LOVE & SAD รักครั้งนี้จะจบลงอย่างไร
TKKAEW
13) มารผจญ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ต่อจากต่อที่เเล้วเลยะคร้าบบบบ
------------------------------------------
"วู้ววววววว/กริ๊ดดดดดดดดดดดด" นายเเฟนสุดโหดของฉันรีบวิ่งลงละเลไปก่อนจะ.......................
"ตูมมม!" โยนฉันลงทะเล
"เเหวะ ฉันมองอะไรไม่เห็นเลยอ่ะ"(เพราะฉันยังไม่ลืมตา) ฉันลืมตาขึ้นมาเเต่ตอนนี้ก็ยังอยู่ในน้ำทะเล
สุดเค็มนี่อยู่ เเต่พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นไอ่คุณแฟนยิ้มน่าทะเลนมองฉันอยู่ เเต่พอฉันจะโผล่หน้าไปรับ
อากาศ ไอ่คุณเเฟนก็เกิดครั้งอีกรอบ เพราะจู่ไอ่คุณเเฟนก็กดคอฉันลง เเละเคลี่ยนน่ามาใกล้ เฮ้ยฉันจะ
ขาดอากาศตายเเล้วเว้ยยox0
" OxO อุ๊บ" โทโมะจับคอฉันเอาไว้ก่อนจะกดริมฝีปากเขาเข้ากับริมฝีปากฉันเหมือนพยามจะให้อากาศ
ฉันทางปาก อีตาบ้านี้ดูละครจนเพี้ยนไปเเน่เลย
"อื้อ" ฉันส่งเสียงประท้วงในลำคอเพราะเราอยู่ใต้ทะเลมานานเเล้ว สงสัยนายคุณแฟนคิดว่าฉันเป็นนักดำ
น้ำหรือไงกัน
"หืม อา" ฉันโผล่พ้นน้ำมาก่อนจะหายใจเอาออกซิเจนเข้าปอดอยากเเรงตามมาด้วยนายโทโมะที่พอโผล่
พ้นน้ำมาก็รีบตรงดิ่งขึ้นชายฝั่งไป TIT ชิลืมฉันเเล้วหรือไงเนี่ย
ในบ้านพักต่างอากาศ
"เเก้วคร้าบบ"
"เงีบย"
"โทโมะขอโทษ"
"เงีบย"
"กะ"
"พี่โทโมะะะะะะะะะะะะะะะ" อยู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นระหว่างที่นายโทโมะง้อฉัน ก็เเหงล่ะเดินขึ้นฝั่งมาก่อน
พอพอมาถึงห้องฉันก็เลยไม่พูดด้วยเลย 55555 สมน้ำน่า ว่าเเต่เสียงใครฟะเนี่ย
ฉันเดินไปน่าประตูก่อนจะเปิดดูว่าใครมา เอาอีกเเล้วเรื่องไม่คาดฝันมันมาโดยที่จะไม่บอกอะไรเลยอีกเเล้ว
"พี่เเก้วว" เสียงยัยพิมเเว้ดมากตั้งเเต่ประตูยังเปิดไปเสร็จ
"เทอมาได้ยังไง" ฉันถามยัยพิมด้วยน้ำเสียงห้วน ตามมาด้วยเสียงฝีเท้านายโทโมะ
"ก็เดินมาสิค่ะ ถามโง่ๆ" ยัยนั้นตอบฉันมาด้วยท่าทางกวนเบื้องล่างมากๆ พึ่งรู้ว่าเดี้ยวนี้ยัยนี่เลิกรับบทเป็น
คนดีเเล้ว
"พี่ว่าเทอคงโง่มากกว่านะที่เดินมา เพราะที่นี่ห่างจากกรุงเทพตั้งไกล" โอ์โน นั้น นั้นไม่ใช่เสียงฉันเเต่เป็ร
เสียงนายโทโมะ นี่ฉันฝันไปฉันไหมเนี่ย ฉันยกมือตบน่าตัวเอง ปกตินายโทโมะจะไม่พูดจาเเบบนี้กับใคร
เลยนะ
"เเก้วทำอะไร" โทโมะจับมือฉันที่ตบน่าตัวเองอยู่
"ปะ เปล่า" ฉันน่าไปพูดกับโทโมะ
"อุ๊ย! ทำไมพี่โทโมะพูดอย่างนี้ล่ะค่ะ พิมเสียงใจนะ ฮึก" ยัยพิมทำท่าบีบน้ำตา
"พิมพอเถอะเทอเลิกเล่นละครได้เเล้วพี่ไม่คิดเลยนะว่าเทอจะเป็นคนนิสัยอย่างนี้ เเละเรื่องวันนั้นวันที่พี่
เลิกกับเเก้วพี่ก็รู้ความจริงหมดเเล้วเลิกเสเเสร้งซักทีเถอะ" นายโทโมะร่ายยาวว่ายัยพิมอีกรอบ ยัยนี่อึ้งไป
เลยทีเดียว
"อุ๊ย ! รู้ความจริงเเล้วหรอค่ะเนี่ย น่าเสียดายจังเลยค่ะพิมยังปั่นหัวพวกพี่ๆยังไม่สะใจเลย เเต่ไม่เป็นไรค่ะ
เพราะนิยายเรื่องนี้มันไม่จบง่ายๆเเน่เพราะยังไง พี่โทโมะจะต้องเเต่งงานกับพิมเท่านีั้น" ยัยพิมพูดก่อนจะ
ยิ้มร้ายๆเเล้วเดินจากไป
.
