Coffee In My Heart

9.1

เขียนโดย ออมอนี่cake

วันที่ 11 พฤษภาคม พ.ศ. 2555 เวลา 18.56 น.

  38 ตอน
  532 วิจารณ์
  61.18K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 17 กันยายน พ.ศ. 2559 16.38 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

15) Carpuchino II แก้วที่ 3

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ
^__^~

 

เรื่องสั้นเรื่อง คาปูชิโน่  ภาค 2 แก้วที่ 3

 

 

                ...จะเกิดอะไรขึ้นกับความรักของเราหรือเปล่านะ นายหมีดำ....

 

.

.

"ฉันจะทำยังไงดี? เราต่างกันมากไปหรือเปล่า ความจริงวัยของเราอาจจะไม่เหมาะสมกัน มันไปด้วยกันไม่ได้ ถ้าวัยอย่างเราเค้าคงเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องสุดวิสัยและเชื่อใจฉัน แต่ด้วยความคิดเด็กๆทำให้เราไม่เข้าใจกันแบบนี้...."

.

.

"ยายเฟย์กะน้าเขื่อนห่างกันเกือบ ๆ 10 ปีมั้ง แล้วยายเฟย์ก็งี่เง่าแบบไอหน้าหมีเนี่ยแหล่ะ แต่แกกลับงี่เง่ามากกว่าเด็กมันอีก ฮ่าๆๆๆ"

.

.

                กลับมานั่งคิดไม่ตกที่ห้องของตัวเองตั้งแต่กลับจากร้านยายแก้ว ก็ยังไม่สามารถเอาความคิดของตัวเองออกจากเรื่องที่เกิดขึ้นได้เลย ไม่เข้าใจว่าเป็นแค่ความฝัน หรือเธอกำลังเผชิญอยู่กับความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้กันแน่ เธอกับป๊อบปี้ ไม่เคยทะเลาะกันข้ามคืน ป๊อบปี้ไม่เคยทำให้เธอน้อยใจถึงขั้นไม่มองหน้า เธอเองก็ไม่เคยเอาแต่ใจจนน่ารำคาญจนต้องปิดมือถือใส่ขนาดนี้ .... เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?

.

.

'หมดรัก เลยหมดความเชื่อใจอย่างนั้นหรือ?'

.

.

                ปิดเปลือกตาบางลงช้าๆ ให้สายน้ำเย็นเฉียบดับความร้อนรนในหัวใจของตัวเองให้สิ้นไป หรือบางทีจริงๆแล้วป๊อบปี้จะไปรับน้องจริงๆ มือถือก็แบตหมดแต่อยู่บนรถจึงติดต่อไม่ได้ สลัดศีรษะน้อยๆแล้วออกมาแต่งตัว เดินทางเข้าสู่มหา'ลัยของตัวเองทันที

.

.


"อยากรู้ก็ต้องถามสินะ"

 

 

@@@@@@@@@@@@@@@@@@

 

 

//คณะวิศวกรรม//

.

.

"อ.ทับทิมคะ พอจะทราบไหมคะว่าคณะวิศวะไปรับน้องที่ไหนกัน"

 

"สมุทรปราการค่ะ อ.ฟาง แต่เห็นว่าจะเลื่อนนะคะ เพราะที่นั่นน้ำท่วมกลัวมีจระเข้หลุดออกมาน่ะค่ะ คงจะ

เปลี่ยนสถานที่ไม่อย่างนั้นก็รอน้ำลดก่อนแล้วทำเป็นจิตอาสาแทนรับน้องไปเลยค่ะ"

 

                มาถึง มหา'ลัย ก็ไม่ได้เข้าไปที่คณะของตัวเองเพราะเวลาแบบนี้ที่ตึกคหกรรมของเธอคงปิดไปแล้ว จะเหลือคณะดีเด่นแห่งประเทศไทยคณะนี้ที่เดียวในโลก เรียนยันค่ำ เพราะนักศึกษาตกแล้วตกอีก จนต้องเปิดคอร์สเพิ่มถึง 2 ทุ่ม 3 ทุ่มเกือบทุกวัน 

               

                เดินเข้าไปหา อ.ที่นั่งประจำอยู่ในตึกและรู้รายละเอียดของนักศึกษาทุกชั้นปี สอบถามถึงรายละเอียดการรับน้องใหม่ปี 1 ที่คนรักได้ทิ้งข้อความเอาไว้ ใจนึงก็กังวลว่าอีกคนจะโกหกเพราะเปลี่ยนไป แต่อีกใจก็ไม่อยากทำร้ายหัวใจตัวเองโดยการเข้าใจผิดคนที่เธอรัก แต่กลับได้คำตอบที่ทำให้ตัวเองถูกน็อกไป 3 วิในทันที....

