LOVE & SAD รักครั้งนี้จะจบลงอย่างไร

ต่อจากตอนที่เเล้วเลยนะครับ

@ สวนสาธารณะ

tomo say

"ฮัลโหล โทโมะหรอ"

"อืม แก้วช่วยมาหาโทโมะที่สวนสาธารณะที่เราเจอกันครั้งเเรกได้ไหม เเก้วยังจำมันได้รึเปล่า"

"ได้สิ เเก้วยังจำได้ดีเลย เเล้วโทโมะจะให้เเก้วไปตอนไหนล่ะ"

"ตอนนี้เลยได้ไหม โทโมะรอเเก้วอยู่ตรงสระน้ำที่มีสวนดอกไม้นะ"

"จ้ะ"

ผมโทรไปหาเเก้วเเล้ววนัดเทอให้มาเจอที่ที่สวนสาธารณะที่ ที่เราเจอกันครั้งเเรก ดูเหมือนว่ามันจะผ่านมานานมากเเล้ว เเต่ที่นี้ก็ยังคงเป็นเหมือน เหมือนเดิมทุกอย่างเลย ไม่ว่าจะเป็นสระน้ำที่วันนั้นผมเเอบมาตกปลาที่นี้เเล้วโดนเเก้วถีบตกน้ำก็แหงล่ะนะ มันเป็นเขตห้ามตกปลา ผมนึกย้อนไปในอดีตก็อดที่จะยิ้มไม่ได้...

เเต่ตั้งเเต่นี้ต่อไปมันคงไม่มีภาพความสุขอย่างนั้นอีกเเล้ว ผมไม่รู้ว่าถ้าเกิดผมไม่ทำตามที่พิมบอกมันจะเป็นยังไง เเต่ผมคงทำได้เเค่เพียงคิด เพราะถ้าหากเเม่ผมเห็นภาพพวกนั้นยังไงแม่ผมก็ตกให้ผมเเต่งงานกับพิม ไม่ว่าด้วยเรื่องนั้นมันจะเป็นความจริงหรือไม่ เเต่ผมว่าถ้าผมบอกเลิกแก้วตอนนี้มันยังดีกว่าที่เทอต้องมาเจอภาพพวกนั้น เเต่สุดท้ายเเล้วคนที่เจ็บสุดก็คงจะเป็นผม

.

.

.

.

.

10 นาทีต่อมา

"โทโมะ" เสียงเเก้วเรียกผมที่กำลังหันหลังให้เทออยู่

"แก้ว"

"อ๊ะ เเก้วซื้อมาให้จำได้ว่าโทโมะชอบกินเลยซื้อมา เเต่ไม่รู้ว่าโทโมะยังชอบกินมันอยู่ไหม ^^" แก้วยื่น

สายไหมที่เมื่อกี้เทอเอาซ่อนไว้ข้างหลังออกมานี้เทอยังจำได้อีกเหรอว่าผมชอบขนมสายไหม

"ชอบสิ โทโมะชอบทุกอย่างที่แก้วซื้อให้โทโมะเเหละ" ผมพูดพลางส่งยิ้มเศร้าๆไปให้เทอ เวลาเเห่งความ

สุขกำลังใกล้จะหมดเลยสินะ

the end

kaew say

ฉันรับโทรศัพท์จ้าโทโมะ รู้ไหมฉันดีใจมากๆเลยที่เขาชวนฉันมาที่สวนสาธารณะที่ที่เราเจอกันครั้งเเรกฉันยังจำเรื่องราวทุกเรื่อวราวของที่นี้ได้ดี เเล้วเขาล่ะเขายังจะจำมันได้ไหมนะ

ฉันวางสายจากโทโมะเสร็จก็รีบดิ่วมาที่สวนสาธารณะ โชคดีที่เผอิญว่าฉันออกมาทำธุระพอมาถึงที่นี้ฉันก็ว่าจะรีบไปหาเขาเเต่ดันเจอรถขายสายไหม ที่จอดขายอยู่ตรงสวนสาธารณะที่ครั้งเเรกที่เจอโทโมะตอนนั้นฉันยังจำได้เเม่นเลยว่าเขาดื้อมากๆเลย เพราะว่ามาเเอบตรงปลาตรงที่เขาหวงห้าม ฉันเลยเขาไปเตือนเต่เขากลับไม่ฟังเเถมยังกวนเบื้องล่างฉันอีกสุดท้ายฉันทไม่ไหวเลยถีบเขาตกน้ำ เเต่พอพ่อฉันมาเขาก็ฟ้องพ่อฉันพ่อฉันเลยให้ฉันขอโทษเเละไถ่โทษเขาโดนการเลี้ยงสายไหมเนี่ยเเหละฉันไม่รู้ว่าพ่อฉันคิดได้ยังไงเพราะมันเป็นวิธีที่เด็กมาจริงๆเเต่หลังจากนั้นมาฉันก็รู้ว่าเขาชอบกินสายไหม ถึงมันจะเริ่มต้นด้วยความงงๆเเต่มันก็ก็จบลงด้วยความสุขนินะ