.
.
.
.
หลายวันต่อมา
"ฮัลโหลแก้ววันนี้โทโมะคงไม่ได้ไปรับนะ ติดธุระนิดหน่อยน่ะ" เสียงร่างสูงสนทนากับร่างบางผ่าน
โทรศัพท์ดูเขาเหมือนจะเร่งรีบแปลกๆ
"อืม" ปลายสายรับคำด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ก่อนที่จะกดวางสายไป ทั้งเทอเเละเขาพึ่งดีกันได้ไม่กี้วันร่าง
บางเลยอยากจะไปเที่วสวนสนุกกับร่างสูงเเต่ว่าวันนี้เขามีธุระที่สำคัญเทอก็ไม่อยากจะทำตัววุ่นวาย
เเล้วพยามตื้อให้เขาพาไปหรอก
-----------
"ฮัลโหลครับ เป้าหมายมาเเล้วครับ" เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้น
"แกก็จัดเลย เเล้วพามาหาฉันที่ โรงเเรม xxxxxxxนะ"
"ครับนาย"
"เฮ้ย พวกมึงจัดการมัน" ชายคนที่วางโทรศัพท์ลงได้สักครู่ส่งลูกน้องให้จัดการกับใครบ้างคน
-------------
"เฮ้ย! พวกมึงเป็นใคร" เสียงร่างสูงดังขึ้นท่ามกลางวงล้อมของพวกชายฉกรรจ์
"มึงไม่ต้องลูกหรอก เฮ้ยจัดการ" สิ้นคำพูดของอีกพวกชายฉกรรจ์ก็รุมร่างสูง
'.
.
.
.
30 นาทีต่อมา
"ก็อก ๆ "
"ใคร"
"ผมเองครับนาย"
"งั้น ก็เข้ามา"
เสียงคน2คนสนทนากันผ่านประตูบานใหญ่ก่อนคนข้างในจะเปิดให้คนข้างนอกเข้ามา พอคนข้างในเปิดประตูออกมาก็ถึงกับยิ้มร่าเมื่อเห็นว่ามีใครอีกคนมาด้วย
"ขอบใจเเกมาก เเล้วเเกไปเตรียมตัวรอรับเงินเลยเเล้วกัน"
"ครับ"
"ปัง" พอคุยกันเสร็จเทอคนที่อยู่ในห้องก็รีบเเบกใครอีกคนเขาไป
" gamestar" เทอคนนั้นพูดก่อนจะนำร่างของใครอีกคนวางลงเตียงเเล้วเริ่มละเลงเเผนที่เทอเตรียมเอา
ไว้
เช้าวันต่อมา
"หืม" เสียงของร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงกว้างเริ่มขยับตัวก่อนจะกระพริบตาถี่ๆเมื่อไม่คุ้นกับสถานที่
"ตื่นเเล้วเหรอค่ะคุณสามีสุดที่รัก" เสียงหญิงสาวคนนึงดังขึ้นหลังจากที่รู้ว่าร่าสูงตื่นเเล้ว
"พิม" ร่างสูง(ต่อไปไรเตอร์จะใช้คำเรียกว่าโทโมะนะ)รีบยันตัวขึ้นจากที่นอนพอรู้ว่าตอนนี้เขาอยู่กัยตัว
อันตรายอย่างพิม
"เเเหม ตกใจจนน่าซีดเลยนะค่ะสุดที่รักของพิม" ยัยพิมเดินมาหาโทโมะโดยมีผ้าเช็ดตัวผืนสั้นพ้นกลาย
เอาไว้
"ใครสุดที่รักเทอ เเล้วฉันมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง" โทโมะรีบยิงคำถามใส่ยัยพิมเเล้วรีบลุกขึ้นจากเตียงนอน