.

.

"หมายความว่า ยะ ยังไม่ได้ไปเหรอคะ?" ไปไม่เป็นกับคำตอบของอาจารย์สาวสวยประจำคณะ ถามย้ำอีกครั้งเพื่อซ้ำเติมความเจ็บปวดของหัวใจตัวเอง .... ป๊อปปี้ไม่ได้ไปไหน ยังคงอยู่ที่นี่ ที่ๆเธอยืนอยู่ในตอนนี้

.

.

'คณะวิศวะไม่ได้รับน้อง  นายหมีดำไม่ได้ไปไหน.....แล้วข้อความที่ทิ้งไว้หมายความว่ายังไงล่ะ'

 

.

.

"ค่ะ ยังไม่มีคณะไหนไปรับน้องค่ะ อ. ฟาง ตอนนี้เด็กปี 1 กำลังเรียนกับ อ.ขนมจีนอยู่ด้วยนะคะ"

.

.

"เอ่อ ขอบคุณนะคะ"

 

                กล่าวขอบคุณอาจารย์สาวได้ ก็รีบเบือนหน้าหนีในทันที กลัวหยดน้ำใสที่คล้ายจะไหลตามแรงโน้มถ่วงของโลกทำให้คนที่พบเห็นตกใจเอาได้ ความรู้สึกสับสนทั้งโกรธทั้งงุนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น หรือนายหมีดำนั่นจะหมดรักเธอแล้วจริงๆ อย่างที่เธอคิดไว้ในตอนแรก? จะทิ้งกันไปแบบนี้เหรอ? ข้าวของในห้องก็ไปมีอะไรติดมือไปสักอย่าง จะหายไปก็เพียงหนังสือเรียนกับชุดนักศึกษาและชุดลำลองไม่กี่ชุดเท่านั้นเอง

 

                หรือแค่อาการงอนของเด็กๆ ที่อยากจะเล่นเกมแมวไล่จับหนู โปลิศจับขโมยอะไรเทือกนั้น ..... สนุกนักเหรอไงที่เล่นกับความรู้สึกของคนอื่นแบบนี้ ?

.

.

"....ไปรับน้อง 2 วัน...."

"....ไปรับน้อง 2 วัน...."

"....ไปรับน้อง 2 วัน...."

.

.

"ฮึก .....หมายความว่ายังไง? มันจะมากไปแล้วนะ นายหมีดำกล้าโกหกฉันเรอะ คิดเหรอว่าฉันจะสนใจเด็กอย่างนาย!!! ฮึก ฮือ........."

 

.

.

 

@@@@@@@@@@@@@@@@@@

 

.

.

"เฮ้ยเบาหน่อยสิวะป๊อบ มีอะไรแน่เนี่ยเอ็งดื่มแบบนี้มา 2 วันแล้วนะ พี่ที่บ้านรู้หรือเปล่าวะ โทรศัพท์ก็ไม่เอามา"

"ช่างข้า ไม่มีใครเค้าสนใจหรอก ไอวินเทอีกๆๆ" ตั้งแต่เห็นผู้หญิงใจร้าย จอมลวงโลก [ แก้วใจจ๋า :มากไปป่ะอิหมี แค่นั่งรถไปด้วยกันเองนะ? ] นั่งรถไปกับอาจารย์รูปหล่อประจำคณะ ก็ถึงกับฟิวส์ขาด สติแตกรีบกลับห้องไปเก็บข้าวของได้สองสามชิ้นก็รีบออกมา แต่ก็ยังไม่วายทิ้งโน๊ตสั้นๆเอาไว้ เพื่ออะไรไม่รู้ในเวลานั้นใจนึงก็อยากเข้าข้างตัวเองว่าคนสวยคงมีธุระจริงๆ ทิ้งโน๊ตเอาไว้ให้เขาได้รักษาแผลใจเงียบๆทำใจได้แล้วจะกลับมาฟังเหตุผล แต่จะให้รอฟังในตอนนั้นทำใจไม่ได้จริงๆ เพราะกลัวว่าอีกเหตุผลนึงที่คนสวยโกหกอาจเป็นเพราะว่าได้หมดรักเด็กปี1อย่างเขาไปแล้ว

