จับใจนายเพลย์บอย

   ……โคร่ม !!!!!! ................... เสียงพี่ฟลุ๊กเดินชนกับผู้ชายคนหนึ่งและผู้ชายคนนั้นก็คือ………..

_______poppy______

    วันนี้ผมมีนัดกับกลุ่มเพื่อนๆ ที่ร้านอาหารของไอ้จองเบ ผมมาพร้อมกับไอโมะแต่มันขึ้นไปปก่อนแล้ว มันบอกให้ผมเอารถไปเก็บส่วนตัวมันจะเดินไปรอในร้าน นั่นไงยืนอยู่กับใครก็ไม่รู้ สงสัยมันมีเรื่องอีกแล้ว

“ ขอโทษครับคุณเป็นไรไหมครับ ”  โทโมะรีบกล่าวขอโทษทันทีที่เดินชนกันคนในร้าน

“ ไม่เป็นไรครับ  ” ฟลุ๊กไม่ได้สนใจคำขอโทษมากนักเพราะตอนที่เขาเดินชน เมื่อกี่สาวน้อยข้างกายก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน

“ แล้วนี่เราเจ็บตรงไหนรึป่าว ”

สายตาของชายหนุ่มทั้งสองจับจองที่หญิงสาวพร้อมกันและก็มีอีกคนที่วิ่งมาสมทบด้วย

“ มีเรื่องอะไรไอ้โมะ  บอกแล้วว่ารอกูก่อน ”  หนุ่มคนที่สามเข้ามาดูเหตุการณ์ก่อนที่จะหันไปมองคู่กรณีของเพื่อน

 “ ฟาง ”  ป๊อปปี้กับโทโมะเอยเบาๆพร้อมกัน ถึงแม้ว่าหญิงสาวจะก้มหน้าก้มตายืนอยู่หลังคู่กรณีแต่ทำไมเขาจะจำเธอไม่ได้

“ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะครับ ”  ฟลุ๊กโอบไหล่น้องสาว ก่อนที่จะเดินไป

“ จะไม่ทักทายกันหน่อยหรอฟาง ”  ป๊อปปี้ตะโกนตามหลังทำให้ผู้เป็นพี่ชายที่เดินไปหยุดเท้าแล้วหันมา

“ รู้จักเขาด้วยหรอ ”  พี่ชายถามน้องสาวด้วยความสงสัยดูจากท่าทางเธอจะมีพิรุธอะไรบ้างอย่าง

“ น้องฟางจะไม่ทักพี่หน่อยหรอ ” โทโมะที่ยืนเงียบอยู่นานพูดขึ้นบ้าง

“ เอ่อ เออ คือ เขาเป็น…..รุ่นพี่ที่มหาลัยค่ะ ”

“ ครับ ฟางสนิทกับกลุ่มพวกผมนะ ” โทโมะตอบกลับ

“ พี่ก็ชวนมาเที่ยวหลายครั้ง แต่น้องฟางบอกต้องอ่านหนังสือสอบ แล้ววันนี้มาได้ไงครับ ”  ป๊อปปี้ถามด้วยน้ำเสียงเข้มๆ พร้อมส่งสายตาคมไปกดดันสาวน้อย เขาพยายามข่มอารมณ์แล้วแต่ไม่รู้ว่าจะได้นานแค่ไหน จะไม่ให้โกรธได้ไงทีเวลาเขาชวนไม่มาแต่วันนี้ควงใครก็ไม่รู้มันน่าโมโหนัก

“ อ่อครับ พอดีผมเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศเราก็เลยมาเที่ยวให้หายคิดถึงกันหน่อย ” ฟลุ๊กพอจะรู้ว่าชายหนุ่มทั้งสองที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่แค่รุ่นพี่ธรรมดาแน่ๆ ก็เกิดอาการหวงน้องทันทีโดยการพูดให้ชายทั้งสองคิดลึก

“ หรอครับ พึ่งรู้ ” ป๊อปปี้พูดแล้วจองหน้าฟาง

“ ไปฟาง เสียเวลา  ” ฟลุ๊กดึงฟางออกมาทันที ก่อนที่จะได้วางมวยกับป๊อปปี้ดูจากท่าทางแล้วเขาต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับฟางแน่นอน

ป๊อปปี้ไม่รอช้ารีบเดินตามทั้งสองทันที คนอย่างเขาไม่เคยยอมใครและที่สำคัญต้องไปคุยกับยัยตัวแสบให้รู้เรื่อง

“ ไอ้ป๊อปปี้ พอแล้วไม่ต้องตามไป ” โทโมะหามเพื่อนก่อนที่จะมีมวยในร้านจองเบ

“ มันไม่ให้เกียรติกู ”

“ แต่มึงหาเรื่องเขาก่อน ไปหาพวกนั้นได้แล้วมันรอนานแล้ว ” โทโมะลากป๊อปปี้ไปอีกมุมของร้านที่กลุ่มของพวกเขามักจะมานั่งกัน

" อ้าว แกสองคนนั้นมาพอดี พวกกูกินจะหมดแล้วเนี่ย ช้าว่ะ " จองเบตะโกนบอกพื่อนแต่ไกล

" ดูพวกมันทำหน้าอย่างกับคนปวดขี้5555 " เคนตะแซวต่อ

" เป็นไรครับไอ้พี่ชายทั้งสอง ห้องน้ำอยู่ทางโน้น " เขื่อนตอนแรกพูดเหมือนจะเป็นห่วงแต่สุดท้ายก็ไปรวมทับกับเคนตะ

< ปั้งงงง > เสียงของป๊อปปี้เตะเก้าอี้แรงๆ หนึ่งครั้งจนทุกคนในกลุ่มเงียบกันหมด

" เดี๋ยวไอ้ป๊อป หยุดร้านกููจะผัง " ชายเจ้าของของร้านลุกขึ้นไปห้ามเพือนทันที่ก่อนจะเกิดความเสียหายอันมหศาล

" ไอ้โมะ ไอ้ป๊อปมันไปมีเรื่องกับใครว่ะ "

" และทำไมพวกมึงดูเศร้าๆ เสียใจอะไรกัน "

" หึงใครมาว่ะหรือว่าอกหัก " เขื่อนที่เป็นผู้สรุปเหตุการณ์ทุกครั้ง พูดออกมา

" โอ้ย เงียบ ๆ   " ป๊อปปี้แทรกขึ้น

" คนอย่างกูเนี่ยนะจะหึง ไม่มีทาง " ป๊อปปี้ก

" ไม่หึงก็หวงแหละว่ะ " เคนตะชวนเขื่อนเถียงบ้าง

" พอได้แล้ว กูปวดหัว " โทโมะพูดเสร็จก็เดินไปนั่งข้างๆจองเบ

" พวกมึงเอาอะไรมาพูด " ป๊อปปี้ยังไม่ยอมล้มเลิกสงครามกับเขื่อนและเคนตะ

" ก็พวกกูเห็นคนบางคนแถวนี้ แทบจะเดินไปฉุดผู้หญิงอยู่แล้ว " เขื่อนก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน

" แถวบ้านกูเรียกหึง บ้านมึงเรียกว่าอะไรเขื่อน " เคนตะกวนประสาทป๊อปปี้ด้วยคำพูด

" พวกมึงสี่คนอยากรู้จักผู้ชายคนนั้นไหมล่ะ " จองเบพูดจบทุกคนเงียบแล้วจ้องเขาฝ่ายเดียว

" มันเป็นใคร "

เม้นกันด้วยน้า เค้าจะได้มีกำลังใจแต่งต่อ