี้ วันนี้ทั้งวันมันล้าเต็มทนรู้แบบนี้นั่งทนให้ยายแก้วนั่งด่าในร้านกาแฟ หรือนอนแอ้งแม้งในห้องของตัวเองยังจะดีเสียกว่า แม้สุดท้ายหัวใจยังไงก็ต้องเจ็บ แต่ขอไม่ใช่มาแบบรวดเร็วยิ่งกว่าประกันภัยชั้น 1 แบบนี้.....รับไม่ทันจริงๆ
 
                เดินออกมายังไม่ทันถึงรถ ก็ถูกสกัดด้วย อาจารย์ประจำคณะอีกคนที่พอจะเคยได้คุยกันบ้าง เพราะเวลาส่งตัวแทนไปประชุมที่ตึกรวม เอกออกแบบมักจะเป็นเธอและวิศวะก็มักจะส่งอาจารย์สาวร่างอวบคนนี้มา ดูสภาพแล้วไม่น่ารอดถึงวันพรุ่งนี้ได้ถ้าจัดการปัญหาที่เกิดขึ้นไม่ได้ จึงขัดไม่ได้เมื่อถูกเรียกและถูกมองด้วยสายตาที่น่าสงสารที่สุดในโลกแบบนั้น
.
.
 
"ก็ อ.ขนมจีนน่ะสิคะ จู่ๆก็ท้องเสียกะทันหัน แล้วหวายไม่ได้บอก นศ.ล่วงหน้าน่ะค่ะ ตอนนี้เด็กเต็มห้องเรียนเลย เลทมา 10 นาทีแล้วด้วย จะออกไปแคลเซิลก็กลัวโดนฆ่าอ่ะค่ะ เด็กปี1รุ่นนี้โหดมากด้วย"
.
.
.
"แต่ฟางว่า เด็กๆน่าจะดีใจด้วยซ้ำนะคะเนี่ย" ปี 1 ที่ว่าคงหมายถึงเด็กนักเรียนเข้าใหม่ที่ไม่ได้มีรับน้องที่ไหนสินะ .... ห้องของคนใจร้าย เธอจะแบกเอาใบหน้าที่ซ่อนด้วยรอยน้ำตาไปพบไปเจอได้อย่างไร บอกปัดแบบไม่ให้ดูน่าเกลียด อ้างเหตุผลที่นักเรียนนักศึกษาชอบเป็นที่สุดให้ไป จะให้ไปเจอตอนนี้ไม่ไหวมั้ง ?.....
.
.
.
"ถ้าพวกเขาไม่มีเรียนทั้งวัน แล้วมามีเรียนตัวเดียวตอน 2 ทุ่มแบบนี้นะคะ ,,,หวายตายแน่ๆ"
 
                คำก็ตาย สองคำก็ตาย แล้วจะอดใจไม่ช่วยได้ยังไงล่ะเนี่ย .....เฮ่อ ก็เหตุผลที่อาจารย์เค้าให้มาเนี่ย มันเป็นตรรกะที่คาดว่าจะเป็นไปด้วยแน่ๆ ไม่มีเรียนทั้งวันแล้วรอมาเรียนกับ อ. เพียงแค่คนเดียว ในเวลา 2 ทุ่ม เรียนเสร็จตอน 5 ทุ่ม,,,,คุณพระ ถ้าไม่รักจริงอะไรจริง เด็กๆตัวแสบพวกนี้ไม่มาแน่ๆ ใครๆก็รู้ว่าเด็กวิศวะน่ะทั้งแสบทั้งซนแค่ไหน โดยเฉพาะพวกปี 1 เนี่ย ยังกะจับปูใส่กระด้ง ดีนะเธอแค่เอกออกแบบ เลยดูซอฟท์กว่าเยอะ
 
'เอาไงดีล่ะงานนี้ ....?'   เอาวะ ถ้าหมอนั่นตั้งใจหนีไปแบบนั้นจริงๆ  ป่านนี้คงจะพาสาวไปเที่ยวให้สนุกแล้วล่ะ ไม่มาเรียนให้เสียเวลาหรอก .... 'แล้วจะคิดถึงหมีดำนั่นทำม๊าย............. (;____;) ต้องคิดถึงเด็กตาดำๆที่ต้องการมารับความรู้สิยายฟาง!!!'
.
.
.
"วิชาอะไรนะคะ ออกแบบโมเดล...อืม ฟางจะดูให้ค่ะ 11123 ใช่ไหมคะ?"
"อ.ฟาง T_T ขอบคุณที่สุดในโลกเลยค่ะ!!! เดี๋ยวหวายยกเอกสารตามไปนะคะ"
.
.
                ตบตีกับความคิดทั้งด้านดีด้านแย่ของตัวเองก็เผลอตบปากรับคำ อ.คนสวยร่างอวบออกไป จะไม่ช่วยก็กะไร เด็กเกือบๆร้อยชีวิตรอ อ.เพียงแค่คนเดียว วิชาที่ว่าเธอก็สามารถสอนได้ เพราะเป็นสายตรงของเด็กออกแบบอยู่แล้ว เธอมั่นใจว่ายังไงซะก็คงไม่โดนเด็กโห่ไล่ออกมาแน่ๆ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อสิ่งที่จะเกิดขึ้นนับจากนี้ไปอีก 3 ชม.ของวันนี้ที่เหลืออยู่
.
.
.
 
"เหย ปอบ ตืนๆ อ.คานมจีนคนซวยจะเข่าแลว" ถูกเพื่อนๆลากออกจากหอของมันมา เพื่อมาเข้าเรียนวิชาที่โคดจะง่าย ไม่ได้อยากเข้ามาเรียนเลยให้ตายเหอะ ถ้าไม่ใช่เพราะอาจารย์เจ้าของวิชาเช็คชื่อมันทุกเบรกแบบนี้ สวยหรือเปล่าไม่รู้นะ เพราะในหัวของเขามีเพียงภาพผู้หญิงคนเดียว ที่ไม่อาจลบหรือเอาคนอื่นเข้ามาแทนที่ได้จริงๆ
.
.
.
"เอ่อ....ป๊อบปี้ ที่ตรงนี้ว่างหรือเปล่า?"
"อือ"
"งั้น ซินนั่งด้วยนะ ฮิฮิ แกเร็วๆมานั่งตรงนี้ หนุ่มๆเค้าว่าง อิอิ"
.
.
.
 
** เป็นกำลังใจให้น้องๆที่กำลังเตรียมตัวสอบนะคะ ^________^  สู้ๆเน้อ