 

 

'ทนไม่ได้ .... ทนไม่ได้จริงๆ'

.

.

 

"มันอกหักเหรอวะ ? นี่ๆ พวกเอ็งเคยเห็นมันควงผู้หญิงที่ไหนไหมวะ นอกจากพี่สาวมัน?"

 

"ยังนะ พวกรุ่นพี่ปี2-4 ก็มารุมทึ้งมันเหมือนกันไม่เห็นมันเลือกใคร แถมไม่ค่อยจะใส่ใจอะไรเลยด้วยซ้ำ"

 

"แล้วที่มันทำหน้าเบี้ยวเบื่อโลกอยู่นี่ล่ะ อาการยังกะคนโดนบอกเลิก"

 

"หมดแก้วๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ ฮึก....."

 

"เฮ้ย!! มีเรียนอีกนะเว้ย เบาหน่อยๆๆๆๆ"

.

.

.

.

"อ.ฟาง ดีจังเลยกำลังปวดหัวเลยค่ะตอนนี้"

"มีอะไรเหรอคะ อ.หวาย? ดูวุ่นๆ"  ปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของตัวเองได้ ก็รีบจ้ำอ้าวออกจากคณะของคนใจร้าย กลัวว่าจะเจอใครบางคนที่ยังไม่มีเหตุผลอะไรให้เธอสมควรต้องเจอในตอนนี้ วันนี้ทั้งวันมันล้าเต็มทนรู้แบบนี้นั่งทนให้ยายแก้วนั่งด่าในร้านกาแฟ หรือนอนแอ้งแม้งในห้องของตัวเองยังจะดีเสียกว่า แม้สุดท้ายหัวใจยังไงก็ต้องเจ็บ แต่ขอไม่ใช่มาแบบรวดเร็วยิ่งกว่าประกันภัยชั้น 1 แบบนี้.....รับไม่ทันจริงๆ

 

                เดินออกมายังไม่ทันถึงรถ ก็ถูกสกัดด้วย อาจารย์ประจำคณะอีกคนที่พอจะเคยได้คุยกันบ้าง เพราะเวลาส่งตัวแทนไปประชุมที่ตึกรวม เอกออกแบบมักจะเป็นเธอและวิศวะก็มักจะส่งอาจารย์สาวร่างอวบคนนี้มา ดูสภาพแล้วไม่น่ารอดถึงวันพรุ่งนี้ได้ถ้าจัดการปัญหาที่เกิดขึ้นไม่ได้ จึงขัดไม่ได้เมื่อถูกเรียกและถูกมองด้วยสายตาที่น่าสงสารที่สุดในโลกแบบนั้น

.

.

 

"ก็ อ.ขนมจีนน่ะสิคะ จู่ๆก็ท้องเสียกะทันหัน แล้วหวายไม่ได้บอก นศ.ล่วงหน้าน่ะค่ะ ตอนนี้เด็กเต็มห้องเรียนเลย เลทมา 10 นาทีแล้วด้วย จะออกไปแคลเซิลก็กลัวโดนฆ่าอ่ะค่ะ เด็กปี1รุ่นนี้โหดมากด้วย"

.

.

.

"แต่ฟางว่า เด็กๆน่าจะดีใจด้วยซ้ำนะคะเนี่ย" ปี 1 ที่ว่าคงหมายถึงเด็กนักเรียนเข้าใหม่ที่ไม่ได้มีรับน้องที่ไหนสินะ .... ห้องของคนใจร้าย เธอจะแบกเอาใบหน้าที่ซ่อนด้วยรอยน้ำตาไปพบไปเจอได้อย่างไร บอกปัดแบบไม่ให้ดูน่าเกลียด อ้างเหตุผลที่นักเรียนนักศึกษาชอบเป็นที่สุดให้ไป จะให้ไปเจอตอนนี้ไม่ไหวมั้ง ?.....