"ขอบใจนะแก้ว" โทโมะรับสายไหมจากมือฉันไปก่อนจะเอ่ยคำขอบคุณ

"อืม โทโมะเเก้วว่าเราไปตรงสระน้ำฝั่งนู่นกันเถอะ" ฉันจูงเขาไปสระน้ำอีกฝั่งนึกซึ้งจะมีสะพานให้ข้ามไปเห็นคุณลุงคนขายสายไหมบอกว่าวันนี้อ่ะจะมีหงษ์ 2 ตัวที่เป็นคู่รักกันจะออกมาให้เห็นเขาเชื่อว่าถ้าเกิดว่าเรามาดูหงษ์2ตัวนี้กับคนที่เรารัก จะทำให้เรารักกันกับคนคนนั้นตลอดไป ฉันเลยกะว่าจะชวนโทโมะซึ้งเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรฉันเลยเดินจูงมือเขาข้ามสะพานไประหว่างถามฉันก็เล่าเรื่องหงษ์2 ตัวนั้นให้เขาฟัง

.

.

.

ตอนนี้เรา2คนอยู่อีกฝั่งหนึ่งของสระน้ำเเล้ว มีผู้คนมารอดูหงษ์สองตัวนั้นกันมากมายเพื่อจะอฐิษฐานขอพรเเละฉันก็หวังว่าฉันจะได้เจอหงษ์สองตัวนั้น

"โทโมะดูนั้นสิ"

"อะ...อะไรเหรอ" โทโมะหันขวับมามองฉันหลังจากที่เขาเหม่อนมองออกไปข้างนอกอยู่นาน

"อฐิษฐานกันนะ" ฉันชวนโทโมะอฐิษฐานเหมือนหงษ์สองตัวบินคู่กับมาเเละมาพักกินน้ำที่สระน้ำเเห่งนี้ มันชั่งดูมีความสุขเหลือเกินฉันมองภาพนั้นเป็นภาพสุดท้ายก่อนจะหลับตาลงอฐิษฐาน

"เเก้ว....." เสียงโทโมะเรียกฉันพร้อมความอบอุ่นที่เกิดขึ้นบนฝ่ายมือ เเต่พอฉันลืมตาขึ้นมาก็เห็นสายตาของเขาเหมือนกังวลเรื่องอะไรซักอย่าง

"อะไรเหรอโทโมะ"

"ฉันว่าเราเป็นเพื่อนกันจะดีกว่าไหทเราสองคนไม่เหมาะที่จะเป็นเเฟนกัน"

"มะ....หมายความว่ายังน่ะ ไงโทโมะ" ฉันขว่้าข้อมือเขาที่กำลังจะผละออกจากฉันไป

"ฉันคิดว่าเราน่าจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมากกว่า" โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาก่อนจะดันมือฉันออก

"ไม่จริงหรอก นายพูดเล่นใช่ไหม" ฉันพูดพลางก้มลงมองพื้นหญ้าพลางน้ำตามันจะไหลให้ได้

"มันคือเรื่องจริงเเก้ว" เขาพูดเสียงเเข็ง

"นายไม่รักฉันเหรอโทโมะ"

"เปล่า"

"เเล้วทำไมล่ะ ทำไมความรักของเรามันเกิดอะไรคิดทำไมนายถึงพูดเเบบนี้ล่ะ อึก" ตอนนนี้น้ำตาของฉันมันไหลรินออกจากดวงตาไม่ขาดสาย

"คือ........." โทโมะก้มก่อนจะมีอีกเสียงนึกแทรกออกมา

"ก็บอกเขาไปสิค่ะพี่โทโมะว่าพี่น่ะต้องเเต่งงานกับพิมคงจะมาคบกับมันไม่ได้"

"พิม" ทั้งฉันเเลัะเขาต่างตกใจไม่ใช่น้อยที่อยู่ๆพิิมมาก็เดินมาเกาะเเขนโทโมะเเละพูดอะไรบางอย่างออกมาที่ทำให้ฉันเจ็บ เหมือนตายทั้งเป็น ถ้าหากมันเป็นเรื่องจริงอย่างที่ที่พิมพูดฉันครวตัดใจจากเขาไมนะฉันมองไม่เห็นคำตอบของคำถามนี้เลย ใครก็ได้ช่วยตอบฉันที่ว่าฉันควรทำยังไงต่อไปเพราะตอนนี้ฉันไรเรี่ยวเเรงเหลือเกิน.........................

===================================================

เม้น+โหวตเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์หน่อนนะพิมผิดก็ขอโทษด้วย ตอนนี้อาจจะอ่านไม่รู้่เรื่องนะยังไงไรเตอร์

ก็ของโทษด้วย

===================================================