"อุ๊ย! ก็พี่โทโมะไงค่ะ อันี่จริงก็ไม่ใช่สุดที่รักหรอกค่ะเเต่เป็นคุณสามีในอนาคตต่างหาก" พูดจบก็ผลักร่าง
โทโมะลงเตียง เเต่โชคดีที่เขายังหลบเทอทัน
"พูดอะไรขงเทอ" โทโมะทำน่าไม่เข้าใจ
"ก็พูดในสิ่งที่เป็นความจริงไงค่ะ อ่ะนี่ดูเเล้วพี่จะเข้าใจ" ยื่นโทรศัพท์ในมือในโทโมะดู
"o_o" อึ้ง
"ที่นี่เข้าใจรึยังค่ะ คุณสามี" ยิ้มร่าก่อนจะเดินไปกอดร่างสูงเเต่ก็โดนผลักออกมา
"โอ๊ย พี่โทโมะทำร้ายภรรยาอย่างนี้ไม่ดีนะค่ะ"
"เทอมัน....... ฉันไม่คิดเลยนะว่าเทอจะเป็นอย่างนี้"
โทโมะรีบหาเสื้อผ้าของตน ครั้งนี้เขารู้สึกเกรียจเเละขยะเเขยงพิมมาก เเละยิ่งภาพในโทรศัพท์นั้นอีกมันยิ่ง
ทำให้เขาเจ็บใจ เพราะภาพนั้นเป็นภาพที่เขาเเละพิมเปื้อยกายนอนกอดกันบนเตียง โทโมะเข้าไปในห้อง
น้ำเเต่งตัวเสร็จเเละกำลังจะออกไปจากห้อง เเต่ดูเหมือนมันคงจะกลายเป็นเรื่องยากซะเเล้วที่เขาจะหลุด
พ้นจากห้องนีไป
"จะรีบไปไหนค่ะ" เสียงยัยพิมดังขึ้นเมื่อโทโมะออกจากห้องน้ำเเละตรงดิ่งไปที่ประตู
"ฉันจะกลับ" พูดเเล้วกำลังจะออกไปนอกห้อง
"ถ้าพี่กล้าออกไปก็ลองดู"
"เทอจะทำไม" โทโมะชะงักไปนิดนึงก่อนจะหยุดอยู่ตรงประตูที่เดิม
"ก็....คงไม่ทำอะไรมากหรอกค่ะก็เเค่จะส่งรูปภาพอะไรเล็กๆน้อยไปให้พี่เเก้วดู" พิมพูดพร้อมโชว์ภาพ
ที่โทโมะดูไปเเล้ว ภาพเทอกับเขา...........
"เทอ " โทโมะกำหมัดเเน่น ไม่ใช่เพราะอะไรที่ทำให้เขากลัว เขากลัวเพียงเเต่เเก้วจะไม่เชื่อใจเขาเพราะ
ดูจากสถานการณ์ทุกอย่างมันชั่งเป็นใจเหลือเกิน
"ถ้าพี่ไม่อยากให้รูปนี้ว่อนเน็ตหรือรูปนี้ไปอยู่ในมือถือเเม่พี่ เเละนังเเก้วละก็ เลิกกับนังเเก้วซะ อ๊ะเเละบอก
มันด้วยนะว่าที่เลิกกับมันน่ะเพราะพี่รักพิม" พิมพูดอย่างผู้มีชนะ โทโมะได้เเต่ครุ่นคิดว่าเขาจะทำอย่าง
ไรต่อไป
"ว่าไงค่ะพี่โทโมะ"
"............................"
===================================================
นิยายเรื่องนีอาจจะไม่สนุกนะเเต่ยังไงก็ช่วย เม้น+โหวต เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์หน่อยนะ
พิมผิดก็ขอโทษด้วยยย
===================================================
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