.

.

.

"ถ้าพวกเขาไม่มีเรียนทั้งวัน แล้วมามีเรียนตัวเดียวตอน 2 ทุ่มแบบนี้นะคะ ,,,หวายตายแน่ๆ"

 

                คำก็ตาย สองคำก็ตาย แล้วจะอดใจไม่ช่วยได้ยังไงล่ะเนี่ย .....เฮ่อ ก็เหตุผลที่อาจารย์เค้าให้มาเนี่ย มันเป็นตรรกะที่คาดว่าจะเป็นไปด้วยแน่ๆ ไม่มีเรียนทั้งวันแล้วรอมาเรียนกับ อ. เพียงแค่คนเดียว ในเวลา 2 ทุ่ม เรียนเสร็จตอน 5 ทุ่ม,,,,คุณพระ ถ้าไม่รักจริงอะไรจริง เด็กๆตัวแสบพวกนี้ไม่มาแน่ๆ ใครๆก็รู้ว่าเด็กวิศวะน่ะทั้งแสบทั้งซนแค่ไหน โดยเฉพาะพวกปี 1 เนี่ย ยังกะจับปูใส่กระด้ง ดีนะเธอแค่เอกออกแบบ เลยดูซอฟท์กว่าเยอะ

 

'เอาไงดีล่ะงานนี้ ....? เอาวะ ถ้าหมอนั่นตั้งใจหนีไปแบบนั้นจริงๆ  ป่านนี้คงจะพาสาวไปเที่ยวให้สนุกแล้วล่ะ ไม่มาเรียนให้เสียเวลาหรอก .... 'แล้วจะคิดถึงหมีดำนั่นทำม๊าย............. (;____;) ต้องคิดถึงเด็กตาดำๆที่ต้องการมารับความรู้สิยายฟาง!!!'

.

.

.

"วิชาอะไรนะคะ ออกแบบโมเดล...อืม ฟางจะดูให้ค่ะ 11123 ใช่ไหมคะ?"

"อ.ฟาง T_T ขอบคุณที่สุดในโลกเลยค่ะ!!! เดี๋ยวหวายยกเอกสารตามไปนะคะ"

.

.

                ตบตีกับความคิดทั้งด้านดีด้านแย่ของตัวเองก็เผลอตบปากรับคำ อ.คนสวยร่างอวบออกไป จะไม่ช่วยก็กะไร เด็กเกือบๆร้อยชีวิตรอ อ.เพียงแค่คนเดียว วิชาที่ว่าเธอก็สามารถสอนได้ เพราะเป็นสายตรงของเด็กออกแบบอยู่แล้ว เธอมั่นใจว่ายังไงซะก็คงไม่โดนเด็กโห่ไล่ออกมาแน่ๆ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อสิ่งที่จะเกิดขึ้นนับจากนี้ไปอีก 3 ชม.ของวันนี้ที่เหลืออยู่

.

.

.

 

"เหย ปอบ ตืนๆ อ.คานมจีนคนซวยจะเข่าแลว" ถูกเพื่อนๆลากออกจากหอของมันมา เพื่อมาเข้าเรียนวิชาที่โคดจะง่าย ไม่ได้อยากเข้ามาเรียนเลยให้ตายเหอะ ถ้าไม่ใช่เพราะอาจารย์เจ้าของวิชาเช็คชื่อมันทุกเบรกแบบนี้ สวยหรือเปล่าไม่รู้นะ เพราะในหัวของเขามีเพียงภาพผู้หญิงคนเดียว ที่ไม่อาจลบหรือเอาคนอื่นเข้ามาแทนที่ได้จริงๆ

.

.

.

"เอ่อ....ป๊อบปี้ ที่ตรงนี้ว่างหรือเปล่า?"

"อือ"

"งั้น ซินนั่งด้วยนะ ฮิฮิ แกเร็วๆมานั่งตรงนี้ หนุ่มๆเค้าว่าง อิอิ"

.

.

.

 

** เป็นกำลังใจให้น้องๆที่กำลังเตรียมตัวสอบนะคะ ^________^  สู้ๆเน้อ

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ
^__^~

 

เรื่องสั้นเรื่อง คาปูชิโน่  ภาค 2 แก้วที่ 3

 

 

                ...จะเกิดอะไรขึ้นกับความรักของเราหรือเปล่านะ นายหมีดำ....

 

.

.

"ฉันจะทำยังไงดี? เราต่างกันมากไปหรือเปล่า ความจริงวัยของเราอาจจะไม่เหมาะสมกัน มันไปด้วยกันไม่ได้ ถ้าวัยอย่างเราเค้าคงเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องสุดวิสัยและเชื่อใจฉัน แต่ด้วยความคิดเด็กๆทำให้เราไม่เข้าใจกันแบบนี้...."

.

.

"ยายเฟย์กะน้าเขื่อนห่างกันเกือบ ๆ 10 ปีมั้ง แล้วยายเฟย์ก็งี่เง่าแบบไอหน้าหมีเนี่ยแหล่ะ แต่แกกลับงี่เง่ามากกว่าเด็กมันอีก ฮ่าๆๆๆ"

.

.

                กลับมานั่งคิดไม่ตกที่ห้องของตัวเองตั้งแต่กลับจากร้านยายแก้ว ก็ยังไม่สามารถเอาความคิดของตัวเองออกจากเรื่องที่เกิดขึ้นได้เลย ไม่เข้าใจว่าเป็นแค่ความฝัน หรือเธอกำลังเผชิญอยู่กับความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้กันแน่ เธอกับป๊อบปี้ ไม่เคยทะเลาะกันข้ามคืน ป๊อบปี้ไม่เคยทำให้เธอน้อยใจถึงขั้นไม่มองหน้า เธอเองก็ไม่เคยเอาแต่ใจจนน่ารำคาญจนต้องปิดมือถือใส่ขนาดนี้ .... เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?

.

.

'หมดรัก เลยหมดความเชื่อใจอย่างนั้นหรือ?'

.

.

                ปิดเปลือกตาบางลงช้าๆ ให้สายน้ำเย็นเฉียบดับความร้อนรนในหัวใจของตัวเองให้สิ้นไป หรือบางทีจริงๆแล้วป๊อบปี้จะไปรับน้องจริงๆ มือถือก็แบตหมดแต่อยู่บนรถจึงติดต่อไม่ได้ สลัดศีรษะน้อยๆแล้วออกมาแต่งตัว เดินทางเข้าสู่มหา'ลัยของตัวเองทันที

.

.


"อยากรู้ก็ต้องถามสินะ"

 

 

@@@@@@@@@@@@@@@@@@

 

 

//คณะวิศวกรรม//

.

.

"อ.ทับทิมคะ พอจะทราบไหมคะว่าคณะวิศวะไปรับน้องที่ไหนกัน"

 

"สมุทรปราการค่ะ อ.ฟาง แต่เห็นว่าจะเลื่อนนะคะ เพราะที่นั่นน้ำท่วมกลัวมีจระเข้หลุดออกมาน่ะค่ะ คงจะ

เปลี่ยนสถานที่ไม่อย่างนั้นก็รอน้ำลดก่อนแล้วทำเป็นจิตอาสาแทนรับน้องไปเลยค่ะ"

 

                มาถึง มหา'ลัย ก็ไม่ได้เข้าไปที่คณะของตัวเองเพราะเวลาแบบนี้ที่ตึกคหกรรมของเธอคงปิดไปแล้ว จะเหลือคณะดีเด่นแห่งประเทศไทยคณะนี้ที่เดียวในโลก เรียนยันค่ำ เพราะนักศึกษาตกแล้วตกอีก จนต้องเปิดคอร์สเพิ่มถึง 2 ทุ่ม 3 ทุ่มเกือบทุกวัน 

               

                เดินเข้าไปหา อ.ที่นั่งประจำอยู่ในตึกและรู้รายละเอียดของนักศึกษาทุกชั้นปี สอบถามถึงรายละเอียดการรับน้องใหม่ปี 1 ที่คนรักได้ทิ้งข้อความเอาไว้ ใจนึงก็กังวลว่าอีกคนจะโกหกเพราะเปลี่ยนไป แต่อีกใจก็ไม่อยากทำร้ายหัวใจตัวเองโดยการเข้าใจผิดคนที่เธอรัก แต่กลับได้คำตอบที่ทำให้ตัวเองถูกน็อกไป 3 วิในทันที....

.

.

"หมายความว่า ยะ ยังไม่ได้ไปเหรอคะ?" ไปไม่เป็นกับคำตอบของอาจารย์สาวสวยประจำคณะ ถามย้ำอีกครั้งเพื่อซ้ำเติมความเจ็บปวดของหัวใจตัวเอง .... ป๊อปปี้ไม่ได้ไปไหน ยังคงอยู่ที่นี่ ที่ๆเธอยืนอยู่ในตอนนี้

.

.

'คณะวิศวะไม่ได้รับน้อง  นายหมีดำไม่ได้ไปไหน.....แล้วข้อความที่ทิ้งไว้หมายความว่ายังไงล่ะ'

 

.

.

"ค่ะ ยังไม่มีคณะไหนไปรับน้องค่ะ อ. ฟาง ตอนนี้เด็กปี 1 กำลังเรียนกับ อ.ขนมจีนอยู่ด้วยนะคะ"

.

.

"เอ่อ ขอบคุณนะคะ"

 

                กล่าวขอบคุณอาจารย์สาวได้ ก็รีบเบือนหน้าหนีในทันที กลัวหยดน้ำใสที่คล้ายจะไหลตามแรงโน้มถ่วงของโลกทำให้คนที่พบเห็นตกใจเอาได้ ความรู้สึกสับสนทั้งโกรธทั้งงุนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น หรือนายหมีดำนั่นจะหมดรักเธอแล้วจริงๆ อย่างที่เธอคิดไว้ในตอนแรก? จะทิ้งกันไปแบบนี้เหรอ? ข้าวของในห้องก็ไปมีอะไรติดมือไปสักอย่าง จะหายไปก็เพียงหนังสือเรียนกับชุดนักศึกษาและชุดลำลองไม่กี่ชุดเท่านั้นเอง

 

                หรือแค่อาการงอนของเด็กๆ ที่อยากจะเล่นเกมแมวไล่จับหนู โปลิศจับขโมยอะไรเทือกนั้น ..... สนุกนักเหรอไงที่เล่นกับความรู้สึกของคนอื่นแบบนี้ ?

.

.

"....ไปรับน้อง 2 วัน...."

"....ไปรับน้อง 2 วัน...."

"....ไปรับน้อง 2 วัน...."

.

.

"ฮึก .....หมายความว่ายังไง? มันจะมากไปแล้วนะ นายหมีดำกล้าโกหกฉันเรอะ คิดเหรอว่าฉันจะสนใจเด็กอย่างนาย!!! ฮึก ฮือ........."

 

.

.

 

@@@@@@@@@@@@@@@@@@

 

.

.

"เฮ้ยเบาหน่อยสิวะป๊อบ มีอะไรแน่เนี่ยเอ็งดื่มแบบนี้มา 2 วันแล้วนะ พี่ที่บ้านรู้หรือเปล่าวะ โทรศัพท์ก็ไม่เอามา"

"ช่างข้า ไม่มีใครเค้าสนใจหรอก ไอวินเทอีกๆๆ" ตั้งแต่เห็นผู้หญิงใจร้าย จอมลวงโลก [ แก้วใจจ๋า :มากไปป่ะอิหมี แค่นั่งรถไปด้วยกันเองนะ? ] นั่งรถไปกับอาจารย์รูปหล่อประจำคณะ ก็ถึงกับฟิวส์ขาด สติแตกรีบกลับห้องไปเก็บข้าวของได้สองสามชิ้นก็รีบออกมา แต่ก็ยังไม่วายทิ้งโน๊ตสั้นๆเอาไว้ เพื่ออะไรไม่รู้ในเวลานั้นใจนึงก็อยากเข้าข้างตัวเองว่าคนสวยคงมีธุระจริงๆ ทิ้งโน๊ตเอาไว้ให้เขาได้รักษาแผลใจเงียบๆทำใจได้แล้วจะกลับมาฟังเหตุผล แต่จะให้รอฟังในตอนนั้นทำใจไม่ได้จริงๆ เพราะกลัวว่าอีกเหตุผลนึงที่คนสวยโกหกอาจเป็นเพราะว่าได้หมดรักเด็กปี1อย่างเขาไปแล้ว

 

 

'ทนไม่ได้ .... ทนไม่ได้จริงๆ'

.

.

 

"มันอกหักเหรอวะ ? นี่ๆ พวกเอ็งเคยเห็นมันควงผู้หญิงที่ไหนไหมวะ นอกจากพี่สาวมัน?"

 

"ยังนะ พวกรุ่นพี่ปี2-4 ก็มารุมทึ้งมันเหมือนกันไม่เห็นมันเลือกใคร แถมไม่ค่อยจะใส่ใจอะไรเลยด้วยซ้ำ"

 

"แล้วที่มันทำหน้าเบี้ยวเบื่อโลกอยู่นี่ล่ะ อาการยังกะคนโดนบอกเลิก"

 

"หมดแก้วๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ ฮึก....."

 

"เฮ้ย!! มีเรียนอีกนะเว้ย เบาหน่อยๆๆๆๆ"

.

.

.

.

"อ.ฟาง ดีจังเลยกำลังปวดหัวเลยค่ะตอนนี้"

"มีอะไรเหรอคะ อ.หวาย? ดูวุ่นๆ"  ปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของตัวเองได้ ก็รีบจ้ำอ้าวออกจากคณะของคนใจร้าย กลัวว่าจะเจอใครบางคนที่ยังไม่มีเหตุผลอะไรให้เธอสมควรต้องเจอในตอนนี้ วันนี้ทั้งวันมันล้าเต็มทนรู้แบบนี้นั่งทนให้ยายแก้วนั่งด่าในร้านกาแฟ หรือนอนแอ้งแม้งในห้องของตัวเองยังจะดีเสียกว่า แม้สุดท้ายหัวใจยังไงก็ต้องเจ็บ แต่ขอไม่ใช่มาแบบรวดเร็วยิ่งกว่าประกันภัยชั้น 1 แบบนี้.....รับไม่ทันจริงๆ

 

                เดินออกมายังไม่ทันถึงรถ ก็ถูกสกัดด้วย อาจารย์ประจำคณะอีกคนที่พอจะเคยได้คุยกันบ้าง เพราะเวลาส่งตัวแทนไปประชุมที่ตึกรวม เอกออกแบบมักจะเป็นเธอและวิศวะก็มักจะส่งอาจารย์สาวร่างอวบคนนี้มา ดูสภาพแล้วไม่น่ารอดถึงวันพรุ่งนี้ได้ถ้าจัดการปัญหาที่เกิดขึ้นไม่ได้ จึงขัดไม่ได้เมื่อถูกเรียกและถูกมองด้วยสายตาที่น่าสงสารที่สุดในโลกแบบนั้น

.

.

 

"ก็ อ.ขนมจีนน่ะสิคะ จู่ๆก็ท้องเสียกะทันหัน แล้วหวายไม่ได้บอก นศ.ล่วงหน้าน่ะค่ะ ตอนนี้เด็กเต็มห้องเรียนเลย เลทมา 10 นาทีแล้วด้วย จะออกไปแคลเซิลก็กลัวโดนฆ่าอ่ะค่ะ เด็กปี1รุ่นนี้โหดมากด้วย"

.

.

.

"แต่ฟางว่า เด็กๆน่าจะดีใจด้วยซ้ำนะคะเนี่ย" ปี 1 ที่ว่าคงหมายถึงเด็กนักเรียนเข้าใหม่ที่ไม่ได้มีรับน้องที่ไหนสินะ .... ห้องของคนใจร้าย เธอจะแบกเอาใบหน้าที่ซ่อนด้วยรอยน้ำตาไปพบไปเจอได้อย่างไร บอกปัดแบบไม่ให้ดูน่าเกลียด อ้างเหตุผลที่นักเรียนนักศึกษาชอบเป็นที่สุดให้ไป จะให้ไปเจอตอนนี้ไม่ไหวมั้ง ?.....

.

.

.

"ถ้าพวกเขาไม่มีเรียนทั้งวัน แล้วมามีเรียนตัวเดียวตอน 2 ทุ่มแบบนี้นะคะ ,,,หวายตายแน่ๆ"

 

                คำก็ตาย สองคำก็ตาย แล้วจะอดใจไม่ช่วยได้ยังไงล่ะเนี่ย .....เฮ่อ ก็เหตุผลที่อาจารย์เค้าให้มาเนี่ย มันเป็นตรรกะที่คาดว่าจะเป็นไปด้วยแน่ๆ ไม่มีเรียนทั้งวันแล้วรอมาเรียนกับ อ. เพียงแค่คนเดียว ในเวลา 2 ทุ่ม เรียนเสร็จตอน 5 ทุ่ม,,,,คุณพระ ถ้าไม่รักจริงอะไรจริง เด็กๆตัวแสบพวกนี้ไม่มาแน่ๆ ใครๆก็รู้ว่าเด็กวิศวะน่ะทั้งแสบทั้งซนแค่ไหน โดยเฉพาะพวกปี 1 เนี่ย ยังกะจับปูใส่กระด้ง ดีนะเธอแค่เอกออกแบบ เลยดูซอฟท์กว่าเยอะ

 

'เอาไงดีล่ะงานนี้ ....? เอาวะ ถ้าหมอนั่นตั้งใจหนีไปแบบนั้นจริงๆ  ป่านนี้คงจะพาสาวไปเที่ยวให้สนุกแล้วล่ะ ไม่มาเรียนให้เสียเวลาหรอก .... 'แล้วจะคิดถึงหมีดำนั่นทำม๊าย............. (;____;) ต้องคิดถึงเด็กตาดำๆที่ต้องการมารับความรู้สิยายฟาง!!!'

.

.

.

"วิชาอะไรนะคะ ออกแบบโมเดล...อืม ฟางจะดูให้ค่ะ 11123 ใช่ไหมคะ?"

"อ.ฟาง T_T ขอบคุณที่สุดในโลกเลยค่ะ!!! เดี๋ยวหวายยกเอกสารตามไปนะคะ"

.

.

                ตบตีกับความคิดทั้งด้านดีด้านแย่ของตัวเองก็เผลอตบปากรับคำ อ.คนสวยร่างอวบออกไป จะไม่ช่วยก็กะไร เด็กเกือบๆร้อยชีวิตรอ อ.เพียงแค่คนเดียว วิชาที่ว่าเธอก็สามารถสอนได้ เพราะเป็นสายตรงของเด็กออกแบบอยู่แล้ว เธอมั่นใจว่ายังไงซะก็คงไม่โดนเด็กโห่ไล่ออกมาแน่ๆ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อสิ่งที่จะเกิดขึ้นนับจากนี้ไปอีก 3 ชม.ของวันนี้ที่เหลืออยู่

.

.

.

 

"เหย ปอบ ตืนๆ อ.คานมจีนคนซวยจะเข่าแลว" ถูกเพื่อนๆลากออกจากหอของมันมา เพื่อมาเข้าเรียนวิชาที่โคดจะง่าย ไม่ได้อยากเข้ามาเรียนเลยให้ตายเหอะ ถ้าไม่ใช่เพราะอาจารย์เจ้าของวิชาเช็คชื่อมันทุกเบรกแบบนี้ สวยหรือเปล่าไม่รู้นะ เพราะในหัวของเขามีเพียงภาพผู้หญิงคนเดียว ที่ไม่อาจลบหรือเอาคนอื่นเข้ามาแทนที่ได้จริงๆ

.

.

.

"เอ่อ....ป๊อบปี้ ที่ตรงนี้ว่างหรือเปล่า?"

"อือ"

"งั้น ซินนั่งด้วยนะ ฮิฮิ แกเร็วๆมานั่งตรงนี้ หนุ่มๆเค้าว่าง อิอิ"

.

.

.

 

** เป็นกำลังใจให้น้องๆที่กำลังเตรียมตัวสอบนะคะ ^________^  สู้ๆเน้อ

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.1 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา